Λύσσαξε χτες η  ελληνική βιομηχανία παραπληροφόρησης   με την ευκαιρία της “εθνικής εορτής” στην εκφορά  φρενήρη, εθνικιστικού-πανηγυρικού λόγου. ΄Εντυπα, τηλεοράσεις, ερτζιανά, ιστότοποι έδωσαν τα… ρέστα τους για άλλη μια φορά ,για να μας πείσουν περί της ανωτερότητας της ελληνικής φυλής, της απαράμιλλης γενναιότητας, του υπέρμετρου  ηρωισμού, της ανιδιοτελούς φιλοπατρίας ,του άδολου  πατριωτισμού που διακατέχουν από συστάσες ελληνικού έθνους (από πότε άραγε χρονολογειται;) κάθε ΄Ελληνα μέχρι (ορόσημο) το ΄40. Εκεί στα βουνά της Αλβανίας οι ΄Ελληνες φαίνεται μαζί με τους πεσόντες να έθαψαν και τα τελευταία αποθέματα-δείγματα όλων αυτών των αρετών της φυλής.

Μετά, εξέλειπαν ως δια μαγείας. Οι δέλτοι της εθνικιστικής ιστορίας μας σταματούν να μιλούν για τον ηρωισμό των Ελλήνων εκεί, στο “έπος” του 40. Μετά, άλλες “χρυσές”  σελίδες δεν υπάρχουν. το ΄Εθνος διχάστηκε (μόνο  τότε;).΄Ηρθε το αντάρτικο, οι κομμουνιστές… σφάζαν τους εθνικόφρονες με τα κονσερβοκούτια (και τσιμουδιά για το κύριος βάρος  της αντίστασης  κατά των Γερμανών που έπεσε στους ώμους των κομμουνιστών. Δε λογαριάζεται τέτοια αντίσταση ως εθνική).

Πόλεμος άλλος δεν έγινε στο μεταξύ στις μέρες μας, για να ξαναβρεί ευκαιρία  να αναδειχθεί ο υπνώτων  πατριωτισμός των Ελλήνων. ΄Ετσι το ντελίριο της εθνικιστικής ιστορίας  έχει ημερομηνία λήξης 28 Οκτωβρίου 1940 ,που  ατόφιο και εκκωφαντικό βγήκε και  χτες στην επέτειο του ΟΧΙ (τελικά ακόμα τόσα χρόνια μετά δεν έγινε μπορετό να διευκρινιστεί αν  το είπε ο Μεταξάς (με εντολή του φιλοεγγλέζου βασιλιά ή ο  λαός!).

Βέβαια,η εθνικιστική ιστορία δεν είναι αποκλειστικότητα συγγραφής και διδασκαλίας μόνο των Ελλήνων. Δεν υπάρχει έθνος και λαός στον κόσμο  που να μην επαίρεται για τις αρετές του,ειδικά τις πολεμικές ,έστω κι αν δεν πήγε ποτέ σε πόλεμο στην ιστορία του!

Παρακάτω βάζουμε ένα σχετικό κείμενο που δημοσιεύτηκε εδώ πριν 4 χρόνια ,για να τονίσουμε άλλη μια φορά την ανάγκη να ξαναγραφεί η ιστορία μας.  Να δει κάποια μέρα το φως και η πραγματική ιστορία του τόπου, αποκαθαρμένη από τις αμαρτίες της (αγκυλώσεις, εθνικιστικές υστερίες,ψεύδη) .Μέγιστο εγχείρημα. Και ποιος θα το τολμήσει;

 

ΗΟΜΟ-ΝΑΤURALIS.GR

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

 “ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ “ΙΣΤΟΡΙΑΣ”

  5.11.2009

Οι  εθνικές «ιστορίες» στο σύνολό τους  είναι περισσότερο μια (στην υπερβολή τoυς) παραληρηματική  αφήγηση φαντασιακών  ηρωισμών και αρετών της φυλής και των «προγόνων», που έχει ως  σκοπό την έξαρση του εθνικού φρονήματος των ιθαγενών-απογόνων,  παρά ιστόρηση  και μάλιστα κριτική των πραγματικών γεγονότων του «εθνικού βίου». Υπ΄αυτή την έποψη, οι συγγραφείς τέτοιων κειμένων υπηρετούν το είδος του λόγου, που ονομάζεται λογοτεχνία μάλλον και σε καμιά περίπτωση την Ιστορία. Από την απώτατη αρχαιότητα, το έπος Γιλγαμές των Σουμερίων, η Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων, τα Ομηρικά έπη, ανήκουν σε αυτό ακριβώς το  λογοτεχνικό είδος, που αναφέραμε και υπήρξαν για αιώνες οι βασικές «ιστορικές πηγές» για πολλούς αρχαίους ιστορικούς , όπως για παράδειγμα ο ΄Ομηρος για τον «πατέρα της επιστημονικής Ιστορίας» Θουκυδίδη.

 Η απόπειρα αφάνισης  αυτού του ιστορικού μορφώματος είναι από τα δυσκολότερα εγχειρήματα του ιστορικού απανταχού της γης .Ο «αστράτευτος» ιστορικός, στην προσπάθειά του αυτή, δεν έχει να αντιπαλέψει μόνο με μια κυρίαρχη και μάλιστα εθνικιστική  ιδεολογία, την οποία η εκάστοτε «εθνική εξουσία» συντηρεί  με «νύχια και δόντια» ως θεσμό, αλλά και με τη στερεότυπη και εδραία αντίληψη   της «μάζας» περί της εθνικής της υπεροχής  έναντι των άλλων εθνών και επομένως και περί της υπεροχής της εθνικής της «ιστορίας» έναντι των άλλων.*

 Αυτά τα εθνικά «ευαγγέλια» δεν επιδέχονται ουδεμιάς μεταβολής ούτε καν στα τυπικά τους κεφάλαια.  Το κοινό των εθνών ηδύνεται και μεγαλύνεται από την ανάμνηση των «ιστορικών» του μύθων  και έχει διδαχθεί πως αυτός ακριβώς είναι και ο σκοπός της Ιστορίας: Η υπόμνηση και η έξαρση των αρετών και των ηρωισμών  των προγόνων Η αληθινή ιστορία του έθνους δεν ενδιαφέρει το πλήθος-εθνική αγέλη και δεν το αφορά. Χωρίς αυτή τη χλιδάτη διακόσμηση της εθνικής  μυθιστοριογραφίας ,η Ιστορία που λειτουργεί ως εθνικός καθρέφτης για κάθε λαό, είναι μια απαίσια, τιμωρητική μνήμη. Και όποιοι επιχειρούν να  εκριζώσουν το ιστορικό αυτό εξάμβλωμα, αυτόματα στο εθνικό ασυνείδητο κωδικοποιούνται ως προδότες ,εθνικοί μειοδότες και συνήθως υποκινούμενοι από ξένους…δαχτύλους.

Η ελληνική εθνική «ιστορία» δεν εξαιρείται από τον παραπάνω κανόνα. Πολύ περισσότερο, γιατί ευτύχησε να θεωρείται «΄Ελληνας» και ο ποιητής των ποιητών, ο πολύς ΄Ομηρος. Χωρίς να είναι περισσότερο ή λιγότερο εθνικιστική από τις άλλες, πρωτοστατεί κι αυτή στην εκδοχή που θέλει την ιστορία αφηγηματική τέχνη εθνικών μύθων-θρύλων, οι οποίοι τρέφουν το φρόνημα των νέο-Ελλήνων από συστάσεως ελληνικού κράτους –έθνους μέχρι σήμερα.

Οι μύθοι της εθνικής ελληνικής «ιστορίας» είναι πολλοί. Παραθέτουμε ενδεικτικά μερικούς: Αυτή η ίδια η καταγωγή των νέο-Ελλήνων που σεμνύνονται ότι είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Λεωνίδων, Περικλέων και Αλέξανδρων. Η  μονοπώληση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, όπως εκφράστηκε στην επιστήμη και στην τέχνη. Το διηνεκές και αδιάλειπτο της ελληνικής γλώσσας από την απώτερη αρχαιότητα μέχρι τώρα σε όλο το έδαφος που  σήμερα ορίζουμε ως ελληνική επικράτεια. Το ιστορικό τερατογέννημα του λεγόμενου ελληνοχριστιανικού και μάλιστα ελληνο-ορθόδοξου πολιτισμού, με γονέα τον «ιστορικό του ελληνικού έθνους» Κων. Παπαρρηγόπουλο. Η ανιστόρητη ταύτιση της ελληνικής ιστορίας με τη βυζαντινή και η σύγχυση μεταξύ ελλαδικού και βυζαντινού, ελληνικότητας και   βυζαντινής ελληνοφάνειας. Η ταύτιση της ορθοδοξίας με το έθνος και η ισοπεδωτική αντίληψη πως ανέκαθεν  οι κάτοικοί της μεταχριστιανικής Ελλάδας, υπήρξαν ορθόδοξοι. Τα κρυφά σχολειά της τουρκοκρατίας. Η γενοκτονία των Ελλήνων στη Σμύρνη. Η αναγωγή σε μείζον εθνικό ζήτημα της μονοπωλιακής τουριστικής εκμετάλλευσης των αρχαίων μνημείων από την ελληνική τουριστική «αγορά»  και άλλοι πολλοί.

Οι νέο-΄Ελληνες, όχι μόνο θεωρούν  τους παραπάνω  μύθους ως γρανιτένιο πυλώνα της εθνικής τους «ιστορίας», αλλά και υπερθεματίζουν για την…αυταπόδεικτη ιστορικότητά τους. ΄Οσοι τους αμφισβητούν, θεωρούνται πάραυτα  εχθροί της φυλής και τους έθνους και  απειλούνται με ατιμωτική λογοδοσία στο φανταστικό δικαστήριο της εθνικής τους «ιστορίας».Για τους περισσότερο εθνικιστές, δεν αποκλείεται, μάλιστα, οι ιστορικοί αυτού του είδους, να… συνεργαζόμαστε και «επ΄αμοιβή» με τον… «ξένο παράγοντα» που επιβουλεύεται από προκαταβολής κόσμου την εξαφάνιση της φυλής και του ανάδελφου έθνους.

Εδώ και κάμποσα χρόνια προσπαθούμε να «αποκαθάρουμε» στο μέτρο του δυνατού την ελληνική ιστορία είτε διδάσκοντας είτε συγγράφοντας την αληθινή Ιστορία  και  συνεχίζουμε ως τα σήμερα την όντως κοπιώδη αυτή προσπάθεια. Είναι κοπιώδης όχι μόνο στην πορεία της αναζήτησης και εξακρίβωσης των ιστορικών εκείνων πηγών, που  βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Περισσότερο κουράζει η ανάγκη απολογίας γι αυτό το εγχείρημα και συνήθως σε εντελώς αναρμόδιους και άσχετους. Οι συνέλληνες  δεν εννοούν, ούτε και στη χαραυγή του 21 ου αιώνα, να απαλλαγούν από τα «φονταμενταλιστικά», εθνικιστικά  τους σύνδρομα .Πολύ περισσότερο, να συγχωρήσουν προσπάθειες κατεδάφισης του εθνικού «ιστορικού» τους οικοδομήματος. Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος ούτε να σταματήσουμε τις  προσπάθειες ούτε να υποστείλουμε  τη σημαία της αναζήτησης και παράθεσης  της ιστορικής αλήθειας. ΄Ετσι κι αλλιώς, το οικοδόμημα αυτό αποδείχτηκε πλινθόκτισμα και η οριστική του κατεδάφιση είναι ζήτημα χρόνου πια.

 *Οι Γάλλοι (ποσοστό 89%!)  αισθάνονται υπερήφανοι για την καταγωγή τους.Οι αριστεροί,μάλιστα,σε ποσοστό 85%. Η Ανιές Πουαριέ, μια από τις πιο γνωστές Γαλλλίδες συγγραφείες,σε ένα “ντελίριο” εθνικισμού, δήλωσε μεταξύ των άλλων: “…Και μη μου θυμίσει κανείς τη Μασσαλιώτιδα,γιατί θα ξεσπάσω σε κλάματα”.(πηγή, ΜΜΕ)