Παύλος Μαρινάκης για Τέμπη: Πολιτικές «βδέλλες» εκμεταλλεύονται συγγενείς θυμάτων για πολιτικά οφέλη
****
Αυτή η κυβέρνηση στα χρόνια που κυβερνά, αν έχει ένα κυρίαρχο γνώρισμα, αν χαρακτηρίζει κάτι αποκλειστικά τη θητεία της, είναι η βαριά εγκληματικότητα. Πώς λέμε για μια χώρα, μια πόλη, μια συνοικία ότι έχει υψηλό δείκτη εγκληματικότητας; Στο καθεστώς Μητσοτάκη ο ίδιος δείκτης είναι τόσο ψηλά, που δεν τον φτάνει κυβέρνηση άλλης χώρας, πλην εκείνων με δικτατορικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Η διαφορά της με το κοινό έγκλημα είναι άλλη. Τα μέλη της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε ΄όλους τους τομείς που έχουν αλώσει (στην κυριολεξία ο όρος), διαπράττουν μεν εγκλήματα, αλλά είναι τέτοια που χαρακτηρίζονται και αποκαλούνται στο ποινικό δίκαιο, του «λευκού κολάρου».
Αλλά, μην ψάχνετε τον πραγματικό ορισμό του νομοθέτη στον ποινικό κώδικα. Τον πλασάρει έτσι που, και αν δεν καλλύνει το έγκλημα, στην ουσία το απενοχοποιεί, το αποφορτίζει από το ηθικό του βάρος και το περιορίζει σε οικονομικές παρεκτροπές.
Ο πραγματικός ορισμός των εγκλημάτων του λευκού κολάρου είναι άλλος. Μια …νόμιμη (λόγω εκλογικής κολυμβήθρας Σιλωάμ) κυβέρνηση, καταλαμβάνει την εξουσία με στόχο το έγκλημα.΄Όπως η μαφία που έχει προκαθορισμένη δράση με άγραφο καταστατικό και ομερτά. Και αυτή είναι πια η δουλειά της όταν συσταθεί. Το έγκλημα σε συγκεκριμένους, μάλιστα, τομείς. Κι ας έχει τη μάσκα της νομιμότητας μέσα από καταστήματα επιχειρήσεις, αξιώματα και τίτλους. Η ύπαρξη και η διατήρησή τους, έχουν να κάνουν με ξεκάρφωμα, άλλοθι, πλυντήριο των μαφιόζων.
Μια τέτοια, επομένως, κυβέρνηση με εκτελεστική και νομοθετική εξουσία στα χέρια της, διορίζει αχυρανθρώπους της στα υψηλά κλιμάκια της Δικαιοσύνης και των λοιπών κατασταλτικών υπηρεσιών, επιφορτισμένων να τηρούν την «έννομη τάξη» , εξαγοράζει τον Τύπο και όλους τους ευαίσθητους θεσμούς και αναλαμβάνει δράση. Από κει και πέρα , μπορεί να ισοπεδώνει προκλητικά και ατιμωρητί, όποιες αρχές και αξίες έχουν η Φύση και οι αιώνες επιβάλλει, ως αρχέγονες, απαράβατες, αναφαίρετες, διαχρονικές. Το δικό της δίκαιο υπεριχύει έναντι του άγραφου και φυσικού.
Μιλάμε έτσι για ηθικά πλέον εγκλήματα. Κι αυτά είναι κυρίως που εκτοξεύουν την εγκληματικότητα μιας κυβέρνησης στα ύψη. Δεν είναι μόνο και αποκλειστικά τα οικονομικά σκάνδαλα, που μετράνε και έτσι όπως τα ορίζει λειψά ,με τσιγκουνιά, αλλά και με πρόθεση, δόλο ο νομοθέτης στο ποινικό δίκαιο.
Αυτό ήταν και ένα από τα μεγάλα λάθη του διανοούμενου, στοχαστή, κοινωνιολόγου και οικονομολόγου Κάρολου Μαρξ. Απέδωσε όλες τις συγκρούσεις, τη βία και την κακοποίηση που προκαλούν οι εξουσίες, κυρίως οι κρατικές, σε οικονομικά αίτια. Αν ήταν έτσι, οι μισοί πόλεμοι της ανθρωπότητας, θα είχαν μείνει έξω από το κάδρο. Αλλά, δεν είναι όλα τα κίνητρα της βίας οικονομίστικα. Αλλιώς, υποβιβάζεται ο άνθρωπος σε απόλυτο ζώο, στερούμενο της ηθικής του Νου, που είναι το μέγιστο δώρο της Φύσης και η μόνη ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου από το ά-λογο ζώο.
Υπ΄ αυτές τις διευκρινίσεις, μπορούμε τώρα να καταλήξουμε στη διαπίστωση πως ο κοινός παραβάτης , συγκρινόμενος με τα μέλη μιας τέτοιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, είναι στην πραγματικότητα…άγιος. Ακόμα και σε βαριά παραβατικότητα, ο κακοποιός μπορεί να.. κωλώσει, να κάνει πίσω, όταν έχει να κάνει με ένα παιδί, ένα άτομο ευάλωτο , ανάπηρο, με ειδικές ανάγκες, Ο κλέφτης μπορεί να σηκώνει το όπλο να σου το κολλάει στη μούρη και να σε απειλεί «τα λεφτά σου η τη ζωή σου». ΄Οταν τα πάρει, το βάζει στα πόδια. Κι εκεί τελειώνει και η κακοποίησή σου.
Αυτή η κυβέρνηση με την άγρια παραβατικότητα που τη διακρίνει, δεν διαθέτει τις ευαισθησίες ενός παράνομου και τις δικές του ηθικές αναστολές. Η συλλογική μάλιστα συμμετοχή στο έγκλημα των στελεχών της, προσφέρει στα μέλη της ,ως φαμίλια πια (διάβαζε υπουργικό συμβούλιο, υψηλά κομματικά στελέχη και οπαδοί-ψηφοφόροι) αίσθηση δύναμης , με ισχυρό άλλοθι, απενοχοποίηση και τελικά άφεση ,αφού επιμερίζονται οι ενοχές και οι ευθύνες, μέχρι οριστικής εξάλειψης.
Δεν ξέρω, ούτε και στα πλέον παρανοϊκά κινηματογραφικά σενάρια , της αμερικάνικης υποκουλτούρας, να υπάρχει σκηνή να βλέπει κανείς, ακόμα και ένα σίριαλ κίλερ, να διαπράττει ανήκουστα , απεχθή και παρανοϊκά εγκλήματα. Να πνίγονται 700 άνθρωποι αβοήθητοι, ανίσχυροι, εγκαταλελειμμένοι, παραδομένοι, με τα μωρά στα χέρια και να δίνεις, ως κυβέρνηση , εντολή στους ένστολους πραιτοριανούς σου, να τους αφήσουν να πνιγούν! Και να επιχαίρουν, να επικροτούν οι οπαδοί της! Αν ψάξει να βρει κανείς αντίστοιχης σκληρότητας και παράνοιας εγκλήματα, θα πρέπει να ψάξει πολλές σελίδες στη ιστορίας, για να συναντήσει ανάλογα (και πάντως λίγα) ανοσιουργήματα στη διάρκεια της μακραίωνης ανθρώπινης ιστορίας.
Τα εγκλήματα στην Πύλο, τα Τέμπη, οι πάνω από 20.000 θάνατοι στη διάρκεια της πανδημίας συνανθρώπων μας εκτός ΜΕΘ, των τραπεζών και των funds, της φτωχοποίησης του πληθυσμού (η πλειοψηφία) που δεν ανήκει στη «γαλάζια ακρίδα», η κτηνωδία των Σερρών στο πλυντήριο των 18.000 ψήφων ενός κοινού δολοφόνου, οι εν ψυχρώ εκτελέσεις παιδιών που το μόνο τους αδίκημα ήταν πως γεννήθηκαν τσιγγάνοι, έχουν διαφορετική φόρτιση και ποινική αντιμετώπιση από τα οικονομικά.
Να τα χαρακτηρίσουμε, μάλιστα, ασυνήθη, αντί ειδεχθή και παρανοϊκά αυτά εγκλήματα, αλλά δεν έχουν να κάνουν με καμιά οικονομίστικη αντιστοίχιση και ερμηνεία. Μπορεί να εμπεριέχουν και τέτοιες αιτίες (το χρήμα είναι καθοριστικό, άλλωστε στις ερμηνείες πολλών φαινομένων ), όμως τα συγκεκριμένα εγκλήματα αυτού του καθεστώτος, αποκτούν κυρίαρχες , καθοριστικές , ΗΘΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ.
Δεν παραβιάζουν απλώς κάποιες αρχές. Δεν τελέστηκαν εν βρασμώ ψυχής. Δεν πρόκειται για εγκλήματα…τιμής. Είναι εγκλήματα προμελετημένα, σχεδιασμένα σε λεπτομέρειες. Με φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Στον ηπιότερο χαρακτηρισμό τους, είναι εγκλήματα με ενδεχόμενο δόλο και ενσυνείδητη αμέλεια.
Είναι από εκείνα που ,όπως είπαμε, ισοπεδώνουν διαχρονικές και ακατάλυτες αξίες, που ακόμα και τα καθεστώτα του ολοκληρωτισμού αποφεύγουν ή τα αποκρύπτουν για τους ευνόητους λόγους. Σήμερα και μάλιστα στην Ενωμένη Ευρώπη, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ανάμεσα σε αυτά τα ελάχιστα , και το ελληνικό καθεστώς, επί ημερών Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ειδικά, η αρχαία ελληνική παράδοση (όχι μόνο στην τραγωδία και αποκλειστικά στην Αθήνα) είχε ιδιαίτερο όρο, τη λέξη «΄ΥΒΡΙΝ», για να μεγιστοποίηση την ηθική απαξία και το μέγεθος τέτοιων εγκλημάτων. Μπορεί για παράδειγμα ο θεμελιωτής της νίκης στο Μαραθώνα, Μιλτιάδης να μπήκε φυλακή γιατί ξόδεψε αλόγιστα και για προσωπικό όφελος, δημόσιο χρήμα, αλλά ως εκεί. Για το θεμελιωτή της νίκης των Πλαταιών, Παυσανία, μετά την προδοσία του, στήθηκε λαϊκό δικαστήριο για να εκτελεστεί. Και πρώτη η μάνα του, πέταξε το λίθο του αναθέματος στην τιμωρία του για το μέγα ηθικό έγκλημα της προδοσίας.
Ο εκπρόσωπος της πραγματικής εγκληματικής Δεξιάς και ως τέτοιος της κυβέρνησης και των ομοίων του, που ακούσει στο όνομα Παύλος Μαρινάκης, ο σύγχρονος «Χίτης» που δήλωνε πως θα ξεκοίλιαζε τον Τσίπρα αν ζούσε τις εποχές εκείνες, δήλωσε (ανερυθρίαστα αφού «γλώσσα λανθάνουσα, τ’ αληθή λέγει):
Πολιτικές «βδέλλες» εκμεταλλεύονται συγγενείς θυμάτων για πολιτικά οφέλη!
΄
Ο καθένας, χωρίς τύφλα, καταλαβαίνει πολύ καλά πως τελικά οι «βδέλλες» είναι Καρυστιανού , οι γονείς , τα αδέρφια και οι συγγενείς θυμάτων και κοντά 1.500. 000 ΄Ελληνες, ως ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ! ΄Οσοι με κινήσεις και λόγο που μετά από τόσο καιρό, δεν είναι πια απελπισίας , απόγνωσης και θλίψης , αλλά οργής και καταγγελίας των εγκλημάτων του καθεστώτος, άρα από αιτία ξεκάθαρα πολιτική, ξεσηκώθηκαν όλοι μαζί εναντίον του καθεστώτος. Και όλοι τούτοι , που με απλή λογική, είναι αδύνατον να παρασύρονται από άλλους, χαρακτηρίζονται βδέλλες και παράσιτα!
Ενοχλούν και κομματιάζουν , βέβαια, την ψεύτικη εικόνα μας κυβέρνησης που παλεύει απεγνωσμένα να παρουσιάζει τη μάσκα που φοράει, ως δημοκρατική «πέτσα». Εκεί είναι το μέγα πρόβλημα. Την ίδια ώρα τα μέλη της είναι ένοχα σε εγκλήματα καθοσίωσης. Αυτά που έχουν πυρήνα ΄Υβρεως, όπως τον ορίζει η ελληνική αρχαιότητα, όταν “Υβριν” διαπράττει, όποιος, ως δυνατός (κυρίως πολιτικά) ή αλαζόνας, συμπεριφέρεται βίαια και ατιμωτικά σε άλλους ή περιφρονεί τους άγραφους ,θεϊκούς, φυσικούς και απαράγραπτους νόμους που βάζουν όρια στην ανθρώπινη φύση . Η παραβίαση αυτής της φυσικής τάξης του κόσμου, οδηγεί το δράστη σε δεινή τιμωρία και ανεπανόρθωτη καταστροφή.
Μετρήστε τα εγκλήματα κατά της ηθικής και φυσικής τάξης του καθεστώτος, όπως τα εκθέσαμε. Ψάξτε να αφαιρέστε, έστω και ένα, από τη λίστα εκείνων που ανήκουν στην κατηγορία της διάπραξης ΄Υβρεως. Δε θα βρείτε.
Αλλά, μια τέτοια βαριά εκτροπή, είπαμε, έχει συνέπεια την τιμωρία χωρίς έλεος! Αυτή αναμένει η παραβιασμένη από το καθεστώς φυσική τάξη στον κόσμο.
Η “θεία Δίκη” περιμένει να βρει την ανάπαυσή της. Είμαστε όλοι συνένοχοι, αν αδρανήσουμε ή μείνουμε ουδέτεροι. Κρίσιμοι και σφόδρα απαιτητικοί οι καιροί που διάλεξε η Τύχη να ζήσουμε.