«Αν νομίζουν ότι θα με λυγίσουν, είναι πολύ γελασμένοι. Δεν θα τους κάνω τη χάρη να παραδοθώ. Ας έρθουν να με πιάσουν».
Δυναμική, σχεδόν «αρχηγική», επανεμφάνιση κάνει η καταζητούμενη Πόλα Ρούπα με κείμενο που δημοσιεύθηκε σε γνωστή ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Η σύντροφος του Νίκου Μαζιώτη εμφανίζεται αμετανόητη και αποφασισμένη να συνεχίσει τη δράση του «Επαναστατικού Αγώνα». Είναι η πρώτη δημόσια τοποθέτηση που κάνει μετά τη σύλληψη του Μαζιώτη και ενώ η Αντιτρομοκρατική έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό της.
Τα ίχνη της χάθηκαν αμέσως μετά την ένοπλη συμπλοκή στο Μοναστηράκι, όταν εγκατέλειψε άρον άρον το διαμέρισμα-κρησφύγετο στο Μαρούσι. Πληροφορίες του «Εθνους της Κυριακής» αναφέρουν ότι σφίγγει ο κλοιός γύρω από την καταζητούμενη αρχηγό -πλέον- του «Επαναστατικού Αγώνα». Σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση των αναλυτών της Αντιτρομοκρατικής, το κείμενο θεωρείται γνήσιο και αξιολογούνται τα στοιχεία που εμπεριέχονται σ’ αυτό.
Το συναίσθημα
Ιδιαίτερη σημασία φέρονται να δείχνουν στη φράση της Ρούπα «ας έρθουν να με πιάσουν». Εντύπωση έχουν προκαλέσει και οι εναλλαγές στο ύφος του κειμένου. Από τη σκληρή, αμετανόητη στάση, με δηλώσεις περί ένοπλου αγώνα, η Ρούπα περνά σε οργισμένο και συναισθηματικό ύφος που είτε υπερασπίζεται τις επιλογές του συντρόφου της είτε τα βάζει με όσους αναφέρονται στο παιδί της.
«Στις 16 Ιουνίου ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, πέφτει αιμόφυρτος από σφαίρα μπάτσου, ύστερα από λυσσαλέα καταδίωξη που εξαπέλυσαν τα ένοπλα σκυλιά του καθεστώτος. Ο σύντροφος δίνει τη μάχη του ενάντια στους μπάτσους που τον κυνηγούσαν.
Ο κρατικός μηχανισμός σύσσωμος πανηγυρίζει για τη σύλληψη του “υπ αριθμόν 1 καταζητούμενου” στη χώρα. (…) Η σύλληψη ενός επαναστάτη του πολιτικού βεληνεκούς του Νίκου Μαζιώτη είναι για το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και διεθνώς, μια “σημαντική επιτυχία”, όπως εκφράστηκε από το αμερικάνικο κράτος», ξεκινά το κείμενό της η καταζητούμενη σύντροφος του Μαζιώτη. Ωστόσο γρήγορα εμφανίζεται συναισθηματισμός στην επιστολή της. «Αυτή τη στιγμή ο Μαζιώτης είναι αιχμάλωτος του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Δεν είναι δίκαιο να είναι αυτός στη φυλακή. Δίκαιο είναι να είναι ελεύθερος και να αγωνίζεται για την κοινωνική Επανάσταση. Δίκαιο θα ήταν να είναι αλυσοδέσμιοι στη θέση του και να δικάζονται στα λαϊκά δικαστήρια αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια του ελληνικού λαού, αυτοί που ψήφισαν και εφαρμόζουν τα μνημόνια».
«Ανιση μάχη»
Το σκληρό ύφος επανέρχεται όταν επιλέγει να μιλήσει εξ ονόματος του Μαζιώτη για την ένοπλη συμπλοκή στο γεμάτο από κόσμο Μοναστηράκι. «Τι εμετικοί ψεύτες και πόσο υποκριτές είναι τόσο οι κρατικοί μηχανισμοί, όσο και οι οσφυοκάμπτες του καθεστώτος στα δελτία ειδήσεων! “Πυροβολούσε μέσα στον κόσμο…. Ποιος επέλεξε το σημείο της μάχης αυτής; Ποιος ξεκίνησε την καταδίωξη; Μήπως θα έπρεπε να πετάξει το όπλο και να παραδοθεί αμαχητί; (…)
Οι μπάτσοι συνειδητά επέλεξαν να διεξάγουν μια ένοπλη σύγκρουση σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο. Ο σύντροφος ήταν υποχρεωμένος να αμυνθεί», λέει για όσα συνέβησαν την ημέρα της σύλληψης, ενώ επανέρχεται στο θέμα σε άλλη παράγραφο: «Στις 16 Ιουλίου στο Μοναστηράκι έγινε μια μάχη. Μια μάχη άνιση, ανάμεσα σε έναν επαναστάτη και δεκάδες ένοπλα σκυλιά του κράτους. Μια μάχη τόσο άνιση όσο είναι αυτή την ιστορική περίοδο ο ίδιος ο αγώνας για την Επανάσταση.
Ενας αγώνας ανάμεσα σε λίγους επαναστάτες και έναν πάνοπλο και πολυάριθμο μηχανισμό. Μόνο που αυτός ο αγώνας, ο επαναστατικός αγώνας, δεν είναι ζήτημα αριθμητικής. Είναι μια υπόθεση ψυχής. Είναι μια υπόθεση πίστης στο επαναστατικό δίκιο. Μια υπόθεση πίστης στην Επανάσταση».
Δεν θα τους κάνω τη χάρη να παραδοθώ
1. “Η σύλληψη ενός επαναστάτη του πολιτικού βεληνεκούς του Νίκου Μαζιώτη είναι για το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και διεθνώς, μια “σημαντική επιτυχία”, όπως εκφράστηκε από το αμερικάνικο κράτος», ξεκινά το κείμενό της η καταζητούμενη σύντροφος του Μαζιώτη”.
Να τοι πάλι οι Αμερικανοί! Το σύνδρομο του αντιαμερικανισμού δέρνει εδώ και κάτι …αιώνες τους απανταχού της γης ” επαναστάτες” και “αριστερούς”. (διάβαζε της “πλάκας”). Για όλα φταίει η Αμερική! Ακόμα και επειδή έχει μια από τις καλύτερες (ίσως η μοναδική) δημοκρατίες στον κόσμο. (Και φταίει και γι΄αυτό, γιατί θα μπορούσε να ήταν…καλύτερη!).
Πότε θα ανοίξουν τα μάτια τους οι αντιεξουσιαστές-αντικρατιστές και λοιποί “αφιλοσόφητοι επαναστάτες” και θα απαλλαγούν επιτέλους από τέτοια παλιομοδίτικα σύνδρομα, που διατυπώνονται σε ξύλινη γλώσσα τσιτάτων;
2. “Δίκαιο θα ήταν να είναι αλυσοδέσμιοι στη θέση του και να δικάζονται στα λαϊκά δικαστήρια αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια του ελληνικού λαού, αυτοί που ψήφισαν και εφαρμόζουν τα μνημόνια».
Ποιος είναι ο ελληνικός λαός; Μήπως αυτός που επί συναπτές δεκαετίες κλέβει ασύστολα ο ένας τον άλλο και συνεχίζει να αρνείται τη συνεισφορά στον κοινό “κορβανά”, ζει παρασιτικά, καμώνεται πως ειναι άνεργος (ενώ είναι άεργος) και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι “ο άρτος και τα θεάματα”; Οποίος “μαυρογυαλουρισμός” από μια “αντάρτισα πόλεων” που δε γνωρίζει να ξεχωρίζει την “ήρα από το στάρι”. Τί διαφορετικό λέει ο Τσίπρας…συντρόφισσα;
3. “Πυροβολούσε μέσα στον κόσμο…. Ποιος επέλεξε το σημείο της μάχης αυτής; Ποιος ξεκίνησε την καταδίωξη; Μήπως θα έπρεπε να πετάξει το όπλο και να παραδοθεί αμαχητί; (…)
Μάλλον “έχει χάσει τα αυγά και τα καλάθια” η Πόλα. Απαντήσαμε σε παλιότερο κείμενό μας τί κάνουν οι πραγματικοι επαναστάτες σε περιπτώσεις σύγκρουσης με τα “σκυλιά του κράτους”. Ο άντρας της επέλεξε συμπεριφορά ποινικού και όχι αντάρτη. Τελεία και… θαυμαστικό (αντί παύλας)!