Επίθεση ακτιβιστών στα γραφεία της FIFA
Την άρνησή τους στη διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου εξέφρασαν δεκάδες ακτιβιστές
Οι ακτιβιστές οι οποίοι είναι ενάντια στη διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου φαίνεται πως… διαφωνούν με τις ενέργειες και τις αποφάσεις της FIFA.
Έτσι, πήραν την απόφαση να κάνουν πορεία έξω από τα γραφεία της Διεθνής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας στη Ζυρίχη κρατώντας πανό που έγραφαν μεταξύ άλλων «αγαπάμε το ποδόσφαιρο, μισούμε τη FIFA».
Δεν έμειναν όμως εκεί, καθώς στη συνέχεια πήραν σπρέι και έβαψαν την ταμπέλα που βρίσκεται κοντά στην είσοδο των γραφείων”.
Ποια γενιά δεν έπαιξε ποδόσφαιρο στις αυλές, τους σκονισμένους δρόμους, τις αλάνες και τις πλατείες σε χωριά και πόλεις; Η μπάλα, η “στρογγυλή θεά” μάγευε, συνεχίζει και θα συνεχίζει να μαγεύει παιδιά και μεγάλους. Είναι παιχνίδι -εκτόνωση για τη συσσωρευεμένη ενέργεια των παιδιών,αλλά και άσκηση-“σχολείο” στη συνεργασία, την ομαδικότητα, τη διεκδίκηση της νίκης, αλλά με συγκεκριμένους όρους.Αλλιώς η τιμωρία καραδοκεί.΄Οπως ακριβως είναι και η ζωή. ΄Ενα “παιχνίδι”, που θυμίζει σε πολλά το ποδόσφαιρο.
Αυτό, όμως, που βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια μέχρι και σήμερα να εκτυλίσσεται στα γήπεδα και στα “αποδυτήρια”, δεν έχει καμιά σχέση με το δικό μας αγαπημένο, αθώο παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων και τις αναμνήσεις μας. Δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι χοντρή μπίζνα, εθνικισμός, φανατισμός, παγαποντιά, λαμογιά, “στήσιμο”, τραμπουκισμός, χουλιγκανισμός.
Προσωπικά, όχι μόνο δε με εκφράζει πια και δε συμμετέχω, ούτε καν ως ευκαιριακός θεατής σ΄αυτή τη “βαριά” βιομηχανία θεάματος (καμιά σχέση με άθλημα), αλλά με βρίσκει και πολέμιο σ΄αυτή τη μορφή που βλέπουμε να διεξάγεται. ΄Ενα μέσο -εργαλείο στα χέρια πολλών εξουσιών (κυρίως μαζί με τα ναρκωτικά και το σεξισμό) για αποχαύνωση, ισοπέδωση, οπαδοποίηση και αδρανοποίηση της μάζας. Η μάζα τρέφεται με “άρτον και θεάματα”, με “επαναστάσεις” από τον καναπέ και “άθληση” απ΄ το τηλεκοντρόλ στο ζάπινγκ. Αυτές οι ιδιότητες δεν ταιριάζουν στο άτομο, δεν είναι χαρακτηριστικά του.
Αν επιστρέψει το ποδόσφαιρο στην αγνή εποχή της “αλάνας” και της “φανέλας”, θα έπαιρνα το γιο μου ή το εγγόνι μου (αν αποκτήσω) από το χέρι να πάμε στο γήπεδο. Αλλιώς, αν μείνει ως έχει, θα τα “διδάξω” να γίνουν ορκισμένοι εχθροί του, όπως είμαι κι εγώ σήμερα.