-
ΣΤΑΥΡΟΣ ΨΥΧΑΡΗΣ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΙΩΤΗΣ. ΡΕΣΙΤΑΛ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑΣ.
-
ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΕΝ. ΕΝΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙ. ΔΕ ΓΕΡΝΑΕΙ ΠΟΤΕ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ.
1. ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ
Παραιτήθηκε ο Βασίλης Χιώτης από τον ΔΟΛ και τον Βήμα FM -Μετά το σχόλιο για το σπίτι Τσίπρα
![Παραιτήθηκε ο Βασίλης Χιώτης από τον ΔΟΛ και τον Βήμα FM -Μετά το σχόλιο για το σπίτι Τσίπρα [βίντεο]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/708x320/public/xiotis708.jpg?itok=yVXmaxid)
Την παραίτησή του από τον ραδιοφωνικό σταθμό Βήμα FM (στον οποίο ήταν διευθυντής) και τον ΔΟΛ υπέβαλε ο δημοσιογράφος Βασίλης Χιώτης.
Η παραίτηση ήρθε λίγη ώρα μετά την εκπομπή του, στην οποία υποστήριξε ότι το σπίτι που δήλωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο πόθεν έσχες του είναι αυτό που μένει στην Κυψέλη και το αγόρασε σε πλειστηριασμό.
Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, ο ίδιος ο δημοσιογράφος υποστηρίζει ότι η παραίτησή του δεν έχει σχέση με όσα είπε στην εκπομπή του.
Στο πόθεν έσχες του, ο πρωθυπουργός δηλώνει πως έχει στην κατοχή του ένα ακίνητο 114 τετραγωνικών, ενώ παλιότερα είχε δηλώσει πως μένει στο ενοίκιο. Το παραπάνω γεγονός προκάλεσε ερωτήματα. Τον Φεβρουάριο του 2013, στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε ερωτηθεί αν θα πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ (νυν ΕΝΦΙΑ) και είχε απαντήσει πως μένει στο ενοίκιο.
Όπως υποστήριξε ο Βασίλης Χιώτης την Πέμπτη (12.05.2016) από τη συχνότητα του Βήμα FM, «(…) κάναμε και ένα ρεπορτάζ χθες μετά από τηλεφώνημα που δεχτήκαμε. Ο Τσίπρας πώς αγόρασε το σπίτι; Από πλειστηριασμό. Το ψάχνουμε το πότε το αγόρασε. Πάντως, το 2012 το είχε στην κατοχή του γιατί το δηλώνει στο πόθεν έσχες. Το 2012, που έλεγε “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, το συγκεκριμένο διαμέρισμα που έχει στην κατοχή του ανήκε σε έναν επιχειρηματία που αυτοκτόνησε λόγω χρεών, το σπίτι περιήλθε στη δικαιοδοσία μιας τράπεζας, η τράπεζα το έβγαλε στον πλειστηριασμό και πήγε ο Τσίπρας και το απέκτησε μέσω πλειστηριασμού».
Μαξίμου: Δημοσιογραφική αλητεία
Τα όσα είπε ο γνωστός δημοσιογράφος προκάλεσαν την αντίδραση του Μαξίμου, το οποίο έκανε λόγο για «δημοσιογραφική αλητεία».
Σύμφωνα με το Μέγαρο Μαξίμου:
- Ο πρωθυπουργός μένει στην Κυψέλη σε ενοίκιο.
- Το ακίνητο το οποίο εμφανίζεται στην ιδιοκτησία του, στη δήλωση πόθεν έσχες, είναι το πατρικό του στους Αμπελόκηπους. Πρόκειται για το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε και έχει μεταβιβαστεί με γονική παροχή εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
- Το είδος της δημοσιογραφίας που εξαπολύει επιθέσεις λάσπης χωρίς να επιβεβαιώνει τα πραγματικά στοιχεία, ονομάζεται και δημοσιογραφική αλητεία.
- Η δημοσιογραφική αλητεία είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, το τελευταίο καταφύγιο της διαπλοκής.
Οι επίμαχες φράσεις του δημοσιογράφου
ΧΙΩΤΗΣ: «Να σου πω ένα συμπέρασμα δικό μου για τα πόθεν έσχες; Κορυφαίο είναι του Τσίπρα. Δήλωνε στην προεκλογική περίοδο του 2012 ότι δε θα πληρώσει ΕΝΦΙΑ γιατί είναι άδικος φόρος και θα τον καταθέσει στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, στη συνέχεια το γύρισε κι έλεγε “ζω στο νοίκι, δεν έχω ακίνητα”. Στην εκπομπή του Αυτιά είναι καλεσμένος ο Τσίπρας και τον ρωτάνε τι θα κάνει με τον ΕΝΦΙΑ (βάζει το ηχητικό της εκπομπής). Όμως αποδεικνύεται ότι είχε το 2012 στην κατοχή του το σπίτι στο οποίο διαμένει στην Κυψέλη, δεν λέω τη διεύθυνση, άρα όταν έλεγε ότι “ζω στο νοίκι” δεν ζούσε σε νοίκι, είχε δικό του το σπίτι, είχε καταλάβει ότι αυτό που έλεγε δεν έπρεπε να το πει και προσπαθούσε να το μπαλώσει με τη λογική.
[…] Έλεγε ότι είναι στο νοίκι και δεν είναι. Σου ‘χω συνέχεια… Όχι απλώς δεν είναι στο νοίκι, αλλά όπως κάναμε και ένα ρεπορτάζ χθες μετά από τηλεφώνημα που δεχτήκαμε, ο Τσίπρας πώς αγόρασε το σπίτι; Από πλειστηριασμό. Την ώρα που έλεγε (εκτός του ότι “δεν πληρώνω ΕΝΦΙΑ”) “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”. Το ψάχνουμε το πότε το αγόρασε. Πάντως, το 2012 το είχε στην κατοχή του γιατί το δηλώνει στο πόθεν έσχες. Το 2012, που έλεγε “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, το συγκεκριμένο διαμέρισμα που έχει στην κατοχή του ανήκε σε έναν επιχειρηματία που αυτοκτόνησε λόγω χρεών, το σπίτι περιήλθε στη δικαιοδοσία μιας τράπεζας, η τράπεζα το έβγαλε στον πλειστηριασμό και πήγε ο Τσίπρας και το απέκτησε μέσω πλειστηριασμού. Δεν έλεγε μόνο ψέματα ότι ζει στο νοίκι, έλεγε ψέματα ότι “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, ότι “είμαι αντίθετος με τους πλειστηριασμούς” και πήρε σπίτι από πλειστηριασμό. Πόσους ξέρεις ότι πήραν σπίτι από πλειστηριασμό;».
Μέγα λάθος. Δεν πρόκειται για τον αλήτη δημοσιογράφο Βασίλη Χιώτη, όπως λένε από του Μαξίμου, αλλά για έναν κανονικό χασάπη της πληροφορίας, για ορίτζιναλ, ανήθικο γκεμπελίσκο (“λασπολογείτε,λασπολογείτε… Στο τέλος κάτι μένει)!
΄Ετσι είναι η συντριπτική πλειοψηφία σ΄αυτό το συνάφι. Κουραστική η επανάληψη της ατάκας του μακαρίτη Νίκου Κακαουνάκη για τους συναδέλφους του, αλλά, είναι αναγκαία: “Ο καλύτερος απ΄αυτούς έχει σκοτώσει τη μάνα του”, συνήθιζε να λέει. Και χτες μόλις, με αφορμή τη δημοσιογραφική αλητεία Μπαξεβάνη και Σία γράφαμε:
¨Η Βιομηχνία παραπληροφόρησης είναι παγκοσμίως το ίδιο επικίνδυνη, όσο και η πυρηνική απειλή. Πολλές από τις μεγάλες πληγές στον πλανήτη (πόλεμοι, εμφύλιες συρράξεις, πείνα, καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων κ.α.) έχουν την αιτία τους στην προπαγάνδα, την παραπληροφόρηση, την όξυνση των ιδεοληπτικών παθών ,την αναρρίπιση των ενστίκτων ,τη διστρέβλωση της είδησης. Αποκλειστικά υπεύθυνη για πολλά απ΄αυτά τα δεινά, είναι το συνάφι των δημοσιογράφων και των επιχειρήσεων που δουλεύουν με παχυλές εισπράξεις κα τρελά κέρδη γι΄αμφοτέρους.
Εμείς από εδώ έχουμε κηρύξει τον πόλεμο στην εμπορική δημοσιογραφία. Αλλά οι σκουπιδοφάγοι δεν εννοούν να απεξαρτηθούν από τα σκουπίδα που τους ταϊζουν οι Βαξεβάνηδες ,οι Χατζηνικολάου, οι Τράγκες. Με τα διδικτυακά κλικ, με τα τηλεκοντρόλ, με την αγορά των βρώμικων εντύπων τους , οι οπαδοί ενισχύουν την αμαρτωλή αυτή αυτοκρατορία και κρατούν όρθιους τους στυλοβάτες της. Τί να πει κανείς!”
Η περίπτωση Βασίλη Χιώτη δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Δε διαφέρουν μεταξύ τους οι περισσότεροι από εκείνους που υπηρετούν στις βιομηχανίες παραπληροφόρησης. Αυτή είναι η δουλειά τους. Να διαστρεβλώνουν, να παραποιούν, να βιάζουν την είδησηση. ΄Η και να κατασκευάζουν ακόμα “πληροφορία-είδηση”, όπως ο Χιώτης παραπάνω. Και όλα αυτά, εν γνώσει τους πως ψεύδονται πως διαπράττουν απάτη και έγκλημα.
Ο διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού Βήμα FM κατασκεύασε χτες ένα σενάριο , το έπαιξε στο σταθμό του και το πάσαρε ως πραγματικό και αποκαλυπτικό. Μάλιστα, τόλμησε με περισσό θράσος να μην επιτρέψει ούτε καν υπόνοια, πιθανότητα σφάλματος, τη στιγμή που γνώριζε πως ήταν πολύ εύκολο να διασταυρωθούν-ελεγχθούν τα ψευδή στοιχεία που παρουσιάζει και να αποκαλυφθεί η απάτη. Κι όμως το διακινδύνευσε. ΄Ηθελε να κερδίσει στιγμιαίες εντυπώσεις και δε δίστασε να στήσει το σκηνικό.
Ο άθλιος, αυτός δημοσιογράφος δε λειτούργησε, φυσικά, μόνος του. Ουδείς στη συντεχνία του αυτονομείται, είναι ελεύθερος να εκφράσει άποψη, νε περάσει δική του γραμμή, πέρα από εκείνη που του χαράσσει και του υποδεικνύει ο εργοδότης.
Ειδικά, στο παλιό συγκρότημα ΔΟΛ,ο ιδιοκτήτης του Χρήστος Λαμπράκης υπήρξε για χρόνια ο πλέον διαπλεκόμενος εκδότης στη χώρα. “Πάπας” του εκδοτικού κατεστημένου. Με τις δυνατές ατμομηχανές παλιότερα του τρένου της ελληνικής δημοσιογραφίας, τις εφημερίδες ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ, έσερνε πίσω του (και… από τη μύτη) συρφετό από πολιτικούς ,συγγραφείς, “διανοούμενους”, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακούς. Ουδείς μπορούσε να σταθεί στην επικαιρότητα, να τύχει δημοσιότητας, να “καταξιωθεί”, να πάρει πόστα, αν δεν περνούσε πρώτα από την…κλίνη του Προκρούστη Χρήστου Λαμπράκη. ΄Ελυνε και έδενε. Ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις.΄Εθαβε ή ανδείκνυε δημόσια πρόσωπα. ΄Ανοιξε σχολή δημοσιογραφικής συμπεριφοράς στην Ελλάδα.
Την ίδια ακριβώς και ελαφρά πιο λαϊκίστικη-κατινίστικη τακτική ακολούθησε και ο διάδοχός του στο συγκρότημα ,ο Σταύρος Ψυχάρης. Ακόμα και τον ίδιο το γιο του προώθησε στην πολιτική και δε δίστασε το…δημοκρατικό συγκρότημα ,που μονοπωλούσε την ιδεολογία του Κέντρου, αλλά και στήριζε μέρος της Αριστεράς, να συμμαχήσει με τη Δεξιά, την οποία υποτίθεται πως πολεμούσαν με τα έντυπα ,τα κανάλια και τα ραδιόφωνά της. Ο ” υιός” Ανδρέας Ψυχάρης προσχώρησε στο αντίπαλο στρατόπεδο και εκλέχτηκε βουλευτής με τη σημαία της Ν.Δ. Αδίστακτοι, καιροσκόποι, ανελεύθεροι. Ούτε τα προσχήματα δεν τους ενδιαφέρει να κρατήσουν πλέον.
Τα τερατώδη ψεύδη του σεναρίου Βασίλη Χιώτη έχουν πρώτη , πάνω πάνω , τη σφραγίδα του Σταύρου Ψυχάρη. Βήμα δε θα τολμούσε να κάνει ο υπεύθυνος στο ΒΗΜΑ FM ,αν δεν είχε την έγκριση του αφεντικού του. Ο Σταύρος Ψυχάρης απέκτησε…ψύχωση κάποια στιγμή με τον Αλέξη Τσίπρα. Κι από τότε, χύνει οχετούς λάσπης και χολής εναντίον του. Τον πολεμά ανήθικα και ανέντιμα. Και όλη αυτή η συμπεριφορά, γιατί δε δέχτηκαν εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ να του διαγράψουν τα χρέη από τα δάνεια εκατομμυρίων που χωρίς εχέγγυα του χορήγησανοι τράπεζες.
“Ο καβγάς είναι για το πάπλωμα”, λοιπόν. ΄Εχει συγκεκριμένη αιτία. Δεν είναι ιδεολογική αντιπαράθεση ή άλλη, “πατριωτική” ας πούμε στάση-κριτική του εκδότη-δημοσιογράφου Σταύρου Ψυχάρη για τα σφάλματα του πολιτικού και πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Είναι εμπάθεια, κακότητα, μικρότητα, ξεκατίνιασμα.
Η νέα, απίστευτα χυδαία επίθεση Ψυχάρη- Χιώτη εναντίον του Αλέξη Τσίπρα έχουν και αιτία και αφορμή αυτά τα περίφημα εκατομμύρια που δεν τους χάρισαν. ‘Ετσι είχε μάθει ο Χρ. Λαμπράκης. Να του τα χαρίζουν όλα. Με τον ίδιο τρόπο προσπάθησε να λειτουργήσει και ο διάδοχός του και νυν αφεντικό στο συγκρότημα. Και όταν “βρήκε τοίχο”, όταν διαπίστωσε πως αλλάξανε οι καιροί και δεν ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ και το ΜEGA έγινε …Τούρκος. “Ταύρος εν υαλοπωλείω”!
Μπορείς να κατηγορήσεις τον Αλέξη Τσίπρα για πολλά. Εμείς, εδώ και χρόνια είμαστε στην πρώτη γραμμή της σκληρής επίθεσης εναντίον του για τα αναρίθμητα κρίματά του μεταξύ των οποίων μεγαλύτερα ήταν και είναι η δημαγωγία και ο λαϊκισμός.΄Ομως, οφείλουμε με γενναιότητα, σύνεση και ιστορικό καθήκον να αναγνωρίσουμε πως αυτός ο λαϊκιστής ,ο ανεύθυνος και ανώριμος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, αποτίναξε σε μια στιγμή από πάνω του όλο εκείνο το βαρύ επενδύτη της μικροκομματικής συμπεριφοράς και λειτούργησε ως υπεύθυνος και έντιμος πρωθυπουργός. Δεν επέτρεψε να συντριβεί το σκάφος της χώρας στην ξέρα. Ο ίδιος χρεώθηκε τεράστιο κομματικό κόστος. Και προς τιμήν του, δεν αποποιήθηκε αυτό το βάρος. Μπράβο του!
Ο Σταύρος Ψυχάρης, ο Βασίλης Χιώτης, το υπόλοιπο αληταριό της δημοσιογραφίας δεν είναι σε θέση να αλλάξουν, δεν εχουν ως εκ της ιδότητός τους τη δύναμη να δουν έξω και πέρα από τα συμφέροντα τους. Οικονομικά και ιδεοληπτικά.
Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού υηρετούν την εμπορική δημοσιογραφία. Και αυτός ο πόλεμος καθορίζει αποκλειστικά τις συμπεριφορές, όπως και την επίθεσή της με λύσσα ενατίον της μόνης καθαρής, πραγματικής , ανόθευτης πηγής της είδησης, της πληροφόρησης, της ενημέρωσης, της κριτικής που είναι η Ιστορική Δημοσιογραφία.
Γράφαμε στο οικείο κεφάλαιο για τις διαφορές τους:
“Ο Δημοσιογράφος, όπως είπαμε, χρησιμοποιεί το συμβάν, το γεγονός της “ημέρας”,συνήθως υπό την εφήμερη μορφή του. Αν όχι αύριο, πιθανότατα μεθαύριο, θα είναι “μπαγιάτικο”,αφού άλλη επικαιρότητα περιμένει στη σειρά, για να ικανοποιήσει την ακόρεστη πείνα του πελάτη ή του οπαδού για συγκεκριμένη “ενημέρωση”.Κι αυτή,ακριβώς, είναι που θα τον κάνει να αγοράσει αυτό και όχι το άλλο έντυπο ή θα γυρίσει το τηλεκοντρόλ στο τάδε και όχι στο δείνα κανάλι. Αυτή είναι κυρίως η χρηστικότητα της δημοσιογραφικής επικαιρότητας.
Ο Ιστορικός από την άλλη, χρησιμοποιεί κι αυτός το ίδιο υλικό της επικαιρότητας,αλλά υπό άλλους όρους και για διαφορετικά ζητούμενα. Το συμβάν, το γεγονός, το “καθημερνό γίγνεσθαι” επιλέγεται από τον ιστορικό με εντελώς αλλιώτικα κριτήρια απο εκείνα του δημοσιογράφου. Δηλαδή,αναρωτιέται: Είναι ένα γεγονός, εν δυνάμει, “ιστορικό γεγονός” (ανεξάρτητα από το μέγεθος και την ποιότητά του) του ή όχι; ΄Εχει τη δυναμική να εξελιχθεί σε τέτοιο, σύντομα ή άργότερα; Μπορούν, μεμονωμένα ή σε σύνολα, αυτά τα συμβάντα-γεγονότα να καταστούν αργότερα ιστορικό υλικό; Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα στην επιλογή, την καταγραφή και την κριτική ή άλλη επεξεργασία του καθημερινού γεγονότος που απασχολούν τον Ιστορικό.
Ο Ιστορικός αναζητεί συγκεκριμένη επικαιρότητα και τη διαπραγματεύεται. Δοθέντος, μάλιστα, ότι το όποιο γεγονός δε δείχνει από την αρχή την “ουσία” και το περιεχόμενό του, αν, δηλαδή, είναι ή θα γίνει ιστορικό ή έστω ιστορικό υλικό προς χρήση τωρινή ή κατοπινή, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στο ζύγισμα και την ποιότητά του. ΄Ολα τα συμβάντα και τα γεγονότα δεν “κάνουν” για τον Ιστορικό, ο οποίος στην επιλογή τους, δεν μπορεί να λειτουργήσει με το άλλοθι του εντυπωσιασμού και της γνωστής δημοσιογραφικής αντίληψης πως “είδηση δεν είναι αν ένας σκύλος δάγκωσε έναν άνθρωπο,αλλά αν ένας άνθρωπος δάγκωσε ένα… σκύλο”.
Αυτές τις προδιαγραφές και τέτοια “καθαρότητα”πρέπει να έχει το υλικό της επικαιρότητας που επιλέγει να διαχειριστεί ο ιστορικός. Η ανάδειξή του, όμως, (η έκθεσή του στη δημοσιότητα, η γνωστοποίησή του), δε διαφοροποιείται από τα μέσα και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί και η Δημοσιογραφία για τον ίδιο σκοπό (ειδικά στο ύφος) και δεν πρέπει να διαφέρει απ΄ αυτά. Ο Ιστορικός, όταν “γράφει” δημοσιογραφικά, δε “γράφει” ιστορικά, έστω και αν τα “scripta manent” του, μπορεί κάποια στιγμή να αποτελέσουν για τον ίδιο ή για μεταγενέστερο, υλικό Ιστορίας, ή κάποια, μη ευδιάκριτη σήμερα επικαιρότητα, να εξελιχθεί ακόμα και σε ιστορικό γεγονός μικρής ή μεγάλης εμβέλειας.
Υπάρχουν,ασφαλώς, και άλλες ειδοποιοί διαφορές ,ειδικά μεταξύ Ιστορικού και Δημοσιογράφου . Να επισημάνουμε τη σπουδιαότερη: Ο Δημοσιογράφος εξουσιάζεται στο έργο του. Ο Ιστορικός εξουσιάζει το δικό του. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού ο πρώτος κάνει ένα επάγγελμα με σχέση εξαρτημένης εργασίας. Πληρώνεται, δηλαδή, γι΄αυτό που γράφει ή λέει. Σε αντίθεση με τον Ιστορικό, που αυτή η ίδια η ιδιότητά του είναι απαγορευτική για τέτοιου είδους εξαρτήσεις, ειδικά οικονομικές και ιδεολογικές. Ο Δημοσιογράφος έχει “αφεντικό”,που νοιάζεται για την επιχείρησή του και απαιτεί να ικανοποιεί τις αγοραστικές ανάγκες του πελάτη του, όπως κάνουν όλες οι αγορές.
Γι αυτό ακολουθεί “γραμμή”, η οποία έχει χαραχτεί εκ των προτέρων από την εργοδοσία της επιχείρησης και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να παρεκκλίνει από αυτή χωρίς συνέπειες, που είναι ανάλογες με την έκταση και τη μορφή της παρέκκλισης. Και ο Ιστορικός, βέβαια, ακολουθεί “γραμμή”, την οποία, όμως, δεν του την καθορίζει κάποιος εργοδότης (εκτός αν είναι καθεστωτικός “ιστορικός” στο σχολείο, στη σχολή ή στην αγορά) ,αλλά ο ίδιος. Το είδος, η ποιότητα και τα λοιπά χαρακτηριστικά της “γραμμής” αυτής, καθορίζονται από τα αντίστοιχα (είδος-ποιότητα) του Ιστορικού.
2. Απολαυστικός Γούντι Αλεν: Είμαι 80 και αισθάνομαι νέος -Φοράω και ακουστικό, δεν ακούω
«Είμαι 80 χρονών; Δεν το πιστεύω! Καλέ αισθάνομαι πάρα πολύ νέος. Τρώω καλά, κοιμάμαι καλά έχω καλά γονίδια» δήλωσε ο μαέστρος της 7ης τέχνης Γούντι Αλεν, στο πλαίσιο του φεστιβάλ των Καννών.
«Ο πατέρας μου πέθανε στα 100 το ίδιο και η μητέρα μου. Δεν αισθάνομαι γέρος. Αισθάνομαι νέος. Είμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα ξυπνήσω το πρωί και θα πάθω εγκεφαλικό. Θα γίνω ένας γέρος σε αναπηρική καρέκλα και θα λέτε «τον θυμάσαι αυτόν; Κάποτε ήταν ο Γούντι Αλεν. Μέχρι τότε θα γυρίζω ταινίες!».
Με την τελευταία του ταινία «Cafe society» άνοιξε η αυλαία του 69ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών την Πέμπτη 11 Μαΐου. Ο 80χρονος πλέον σκηνοθέτης, παρευρέθηκε στη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας την αίθουσα Debussy πλαισιωμένος από τις πρωταγωνίστριες του, Κρίστεν Στιούαρτ και Μπλέικ Λάιβλι.
Κατά τη συνέντευξη τύπου, φάνηκε κουρασμένος και όταν με συνεχείς ερωτήσεις, δεν κατάφερνε να ακούσει τι τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι, έκανε την αίθουσα να ξεσπάσει στα γέλια με την ακόλουθη φράση. «Δε φταίτε εσείς. Είναι η ηχώ του μικροφώνου και το γεγονός ότι φοράω ακουστικά πια στη ζωή μου. Φανταστείτε, φοράω τα ακουστικά του φεστιβάλ πάνω από τα ακουστικά μου και πάλι δεν ακούω καλά».
Ο Γούντι Άλεν έδωσε και πάλι το παρόν στην Κρουαζετ, παρ’όλο που σχεδόν, αποδόμησε τον θεσμό, «Μία ομάδα ανθρώπων, όποιοι και να είναι αυτοί, δεν μπορούν να ψηφίσουν τις καλύτερες ταινίες των Καννών. Μου αρέσει όμως να έρχομαι στις Κάννες, να συζητώ για σινεμά με συναδέλφους και υπέροχους ανθρώπους. Όμως ο συναγωνισμός θα ήταν εκτός της δικής μου λογικής».
Η ταινία του Γούντι Άλεν «Cafe society» προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού.