Οφείλουμε, πριν σχολιάσουμε τις παραπάνω πληροφορίες και καθορίσουμε τη στάση μας απέναντι  σ΄αυτές τις λαϊκές  κινητοποιήσεις στη Ρωσία , να υπενθυμίσουμε-επισημάνουμε κάποιες αλήθειες, απαραίτητες να ξεστομίζονται απ΄ όποιους ασκούν  “εποικοδομητική, αρνητική κριτική”    και μάλιστα ως “στρατιώτες”   στα μετερίζια της … αστράτευτης Ιστορίας.

 

1. Καμιά εξουσία, έστω  κι αν δείχνει ανθρώπινο πρόσωπο, δεν έχει εξουσιοδοτηθεί από τη Φύση να   ελέγχει ή να καταδυναστεύει τις ζωές των ανθρώπων (άτομα) σε κοινωνίες, συλλογικότητες,  χώρες.

2. Ο άνθρωπος διαθέτει το  φυσικό δικαίωμα στην απόλυτη ελευθερία, ανεξαρτησία, αυτεξουσιότητα. Και  τα  μοναδικά κριτήρια αυτοπεριορισμού και αυτοελέγχου μιας τέτοιας στάσης,  απορρέουν από τους κανόνες τις λογικής και είναι  απότοκα ενός μη σκοτισμένου (ανήθικου)   ΝΟΥ, που σημαίνει πάλι της  φυσικής ιδιότητας του νοείν.  Και η ηθική, ως  μοναδικό κέντρο εκπόρευσης, έχει τη Φύση. Γι΄αυτό και «ό,τι είναι φυσικό, είναι και ηθικό».

3. Η εξουσία φαίνεται να   είναι ηλικιακά σύγχρονη και «ποιοτικά» συνώνυμη της εμφάνισης  του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, που ανέτρεψαν και οι δυο τη φυσική «τάξη πραγμάτων» στις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες, με πρώτη    την απώλεια του   κορυφαίου δικαιώματος στην απόλυτη ελευθερία του ατόμου.

4.΄Εκτοτε,  οι εξουσίες συνεχίζουν, άλλες εγκληματικά καταπιεστικές, άλλες λιγότερο, αλλά πάντως καταπιεστικά και αφύσικα, να ταλαιπωρούν τις ανθρώπινες συλλογικότητες, οργανωμένες σε κοινωνίες, κράτη ή έξω από εκείνα.

5.Την “αθώα” αυτή εποχή των πρώτων κοινωνιών, που ανέτρεψαν οι εξουσίες, οφείλουμε να τις ξαναφέρουμε. Κοινωνίες αταξικές, αντιεξουσιαστικές, κομμουνιστικές. Που σημαίνει ελεύθερες. Χωρίς περιορισμούς,  πέραν αυτών που επιβάλει η ηθική, όπως την προσδιορίσαμε.  Και σε τέτοιες κοινωνίες θα οδηγηθεί μια μέρα ο άνθρωπος. Μόνο που πρέπει να αγωνιστούμε εμείς, για να ανοίξουμε στους “τυχερούς” και ευνοημένους το δρόμο.

…Τούτων ούτως εχόντων, όπως λέγανε οι παλιοί λογιότατοι, η ιδιόμορφη και μάλιστα μαφιόζικης βέρσιον  κρατική εξουσία που ασκεί στη Ρωσία εδώ και χρόνια ο δικτάτορας Πούτιν, δεν είναι στα γενικά  χαρακτηριστικά  της εξουσίας, που καθορίσαμε παραπάνω,  καθόλου χειρότερη για παράδειγμα, από εκείνη που ασκεί ή έχει στο νου να ασκήσει, ο επίσης ακροδεξιός ,ρατσιστής και φαλλοκράτης Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική.  Και όπως δια στόματος ενός σοφού, με ρήση κοινώς αποδεκτή, επιβεβαιώνεται σε μας εδώ «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη». Ειδικά τα…ακροδεξιά. Η διαφορά στην “ποιότητα”  άσκησης εξουσίας  σε ένα  κράτος συγκριτικά με άλλο, αφορά περισσότερο στο τρόπο διαχείρισης των προσχημάτων «δημοκρατικότητας», όπως χαρακτηρίζουν οι φορείς της εξουσίας τα «καλά» πολιτεύματα.

Εν προκειμένω, οι λεγόμενες «δημοκρατικές» εξουσίες,  δείχνουν να κάνουν καλύτεροι διαχείριση αυτών των προσχημάτων απ΄όσο  εκείνες των ολοκληρωτικών ή των θεοκρατικών συστημάτων.  Κι αυτό είναι και δεν είναι σημαντικό.

Είναι σημαντικό γιατί α. υπάρχει, έστω και σε μορφή ψευδαίσθησης η αντίληψη περί καλύτερης διασφάλισης  της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων στα πολιτεύματα, που αυτό-χαρακτηρίζονται ως δημοκρατικά.   Οι αμερικανικές κυβερνήσεις, ας πούμε, του «Δημοκρατικού»  κόμματος,  φροντίζουν να κρατούν  καλύτερα τα προσχήματα. Γι αυτό και το πολίτευμά  τους χαρακτηρίζεται ως δημοκρατικότερο,  συγκρινόμενο με εκείνο του ακροδεξιού Τραμπ σήμερα ή  του Ιράν και της Β. Κορέας. β. Αυτή η…πρεμούρα τέτοιων εξουσιών να διεκδικούν δημοκρατικές περγαμηνές,  επιτρέπει και σε μας τους “διαφορετικούς”  να διεκδικούμε και να κατέχουμε   λίγο,  έστω, ελεύθερο τράτο να λέμε και να κάνουμε τα δικά μας.

Δεν είναι, όμως,   ταυτόχρονα σημαντικό αυτό, αν λάβουμε υπόψη μας πως ΟΛΕΣ οι εξουσίες πρώτα και πάνω απ΄όλα φροντίζουν να διασφαλίζουν την ύπαρξη και τη διατήρησή τους. Και όχι τόσο ως πρόσωπα, αλλά ως θεσμός, ως καθεστώς, ως κράτος. Και στον αγώνα αυτό της διατήρησης  στους υπηκόους της  συνειδητοποίησης  υποταγής  άνευ όρων, όχι μόνο στους κανόνες και τους νόμους του δικαιικού τους συστήματος, αλλά κυρίως στην έννοια του Κράτους, δε διστάζουν, είτε είναι δημοκρατικές είτε δικτατορικές, να χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους καταστολής και τιμωρίας των παραβατών. Για παράδειγμα. Οι Τζούλιαν Ασάνζ  και  Έντουαρντ Σνόουντεν διέπραξαν σύμφωνα με τη… δημοκρατική κυβέρνηση των ΗΠΑ έγκλημα προδοσίας. Όμως, έτυχε  οι «προδότες» να  ζουν στην Αμερική. Θα εισέπρατταν τον ίδιο χαρακτηρισμό και τιμωρία ,  αν ζούσαν στη Ρωσία. Το κράτος εδώ, ως θεσμός, δεν κάνει…εκπτώσεις και χάρες.

Ατίθετα, το ποινικό έγκλημα, δεν έχει ενδιαφέρον “ζωής και θανάτου”  για το θεσμό του κράτους.  Εκείνο που αποτελεί έγκλημα «καθοσίωσης» είναι η αμφισβήτηση του κράτους ,του κύρους και της…λαϊκής  εξουσίας του.  Σ΄αυτό πάνω  ΟΛΑ τα καθεστώτα  δείχνουν το ίδιο σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο σε όσους επιχειρούν να αποδράσουν ή το έχουν ήδη πετύχει.

Οι  λαοί  σε όλα τα πολιτεύματα, έχουν κυρίως συμπεριφορά όχλου. Και φυσικά  δεν έχουν καμιά όρεξη ή πρόθεση να καταργήσουν το κράτος. Αντίθετα, το κράτος είναι  «φύλακας άγγελος», ο πατερούλης που φέρνει τα “καλούδια στην οικογένεια”. Αφού τα συστήματα εξουσίας (καπιταλιστικά και σοβιετικά) κατάφεραν και πήραν στην κατοχή τους τα Μέσα Παραγωγής, κατέστησαν τον αυτεξούσιο, παλιό “κυνηγό”-«καλλιεργητή” , υπήκοο και «ψυχοπαίδι»  με αντάλλαγμα  ένα μισθό και μια σύνταξη σε ψίχουλα.

΄Ετσι, αν κάποτε, ένας τέτοιος  λαός  (ως σύνολο ή συντεχνίες), αγωνίζεται  με συγκεκριμένα «δημοκρατικά μέσα», που ορίζουν οι ίδιοι οι  νόμοι, δηλαδή με  διαμαρτυρίες, απεργίες, άντε, κάποτε και βιαιότητες ,είναι σε περιπτώσεις γιατί διαπιστώνει πως το κράτος στέρησε ένα μικρό  ή μεγάλο μέρος  από τα συστατικά (καταναλωτικά κυρίως)    “του άρτου και του θεάματος”, που οι υπήκοιοι τα  θεωρούν ως κεκτημένα. Για να βγουν στους δρόμους ,όμως, να διαμαρτυρηθεί  επίσης    το σύνολο του πληθυσμού ή  έστω  σε μεγάλα  λαϊκά μεγέθη για τη μοίρα  του μετανάστη, του πρόσφυγα, του αποδεκατισμένου από το λιμό και τους εμφύλιους πολέμους παιδικού πληθυσμού  της Αφρικής , ΔΕ  ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΤΕ. Τέτοια ποιοτική  δραστηριότητα και αγώνα την έχουν, και μάλιστα  ειρωνικά…εκχωρήσει ,ως  καθήκον στους αιθεροβάμονες, τους ακτιβιστές, τους «διαφορετικούς», μέλη των ευαισθητοποιημένων συλλογικοτήτων που μετριούνται  πάντα σε μικρά μεγέθη.

Εν προκειμένω, για να αποφύγουμε άλλους πλατειασμούς στο θέμα και  να  συμμορφωθούμε στο ζητούμενο,  οι λαϊκές μάζες που ξεσηκώθηκαν στη Ρωσία εναντίον της δικτατορίας Πούτιν, δεν είναι τόσο οι συνειδητοποιημένοι αγωνιστές που περιγράψανε πιο πάνω (υπάρχουν σίγουρα και τέτοιοι ανάμεσά τους, αλλά δεν είναι η πλειοψηφία). Δεν κατέβηκαν για να διαμαρτυρηθούν ούτε καν   για  τις δολοφονίες, τις συλλήψεις, τους βασανισμούς, τις καταδίκες στους αντιπάλους του καθεστώτος στην ίδια τους τη χώρα. Ούτε ενάντια στο ρατσισμό κάθε μορφής και την προκατάληψη στη «διαφορετικότητα» (ομοφυλοφιλία, χρώμα δέρματος ,φυλή, θρήσκευμα κ.α) που ενδημούν σε τρομακτικά  μεγέθη στη ρώσικη κοινωνία. Διαμαρτύρονται, κυρίως, για το  όργιο διαφθοράς και μαφιόζικης συμπεριφοράς  του κράτους στο ιδιόμορφο καθεστώς Πούτιν.

 Ο δικτάτορας  της Ρωσίας, δεν έχει φροντίσει να είναι αυτός μόνο  ο  κάτοχος μιας τεράστιας περιουσίας και το θύμα  (στην ουσία) ενός τρυφηλού τρόπου ζωής, που σε άλλα «δημοκρατικά» καθεστώτα θα ήταν σκάνδαλο. ΄Εχει  διδάξει και εξασφαλίσει  την ίδια  νοοτροπία σε όλους τους οπαδούς του, ακροδεξιοί οι περισσότεροι, σε ένα  περίεργης ακόμα και για τους κρατικιστές, σύστασης-λειτουργίας κράτος,   έμφορτο από προκλητικές, πελατειακές σχέσεις, νεποτισμό και παρεϊστικης αντίληψης. Είναι εκείνο το μεγάλο πληθυσμιακό κομμάτι  που  απολαμβάνει  μια πρωτοφανή μεταχείριση και δικαιοδοσία,  ειδικά στον εθνικό πλούτο, αλλά και μια εξωφρενικά προκλητική-παραλυτική  ζωή σε σκάνδαλα πάσης φύσεως και πρωτοφανή χλιδή. 

Το  πιο επικίνδυνο, όμως,  δεν είναι πως σε μια απλή, την πρόσφατη παραπάνω  διαδήλωση, συλλαμβάνονται πάνω από 1000 «ειρηνικοί» διαδηλωτές, ούτε αυτή καθ΄αυτή η νοοτροπία -συμπεριφορά του κράτους Πούτιν  και των οπαδών του (λίγο πολύ ίδια σε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα). Είναι μεγαλύτερος ο κίνδυνος,  γιατί: α. Ο δικτάτορας, κατάφερε εδώ και χρόνια να  έχει αποκτήσει ιδιότητες «Τσάρου» στην πολιτική ζωή της χώρας  (τον μιμείται επαξίως, ως “Σουλτάνος”, ο Ερντογάν, κι αυτός εκλεγμένος με….δημοκρατικές διαδικασίες). β. Ο ίδιος ,ως παλιός πράκτορας της Κα-Γκε-Μπε, είναι ένας φρικτά συνειδητοποιημένος φορέας του σκληρού πυρήνα της κρατικής εξουσίας και της ασύστολης, χωρίς έλεος,  καταστολής και το δείχνει σε κάθε περίπτωση. γ. Οι οργανωμένοι οπαδοί του, ακροδεξιοί και εθνικιστές οι πιο πολλοί, είναι αριθμητικά, ως δύναμη ψηφοφόρων, σύμφωνα με το ρώσικο εκλογικό νόμο, αλλά και λόγω των μεγάλων ποσοστών  αποχής στις εκλογές, πιο ισχυροί  από τους “αντιπάλους”.

 Γενικότερα τώρα, ο δικτάτορας  της Ρωσίας έχει εφαρμόσει μια συγγενή   με το παλιότερο και νεότερο  ελληνικό κράτος,  νοοτροπία, σύμφωνα με την οποία ο ψηφοφόρος-οπαδός του κυβερνώντος κόμματος, είναι ένας ευνοημένος-κερδισμένος πελάτης. Το κράτος της ΕΡΕ, οι  «πρασινοφρουροί» του ΠΑΣΟΚ και η «γαλάζια ακρίδα» της Ν.Δ , ήταν  πάντα μια δυνατή κομματική  πλειοψηφία στην Ελλάδα, που έδινε μονοκομματικές και αυτοδύναμες κυβερνήσεις από τη μια, κι από την άλλη απολάμβανε και την  αμέριστη εύνοια του κομματικού κράτους.       

Το ίδιο  φαινόμενο… διανθισμένο με τις ακρότητες ενός εντελώς ακατέργαστου  πολιτεύματος «made in russia», με κύρια χαρακτηριστικά την επίδειξη πλούτου και δύναμης, συναντάμε, ως «σήμα κατατεθέν»  πια της σύγχρονης  Ρωσίας.  Μια χώρα  διχασμένη, η μισή ευνοημένη  από το καθεστώς και η άλλη βυθισμένη στη φτώχεια και τον αλκοολισμό, με ένα από τα χαμηλότερα προσδόκιμα ζωής και με  ασυγχώρητα μεγάλα ποσά «νόμιμης» (δια του γάμου)  και μη, πορνείας,  έχουν ένα και μοναδικό κρίκο να τους ενώνει: Την εθνική τους, ρώσικη ταυτότητα. Είναι, ευνοημένοι και μη, πάνω και πρώτα απ΄όλα, Ρώσοι πατριώτες σε ποσοστό σχεδόν 80%!

Κι αυτό, ακριβώς, το χαρακτηριστικό διαθέτουν και οι φορείς των διαμαρτυριών και των διαδηλώσεων σήμερα στη Ρωσία εναντίον του δικτάτορα. Δε ζητούν κούρεμα του εθνικού (διάβαζε εθνικιστικού)  κύρους και δεν απεκδύονται την «αρία» καταγωγή τους.  Ούτε, φυσικά, διαμαρτύρονται για  να μην πουλάει η χώρα τους όπλα στον ομόλογο του Πούτιν, δικτάτορα της Συρίας, της τραγικής χώρας με τους 300.000 νεκρούς στον πρόσφατο πόλεμο, τους χιλιάδες επίσης σακατεμένους, τους πρόσφυγες και τους κυνηγημένους.  Ζητάνε να αφαιρέσουν προνόμια  σε «άρτον  και θεάματα» από τους «άλλους», που τα διακατέχουν και τα νέμονται προκλητικά στη χώρα τους.   

Ούτως ή άλλως, όμως, αυτή τη στιγμή,   είμαστε υποχρεωμένοι να  συνταχθούμε  μαζί τους.  Να στηρίζουμε τον αγώνα τους. ΄Οπως, ακριβώς, οφείλουμε  στηρίζουμε τον αγώνα  των Αμερικανών ενάντια στο δικό τους, τραμπούκο πρόεδρο.  Η συμπαράσταση σε όσους αγωνίζονται ,έστω και με αυτό τον τρόπο, στις αυθαιρεσίες της εξουσίας, σε όποιο όνομα κι αν ακούει αυτή,  είναι υποχρέωση πρωταρχική κάθε ελεύθερου-συνειδητοποιημένου  Πολίτη σε κάθε γωνιά της γης. Κι ας ευχηθούμε την επόμενη φορά που θα κατέβη στους δρόμους πάλι η ” άκαπνη γενιά του Πούτιν”,να είναι για να ρίξουν το δικτάτορα και να ζήσουν σε μια νέα κοινωνία ελεύθερη και ανθρωποκεντρική. 

 

 ___________________________________________________________________