Κασσελάκης για ομοτρανσφοβική επίθεση: Όταν ο κυρίαρχος λαός μετατρέπεται σε όχλο δεν έχουμε τίποτα καλό να περιμένουμε
*****
Αν ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν και στην Ιστορία τόσο καλός ,όσο στην αγορά και τις μπίζνες, θα γνώριζε πως δεν υπάρχει λαός. ΄Όπως, τουλάχιστον τον ορίζουν τα συντάγματα και οι πολιτικο-κοινωλιογικές επιστήμες . Ούτε είναι αλήθεια πως κάποια στιγμή το πλήθος , ναι, μεν, έχει τα πολιτικά γνωρίσματα του λαού, αλλά κάποιες φορές παρασύρεται (!) σε οχλώδεις συμπεριφορές και λειτουργεί ως άτακτος συρφετός.
Ο Κουτσούμπας τα λέει αυτά. Για τις λαϊκίστικες ανάγκες και τα τσιτάτα του. Για ελόγου του , κυρίαρχο λαό, υποκρίνεται πως δε θεωρεί μόνο τις κάποιες χιλιάδες οπαδούς του ΚΚΕ, αλλά ακόμα και τους παραστρατημένους, μεν, αλλά ψηφοφόρους της Δεξιάς ή του ΠΑΣΟΚ . Πάντως κι αυτοί, «λαός» είναι, αφού …ψηφίζουν. «Κουτσοί στραβοί στον ΄Αγιο Παντελεήμονα», δεν ισχύει . Δεν είναι κολυμβήθρα Σιλωάμ οι εκλογές. Το αντίθεο, μάλιστα.
Αυτός ο «λαός» που του αποδίδεις τέτοιο πολιτικό χαρακτηρισμό και μάλιστα τον αποκαλείς «κυρίαρχο», είναι όχλος, Στέφανε Κασσελάκη . Μπερδεύεις τους συνειδητοποιημένους πολίτες με τους οπαδούς των κομμάτων. Οι τελευταίοι, αν πιστεύουν κάπου, ακόμα και στην ευρύτερη Αριστερά, είναι σε «άρτον και θεάματα» .Τα υπόλοιπα ιδεολογικά που λένε, αν δεν τα σφραγίζουν με τις πρακτικές τους στην καθημερινότητα της ζωής, είναι το μπαχάρι ,που ρίχνει ο μάγειρας στο καμένο φαγί, για να κρύβει την άσχημη οσμή του.
Πάντα ήταν έτσι, Και τώρα ίδια. Στις μεγάλες επαναστάσεις, όσοι συμμετείχαν ως οργανωμένοι ιδεολόγοι και συνειδητοποιημένοι αγωνιστές ήταν πάντα οι λιγότεροι. Ο όχλος παρακολουθούσε τις εξελίξεις για να δει με τίνος τη μεριά θα πορευτεί.
Μην πας, ούτε σε γαλλική ούτε σε ρώσικη επανάσταση. Στάσου στη δικιά μας την πρόσφατη την οποία , σύμπας ο κομματικός κόσμος την αποκαλεί…εμφύλιο! «Αδερφός, έσφαζε αδερφό», σου λένε. Για τέτοια συνειδητοποίηση ,μιλάμε!
Και καλά, οι Δεξιοί. Αυτό ήταν πάντα το ιστορικό τους όραμα. Να κοντύνουν τη μοναδική κοινωνική επανάσταση, που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Ο αντιδεξιός όμως; Επιτρέπεται να χαμηλώνει τόσο τον πήχη ,να κατεβάζει ένα μεγάλο κίνημα σε επίπεδο κτηνώδους σύγκρουσης ιδεαλιστών-αγωνιστών που πάλεψαν να αλλάξουν τον κόσμο;
Αγριότητες και παλουκώματα ,τα κάνει ο όχλος. Οι επαναστατημένοι αριστεροί εκείνων των καιρών, δεν είχαν τέτοια χαρακτηριστικά . Το σύστημα ήθελαν να αλλάξουν και με το χρόνο τον κόσμο ολόκληρο. Και υπέγραψαν με το αίμα τους αυτόν τον αγώνα. Όταν ,ακριβώς, ο γείτονας, ο συγχωριανός του αντάρτη, στεκόταν απέναντι αδιάφορος ή καιροσκόπος.
Και δε μιλάμε για τον “Παύλο Μαρινάκη» , της εποχής ,το Χίτη και το δωσίλογο. Αλλά για τον άνθρωπο της διπλανής αυλής, που διάλεξε να σταθεί αδρανής, αδιάφορος, ουδέτερος, παρτάκιας. Να πάει με τον όχλο στη βολή, να μην ενταχθεί στις τάξεις των επαναστατών.
Σήμερα, το εκλογικό σώμα θεωρείται λαός. Δεν είναι, όμως. ΄Οχλος είναι . Και όσοι ανήκουν στα κόμματα εξουσίας περιμένουν τις απολαβές ενός πρασινοφρουρού ή του σμήνους της γαλάζιας ακρίδας. Και όσοι ψηφίζουν τα μικρά , εκτονώνουν, συνήθως, τα οπαδικά τους σύνδρομα, ανάλογα και αντίστοιχα με κείνα των γηπέδων. Οι τελευταίοι, μάλιστα, είναι ακόμα πιο τραγικοί, αφού καλύπτουν αυτό, ακριβώς, το απαίσιο πρόσωπο με μάσκες ιδεασμών και ιδεολογημάτων που οι ίδιοι τις αποκαλούν ιδεολογίες.
Ο συνειδητοποιημένος πολίτης, ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΛΑΟ . Δεν έχει ανακλαστικά που του επιτρέπουν από τη μια στιγμή στην άλλη να μεταμορφωθεί σε Γύγη του μύθου. Τα χαρακτηριστικά του είναι άλλα. Και η πολιτική του συγκρότηση, εντελώς διαφορετική από εκείνη των οπαδών κομμάτων.
Η καθημερινότητά του είναι πρωτίστως εκείνη που καθορίζει και αποδεικνύει την πολιτική του συνειδητοποίηση ή του την αφαιρεί. Πόσο , σε ποιο βαθμό επηρεάζουν , όσα ο ίδιος θεωρεί ως ιδεολογία του, την προσωπική του ζωή. Είναι ο ασφαλέστερος, αλλά και ο πιο δύσκολος δρόμος για να αποκτήσεις ένα τέτοιο τίτλο.
Και οπωσδήποτε ,δεν σου τον χορηγεί η εγγραφή σου στο κόμμα, ούτε τα κουπόνια που αγοράζεις. Ούτε ακόμα η ένταξή σου σε ομάδες, συλλογικότητες, ακτιβιστικά ή άλλα κινήματα, σου εξασφαλίζει τέτοια ταυτότητα. Η ιδεολογική σου συνέπεια είναι σε άμεση ,ίσως και μοναδική εξάρτηση με τον τρόπο που διευθετείς τις προσωπικές σου υποθέσεις . Και ο σκοπός, δεν αγιάζει κανένα μέσο διαφοροποίησης από αυτόν τον κανόνα. Αν τον επικαλείσαι, είναι μόνο για άλλοθι.
Γράφαμε παλιότερα για τα γνωρίσματα του ατόμου, που έχει κατακτήσει με προσωπικό αγώνα τον τίτλο του συνειδητοποιημένου πολίτη:
Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ «ATOMIKOTHTAΣ»
02.03.12
ΜΑΖΟΠΟΙΗΣΗ-ΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΣΗ-ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ-ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ-ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ “ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ” ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
……………………………………………………………………..
Με το χρόνο, το μόνο σίγουρο ιστορικά (και απαραίτητο) είναι η κατάργηση αυτής της μορφής του κράτους-έθνους (και συνακόλουθα και της “κρατικοποιημένης” κοινωνίας), όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Αυτός ο “εκρηκτικός” συνδυασμός λειτουργίας σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο “΄έθνους-κράτους-ανθρώπινης κοινωνίας”, είναι ο ισχυρότερος παράγοντας καταδυνάστευσης του ατόμου (με ποικίλους μηχανισμούς) κατά τους τελευταίους αιώνες .
Η γέννηση- “δια-μόρφωση” του κράτους-έθνους πρέπει να αναζητηθεί στη Γαλλική επανάσταση. Οι περίφημοι Γάλλοι» διαφωτιστές» (Βολταίρος, Μοντεσκιέ, Ρουσσώ και οι λοιποί), που το έργο τους ουσιαστικά αφορούσε τη συμμετοχή και της αστικής τάξης στη νομή της εξουσίας, την οποία μέχρι τότε ασκούσε αποκλειστικά η “απολυταρχία”, είναι οι “οικοδόμοι” του σύγχρονου έθνους-κράτους. Οι αλλαγές στην οικονομία, παιδεία και στους άλλους τομείς που πρότειναν, ήταν για να στηρίξουν ακριβώς το νέο θεσμό που έχτιζαν και αφορούσαν λιγότερο, ως ελάχιστα το άτομο. Βεβαίως, ενταγμένο το έργο τους σε μια εποχή “μεσαιωνικής” συμπεριφοράς της απολυταρχίας στον υπήκοο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει και τη θετική του πλευρά, ούτε να υποτιμήσει την αναμφισβήτητη προσφορά τους στον τομέα των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ιδωμένα, όμως, τα πράγματα σε κατοπινές από το “Διαφωτισμό” εποχές, η ιστορία διαπίστωσε πως οι σκαπανείς του υπέπεσαν σε σοβαρότατα λάθη και υπέσκαψαν την ελευθερία του ατόμου και την ανεμπόδιστη άσκηση της ατομικότητάς του. Ιδιαίτερα, σε ό,τι αφορά την έννοια, την ανάγκη-σημασία-σκοπό ύπαρξης του κράτους και των σχέσεών του με το άτομο , το πρώτο φαίνεται πως υπήρξε η αποκλειστική προτεραιότητα και το κυρίαρχο ενδιαφέρον των διαφωτιστών και μάλιστα σε βάρος του δεύτερου. Το “κοινωνικό συμβόλαιο” του Ρουσσώ , που η κρατική εξουσία όλων των εποχών αγωνίστηκε να προπαγανδίσει τη σημασία του (με το κύρος της αποκλειστικής νόμιμης-δίκαιης “φωνής”) και στη συνέχεια να το επιβάλει ,σχεδόν θεοποιώντας το , σήμερα τουλάχιστον, πέρα από μεγάλη «απάτη» θεωρείται (και είναι)εντελώς επικίνδυνο.
Ειδικά για τους Πολίτες, εκείνα, δηλαδή, τα άτομα που απέρριψαν σε θεωρητική και σε πρακτική βάση τη θρυλούμενη “αξία” του κράτους και αποσπάστηκαν από την ανθρωπόμαζα, δηλώνουν πλέον “ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ” της εξουσίας, των ανθρώπων που την ασκούν σε όλες της τις μορφές. Γι΄αυτό και αρνούνται να δεχθούν και να προσφέρουν -ασκήσουν “κρατική” υπηρεσία-εξουσία . Αποφεύγουν ομοίως και σε πρακτικό και σε θεωρητικό επίπεδο την ισοπεδωτική αντίληψη “όλοι είμαστε ίδιοι” (με την έννοια των συστατικών μιας ανθρωπόμαζας) και δε “στοιχίζονται” σε οποιαδήποτε μορφή οχλοποίησης-ομαδοποίησης. Δε δέχονται, πολύ περισσότερο, να ενταχθούν σε ομάδες, υποσύνολα, σύνολα , να καταστούν οπαδοί ή αρχηγοί και να αφομοιώσουν -εκδηλώσουν συμπεριφορές και χαρακτηριστικά δικά τους.
………………………………………………………………………………….
Να επισημάνουμε τώρα μερικές από τις προτεραιότητες των υπο “ αιχμαλωσία”, όπως είπαμε, διατελούντων Πολιτών. Βασικό (χαρακτηριστικό) μέλημά τους είναι η (πάση θυσία) προάσπιση της αξιοπρέπειας και της “υπερηφάνειάς” τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που φροντίζουν να απέχουν από τα “κοινά” και να αποστασιοποιούνται γενικώς από τις μορφές “αγώνων” που επιλέγει η μάζα για την εξυπηρέτηση των μικρο-συμφερόντων των συστατικών-μερών της. Στο μέτρο που οι συνθήκες επιτρέπουν και οι επιλογές τους ευνοούνται, οι Πολίτες παίρνουν οι ίδιοι τη ζωή στα «χέρια» τους και δεν επιτρέπουν να διαφεντεύει την “τύχη” τους η “εξουσία-κοινωνία” με τα κοινοβούλια, τους θεσμούς, τους νόμους, τις παραδόσεις και τους υπόλοιπους φορείς της. Ολοκληρωμένη, όμως, τη συμπεριφορά και τη δράση του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, θα την αναλύσουμε-περιγράψουμε σε άλλο κείμενο, όταν μιλήσουμε για τις αρχές και τις επιδιώξεις του Homo–Naturalis. Βέβαια, η ολοκληρωτική αυτονόμηση του Πολίτη είναι ανέφικτη με τις σημερινές δυνατότητες που του επιτρέπουν να διαθέτει, αφού οι ασφυκτικές περισφίξεις και το αγκάλιασμα της εξουσίας (κρατικής και κοινωνικής), περιορίζουν σε μεγάλη έκταση την ελευθερία και την ανεξαρτησία του και επομένως την πλήρη άνθηση και ευδοκίμηση και της ατομικότητας.
Οι άνθρωποι, όμως, του μέλλοντος ,όσο θα προκόβουν σε εξέλιξη-πολιτισμό, όσο θα κερδίζουν ουσιαστική και όχι κατάκτηση «λούστρο” ανθρώπινων δικαιωμάτων, που θα διασφαλίζουν την ατομικότητά τους ,είναι σίγουρο πως θα καταργήσουν το κράτος. ΄Η μάλλον θα καταργηθεί από μόνο του ,θα αυτοδιαλυθεί. Μαζί του, θα συμπαρασυρθεί και η εξουσία της “κοινωνίας”, που συντηρείται από το κράτος και αποτελεί ισχυρό βραχίονά του. Η επιδίωξη και τω δύο σημερινών “δυναστών”, κράτους και κοινωνίας ,είναι να προωθούν με τους μηχανισμούς και τα εργαλεία τους τη διατήρηση- συντήρηση της ομαδοποίησης- συλλογικότητας, που είναι ο βασικός εχθρός της ισοπέδωσης της προσωπικότητας και της απώλειας της ατομικότητας. Με το χρόνο, όμως, αυτή η ικανότητα θα αμβλυνθεί και θα εκλείψει μαζί με την αποδόμηση του ίδιου του κράτους -έθνους-κοινωνίας.
Στη θέση τους, όπως είπαμε, θα κυριαρχήσουν και θα διασφαλιστούν οι έννοιες της «ατομικότητας» με την αυτονόμηση του ατόμου και τον απεγκλωβισμό του από το θανάσιμο αυτό «αγκάλιασμα» της ομάδας , της μάζας, του κράτους-έθνους-κοινωνίας. Ο υπό ολοκλήρωση άνθρωπος του μέλλοντος, θα αντιληφθεί στην πορεία του πως δεν μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει, να ζει, να δραστηριοποιείται με φυσικό τρόπο μέσα σε καμιά μορφή κράτους-έθνους -κοινωνίας (με τη σημερινή υπόσταση) σε σχέσεις (στην ουσία) αφέντη-δούλου. Πολύ γρήγορα θα ζητήσει να απελευθερωθεί απ΄αυτούς τους δυνάστες μια για πάντα.
Επομένως, η ιστορική διαπίστωση είναι πως τα κράτη-έθνη -κοινωνίες (κοινωνικό σύστημα) ζουν τις τελευταίες τους ημέρες. Η ακμή τους, οσονούπω τελειώνει. Κι αν σήμερα συνεχίζουν ακόμα να υπάρχουν, είναι γιατί καταπολεμούν με λύσσα την ανάπτυξη της ατομικότητας, φροντίζουν με κάθε τρόπο να τη στραγγαλίζουν και με περισσό ζήλο καλλιεργούν τη μαζικοποίηση (ωραιοποιούν τον όρο με τη χρήση άλλων εύηχων λέξεων, όπως συλλογικότητα, μαζικότητα, κοινωνικοποίηση, κοινωνικότητα) και την ανάδειξη-επικράτηση της έννοιας και των χαρακτηριστικών του μοντέλου της ανθρωπόμαζας (εξωραϊζουν κι αυτή τη λέξη με όρους, όπως λαός (σε αντιδιαστολή με τον όχλο), πολίτες, μέλη της κοινωνίας).
Επί πλέον, οι κυβερνήσεις-κράτη φροντίζουν να λειτουργούν στο πρότυπο της συμπεριφοράς του παλαιού “πατερούλη” (του κακού “πατριού” θα λέγαμε μάλλον). Η ανθρωπόμαζα, όσο συμπεριφέρεται ως “καλό παιδί”, ο “γονιός-αφέντης- πατέρας-πατριός” της παρέχει (φαινομενική) προστασία και έχει αναλάβει μάλιστα…ισοβίως τη συντήρηση και τη διατροφή της με την (αμφίβολη) καταβολή-εξασφάλιση μισθού και σύνταξης ( για “άρτον και θεάματα”). Από την άλλη, αν η ανθρωπόμαζα ως σύνολο, μέρος ή “συστατικό”, υποπέσει σε ανυπακοή, τιμωρείται γιατί, ως γνωστό… “το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο” για το άτακτο παιδί. Μάλιστα, για να είναι η υπακοή εξασφαλισμένη και “εξαιρετική” χορηγούν, μέσω των ΜΜΕ, της «βιομηχανίας παραπληροφόρησης” (ένας από τους ισχυρότερους βραχίονες στήριξης του κράτους), μεγάλες δόσεις αποχαύνωσης-αποβλάκωσης (“αίμα, σπέρμα, θέ(α)μα”). Η έλλειψή τους ή η χορήγηση ανίσχυρων δόσεων προκαλούν στερητικά σύνδρομα, όπως ανασφάλεια, άγχος, απογοήτευση, μοναξιά, κατάθλιψη, μίσος για τη ζωή και αυτοκτονική συμπεριφορά. Πέρα από αυτό το στόχο, μια άλλη βασική επιδίωξη της “εμπορικής δημοσιογραφίας ” είναι να μην ακουστεί η «άλλη φωνή», να μη βρει ποτέ «βήμα» να εκφραστεί ο Πολίτης. Αν κάποτε συμβεί αυτό, το οικοδόμημα-τέρας της παραπληροφόρησης, της προπαγάνδας, της χάλκευσης-παραποίησης της αλήθειας, η μολυσματική εστία της κοινωνικής σήψης και κάθε μορφής παθογένειας, θα καταρρεύσει με πάταγο και αποπνικτικό κορνιαχτό.
Αλλά, θα είμαστε άδικοι, αν μέναμε μόνο στη “βιομηχανία παραπληροφόρησης”. Το κράτος ,εκτός των άλλων, μικρών ή μεγάλων εγκλημάτων του, βαρύνεται με το ειδεχθέστερο των εγκλημάτων . ΄Εχει φροντίσει, μέσω της “εκ-παίδευσης) που επιβάλει, να επιτυγχάνει τον ολοκληρωτικό ευνουχισμό της προσωπικότητας του ατόμου, την τρομακτική ισοπέδωση της ατομικότητας, ήδη “εξ απαλών ονύχων”, απομακρύνοντας έτσι κάθε δυνατότητα-ενδεχόμενο “μόρφωσης” (σωστή διαμόρφωση-διάπλαση) της προσωπικότητας του υπηκόου του. Παράλληλα, όλοι οι θεσμοί, οι φορείς, οι μηχανισμοί, που διατηρεί το κράτος-κοινωνία, σε έναν καταπληκτικό συντονισμό και συνδυασμό μέσων-τρόπων-εργαλείων, έχουν εξειδικευτεί στην επιτυχή «λοβοτόμηση» της ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ με την καλλιέργεια και ανάδειξη σε ύψιστο αγαθό, αντί εκείνης, της ΕθΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ( συλλογικό ασυνείδητο!). Μιας τεχνητής, δηλαδή, φυλετικής, θρησκευτικής, γλωσσικής, συντεχνιακής, συνοχής-συσπείρωσης- συνομοταξιοποίησης-ομαδοποίησης των ατόμων ,που εξαφανίζουν την ατομικότητα και επιβάλουν την αναγκαιότητα και μοναδικότητα των τεχνητών αυτών στοιχείων. Με το τρόπο αυτό, παύει η ταυτότητα του ατόμου να έχει φυσική ισχύ και είναι υποχρεωμένο να (αυτο) προσδιορίζεται με βάση την τεχνητή ,πλαστογραφημένη ταυτότητα, που του χορηγούν η κρατική -κοινωνική εξουσία.(π.χ ΄Ελληνας, Γερμανός, Τσιγγάνος, θρησκευόμενος, άθρησκος κ.λπ).
Μόνο που το κράτος, δηλαδή, τα ανήθικα-αφύσικα μέλη της ομάδας που το στηρίζουν-απαρτίζουν, οι θεωρητικοί θιασώτες του και οι πρακτικοί διαχειριστές της λειτουργίας του (με την κυρίαρχη συνεισφορά-συμβολή-αποδοχή, φυσικά, και των μελών των άλλων κομμάτων, όλων των “αποχρώσεων” και των…κατευθύνσεων ),στη φούρια τους να επιτύχουν την ισοπέδωση της ατομικότητας και να αναδείξουν τη μαζικότητα-συλλογικότητα, ως ύψιστο… δημοκρατικό αγαθό, λησμόνησαν να σκεφτούν (ή φρόντισαν να το καταχωνιάσουν), εκείνο ακριβώς που υπογράφει την καταδίκη τους: ΤΗ ΦΥΣΗ. Αγνόησαν την αρχέγονη και απαρασάλευτη αρχή πως δεν μπορείς ποτέ να τα βάλεις με τη Φύση και να βγεις νικητής.
΄Οσο για το άτομο, σε όλες τις κορυφαίες φάσεις της ζωής του έχει προγραμματιστεί από τη Μάνα Φύση να “πορεύεται” με μοναδική συνοδεία την ιδιότητα της ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ και ας λένε οι αξιολύπητοι κρατικιστές και λοιποί …εραστές της μαζικότητας, μαζικοποίησης, μαζοποίησης ό,τι θέλουν. Για παράδειγμα: Ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει ως “άτομο-πρόσωπο”, μόνος, “ατομικά”, όχι συλλογικά, ως ομάδα-σύνολο. Το μεγαλείο της μοναδικότητας στις πιο κορυφαίες στιγμές του! Απολαμβάνει μια μουσική, ένα ηλιοβασίλεμα, μια συναισθηματική φόρτιση, μια ερωτική στιγμή, ένα απολαυστικό γεύμα ,πάντα ως άτομο με τα δικά του ερεθίσματα, τις δικές του προσλαμβάνουσες, τα ταλέντα του, τις ιδιαιτερότητες-δεξιότητές του που είναι μοναδικές και μπορεί μεν να προσομοιάζουν, αλλά δε μοιάζουν-ταυτίζονται (όπως, ακριβώς, και τα αποτύπώματά του) με των άλλων.
Στο “κρατικό” ,όμως, στρατόπεδο ( και στο “κοινωνικό” με τον διαρκή και έντονο κι εδώ κρατικό παρεμβατισμό) που ενέταξαν-εγκλώβισαν το άτομο-πρόσωπο, χωρίς τη συγκατάθεσή του , τού απαγορεύουν να δρα, να λειτουργεί με τα γνωρίσματα και τις ιδιότητες της ατομικότητάς του, της μοναδικότητας του και μέσω αυτών να βιώνει τον “κόσμο” σύμφωνα με το φυσικό του προγραμματισμό. Του επιβάλλουν να διαστρεβλώνει τη φύση του, να εθίζεται στον αφύσικο τρόπο ζωής με τη ένταξη και λειτουργία του ως συστατικό μιας “μάζας”, με στερεότυπες, μονότονα επαναλαμβανόμενες , προγραμματισμένες συμπεριφορές επί γενεές γενεών σε όλα τα πεδία που του επιτρέπουν να δρα .Και μόνο, όπως είπαμε, στη γέννηση ,το θάνατο και τις άλλες “καταδικές” τους στιγμές έχει διατηρήσει το αναφαίρετο δικαίωμα το άτομο να βιώνει τις εμπειρίες αυτές ΜΟΝΟΣ του.
Επομένως, κι αν παραβλέψουμε όλες τις υπόλοιπες καταπιεστικές ιδιότητες του κράτους-κοινωνίας στο άτομο, το γεγονός πως του στερούν το δικαίωμα στην ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ δείχνει καθαρά ότι τον έχουν καταστήσει εξ αρχής ΑΧΜΑΛΩΤΟ. Μάλιστα, χωρίς το ίδιο το άτομο να έχει εκφράσει καμιά διάθεση για «πόλεμο» ή να παρουσιάζει οποιαδήποτε άλλη μορφή επιθετικότητας.
Βεβαίως ,θα πρέπει να διευκρινιστεί εδώ πως η ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, η ΙΔΙΩΤΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ του ατόμου σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί ή απαγορεύει την ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ του, τη συνύπαρξη («συζήν») με τους υπόλοιπους συνανθρώπους. Αντίθετα, συμπληρώνει, ποικίλλει, ομορφαίνει τη συνύπαρξη, επειδή, κατά τον “λογικό-φυσικό” Αριστοτέλη, “κοινωνικόν όν ο άνθρωπος και συζήν πεφυκώς”. Αλλά, αυτό το “συζήν” δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να σημαίνει “εξουσιάζειν, επιβάλλειν, ταλαιπωρείν, καταπιέζειν, εγκλωβίζειν”.
Η φύση δεν ανέχεται αναγκαστική “σιαμαιοποίηση” των ατόμων. Τέτοια μορφή «ζωής» είναι υποκατάσταση της πραγματικής και προέρχεται από “μεταμόσχευση” α-φύσικων ιδιοτήτων και υπαγόρευση α-φύσικων συμπεριφορών, που καθιστούν το σύνολο των εκφάνσεων της ζωής αφύσικο.
Περαίνοντας, ας κρατήσουμε δύο από τις κορυφαίες αλήθειες. 1. Βαίνουμε αργά, αλλά σταθερά στην κατάργηση του κράτους αφέντη-πατερούλη-πατριού. 2.΄Ηδη ξεκίνησε η διαδικασία γέννησης του φυσικού ανθρώπου, του οποίου (όταν “ανδρωθεί” ) τα κύρια χαρακτηριστικά θα είναι: Η κατάργηση της ΟΜΟΔΙΚΟΤΗΤΑΣ με τη μορφή της μαζοποίησης-μαζικοποίησης και η κατάκτηση της ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑΣ-ΙΔΙΩΤΙΚΟΤΗΤΑΣ-ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ- ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ, που ταυτόχρονα διασφαλίζουν , προάγουν και καθιστούν απαραίτητο συμπλήρωμά τους την υγιή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ.