Παιδίατρος λέει ότι δεν είδε τη Ρ. Πισπιρίγκου να κλαίει μετά τον θάνατο της Τζωρτζίνας
Η Γιαννούλα Κουρούση, παιδίατρος στο Νοσοκομείο «Παναγιώτης και Αγλαΐα Κυριακού» ήταν η πρώτη που ενημερώθηκε από την νοσηλεύτρια για την ανακοπή που υπέστη η μικρή Τζωρτζίνα και τη βρήκε στην κούνια της νεκρή, όπως είπε.
***
Η κυρά Παναγιώτα η μάνα μου έφυγε πριν κάποια χρόνια ξαφνικά. Δεν ήταν νέα, αλλά ούτε και καμιά γριά ανήμπορη και καταβεβλημένη. Αντίθετα, ως την ημέρα που αναχώρησε για τη γειτονιά των αθώων και απονήρευτων , πήγαινε στη λαϊκή και γύριζε ζαλωμένη τα ψώνια της. Και η γλώσσα της…ροδάνι!
Στην κηδεία της, ομολογώ δημόσια σήμερα, πως δεν έσταξε δάκρυ από τα μάτια μου. Κι ας είμαι από τα μικράτα μου πάντα σφόδρα ευσυγκίνητος και συναισθηματικός. Κι ας ήταν πολυαγαπημένη μάνα, δεμένοι πάντα μια ζωή οι δυο μας με εκείνο τον ουδέποτε αποκοπέντα ομφάλιο λώρο που αξιώνονται μόνο οι τυχεροί , αόρατο από τους λοιπούς.
Το σκέφτομαι πάλι σήμερα, με αφορμή όσα καταμαρτυρεί και διαβεβαιώνει η ομνύουσα στον Ιπποκράτη … άξια επιστήμων ιατρός, Γιαννούλα στη δίκη Πισπιρίγκου Ως μάνα , ούτε τούτη δεν έβγαλε σταγόνα δάκρυ που είδε το κοριτσάκι της νεκρό. Είχε επίσης θάψει λίγο καιρό πριν, άλλα δυο παιδιά. Σίγουρα, ούτε και σε εκείνων το θάνατο θα έκλαψε.
Ασφαλώς και είναι ένοχη. Τί έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων; ΄Οπως , θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν και τη δικιά μου ενοχή η κυρά Καλλιόπη, η κυρά Τασία, η κυρά Παστελού, και ασφαλώς η φιλενάδα της, η θεια μου η Αυστριανή, που έφριξαν στην κηδεία , έτσι, όπως με αντίκρυζαν ανέκφραστο, ασυγκίνητο , ατσαλάκωτο και αποστασιοποιημένο γιο, να κηδεύει τη μάνα του.
Εισαγγελέας ακούει; Καμιά Νικολούλη και Τατιάνα; Κανένας Λαμπρόπουλος και …Κουζουλός; Τίποτα άλλα τσακάλια της. ελληνικής …ερευνητικής δημοσιογραφίας- κατασκευής ενόχων, να το ψάξουν; Κι ας είναι χούφτα χώμα πια η μάνα μου και οι άλλοι πέντε άνθρωποί μου που έθαψα την ίδια πάλι εποχή σε …πέντε (5) χρόνια μέσα!
Δηλώνω ενοχή ρε, παιδιά. Χρόνια το κρατάω μέσα μου. Θέλω να παραδοθώ να γλιτώσω από τις ενοχές μου. Γιατί μόνο η Πισπιρίγκου, δηλαδή, να είνα ένοχη που δεν έκλαψε ούτε εκείνη στο θάνατο της μικρής της κόρης;