ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ

1. ΕΠ ΄ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ Τ.ΘΕΟΦΙΛΟΥ.  ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΔΙΑ…ΔΙΑΚΤΙΝΙΣΜΟΥ

Α. Για χίλιους λόγους δε θα λήστευα μια Τράπεζα. Και όχι όπως λένε,  επειδή δεν αξίζει για 50 ψωροχι λιάρικα να πας μέσα, αν σε πιάσουν. Οι λόγοι είναι αρκούντως πιο σπουδαίοι.

Είμαι ιδεολογικά ταγμένος κατά του χρήματος. Γενικότερα κατά της οικονομίας της αγοράς ,που επιχειρησιακά μορφοποιείται    κυρίως στις δραστηριότες των τραπεζών ,αλλά και κατά  της καταναλωτικής μανίας, που δέρνει  τις κοινωνίες μας.  Αυτά όλα  χαράσσουν  δεσμευτικό  τρόπο πορείας  στη ζωή, αφού είναι υποχρεωτικό και αυτονόητο  να συμβαδίζει  η  θωρία με την πράξη .

Αν για λεφτά αποφάσιζα μια μέρα να παίξω τη ζωή μου ή την ελευθερία μου “κορώνα γράμματα”, αυτή και μόνο η απόφαση για ληστεία, έστω κι αν τη χαρακτήριζα απαλλοτρίωση για  ιδεολογικούς στόχους, δείχνει βάναυση έλλειψη σεβασμού σε βασικές και διαχρονικές αξίες, όπως είναι η αξία της ζωής και της ελευθερίας.

Αλλά, το σπουδαιότερο, εκείνο που  μετράει πρώτο , είναι πως δε θα με κάλυπτε ιδεολογικά. Και ακόμα χειρότερα γίνονται τα πράγματα , αν αναγκαστώ  την ώρα της ληστείας, της απαλλοτρίωσης, ή όπως αλλιώς θέλετε να χαρακτηρίσουμε την δια της βίας αφαίρεση χρημάτων, να  πυροβολήσω και να σκοτώσω ή να τραυματίσω κάποιον.  Ακόμα και να πανικοβάλω έναν άλλο άνθρωπο. Πολύ περισσότερο ,αν αυτός είναι  άσχετος με την Τράπεζα, πελάτης, ανύποπτος,  περαστικός, διαβάτης.

Την ώρα που αποφασίζω και εκτελώ μια ληστεία, θεωρώ και θέτω ως υπέρτατο αγαθό, ακόμα σημαντικότερα από  τα αγαθά της ζωής και της ελευθερίας, την αξία του  Χρήματος. Επιλέγω, δηλαδή, να υπηρετήσω το στόχο εκείνον ,που κατ΄εξοχήν θεωρώ ηλίθιο,  ιδεολογικά επιζήμιο και αυστηρά κατακριτέο από τη φιλοσοφία ζωής μου .

Τη στιγμή που πολεμάω και  θεωρώ αντίπαλό μου  όχι μόνο τον μεγαλοκαπιταλιστή, αλλά και το μικρομεσαίο νοικοκύρη, που χάνει   τη ζωή του, για να βγάλει από τη «μύγα ξύγκι»  χωρίς , βέβαια,να  θέτει  άμεσα τουλάχιστον σε  κίνδυνο τη ζωή ή την ελευθερία του, κι εγώ τολμώ ,έστω και για  αλλιώτικους, όπως νομίζω,  χρηστικούς λόγους του χρήματος (π.χ να το αξιοποιήσω στην έκδοση ενός βιβλίου , που έχω την εντύπωση  πως θα αλλάξει τον κόσμο) να διακινδυνεύω τα υπέρτατα αυτά αγαθά (τα δικά μου και των άλλων), αν μη τι άλλο, διαθέτω ελλιπέστερη σύνεση, ακόμα και από  τον ασύνετο, αυτόν τον «κολλημένο στο χρήμα». Οπότε,  έχω εξ αρχής χαμένο το παιχνίδι. Το ιδεολογικό μιλάμε πάντα.

Δεν είναι μόνο ,επειδή παίρνω το ούτως  ή άλλως βρώμικο χρήμα των τραπεζών, Είναι το λιγότερο. Αν  έβρισκα στο δρόμο ένα πακέτο λεφτά, που έπεσε από μια τραπεζική χρηματαποστολή, δε θα τους το  παρέδιδα, αν ήξερερα πως οι μεταφορείς υπάλληλοι δε θα είχαν συνέπειες.

Το χρήμα από την ίδια τη φύση του είναι ανήθικο και εγκληματικό. Ακόμα κι εκείνο που εισπράττεις κάθε τέλος του μήνα για τη σύνταξή σου. Αν καθόσουν να σκεφτείς σοβαρά  μέσα από ποια διαδικασία βρώμικη και απάνθρωπη φτάνει στο ΑΤΜ της γειτονιάς σου, για να το εισπράξεις ως μισθό και σύνταξη και πόσοι άλλοι ήδη πεθαίνουν της πείνας ,επειδή ακριβώς το σύστημα της αγοράς έχει χωρίσει εγκληματικά τους  ανθρώπους σε οικονομικές αναλώσιμες και μη  ζώνες, εκείνων, δηλαδή,  που πρέπει να ζουν ή έστω να επιβιώνουν και των άλλων που  εγκαταλείπονται , για  να πεθάνουν  μαρτυρικά από την έλλειψη μιας σταγόνας νερού, κανονικά οφείλεις να θεωρήσεις και τον εαυτό σου ενεργό συνεργό  στο μέγα έγκλημα . Και μάλιστα  ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ  ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΟ-ΑΛΛΟΘΙ «ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΟΡΩ, ΕΝΑΣ ΕΓΩ, ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ;».   Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας και το κλείνουμε εδώ.

Αυτό που θέλουμε να υπο-στηρίξουμε είναι πως σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να μπουν στη ζυγαριά από τη μια το ρίσκο  ζωή-ελευθερία και  από την άλλη το χρήμα. ΄Οταν ληστεύεις ή απαλλοτριώνεις χρήμα, είναι αυτονόητο υπέρ ποιων αγαθών   γέρνει η ζυγαριά. Αν απαλλοτριώνω αναγκαία τροφή, που χρειάζομαι από πηγή που είτε την κατακρατά και  την εκμεταλλεύεται, είτε δεν την έχει ανάγκη ,είναι διαφορετικό. Δε διαπράττω έγκλημα ιδεολογικό, αλλά   και ο ίδιος ο νόμος δεν είναι απλά επιεικής,  αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν το στοιχειοθετεί καν ως έγκλημα.

Η ληστεία του χρήματος είναι άλλο. Είναι ιδεοληπτική πρόφαση ,πολλώ μάλλον ,όταν  είναι καλυμμένη υπό τη μάσκα της ερμηνείας του όρου «απαλλοτρίωση». Και όχι, επειδή είναι το βασικό εργαλείο, το μοναδικό ίσως, της  ανιστόρητης και εγκληματικής για τον άνθρωπο  οικονομίας της αγοράς. Είναι ιδεολογικά απαράδεκτη και κατακριτέα, επειδή ακριβώς διακυβεύω με τη διάπραξή  της ληστείας αγαθά, απείρως πιο σημαντικά  από την όποια  αξία κι αν προσπαθώ να προσδώσω στο χρήμα. Κι ας προφασίζουμε την επίκληση του επιχειρήματος που μόνο  τέτοιο δεν είναι (εξυπνακισμός ναι)  ότι  πολεμάω το σύστημα με τα ίδια του τα όπλα!

Αυτονόητα και λογικά όλα τούτα.  Και το σπουδαιότερο με ιδεολογική κατίσχυση.

Β. Ο αναρχικός από τη συλλογική επιτομή-ανθολόγηση της παγκόσμιας και διαχρονικής  σκέψης των «πατριαρχών» του  αναρχισμού, που εμφορείται, δεν είναι ούτε «μπαχαλιάκιας»  ούτε «αντάρτης πόλεων». Ο «μπαχαλάκιας», που σπάζει, καίει, ξυλοφορτώνει, αρπάζει είναι χούλιγκαν και όχι αναρχικός. Δεν είναι επίσης  λενινιστής, μαρξιστής ή μαοϊκός, τσοτσκιστής κ.λπ. ΄Ενας «αντάρτης πόλης» μπορεί να είναι όλα ή κάποια απ΄αυτά. Ο αναρχισμός συλλέγει ως μέλισσα τον ανθό της κομμουνιστικής σκέψης και ιδεολογίας, αλλά δεν τον θεωρεί «ευαγγέλιο» ούτε ακολουθεί ο τιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με τη δική του αναρχική ιδεολογία.

Μια συνοπτική ακτινογραφία του πραγματικού αναρχικού είναι τούτη: 1. Είναι φορέας μιας “ιδεατής”, κομμουνιστικής ιδεολογίας τέτοιας, που ως σήμερα,  δε βρήκε εφαρμογή σε κρατικά συστήματα. 2. Πυρήνας της ιδεολογίας του είναι το άτομο-συνειδητοποιημένος πολίτης.  Κι αυτό πρωτίστως σημαίνει αποδοχή και σεβασμός στις διαχρονικές αξίες, όπως είναι η ζωή, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η αδελφοσύνη, η αλληλεγγύη. Αν  συμμετέχει σε ομάδες  ομοϊδεατών του,   είναι σε εκείνες τις μικρές, αναρχικές  συλλογικότητες που αν χρειαστεί να αποφασίσουν για κάτι, το κάνουν με άμεση δημοκρατική διαδικασία.3. Περιμένει μελλοντικά και αγωνίζεται για να επικρατήσει  μια αταξική και αντιεξουσιαστική κοινωνία. Ως τότε, ο ίδιος βιώνει σε ατομικό ή σε επίπεδο στενής συλλογικότητας μια ,έστω και συμβολική ή στοιχειώδη ,τέτοια μελλοντική κοινωνία. 4. Με κανέναν τρόπο δε συμμετέχει  σε εξουσιαστικά κέντρα λήψης αποφάσεων, αλλά ούτε στις δραστηριότητες  οπαδού οποιασδήποτε αντίληψης. 5. Δεν αναπαράγει στη δική του καθημερινότητα για οποιοδήπτε λόγο  πρότυπα ζωής εκείνων που είναι ταγμένος να τα πολεμά.

Γ΄. ΄Υστερα απ΄όλα αυτά:

1. Ο Τ. Θεοφίλου  είναι αναρχικός κομμουνιστής. Αυτοχαρακτηρίζεται ο ίδιος έτσι. ΄Αρα, δεν είναι ούτε «μπαχαλάκιας» ούτε «αντάρτης πόλεων». Μόνο στην ισοπεδωτική αντίληψη των περισσότερων δικαστών,αλλά και των μαζών  όλοι οι φορείς τέτοιων ιδιοτήτων, είναι ίδιοι! Στις επιλογές  ενός αναρχικού, για τους λόγους που αναπτύξαμε παραπάνω, δεν εμπίπτει η ληστεία χρήματος ή απαλλοτρίωση, όπως αρέσκονται να την αποκαλούν κυρίως οι «αντάρτες πόλεων». Προπαντός σε… ληστεία μετά φόνου.

2.  Πολυάριθμοι μάρτυρες της ίδιας ιδεολογικής με το Θεοφίλου συμπόρευσης , διαβεβαιώνουν πως την ημέρα που έγινε η ληστεία και το έγκλημα στην Πάρο για τα οποία κατηγορείται, εκείνος βρισκόταν στην Αθήνα και σε συγκεκριμένες δραστηριότητες μαζί τους. Αν τόσοι αναρχικοί ψεύδονται, όταν ακριβώς οι ίδιοι έχουν ως βασική τους αρχή και αξία πως «ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα», τότε δεν υπάρχει ελπίδα πια σ΄αυτό τον κόσμο !( “Εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;”). Σε καμιά περίπτωση συνειδητοποιημένος  αναρχικός δε  χρησιμοποιεί μεθόδους που κατηγορεί  πως μετέρχονται  οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι. ΄Εστω και για να σώσει με την ψευδή μαρτυρία, ομοϊδεάτη του.

3. Κανένα  σοβαρό, αποδεικτικό στοιχείο για τη συμμετοχή του Θεοφίλου στη ληστεία και το έγκλημα,  δεν έχει προσκομιστεί ως τώρα. Το  DNA του, που ανιχνεύτηκε στο καπέλο που βρέθηκε στον τόπο όπου σκοτώθηκε ο   53χρονος αυτοκινητιστής,  είναι ακριβώς εκείνο το στοιχείο που πρέπει πρώτα –πρώτα να απορριφθεί, γιατί σε περίπτωση τελεσίδικης αποδοχής του,  θα αποτελέσει πλέον δεδικασμένο,αποδεικτικό  στοιχείο σε μελλοντικές ίδιες υποθέσεις. Οπότε, αν θέλω να ενοχοποιήσω κάποιον, ειδικά οι μυστικές υπηρεσίες για τους γνωστούς λόγους, τα πράγματα και με δικαστική πια σύναρση, γίνονται πανεύκολα.  Πετάω  σε τόπο εγκλήματος ένα μαντήλι του…”ενόχου”, ένα καπέλο, ένα στυλό που του  έχω αφαιρέσει προηγουμένως και με τηλεφώνημα “αγνώστου” υποδεικνύω το δράστη του εγκλήματος ! Από εκεί και ύστερα η… μισή Ελλάδα είναι εν δυνάμει υπόδικη για οποιοδήποτε έγκλημα.

Αν αποτελέσει τεκμήριο καταδίκης ένα τέτοιο στοιχείο, σ΄αυτή τη δίκη, θα μιλάμε ποια για την εγκληματικότερη  καταδικαστική απόφαση από τις δικονομικές συνέπειες της οποίας  δεν εξαιρούνται ούτε οι ίδιοι οι δικαστές. Θα αποτελεί τον  ασφαλέστερο τρόπο για να βγάλει κανείς  από τη μέση οποιονδήποτε ανεπιθύμητο. Εύκολα, γρήγορα, αποτελεσματικά. Μια απασφαλισμένη βόμβα για το νομικό πολιτισμό της χώρας μας.

Τέλος, αν λάβει κανείς υπόψη του πως ουδείς από τους αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας αναγνώρισε το Θεοφίλου, ως δράστη του εγκλήματος, τότε μια καταδίκη του αναρχικού, πέρα από το γεγονός πως θα είναι καταδίκη για αυτό που είναι  και όχι για το τι έκανε, θα  «ανοίξει τον ασκό του Αιόλου» .Κανείς πλέον σ΄αυτή τη χώρα δε θα μπορεί να νιώθει ασφαλής, να είναι  ήσυχος πως …διακτινιστικά ή υπνοβατικά , ενώ κοιμάται  στη Χαλικδική,  δε θα βρεθεί  και στη…Χαλκίδα, την ίδια  ώρα που εκεί  γίνεται ένα έγκλημα.

Ας σοβαρευτούμε. Κανείς δεν μπορεί να παίζει με ασυνάρτητες και παράλογες δικαστικές αποφάσεις.  Ειδικά οι δικαστές, ένορκοι ή  τακτικοί. Οι τελευταίοι, μάλιστα, ως θεσμός μιας ευνομούμενης πολιτείας οφείλουν  να θυμούνται τη φράση-“λυδία λίθο” παντός δικαιικού-νομικού πολιτισμού: “Καλύτερα να αθωωθούν χίλιοι ένοχοι, παρά να καταδικαστεί ένας αθώος”!

___________________________________________________________

1. ΕΡΕ-ΝΔ. “Ο ΛΥΚΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΓΕΡΑΣΕ”…  ΓΙΑ ΑΙΜΑ ΔΙΨΑ ΑΚΟΜΑ
2. ΚΑΛΕΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΣΤΟ ΛΟΥΜΠΕΝ ΕΚΛΟΓΙΚΟ  ΤΜΗΜΑ  ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
3. ΚΑΙ Ο…ΚΑΪΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΑΣΥ!
4.  ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ…ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΠΟΛΑΚΗΣ