Το δηλητήριο του μπολσοναρισμού
«Κυκλοφορεί ότι ο Λούλα είναι άρρωστος, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Πιστεύαμε πως θα είχαμε ένα καλύτερο μέλλον, αλλά δεν θα το έχουμε με αυτόν τον μεθύστακα».
Οι δηλώσεις του απόστρατου στρατηγού Αουγκούστο Ελένο, υπεύθυνου Θεσμικής Ασφάλειας της κυβέρνησης Μπολσονάρο, είναι ένα από αναρίθμητα δείγματα για το πόσο η ρητορική του μίσους κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Βραζιλίας και μετά την εκλογική νίκη του Λούλα ντα Σίλβα.
Μια ρητορική που βαθαίνει και έχει απλωθεί σε ολόκληρη την κοινωνία. Τις δε τελευταίες ημέρες, όπως μεταδίδει η O Globo, και σε Γυμνάσια της χώρας, ανάμεσά τους και στο Σάο Πάολο, όπου ομάδες μαθητών ανταλλάσσουν μηνύματα που λένε πως «καλός πετίστα (οπαδός του ΡΤ, του κόμματος του Λούλα) είναι ο νεκρός πετίστα» κι άλλοι αναρτούν φωτογραφίες του Χίτλερ με σχόλια όπως «Αν αυτός το έκανε με τους Εβραίους, εμείς θα το κάνουμε με τους πετίστας».
Τα πνεύματα παραμένουν εξαιρετικά τεταμένα. Προσωρινά αποσοβήθηκε ο κίνδυνος μήπως η πίκρα για την ήττα στις εκλογές οδηγούσε φορτηγατζήδες, αγροτοβιομήχανους και άλλους οργισμένους, που έκλειναν ήδη από το βράδυ των εκλογών βασικές οδικές αρτηρίες της χώρας, σε έκτροπα ανάλογα εκείνων των οπαδών του Τραμπ που το 2020 επιτέθηκαν στο Καπιτώλιο.
Μετά την απόφαση του Ανώτατου Εκλογοδικείου να τους ασκήσει διώξεις και την (υπό πίεση από σύσσωμους σχεδόν τους συμμάχους του) έκκληση του Μπολσονάρο προς τους οπαδούς του την περασμένη Τετάρτη να σταματήσουν το μπλοκάρισμα των εθνικών οδών, τη Δευτέρα δεν είχαν παραμείνει παρά πέντε μπλόκα σε περιφερειακές οδούς δύο Πολιτειών.
Βέβαια, οι «εξοργισμένοι» με το αποτέλεσμα δεν παρέλειψαν να ξεκινήσουν την ίδια μέρα συγκεντρώσεις έξω από στρατόπεδα διαφόρων πόλεων, ζητώντας την παρέμβαση του στρατού. Αποδιοργανωμένοι από τη σιωπή και την έλλειψη άμεσης προτροπής του «προέδρου τους», πολλοί έψαχναν σε ομάδες αυτόκλητων πατριωτών στα κοινωνικά δίκτυα οδηγίες για «αντίσταση».
Ζητώντας ανάμεσα στα άλλα μια στρατιωτική κυβέρνηση που να «εξυγιάνει» τον τόπο αποσοβώντας τον κομμουνιστικό κίνδυνο ή τη διοργάνωση νέων «δίκαιων» εκλογών. Ενώ σε συγκέντρωση της νότιας Πολιτείας Σάντα Καραρίνα, οι μπολσοναριστές τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο με ναζιστικό χαιρετισμό, προκαλώντας σάλο και την άμεση καταδίκη από τις πρεσβείες της Γερμανίας και του Ισραήλ.
Και τώρα τι θα κάνει χωρίς εξουσία;
Αν αυτή τη φορά ο Μπολσονάρο δεν έχει τολμήσει να μιλήσει για νοθεία, είναι γιατί μια ανάλογη καταγγελία χωρίς αποδείξεις θα μπορούσε να τον οδηγήσει στη φυλακή ακόμη και πριν παραδώσει την προεδρία στον Λούλα, με την κατηγορία της στάσης ή της απόπειρας πραξικοπήματος.
Αλλωστε, από τον Ιανουάριο του 2023, χάνοντας την ασυλία που έχει ως πρόεδρος, θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις πολλές ανοιχτές δικαστικές διαδικασίες εναντίον του. Ηδη, όπως ανέλυε η εφημερίδα Folha του Σάο Πάολο, διερευνάται για τουλάχιστον τέσσερις υποθέσεις, για τις οποίες αναμένεται σύντομα να αποφανθεί το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο αν θα τον παραπέμψει στην τακτική ποινική Δικαιοσύνη, ενώ είναι πολύ πιθανόν να ανοίξουν και άλλες έρευνες για σωρεία σκανδάλων επί της θητείας του.
Γι’ αυτό και όπως σχολίαζε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου UFRRJ του Ρίο ντε Ζανέιρο Ντάρλαν Μοντενέγκρο στη βραζιλιάνικη εφημερίδα, ο Μπολσονάρο, χωρίς κυβερνητική εξουσία και κρατικό μηχανισμό, δεν θα έχει τόσες δυνάμεις όσες πολλοί φοβούνται.
«Αυτά τα κινήματα διαμαρτυρίας εκπροσωπούν ένα πολύ μικρό τμήμα του πληθυσμού, έχουν περιορισμένη απήχηση και δεν έχουν στήριξη από πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους… Αυτό που κυρίως απασχολεί τώρα τον Μπολσονάρο είναι πώς να διαπραγματευτεί κάποιου είδους αμνηστία και προστασία από τη φυλακή».
Ωστόσο, στην πολιτική σκηνή έχει χάσει σοβαρά ερείσματα. Η μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων που στήριζαν τον Μπολσονάρο τώρα φαίνεται πως σκέφτονται την πιθανότητα να στραφούν στον Λούλα, όπως έχουν κάνει και τμήματα των μεγαλοεπιχειρηματιών αλλά και των πανίσχυρων ευαγγελικών. Ανάλογη προσέγγιση επιχειρεί και το λεγόμενο «Centrao», μικρά συντηρητικά οπορτουνιστικά κόμματα που είθισται να προτιμούν συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση παρά να διακινδυνεύσουν προνόμια συντασσόμενοι με τον χαμένο των εκλογών.
«Σαφώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν ο μπολσοναρισμός και μια ισχυρή Ακροδεξιά. Αλλά θα πρέπει να δούμε τις πραγματικές τους διαστάσεις», σχολίαζε στον ενημερωτικό ιστότοπο Brasil de Fato ο Ιβάν Φερνάντεζ, καθηγητής Δημόσιων Πολιτικών στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο ABC. «Η Ακροδεξιά θα είναι ισχυρή, θα είναι θορυβώδης, ίσως θα απειλεί με πραξικόπημα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όργανο πίεσης κατά της κυβέρνησης. Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι αυτής θα ηγείται ξανά ο Μπολσονάρο».
Οσο για την παράδοση της προεδρίας, ήδη δημοσιεύματα θέλουν τον Μπολσονάρο να οργανώνει ταξίδι στο εξωτερικό στα τέλη του χρόνου ώστε να αποφύγει να πιει και το πικρό ποτήρι της παράδοσης της προεδρικής κορδέλας στον «εχθρό» Λούλα. Καθήκον που φέρεται να ανέθεσε στον αντιπρόεδρό του, Χάμιλτον Μουράο, από τους πρώτους που τον «άδειασε» αναγνωρίζοντας πάραυτα τη νίκη του 77χρονου πρώην συνδικαλιστή ηγέτη.
Με υπερβολή που τονίζει τον λαβύρινθο στον οποίο είναι χαμένος ο ηττημένος πρόεδρος, η πολιτειολόγος Ροζεμάρι Σεκουράντο διακινδύνευσε να προβλέψει πως ίσως και να επιλέξει να μην επιστρέψει έως ότου μπορέσει (αν καταφέρει τελικά) να διαμορφώσει νέες συμμαχίες και συσχετισμούς που να τον προστατεύσουν.
«Ο Μπολσονάρο έχει πει πως θα άφηνε την προεδρία αν πήγαινε φυλακή, αν τον σκότωναν ή αν έχανε. Είναι ζωντανός και ηττήθηκε στις κάλπες. Πρόσφατα έκανε ένα ταξίδι στη Σαουδική Αραβία που προκάλεσε πολλά ερωτήματα για το περιεχόμενό του. Με δεδομένη την πληθώρα δικαστικών υποθέσεων που τον βαρύνουν, δεν αποκλείεται να μείνει εκεί, όπου θα είναι πιο ήσυχος αφού δεν έχουμε συμφωνία έκδοσης μαζί τους».
***
(Δε θα ανοίξουμε μάχη με την αντιγραφέα του άρθρου παραπάνω για την τήρηση της στοιχειώδους δεοντολογίας πως όταν χρησιμοποιούμε ξένα κείμενα, ακόμα και συρραφές, βάζουμε πηγές. Αλλά, είπαμε, δεν είναι αυτό το μείζον εδώ. Στο κάτω κάτω στο συνάφι τους , παρθενογέννηση δεν υπάρχει και όλοι αντιγράφουν όλους).
Λοιπόν.
Η Βραζιλία και η Ρωσία σήμερα, ως ναυαρχίδες της ακροδεξιάς , προπορεύονται. Η Τουρκία, η Ουγγαρία, η Ελλάδα, και η Ιταλία πιο πίσω ,ακολουθούν σταθερά. ΄Ολος μαζί ο “στόλος” με τις επιθέσεις του σηματοδοτούν φανερά το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθη πλέον το πολίτευμα της Δημοκρατίας. Αυτοχειριάζεται εδώ και χρόνια, αλλά πάντα και την τελευταία στιγμή καταφέρνει να γλιτώνει.΄Ολο και κάποιος βρίσκεται να τη σώσει. Αν και αιμάσσουσα από τους αυτοτραμαυτισμούς της, την τελευταία στιγμή θα τη μεταφέρουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο.
Καλά ,βέβαια, δε γίνεται ποτέ. Και με το που θα πάρει εξιτήριο, συνεχίζει τα απονενοημένα της βήματα. Μέχρι που κάποια στιγμή ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗ ΣΩΣΕΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΠΝΙΓΕΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΗΣ ΤΟ ΑΙΜΑ.
Σήμερα έχει φτάσει σε αυτό το κρίσιμο σημείο. Κατάφαγε τις σάρκες της, δε της απομένει ίχνος ζωντάνιας. Για να το πούμε αρχαιοελληνηστί «εξεμέτρησε το ζην». Και νεοελληνιστί «Θεός σχωρέσ΄ την ψυχούλα της»
Τη χαριστική βολή στο πολίτευμα που τυράννησε επί δεκαετίες ολόκληρες όχι τόσο τους λαούς ,όπως εννοεί τα πληθυσμιακά σύνολα η κοινωνιολογία , αλλά τα άτομα, κατάφεραν ο δικτάτορας Πούτιν (με τους δορυφόρους του) και οι ακροδεξιοί ηγέτες , όπως ο Ερντογάν, ο ΄Ορμπαν, ο Μητσοτάκης και η Μελόνι. Πέρασαν τα εσκαμμένα.
΄Οχι πως οι άλλοι, οι δημοκρατικοί τους ομόλογοι είναι καλύτεροι. Αναφέραμε την κορυφαία παγκόσμια εξάδα, επειδή ,ακριβώς, τούτοι δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα. Πέταξαν τη μουτσούνα και φάνηκε η αποκρουστική μούρη που έκρυβαν.
Και δεν είναι μόνο οι επικεφαλής. Οι διαχειριστές του πολιτεύματος. Είναι η ίδια η συμπεριφορά των λαών, που δείχνει το μη παρέκει, το… ως εδώ.
Βραζιλιάνοι και Ρώσοι, ΄Ελληνες και Τούρκοι. Ιταλοί και Ούγγροι. Δεν είναι πια ικανή η κοινή εθνική τους καταγωγή, η …σύμπνοια και η ενότητα, τα γνωστά φληναφήματα που χρησιμοποιούν οι εξουσίες, για να κρατήσουν αυτή την ανύπαρκτη λαϊκή συνοχή, να τους συγκρατήσουν. Σφάζονται μεταξύ τους.
Οι μισοί και παραπάνω Πουτινιστές και Μπολσοναριστές, για παράδειγμα , ζητούν την κεφαλήν επί πίνακι των αντιπάλων. Να τους κρεμάσουν, αν μπορούν, ανάποδα στις πλατείες. Να τους βρει η κακιά αρρώστια (!) ,όπως εύχονται οι ΝεοΝαζί Βραζιλιάνοι για τους πετίστας. ΄Οπως κάνανε στην πράξη οι Αμερικανοί Τραμπιστές στο Καπιτώλιο. Αλλά και δικοί μας εδώ Μακεδονομάχοι που με μπροστάρη τον ατιμώρητο γι΄ αυτό το έγκλημα ακόμα Κυριάκο Μητσοτάκη, ήθελαν αίμα στην αρένα, κι έκαψαν αθώους ανθρώπους στο Μάτι.
Και δεν είναι μακριά η ημέρα που όντως ο ένας θα σφάζει τον άλλο. Οι αρχηγοί θα είναι στο απυρόβλητο. Τους φυλάνε οι πραιτοριανοί. Από τον «Μαρινάκη», όμως, του μητσοτακικού στρατόπεδου ποιος θα προφυλάξει τον «Παππά» του Τσίπρα, που του τη φυλάει;
Οπως οι επαναστάσεις ,αλλάζουν το Σύστημα, αλλά όχι τη νοοτροπία των επαναστατών. Πολλώ μάλλον των μαζών. Έτσι και η Δημοκρατία. Οι “πολίτες” της, μπορεί να αυτοχαρακτηρίζονται με αυτό τον τίτλο, αλλά μόνο τέτοιοι δεν είναι. Οπαδοί ,ναι, φανατικοί ή αδιάφοροι. Πάντως ενεργοί με τα χαρακτηριστικά που κοσμούν τον συνειδητοποιημένο πολίτη, δεν είναι,
Το χειρότερο απ΄όλα είναι πως οι εκλογική διαδικασία μπορεί ,μεν, να δίνει τη δυνατότητα με τις αλχημείες των εκλογικών νόμων να αναδεικνύονται κυβερνήσεις, αλλά της μειοψηφίας της λαϊκής βούλησης. Με μια πράξη της απλής αριθμητικής, αν προσθέσεις τους απέχοντες και τις ψήφους των ηττημένων, είναι συντριπτικά υπέρτερος ο αριθμός υπέρ εκείνων που δε θέλουν να κυβερνηθούν από τους «νικητές».
Ο διχασμός, η δυσαρμονία λαϊκής βούλησης και εξουσίας, η δυσαρέσκεια με το χρόνο και όσο αυξάνει αλματωδώς η ΑΠΟΧΗ, θα διευρύνονται. Και σύντομα, όπως είπαμε, θα φαγωθούν.
Αν σύντομα δεν αντικαταστεί από νέους τρόπους διακυβέρνησης ο κόσμος (πχ, τεχνητή νοημοσύνη), λίγο πριν εκπνεύσει το πολίτευμα της Δημοκρατίας, θα τους ακονίσει τα μαχαίρια για να σφαγούν μεταξύ τους οι αντιμαχόμενες μερίδες. ΄Οπως καληώρα συμβαίνει στη Βραζιλία και αύριο στη Ρωσία. Αν δεν πετάς τα σκουπίδα και τα βάζεις κάτω από το χαλί, μπορεί μεν να μη τα βλέπεις , αλλά τη σήψη και την μπόχα τα εισπράττεις