“Τις τελευταίες στιγμές μιας 76χρονης Βρετανής που έκανε ευθανασία -Ηπιε σαμπάνια, άκουσε το αγαπημένο της τραγούδι και πέθανε [εικόνες]
Η 76χρονη Βρετανίδα που επέλεξε τον υποβοηθούμενο θάνατο /Φωτογραφία: Facebook/Friends of Dawn Voice-Cooper
NEWSROOM IEFIMERIDA.GR
04/11/2021 07:35
Μια πρώην συγγραφέας παιδικών βιβλίων πέθανε σε κλινική ευθανασίας στην Ελβετία, αφού απόλαυσε ένα τελευταίο ποτήρι σαμπάνια και άκουσε το αγαπημένο της τραγούδι.
Η 76χρονη Ντόουν Βόις Κούπερ, έκανε μόνη υης μια θανατηφόρα ένεση με βαρβιτουρικά, ενώ ήταν περιτριγυρισμένη από τους φίλους της στην κλινική Lifecircle στην Ελβετία.
H 76χρονη, η οποία υπέφερε από σοβαρή αρθρίτιδα, επαναλαμβανόμενες αιμορραγίες εγκεφάλου και επιληψία, απόλαυσε ένα ποτήρια σαμπάνια, άκουσε το αγαπημένο της τραγούδι «Day is Done» του Νικ Ντρέικ και είπε στους δακρυσμένους φίλους και το ιατρικό προσωπικό «ευχαριστώ» προτού πέσει σε βαθύ ύπνο και πεθάνει.
Η Βόις Κούπερ είχε αγωνιστεί για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας στο Ηνωμένο Βασίλειο, η οποία επί του παρόντος τιμωρείται με φυλάκιση έως και 14 χρόνια στην Αγγλία, την Ουαλία και τη Βόρεια Ιρλανδία. Η γυναίκα ζούσε μόνη της στο Σεβενόουκς του Κεντ.
H Ντόουν Βόις απόλαυσε ένα ποτήρι σαμπάνια με τους φίλους της προτού χορηγήσει στον εαυτό της την θανάσιμη ένεση
Μιλώντας στην Mirror πριν τον θάνατό της, είπε ότι η ζωή της ήταν «ατελείωτη, συχνά δύσκολη και συνήθως επίπονη» και περιλάμβανε την «καθημερινή διαχείριση πολλών, ανίατων θεμάτων».
Ο αγώνας της για να αλλάξει το νομοσχέδιο για την ευθανασία στην Βρετανία
Ο θάνατός της έρχεται καθώς οι ακτιβιστές γιόρτασαν την Παγκόσμια Ημέρα Δικαιώματος στο Θάνατο και την ώρα που μια δημοσκόπηση του YouGov διαπιστώνει πως η πλειοψηφία των Βρετανών βουλευτών υποστηρίζει την αλλαγή του νόμου για να επιτραπεί η ευθανασία στη Βρετανία. Μια πρόταση για το νόμο που υπέβαλε η βαρόνη Μίτσερ αφορά μόνο άτομα που έχουν λιγότερους από 6 μήνες ζωής.
Αλλά η 76χρονη Βόις Κούπερ λέει πως πιστεύει ότι οι προτάσεις είναι πολύ περιοριστικές και πως θα προτιμούσε ένα μοντέλο καναδικού τύπου – όπου όσοι πάσχουν από μια μη αναστρέψιμη βαριά ασθένεια να μπορούν να υποβάλουν αίτηση για θάνατο. Οι επικριτές του υποβοηθούμενου θανάτου φοβούνται πως η νομιμοποίηση θα μπορούσε να ωθήσει τα άτομα με αναπηρία και τους ηλικιωμένους που θεωρούν τους εαυτούς τους βάρος των άλλων, να βάλουν τέλος στη ζωή τους.
Η Βόις Κούπερ ήλπιζε ότι θα μπορούσε να δείξει τις εγγυήσεις που υπάρχουν για να σταματήσει οποιαδήποτε κατάχρηση του συστήματος, συμπεριλαμβανομένων των απαιτήσεων να υποβάλει το ιατρικό της ιστορικό, να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους θέλει να πεθάνει και να αποδείξει την διανοητική της ικανότητα.
Μόλις βρέθηκε στην Ελβετία αξιολογήθηκε από δύο ξεχωριστούς γιατρούς και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην κλινική Lifecircle όπου δύο άνθρωποι βάζουν τέλος στη ζωή τους κάθε εβδομάδα.
Η 76χρονη πέθανε παρουσία των φίλων της σε κλινική στην Ελβετία”
****
Ο υπήκοος (δε λέμε πολίτης γιατί δεν είναι) ενός κράτος σήμερα, είναι χειροπόδαρα δεμένος. Του απαγορεύουν ακόμα και να δια-χειριστεί το θάνατό του με την ευθανασία ή τον πόνο του με καταπραϋντικά φάρμακα, σαν έχει φτάσει στο επώδυνο τέλος.
Δεν είναι πολύς καιρός που ζήσαμε την περιπέτεια του ηρωικού δημοσιογράφου Α.Βέλιου,(*) όταν προετοιμαζόταν να φύγει αξιοπρεπώς με ευθανασία. Στήριξε με γενναιότητα και θάρρος την άποψή τους πως όλοι έχουν δικαίωμα στο θάνατο, όταν η κατάσταση ενός ασθενή έχει φτάσει στο απροχώρητο. Και δεν τα έλεγε μόνο για να τα ακούσουν οι άλλοι, όπως συμβαίνει συνήθως με όσους κάνουν κηρύγματα.΄Εδωσε μάθημα ζωής και θανάτου ο ίδιος. Επισφράγισε όσα έλεγε και με τη δική του απόφαση να φύγει από τη ζωή αυτοκτονώντας.
****
Δε θα έκανα αίτηση στην κλινική ευθανασίας ,να μου κλείσουν σειρά, αν ήθελα να πεθάνω. Οι λόγοι πολλοί. ΄Ενας απ΄αυτούς, αλλά όχι ο σοβαρότερος, δεν έχω τόσα λεφτά , ομοίως και ένα σωρό άλλοι, που θα στοίχιζε η θανάτωσή μας να μεταβούμε στην Ελβετία και να πιάσουμε κρεβάτι θανάτου στο ομώνυμο ίδρυμα . Φαντάζομαι δεν είναι αυτές οι πολυτέλειες για το βαλάντιο του…καθενού. (Πώς το έλεγε και ο Μ. Καραγάτσης; “Δεν είναι του ενού και τ΄αλλουνού. Είναι του κανενού).
Αλλά κι αν ήμουν φραγκάτος, πάλι δε θα πήγαινα. Είναι παράκρουση και ταπείνωση να ζητάς άδεια (!) ,για να τερματίσεις τη ζωή σου.
Βάλαμε το κράτος ,τους θεσμούς και προπαντός την εκκλησία μπάστακα στο κεφάλι μας. Ούτε να πεθάνεις δε σου επιτρέπουν. Η ανελευθερία του ατόμου είναι το κυρίαρχο γνώρισμα της κρατικής ισχύος και επιβολής.
΄Εχουν λόγο σε όλα. Ακόμα και στην κορυφαία για σένα στιγμή του θανάτου σου. Σε ταλαιπωρούν στη ζωή, σε θέλουν, επίσης και στο θάνατο υπάκουο…υπήκοο. Κανονικός δούλος.
Αλλά, αυτή τη χάρη δε θα τους την κάνω. Δε θα υποβάλω αίτηση με αριθμό πρωτοκόλλου σε όποια αρμόδια κρατική ή ιδιωτική υπηρεσία ή επιχείρηση, για να με σκοτώσουν. Αποκλείεται.
Αρμόδιος καθ΄όλα να (δια)χειριστώ τη ζωή μου είμαι ο ίδιος. Ουδείς άλλος.
΄Οπως και ελόγου μου, όμως, δεν έχω κανένα δικαίωμα να υπαγορεύω στους άλλους πώς θα ζουν και πώς θα πεθάνουν. Ειδικά το δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο είναι φυσικό, αναφαίρετο και ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. Και αν οι εξουσίες το καταχρώνται και τούτο προκλητικά και ανερυθρίαστα, ας μην τους επιτρέπουμε, τουλάχιστον, να μας υποδεικνύουν τον τρόπο που θα πεθάνουμε. Μια και πώς θα ζούμε, δεν είναι πάντα στο χέρι μας. Δε μας αφήνουν να είναι.
Αυτονόητα όλα τούτα. ΄Ομως, οφείλουμε να κάνουμε κάποιες διευκρινίσεις απαραίτητες, για να είναι πλήρης ο σκοπός της ανάλυσης σήμερα του συγκεκριμένου θέματος.
Λοιπόν:
Ξεκινάμε από τη φυσική αρχή πως δε μπορούμε να “κατα(παρα)σκευάσουμε” ζωή. Ούτε τη δική μας. Δεν έχουμε τέτοιες δημιουργικές ικανότητες. Η ζωή είναι κάτι σαν “δανεικό” περισσότερο, παρά χάρισμα που μπορείς να το κάνει κανείς ό,τι θέλει.
Λογικό ακούγεται .Και μάλλον είναι. Κι αν είναι λογικό, είναι και φυσικό. Και όπου η φύση βάζει την υπογραφή της, είναι ΝΟΜΟΣ απαράγραπτος, διαχρονικός και αναφαίρετος.
Είναι αυτός ο λόγος πρώτα που δεν έχω για οποιαδήποτε λόγο δικαίωμα να αφαιρέσω ζωή άλλου (πλην της αυταπόδεικτης άμυνας). Αλλά, ούτε τη δική μου μπορώ (δεν έχω δικαίωμα) , ούτε να την αφαιρέσω, ούτε να τη θέτω σε προκλητικό και “ενδεχόμενο” ,εξαιρετικό κίνδυνο.
Αυτός είναι ο λόγος που το παραδομένο σε εξαρτήσεις και πάθη άτομο, είναι αφύσικο. Ναρκωτικές ουσίες, αλκοόλ, τσιγάρα, παχυσαρκία από την ανεξέλεγκτη κατανάλωση τροφής και μάλιστα ανθυγιεινής, οι πλέον γνωστοί και συνηθισμένοι κίνδυνοι, είναι εντελώς απαγορευτικές επιλογές από την γκάμα (υποτιθέμενων) απολαύσεων και συνηθειών του φυσικού και λογικού ανθρώπου.
Φυσικά, ακόμα χειρότερα, αν ο άνθρωπος αποφασίζει κάποια στιγμή να βάλει ο ίδιος τέλος στη ζωή τους για λόγους που εκείνος κρίνει πως είναι ανυπέρβλητοι και η καταστροφή μη αναστρέψιμη. Ειδικά, η αυτοκτονία για λόγους οικονομικούς και συναισθηματικούς είναι μια παρανοϊκή και άκρως απαξιωτική και ατιμωτική της σημασίας της ζωής , πράξη. ΄Οταν, δηλαδή, ο αυτόχειρας θεωρεί πως η αξία του χρήματος ή ένα άλλο πρόσωπο είναι ανώτερα , πλέον υπολογίσιμα εκείνα από την αξία της δικής τους ζωής, που όπως είπαμε δεν είναι χάρισμα ,αλλά δανεική.
Ακόμα κι αν ο αυτόχειρας με την οικονομική του καταστροφή θα έχει να αντιμετωπίσει συνέπειες τέτοιες που είναι προτιμότερη η απώλεια της ζωής του από το να τις διαχειριστεί εν ζωή και πάλι βρίσκεται σε πλάνη, αφού ο μοναδικός σκοπός του χρήματος είναι ΕΝΑΣ. Οι περισσότεροι λόγοι που επικαλούνται οι άνθρωποι πως θέλουν το χρήμα είναι λάθος.
Για ένα λόγο χρειάζομαι τα λεφτά ( όχι τον πλούτο). Για να έχω ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Να μπορώ πάντα να λέω ΝΑΙ ή ΟΧΙ, χωρίς να είμαι υποχρεωμένος λόγω της έλλειψής τους, να μην έχω επιλογή.
Αλλά η μεγαλύτερη αξιοπρέπεια στη ζωή είναι να τη σέβομαι. Να μην την εξευτελίζω, να μην την απαξιώνω και την περιφρονώ. Κι αν “σέβομαι” και υπολογίζω περισσότερο τα πράγματα που χάνω με την απώλεια του χρήματος από την ίδια τη ζωή , τότε είμαι άξιος του θανάτου μου.΄Οντως.
Μοναδικός λόγος που ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να αφαιρεί κανείς τη ζωή του και ουδείς μπορεί να του στερήσει αυτό το δικαίωμα , είναι όταν η ίδια η ζωή έχει καταντήσει πια “άχθος αρούρης”. ΄Οταν παύει πια να είναι ζωή, αφού σου στερεί τη δυνατότητα να της ζεις με αξιοπρέπεια και με τα συστατικά εκείνα που συνθέτουν την έννοιά της.
Τέτοιες περιπτώσεις είναι συγκεκριμένες. Η βαριά και μη ιάσιμη αρρώστια , η οποία μάλιστα συνοδεύεται από αβάσταχτους πόνους, η καταλυτική αναπηρία, η αναξιοπρεπής και ανεξέλεγκτη συμπεριφορά, η αδυναμία και η ανικανότητα εξυπηρέτησης στοιχειωδών αναγκών και τα παρεμφερή. ΄Ομοιος λόγος αυτοκτονίας είναι η αιχμαλωσίας ,η ομηρία, όταν συνοδεύεται από βασανιστήρια και ταπείνωση της έννοιας ΄Ανθρωπος.
Κι εδώ, θα θέλαμε με την ευκαιρία, να θυμίσουμε κάτι που το είχαμε και παλιότερα μνημονεύσει. Είναι απορίας άξιο πως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ,στα κρεματόρια και τους θαλάμους αερίων των Ναζί, οι αιχμάλωτοι παραδίδονταν αμαχητί. Μια τεράστια σειρά ομήρων περίμενε με… υπομονή να τους κάνουν σαπούνι! Και υπό την επιτήρηση 10 και 20, συνήθως, ένοπλων, οδηγούνταν στους φούρνους αδιαμαρτύρητα , χωρίς καμιά αντίδραση. Το λογικό και αυθόρμητο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η ομαδική επίθεση. Και όσοι επιζούσαν. Αρπαγή των όπλων και εκτέλεση των εκτελεστών τους. Δεν ξέρω, έτσι θα έκανα εγώ ,τουλάχιστον.
Το πρόβλημα εντοπίζεται, όμως, στις περιπτώσεις που κάποιος πληροί όλα τα δεδομένα για την αφαίρεση της ζωής του, αλλά δεν μπορεί. Δεν έχει τη δύναμη, τη λογική, την επαφή με το περιβάλλον να το κάνει.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η ευθανασία, είναι απαραίτητη. Η συμμετοχή άλλων στη διακοπή της ζωής με την έγκριση του Νόμου ή με την απόφαση και των “οικείων”, των κοντινών ανθρώπων του ασθενή.
Κι επειδή ουδείς γνωρίζει ποια θα είναι και η δική του μοίρα, είναι φρόνιμο και λογικό από υγιής ακόμα , ο καθένας να φροντίζει για την ευθανασία του, αν χρειαστεί. Να μη φορτωθούν δολοφονία οι δικοί του άνθρωποι. ΄Ενα γράμμα από τις “καλές ημέρες”, λύνει το πρόβλημα. Απαλλάσσει τους άλλους από την ευθύνη, αφού υπάρχει έγγραφη παραδοχή αυτοκτονίας , χωρίς συμμετοχή άλλου.
(*)Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος πριν από μερικούς μήνες είχε σοκάρει το πανελλήνιο ανακοινώνοντας την πρόθεσή του να υποβληθεί σε ευθανασία, καθώς πάσχει από σοβαρή ασθένεια.
Με συνέντευξή του στη Freddo και τον Νίκο Νικόλιζα σοκάρει ξανά, λέγοντας πως μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θα έχει πεθάνει και πως θα γράψει εκείνος το τέλος του.
Ο ίδιος δίνει νέα τροπή στην υπόθεση της ευθανασίας του, αποφασίζοντας να μη φύγει στο εξωτερικό για προσωπικούς του λόγους, αλλά το τέλος του να έρθει στην Ελλάδα. Τα λόγια του είναι πλέον βαριά, μιας και η ασθένειά του τον έχει καταβάλει. Το βήμα του μέσα στο σπίτι αργό, όπως και ο ίδιος. Και εκείνος μετράει αντίστροφα τις μέρες για να φύγει όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
«Για μένα από την 1η Σεπτεμβρίου ο χρόνος θα κυλάει αντίστροφα. Δεν θα φτάσει τέλος του Σεπτέμβρη για να “φύγω”, αλλά αυτό θα γίνει πολύ νωρίτερα», εκμυστηρεύεται προετοιμάζοντας για το δυσάρεστο γεγονός.
1. α. Οι επιστολές που έγραψε ο Βέλιος πριν φύγει από τη ζωή -Το τελευταίο «αντίο»
Λίγο πριν την τελευταία πράξη του δράματος, ο γνωστός δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος συνέταξε μία επιστολή η οποία θέλησε να διανεμηθεί στον Τύπο.
Όπως γράφει το prettylife.gr, που δημοσίευσε τη χειρόγραφη επιστολή, ο δημοσιογράφος «ήθελε, όπως έλεγε μέχρι τέλους, να παρευρεθούν στην κηδεία του, γνωστοί και άγνωστοι φίλοι του και να δημιουργηθεί μια κοσμοπλημμύρα. Επιθυμούσε να υπάρξει πλήθος κόσμου στην «τελευταία του δημόσια εμφάνιση», για να δείξει στον πολιτικό κόσμο που νομοθετεί, πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ακόμη κι αν διαφωνούν μαζί του, με την παρουσία τους δηλώνουν ότι συμφωνούν στο γεγονός πως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αποχωρήσει από αυτή τη ζωή όπως αυτός επιθυμεί και πάνω απ’ όλα με αξιοπρέπεια.
Στη χειρόγραφη επιστολή του ο Αλέξανδρος Βέλιος έγραφε:
«Η τελευταία μου νοσηλεία στο νοσοκομείο πιστοποίησε τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας μου. Είναι, πλέον, θέμα λίγων εβδομάδων.
Αναστοχαζόμενος την εμπειρία των πρόσφατων μηνών και μπροστά στο φάσμα της περαιτέρω σωματικής και πνευματικής φθοράς μου, αποφάσισα απόψε να δώσω μόνος μου, ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μου, το τέλος που μου ταιριάζει. Να φύγω εν ειρήνη και εν συνειδήσει.
Έζησα με αξιοπρέπεια. Με αξιοπρέπεια επέλεξα να πεθάνω.
Αποχαιρετώ με αγάπη όλους εκείνους που δεν πρόλαβαν να με αποχαιρετίσουν, και ζητώ κατανόηση από τους δικούς μου ανθρώπους, στους οποίους δεν έδωσα την ευκαιρία να μου κλείσουν τα μάτια.
Έζησα δημιουργικά και, εν πολλοίς, ασυμβίβαστα. Φεύγω πλήρης.
Αλέξανδρος Βέλιος
Κυριακή βράδυ, 4- 9 -16»
Σύμφωνα με το prettylife.gr, λίγο πριν την ευθανασία ο δημοσιογράφος ζήτησε με μήνυμά του προς τον Κρικόρ Τσακιτζιάν να προστεθεί μία ακόμα παράγραφος η οποία έγραφε τα παρακάτω:
“Νιώθω προνομιούχος γιατί έφυγα δίνοντας και εισπράττοντας πολλή αγάπη και ζεστασιά από τη γυναίκα μου, Νάντια η οποία με στήριξε με όλες της τις δυνάμεις. Ομολογώ ότι εάν δεν είχα κοντά μου την ευγενική της παρουσία, με κανέναν τρόπο δεν θα θα μπορούσα να δώσω αυτή τη μάχη.”
Έδωσε οδηγίες για την κηδεία του
Σε επιστολή την οποία συνέταξε στις 15/7/2016, και την οποία παρέδωσε στον Κρικόρ Τσακιτζιάν, ο Αλέξανδρος Βέλιος έδινε σαφείς οδηγίες για την κηδεία του.
Θέλω το φέρετρό μου να είναι λιτό, από φυσικό ξύλο. Η αίσθηση της πολυτέλειας στον θάνατο μου φαίνεται άκρως κακόγουστη.
Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου. Μια απλή στήλη, στην οποία θα αναγράφεται το όνομα και οι χρονολογίες γέννησης και θανάτου μου.
Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, να χαραχθεί η εξής φράση:
Ευ ζην, ευ θνήσκειν
Αν υπάρχει μια φωτογραφία μου σε λιτή κορνίζα. Όχι καντηλάκια και άλλα παρόμοια. Λίγα φρέσκα λουλούδια κάπου – κάπου, για να φαίνεται πως δεν έχω λησμονηθεί.
Αλέξανδρος Βέλιος
β. ο συγκινητικό αντίο της συζύγου του Αλέξανδρου Βέλιου -«Αγάπη μου, καλό ταξίδι»
γ. Ο Τσίπρας αποχαιρετά τον Αλέξανδρο Βέλιο: Ηταν σπάνιος, εκφράζω τον θαυμασμό μου.
Με δύο μηνύματα στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποχαιρέτισε τον Αλέξανδρο Βέλιο που έφυγε από τη ζωή.
«Ο Αλέξανδρος Βέλιος υπήρξε ένας από τους σπάνιους ανθρώπους που ακόμα και με το θάνατο τους κατόρθωσαν να εκφράσουν αγάπη για τη ζωή», έγραψε ο πρωθυπουργός. Και πρόσθεσε: «Έφυγε με την αξιοπρέπεια που επέβαλαν οι απόψεις του. Θέλω να εκφράσω στους οικείους του το θαυμασμό και τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια»
δ. Η συνομιλία του Αλέξανδρου Βέλιου με τον Σταύρο Θεοδωράκη -Λίγες ώρες πριν πεθάνει.
Τηλεφωνική επικοινωνία με τον Σταύρο Θεοδωράκη είχε το απόγευμα της Κυριακής ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος, ο οποίος «έφυγε» το βράδυ της Κυριακής με μη υποβοηθούμενη ευθανασία.
Ο δημοσιογράφος ήθελε να συνομιλήσει με τον επικεφαλής του Ποταμιού για να του υπενθυμίσει την υπόσχεσή του να συμβάλει στη δημιουργία πρόσφορου εδάφους στη χώρα μας για «να μπορούν οι άνθρωποι να φεύγουν με αξιοπρέπεια».
Ο κ. Θεοδωράκης, που έχει ταχθεί υπέρ της ευθανασίας δημόσια, μίλησε στον «Αθήνα 9,84» για τη φιλία του με τον Αλέξανδρο Βέλιο.
«Τον Αλέξανδρο τον γνώρισα την εποχή που διεκδικούσαμε το δικαίωμα, διότι στην Ελλάδα δεν ήταν πάντα όλα αυτονόητα, να ιδρύονται ραδιοφωνικοί σταθμοί, δημοτικοί καταρχήν, ιδιωτικοί, ραδιόφωνα παρέας. Υπήρξε λοιπόν μία εποχή που το κυβερνητικό κόμμα, το ΠΑΣΟΚ τότε, έλεγε θα ρίξω τους δορυφόρους που θα εκπέμψουν ραδιοφωνικά προγράμματα στη χώρα. Εμείς μία παρέα ατάκτων στο ραδιόφωνο χωρίς καμία υποστήριξη, υποστηρίζαμε ότι θα πρέπει να δοθεί το δικαίωμα σε αυτούς τους σταθμούς να υπάρχουν. Ήμουν στο εγχείρημα του Ρούσου από την πρώτη μέρα και ο Αλέξανδρος Βέλιος ήταν από αυτούς που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή».
Οσον αφορά τη συνομιλία τους ο Σταύρος Θεοδωράκης δήλωσε:
«Κατά μία συνωμοσία της τύχης εχθές το απόγευμα συνομίλησα με τον Αλέξανδρο καθώς βρέθηκα με έναν κοινό μας φίλο ο οποίος μου ανέφερε ότι με ψάχνει ο Αλέξανδρος. Τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι υπολογίζει να “φύγει” σε καμιά βδομάδα, ότι θέλει να το κάνει αξιοπρεπώς, ότι νιώθει πλήρης και ευτυχισμένος και μου ζήτησε να μην κάνω πίσω σε αυτό που και ο ίδιος ζητάει, στο να πάρουμε δηλαδή μία πολιτική πρωτοβουλία για το δικαίωμα των ανθρώπων να φεύγουν με αξιοπρέπεια. Του υποσχέθηκα ότι αυτό θα γίνει. Άλλωστε τις τελευταίες μέρες συνεργαζόταν με έναν βουλευτή μας για την ύπαρξη ενός νομοθετικού πλαισίου, μίας νομοθετικής πρότασης και είναι κάτι που θα το κάνουμε. Είπαμε ότι θα βρεθούμε από κοντά τις επόμενες μέρες, κάτι που πλέον δεν είναι δυνατό. Τον αποχαιρετώ και θα τον θυμάμαι σαν ένα τολμηρό, αξιοπρεπή και ασυμβίβαστο άνθρωπο».
΄Ηταν παλικάρι ο Αλέξανδρος Βέλιος και στη ζωή και στο θάνατο.Και συγκλονιστικός. ΄Εζησε και πέθανε με αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς το λέει. ΄Ηταν από τους λίγους ΄Ελληνες δημοσιογράφους που ήταν διαφορετικός.
Στο καλό Αλέξανδρε!
2. Τι είναι η «μη υποβοηθούμενη ευθανασία» που επέλεξε ο Βέλιος
Τον γύρο της Ελλάδας και της Κύπρου – και όχι μόνο – κάνει η είδηση θανάτου του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Βέλιουμε «μη υποβοηθούμενη ευθανασία».
Ως γνωστό ο δημοσιογράφος πάλευε με τον καρκίνο και είχε μιλήσει ο ίδιος για την επιθυμία του να πεθάνει με αξιοπρέπεια, όπως και έπραξε.
Αν και ο όρος «μη υποβοηθούμενη ευθανασία» δεν συγκαταλέγεται στους Ιατρικούς όρους ωστόσο μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς με ποιο τρόπο επέλεξε να πεθάνει ο γνωστός δημοσιογράφος.
Στην ευθανασία ή ιατρικά, υποβοηθούμενη αυτοκτονία ο ασθενής μπορεί να θανατωθεί – κατ’ απαίτησή του – με δύο τρόπους: είτε ενεργητικά είτε παθητικά.
Στην πρώτη περίπτωση ο γιατρός ενεργεί για να επιφέρει το τέλος του ασθενούς στη δεύτερη, αντίθετα, δεν λαμβάνει τα προβλεπόμενα ή προσήκοντα μέτρα ώστε να το αποτρέψει”.
Η ενεργητική ευθανασία συνήθως διενεργείται με τη χορήγηση κάποιου θανατηφόρου σκευάσματος.
Η παθητική, αντίθετα, συνίσταται στη μη προσφυγή στα μέσα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να διατηρήσουν τον ασθενή στη ζωή. Η παύση χορήγησης τροφής και νερού, η διακοπή της λειτουργίας του αναπνευστήρα, η αποσύνδεση από την καρδιακή υποστήριξη, όλα τα παραπάνω αποτελούν τα μέσα που έχει στη διάθεσή του ο γιατρός ώστε να διενεργήσει παθητική ευθανασία”,
Στην περίπτωση του Αλέξανδρου Βέλιου λειτούργησε η Παθητική Ευθανασία, δηλαδή του σταμάτησαν την χορήγηση των μέσων που θα τον κρατούσαν στην ζωή.
Που επιτρέπεται η Ευθανασία
Σήμερα, η ευθανασία ή η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία ασκούνται νόμιμα στην Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, τον Καναδά και την Κολομβία. Είναι, επίσης, νόμιμες σε πέντε πολιτείες των ΗΠΑ (Όρεγκον, Ουάσινγκτον, Μοντάνα, Βερμόντ και Καλιφόρνια).
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η κοινή γνώμη στη Δυτική Ευρώπη εμφανίζει αυξανόμενη υποστήριξη σε αυτές τις πρακτικές, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Έχει παρατηρηθεί ότι όπου και όποτε μειώνεται το θρησκευτικό αίσθημα, η υποστήριξη στην ευθανασία αυξάνεται, ενώ ισχύει και το αντίστροφο.
Σε όσες χώρες ή πολιτείες η ευθανασία ή η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμες, το 0,3% έως 4,6% των θανάτων λαμβάνουν χώρα με αυτόν τον τρόπο. Επίσης, όπου αυτές οι πρακτικές νομιμοποιούνται, καταγράφεται αμέσως αύξηση των σχετικών θανάτων.
Πάνω από το 70% των θανάτων με ευθανασία ή υποβοηθούμενη αυτοκτονία αφορούν καρκινοπαθείς.
Σε χώρες όπως η Ολλανδία και το Βέλγιο, το 50% έως 60% των γιατρών δηλώνουν ότι έχουν δεχθεί αιτήματα για ευθανασία ή για υποβοηθούμενη αυτοκτονία.