Ποιός φταίει για την τεράστια αύξηση της βίας μεταξύ ανηλίκων;

ΕΦ.ΣΥΝ.

Ποιος άλλος; Η “παλάντζα” της γκεμπελικής αριστεροφροσύνης . «Μια στο καρφί και μια στο πέταλο»,  ο βίος και η πολιτεία της.  Και το όνομα αυτής «Εφημερίδα συντακτών». Αλλά, μια και  εφημερίδα και  Τύπος  είναι άλλο πράμα ,ας   δράξουμε την ευκαιρία να τους κράξουμε   για λίγο και πάλι.

Ασφαλώς, η εφημερίδα ,δεν έχει καμιά σχέση με αυτό  που φαντάζονται  τα καλόπαιδα της κολεκτίβας ως ενημέρωση, πληροφορία , κριτική. .Ούτε ,βεβαίως,  είναι σωστό και…Τυπικό  να βγάζεις “δίσκο”   σε καθημερινή βάση για να σου  ρίχνουν οι αφελείς τα ψιλά τους ( σ.σ.  ΄Εχουν λεφτά και  πλούσιες  “πηγές”   τα παιδιά της παλιάς Ελευθεροτυπίας. Μην τους ακούτε που κλαίγονται ούτε να τους  λυπόσαστε. Υποδύονται  το διακονιάρη («ελεήστε τον αόμματο»  στην ατάκα του μακαρίτη του Φωτόπουλου)  για ξεκάρφωμα.

Εν πάση περιπτώσει.  Γι΄  αλλού πηγαίναμε  και αλλού χασομεράμε.  Και δεν είναι η πρώτη φορά, γιατί τα παίρνουμε εύκολα  κρανίο κάθε τόσο  με όλους αυτούς  τους  τύπους που κατοικοεδρεύουν στο Γκεμπελιστάν ,το παίζουν δημοσιογράφοι  και παραποιούν  μέχρι τερατώδους παραμόρφωσης,   την πραγματικότητα.  Ας είναι.

Κατ΄ αρχή,  να πούμε τούτο.  ΄Οπως διαβάζουμε στην ανακοίνωση παραπάνω ,  μια  π. εισαγγελέας, ένας ψυχίατρος και μια …παιδίατρος δε νομίζουμε πως  είναι και οι σχετικότεροι-καταλληλότεροι  να μιλήσουν για τη βία των εφήβων. Οι δάσκαλοι, που λείπουν από την ομήγυρη  της εφσυν,  είναι οι πλέον ,για να μην πούμε οι μοναδικοί,  αρμόδιοι, να αναλύσουν το φαινόμενο και να προτείνουν λύσεις. Οι όποιοι τίτλοι, δεν καθιστούν   απαραίτητα και ειδικούς , τους κατέχοντας.

Βία εφήβων, λοιπόν. Πρώτα ,να βάλουμε το ερώτημα. Υπάρχει τέτοιο φαινόμενο; Ασφαλώς, απαντούν  οι εκπρόσωποι στη σάπια   βιομηχανία παραπληροφόρησης. Τεράστιο και σοβαρό, σου λένε. Και μόνο στις ημέρες μας αποκλειστικό και μέγα πρόβλημα . Δεν είδες  χτες τί έγινε με το 14χρονο στην Αγ. Παρασκευή που τον κακοποίησαν συνομήλικοί του στα  καλά του καθουμένου;

 Είναι δουλειά τους    να κατασκευάζουν ενόχους, να  αναδεικνύουν σε μείζονα, μικρά, ασήμαντα  ή και ανύπαρκτα ζητήματα,  να στήνουν  ειδήσεις, να κάνουν την τρίχα τριχιά.   Αλλιώς, η πεζή καθημερινότητα δε δίνει πάντα  φιλέτα.

 Και  πώς να γεμίσεις  σελίδες  με χρωματιστά σαλόνια και πηχυαίους  τίτλους; Να βρεις συνδαιτημόνες      στα  τραπέζια  των καναλιών,  που τώρα πια μόνο  ψωνισμένοι ,ως …ειδικοί, φιλοξενούνται  για να τους παρακολουθούν οι  με βαθιά λοβοτομή ασθενείς του καναπέ;     Σοβαρός και νοήμων άνθρωπος, δε βλέπει ασφαλώς τηλεόραση, ούτε διαβάζει φυλλάδες  στο διαδίκτυο.

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά, ΟΧΙ. Δεν υπάρχει επικίνδυνη έξαρση βίας εφήβων. Απλώς, έγινε  πιο  θεαματική. Απόκτησε τα χρώματα της εποχής.  Ούτε είναι αποκλειστικά τωρινό  φαινόμενο  να «πλακώνονται» τα παιδιά στους δρόμους , τις αλάνες , τα προαύλια  των σχολείων και να βρίζουν σαν…ναύτες λιμανιού.

Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Χρόνια, όσοι υπηρετήσαμε στην Εκπαίδευση,   ζούσαμε τέτοια φαινόμενα. Οι αποβολές για τσακωμούς και βρισίδι ήταν στην ημερήσια διάταξη, ιδιαίτερα στο παλιό,  αυταρχικό, ελληνικό σχολείο. ΄Εστω κι αν φαινομενικά οι μαθητές παλιότερα ήταν πιο σεμνοί. Περισσότερο…σεβαστικά τα παιδιά σε γονιούς και δασκάλους.

Οι διαμάχες, όμως, οι παρεούλες -συμμορίες, αλλά και το μπούλινγκ δεν έλειπαν από τις κοινότητες των εφήβων . ΄Ιδια ιστορία  από καταβολής κόσμου μέχρι σήμερα. Κι ας μην υπήρχαν τηλεόραση, βιντεοπαιχνίδια και ό,τι μέσο διδάσκει σήμερα τη σκληρή  βία και την επιβολή.

Οι ορμόνες και τότε και σήμερα ξεσπούσαν ίδιες και απαράλλακτες. Και χωρίς καμουφλάζ και  φτιασίδια. Δεν άλλαξε στον αιώνα τον άπαντα ούτε θα αλλάξει τίποτα.   Ο έφηβος, θα έχει μέσα του την ορμή, δέσμιος των ορμονών που  κατακλύζουν το αίμα του και ζητάνε εκτόνωση. Και το… μπουνίδι, το πάλεμα,  οι συμπλοκές (αιματηρές και παλιά και τώρα)  είναι μια από τις  προσφιλέστερες  μέθοδοι  εκτόνωσης σε αυτή την ηλικία.

Και τότε; Γιατί καθημερινά έρχονται στη δημοσιότητα  και ένα και δέκα τέτοια περιστατικά βίας και μάλιστα σκληρής,  μεταξύ εφήβων;

Ρωτήστε τους παλιατζήδες της είδησης να σας πουν. Ψοφάνε για τέτοια.  Παλιά δεν τα γνώριζε κανείς. Ούτε έδινε σημασία.   Σήμερα, είναι εύκολη η πρόσβαση  στην καθημερινότητα.  Πριν,  δεν υπήρχε μηχανισμός τέτοιος να κάνει επί τόπου, με ταχύτητα  αστραπής και με χίλια μέσα «κατάσχεση»  της  συνηθισμένης   ρουτίνας,  να τη ρετουσάρει .να την πετσοκόβει, να τη στολίζει  και να την παρουσιάζει εμπόρευμα με περιτύλιγμα από χρυσόχαρτο, έτοιμο για την αγορά

Από την άλλη, και ένα μικρό  παιδί είναι σήμερα  με ένα κινητό και μια κάμερα στο χέρι. Από το πρωί μέχρι το βράδυ , θα τραβάει “σέλφι” ή θα απαθανατίζει… πλακώματα στο σχολείο και την πλατεία.  Και θα τα ανεβάζει μετά στο διαδίκτυο,  εύκολα και καθημερινά, για να δίνει  στον «Λιάγκα» υλικό να το μεταποιήσει τούτος εμπορικά,  μέχρι να το κάνει  αγνώριστο  και ως τέτοιο πιασάρικο.

Συμπέρασμα:

Δεν αυξήθηκε η βία στους εφήβους υπερβολικά.   Ασφαλώς υπάρχει, αλλά δεν είναι, όπως θα ήθελαν (και την κατασκευάζουν) να είναι οι Γλεμπελίσκοι.

Αυτοί  κυκλοφορούν και διδάσκουν    τη κάθε μορφής   βίας.  ΄Οχι τα παιδιά. Με την κατασκευασμένη  και εντελώς ψεύτικη καθημερινότητα που τη ντύνουν προκλητικά  για να  είναι εμπορεύσιμη. ΄Αλλωστε, πολύ γρήγορα και τούτα ( κι ούτε που θα το καταλάβουν) θα  γίνουν ενήλικες .Και θα τα ζέψουν στο σκληρό  ζυγό του  αφύσικου  τρόπου ζωής που επέβαλαν  τα κέντρα ελέγχου και εξουσίας. Και μόνο αυτό, μηδενίζει την πιθανότητα να είναι η βία των εφήβων ένα τεράστιο και αξεπέραστο    κοινωνικό προβλημα. Οι γενιές πάνε κι έρχονται. Δεν προλαβαίνουν να μείνουν “παιδιά”.

΄Ολοι μας υπήρξαμε έφηβοι. Ακόμα κουβαλάμε  στα γόνατα τα ανεξίτηλα μαρτύρια της κλωτσοπατινάδας που παίζαμε ανελλιπώς … επί των ημερών μας   Και σήμερα είμαστε γονείς.΄Εχουμε,  επομένως όλοι, ιδίαν  αντίληψη του φαινομένου. Και είναι  σίγουρο πως,  όποιος δε  αγοράζει από τα καλάθια της λαϊκής, τσίτια και ρετάλια   για  επίσημο  ένδυμα, ακολουθεί τα  δικά του μέτρα και σταθμά σε τί του πηγαίνει να φοράει.  Ούτε ανέχεται να γίνει τενεκές για  να πετάει τα σκουπιδια της  η  κάθε Σκορδά και  Τατιάνα.

Θεοί!  Η προσωποποίηση  της αφυσικότητας και της διαστροφής είναι αυτό το πανάθλιο, ειδικά το ελληνικό,  αληταριό  της κακοποίησης και του βιασμού της έννοιας του Τύπου.  Ο πατερούλης  Γκέμπελς, πανευτυχής  από κει πάνω, χαμογελά και ευλογεί περιχαρής  τα τέρατα που γέννησε.