1. ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ “ΜΗΧΑΝΗΣ” ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
2. ΑΟΥΣΒΙΤΣ, 27/1/1945. ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ!
3. Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΞΕΘΑΒΕΙ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ
4. “ΙΔΕΟΛΗΠΤΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ” ΓΡΑΦΕΙ Ο Γ. ΠΑΝΟΥΣΗΣ. ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Η ΦΡΑΣΗ;
5. ΠΟΥΤΙΝ. ΑΠΟ “ΤΣΑΡΟΣ”, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ!
6 . Η ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ ΩΣ ΜΕΣΟ …ΕΚ-ΒΙΑΣΜΟΥ.
Πέθανε ο Μάρβιν Μίνσκι, ο πατέρας της τεχνητής νοημοσύνης
Πέθανε σε ηλικία 88 ετών ο Μάρβιν Μίνσκι, πρωτοπόρος στην τεχνητή νοημοσύνη, ο οποίος συνέβαλε σημαντικά στη δημιουργία «σκεπτόμενων» μηχανών. Το έργο του οδήγησε στην ανάπτυξη υπολογιστών που «κατανοούν» φωνητικές εντολές και νικούν στο σκάκι ακόμα και τους καλύτερους παίκτες.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερς, το οποίο επικαλείται σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT), ο Μίνσκι πέθανε την Κυριακή αφού υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία.
Η μεγαλύτερη συμβολή του Μίνσκι στον κλάδο των υπολογιστών και της τεχνητής νοημοσύνης ήταν η θεωρία που είχε αναπτύξει, σύμφωνα με την οποία ούτε η νοημοσύνη του ανθρώπου αλλά ούτε και ενός μηχανήματος αποτελούν μια ενιαία διαδικασία. Αντ΄ αυτού, όπως ο ίδιος υποστήριζε, η νοημοσύνη προκύπτει από την αλληλεπίδραση πολλών διεργασιών σε μια «κοινωνία του νου».
«Ο Μάρβιν στην ουσία κατάλαβε ότι η σκέψη δεν είναι ένα πράγμα, αλλά αποτελεί ένα δυσάρεστο χάος πολλών χαζών πραγμάτων τα οποία συνεργάζονται, όπως σε μια κοινωνία», δήλωσε ο Ντάνι Χιλς, πρώην μαθητής του Μίνσκι.
Η διορατικότητα του Μίνσκι οδήγησε στην ανάπτυξη ευφυών συστημάτων, ενώ κατασκεύασε τον πρώτο υπολογιστή ο οποίος ήταν ικανός να «μάθει» μέσω συνδέσμων οι οποίοι μιμούνταν τους ανθρώπινους νευρώνες.
Η επιστήμη και η τεχνολογία είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον του Μίνσκι από μικρή ηλικία. Γεννηθείς το 1927 στη Νέα Υόρκη, ο Μίνσκι αποφοίτησε το 1950 από το Χάρβαντ, ενώ το 1954 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον.
Οι γενιές που έρχονται θα τον ευγνωμονούν. ΄Εθεσε τις βάσεις του αυριανού, θαυμαστού πολιτισμού. Και δε μιλάμε μόνο για τον τεχνολογικό. Η τεχνητή νοημοσύνη (η “Μηχανή”) σύντομα θα κληθεί να επιτύχει εκεί που απέτυχε ο άνθρωπος (σχεδόν σε όλα).
Ο νευραλγικοί τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας ,οι κορυφαίοι θεσμοί (κράτος, δικαιοσύνη,παιδεία,οικονομία) είναι οι χώροι που θα δοκιμαστεί και ελπίζουμε πως διαπρέψει η “Μηχανή”. Ξημερώνει νέα εποχή για τον κόσμο. Τεράστια η συμβολή του Μάρβιν Μίνσκι, του πατέρα της τεχνητής νοημοσύνης, για το πέρασμα στο νέο πολιτισμό,τη Νέα εποχή.
Μια παρατήρηση . Πέθανε ο άνθρωπος που άνοιξε νέους, απίστευτα θαυμαστούς ορίζοντες στον άνθρωπο. Σημάδεψε ανεξίτηλα και μοναδικά την ιστορία της υφηλίου.Και ο θάνατός του, οι αναφορές στο έργο του, πέρασαν στα “ψιλά”. Θυμηθείτε, όμως, πώς η βιομηχανία παραπληροφόρησης επένδυσε στο θάνατο ενός πανάθλιου παιδεραστή πριν λίγα χρόνια. Του Μάικλ Τζάκσον, επειδή ήταν σταρ της ποπ μουσικής. Τί κόσμος!
Καλό ταξίδι, Μάρβιν Μίνσκι.
2. α.71 χρόνια από την απελευθέρωση του μαρτυρικού Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό
![71 χρόνια από την απελευθέρωση του μαρτυρικού Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό [εικόνες]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/708x320/public/auschwitz708.jpg?itok=_qkZykEH)
Με τη δημοσιοποίηση της επιστολής του Άιχμαν, του Συνταγματάρχη των Ναζί και επικεφαλής της Γκεστάπο, στην οποία αρνείται τον ηγετικό του ρόλο στα εγκλήματα που διέπραξαν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, θα σηματοδοτήσει ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός τις εκδηλώσεις για την Διεθνή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος.
71 χρόνια μετά την 27 Ιανουαρίου 1945, όταν οι άνδρες του Κόκκινου Στρατού απελευθέρωναν το μαρτυρικό στρατόπεδο του Άουσβιτς, δίνοντας τέλος στο δράμα των εναπομεινάντων 7000 περίπου κρατουμένων, η παγκόσμια κοινότητα θυμάται που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν η μισαλλοδοξία και η αλαζονεία τον κυριεύουν.
Ήταν άλλη μια κρύα μέρα του Γενάρη όταν οι μπολσεβίκοι του Σοβιετικού στρατού μπήκαν στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τρίτου Ράιχ, στο «Auschwitz-Birkenau», στην Κρακοβία της Πολωνίας, αντικρίζοντας τα πειστήρια της φρίκης του πολέμου. Αποστεωμένα σώματα, απελπισμένες ψυχές, εκατοντάδες κελιά και δωμάτια βασανισμού, φούρνοι, καμινάδες και θάλαμοι αερίων.
Μόλις μια εβδομάδα πριν, μεταξύ 17 και 23 Ιανουαρίου, η Διοίκηση του στρατοπέδου, αντιλαμβανόμενη την ήττα που πλησιάζει εξανάγκασε περίπου 60.000 κρατούμενους στις λεγόμενες «πορείες θανάτου» εξασφαλίζοντας ότι ο στόχος της «εξάλειψης» τους δεν θα αποτύχει έστω και την τελευταία στιγμή. Πίσω έμειναν όσοι δεν μπορούσαν για λόγους υγείας να ακολουθήσουν έστω και για λίγα μέτρα.
Ανάμεσα στα χιλιάδες προσωπικά αντικείμενα που βρέθηκαν από τους σοβιετικούς στρατιώτες με την είσοδο τους στο Άουσβιτς, 3.800 βαλίτσες, 100 χιλιάδες ζευγάρια παπουτσιών και 6,5 τόνοι ανθρώπινων μαλλιών, απόδειξη της βαρβαρότητας που επικρατούσε.
Το Άουσβιτς κτίστηκε το 1940 με διαταγή του Χίλμερ σε μια συνολική έκταση 40 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ενώ αποτελείτο από τρία κυρίως στρατόπεδα και άλλα 39 περιφερειακά. Διέθετε δε 6 κτίρια «αφιερωμένα» στον άμεσο αφανισμό των αντιφρονούντων, τα οποία και λειτουργούσαν ως θάλαμοι αερίων. Εδώ γινόταν και η κατάσχεση των πολύτιμων αντικειμένων των συλληφθέντων, από πανάκριβα ρολόγια-κειμήλια μέχρι τα χρυσά τους δόντια.
Από αυτόν τον τόπο μαρτυρίου πέρασαν συνολικά 1.300.000 άνθρωποι από τους οποίους εξοντώθηκαν το 1,1 εκατομμύριο. Η πλειοψηφία δολοφονήθηκε από το Γερμανικό καθεστώς σε μια συντονισμένη και οργανωμένη επιχείρηση εξόντωσης των «μιασμάτων» ενώ 200.000 από αυτούς δεν κατάφεραν να αντέξουν τις συνθήκες κράτησης, πεθαίνοντας από ασιτία, ασθένειες καθώς και από τα ιατρικά πειράματα και τους βασανισμούς που υπέστησαν στα χέρια των Ναζί δεσμοφυλάκων τους.
Όποιος κρινόταν από τους γιατρούς του Άουσβιτς ότι δεν μπορούσε να εργαστεί στα καταναγκαστικά έργα του στρατοπέδου οδηγείτο αμέσως στους φρικιαστικούς θαλάμους αερίων και στους φούρνους. Χιλιάδες γυναίκες και παιδιά βρήκαν φριχτό θάνατο με το που πάτησαν το πόδι του στο «καταραμένο» στρατόπεδο.
Τα περισσότερα θύματα έφταναν με τραίνα στις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου, ταξιδεύοντας για μέρες αιχμάλωτοι μέσα σε βαγόνια ζώων από όλα τα σημεία της ευρωπαϊκής ηπείρου. Εκεί έδρασε και ο διαβόητος «γιατρός» Γιόζεφ Μένγκελε, ξακουστός για τα αρρωστημένα ιατρικά του πειράματα και τον κυνισμό με τον οποίον αντιμετώπιζε το έργο του.
Η Παγκόσμια Ήμερα Μνήμης θεσπίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 2005 και τιμά τη θυσία περίπου 6 εκατομμυρίων Εβραίων, 2 εκατομμυρίων αθίγγανων, 250.000 ατόμων με νοητική ή φυσική στέρηση και 6 χιλιάδων ομοφυλοφίλων, που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξαναγκάστηκαν σε εργασία και τέλος σφαγιάστηκαν από τους στρατιώτες του Χίτλερ.
Από το ενάμιση εκατομμύριο κρατούμενους του Άουσβιτς, μόνο 700 κατάφεραν να αποδράσουν και από αυτούς μόλις 300 δεν συνελήφθησαν στην συνέχεια και μπόρεσαν να κερδίσουν την ελευθερία τους.
Μόλις πέρσι τέτοια μέρα, 300 από τους ελάχιστους επιζήσαντες των θηριωδιών του Ναζιστικού καθεστώτος που βρίσκονται ακόμη εν ζωή ταξίδεψαν στον ιστορικό τόπο του Άουσβιτς για να αποτίσουν φόρο τιμής στους συντρόφους τους που δεν τα κατάφεραν
β. Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ
Η εξόντωση των Εβραίων των Ιωαννίνων -Μία 90χρονη διηγείται
![Η εξόντωση των Εβραίων των Ιωαννίνων -Μία 90χρονη διηγείται [εικόνες]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/708x320/public/evraioi-708.jpg?itok=jbhDwkIS)
«Όταν έφτανε το τρένο με μια αποστολή ανθρώπων που έπρεπε να θανατωθούν με αέριο, οι επιβάτες έπρεπε να ξεγυμνωθούν και να αποθέσουν τα αντικείμενα αξίας που είχαν πάνω τους, στη λεγόμενη «οδό νεκρών», πριν από το θάλαμο αερίων.
Η δική μου αποστολή ήταν, μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους που είχαν αποσπαστεί στην ομάδα μου, να συγκεντρώνουμε αυτά τα αντικείμενα και να τα τακτοποιούμε. Τα χαρτονομίσματα τα ταξινομούσαμε ανάλογα με το νόμισμα. Έτσι διαπιστώσαμε ότι εκτός από δολάρια, γερμανικά ή πολωνικά χαρτονομίσματα, υπήρχαν πολλά βουλγαρικά και ελληνικά χαρτονομίσματα».
Είναι απόσπασμα από την κατάθεση του Βερολινέζου Κάλμαν Γιανκόφσκι στις 17 Σεπτεμβρίου 1959 , ο οποίος ήταν κρατούμενος στο στρατόπεδο Τρεμπλίνκα, τον Απρίλιο του 1943, όπου εκτελούσε μια από τις χειρότερες «υπηρεσίες», στο λεγόμενο «Τμήμα Θανάτου».
Ο καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, παραθέτει, στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, πολύτιμα ντοκουμέντα από την πολύχρονη εργασία και μελέτη που έκανε στα Γερμανικά αρχεία.
Το ναζιστικό καθεστώς, όπως επισημαίνει, έβλεπε τους Εβραίους όχι ως πιστούς μιας συγκεκριμένης θρησκείας, αλλά ως «λαό-φυλή», ως «ράτσα» και εξηγεί: «Για τους Ναζί, οι Εβραίοι ήταν παντού Εβραίοι, όποια θρησκεία κι αν είχαν, ακόμη κι αν ήταν άθεοι, όσο προσαρμοσμένοι κι αν ήταν πολιτισμικά στο περιβάλλον τους, όποια γλώσσα κι αν μιλούσαν, όποια κι αν ήταν η στάση τους, απέναντι στην ιδέα του σιωνισμού. Για τον Χίτλερ, αυτό που έκανε κάποιον Εβραίο ήταν το αίμα, όχι η θρησκεία ή η βούληση. Λέγεται, πως όταν του είπαν για τον Άινστάϊν, ότι είναι μεν Εβραίος, αλλά μπορεί να φανεί χρήσιμος για τη χώρα, απάντησε με το γνωστό, “ο Εβραίος είναι Εβραίος”».
Από τα Γιάννενα στο Μπίρκεναου και το Μαουτχάουνζεν
Τις τραγικές στιγμές που περιέγραψε στην κατάθεσή του ο Γιανκόφσκι, έζησε η 90χρονη Νίνα Νεγκρίν, η Εβραία από τα Γιάννενα, με τον αριθμό 77160 στο αριστερό χέρι. Η κ. Νίνα, 18 χρόνων τότε, θυμάται: «Το ξημέρωμα της 25ης Μαρτίου του 1944, χωροφύλακες και Γερμανοί μας κτύπησαν την πόρτα και μας είπαν, να πάμε στον μόλο. Η οικογένεια μου ήταν μεγάλη, είμαστε 60 άνθρωποι. Αφήσαμε τα σπίτι και φύγαμε για τον μόλο. Από τα Γιάννενα μας μετέφεραν στη Λάρισα, όπου μείναμε 10 ημέρες. Εκεί, μας άρπαξαν τα χρυσαφικά και ό,τι πολύτιμο είχαμε. Με τρένα-φορτηγά, μας μετέφεραν στο Μπίρκεναου. Ήταν και η τελευταία φορά που είδα τους γονείς, τα αδέλφια, τα ξαδέλφια μου, τους δικούς μου ανθρώπους. Όλοι χάθηκαν στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Εμένα, με έβαλαν σε ομάδα εργασίας. Δουλεύαμε με τσαπί, φτυάρι, ανοίγαμε δρόμους, κάναμε παραπήγματα που χρησιμοποιούσαν ως νοσοκομεία». Η νεαρή τότε Ελληνίδα εβραία, μεταφέρθηκε στη συνέχεια σε άλλα στρατόπεδα και τελικά, μετά από 10 ημέρες μέσα σε ένα τρένο -όπως αφηγείται- χωρίς νερό και φαγητό, εξουθενωμένη, πέρασε την πύλη του στρατοπέδου Μαουτχάουνζεν.
«Ήταν, αρχές του 1945. Δυο-τρεις μήνες αργότερα, πίστεψα πως ήρθε και το δικό μου τέλος. Μας χώριζαν ανά τετράδες ή πεντάδες και κάθε μέρα μας έβαζαν σε σειρά, για την εκτέλεση ή το κρεματόριο. Δεν πρόλαβαν τη δική μου, γιατί μπήκαν στο στρατόπεδο οι Αμερικανοί. Έτσι σώθηκα».
Η κ. Νίνα Νεγκρίν θυμάται και το σαμποτάζ στο Άουσβιτς, που έκαναν Έλληνες κρατούμενοι, οποίοι ανατίναξαν με εκρηκτικά ένα κρεματόριο, αφόπλισαν τους φρουρούς και κατάφεραν να δραπετεύσουν στο δάσος, για να συλληφθούν αργότερα και να εκτελεστούν. Μαρτυρίες επιζώντων αναφέρουν ότι επρόκειτο για σχέδιο το οποίο προετοιμαζόταν μήνες και πως στην συνωμοτική δραστηριότητα, συμμετείχαν και γυναίκες, 4 Εβραίες και μία Πολωνή.
Το χρονικό της εξόντωσης των Εβραίων της Ελλάδας
Το οργανωτικό σχέδιο για τη σύλληψη και τη μεταφορά των Εβραίων στα στρατόπεδα εξόντωσης, ήταν αρμοδιότητα του συνταγματάρχη Άϊχμαν, ο οποίος είχε εξουσιοδοτηθεί από τον αρχηγό των υπηρεσιών ασφαλείας του Γ΄ Ράϊχ, τον Χάϊνριχ Χίμλερ, για την εκπόνηση και την εφαρμογή του σχεδίου.
Ο καθηγητής Αθ. Γκότοβος παραθέτει το χρονικό της εξόντωσης των Εβραίων στην Ελλάδα: «Οι κεντρικές γερμανικές υπηρεσίες ασφαλείας της χώρας στην οποία πραγματοποιούνταν κάθε φορά μια «επιχείρηση», σε συνεργασία με τις τοπικές, αντίστοιχες της Βέρμαχτ, είχαν την ευθύνη εφαρμογής του σχεδίου, σε κάθε περιοχή.
Στην κατεχόμενη Ελλάδα, οι πρώτες συλλήψεις γίνονται στην Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη, στις αρχές Μαρτίου του 1943. Θα ακολουθήσει η μεγάλη εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, από τα μέσα Μαρτίου μέχρι το καλοκαίρι του 1943. Το σχέδιο προέβλεπε εκκαθάριση και των υπόλοιπων εβραϊκών κοινοτήτων μέσα στο Φθινόπωρο του 1943, αλλά για τεχνικούς λόγους, ο χρόνος μετατέθηκε για την άνοιξη του 1944.
Στην ηγεσία της εβραϊκής Ρωμανιώτικης Κοινότητας των Ιωαννίνων ήταν γνωστές οι συλλήψεις και η εκτόπιση των Εβραίων της Θράκης και της Θεσσαλονίκης. Είχε πιστέψει, όμως, ότι για τους Ρωμανιώτες Εβραίους, ο κίνδυνος θα μπορούσε να αποτραπεί, αν κατάφερνε να λάβει διαβεβαιώσεις από τις γερμανικές κατοχικές αρχές στα Ιωάννινα, δηλαδή από τον στρατηγό Λανς και τις υπηρεσίες του, ότι δεν θα τους πειράξει. Οι διαβεβαιώσεις αυτές δόθηκαν, υπό τον όρο να μην υπάρξει καμία συμμετοχή μελών της εβραϊκής κοινότητας στην αντίσταση και καμία υλική υποστήριξη των αντιστασιακών οργανώσεων.
Όμως την τύχη των Εβραίων της πόλης δεν την καθόριζαν οι γερμανικές αρχές σε τοπικό επίπεδο, αλλά ο Άϊχμαν και ένας στενός κύκλος αξιωματούχων της υπηρεσίας ασφαλείας. Αυτοί καθόριζαν το χρόνο και τον τρόπο της επικείμενης «επιχείρησης». Μια μέρα πριν από τη σύλληψη των Εβραίων των Ιωαννίνων, θα γίνει η σύλληψη μικρού μέρους των Εβραίων της Αθήνας, διότι οι υπόλοιποι μπόρεσαν και διέφυγαν τη σύλληψη χάρη και στη χαλαρή στάση της αστυνομίας του Έβερτ. Την ίδια μέρα που συλλαμβάνονται οι Ρωμανιώτες Εβραίοι στα Γιάννενα, γίνονται ανάλογες επιχειρήσεις στην Πρέβεζα, την Άρτα, τη Λάρισα και την Καστοριά.
Όλοι θα μεταφερθούν σιδηροδρομικώς στην Πολωνία, στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Στο ίδιο μέρος, θα μεταφερθούν αργότερα και οι Εβραίοι της Κέρκυρας, της Ρόδου και της Κω, το καλοκαίρι του 1944. Οι Εβραίοι των Χανίων θα συληφθούν επίσης, αλλά ο θάνατος θα τους βρει πριν φτάσουν στο Άουβιτς. Το καράβι που τους μεταφέρει από το Ηράκλειο στον Πειραιά, θα τορπιλιστεί από βρετανικό υποβρύχιο και θα παρασύρει στον υγρό τάφο εκατοντάδες ψυχές.
Από αυτούς που έφτασαν στα Άουσβιτς, ένας μεγάλος αριθμός οδηγήθηκε αμέσως στους θαλάμους αερίων και θανατώθηκε. Μια μικρότερη ομάδα οδηγήθηκε σε στρατόπεδα εργασίας και ορισμένοι παρέμειναν ζωντανοί για να γίνουν μέρος ανθρώπινα πειραματόζωα στα χέρια του διαβόητου και αδίστακτου Δόκτωρ Μένγκελε».
Ζητήσαμε από τον κ. Γκότοβο απαντήσει στο ερώτημα, εάν πρέπει η γενοκτονία των Εβραίων, να αποτελεί κομμάτι της διδακτέας ύλης του μαθήματος της Ιστορίας στα ελληνικά σχολεία.
«Η παιδαγωγική απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι θετική. Ένα τέτοιο έγκλημα, δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητο από την εκπαίδευση. Όπως άλλωστε κάθε γενοκτονία. Με την ελπίδα ότι, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, τελικά η Ιστορία διδάσκει. Αν όχι όλους, σίγουρα αρκετούς».
γ. Ολοκαύτωμα των Εβραίων: Πώς έζησε η Ελλάδα τη μεγαλύτερη τραγωδία
![Ολοκαύτωμα των Εβραίων: Πώς έζησε η Ελλάδα τη μεγαλύτερη τραγωδία [εικόνες]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/708x320/public/olo3-708.jpg?itok=4hvuHn-t)
Ήταν στις 2 Ιανουαρίου του 2005 όταν η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου ως Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος.
Έναν χρόνο πριν, με ομόφωνη απόφασή της η Βουλή των Ελλήνων είχε καθιερώσει την 27η Ιανουαρίου ως ημέρας μνήμης και τιμής για τους Έλληνες Εβραίους που έχασαν την ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, αλλά και για όσους με αυταπάρνηση και με θάρρος κινδύνευσαν για να σώσουν τους συμπολίτες τους από βέβαιο θάνατο.
Είναι η πρώτη φορά, από την καθιέρωση της ημέρας, που αντιπροσωπεία των Ελλήνων Εβραίων θα παραβρεθεί με αφορμή τον εορτασμό, σήμερα Τετάρτη, σε ειδική συνεδρίαση στην ολομέλεια της Βουλής. Τιμώμενα πρόσωπα θα είναι οι Έλληνες εβραίοι επιζώντες του ολοκαυτώματος.
Αν και σε σχέση με τις χώρες της Κεντρική Ευρώπης, ο αντισημιτισμός στα Βαλκάνια ήταν ηπιότερος, ο αριθμός των Εβραίων θυμάτων των ναζιστών ήταν και σε αυτή την περίπτωση μεγάλος.
Πιο συγκεκριμένα και όσον αφορά στην Ελλάδα, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. 46.091 ήταν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, δηλαδή το 96% της τότε κοινότητας, που εστάλησαν στα στρατόπεδα του Άουσβιτς τον Μάρτιο του 1943. Μερικούς μήνες πριν, το μόνο που είχαν καταφέρει να κάνουν όταν τους περικύκλωσαν οι Γερμανοί, ήταν να εξαγοράσουν με 2,5 εκατομμύρια δραχμές την ελευθερία τους.
Συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στην πλατεία Ελευθερίας βάσει γερμανικής διαταγής με σκοπό την καταγραφή τους
Ο απολογισμός ήταν τραγικός. Το 1950 κατάφεραν να επιστρέψουν από τα στρατόπεδα μόλις 1.950 άτομα. Αν και βρισκόταν πλέον στην πατρίδα τους, τα πράγματα ήταν και εδώ διαφορετικά καθώς το γερμανικό πέρασμα φρόντισε να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Περιουσίες καταστράφηκαν, ή λεηλατήθηκαν, σπίτια και καταστήματα είχαν αλλάξει χέρια, η πληθυσμιακή σύνθεση της Θεσσαλονίκης είχε αλλάξει δραματικά, ακόμη κι ένα σημαντικό μέρος των αναπτυξιακών και παραγωγικών δυνατοτήτων της πόλης είχε υπονομευτεί για πολλά επόμενα χρόνια. Σχεδόν στο σύνολό τους, οι επιβιώσαντες εβραίοι είχαν χάσει από τη ναζιστική λαίλαπα, οικογένειες, συγγενείς και φίλους και παρότι είχαν καταφέρει να γλιτώσουν τον θάνατο, η επανένταξή τους στον κοινωνικό ιστό της πόλης ήταν, τουλάχιστον κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ένα ακόμη σοβαρό εμπόδιο που θα έπρεπε να υπερβούν.
Το ελληνικό κράτος της εποχής -μάλιστα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για τα ελληνικά πράγματα, μετά τον πόλεμο και πριν τον εμφύλιο- ήταν από τα πρώτα στην Ευρώπη, που θέσπισε νόμους για την επιστροφή των περιουσιών που είχαν απομείνει, αλλά και αυτό στην πράξη αποδείχθηκε «Γολγοθάς», με πολλούς εβραίους δικαιούχους, νόμιμους ιδιοκτήτες, να πασχίζουν για χρόνια στα δικαστήρια για να αποδείξουν ότι τους ανήκει η περιουσία τους, καθώς είχαν χαθεί ή καταστραφεί οι τίτλοι ιδιοκτησίας, ή ακόμη είχαν πεθάνει συγγενείς, γνωστοί, γείτονες, φίλοι, μάρτυρες για να επιβεβαιώσουν την κυριότητα της περιουσίας.
Κατά την καταγραφή τους οι Γερμανοί και Έλληνες συνεργάτες τους προέβησαν σε βασανιστήρια και εξευτελισμό των Εβραίων
«Η πρώτη νομοθεσία για τη διαχείριση και επιστροφή των εβραϊκών περιουσιών στους νόμιμους κατόχους τους, είναι ο νόμος 2 της 26ης Οκτωβρίου 1944, της πρώτης μεταπολεμικής κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου. Σκεφτείτε, είναι πριν τα Δεκεμβριανά στην Αθήνα και πριν ακόμη την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, στις 30 Οκτωβρίου 1944 με την αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων και την είσοδο των δυνάμεων ΕΛΑΣ» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η διδάκτωρ Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Μαρία Καβάλα, και συνεχίζει: «Επίσης, είναι η πρώτη κυβέρνηση Σοφούλη που εισάγει μια πολύ σημαντική ρύθμιση, τον αναγκαστικό νόμο 846/22.1.1946 με τον οποίο καταργείται αποκλειστικά για τις περιουσίες των Ελλήνων εβραίων η πρόβλεψη, ότι ελλείψει κληρονόμων η περιουσία περνά στο ελληνικό Δημόσιο. Είναι πολύ σημαντική νομοθετική πρωτοβουλία γιατί έτσι αρχίζει η διεκδίκηση από τους δικαιούχους. Η διαδικασία ουσιαστικά άρχισε τρία χρόνια μετά. Όταν δημοσιεύτηκε στις 29 Μαρτίου 1949 το βασιλικό διάταγμα, με το οποίο συγκροτούνταν ο ΟΠΑΙΕ για την απόδοση των περιουσιών».
Οι Έλληνες εβραίοι της Θεσσαλονίκης δεν το έβαλαν κάτω, παρά τις δυσκολίες. Θρήνησαν για τους νεκρούς τους, τους τίμησαν, στάθηκαν και πάλι στα πόδια τους και κατάφεραν στις επόμενες δεκαετίες να αναστήσουν μέσα από τις …στάχτες» τους, τους τόπους λατρείας τους, την κοινότητα τους, την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης και τα ιδρύματά της, το Εβραϊκό Μουσείο και το Γηροκομείο «Σαούλ Μοδιάνο» και σήμερα να γιορτάζουν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες, την «Ημέρα Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος», που θέσπισε, παμψηφεί, με το νόμο 3218/2004 (ΦΕΚ Α’ 12), η ελληνική Βουλή.
Εκείνοι που προσπάθησαν να βοηθήσουν
Όπως και σε άλλες χώρες όμως, έτσι και στην Ελλάδα βρέθηκαν εκείνοι που προσπάθησαν να βοηθήσουν με κάθε τρόπο την εβραϊκή κοινότητα, όπως ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος που λάμβανε μέτρα για να παρεμποδίσει την μεταφορά τους στα στρατόπεδα. Ο Γεννάδιος κατέβαλε προσπάθειες να διασωθούν οι εκχριστιανισθέντες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης και όσοι διέθεταν πλαστές βεβαιώσεις βάπτισης.
Από την πλευρά του ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός με μία αιχμηρή επιστολή διαμαρτυρίας την οποία υπέγραφαν 27 ηγετικά μέλη πολιτιστικών, ακαδημαϊκών και επαγγελματικών οργανώσεων, τόνιζε τους αδιάρρηκτους δεσμούς μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων, αποκαλώντας τους από κοινού «Έλληνες» χωρίς διάκριση. Το εν λόγω κείμενο είναι μοναδικό στο είδος του σε ολόκληρη την υπό κατοχή Ευρώπη ως προς τον χαρακτήρα, το περιεχόμενο και τον σκοπό.
Σημαντική, επίσης, ήταν η συνεισφορά του Γενικού Προξένου της Ιταλίας Γκουέλφο Ζαμπόνι (Guelfo Zamboni), ο οποίος εφοδίασε με πλαστά πιστοποιητικά ιθαγένειας περίπου 300 Εβραίους της Θεσσαλονίκης, επιτρέποντάς τους έτσι να καταφύγουν στην ιταλική ζώνη κατοχής στην Αθήνα.
Δυστυχώς, όμως όσες προσπάθειες και αν καταβλήθηκαν η παραπληροφόρηση, αλλά και ο εφησυχασμός έδρασαν έτσι ώστε να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι περισσότεροι Έλληνες Εβραίοι και να βρουν τραγικό θάνατο.
Οι Εβραίοι της Κέρκυρας και της Ζακύνθου
Μετά την κατάρρευση του φασιστικού καθεστώτος στην Ιταλία το 1943, η Κέρκυρα πέρασε στον έλεγχο της ναζιστικής Γερμανίας και ο τότε δήμαρχος συνεργάστηκε με τις αρχές κατοχής και συνέβαλε στην υιοθέτηση και εφαρμογή διαφόρων αντισημιτικών νόμων υπό την κατεύθυνση της ναζιστικής διακυβέρνησης.
Στις αρχές τού Ιουνίου 1944, ενώ οι Σύμμαχοι βομβάρδιζαν την Κέρκυρα με σκοπό τον αντιπερισπασμό για την απόβαση στη Νορμανδία, η Γκεστάπο περικύκλωσε τους Εβραίους τής πόλεως, τους έθεσε υπό προσωρινή κράτηση στο Παλαιό Φρούριο και στις 10 Ιουνίου τους εκτόπισε στο Άουσβιτς, από όπου ελάχιστοι επιβίωσαν.
Εντούτοις, περίπου διακόσιοι από τους 2.000 Εβραίους τού νησιού, οι οποίοι διέφυγαν την περικύκλωση, βρήκαν καταφύγιο στους χριστιανούς γείτονές τους και κρύφτηκαν εκεί. Είναι αξιοσημείωτο ότι μέχρι σήμερα μία από τις κύριες συνοικίες τής παλαιάς πόλης ονομάζεται Εβραϊκή σε αναγνώριση της συμμετοχής και συνεχούς παρουσίας των Εβραίων στην πόλη τής Κέρκυρας. Η Συναγωγή τής συνοικίας αυτής παραμένει ενεργός και λειτουργεί με περίπου 65 μέλη.
Σκηνή από τον εκτοπισμό των Εβραίων των Ιωαννίνων στις 25 Μαρτίου 1944. Σχεδόν όλοι θα εξοντωθούν μόλις οδηγηθούν στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπιρκενάου
Οι 275 Εβραίοι τής Ζακύνθου, ωστόσο, επέζησαν από το Ολοκαύτωμα. Όταν οι γερμανικές αρχές κατοχής διέταξαν γραπτώς τον δήμαρχο να τους παραδώσει κατάλογο με τα ονόματα των Εβραίων του νησιού, ο μητροπολίτης Χρυσόστομος επέστρεψε τη διαταγή στους Γερμανούς με δύο ονόματα: το δικό του και του δημάρχου. Ο πληθυσμός τού νησιού προσέφερε καταφύγιο σε κάθε μέλος τής εβραϊκής κοινότητας.
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1953, όταν το νησί υπέστη καταστροφές από σεισμό, η πρώτη χορηγία βοήθειας ήλθε από το κράτος τού Ισραήλ συνοδευόμενη από το εξής μήνυμα: «Οι Εβραίοι τής Ζακύνθου δεν λησμόνησαν ποτέ τον Δήμαρχο και τον αγαπητό τους Επίσκοπο, καθώς και όσα έκαναν για εμάς».
«Η σημερινή μέρα δεν είναι μόνο για τους εβραίους…»
«Είναι σημαντική αυτή η μέρα, γιατί με τέτοιες εκδηλώσεις τασσόμαστε ενάντια στη μισαλλοδοξία, τον αντισημιτισμό και τον ρατσισμό και δίνουμε μηνύματα στη νέα γενιά. Η σημερινή μέρα δεν είναι μόνο για τους εβραίους. Είναι για τα διδάγματα που βγήκαν από το
Ολοκαύτωμα. Δε πρέπει να ξεχνάμε πως έγινε αυτό το πράγμα -η Ελλάδα είναι από τα κράτη τα οποία μελετούν τη μνήμη- δεν πρέπει να ξεχνάμε, πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα, για να μην ξαναγίνει» δήλωσε στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, Δαβίδ Σαλτιέλ.
Η Θεσσαλονίκη, με την τεράστια συνεισφορά αίματος των εβραίων πολιτών της στη ναζιστική μηχανή, έχει ανακηρυχθεί και επίσημα, από το 2012, «μαρτυρική πόλη» και έχει ενταχθεί στο «Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος».
Ελάχιστοι, ωστόσο, είναι οι επιζήσαντες των κρεματορίων που βρίσκονται πλέον στη ζωή. Οι μνήμες, όμως, είναι ακόμη ζωντανές μέσα από τις διηγήσεις όσων επέζησαν στους δικούς τους, αλλά και στα μέσα ενημέρωσης και σε ειδικούς επιστήμονες που μελετούν εκείνη την περίοδο. Εκτός από εκείνους που επιβίωσαν από τη ναζιστική θηριωδία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις εβραίων που κατάφεραν να αποφύγουν τον σχεδόν βέβαιο θάνατο, εξαιτίας πράξεων, δράσεων αλληλεγγύης, σε βαθμό αυτοθυσίας, πολλών χριστιανών ομοεθνών συμπολιτών τους που στάθηκαν στο πλευρό τους, τους έκρυψαν, τους φιλοξένησαν με κίνδυνο της ζωής τους και που έγιναν «δεύτερα» αδέλφια, γονείς και συγγενείς, στη θέση όσων είχαν χαθεί οριστικά στο ολοκαύτωμα. Μια τέτοια ιστορία, μιας διασωθείσας εβραιοπούλας, που είχε βρει τη σωτηρία στην αγκαλιά μιας οικογένειας ποντιακής καταγωγής στην Ημαθία, είχε δημοσιεύσει, στις 21.10.2015, το ΑΠΕ-ΜΠΕ και με αφορμή τη σημερινή ημέρα μνήμης την αναδημοσιεύουμε.
Μια διασωθείσα εβραιοπούλα της κατοχής θυμάται…
«Ντο να φτάω; Αρέσει κι αρέσει αβούτο είμαι» (Τι να κάνω; Αρέσει δεν αρέσει αυτό είμαι) μας χαιρετά με χαμόγελο η Στερίνα Ταμπώχ, απαντώντας στο αστείο μας, ότι μετά από όσα έζησε στην κατοχή, κοντά στην ποντιακή οικογένεια που την έσωσε και την περιέθαλψε, είναι πλέον μια «εβραία… ποντία»…
‘Αλλωστε, αν και αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα που της έδωσαν η Εστρέα και ο Ζαχαρίας Πίντο, εκείνη στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής ήταν γνωστή ως «Μαρίκα Γρηγοριάδου», το όνομα που της έδωσαν οι «δεύτεροι γονείς» της, η Σοφία και ο Γιάννης Γρηγοριαδης, οι οποίοι την πήραν κοντά τους για να τη σώσουν από το ολοκαύτωμα, από σχεδόν βέβαιο θάνατο, τον οποίο δυστυχώς δεν απέφυγαν και τα επτά της αδέλφια, ούτε και οι φυσικοί γονείς της, που ελάχιστα γνώρισε…
Η 83χρονη σήμερα Στερίνα (Εσθήρ) Ταμπώχ έχει μόνο τα καλύτερα λόγια για το ζευγάρι που την πήρε κοντά της στην κατοχή και της έδωσε άσυλο και θαλπωρή. Ήταν μόλις δέκα χρονών, όταν μια οικογενειακή φίλη των Πίντο, μια εβραία από τη Βέροια, την πήρε μαζί της για βόλτα στην πόλη της, την εποχή που άρχιζαν ήδη οι διώξεις και οι περιορισμοί των εβραίων.
«Πήγα στη Βέροια για λίγο, αλλά την επόμενη μέρα έγινε η απαγόρευση της κυκλοφορίας των εβραίων και δεν μπορούσα να ξαναγυρίσω στη Θεσσαλονίκη…» θυμάται η Στερίνα και συνεχίζει:
«Με αυτόν τον τρόπο και επειδή και τη φίλη μας στη Βέροια και την οικογένειά της την κυνηγούσαν και έπρεπε όλοι να φύγουν για το βουνό, εμένα έτσι όπως ήμουν αδύνατη, ήμουν δέκα χρονών και έμοιαζα για έξι, με είδαν και με συμπόνεσαν ο Γιάννης και η Σοφία Γρηγοριάδου… Πού θα πάει αυτό το παιδί; Δεν θα αντέξει είπαν στη φίλη μας και με κράτησαν μαζί τους… Με αγαπούσαν παθολογικά, ήμουν για αυτούς μια κανονική κόρη. Όταν εγώ ήμουν στεναχωρημένη έκλαιγα και η μαμά μου, η Σοφία, δίπλα μου μοιρολογούσε… Στην απελευθέρωση όταν επέστρεψε η φίλη μας από το βουνό και με ζήτησε γιατί κανένας από τους δικούς μου δεν είχε γυρίσει, εγώ δεν ήθελα να φύγω ήθελα να μείνω με την ποντιακή μου οικογένεια…».
Μέσα στο δράμα της η μικρή τότε Στερίνα στάθηκε «τυχερή», όσο μπορεί αυτός ο όρος να αποδώσει την κατάσταση. Οι νέοι γονείς της δεν δείλιασαν από τον κίνδυνο που διέτρεχαν εάν αποκαλύπτονταν ότι ήταν εβραία και την κράτησαν κοντά τους σαν να ήταν δική τους κόρη. Απέναντι, από το σπίτι στρατωνίζονταν γερμανικές δυνάμεις, οι Γερμανοί ερχόταν στο σπίτι της προσφυγικής οικογένειας να πάρουν γάλα, ψωμί και ότι άλλο υπήρχε και έβλεπαν το μικρό κοριτσάκι να παίζει πολλές φορές στην αυλή. Η ποντιακή οικογένεια έλεγε ότι ήταν το ανεψάκι μιας ξαδέλφης τους από τη Θεσσαλονίκη, που ήταν πολύ φτωχή και δεν μπορούσε να το κρατήσει και τους το έδωσε να το μεγαλώσουν. Με αυτόν τον τρόπο η Στερίνα γλύτωσε τα χειρότερα, τις αποστολές θανάτου στο Άουσβιτς – Μπιρκενάου.
«Όλα μου τα αδέλφια χάθηκαν. Δεν γύρισε ούτε ένα. Μόνο εγώ έζησα χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους έμεινα μέχρι που παντρεύτηκα τον Ισαάκ (Ταμπώχ). Ο πατέρας μου, ο Γιάννης, με παρέδωσε στον μέλλοντα σύζυγό μου, στο γάμο μου. Μέχρι να παντρευτώ, η μαμά Σοφία όταν πήγαινε στην αγορά, επέστρεφε πάντοτε με πακέτα και όταν τη ρωτούσα τι είναι, μου απαντούσε ότι είναι για την προίκα μου. Ήταν το 1954 που παντρεύτηκα. Γλέντια, τραπέζια, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χαρές έκαναν οι θετοί μου γονείς που ήταν σαν πραγματικοί γονείς μου, ήμασταν μια οικογένεια. Και χορούς ποντιακούς έμαθα κοντά τους, ήμουν κανονική κόρη τους. Έμαθα να είμαι πόντια, να μιλάω την ποντιακή γλώσσα, να μαγειρεύω ποντιακά φαγητά, και να είμαι περήφανη για την ποντιακή οικογένειά μου. Εγώ εξ αρχής μόλις άκουσα το όνομα του Ισαάκ, που ήταν και το όνομα του αγαπημένου μου μεγάλου αδελφού, είπα ότι αυτό είναι το τυχερό μου. Παντρευτήκαμε και δεν μαλώσαμε ποτέ σαν ζευγάρι, ήμασταν πάντα αγαπημένοι, μεγαλώσαμε τρία παιδιά και τώρα έχω και εγγόνια…».
Η Στερίνα Ταμπώχ μιλά σε εκδηλώσεις, που διοργανώνουν συχνά κυρίως ποντιακά σωματεία σε όλη τη χώρα, διηγούμενη την ιστορία της και μια τέτοια εκδήλωση έχει προγραμματιστεί και για σήμερα το απόγευμα, στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Στο πλαίσιο της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος, ο δήμος Πυλαίας-Χορτιάτη και η Περιφερειακή Ένωση Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας (ΠΕΔΚΜ) διοργανώνουν εκδήλωση με τίτλο «Ποντιακός ανθρωπισμός και εβραίοι», απόψε στις 18.30, στο αμφιθέατρο «Σταύρος Κουγιουμτζής», στο Πολιτιστικό Κέντρο Πανοράματος. Στην εκδήλωση θα μιλήσει και ο συγγραφέας Μιχάλης Χαραλαμπίδης και θα ακολουθήσουν ερωτήσεις-παρεμβάσεις από το κοινό.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!
ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΖΙ ΠΩΣ ΔΕΝ…ΞΕΧΝΑΜΕ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΔΙΕΠΡΑΞΑΝ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ. ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΥΝ.
Υ.Γ. ΚΑΙ ΟΜΩΣ! ΟΙ ΘΛΙΒΕΡΟΙ ΥΜΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ, ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΑ ΕΔΡΑΝΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ!
3. Εντυπωσιακή αρχαιολογική ανακάλυψη στην Απτέρα Χανίων
Με ωραία κίνηση, τον χιτώνα της περιποιημένο και τα μαλλιά της χτενισμένα σε μια περίτεχνη κόμμωση, η Αρτεμις, έτοιμη να ρίξει το τόξο της, εντυπωσίασε με τη λεπτομέρειά της τους αρχαιολόγους στην Απτέρα Χανίων. Ο δίδυμος αδελφός της, Απόλλωνας, μαρμάρινος, διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας, στεκόταν στητός και λιτός.
Το μοναδικό για τον τόπο εύρημα ήλθε στο φως στο πλαίσιο συστηματικής ανασκαφικής έρευνας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Χανίων, που διεξάγεται στον αρχαιολογικό χώρο της Απτέρας, υπό τη διεύθυνση της επίτιμης αναπληρώτριας προϊσταμένης Βάννας Νινιού-Κινδελή, με χρηματοδότηση της Περιφέρειας Κρήτης.
Ετοιμη να τοξεύσει
Πρόκειται για σύνταγμα γλυπτών, μικρού μεγέθους, της Αρτέμιδος και του Απόλλωνος (συνολικού ύψους με τη βάση περίπου 0,54μ., χωρίς τη βάση 0,35μ.). Η Αρτεμις, προστάτιδα θεά της Απτέρας, έχει κατασκευαστεί από χαλκό, ενώ ο αδελφός της, Απόλλων, από μάρμαρο. Η θεά, σε εξαιρετικά καλή κατάσταση διατήρησης, με τα άκρα της σωζόμενα εξολοκλήρου, στεκόταν σε περίτεχνη χάλκινη βάση σχήματος κιβωτιδίου. Αποδίδεται με τον κοντό ζωσμένο χιτώνα της, σε έντονο διασκελισμό, έτοιμη να τοξεύσει.
Εντυπωσιακή είναι η διατήρηση του ένθετου λευκού υλικού που είχε χρησιμοποιηθεί για την απόδοση της ίριδας των ματιών της. Πιο λιτός στην απόδοσή του, ο Απόλλων έρχεται σε αντίθεση με την εμφατική απεικόνιση της κυρίαρχης στην πόλη θεάς.
Ωστόσο, και το γλυπτό αυτό είναι έργο πολύ καλής εκτέλεσης, με σπάνια διατήρηση της ερυθρής βαφής στο στήριγμά του. Τα γλυπτά εδράζονταν σε μικρό λίθινο βαθμιδωτό βάθρο, στο οποίο είχαν στερεωθεί με μολυβδοχόηση. Τα δύο έργα γλυπτικής πιθανότατα είχαν εισαχθεί από καλλιτεχνικά κέντρα εκτός της Κρήτης, προκειμένου να αποτελέσουν -τοποθετημένα σε κόγχη τοίχου- το οικιακό ιερό της ρωμαϊκής πολυτελούς οικίας που κοσμούσαν.
Η κατ’ αρχήν χρονολόγησή τους μπορεί να προσδιοριστεί στο β’ μισό του 1ου με αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. «Τα δύο ευρήματα είναι μοναδικά και θα κοσμήσουν το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων (προς το παρόν βρίσκονται στο εργαστήριο συντήρησης). Το απρόσμενο για μας ήταν ότι το χάλκινο γλυπτό ήταν σε εξαιρετική διατήρηση, παρά το ότι ήταν κρυμμένο 20 ολόκληρους αιώνες», δήλωσε στο «Εθνος» η αρχαιολόγος Βάννα Νινιού-Κινδελή, τονίζοντας ότι τα «ευρήματα εντοπίστηκαν σε δωμάτιο της οικίας που ανασκάπτεται, μια οικία που ανήκε σε πλούσιους κατοίκους».
Η ίδια υπογράμμισε τη συμβολή της Περιφέρειας Κρήτης και του περιφερειάρχη Σταύρου Αρναουτάκη που χρηματοδοτεί την ανασκαφή, ενώ εξέφρασε την ευχή στην πορεία να υπάρξουν «εκπλήξεις» και με άλλα ευρήματα. Υπενθυμίζουμε ότι δύο σημαντικά ευρήματα είχαν ανασκαφεί στην αυλή της οικίας το 1996 – μια μαρμάρινη μικρή ακέφαλη Αφροδίτη και ένα κεφάλι από Ερμή που στόλιζαν τον εξωτερικό χώρο.
Από τις ισχυρότερες πόλεις-κράτη της Κρήτης
Η ίδρυση της Απτέρας τοποθετείται στη γεωμετρική εποχή. Ηταν μία από τις ισχυρότερες πόλεις-κράτη της Κρήτης. Το όνομά της, σύμφωνα με την παράδοση, το πήρε από τις Σειρήνες, οι οποίες έχασαν τα φτερά τους από λύπη ύστερα από την ήττα τους σ’ έναν αγώνα μουσικού περιεχομένου, που πραγματοποιήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο, με τις Μούσες. Στην πραγματικότητα, η πόλη πρέπει να πήρε το όνομά της από το ομώνυμο επίθετο της θεάς Αρτέμιδος που λατρευόταν στην περιοχή και απεικονίζεται στα νομίσματά της.
Η Απτέρα έπαιξε συχνά καθοριστικό ρόλο στα ιστορικά δρώμενα της Κρήτης, στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Η περίοδος όμως κατά την οποία γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της ήταν τα πρώιμα ελληνιστικά χρόνια. Η ζωή της Απτέρας συνεχίστηκε αδιάκοπα μέχρι τους χρόνους της αραβικής κατάκτησης, οπότε και καταστράφηκε.
Τα ευρήματα
Ο αρχαιολογικός χώρος της Απτέρας βρίσκεται 15 χιλιόμετρα από τα Χανιά της Κρήτης, σε λόφο ακριβώς πάνω από την εθνική οδό Χανίων-Ρεθύμνου, ένα μέρος με πανοραμική θέα στον κόλπο της Σούδας και την ευρύτερη περιοχή. Τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης που συνεχίζουν να έρχονται στο φως συνθέτουν το παζλ της ιστορίας της αρχαίας πόλης-κράτους. Δίνουν λεπτομέρειες για την οικιστική οργάνωση, την αρχιτεκτονική της πόλης, τη θρησκεία και τις συνήθειες των Απτεραίων που υπήρξαν δεινοί τοξότες. Αν και η αρχαιότερη αναφορά της Απτέρας συναντάται στις πινακίδες της Γραμμικής Β’ γραφής της Κνωσού του 14ου-13ου αιώνα π.Χ. ως a-pa-ta-wa, τα μέχρι τώρα πλούσια ευρήματα των ανασκαφών δείχνουν ότι ο λόφος κατοικήθηκε από τον 8ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 7ο αιώνα μ.Χ., οπότε η πόλη εγκαταλείπεται εξαιτίας ισχυρού σεισμού και εξαιτίας των επιθέσεων των Σαρακηνών Αράβων.
Το τείχος της πόλης Απτέρα σώζεται σε μήκος περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων. Κτίστηκε κατά τον 3ο αι. π.Χ. και η ισχυρή τοιχοποιία του φανερώνει τη μεγάλη ακμή της πόλης κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Εκτός από το τείχος τα εντυπωσιακότερα από τα σωζόμενα αρχαία οικοδομήματα είναι οι θολωτές δεξαμενές της εποχής της Ρωμαιοκρατίας, το «διμερές ιερό» με επιμελημένη δόμηση που χρονολογείται στον 5ο έως 4ο αιώνα π.χ. καθώς και το μικρό κατεστραμμένο θέατρο με διαζώματα λαξευτά στον βράχο. Ανατολικότερα των τειχών είναι ένα τρίκογχο αψιδωτό κτίριο των ρωμαϊκών χρόνων που σχετίζεται με το βουλευτήριο. Εξω από τα τείχη, στη θέση της σημερινής συνοικίας Πλακάλωνα των Μεγάλων Χωραφιών, εκτείνεται η αρχαία νεκρόπολη της οποίας αρκετοί τάφοι έχουν σκαφτεί. Οχι πολύ μακριά από τα Μεγάλα Χωράφια, πριν απ’ το χωριό Στύλος, πάνω σε λόφο, ανασκάφτηκε τμήμα μινωικού οικισμού με κεραμικό κλίβανο, κι ένας θολωτός, υστερομινωικός τάφος.
Πηγή: Έθνος
Να διευκρινίσουμε πως τα δυο αδέρφια, αρχαίοι θεοί , που ξεθάφτηκαν, είναι…νεότατοι. Μόλις του 1ου ή του 2ου μ.χ αιώνα. Γι΄αυτό τους βρήκαν και τόσο φρέσκους και ζωντανούς.
Συγχαρητήρια στην ομάδα των αρχαιολόγων και στην περιφέρεια Κρήτης που χρηματοδότησε το έργο. Κάποιοι άλλοι περιφερειάρχες, όμως, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Κι αντί να δώσουν κονδύλια για ανασκαφές που μιλάνε μόνες τους για τον πλούτο που κρύβει η γη, κοιτάνε πως θα τα μοιράσουν σε κομματικούς πελάτες-οπαδούς. Μη λέμε ονόματα.
4. Ο Πανούσης «καρφώνει» τον ΣΥΡΙΖΑ: Είχα προειδοποιήσει για 1 εκατ. μετανάστες και μου έλεγαν τα σύνορα είναι ανοιχτά για όλους
Νέες βολές από τον Γιάννη Πανούση κατά του ΣΥΡΙΖΑ για το μεταναστευτικό, την ώρα που οι Ευρωπαίοι απειλούν την Ελλάδα με έξοδο από τη Σένγκεν.
Σε ανάρτησή του στο Facebook υποστηρίζει πως είχε προειδοποιήσει την κυβέρνηση, αλλά του απάντησαν με χαρακτηρισμούς όπως «καλοπερασάκιας», «άσχετος» και «εθνικιστής».
Η ανάρτηση του κ. Πανούση με τον τίτλο «Επιμηθείς και ολίγιστοι»
Επιμηθείς και ολίγιστοι
Οι τοίχοι υπάρχουν
αλλά μέσα στο κεφάλι μας
Μαργκερίτ Ντυράς, Ένας καταραμένος κόσμος
Είναι πολύ άχαρο να μιλάς για σένα ή μάλλον για τις προτάσεις/πράξεις σου.
Φτάνει όμως κάποια στιγμή που η «συμπλεγματική αχ-αριστεία τους» ξεπερνάει τα όρια.
• Τους έλεγα: «θα μπουν 1.000.000 μετανάστες και δεν αντέχει η χώρα»
Με έλεγαν: Καλοπερασάκια χωρίς ευαισθησίες.
Τώρα τρέχουν για hotspots στρατόπεδα συγκέντρωσης και δεν βγάζουν άχνα.
• Τους έλεγα: «Πρέπει να κάνουμε ειδική συμφωνία με το Σένγκεν ή να τους προλάβουμε».
Με έλεγαν: Άσχετο.
Τώρα τρέχουν να καταλάβουν πως θα παίζουν οι Ευρωπαίοι εναντίον μας με τη Συνθήκη.
• Τους έλεγα: «Προσέξτε θα γίνουμε black box. Θα εγκλωβιστούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες/μετανάστες στη χώρα».
Με έλεγαν: Απαισιόδοξο.
Τώρα τρέχουν για να πείσουν δημάρχους και κατοίκους.
• Τους έλεγα: «Χρειάζεται αποτροπή».
Με έλεγαν: Μη-αριστερό αφού τα σύνορα είναι ανοιχτά για όλους.
Τώρα τρέχουν να πείσουν ότι φυλάνε τα σύνορα.
• Τους έλεγα: «Δεν πρέπει να πέσει ο φράχτης του Έβρου».
Με έλεγαν: Εθνικιστή (μάλλον λόγω παραμονής 19 χρόνων στη Θράκη).
Τώρα τρέχουν πίσω από τους υψωμένους τοίχους /φρούρια σε όλη την Ευρώπη.
Δεν είναι κακό να κάνεις λάθος εκτίμηση. Κακό είναι να μην τολμάς να πεις ποιος και πότε σε προειδοποίησε, ποιος και γιατί έλεγε τότε τα αντίθετα.
Εθνική Πολιτική με στενόμυαλα και ιδεοληπτικά ανθρωπάκια δεν γίνεται.
Προκλητικός, αμετροεπής, ασεβής στον άνθρωπο και μάλιστα στον πρόσφυγα. Και δημαγωγός πρώτης, φυσικά. Μιλάει ο συστημικός Γιάννης Πανούσης για… “ιδεοληπτικά ανθρωπάκια” (χαρά στα ελληνικά του, πρώτα -πρώτα). (Και με την ευκαιρία. Ποια είναι η ιδεολογία, αλήθεια, του Γιάννη Πανούση; Θα μας πει κανείς να μάθουμε; Εμείς από ιδεοληψίες διάφορες ξέραμε πως κατατρύχεται).
Στο μεταξύ, ο μέγας πολιτικός (και όχι μόνο) εγκέφαλος Γιάννης Πανούσης “όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει”: “Τους έλεγα, τους έλεγα, τους έλεγα”! Ποιος έχασε, βέβαια, τσίπα και ταπεινότητα να τη βρει ο βολεμένος πανεπιστημιακός, που εκτός των άλλων, κατάντησε το Δημοκρίτειο πανεπιστήμιο σαν τα μούτρα του;
6. Ο Πούτιν επιτίθεται, για πρώτη φορά, στον Λένιν: Εξαιτίας του κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση
Οπαδός ενός κράτους ενωμένου και ισχυρού, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατηγόρησε τον Λένιν ότι επέβαλε την ομοσπονδία στην πρώην Σοβιετική Ενωση και αυτή ήταν η αιτία της κατάρρευσής της. Αυτή είναι η αιτία που ακόμη σήμερα πλανάται ο κίνδυνος της απόσχισης, σύμφωνα με τον Πούτιν.
Σε διάστημα μερικών ημερών, ο Ρώσος πρόεδρος τα ‘βαλε δύο φορές με το σύμβολο της επανάστασης των μπολσεβίκων το 1917, τον Λένιν.
Η πρώτη επίθεση έγινε στις 21 Ιανουαρίου, την ημέρα γενεθλίων του Λένιν. Ο Πούτιν βρισκόταν σε ένα στρογγυλό τραπέζι γύρω από το οποίο είχαν συγκεντρωθεί εκπρόσωποι του ακαδημαϊκού κόσμου. Κατηγόρησε εκεί τον Λένιν ότι με τις ιδέες του προκάλεσε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, σύμφωνα με τη ρωσική καθημερινή εφημερίδα RBCDaily.
Στις 25 Ιανουαρίου ο επικεφαλής του Κρεμλίνου ανέπτυξε τις απόψεις του σε ένα πολιτικό συνέδριο στη Σταυρούπολη, στα νότια της Ρωσίας. «Οπως και άλλα εκατομμύρια πολίτες της Σοβιετικής Ενωσης, ήμουν κι εγώ μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος επί είκοσι χρόνια. Δούλεψα για την KGB, διάδοχο της Tcheka, την οποία αποκαλούσαν τότε “το σιδερένιο χέρι του κόμματος”», είπε.
Οταν το Κομμουνιστικό Κόμμα κατέρρευσε, ο Πούτιν κράτησε την κάρτα μέλους. «Πρέπει να την έχω ακόμη κάπου», ήταν η φράση του. Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι «αγαπάει ακόμη τις αρχές του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού».
Και αμέσως άρχισε τις καταγγελίες εναντίον του Λένιν:
Αρχισε να του προσάπτει ότι ενορχήστρωσε εκκαθαρίσεις (ανέφερε μάλιστα τη βίαιη δολοφονία της αυτοκρατορικής οικογένειας και των πατέρων της ορθόδοξης εκκλησίας) και ότι έδωσε το δικαίωμα στις σοσιαλιστικές δημοκρατίες (τις χώρες που αποτελούσαν τη Σοβιετική Ενωση) να εγκαταλείπουν τη Σοβιετική Ενωση. Ενα λάθος που οι συνέπειές του γίνονται ακόμη αισθητές έως σήμερα, όπως είπε.
«Τα σύνορα είχαν σχεδιαστεί με αυθαίρετο τρόπο» συνέχισε ο Πούτιν και έφερε το παράδειγμα του Donbass, αυτής της ζώνης στα ανατολικά της Ουκρανίας όπου γίνεται ακόμη σήμερα πόλεμος μεταξύ των φιλορώσων αποσχιστών και της κυβέρνησης της χώρας. Σύμφωνα με τον Πούτιν, το Donbass είχε αποδοθεί εκείνη την εποχή στη σοβιετική δημοκρατία της Ουκρανίας «προκειμένου να αυξηθεί ο αριθμός των προλεταρίων… Πρόκειται για ντελίριο!» κατέληξε ο Πούτιν.
Είναι γνωστό ότι ο Πούτιν είναι υπέρ μιας ενωμένης και ισχυρής εξουσίας και μιλούσε ήδη για αυτή την άποψή του το 1991, όταν δούλευε στο δημαρχείο της Αγίας Πετρούπολης.
Αντιδράσεις στα ΜΜΕ
Οι απόψεις του Πούτιν για τον Λένιν προκάλεσαν μεγάλο θόρυβο στη Ρωσία και στα εκεί ΜΜΕ. Οχι, ο Πούτιν δεν νοσταλγεί τον κομμουνισμό, εκτιμά η καθημερινή εφημερίδα Moskovski Komsomolets, η οποία βλέπει στις δηλώσεις του «ένα πολιτικό παιχνίδι εν ψυχρώ» την ώρα που η Ρωσία πέφτει σε μεγάλη οικονομική κρίση και ο πληθυσμός είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος «στις ιδέες της αριστεράς και στα θέματα που συνδέονται με την κοινωνική δικαιοσύνη».
Στη ρωσική εφημερίδα RBC Daily, ένας ερευνητής αποδομεί την ιστορική ανάλυση του Πούτιν και εκτιμά ότι οι ομοσπονδιακές ιδέες της σοβιετικής εποχής δεν ήταν παρά «ένα πέπλο που έκρυβε την παντοδυναμία της κεντρικής εξουσίας στη Μόσχα». «Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι το συνταγματικό δικαίωμα σε μια χώρα να εγκαταλείψει τη Σοβιετική Ενωση έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην κατάρρευση της Ενωσης» καταλήγει.
6. Η καταγγελία για βιασμό 13χρονης προκάλεσε διπλωματική κρίση
Μια αμφιλεγόμενη υπόθεση, στην οποία εμπλέκεται μια έφηβη γερμανορωσίδα, η οποία, σύμφωνα με όσα λένε η ίδια και η οικογένειά της, βιάστηκε από μετανάστες στη Γερμανία, πήρε διαστάσεις διπλωματικού επεισοδίου, καθώς το Βερολίνο κατηγόρησε τη Μόσχα ότι αποπειράται να «εκμεταλλευθεί» την υπόθεση, έπειτα από τις σφοδρές ρωσικές επικρίσεις.
«Στη Γερμανία έχουμε μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη κι αυτή η δικαιοσύνη πρέπει να εργαστεί με ηρεμία, χωρίς αδικαιολόγητες έξωθεν παρεμβάσεις», δήλωσε ο εκπρόσωπος της καγκελαρίας Στέφεν Ζάιμπερτ, καλώντας ταυτόχρονα να μην υπάρξει «καμιά πολιτική εκμετάλλευση αυτής της διαδικασίας».
Η δήλωση του Ζάιμπερτ αποτελούσε απάντηση στις δηλώσεις, μία ημέρα νωρίτερα, του επικεφαλής της διπλωματίας της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος κατηγόρησε τη γερμανική αστυνομία πως προσπαθεί να «κρύψει την υπόθεση κάτω από το χαλί» και ότι «κουκούλωσε επί ημέρες» πληροφορίες για την υπόθεση της έφηβης.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ από την πλευρά του κάλεσε τη Μόσχα να μη χρησιμοποιεί την υπόθεση για «σκοπούς πολιτικής προπαγάνδας» και να μην προσπαθεί να «υποδαυλίσει έναν διάλογο που είναι ήδη χωρίς καμία αμφιβολία πολύ δύσκολος, τον διάλογο για τους μετανάστες».
Η εισαγγελία του Βερολίνου διεξάγει έρευνα σχετικά με την καταγγελία του βιασμού της 13χρονης Λίζας Φ., η οποία κατέθεσε στην αστυνομία ότι απήχθη την 11η Ιανουαρίου σε μια γειτονιά του ανατολικού Βερολίνου από μετανάστες, οι οποίοι, όπως είπε, την κράτησαν αιχμάλωτη επί 30 ώρες, την βίασαν και την ξυλοκόπησαν.
Ωστόσο η γερμανική αστυνομία ανέφερε ότι μετά την έρευνα και τις ιατρικές εξετάσεις που έγιναν κατέληξε ότι η έφηβη έφυγε με τη θέλησή της με τους μετανάστες και ότι οι σεξουαλικές επαφές που είχε ήταν «συναινετικές». Η οικογένειά της απέρριψε αυτή την εκδοχή, καταγγέλλοντας ότι αστυνομικοί πίεσαν την έφηβη να αλλάξει την κατάθεσή της.
«Και ο χορός καλά κρατεί». Στημένη και ακμάζουσα βιομηχανία υποτιθέμενων βιασμών των Γερμανίδων κορασίδων από τους μετανάστες! Λες και μέχρι σήμερα στην Ευρώπη δεν είχαμε, πριν την άφιξη των μεταναστών, τέτοιου είδους φαινόμενα.
«Βρήκαμε παπά να θάψουμε πέντε δέκα» ,λοιπόν. Ναζί, ακροδεξιοί, συντηρητικοί, ανελέητοι, δράττονται της ευκαιρίας να εκδηλώσουν το ρατσισμό, τη χαιρεκακία και το διεστραμμένο μένος τους εναντίον απελπισμένων μεταναστών και προσφύγων , που οι ίδιοι κιόλας, δεν ευθύνονται για τη δυστυχία τους. Οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρώπης (μερικές μάλιστα απ΄αυτές παραληρούν σήμερα εναντίον των προσφύγων) είναι και οι ίδιες υπεύθυνες σε μεγάλο βαθμό για το φοβερό δράμα που βιώνουν σήμερα οι άνθρωποι από τις εμπόλεμες, επικίνδυνες και αφιλόξενες περιοχές που εγκαταλείπουν.
Ο βιασμός, ιστορικά, έχει αποδειχτεί πως χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές ως μέσο κατηγορίας ,πίεσης, ενοχοποίησης, εξόντωσης αθώων. Για να μην πάμε μακριά, πρόσφατα ο γνωστός, πολιτικός ακτιβιστής -μπλόγκερ,ιδρυτής του περίφημου Wikileaks,Τζούλιαν Ασάνζ ,είναι ακόμα έγκλειστος-ιδρυματοποιημένος εδώ και τρία χρόνια, σήμερα στην πρεσβεία του Ισημερινού , γιατί…βίασε ,λέει, τη φιλενάδα του, που κάνανε μαζί σεξ κάτι χρόνια. ΄Ετσι αποφάσισε κατόπιν των αμερικανικών εντολών μια άθλια Σουηδή εισαγγελέας .
Μαζί με τα … “τυχαία ατυχήματα”, την τρομοκρατία, το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων, άλλες τέτοιες συναφείς βαριές παρανομίες ,ο βιασμός αποτελεί την προσφιλή μέθοδο και της εξουσίας, αλλά και ιδιωτών να βγάλουν εύκολα και αποφασιστικά από τη μέση έναν αντίπαλο, έναν ανεπιθύμητο, κάποιον που είναι εμπόδιο στα σχέδιά τους .Αντί να προσλάβουν πληρωμένο φονιά να τελειώσει τη «δουλειά», προσάπτουν στο θύμα με πολύ πιο εύκολες διαδικασίες ένα βιασμό, και μάλιστα ανήλικης και τον “τελειώνουν”. Για χίλιους λόγους, ακόμα και για οικονομικά οφέλη, πέρα από τον άρρωστο ψυχισμό της , μια γυναίκα θα μπορούσε να υποδυθεί το θύμα βιασμού.
Μάλιστα, πριν κάποια χρόνια, αποτελούσε και …βιοποριστικό,κερδοφόρο επάγγελμα για πολλές . Ποιος δε θυμάται τις περασμένες δεκαετίες να… βιάζονται σωρηδόν οι Σουηδέζες στη Ρόδο, για να εισπράττουν στη χώρα τους τα παχυλά ασφάλιστρα; Στο μεταξύ, είχαν φροντίσει, πριν έρθουν για διακοπές στα ελληνικά νησιά ,να κάνουν και μια γερή-αποδοτική ασφάλεια σε περίπτωση εξαναγκασμού τους σε… συνουσία. Πραγματική επιδημία βιασμών είχε ενσκήψει εκείνη την εποχή στα κοσμοπολίτικα νησιά της χώρας μας.
Ο βιασμός δεν αποδεικνύεται λένε οι ειδικοί. Αν δεν έχει ασκηθεί άλλη βία, ώστε να είναι εμφανή τα σημάδια, μια «διείσδυση» δεν αποδεικνύει τίποτα (εκτός αν όντως κάποια είναι παρθένα). Αλλά ούτε στοιχειοθετείται τέτοιο αδίκημα, δοθέντος πως ο καθένας μπορεί να καταγγείλει για τους δικούς του λόγους μια συναινετική συνουσία, ως εξαναγκασμό σε συνουσία.
Είναι καιρός ο νομοθέτης στην Ελλάδα να τολμήσει να απο-ηθικοποιήσει, απο-θρησκευτικοποιήσει τον ποινικό μας κώδικα, που προβλέπει φοβερές, εξοντωτικές ποινές (ακόμα και 20 χρόνια, λέει φυλακή!) για έναν πραγματικό ή υποτιθέμενο βιασμό. Σε νομικό πολιτισμό, 21ου αιώνα, δε νοείται νομοθεσία και επιβολή ποινής με θρησκευτικά-χριστιανικά , ηθικά κριτήρια .
Τα «εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας» (πλην εκείνων, που αναφέρονται σε ανήλικους) είναι μια …μούφα, που προσβάλει τον πολιτισμό του αιώνα μας. Αφορούσαν άλλες εποχές που ο εκβαρβαρισμός των κοινωνιών επέτρεπε στους άντρες να ασκούν βία σε ανυπεράσπιστες γυναίκες. Η αναφορά σε τέτοια εγκλήματα και ο χαρακτηρισμός τους με αυτά τα ηθικά κριτήρια ,είναι δηλωτικά ρατσισμού και έμμεσης αποδοχής της φαλλοκρατικής αντίληψης περί κατωτερότητας της γυναίκας. Και φυσικά, προσβάλουν κατάφωρα και την αξιοπρέπεια και τα ατομικά δικαιώματα της , αφού διαχωρισμοί τέτοιου είδους την τοποθετούν οιονεί στη θέση του «αδύνατου φύλου». Η γυναίκα στις ημέρες μας είναι το ίδιο δυνατή και ασφαλής, όσο και ο άντρας. Και αυτά τα αδικήματα που αφορούν τη γενετήσια ελευθερία ενηλίκων είναι ανύπαρκτα.
Εκτός αν έχουμε να κάνουμε με δράστες, που για να ικανοποιήσουν αρρωστημένες ορέξεις τους, ακινητοποιούν μια γυναίκα και με τη χρήση βίας την εξαναγκάζουν σε συνουσία . Ουδείς έχει αντίρρηση να τιμωρούνται αυτές οι πράξεις αυστηρά, αλλά με τις ποινές που προβλέπονται για όλες τις κακοποιήσεις και την άσκηση βίας. Δηλαδή, γιατί είναι χειρότερο να αναγκάσεις μια κοπέλα σε συνουσία, από το να της σπάσεις το χέρι ή να την τραυματίσεις σε άλλα σημεία του σώματός της;
Κάποια στιγμή οφείλουμε να εξανθρωπίσουμε το νομικό μας σύστημα. Να το απαλλάξουμε από τις ηθικές των θρησκειών. Η φύση και ο Νους είναι οι κυρίαρχες πηγές εκπόρευσης ηθικής και υπόδειξης ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς . Και ό,τι είναι αφύσικο είναι και ανήθικο. Και αντίστροφα. Και ο εξαναγκασμός ενός ανθρώπου σε συνουσία είναι αφύσικη -παράλογη πράξη. Και πρέπει φυσικά να τιμωρείται από το νόμο, ,όπως ακριβώς, όταν κάποιος επιτίθεται σε έναν άλλον αναίτια και τον κακοποιεί.
Απλές, σταράτες αλήθειες για τους έχοντες καθαρό μυαλό. Στο μεταξύ, πανάθλιοι εθνικιστές και λοιπό ακροδεξιό-ναζιστικό αληταριό , «κάτω τα χέρια» από τους μετανάστες. Είναι δικοί μας άνθρωποι. Και δικά μας παιδιά τα πνιγμένα στο Αιγαίο. Τα μικρά, αθώα θύματα της εγκληματικής σας αδιαφορίας.
Φαιδρότητες Πούτιν. Είναι πολύ “μικρός” ο “Τσάρος” να κρίνει το… μεγαθήριο Λένιν. Πολύ μικρός, ως …ελάχιστος.