ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ – ΙΣΤΟΡΙΑ

EUROVISION. “ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ”

α. Η Ρωσία έχασε την Eurovision από ένα τραγούδι για την Κριμαία -Νίκησε η Ουκρανία

Η Ουκρανία κέρδισε την Ρωσία στον τελικό του διαγωνισμού της Eurovision που πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου, με μία αμφιλεγόμενη μπαλάντα για την Κριμαία.

Όπως σχολιάζει η Daily Mail, ο χθεσινός διαγωνισμός ήταν ίσως ο πιο «πολιτικοποιημένος» καθώς η Τζαμάλα, η Ουκρανή τραγουδίστρια όπερας κατάφερε να αφήσει πίσω και στην τρίτη θέση μάλιστα τη συμμετοχή της Ρωσίας, ερμηνεύοντας το «1944» ένα τραγούδι που αφιέρωσε στη προγιαγιά της το οποίο λέγεται ότι αναφέρεται στον Στάλιν, την Κριμαία και τις αξιώσεις για εθνοκάθαρση.

«Ξέρω ότι τραγουδάτε ένα τραγούδι για την ειρήνη και την αγάπη, αλλά ουσιαστικά, πραγματικά θέλω ειρήνη και αγάπη για τον καθένα», είπε η 32χρονη τραγουδίστρια μόλις παρέλαβε το βραβείο της πρώτης θέσης. Στη συνέχεια η Τζαμάλα κρατώντας το βραβείο της ψηλά φώναξε: «Σε ευχαριστώ Ευρώπη -καλωσήρθες στην Ουκρανία».

Απόδειξη του πόσου πολιτικοποιημένο είναι το τραγούδι που έφτασε στην πρώτη θέση αποτελούν οι στίχοι του. «Όταν οι ξένοι έρχονται, μπαίνουν στα σπίτια σας, σας σκοτώνουν όλους και λένε “δεν είμαστε ένοχοι, δεν είμαστε ένοχοι», είναι μόνο μερικούς από αυτούς. Σύμφωνα με τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, οι στίχοι αφορούν στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν ο σοβιετικός δικτάτορας Ιωσήφ Στάλιν απέλασε 240.000 Τατάρους, σχεδόν ολόκληρη την κοινότητα δηλαδή, και τους μετέφερε σε άγονες περιοχές της κεντρικής Ασίας και γενικότερα σε απομακρυσμένα εδάφη. Από την πλευρά της η Τζαμάλα δήλωσε ξεκάθαρα ότι ήθελε να κάνει ένα τραγούδι «για την προγιαγιά μου Ναζαλκάν και τους χιλιάδες Κριμαίους Τατάρους που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να επιστρέψουν στην Κριμαία ξανά».

Η συμμετοχή της Ουκρανίας πάντως αποτελούσε μαζί με εκείνη της Ρωσίας φαβορί, παρά τα σαφή πολιτικά και διπλωματικά υπονοούμενα. Οι σχέσεις των δύο χωρών είναι στον πάγο εδώ και 2 χρόνια.

β. Liberation: H Tζαμάλα πολέμησε τον Πούτιν με ένα τραγούδι στην Eurovision

Ενθουσιασμένη δείχνει σήμερα η εφημερίδα Liberation για τη νίκη μιας εκπροσώπου των Τατάρων από την Κριμαία στην Eurovision.

Με τίτλο “Τζαμάλα, η τραγουδίστρια που στέλνει σπίτι τους τα πράσινα ανθρωπάκια του Πούτιν”, το σχετικό άρθρο γράφει χαρακτηριστικά:

Η νίκη μιας τραγουδίστριας με ρίζες Τατάρων της Κριμαίας στον διαγωνισμό της Eurovision πολεμάει την επίσημη εκδοχή της Ρωσίας ότι η Κριμαία είναι ιστορικά ρωσική περιοχή. Και γι’αυτό η Τζαμάλα ενοχλεί.
Με την νίκη της η Τζαμάλα κατάφερε να περάσει ένα τριπλό μήνυμα. 200 εκατομμύρια τηλεθεατές άκουσαν ότι η Κριμαία είναι μια περιοχή που πάντα κατοικήθηκε από Τάταρους. Σε αυτή την γωνιά εγκαταστάθηκε το 1441 το Χανάτο της Κριμαίας με πρωτεύουσα την Bakhtchissaraï. Αλλά από τη στιγμή που οι Ρώσοι κατέφθασαν στην Κριμαία ξεκίνησε και η δραματική διαμάχη ανάμεσα στους ρώσους στρατιωτικούς και τον πληθυσμό των Τατάρων.
Οι Ρώσοι κατέλαβαν την Κριμαία τον 18ο αιώνα και κατέπνιξαν τον τοπικό πληθυσμό. Αυτό επαναλήφθηκε το 1944 όταν ο Στάλιν οργάνωσε τον μαζικό εκτοπισμό των Τατάρων, απόφαση που ποτέ δεν ανακλήθηκε από την σοβιετική ένωση. Το ίδιο επαναλαμβάνεται και σήμερα, αφού οι Τάταροι είναι οι πρώτοι που υποφέρουν από την κατάληψη της Κριμαίας από τους Ρώσους το 2014.

Αυτό το ιστορικό αφήγημα, τον μακραίωνο πόνο των Τατάρων, τραγούδησε η Τζαμάλα στην Eurovision.

Και αυτός είναι ο λόγος της μεγάλης ενόχλησης των Ρώσων. Η Ρωσία προσπάθησε να απαγορεύσει στην Τζαμάλα να συμμετέχει στον διαγωνισμό, λέγοντας ότι το τραγούδι της είναι «πολιτικό», πράγμα που απαγορεύεται από τον κανονισμό του θεσμού. Αλλά δεν τα κατόρθωσε και η Τζαμάλα έφθασε να πάρει την πρώτη θέση!
Το απίστευτο είναι ότι η Τζαμάλα πήρε τον μεγαλύτερο βαθμό 12 από τις επιτροπές κριτών σε χώρες όπως η Πολωνία, το Σαν Μαρίνο, η Λετονία, η Γεωργία, η Μολδαβία, το Ισραήλ, η Σερβία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τα Σκόπια και η Δανία. Αλλά κέρδισε 12άρια και στις ψήφους του κοινού σε χώρες όπως η Πολωνία, το Σαν Μαρίνο, η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Τσεχία και η Φινλανδία.
Ολες αυτές οι ψήφοι εκπροσωπούν ένα μεγάλο κίνημα στην Ευρώπη η οποία εξέφρασε την αλληλεγγύη της στην Ουκρανία και στους Τάταρους της Κριμαίας ειδικότερα.

Τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ενωση ετοιμάζεται να συνεχίσει τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας εξαιτίας της επέμβασης στην Κριμαία, ένα τραγούδι γράφει ιστορία.
Η Τζαμάλα πήρε το βραβείο της συγκινημένη και πρόφερε κάποιες λέξεις για ειρήνη και μέλλον στην Ευρώπη. Πράγμα που δεν έκανε ο Πούτιν όταν στις 18 Μαρτίου 2014, μετά την επέμβαση στην Κριμαία, εκφώνησε έναν λόγο εκδίκησης και υπεροψίας για τον ρωσικό στρατό και για την προστασία των ρωσόφωνων πληθυσμών…».

γ. ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΠΟΪΚΟΤΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ

Εξαλλη η Ρωσία για τη νίκη της Ουκρανίας στη Eurovision: Η πολιτική νίκησε την τέχνη

Ο θρίαμβος της Ουκρανίας στον διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον, με ένα τραγούδι που μιλά για την εκτόπιση των Τατάρων της Κριμαίας από τον Στάλιν, προκάλεσε όπως ήταν φυσικό δυσαρέσκεια στη Ρωσία, όπου πολλοί καταγγέλλουν μια “πολιτική” νίκη, εις βάρος του Ρώσου υποψηφίου.

Στο “1944” η Τζαμάλα, μια τραγουδίστρια που κατάγεται από τους Τάταρους της Κριμαίας, μιλά για την εκτόπιση του λαού της από τις σοβιετικές αρχές κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ρωσία, που προσάρτησε τη χερσόνησο το 2014, είχε διαμαρτυρηθεί για την ουκρανική συμμετοχή, κάνοντας λόγο για “πολιτικούς” υπαινιγμούς.

Δε θα σχολιάσουμε ένα μουσικό διαγωνισμό (θεσμό τον λένε!) που κατά την άποψή μας είναι εντελώς άχρηστος από κάθε άποψη. Πρωτίστως καλλιτεχνική. Με την ευκαιρία, όμως, να σημειώσουμε πως από τα πλέον αρνητικά του ετήσιου αυτού κιτς πανηγυριού είναι η καλλιέργεια του εθνικισμού και της τύφλας, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους ποδοσφαιρικούς και τους ολυμπιακούς αγώνες ή τις άλλες όμοιες, διεθνείς συναντήσεις ανταγωνισμού των χωρών μεταξύ τους.

΄Ομως, τούτη τη φορά ο διαγωνισμός της Eurovision ευτύχησε να δώσει ένα θετικό αποτέλεσμα που πολλοί το χαρακτηρίζουν πολιτικό, ενώ είνα ιστορικό. Με τη συμμετοχή του συγκεκριμένου τραγουδιού που βγήκε πρώτο, έγινε επιτέλους γνωστή στο ευρύτερο κοινό η θηριωδία του Στάλιν στην Κριμαία και η εθνοκάθαρση που επέβαλε με τον ξεριζωμό χιλιάδων Τατάρων.

Η Ουκρανία υπέφερε τα πάνδεινα από το δικτάτορα Στάλιν. Εκατομμύρια Ουκρανούς εξολόθρεψε ο απάνθρωπος αυτός Σοβιετικός με την καταδίκη ενός ολόκληρου πληθυσμού σε θάνατο δια της πείνας. («Holodomor»). Γράφαμε γι αυτό το θέμα:

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ “ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ” ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

MIA ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Όταν ο Στάλιν άφησε εκατομμύρια Ουκρανούς να πεθάνουν από την πείνα

Είναι μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της ρωσικής ιστορίας και του Ιωσήφ Στάλιν προσωπικά, οι οποίες αποσιωπήθηκαν. Αποκαλύφθηκαν σε όλη τους την τραγική μεγαλοπρέπεια μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Πρόκειται για την γενοκτονία του λαού της Ουκρανίας από το κομμουνιστικό καθεστώς του Στάλιν.

Τα γεγονότα
Το 1932 και 1933 ο Στάλιν αποφάσισε ότι οι Ουκρανοί αγρότες έπρεπε να ενταχθούν στα κολχόζ και ότι οι συγκομιδές τους θα έπρεπε να κατασχεθούν από τις σοβιετικές αρχές. Οι μπολσεβίκικες δυνάμεις σάρωσαν τα χωριά αρπάζοντας την τροφή και πραγματοποιώντας μαζικές εκτελέσεις. Εάν κάποιον τον συνελάμβαναν να κλέβει τρόφιμα ή να προσπαθεί να φύγει από την περιοχή σε αναζήτηση ψωμιού, είτε τον φυλάκιζαν, είτε τον γυρνούσαν πίσω, είτε τον εκτελούσαν.

Πολλοί Ουκρανοί επέζησαν τρώγοντας ψωμί που έκαναν από αγριόχορτα και χόρτα και υπήρχαν τεκμηριωμένες αναφορές για κανιβαλισμούς.
Η επίσημη ουκρανική πλευρά μιλάει για επτά με δέκα εκατομμύρια νεκρούς, που σημαίνει 17 θάνατοι το λεπτό, 1.000 την ώρα και 25.000 την ημέρα.

Ενα βιβλίο ζωντανεύει την ιστορία
Το γεγονός έρχεται πάλι στην επικαιρότητα με ένα νέο βιβλίο που έγραψε στα γαλλικά, η κόρη ενός επιζήσαντα από την πείνα της Ουκρανίας.
Ο πατέρας της Nikolaï Koliada γεννήθηκε το 1926 σε ένα χωριό της Ουκρανίας. Είναι 7 ετών όταν η πείνα εξαπλώνεται στη χώρα, εξαθλιώνει εκατομμύρια ανθρώπους. Ο δικός της πατέρας μισεί τον κομμουνισμό. Η περιουσία του κατάσχεται, όλα τα υπάρχοντά του καταστρέφονται. Η οικογένεια παίρνει τους δρόμους για να επιζήσει. Καταφεύγει στη Λευκορωσία αλλά τους βρίσκουν οι πράκτορες του Στάλιν και τους ξαναγυρίζουν στην Ουκρανία.

Το βιβλίο εξιστορεί τη φρίκη της σταλινικής εποχής, την πείνα και τον θάνατο, με τα μελανώτερα χρώματα από την Catherine Koleda, η οποία διδάσκει σήμερα σε πανεπιστήμιο της Γερμανίας.
Η οικογένεια κατορθώνει τελικά να διαφύγει στη Γαλλία, το 1945. Ο πατέρας, όπως γράφει η κόρη του στο βιβλίο, δύο φορές χάρηκε στη ζωή του: όταν πήρε τη γαλλική υπηκοότητα και όταν πέθανε ο Στάλιν.

Catherine Koleda – «Όταν ο Στάλιν μας άφησε να πεθάνουμε από την πείνα –Αφήγημα ενός επιζήσαντα».

Η φρίκη του Holodomor

Η τραγωδία αυτή ονομάστηκε από τους Ουκρανούς «Holodomor» (Γολοντομόρ από το «holod»= πείνα και το ρήμα «moryty»= σκοτώνω). Η πείνα, που δημιουργήθηκε από τα χέρια ανθρώπων, πήρε το όνομα του διεθνούς όρου της γενοκτονίας, γιατί έχει όλα τα χαρακτηριστικά που προϋποθέτει ο όρος αυτός.

Το γεγονός αποσιωπήθηκε από την σοβιετική αυτοκρατορία και μόνο παράνομα κείμενα κυκλοφορούσαν για να το εξιστορήσουν. 40 χρόνια αργότερα, η γενοκτονία των Ουκρανών έγινε γνωστή από το βιβλίο του Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Αλλά και τότε οι αρνητές του γεγονότος συνέχισαν να το αρνούνται.

Μόνο όταν άνοιξαν τα σοβιετικά αρχεία μπήκε τέλος στην άρνηση των γεγονότων στην Ουκρανία. Στις αρχές του 21ου αιώνα το γεγονός γίνεται παραδεκτό από την Ρωσία αλλά δεν γίνεται δεκτό το γεγονός ότι πρόκειται για γενοκτονία. Πολλοί ιστορικοί διαφωνούν τόσο με τον όρο όσο και με τις πραγματικές προθέσεις του Στάλιν.

Το 2016 η Ουκρανία αναγνώρισε επίσημα το Holodomor ως γενοκτονία. Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν επίσης το γεγονός ως γενοκτονία ενώ το 2008 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το αναγνώρισε ως «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και κατά του ουκρανικού λαού».

΄Οσοι τρώγαμε τα λυσσακά μας στις πολιτικές και άλλες αναζητήσεις μας ,ως έφηβοι και μετεφηβικοί φοιτητές, περάσαμε ένα σύντομο διάστημα και από τα θρανία της ΚΝΕ. Δε γινόταν αλλιώς τότε. Γιατί, αν σε πετύχαιναν 20άρη τα μέσα δεκαετίας ’70 ή η υπόλοιπη μισή του ΄80 και δε σε βρίζαν Κνίτη οι χουντικοί και οι φασίστες, ήσουνα …λελές. Κι αν πάλι έφτανες τα 25 και παρέμενες Κνίτης, εξελισσόσουν σε επικίνδυνο… «φυτό».

Αρκετοί φίλοι και συνηλικιώτες, λοιπόν,τηρήσαμε τότε την παράδοση. Ενταχθήκαμε , μεν, στην ΚΝΕ, αλλά λίγο μετά , οι περισσότεροι γίναμε … Λούηδες . «Και μην τον είδατε μην τον απαντήσατε τον Κίτσο το λεβέντη, τον αρχιληστή». Με… ελαφρά πηδηματάκια, ξανά για τα…Εξάρχεια. (Ε,πώς θα γινόταν. Ούτε λελέδες, ούτε και φυτά).

Από εκείνη την εμπειρία, όμως, της θήτευσης «παρά τους πόδας» ειδικά εκπαιδευμένων κομματικών στελεχών, αλλά και μπαρουτοκαπνισμένων Ανταρτών, άρτι επαναπατρισθέντων Αριστερών από τις παγωμένες ρώσικες στέπες και τις υπόλοιπες σοβιετικές «Τασκένδες», μάθαμε πολλά και ωφέλιμα. Κατ΄αρχήν, Ιστορία βιωμένη από τους πρωταγωνιστές του Ανταρτοπόλεμου και ως εκ τούτου , αναντικατάστατη. Αλλά και άλλες ιστορικές αλήθειες (και όχι απαραίτητα από τα βιβλία του Γιάννη Κορδάτου), που τα σχολικά εγχειρίδια της ΕΡΕ και της ΄Ενωσης Κέντρου ή κρύβανε ή παραποιούσαν. Το κυριότερο, όμως ,απόκτημα ήταν άλλο. Μάθαμε, πρώτα εκεί, πως πέρα και πάνω από την ατομική βολή και βόλεψη, παραμένει για τον καθένα «άφθαρτος ο στέφανος» του αγώνα και της πάλης «να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο». Αναντικατάστατο μάθημα.

΄Ομως, οι «ευλογημένοι» (τότε ακόμα δεν ήξερα γιατί, τώρα, όμως, γνωρίζω) αρνήθηκαν συνειδητά να μας αποκαλύψουν όλες τις ιστορικές αλήθειες που σε καμιά περίπτωση οι Αριστεροί δεν πρέπει να τολμούν ,ούτε δικαιούνται να κρύβουν και να αποσιωπούν σαν να ήταν ΜΑΫΔΕΣ και ΧΙΤΕΣ. Κι όμως: Και Αντάρτες, που «όταν χαμογελάνε ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ᾿ τ᾿ άγρια γένεια τους», διέπραξαν τέτοιο βαρύ ολίσθημα: . Τη συγκάλυψη ιστορικών εγκλημάτων.

Δεν ακούσαμε ποτέ να μας πουν για παράδειγμα για τους 38.000 ΄Ελληνες, που έστειλε ο Στάλιν στα γκούλαγκ της Σιβηρίας και στη χερσόνησο της Καμτσάτκα και εξοντώθηκαν μέχρις ενός. Και ούτε μας μίλησαν ή μας αποκάλυψαν ποτέ για την παραπάνω τραγωδία της Ουκρανίας, το σοβιετικό «Ολοκαύτωμα» του Στάλιν .

Αλλά και χρόνια μετά (2004-2005) στις ατέρμονες συζητήσεις μας στο Κίεβο με με » έχοντας πολιάν την κεφαλήν», παλιούς, κομμουνιστές καθηγητές της Ιστορίας του περίφημου πανεπιστημίου Σεφτσένκο, ούτε τούτοι τολμούσαν να μιλήσουν καθαρά. Ναι μεν, αλλά… Τα «μασούσαν» και ελόγου τους.

Χρειάστηκε κόπος ιστοριοδίφη, αλλά και συλλογή- ξεσκάρτισμα διηγήσεων από πρόσωπα που βίωσαν αυτή τη σταλινική λαίλαπα, για να πούμε σήμερα πως ναι, είναι αλήθεια. Ιστορική αλήθεια,που μόνο φανατικοί και απάνθρωποι σταλινικοί (μεταξύ αυτών και οι οπαδοί του ΚΚΕ) δεν αποδέχονται πια.΄Οπως, ακριβώς, τα τέρατα του Ναζισμού, που δε διστάζουν να αμφισβητούν τα εκατομμύρια των θυμάτων του Χιτλερικού Ολοκαυτώματος. Οι αλλόκοτες και απαίσιες όψεις ενός και του αυτού νομίσματος.

Στη μνήμη των θυμάτων της σταλινικής θηριωδίας, παραθέτουμε ένα παλιότερο κείμενό μας, που δημοσιεύτηκε εδώ τον Οκτώβριο του 2009.

ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΒΡΥΧΩΝΤΑΙ

Όσοι φίλοι παρακολουθείτε ανελλιπώς τα θέματά μας, όταν θα περατώσετε την ανάγνωση του παρόντος, θα διαπιστώσετε πως στη γραφή υπολανθάνει ένας αδιόρατος δια γυμνού οφθαλμού πανικός, μια υφέρπουσα στον ψυχισμό του γράφοντος φοβία. Η αιτία της διασάλευσης της ψυχολογικής μου ισορροπίας , φαίνεται να οφείλεται στο χτεσινοβραδινό εφιάλτη,υπό την επήρεια του οποίου βρίσκομαι ακόμα και τούτη την ώρα . Να σας διηγηθώ τον εφιάλτη.

΄Ημουνα λέει Ρώσσος, νεαρός μπολσεβίκος και επαναστάτης στη μεγάλη, κομμουνιστική επανάσταση του ’17 .Μετά, έπαιζε ο εφιάλτης, λόγω ανδραγαθίας και…θρησκευτικής προσήλωσης στο κόμμα, ανήλθα τα σκαλοπάτια της κομματικής ιεραρχίας και έγινα επιθεωρητής του πλάνου δουλειάς στο εργοστάσιο τσιμέντου ,που απασχολούσε περισσότερους από 1000 περήφανους εργάτες-οικοδόμους του μεγάλου οράματος. ΄Ολα μαζί τα συντρόφια τις ιστορικές εκείνες ημέρες, παλεύαμε με θεούς και δαίμονες να στεριώσουμε την επανάσταση και να την εξάγουμε στα πέρατα της οικουμένης,όπου οι κολασμένοι της γης αγωνίζονταν για τις υπέρτατες αξίες του σοσιαλισμού.

Στο μεταξύ, έδειχνε η συνέχεια του ονείρου, που κατάληξε εφιάλτης ,ήμουνα παντρεμένος με τη συντρόφισα Νάταλι, κι αυτή μπολσεβίκα και καταξιωμένο μέλος του κόμματος. Είχαμε κάνει και τρία παιδιά, ένα εκ των οποίων έφερε το ένδοξο όνομα του αρχηγού, του πατερούλη Στάλιν.

Περνούσε ο καιρός και όλα έβαιναν ωραία και αγωνιστικά στη απέραντη χώρα μας.Το όραμα του κομμουνισμού είχε γίνει πια καθημερινή πράξη και εμπειρία σε πείσμα των κασσανδρισμών του παγκόσμιου καπιταλισμού, της ζηλοφθονίας των εχθρών του Σοβιετικού έθνους και της απληστίας-φιλοδοξίας μερικών πρώην συντρόφων, προδοτών της μεγάλης ιδέας, που πέρασαν στο στρατόπεδο της αντίδρασης.

΄Ηταν τότε, παρακολουθούσα στην οθόνη του ονείρου, που ένας σύντροφος αγαπητός και φίλος , με ενημέρωσε εμπιστευτικά και με πόνο ψυχής πως η καλή μου σύζυγος Νάταλι τα είχε φτιάξει και «τραβιόταν» από καιρό με έναν ανώτερο αξιωματικό του στρατού, παρασημοφορημένο ήρωα στη μεγάλη μάχη του Στάλιγκραντ και τώρα «παρακοιμώμενο» του Στάλιν.

΄Επαθα, έδειχνε ο εφιάλτης. Δεν πίστευα ποτέ πως το κοριτσόπουλο με τα μεταξένια μαλλιά και εκείνες τις απέραντες θάλασσες των ματιών ,που ορκιζόταν στον πατερούλη της Σοβιετικής ένωσης αιώνια πίστη και αφοσίωση σε μένα το σύντροφο, και αγαπημένο ,θα με απατούσε τόσο κυνικά με ένα συναγωνιστή, που παλεύαμε μαζί να φέρουμε στον κόσμο την ελπίδα και προπαντός τη δικαιοσύνη και την ειρήνη. Ως έντιμος και ειλικρινής κομμουνιστής και σύζυγος,την ίδια κιόλας ημέρα που πληροφορήθηκα το μυστικό, κάλεσα τη Νάταλι να συζητήσουμε και να ακούσω από τα δικά της χείλη την αλήθεια. Δεν έδειξε να ξαφνιάζεται.Αλλά,ούτε είπε κάτι,έστω να δώσει μια εξήγηση,να ζητήσει μια συγγνώμη. Βουβοί και αμίλητοι συνεχίζαμε επί μέρες να ζούμε υπό την ίδια στέγη, περιμένοντας πότε θα έλυνε τη σιωπή της και θα μου έλεγε όλη την αλήθεια.

΄Ενα σούρουπο, που είμαστε η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι, χτύπησε η πόρτα και δυο σύντροφοι της μυστικής αστυνομίας, ζήτησαν να τους ακολουθήσω στα κεντρικά γραφεία. Προσπάθησα να αντιδράσω, να διαμαρτυρηθώ.Γύρισα να κοιτάξω τη γυναίκα μου, σαν να ζητήσω βοήθεια,μα συνάντησα ένα παγωμένο βλέμμα και ένα υποχθόνιο, ειρωνικό χαμόγελο.

Ο εφιάλτης ο μεγάλος στον εφιάλτη μου, αρχίζει από την ώρα που με έφεραν μπροστά σε ένα βλοσυρό τύπο «μυστικό», για να με ανακρίνει . Ο ένστολος ούτε λίγο ούτε πολύ, με κατηγόρησε ως προδότη του κόμματος και συνεργάτη των λακέδων του καπιταλισμού. Προσπάθησα κάτι να ψελλίσω,να διαμαρτυρηθώ …εγώ που έδωσα τη ζωή μου για το κόμμα,τι είναι αυτά που λέτε…αλλά δε με άφησαν.Με έσυραν στο πάτωμα , με κατέβασαν σε μια υπόγα και με πέταξαν σαν σακί σε μια σκοτεινή γωνιά μέσα στο απέραντο ψύχος. Έμεινα εκεί ξεπαγιασμένος όλη την υπόλοιπη νύχτα,

Το ξημέρωμα ήρθαν και με πήρανε σιδηροδέσμιο. Θα με πήγαιναν, είπαν, να δικαστώ για τα εγκλήματά μου και να αποφασίσει το λαϊκό δικαστήριο για την τύχη μου. Με οδήγησαν σε μια μεγάλη αίθουσα με εκατοντάδες άδεια καθίσματα και μια ψηλή εξέδρα στον τοίχο, κάτι σαν «έδρα» δικαστών. Μέσα στην απέραντη αίθουσα νεκρική σιγή. Είμαστε μόνο εγώ και οι τρεις δεσμοφύλακές μου. Κανείς άλλος.

Λίγα λεπτά μετά, στη σκηνή του εφιάλτη, ανοίγει η πόρτα στην άκρη της αίθουσας και πέντε-έξη άνθρωποι,τυλιγμένοι λέει σε μαύρα σάβανα,κάτι σαν ράσα παπάδων, μπαίνουν και με βήμα παρέλασης κατευθύνονται προς την έδρα. Ανεβαίνουν,τραβούν με δύναμη τις καρέκλες και κάθονται. Δευτερόλεπτα μετά, σηκώνουν τα κεφάλια τους και με καρφώνουν ίσια στα μάτια.Τα πρόσωπά τους κέρινα,τα κεφάλια τους σαν κρανία,οι κόχες των ματιών τους άδειες.

Και εκεί είναι που πρέπει, περιγράφει ο εφιάλτης, να έπαθα κάτι σαν εγκεφαλικό. ΄Ηταν, όταν σε μια περιστροφή της μνήμης περί τον εαυτό της, σκάει μια βόμβα στα έγκατα μέσα και ο εγκέφαλος καταφέρνει να αποκωδικοποιήσει και μάλιστα ξάστερα τις μορφές των δικαστών,που κάθονταν σαν βρυκόλακες τα έδρανα: Αλέκα Παπαρρήγα, πρόεδρος με πληροφορούσε το αρχείο του μυαλού μου και δίπλα Χαλβατζής, Σμα..δεν πρόφτασα να αποκρυπτογραφήσω τις άλλες μούμιες. Η τελευταία σκηνή που συγκράτησα ήταν εκείνη η εικόνα πάνω από τους δικαστές. ΄Ενα μεγάλο σφυροδρέπανο,που στεφάνωνε τα κόκκινα γράμματα ΚΚΕ.

Κάθιδρως, με τα πόδια κομμένα, με την καρδιά να μετράει 200 χτύπους το λεφτό, πετάχτηκα από το κρεβάτι και μόλις που πρόφτασα να φτάσω στο μπάνιο και για ώρα να ξερνάω τα σωθικά μου στη βρώμικη λεκάνη.

Υστερόγραφη σημείωση: Το ΚΚΕ,ουδέποτε καταδίκασε τα φοβερά εγκλήματα του σταλινισμού. Στο τελευταίο, μάλιστα, συνέδριό τους, οι ΄Ελληνες «κομμουνιστές» εξήραν την αποφασιστική συμβολή του παρανοϊκού δικτάτορα Στάλιν στην εγκαθίδρυση και επικράτηση του σοβιετικού μοντέλου εξουσίας και την έκριναν ιστορικά απαραίτητη.

EUROVISION. “ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ”