ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ
1. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ: 8 ΜΟΝΑΔΕΣ ΥΠΕΡ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ!
“Οι ανατιμήσεις στην αγορά και η ενεργειακή κρίση, καθώς και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι κινήσεις που τις επηρεάζουν διαμορφώνουν την ατζέντα των προσεχών μηνών στο πολιτικό σκηνικό, σύμφωνα με τον Σφυγμό Οκτωβρίου της Prorata
Τα προαναφερθέντα στοιχεία αποτυπώνουν ένα ενδεικτικό μέρος του Σφυγμού Οκτωβρίου της εταιρείας Prorata που δημοσιεύει σήμερα η «Εφ.Συν.». Σε ό,τι αφορά την πρόθεση ψήφου, η Ν.Δ. εξακολουθεί να κρατά το προβάδισμα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ με την ψαλίδα να μειώνεται όμως στις 8 μονάδες υπέρ της (από 10 που ήταν τον Ιούλιο)”. (εφσυν).
****
Ποιος ΣΚΑΪ και ποια Iefimerida.gr. Γκεμπελικότερη φυλλάδα από την Εφσυν, δεν υπάρχει. Για πολλούς λόγους, που τους έχουμε εδώ ήδη αναλύσει. ΄Ενας απ΄αυτούς είναι πως “ξεκαρφώνει” κατά καιρούς τις πέτσινες δημοσκοπήσεις. Και μάλιστα, όταν γνωρίζει πολύ καλά πως οι ελληνικές δημοσκοπήσεις έχουν πέσει τα τελευταία χρόνια, σε ποσοστό πάνω από 90% ,εντελώς έξω!
Σήμερα, πάλι, επανέρχεται γκεμπελικότερη και τους … μαλώνει. -Οχι, ρε παιδιά. Κάπου έχετε κάνει λάθος , συνάδελφοι. Δεν είναι 11 και 10 μονάδες η διαφορά, αλλά…8 μπροστά ο Μητσοτάκης”!
Είπαμε, Αλέξη Τσίπρα να φυλάγεσαι από το “φίλο”, τον εχθρό σου τον ξέρεις. Οι κοντυλοφόροι είναι άτιμη φάρα, δεν πιάνονται φίλοι. Μόνο “Μαμωνά” λατρεύουν . ΄Αρρωστοι με το χρήμα. Ειδικά η κατάπτυστη αυτή εδώ φυλλάδα, για το λόγο που τον διατύπωσε διαχρονικά ο Λένιν. “Μην τον φοβάσαι τον πλούσιο. Τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι”!
“Πάμε στοίχημα” πως όσο προχωράμε προς τις εκλογές, οι “γιοι της πλύστρας” θα κατεβάζουν τον πήχη χαμηλά και χαμηλότερα. ΄Ηδη , το έκαναν, τον πήγαν στο 8.
Μάλιστα ,βρήκαν τροπάρι. Η ακρίβεια, μας λέει, καθορίζει τις επιλογές . Σαν μέχρι σήμερα να ήταν “όλα καλά κι όλα ωραία” και γι΄αυτό ο Κούλης ήταν ο αγαπημένος πρωθυπουργός της Χώρας. Τώρα αρχίζει και τα κάνει… σκατά και πέφτει!
Ντροπή, ρε, Πορτοσάλτε της “Αριστεροφροσύνης. Βάλτε μια πέτρα στο λαιμό. Κοντά είναι το Φάληρο.΄ Η κρυφτείτε, αν δεν έχετε κότσια να πνιγείτε, μη σας βλέπουν . Προκαλείτε το συνειδητοποιημένο πολίτη και όσους αγωνίστηκαν για αριστερά ιδεώδη με τόση υποκρισία που αναδίνετε , ως μπόχα.
2. Άγριος ξυλοδαρμός γνωστής blogger στην Κρήτη.
Μυστήριο με την Food Blogger που κατήγγειλε ότι έπεσε θύμα ξυλοδαρμού -Τι υποστηρίζουν οι αστυνομικές αρχές, τι λέει η ίδια
“Αίσθηση προκάλεσε η φωτογραφία που ανάρτησε στα κοινωνικά δίκτυα η γνωστή food blogger Στεφανία Τζαφέρη, που φέρεται να αποτελεί θύμα ξυλοδαρμού από τον σύντροφό της.
Στην εν λόγω φωτογραφία εμφανίζεται κλειστό και πρησμένο το ένα της μάτι και μελανιασμένη η μια πλευρά του προσώπου της.
Το ρεπορτάζ του ΑΝΤ1, που επικαλείται αστυνομικές πηγές, αναφέρει ότι η Τζαφέρη δεν ήθελε να ακολουθήσει τους αστυνομικούς, αλλά τελικά πείστηκε να πάει σε δυο νοσοκομεία. Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ φέρεται να υποστήριξε ότι έπεσε και χτύπησε μετά από γλίστρημα σε βρεγμένο δρόμο.
Η ίδια με ανάρτησή της στο Twitter επιβεβαίωσε ότι δήλωσε επίσημα ότι τα τραύματά της οφείλονται σε πτώση και όχι σε ξυλοδαρμό. Μάλιστα όταν ένας χρήστης του Twitter την ρώτησε γιατί προχώρησε σε τέτοια ενέργεια, εκείνη του απάντησε: «Αυτό δήλωσα επίσημα, αλλά ξέρουν τι έχει συμβεί, θα προσέχουν. Ήμουν πολύ ταραγμένη για να κάνω κάτι παραπάνω. Μέχρι μπροστά σε ψυχίατρο μίλησα μαζί με τους αστυνομικούς στο νοσοκομείο. Τον πήρανε αυτόφωρο, εμένα με πήγαν στο ΕΚΑΒ».
****
Ανεξάρτητα, από το τί έγινε στην περίπτωση της μπλόγκερ παραπάνω, αν πρόκειται για ξυλοδαρμό ή οι μώλωπες είναι από πτώση, το ζήτημα της κακοποίησης, της βίας, του μπούλινγκ είναι υπαρκτό στις ημέρες μας. Τα υφίσταται ο αδύνατος. Εκείνος που στα μάτια του θύτη, δεν μπορεί να αντιδράσει, να υπερασπιστεί με τον ίδιο τρόπο τον εαυτό του
Αλλιώς; Μια απλή ερώτηση, για να μη χανόμαστε στα πολλά και παχιά λόγια. Αν η κοπελιά παραπάνω όντως ξυλοκοπήθηκε, ήξερε. όμως, να αμύνεται με τη γνώση μιας πολεμικής τέχνης, θα τολμούσε ο αλητήριος να την κάνει του “αλατιού”, όπως ίσως την έκανε; ΄Αλλα νεαρά κορίτσια που πέφτουν θύματα βιασμού, θα είχαν υποστεί τέτοιες επιθέσεις, αν γνώριζαν να “κανονίζουν” τους δράστες;
Δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Θα αργήσουν η βία ,η παράνοια, ο φασισμός να υποχωρήσουν και να δώσουν τη θέση τους στις νέες κοινωνίες, στις οποίες η χρήση βίας, θα είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό ψυχανώμαλου, όπως του παιδεραστή, του διεστραμμένου, του χρήζοντος εγκλεισμού και θεραπείας.
Κι ας μη γελιόμαστε. Μην τα ρίχνουμε όλα στους ρόλους του φύλου που εθίζουν τα παιδιά οι κοινωνίες. Δε φταίει αποκλειστικά το πώς μας μεγαλώνουν. Οι αντροκτόνες μεγαλοστομίες του φεμινισμού του “σουτιέν και της κυλόττας”, οι απλοποιήσεις και οι φασιστικές κορώνες των ΜΕ ΤΟΟ πως ο άντρας έχει τη βία μέσα του, είναι ,όπως το χαρακτηρίσαμε: Φασισμός. Αλλιώς, αν ήταν έτσι, όλοι ή οι περισσότεροι άντρες, οι πατεράδες, τα αδέρφια ,οι σύντροφοι θα έσπαγαν τις γυναίκες της οικογένειας στο ξύλο ή θα έβγαιναν τα βράδια παγανιά για να βρουν να βιάσουν ξένες. Ντροπή!
O βίαιος, είναι άρρωστος. Αν δεν έχεις έλεγχο στο θυμό, τα νεύρα, την αγανάκτηση, αν ξεσπάς συνεχώς σε ύβρεις και ξυλοδαρμούς, είσαι άρρωστος. Ακόμα χειρότερα, αν έχεις μέσα σου τη διαστροφή του βιασμού. Χρειάζεσαι και στις δυο περιπτώσεις εγκλεισμό και θεραπεία. ΄Οποιο πρόσχημα κι αν επικαλεστείς ως επιχείρημα, είναι έωλο και ψευδές.
Τα πράγματα είναι τόσο απλά πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα αλλά μόνο ο φανατικός, ο κολλημένος, ο ξερόλας, ο έμφυλος ρατσιστής δεν μπορεί να το διαπιστώσει. Βίαιοι και διεστραμμένοι θα υπάρχουν πάντα. Περισσότεροι στις σημερινές κοινωνίες , που οι άνθρωποι εθίζονται στη βία από τις υποδείξεις και τα προϊόντα του καπιταλισμού.
Ως να έρθουν καλύτερες ημέρες, μαθαίνουμε να ζούμε με αυτή και να την αντιμετωπίζουμε. Η σωματική βία είναι πολύ εύκολο να εξουδετερωθεί , αν είσαι προετοιμασμένος, αν υπάρχει η κατάλληλη άσκηση και η γνώση. Γι΄αυτό, από τα βασικά καθήκοντα του γονιού είναι να ξεκινούν από νωρίς το παιδί (αγόρι- κορίτσι) την ολοκληρωμένη εκμάθηση μια καλής πολεμικής τέχνης, η οποία εκτός από την άμυνα, θα τον διδάξει πειθαρχία και σεβασμό στην προσωπικότητα και τα δικαιώματα του άλλου.
Και φυσικά ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ το σχολείο. Τέτοια προγράμματα εκμάθησης πολεμικών τεχνών πρέπει να ενταχθούν στο σχολικό χώρο ,και μάλιστα από το Δημοτικό ως και το τέλος του Λυκείου. Να μαθαίνει το παιδί ποιες είναι οι “κινητές και ποιες οι ακίνητες εορτές” της Εκκλησίας και να μην ξέρει, όταν ο ανώμαλος του επιτεθεί, να τον βγάλει νοκ άουτ με δυο χτυπήματα; Αίσχος!
Έγκλημα μέγα στην ανατροφή του παιδιού και τη μετέπειτα πορεία του, αν δέχεται επιθέσεις και προπηλακισμούς να το συμβουλεύει ο γονιός ή ο δάσκαλος να υποχωρεί . Να κάνει “πίσω” συνεχώς. Ο τραμπούκος δε θα σταματήσει ποτέ με τέτοια στάση του θύματος. Αντίθετα, θα τον καταντήσει δούλο με κάθε υποχώρηση.
Ακόμα πιο επικίνδυνο, αν μαθαίνεις το κορίτσι πως οι γυναίκες δεν ασχολούνται με τέτοια. Πως είναι αντρικά παιχνίδια και κολλήματα οι πολεμικές τέχνες. Λάθος που θα πληρώσει το κορίτσι αργότερα, ως γυναίκα. Τουλάχιστον, σήμερα δεν υπάρχουν (δεν πρέπει) να υπάρχουν διακρίσεις τέτοιες φύλου. ΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΟΧΙ ΣΑΝ “ΑΝΤΡΑ” ΚΑΙ “ΓΥΝΑΙΚΑ”. Βαίνουμε σε ΑΦΥΛΕΣ κοινωνίες, αργά ή γρήγορα.
Η άμυνα είναι από τα βασικά ατομικά δικαιώματα και απολύτως αναγκαία. Δεν επιτίθεμαι πρώτος, δεν προκαλώ, αλλά αν δεχτώ επίθεση, ανταποδίδω. Δεν είναι μόνο νόμος. Είναι επιταγή της ζωής, της Φύσης.
Και μια ιστορία από τα παλιά:
ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ. “ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΑ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ!
“Δύο φορές υπέστη το ίδιο bullying το 8χρονο κορίτσι από την Θεσσαλονίκη, όταν συμμαθητές της την υποχρέωσαν να γλείψει την τουαλέτα του σχολείου.
Ένας από τους δύο επιβλέποντες εκπαιδευτικούς είπε στο παιδί με οργίλο ύφος “επειδή εσύ έγλειψες σκ@τά, εγώ θα χάσω τη θέση μου”;».Το πιο φρικιαστικό είναι ότι μετά την τέλεση αυτού του πράγματος, της απαγόρευσαν να πλύνει το στόμα της». Κάτι που τελικά δεν έγινε, καθώς η ίδια με πρόσχημα ότι διψούσε, πήρε άδεια να πιει νερό”.
Τώρα, να λέμε τα ίδια, απογοητεύουμε τους φίλους και τους κουράζουμε. Αλλά θα επιμείνουμε. Είναι τόσο τρομακτικό το έγκλημα του μπούλινγκ.
Πριν, όμως, να ξεκινήσουμε..επιθετικά. Μην αφήνετε σε χλωρό κλαρί οι γονείς τέτοιους δασκάλους σαν τον ανόητο πιο πάνω. Είπαμε,υπάρχουν χιλιάδες άλλες δουλειές να κάνουν. Δάσκαλοι δεν είναι. Δεν μπορεί ένας εκπαιδευτικός να μιλάει έτσι σε ένα παιδί 8 χρόνων. Ούτε να το αντιμετωπίζει ως ….συναλλακτική αξία (η παρουσία σου εδώ μου εξασφαλίζει τον επιούσιο). Ντροπή!
Πάμε τώρα στο τεράστιο θέμα του μπούλινγκ στα σχολεία, αλλά και έξω στο πάρκο, στην αλάνα. Είναι ό,τι χειρότερο για την ψυχική υγεία ενός παιδιού και τη μελλοντική του πορεία. Θάνατος! Δυο πράγματα σκοτώνουν το παιδί. Η ειρωνεία και η αδικία. Στο μπούλινγκ έχουμε…συναυτουργία.
Το ερώτημα είναι πώς λύνει ο γονιός και το σχολείο αυτό το μέγα ζήτημα. Και λύνεται; Πέρα από το μπλα-μπλα των δασκάλων, που λένε χωρίς να… λένε τίποτα, δηλαδή χωρίς να προτείνουν λύσεις. Αλλά και χωρίς τσαμπουκάδες από τον θιγμένο γονιό, το παιδί του οποίου είναι θύμα αυτού του εγκλήματος. Τί κάνουμε;
Ως διευθυντής σχολικών μονάδων αντιμετώπισα πολλές φορές αυτό το πρόβλημα. Και έβλεπα πως, όσο κι αν εμείς οι μεγάλοι (δάσκαλοι και γονείς) κάναμε παρέμβαση, συμβουλεύαμε θύτη και θύμα, ή μοιράζαμε τιμωρίες στους δράστες, σχεδόν ποτέ δεν τελείωνε εκεί το μαρτύριο. Μπορεί να σταματούσε για κάμποσο, αλλά κουφόβραζε. Και δοθείσης ευκαιρίας, ο “δυνατός” τα έβαζε πάλι με τον “αδύναμο”.
Με είχε απασχολήσει έντονα αυτό το φαινόμενο, ως εκπαιδευτικό, αλλά στην αρχή δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Με τα χρόνια και την εμπειρία, κατάλαβα, έφτασε μια στιγμή που μου έδειξε τη λύση η ίδια η ζωή. Μια λύση σίγουρη, ανώδυνη και νομίζω μοναδική.
΄Ημουν διευθυντής στο Πολυκλαδικό Αμαρουσίου. ΄Ενα πρωί ο πατέρας μιας μαθήτριας, ήρθε στο γραφείο συντετριμμένος, πελιδνός και μου λέει “το και το”. “Η κόρη μου , μαθήτρια της Α’ Λυκείου, δέχεται ισχυρό μπούλινγκ από συμμαθητές της , μεταξύ των οποίων και η …κόρη σας “(φοιτούσε κι εκείνη στην ίδια τάξη στο ίδιο τμήμα). ΄Επαθα!
Καλώ το παιδί στο γραφείο, τί να δω.΄Ενα ήσυχο κορίτσι, συνεσταλμένο, σοβαρό, όμορφο, χάρμα! “Με κοροϊδεύουν, κύριε, μου κάνουν τη ζωή δύσκολη με χίλιους τρόπους”, μου εκμυστηρεύτηκε το καημένο. “Το πρωί που σηκώνομαι, παθαίνω πανικό, δε θέλω πια να έρχομαι σχολείο”. Δεν κρατήθηκε , έβαλε τα κλάματα, έκλαιγε με λυγμούς. Συγκλονίστηκα. Λέω μέσα μου -τελείωσε, δεν μπορεί να μην υπάρχει λύση, τί στο διάολο ,αυτό το παιδί πρέπει να νικήσει. ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!. Και εκεί επάνω στο πάλεμα του μυαλού, κατέβηκε η ιδέα.
Καλώ τον πατέρα την άλλη μέρα, -άκου, του λέω. Θα πας να γράψεις το παιδί σε πολεμικές τέχνες. Ας διαλέξει το ίδιο ποια. Δε θα πει τίποτα στην τάξη. Ούτε θα αντιδρά, όταν την πειράζουν. Μετά από ένα μήνα, που θα φοιτήσει και θα μάθει τα βασικά, θα πάω στο τμήμα της και θα ρωτήσω. -Επειδή πρόκειται να ανοίξουμε τμήμα πολεμικών τεχνών στο Πολυκλαδικό (είχαμε τη δυνατότητα στα Πολυκλαδικά να κάνουμε πολλά τέτοια σχολικά προγράμματα) ,υπάρχει κανείς που να ξέρει πολεμικές τέχνες ,για να μας κάνει μια επίδειξη; Καράτε , τζούντο , τέτοια. Και η κόρη σου θα σηκώσει το χέρι.
Αυτό ήταν. ΄Ενα μήνα μετά, έγινε, όπως τα σχεδιάσαμε .Μπαίνω στο τμήμα της ένα πρωί, τους λέω για το πρόγραμμα πολεμικών τεχνών, που θα ξεκινήσει και ρωτώ, αν ξέρει κανείς από τέτοια. Καμιά απάντηση. Λίγο μετά βλέπω την ΄Ερικα να σηκώνει το χέρι. Στη αρχή, παγωμάρα στην αίθουσα. ΄Eνα λεπτό μετά γίνεται χαμός, γέλια, ειρωνείες, σφυρίγματα από τους άλλους. -Τί έγινε παίδες, δεν κατάλαβα, τους κάνω. Πού είναι το περίεργο που μια συμμαθήτριά σας, μπορεί στο λεπτό να συγυρίσει στο δρόμο έναν ανώμαλο, ένα καθίκι, όποιον δεν τη σέβεται;
Και την ίδια στιγμή καλώ την κοπελιά επάνω, σηκώνω και την κόρη μου και λέω στην ΄Ερικα. – Δείξε , σε παρακαλώ, στην κυρία από δω …τί πάει να πει βερίκοκο. Δίστασε εκείνη. -Κάν΄το, της λέω αυστηρά. Τώρα. Πέταξέ την κάτω , αν μπορείς και δε μας δουλεύεις. Τσίμπησε με το τελευταίο. Της ορμάει, της κάνει ένα κεφαλοκλείδωμα γερό, μια τρικλοποδιά, σε δυο δευτερόλεπτα μέσα την είχε ξαπλώσει στο πάτωμα. Μείνανε οι άλλοι, κιχ στην αίθουσα, “τρίβανε τα μάτια” τους.
Από τότε ποτέ δεν την πείραξε κανείς. Και ούτε χρειάστηκε ποτέ ,τρία ολόκληρα χρόνια που έμεινε στο σχολείο, να δείξει σε άλλον…πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
Και όσες φορές έδωσα αυτή τη συμβουλή στους γονείς, πάντα πετύχαινε Το να πάνε οι μεν, του θύματος στους δε, του θύτη να παραπονεθούν, να βρίζουν, να απειλούν ή και να δείρουν το δράστη , είναι μια σκέτη αποτυχία. Μόνο του το παιδί πρέπει να τα βγάλει πέρα.
Και σε αυτή την ηλικία , την υπολογίζουν τη δύναμη. ΄Οπως εμείς παιδιά στις αλάνες. ΄Οταν δεχόμαστε επίθεση, απαντούσαμε. Ακόμα κι αν ήταν πιο δυνατός ή μεγαλύτερος ο άλλος. Ποτέ δεν πηγαίναμε στον..πατέρα μας να τον κανονίσει Και επιβιώναμε. Αποκτούσαμε έτσι το “σεβασμό” από τα άλλα αλάνια.
Στη ζωή χρειάζεται καμιά φορά και σε ακραίες περιπτώσεις να λαμβάνουμε υπόψη μας τη γνωστή μακιαβελική ρήση: “Οι άνθρωποι συνήθως προσβάλουν ευκολότερα όποιον δεν φοβούνται”. Και να τους κάνουμε να μας φοβούνται. Είναι αλήθεια με την υπογραφή της ζωής.