ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ. (…ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ΄ ΝΑΙ)

από

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα κατά το  εορτολόγιο της Δυτικής , της Αγγλικανικής και της Λουθηρανικής εκκλησίας, προστάτη[των ερωτευμένων.  Τον ερωτιάρη αυτόν ΄Αγιο , δεν αναγνωρίζει, όμως, η …καθ΄ημάς  Εκκλησία, αλλά ουδόλως επηρεάζει το γεγονός τη διασιμότητα  του Αγίου και επί των  Ορθοδόξων χριστιανών  ζευγαριών.  Αυτά ως προς τα εκκλησιαστικά.

Ο έρωτας , ως σφοδρή , φυσική επιθυμία (σεξουαλικής) συνεύρεσης δύο ατόμων, μετράει ηλικία όση και το ανθρώπινο γένος. Με τη σημερινή, διαστροφική του μετάλλαξη,  όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε από τις πηγές, που δεν είναι τόσο ιστορικές, όσο ποιητικές, είναι πολύ πολύ κατοπινότερος.  Ο ΄Ομηρος, για να μείνουμε στα «αρχαιολατρικά» μας, μας δίνει συνεχείς και πλούσιες πληροφορίες-δόσεις,  για τη δύναμη του έρωτα, στα χρόνια που τοποθετεί τα «δρώμενα»  στην  εκστρατεία  των Αχαιών στην Τροία.

Μάλιστα, το σφοδρό αυτό πάθος ήταν η αφορμή (αιτία για τον ίδιο τον ποιητή) του μεγάλου εκείνου πολέμου, «Ελλήνων» και Τρώων, όπως τον περιγράφει στην Ιλιάδα. Η όμορφη, η «Ωραία» Ελένη, υπήρξε το  δώρο στον Πάρη από την Αφροδίτη στην «΄Εριν» εκείνη των θεαινών για τη διεκδίκηση του χρυσού  μήλου με την επιγραφή «τη καλλίστη». Το  ερωτικό  πάθος του «παράνομου» ζευγαριού, ήταν εκείνο που τους οδήγησε να  «κλεφτούν» και να αναχωρήσουν από τη Σπάρτη για τη μακρινή χώρα του  εραστή, διαπράττοντας έτσι  αμφότεροι  «΄Υβριν», αφού για την εποχή τους  (και για σήμερα), τόσο η  πράξη της  εγκατάλειψης του «νόμιμου»   συζύγου , ήταν βαρύτατο ηθικό παραστράτημα, όσο και η κατάχρηση της φιλοξενίας, που πρόσφερε στον κλέφτη της καρδιάς της γυναίκας του ο απατημένος Μενέλαος.

 «Με το καλημέρα σας», δηλαδή,  του ποιήματος  , ο ΄Ομηρος    ντύνει το έρωτα με κατάμαυρα ρούχα. Τον θέλει πηγή θανάτου και οδύνης περισσότερο, παρά  πηγής χαράς και ευτυχίας των ερώμενων. Μάλιστα, όλα όσα θα επακολουθήσουν το ανοσιούργημα της φυγής του παράνομου ζευγαριού στην Τροία , είναι μια απέραντη ποιητική περιγραφή  θανάτων, βαρβαρότητας, βίας, δυστυχίας, προδοσίας.   Αλλά και σε όποιες άλλες  στιγμές  της μεγαλειώδους και ηρωικής  εκείνης διήγησης  στην  Ιλιάδα (αλλά και στην Οδύσσεια)  κάνει την εμφάνισή του ο τοξοφόρος και πονηρός θεούλης του ΄Ερωτα,  μόνο δυστυχία, πόνο και  θάνατο κουβαλάει.

Αργότερα,στην κλασική εποχή της αρχαιοελληνικής τραγωδίας και οι τρεις μεγάλοι ποιητές Αισχύλος, Σοφοκλής αι Ευριπίδης  πάλι με αίμα, δάκρυ και βία  ζυμώνουν στα έργα τους τον έρωτα και ελάχιστες φορές  τον παρουσιάζουν ως  πρόξενο ευτυχίας.  Μάλιστα,  ο Ευριπίδης βάζει την απατημένη  Μήδεια να   σφάζει  τα ίδια της τα παιδιά(!), για να εκδικηθεί τον άπιστο Ιάσονα.  Και ο Σοφοκλής δε διστάζει να διακηρύξει στους αιώνες μέσα από την Αντιγόνη του πως   «ο δ΄έχων μέμηνε» (=όποιος διακατέχεται  από το ερωτικό πάθος είναι τρελός).

Στα κατοπινά χρόνια, τα ελληνιστικά, τα ρωμαϊκά, εκείνα του Μεσαίωνα , αλλά και στα νεότερα  κι εδώ όπου συναντιέται στους συγγραφείς, ποιητές και μη, αναφορά, περιγραφή έρωτα, συνήθως είτε θα  ακολουθεί θάνατος, εξορία, βία, είτε σφοδρή οργή, λύπη και άλλα ακαταλόγιστα και ασυγκράτητα συναισθήματα και πάθη.  Στην εποχή μας, το ίδιο μοτίβο πάνω κάτω,  συναντάμε και  στο περιεχόμενο της σύγχρονης  ροζ  βιομηχανίας σε όλη την απέραντη γκάμα  προϊόντων που διαθέτει. ΄Εχει μάλιστα,  γιγαντωθεί η ερωτική αυτή αγορά σε τέτοιες διαστάσεις ,που εξελίχθηκε πια σε έναν από τους πιο  ορμητικούς “Πακτωλούς” που κουβαλάει στο κατέβασμά του   σκέτο χρυσάφι, όπως  ακριβώς και με τα αστρονομικά κέρδη από τους  εξοπλισμούς  και τα ναρκωτικά.

Αλλά, τί είναι στα αλήθεια το πάθος του  έρωτα ,που εύστοχα ο ελληνικός λαός τον χαρακτηρίζει ως καψούρα; Είναι τάχα έτσι που τον θέλουν οι μυθιστοριογράφοι και οι ποιητές, έκφραση ανώτατου συναισθήματος, υψηλού ,ευγενικού και ωραίου; Εντελώς  αποκομμένου από τη…χαμερπή πράξη του σμιξίματος δυο κορμιών με σκοπό την απόλαυση από τη διαδιασία της πράξης και φυσικά από την  εκσπερμάτιση των… εμπλεκομένων;

Ο έρωτας   είναι μια  παρενέργεια του σεξουαλικού ενστίκτου. Της λίμπιντο, όπως το αποκαλεί  ο Φρόυντ. ΄Ανδρας και γυναίκα έχουν  το ίδιο  γενετικό  ένστικτο, που εμπερικλείει  τους ίδιους κώδικες συμπεριφοράς. Και  μαζί με εκείνο της αυτο-συντήρησης,  είναι τα πιο ισχυρά στον άνθρωπο. Και όπως ΟΛΑ τα ένστικτα του ανθρώπου , έχουν τις ίδιες ανάγκες-απαιτήσεις ικανοποίησης και στα δύο φύλα (π.χ δεν είναι διαφορετική η επιθυμία  της πείνας-δίψας σε άντρα και γυναίκα). Και μόνο στο   σεξουαλικό είναι διαφορετικές. Και το χειρότερο , μια συνουσία κουβαλάει  ανύπαρκτες από τη Φύση ηθικές ιδιότητες, ειδικά σε βάρος της γυναίκας. Και πάντως,   όχι την απόλαυση, αυτή καθ΄αυτή,  όπως  συμβαίνει ας πούμε, με ένα νόστιμο έδεσμα.

΄Ετσι,  φυσικά και ανεπηρέαστα από ηθικούς κανόνες, φαίνεται πως   λειτουργούσαν όλα τα  ένστικτα και για τα δύο φύλα στις «αρχαίες» (κατά Μόργκαν-Φρομ) κοινωνίες. Ως την εποχή  της εισόδου τους  στον κόσμο  της κτητικότητας και της ιδιοκτησίας. Όταν επινοήθηκε και επιβλήθηκε  όλο αυτό το  ιδιοκτησιακό καθεστώς  της μονογαμίας, που εξοβέλισε (και σε πολλές εποχές ποινικοποίησε) τη φυσική πολυγαμία.

Ο έρωτας, επομένως, είναι επίκτητη και όχι κληρονομική (εγγεγραμμένη στο DNA του ανθρώπου) κατάσταση, που  κατέστη μόνιμη και οιονεί  φυσική ,  μέσω της επανάληψης,  της πλύσης εγκεφάλου. Μια διαστροφή του ενστίκτου της πολυγαμίας, που  ενείχε ιδιοκτησιακές κυρίως σκοπιμότητες ,για  να μεταλλαχθεί σε μονογαμία.

Είναι αφύσικη η  εσαεί στη ζωή του ατόμου  διοχέτευση της σεξουαλικής ορμής του προς ένα και μόνο σεξουαλικό σύντροφο. Και δημιουργεί πλήθος άλλων αφύσικων καταστάσεων, διαστροφών, που όλα ακούουν στον όρο σεξισμός.  Ο ΄Ερωτας  είναι σεξισμός, αφού κύρια μοναδική, αποκλειστική ενασχόληση των ερωτευμένων συντρόφων είναι το… σεξουαλικό όργανο του άλλο που καθίσταται, αυτό και μόνο, μύθος και λατρεία στην αντίληψη του πάσχοντος από ισχυρή ερωτίτιδα.

Τα άλλα, περί ψυχικής-διανοητικής  ανάγκης ,για να υπάρξει σεξ  είναι απλώς… «έπεα πτερόεντα». Δεν υφίσταται  τέτοιου είδους σεξ που υπάρχει και διεκπεραιώνεται μόνο ,αν λειτουργούν αμφότερες οι “δεξαμενές”.  Κι αυτό φαίνεται καλύτερα από δυο επιχειρήματα 1. Αφαιρέστε από τη σχέση δυο ερωτευμένων το σεξ και αφήστε την  υπόλοιπη …ψυχική  επικοινωνία. Πόσο θα σταθεί τέτοια σχέση;  2. Βάλτε στο κρεβάτι υπό συνθήκες συσκότισης και σιωπής   στη θέση του συντρόφου, έναν άλλο, χωρίς ο έτερος να το γνωρίζει ,κι αν το πάθος δεν είναι το ίδιο, αν δε λειτουργήσει ο ανύποπτος ερώμενος, όπως ακριβώς  και με τον «έρωτά του, ας αποδομήσει όποιος το επιτύχει όλες αυτές τις απόψεις.  Πού είναι σ΄αυτή την περίπτωση η ψυχική επαφή; Γιατί έγινε  καπνός  μπροστά στη δύναμη  του καθαρού, του αμόλυντου, του φυσικού σεξουαλικού ενστίκτου;

 Γράφαμε για το ίδιο θέμα σε άλλα κείμενά μας:

1. ΦΥΣΙΚΕΣ ΄Η ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ (ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΠΟΙΗΜΕΝΕΣ) ΑΛΗΘΕΙΕΣ. (1. ΕΡΩΤΑΣ-ΜΟΝΟΓΑΜΙΑ-ΠΟΛΥΓΑΜΙΑ). 5/92014

«…Μετά τη 15λεπτη  ανάκριση καθόμουνα και συλλογιζόμουν έμφροντις και  συνοφρυωμένος: «Εξ απαλών ονύχων» η άμοιρη η ταξιτζού  μέχρι τα πρώτα -άντα που υπολόγισα πως διανύει,  είδε και άκουσε: Τον πατέρα της  να  ομνύει  γονατιστός  μπροστά στην έξαλλη σύζυγο και μάνα της  πως ουδέποτε την απάτησε με τη Λούλα την κομμώτρια και πως όλα ήταν μια…παραξήγηση (ασχέτως βέβαια πως ήταν παραμύθι ο όρκος του μπερμπάντη συζύγου). Τον εξομολογητή γέροντα στο μοναστήρι  που την κουβάλαγε η μάνα της μέχρι που έγινε έφηβη, να την απειλεί με απαγόρευση προσέλευσης στη «θεία κοινωνία» και αργότερα με κόλαση, αν τολμήσει  να χαϊδεύεται στα απόκρυφά της ή διαπράξει το μέγα αμάρτημα να κάνει σεξ πριν το γάμο  . Την ανοργασμική δασκάλα της να τη συμβουλεύει πως για να εμπλουτίσει την ψυχή κα το λεξιλόγιό της για την έκθεση να αρχίζει να ρουφάει εικονογραφημένα παραμύθια με…καραρόζ πρίγκιπες  που κατηφοράνε από τα κορφοβούνια καβάλα σε άσπρα αλόγατα για να πάρουν στα καπούλια τους τις Σταχτοπούτες . Αργότερα στο λύκειο  (αν προχώρησε ως εκεί ) τον λαλημένο φιλόλογο να αναλύεται σε δάκρυα και κρυφούς ανα-στεναγμούς,  μόλις απάγγελνε την ατάκα από την Αντιγόνη «Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ος εν κτήμασι πίπτεις, ος εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς»  του  ερωτιάρη, αρχαίου ¨Ελληνα  ποιητή Σοφοκλή ή  να λιγώνεται   στο μάθημα της λογοτεχνίας απαγγέλοντας αποσπάσματα από το «αθάνατο»  μυθιστόρημα «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» (αιώνιος ύμνος στον έρωτα και την αγάπη) του  (Εγγλέζου τούτη τη φορά) ερωτοχτυπημένου (άπειρες φορές λένε) σερ Σαίξπηρ.

Να προσθέσουμε τώρα σε όλα αυτά (μέχρι τα 35 της που είπαμε πως είναι) τις χιλιάδες ώρες ακρόασης  ερωτοτράγουδων. Τα χιλιάδες μέτρα  … διαχρονικών ταινιών της  Μάρθας Βούρτη και της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Τις «οκάδες» τα λαϊκά περιοδικά που διάβασε και που  ίσως διαβάζει   ακόμα με ιστορίες αγάπης-έρωτα- τρέλας και που όλες τελειώνουν με την υπόδειξη-εφετμή  «να ακούς την καρδιά σου, κάνε ό,τι εκείνη σε προστάζει» (όπως για παράδειγμα, παράτησε ακόμα και τα μωρά παιδιά σου  για το νέο  σου αίστημα. Είναι… έντιμο  και ηθικό,αφού πρόκειται γι΄αγάπη και πάθος!).

Μια πρωτοφανής, απίστευτη «πλύση εγκεφάλου».΄Ενας πραγματικός βιασμός της ψυχούλας και του μυαλού του υπέστη αυτό το κοριτσάκι (και εκατομμύρια, δισεκατομμύρια άλλα κορίτσια και αγόρια σε όλο τον κόσμο, όλες τις εποχές). Πώς να αντέξει, πώς να λυτρωθεί από τον ψυχαναγκασμό της αγάπης, του έρωτα και της συνεπακόλουθης  μονογαμίας, που της επέβαλαν να πιστέψει («κεφάλι καζάνι») και «που, δεν μπορεί, θα έρθει ο έρωτας και θα αλλάξει για πάντα τη ζωή» της!

2.  «ΕΡΩΤΑΣ-ΑΓΑΠΗ: ΠΡΟΪΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ «ΠΛΥΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ» ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ(26/12/2011)

“…Ο “εραστής”, ως εκ της ιδιότητος του ερωτευμένου ,αποκτά το δικαίωμα να θεωρεί και να πιστεύει ότι ο έτερος “εραστής” αποτελεί ιδιοκτησιακό – “περιουσιακό” στοιχείο του. Μάλιστα, εκμηδενίζει στη συνείδησή του ή υποβαθμίζει την αξία των άλλων “αγαθών” που κατέχει γι΄αυτό είναι έτοιμος ακόμα και να τα θυσιάσει χάριν του “έρωτά” του. Η μεταμόρφωσή του όμως αυτή για το νουνεχή,τον έχοντα σώας τας φρένας ,δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια νευρωτική, θα έλεγαν οι ειδικοί ,κατάσταση,η οποία τον εξωθεί και τον παροτρύνει να επιδιώκει την ικανοποίηση σκοτεινών και βάρβαρων πτυχών του “Εγώ”, όπου προεξέχουν τα ατομικιστικά-εγωιστικά ένστικτα. Η α-φύσικη αυτή μετάλλαξή του ,όντως μπορεί να τον οδηγήσει να θυσιάσει και τη ζωή του για τον “εραστή”,την ίδια ώρα,που δε διανοείται,όμως, όχι να θυσιάσει τη ζωή του,αλλά ούτε να ασχοληθεί, έστω και στοιχειωδώς, με τις ανάγκες του συνανθρώπου του. Εκείνος δίνει ΜΟΝΟ και τα ΠΑΝΤΑ σε συγκεκριμένο πρόσωπο και για συγκεκριμένο σκοπό. Οι άλλοι δεν “υπάρχουν” ή είναι ήσσονος σημασίας η ύπαρξή τους. Το “σκοτεινό αντικείμενο του πόθου” καθίσταται μανία,τρέλα,απόλυτος σκοπός και τον απομονώνει από το κοινωνικό περιβάλλον και από τα κοινά κοινωνικά-πολιτικά προβλήματα. Ακόμα και η φυσική ανάγκη για πολυγαμία και αλλαγή “συντρόφου” στραγαλίζεται και το γενετήσιο ένστικτό του ασκείται για να ικανοποιείται μόνο μέσω του “κτήματος”. Διακατέχεται από απόλυτο πάθος και καθοδηγείται μόνο από εκείνο . Δεν ησυχάζει αν δεν είναι σίγουρος πως δεν κινδυνεύει να “δραπετεύσει” ο συν-αιχμάλωτος .  Οι ψυχολόγοι θα έλεγαν πως σ΄αυτή την περίπτωση έχουμε  αφύσικη υπερ-ανάπτυξη του «ΕΓΩ».

Αν ,τώρα. ο άλλος δεν ανταποκρίνεται σ΄αυτές τις απαιτήσεις ,είτε επειδή κάποια στιγμή αμβλύνεται και εξαφανίζεται το πάθος, κυρίως λόγω της συνήθειας-καθημερινότητας, είτε λόγω της “ανάγκης” για αναζήτηση νέου,ερωτικού …θηράματος (ο επιρρεπής στις “ροζ” εκδοχές της ερωτικής ζωής είναι ένας «Σίσυφος», ένα τραγικά ανικανοποίητο άτομο,που στην ουσία κυνηγάει “χίμαιρες”, ψάχνοντας τον “πρίγκιπα”,ο οποίος φυσικά δε θα φανεί ποτέ,ούτε είναι όπως τον θέλει εκείνο), τότε το “ζεύγος” βιώνει αβυσσαλέες ανατροπές. Κι ενώ ο ένας εραστής “εξανθρωπίζεται”, αφού “έρχεται εις εαυτόν”, ο εναπομένων στο παλαιό πάθος ,αναγορεύεται από τον ίδιο και τον περίγυρό του σε “απατημένο”  και εκδικητή, καταλαμβάνεται από αμόκ, κατατρύχεται από απόλυτη “ζήλεια” και φθόνο,που μπορεί να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία ακόμα και στη δολοφονία του “προδότη” .Δεν υπάρχει εγωιστικότερο συναίσθημα από τον έρωτα, αφού απαιτεί απόλυτη υποταγή ελεύθερου προσώπου, δίκην δούλου, και καταφέρνει με την «εκπνοή» του να προκαλέσει-διεγείρει τα χειρότερα, αρνητικά συναισθήματα στον άνθρωπο.

Το γεγονός και μόνο πως ο έρωτας δεν είναι “ένστικτο”, αλλά επίκτητη και διεστραμμένη κοινωνική επιβολή και αντίληψη ,φαίνεται καθαρά από το γεγονός πως δεν έχει διάρκεια,σε αντίθεση με τα αυθεντικά ένστικτα, τα οποία, ως στη στιγμή του θανάτου, δεν καταργούνται και μάλιστα είναι κυρίαρχα.(Η ανάγκη για σεξουαλική ικανοποίηση για παράδειγμα ,έστω και φαντασιακά, είναι παρούσα και καμιά φορά έντονη και σε μεγάλες, γεροντικές ηλικίες).Ο έρωτας ,αντίθετα, ως μη φυσικό,αλλά επινοημένο συναίσθημα,ως προϊόν κοινωνικής προπαγάνδας-επιβολής (“πλύση εγκεφάλου”),αλλά και κακής ερμηνείας και αντίληψης της φυσικής, ερωτικής ορμής του ανθρώπου, είνα πρόσκαιρος, παρωδικός, έχει ημερομηνία λήξης, και όταν συμβεί αυτό, οι ερώμενοι, δεν έχουν την ευαισθησία και το σεβασμό να διαθέτουν ούτε το ελάχιστο θετικό συναίσθημα ο ένας για τον άλλο.Αν νιώθουν κάτι, συνήθως είναι μίσος. οίκτος ή σιχασιά.

Βέβαια, η “ροζ» (ρομαντική) αντίληψη του έρωτα ,ειδικά μέσα από τα υποπροϊόντα της λογοτεχνίας και της «βιομηχανίας» του κινηματογράφου-θεάτρου-τηλεόρασης,μουσικής προσπαθεί να αντιδιαστείλει τον έρωτα του αλόγιστου πάθους (“καψούρα”) από την ήρεμη “αγάπη”,που έχει διάρκεια,ποιότητα, ανθρωπιά και ελεγχόμενη ένταση. Αλλά ,κι αυτό δεν είναι αλήθεια.Δεν υπάρχει τέτοιο συναίσθημα σε μια ερωτική σχέση,έστω και με τη μορφή της αγάπης, όπως την εννοοούν οι “οπαδοί” της ,αφού διατηρεί πολλά (τα περισσότερα) από τα αφύσικα- αρνητικά χαρακτριστικά στοιχεία του έρωτα (“καψούρα”. Πχ,τη ζήλεια, την αποκλειστικότητα, τη μονογαμία,την καταδίκη και την τιμωρία της “παρεκτροπής”-απάτης και το δικαίωμα από τον απατημένο για απαίτηση εξήγησης και επανόρθωσης).

Αλλά,θα αναρωτηθει κανείς,δεν μπορεί να υπάρξει μιας άλλης μορφής, «υγιής» ερωτική σχέση; Τέτοια μορφή σχέσης μπορεί ,βέβαια,να υπάρξει,αλλά όχι στον “καθένα”. Μόνο σε άτομα, που έχουν κατακτήσει ανώτερες “σφαίρες ζωής” που έχουν απαλλαγεί ή περιορίσει τη ζωώδη πλευρά τους, που έχουν καταφέρει αυτό που λέμε “υπέρβαση” και  κατάκτηση της απέναντι “όχθης” είναι δοσμένη μια τέτοια σχέση ως «βραβείο» και καρπός αγώνα. Αυτή η ένωση λέγεται Συντροφικότητα και δε διαθέτει, παρά ελάχιστα στοιχεία από εκείνα που μνημονεύσαμε πως συνυπάρχουν με τον έρωτα ή την αγάπη (π.χ η ύπαρξη “σεξουαλικής χημείας” με το σύντροφο).Η Συντροφικότητα είναι η κορυφαία κατάκτηση-εξέλιξη του ενστίκτου της διαιώνισης του είδους. Δε διακατέχεται από παραλογισμούς και μανίες, δεν έχει νευρώσεις,ούτε “σκοτεινά αντικείμενα πόθου”.Το σπουδαιότερο, έχει μονιμότητα και διάρκεια, μπορεί και «μιας ζωής». Διέπεται από αλληλο-σεβασμό-εκτίμηση, ανιδιοτέλεια ,ουσιαστικό ενδιαφέρον, ειλικρίνεια, επικοινωνία, τρυφερότητα για τον άλλον, τον οποίο δεν αντιμετώπίζει ως «κτήμα» σε ιδιοκτησιακό καθεστώς, αλλά ως ανεξάρτητη προσωπικότητα που έχει και το δικαίωμα και την υποχρέωση να διαθέτει τον εαυτό του ως βούλεται και αισθάνετα. Ακόμα και η μονογαμία (η “αιχμή του δόρατος” , το “ευαίσθητο σημείο” της ερωτικής σχέσης ) δεν επιβάλεται σε κανέναν από τους συντρόφους, αν δεν είναι αρεστή ή επιθυμητή .Οι μόνοι περιορισμοί που επιβάλει η Συντροφικότητα είναι εκείνοι που υπαγορεύονται από τη λογική (για παράδειγμα, η αυτονόητη ελευθερία μου δε θέτει σε κίνδυνο ή δοκιμασία και περιορισμό την ελευθερία του συντρόφου μου). Είναι όντως μια υψηλή κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος, που καθοδηγείται από τις επιταγές του Νου, επομένως της Φύσης και απαιτεί καλλιέργεια και κατάκτηση των ποιοτικών ιδιοτήτων του ανθρώπου, όπως πάταξη και εξουθένωση του ατομικισμού-εγωκεντρισμού, χαλιναγώγηση σκοτεινών πόθων και ανάδειξη της ανθρωπιστικής πλευράς του ατόμου (αλληλεγύη, κατανόηση, συμμετοχή στη θεραπεία της ανάγκης του “πλησίον”) .Αλλά μια τέτοια “υπέρβαση” συνεπάγεται και απαιτεί μελέτη -κατανόηση των ιδιοτήτων του ανθρώπου και των νόμων της Φύσης.΄Ο,τι αποκαλείται προσωπική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και απεγκλωβισμός του ανθρώπου από τα δεσμά της ζωώδους υπόστασής του,είναι η κατάκτηση και η βίωση αυτής της ερωτικής σχέσης που αποκαλείται ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ .