“ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ” (ΣΕ ΞΑΣΤΕΡΟΥΣ ΒΥΘΟΥΣ)
ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΣΗΜΟ (΄Η ΣYΓΓΕΝΕΣ ) ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ “ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ”
(Η “κατάθεση ψυχής” της ιδεολογικής μου πορείας (εδώ και πολύ χρόνια) στην “απαίτηση” του παλιού συμμαθητή και συντρόφου στην ΚΝΕ να “απολογηθώ”. Ανταμώσαμε πρόσφατα μετά 30 ολόκληρα χρόνια στην Ανδρίτσαινα!).
****
“Αριστερός” δεν είμαι. Τουλάχιστον κομματικά. Δεξιός αν ήμουν, θα..αυτοκτονούσα. Να έχεις δεξιά ταυτότητα και να την κουβαλάς στη ζωή σου, είναι όνειδος, ντροπή και ΄Υβρις, σύμφωνα με τις αρχές της Φύσης. Να είσαι, ας πούμε, “Μπογδάνος” και να τολμάς να κυκλοφορείς στους δρόμους χωρίς “πέτρα στο λαιμό” και με κατεύθυνση προς Φάληρο μεριά. Ανοσιούργημα!
Ιδεολογικά, οι ανθρωποκεντρικοί κανόνες της Αριστεράς, με εκφράζουν.Και συμμορφώνομαι (ακόμα σήμερα, όπως παλιότερα) με αυτούς στις ιδιωτικές και δημόσιες συμπεριφορές μου. Αλλά, η κομματική δέσμευση,η ένταξη σε μηχανισμούς και κομματικούς κανόνες, δε μου ταιριάζουν. Τα “αριστερά” κόμματα ,συνήθως, ακολουθούν τη μέθοδο του Προκρούστη. Κόβουν τα πόδια της Αριστεράς που περισσεύουν ,αν ξαπλώσει στο δικό τους κρεβάτι. Παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα πετσόκοψε, ως πάνω στα γόνατά της.
Κάποια άλλα απ΄αυτά, όπως το ΠΑΣΟΚ παλιότερα (το ΚΙΝ.ΑΛ είναι πλέον δεξιό και μάλιστα σε πολλές τακτικές ακροδεξιό ), λόγω κάποιων ονομάτων με βαριά “αριστερά χαρτιά”,που “άραξαν” ένα φεγγάρι στα μαξιλάρια του παλιού ΠΑΚ, ο Ανδρέας το λάνσαρε, ως σοσιαλιστικό και αριστερό Κίνημα. Αυτό το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια που κυβέρνησε ,προχώρησε σε μια ανίερη και βάρβαρη, κανιβαλιστική τακτική. ΄Εκοβε τα πόδια της Αριστεράς λίγο, λίγο, μέχρι που το κόμμα του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και “τρόφιμου” του Κοσκωτά ,έμεινε ανάπηρο και χωρίς καθόλου πόδια πια.
ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΚΕ, δεν είναι πια αριστερό κόμμα. ΄Οσο, τουλάχιστον, αυτοπροσδιορίζεται ως σταλινικό και συνεχίζει να έχει ως έμβλημα το σφυροδρέπανο. Το Ιστορικό ΚΚΕ, βεβαίως, ήταν αμιγώς αριστερό και μάλιστα κομμουνιστικό, επαναστατικό κίνημα. Το “Αντάρτικο” ήταν επανάσταση με όραμα την “αλλαγή του κόσμου”. Οι Αντάρτες άνοιξαν , ίσως, τη μοναδική λαμπρή, ανυστερόβουλη σελίδα στην Ιστορία σε πολιτικο- κοινωνικούς αγώνες και προσφορά της χώρας μας στην παγκόσμια υπόθεση της επαναστατικής αλλαγής του συστήματος. Και πλήρωσαν οι περισσότεροι με τη ζωή τους, την ανείπωτη ταλαιπωρία τους στις εξορίες και το ανελέητο κυνηγητό από το αισχρό δεξιό (παρα)κράτος.
Και ως σήμερα δεν απολογήθηκε ούτε τιμωρήθηκε ποτέ η Δεξιά στη χώρα μας γι αυτά τα μεγάλα εγκλήματα! Μέχρι που δεν επέτρεψε ούτε στα “πάτρια χώματα” να ταφούν οι ηρωικοί Αντάρτες, που πέθαναν εξόριστοι στις “Τασκένδες” . Αυτό κι αν είναι “΄Υβρις” και “έγκλημα καθοσίωσης”!
Στην πορεία, το παλιό ΚΚΕ κατέληξε,δυστυχώς, ένα άνευρο, γραφειοκρατικό, συστημικό κόμμα . Και το χειρότερο, σταλινικό, χωρίς ποτέ να καταδικάσει τα εγκλήματα του νεκροθάφτη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, Στάλιν. Το κόμμα του Περισσού, εδώ και χρόνια παραμένει στείρο ιδεολογικά, χωρίς προτάσεις, χωρίς δροσιά, δίχως δυνατά, πολιτικά “πνευμόνια” πια. ΄Ενα κόμμα σε πολιτικό αδιέξοδο, δογματισμό, συρρίκνωση και καταδικασμένο σε εξαφάνιση. Αυτή την ώρα “πνέει τα λοίσθια”. Σύντομα θα εκπνεύσει.
Οπαδούς δε ψάχνω. Ούτε έχω καμιά πρόθεση “προσηλυτισμού” σε οποιαδήποτε ιδεολογική ομάδα. Αν απολογούμαι, το κάνω περισσότερο, ίσως και αποκλειστικά, λόγω της ιδιότητάς μου.Ο ιστορικός οφείλει να είναι καθαρός σε όλα τα ιδεολογικά του ταξίδια. Και ειδικά να προσδιορίζει και να αναφέρει το στίγμα του σε όσους “λιμένας πρωτοειδωμένους” ή μη , μπαίνει.
Αντίθετα. Μπορείς να είσαι “Βαξεβάνης” και να “πίνεις νερό” στο όνομα της παράταξής σου. Και να αυτοπροσδιορίζεσαι, μάλιστα, και αριστερός. Δικαίωμά σου. Μόνο που ο όποιος “Βαξεβάνης” δεν είναι ιστορικός. Είναι δημοσιογράφος. ΄Αλλο το ένα και άλλο το άλλο. Τούτος “γράφει” με το αζημίωτο.Για να ζήσει. Θα μπορούσε να μη γράφει στο Ντοκουμέντο, αλλά να είναι τσιράκι του Παπαχελά στην Καθημερινή, όπως ,ας πούμε, ο. παλιός τρόφιμος του ΔΟΛ Τσιτσίνης, ή τρόφιμος στη μισθοδοτική λίστα του Ναρκέμπορου ιδιοκτήτη του ΔΟΜ, όπως ο Παπαχρήστου και η Ακρίτα. Αν τα συμφέροντά του το επέβαλαν.
Η Ιστορική Δημοσιογραφία δεν έχει τέτοιες ιδεοληπτικές πολυτέλειες. Να αλλάζει κατεύθυνση, ανάλογα τον αέρα, η φτερωτή του ανεμόμυλου. Ούτε πολύ περισσότερο να ζει από τη δημοσιογραφία.
Επιτέλους! Ας υπάρχει η εμπορική δημοσιογραφία. Φτάνει να μην τη λένε δημοσιογραφία. Να αλλάξουν όνομα,τίτλο, ορισμό της δουλειάς τους. Και, πάντως, ας μη προκαλούν να ισχυρίζονται πως είναι…μαχητές της αλήθειας και της γνήσιας πληροφόρησης! Δεν είναι τίποτα περισσότερο από γρανάζια στη μηχανή της Βιομηχανίας παραπληροφόρησης.
Είναι “έγκλημα καθοσίωσης” να είσαι δημοσιογράφος. Πέρα από ρεζίλι και ανυπόληπτος .”Κοντυλοφόρους” τους λέει ο κόσμος. ΄Ενας τόσο προσβλητικός, απαξιωτικός χαρακτηρισμός.
Γι αυτό, ακριβώς, ο ιστορικός είναι υποχρεωμένος να διαφοροποιείται και να “απολογείται”. Αυτό που δεν μπορεί και δε θέλει ποτέ να κάνει ο δημοσιογράφος. Συνεχώς και αδιαλείπτως. Ιδεολογικά πρωτίστως. Αλλά και επί πάσης άλλης δραστηριότητας. Μη εξαιρουμένης της επαγγελματικής και της οικονομικής του κατάστασης.
Τέτοια…δημοσιογραφικά φορτία, αν κουβαλά ο Ιστορικός, δεν έχει ούτε δικαίωμα να γράφει Ιστορία ούτε απαίτηση να τον προσέχουν. Στρατευμένος σε οποιαδήποτε ομάδα,παράταξη, όχθη, “στρατό” δε στέκει, ούτε λεπτό ως Ιστορικός. Και το όποιο τέτοιο κτίσμα του, είναι στερεωμένο στην άμμο. Κανόνας και δίδαγμα τς Ιστορίας πως κάποια στιγμή θα καταρρεύσει .
Το ιδεολογικό μου, λοιπόν, “διαβατήριο” ,παλιέ σύντροφε στην ΚΝΕ, έχει κατακάθαρα στοιχεία. Και όταν φτάνω να το παραδώσω σε οποιαδήποτε σύνορα και τελωνεία προς έλεγχο, δεν υπάρχει περίπτωση να μου πούνε ποτέ “για περάστε στα ιδιαίτερα, να δούμε γιατί το όνομά σου είναι στη μαύρη λίστα των καταζητούμενων “. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.
Συνοπτικά. ΄Εχω αριστερή πορεία, αλλά όχι κομματική ένταξη. Το ιδεολογικό μου οικοδόμημα στηρίζεται στις φυσικές, απαράγραπτες, διαχρονικές, απαρασάλευτες αξίες και αρχές. Πιστεύω σε μια κοινωνία αταξική, αντιεξουσιαστκή, αντικαπιταλιστική, άφυλη. ΄Ο τι γράφω , δοκιμάζεται πάνω σε αυτή τη “Λυδία λίθο”.΄Ο,τι δεν το δείχνει η μαγική πέτρα ως “χρυσάφι”, αυτομάτως, μηχανιστικά και στερεότυπα, αποβάλλεται στα σκουπίδια.
Αν η ιστορική κρίση μας είναι αυστηρή, σκληρή, πολλές φορές, για τα εκτεθειμένα σε δημόσιο φακό πρόσωπα, φορείς του ιστορικού γίγνεσθαι, είναι ανάλογη της στάση και των συμπεριφορών τους, απέναντι σε αυτές τις αξίες και τα ζητούμενα, που θέσαμε ως δομικά υλικά της πύργωσης του ιδεολογικού μας οικοδομήματος. Με άλλα λόγια, είναι οι ίδιες οι πράξεις ενός ιστορικά κρινόμενου που τον τοποθετούν στις “μαύρες” ,τις “χρυσές” ‘η στις “αδιάφορες” σελίδες της Ιστορίας.
Δικιά μας αποστολή είναι να “εκφωνούμε” τις αποφάσεις των “ενόρκων” του Μεγάλου Δικαστηρίου τη Φύσης. Με τους νόμους και τις αρχές που όρισε εκείνη. Αυτόνομη, αυτόφωτη, ατομική κρίση, και προπαντός “στρατευμένη”, δεν έχουμε δικαίωμα να “εκφωνήσουμε”. Ούτε να αυτονομηθούμε στο ελάχιστο από όσα εκείνοι οι νόμοι επιβάλουν στην “ιστορική πέννα”.
Αλλιώς…σύντροφε παλιέ μου, θα “σεμνυνόμαστε”, όπως εσύ, πως είναι “τιμή και καμάρι” μας να…υπηρετούμε το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ ,το ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ, ΤΟΥΣ ” ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΟΛΕΩΝ” .
Οπότε…”χαιρετίσματα στην εξουσία” από μας!
________________-
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον καλό, αλλά “αφελή”,ως σήμερα , συμμαθητή.