“Παυλόπουλος: Καθοριστική η συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην υπεράσπιση της Ιστορίας μας και της Πατρίδας μας
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέφερε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού μας αναγνωρίζει την καθοριστική συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους μεγάλους Αγώνες του Λαού μας και του Έθνους μας και τη καθοριστική συμβολή της στην υπεράσπιση της Ιστορίας μας και της Πατρίδας μας”
1982-83. Ελληνικό Κολλέγιο Λονδίνου, αποσπασμένος από το ελληνικό ΥΠΕΘ. Ανάμεσα στους μαθητές μου και τα τρία μεγαλύτερα παιδιά του τέω ς βασιλιά Κωνσταντίνου.
Αντιγράφω από το βιβλίο μου “ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ” και από το κεφάλαιο “Είναι ανήθικο, κ. Καθηγητά, να διαστρεβλώνετε την Ιστορία”:
“…΄Ενα πρωί είχα Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος (Αγωγή του Πολίτη το λέγαμε τότε το μάθημα) στη Γ΄ Λυκείου που ήταν η τάξη της Αλεξίας. Το μάθημα της ημέρας ήταν για τη Συνταγματική Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας με αναφορά στις δικτατορίες και ειδικότερα σε εκείνη των συνταγματαρχών το ΄67…
Είπα το μάθημα χωρίς πολλά- πολλά, αν και δε συνήθιζα ποτέ σχεδόν, ιδιαίτερα σε τέτοιες αναφορές, να μένω σ΄ αυτά μόνο που λέγανε τα σχολικά εγχειριδια. ΄Ομως , τούτη τη φορά απέφυγα τις κρίσεις και τις προεκτάσεις στο θέμα. ΄Ηταν τα πνεύματα εξημμένα με όλα εκείνα που είχαν γίνει, δεν ήθελα να “ρίξω λάδι στη φωτιά” ή να φανεί πως προκαλούσα τα παιδιά.Δεν έπρεπε, άλλωστε, να ξεχνώ πως ήμουν στο “σχολείο του βασιλιά” και είχα τα παιδιά του μαθητές μου.
Παραδωσα λοιπόν το μάθημα στα γρήγορα, είπα για τον Κωνσταντίνο πως ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία μόλις 23 ετών πως και μετά την επικράτηση των πραξικοπηματιών εκείνος παρέμεινε αρχηγός τους κράτους ως το Δεκέβριο του 1967 με αποτέλεσμα οι συνταγματάρχες να εδραιώσουν την εξουσία τους ευκολότερα. ΄Εκανα και μια μικρή επανάληψη στα προηγούνα για να έχω κάτι να λέω μέχρι να τελειώσε η ώρα και φεύγοντας από την τάξη με το χτύπημα του κουδουνιού, ένιωθα ανάλαφρος και ευτυχής που όλα πήγαν κατ΄ευχήν.
Την άλλη ημέρα ,την πρώτη ώρα, είχα πάλι μάθημα στη Γ΄ Λυκείου. Ιστορία τούτη τη φορά.Λίγο πριν μπω στην τάξη, είδα τα παιδιά μαζεμένα πηγαδάκι έξω στο διάδρομο κάτι να συζητούν χαμηλόφωνα. Μόλις με βλέπουν, έκοψαν απότομα την κουβέντα και βιάστηκαν να μπουν στην αίθουσα.
Παραξενεύτηκα. Συνήθως, πριν ακόμα οι καθηγητές φύγουν από το γραφείο για το μάθημα,οι μεγάλοι μαθητές βρίσκονταν στα θρανία τους. Μάλιστα, όλοι οι μαθητές του Κολλεγίου, μικροί και μεγάλοι, κρατούσαν πάντα την παλιά εκείνη συνήθεια, να σηκώνονται από τα θρανία τους, μόλις έμπαινε ο καθηγητής στην τάξη και όρθιοι να περιμένουν να καθίσει πρώτα εκείνος στην έδρα. Από την πρώτη στιγμή στα τμήματα που δίδασκα, προπάθησα να πείσω τα παιδά πως δεν ήταν, δα, και ανάγκη ,τόσοι αυτοί να ξεροσταλιάζουν όρθιοι, μέχρι να καθίσει ο ένας και ζήτησα, σε μένα τουλάχιστον, να μη σηκώνονται. Μου έκανε εντύπωση πως σε μερικούς δεν πολυάρεσε η καινοτομία μου και συνέχισαν να κρατούν την παράδοση ,ακόμα και σε μένα.
Διαισθάνθηκα πως κάτι θα συμβεί. Μπαίνοντας, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, το ένιωθα, μα έκανα σαν να μην καταλάβαινα τίποτα.Τους καλημέρισα γελαστός,απόθεσα αργά την τσάντα μου στο τραπέζι, υπόγραψα το απουσιολόγιο, αφού πρώτα διέγραψα τη λέξη Πριγκίπισσα που ήταν μπρστά από το Αλεξία στο χώρο που έγραφε “επιμελητής τάξεως” (όπως έκανα κάθε μέρα) και ετοιμάστηκα να αρχίσω το μάθημα.
Στο πρώτο θρανίο καθόταν η Αλεξία. Δίπλα μια κοκινομάλα συμαθήτριά της, Χούλη τη λέγανε, κόρη ενός εφοπλιστή, ισχυρού οικονομικού παράγοντα στην παροικία και “κολλητού” του βασιλιά.
Mε το που σήκωσα τα μάτια μου να κοιτάξω τα παιδιά , είδα το χέρι της Αλεξίας υψωμένο.Πρέπει να το κρατούσε έτσι από ώρα, δείγμα πως κάτι ήθελε να πει. “Θέλεις κάτι,Αλεξία”, τη ρώτησα ,παριστάνοντας τον άνετο αλλά και το βιαστικό να μπω αμέσως στο μάθηα.Η Αλεξία σηκώθηκε από το θρανίο της, πήρε το πολύ σοβαρό της, γιατί σοβαρή ήταν πάντα από φυσικού της και με επίσημο,πομπώδες ύφος μου πέταξε: “Είναι ανήθικο, κ,καθηγητά, να διαστρεβλώνετε τη Ιστορία” Είπε και κάθισε.
΄Εμεινα κόκαλο. ΄Ηταν η πρώτη φορά που την άκουγα να μου μιλάει έτσι. Τί ήταν πάλι αυτό και πού αναφερόταν; Σε τί πάνω διαστρέβλωσα την ιστορία; Κι αυτό το “διαστρεβλώνετε” στο λεξιλόγιο της Αλεξίας; Καλά-καλά το κορίτσι δεν τα κατάφερνε με τα απλά, τα καθημερινά ελληνικά.Φως- φανάρι πως κάποιοι την δασκάλεψαν να μιλήσει έτσι. Μπορεί ο ίδιος ο πατέρας της να την έβαλε να τα πει αυτά, για να δημιουργηθεί ζήτημα ,να με προκαλέσουν.
Προπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και ήρεμα τη ρώτησα τί εννοεί με αυτό που είπε,πότε και σε ποια σημεία δεν είπα την αλήθεια. Αντί της Αλεξίας, ανάλαβε η Χούλη να μου εξηγήσει. Πετάχτηκε από το θρανίο της και σε έξαλλη κατάσταση, κουνώντας μου μάλιστα απειλητικά το δάχτυλο, ,σε άθλια ελληνικά, τσίριζε πως στο χτεσινό μάθημα της Αγωγής δεν είπα τα σωστά και πως ο βασιλιάς ήταν από τη αρχή αντίθετος με τη δικτατορία και αργότερα τους πολέμησε γι αυτό εξαναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα και έχασε το θρόνο του. ΄Ελεγε κι άλλα πολλά, ακαταλαβίστικα,μισά εγγλέζικα,μισά ελληνικά, πέταγαν σπίθες τα μάτια της,έτρεμε, φοβήθηκα μην πάθει στην κατάσταση που ήταν….
΄Ενα σωρό πράγματα περνούσαν από το μυαλό μου για το πώς θα έπρεπε να αντδράσω εκείνη τη στιγή. Από το να σηκωθώ να φύγω από την τάξη, καταγγέλοντας στο Σύλλογο των καθηγητών (Αγγλο-Ελληνικός) την αυθάδη και απρεπή συμπεριφορά των μαθητριών Αλεξίας και Χούλη, μέχρι να διασκεδάσω την όλη υπόθεση ,ρίχνοντάς το στο συνηθισμένο ρεφρέν “ελάτε, βρε τώρα,δεν είναι πράγματα αυτά για σας, κοιτάξτε καλύτερα τα μαθήματα σας και αφήστε τα πολιτικά. Δεν έκανα όμως τίποτα απ΄τα δυο.
“Σαν έτοιμος από καιρό”, ήρεμα, χωρίς κορώνες και ξεσπάσμάτα ,κοιτάζοντας στα μάτια τα παιδιά και πιότερο την Αλεξία είπα: Δεν είναι έτσι τα πράγματα, Αλεξία. ΄Αλλη είναι η αλήθεια,αν θες να μάθεις για τον πατέρα σου και τη δικτατορία.΄ Οχι μόνο δεν ήταν αντίθετος ο βασιλιάς με τη δικατορία εκείνο τον καιρό,αλλά ετοίμαζε κιόλας τη δικιά του δικτατορία, εκείνη των στρατηγών.Τον πρόφτασαν όμως οι συνταγματάρχες και έτσι χωρίς καλά- καλά και ο ίδιος να το καταλάβει, βρέθηκε όμηρος των παραξικοπηματιών τον Απρλη του ΄67.Κι ακούστε τώρα όλοι σας πώς έγιναν τα πράγμα αναλυτικά, χωρίς προκατάληψη και πάθος, αν θέλετε να ξέρετε την πραγματική αλήθεια για τα γεγονότα εκείνης της εποχής…
Αυτά τότε στο Κολλέγιο του Λονδίνου, όταν πέρασα “δια πυρός και σιδήρου” ,γιατί όφειλα να διδάξω ,όπως έκανα πάντα, την ιστορική αλήθεια ανεξάρτητα απο το κοστος. Από τότε κι άλλες, πάμπολλες φορές, σε αίθουσες διδασκαλίας, σε σεμινάρια, διαλέξεις, ιδιωτικές συζητήσεις πάντα η ίδια κατάληξη. Αν δε συμφωνεί η ιστορική σου κρίση με όσα ό άλλος θεωρεί ως Ιστορία, θα σου πετάξει κατάμουτρα “διαστρεβλώνεις την ιστορία”.
Στενη Εύβοιας ,πρόσφατα, το περασμένο Σάββατο. Πίναμε τα κρασάκια μας η παλιοπαρέα, που είχε εισχωρήσει, άγνωστο πώς, ένας καινούριος τύπος , στέλεχος του ΚΚΕ στην περιοχή, όπως έμαθα μετά. Λέγαμε τα κουτσομπολιά μας ,κάποια στιγμή γύρισε η κουβέντα και στα πολιτικά. Ο καθένας το ελληνικό, “το μακρύ και το κοντό” του. Μια στιγμή, ακούω το …σύντροφο να φέρνει την κουβέντα στους ΝεοΝαζί και το Χίτλερ. ΄Ελεγε, έλεγε για ώρα, κάποια στιγμή τον κόβω, “σωστά όσα είπες, λεβεντιά” του κάνω, “για τράβα τώρα και στην άλλη πλευρά και πες για το δικό σας Χίτλερ ,τον πατερούλη Στάλιν. ΄Εγινε Τούρκος. ΄Εξαλλος, αλλόφρων, απειλητικός και τούτος κουνώντας το δάχτυλο, με στόλισε πατόκορφα πως , και καλά, διαστρεβλώνω τη Ιστορία και πως ως ιστορικός περισσότερο θα έπρεπε να βάλω μια πέτρα στο λαιμό να πάω κατά Αρτάκη μεριά , που έχει θάλασσα και να πνιγώ.
“Να βάλω πέτρα στο λαιμό” εγώ, λοιπόν και όχι ατός τους, ο βαμμένος Σταλίνας .Γιατί ήταν ψέμα που θύμισα στην παρέα πως σχεδόν 4 εκατομμύρια νεκρούς από την πείνα είχε η Ουκρανία. Σχέδιο που συνέλαβε και εκτέλεσε ο δικός τους Χίτλερ. Το περίφημο Γολoντομόρ.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος, ως γνωστό, είναι υπόδικος για τη χρεοκοπία της χώρας. “Παρακοιμώμενος” του Κώστα Καραμανλή σε εκείνη την επάρατη κυβέρνηση που διπλασίασε το χρέος και εκτόξευσε το έλλειμμα πάνω από 15% για να ταϊσουν τη “γαλάζια ακρίδα”.
Κι αφού διέπραξε ένα τέτοιο έγκλημα,γιατί θα δίσταζε χτες να διαστρεβλώσει την Ιστορία; Σιγά που δε γνωρίζει πως η Ορθόδοξη εκκλησία συνεργάστηκε με τους Οθωμανούς και παρέδωσε την “Πόλη” στο Μωάεθ. Κι ακόμα, ο κλήρος με πρώτους τους πατριάρχες ,συνεργαζόταν στενά τα χρόνια της σκλαβιάς με την Πύλη.΄Η, μήπως,ο πρόεδρος της Δηοκρατίας δεν έτυχε να διαβάσει την “Ελληνική Νομαρχία” ,για να μάθει τί “έσερνε” στον κλήρο ο Αδαμάντιος Κοραής, συγγραφέας κατά πάσα πιθανότητα της Νομαρχίας”;
Η Εκκλησία, κύριε Παυλόπουλε,αν είχε ιστορική αυτογνωσία, όχι μόνο δεν έπρεπε να σεμνύνεται για την εθνική προσφορά της, αλλά να αισχύνεται!Και είναι ώρα να ζητήσει συγγνώμη ο Πατριάρχης ή ο Αρχιεπίσκοπος για τα δεινά που πέρασε ο τόπος, είτε γιατί η εκκλησία συνεργάστηκε με κατακτητές και δικταρορίες, είτε γιατί αδιαφόρησε ή “έκανε τα στραβά μάτια” σε εγκλήματα καθοσίωσης και εθνικής προδοσίας.
΄Οταν η ιδεοληψία, ο φανατισμός και τα συμφέροντα στοχοποιούν την Ιστορία η απάντηση είναι μία: Ούτε σπιθαμή υποχώρηση. Κι αν χρειαστεί πόλεμος ,θα τον έχουν.
Καλύτερα οι γενιές που έρχονται να μην κληρονομήσουν ένα κόσμο καλύτερο από το δικό μας ,παρά μια παραποιημένη και χαλκευμένη Ιστορία. Γιατί,αν συμβεί αυτό και ο δικός τους κόσμος δε θα έχει πλέον ελπίδα να γίνει καλύτερος. Είναι διαπίστωση και “εφετμή” της ίδιας της Ιστορίας.