Δύσκολο με τις παρεχόμενες δυνατότητες σε ένα άρθρο, να μπορέσει κανείς να αναπτύξει διεξοδικά ένα τόσο σπουδαίο θέμα και φυσικά να τεκμηριώσει με την οφειλόμενη ακρίβεια την ιστορική άποψη πως στη διάρκεια των νεότερων και σύγχρονων χρόνων της ελληνικής ιστορίας η Ρωσία, στα διάφορα καθεστωτικά της στάδια, στάθηκε ο «κακός δαίμονας της Ελλάδας, είτε ως τσαρική, είτε ως σοβιετική ,αλλά και πρόσφατα στην ανασύστασή της πάλι ως…νεοτσαρική εξουσία υπό το Πούτιν. Αυτονόητο είναι πως με το ρωσικό λαό, όπως και με όλους τους άλλους λαούς ,μόνο πράγματα που μας ενώνουν έχουμε και τίποτα να μας χωρίζει. Και όσα μοιάζουν να μας χωρίζουν, είναι έργο πονηρό και ανήθικο των ιερατείων και των εξουσιών.
Συνοπτικά στη συνέχεια, θα επιχειρήσουμε να ανα-υπο-δείξουμε τις σημαντικότερες περιόδους που επιβεβαιώνουν αυτήν ακριβώς την ιστορική μας πεποίθηση. Αλλά δεν εξαντλείται, φυσικά, το θέμα εδώ, αφού υπάρχουν πολλά και διάφορα άλλα ιστορικά γεγονότα, αλλά και στάδια, ολόκληρες περίοδοι (απαγορευτική όμως η αναφορά τους σε ένα τόσο σύντομο κείμενο), που είναι επίσης σημαντικοί βραχίονες κατίσχυσης αυτής της ιστορικής αντίληψης.
Κατ΄αρχήν, για να γίνουν απολύτως κατανοητά όσα αναπτύσσονται ακολούθως, πρέπει να επισημάνουμε πως η ιστορική σχέση Ρωσίας-Ελλάδας περνά απαραίτητα και ίσως μοναδικά μέσα από το λεγόμενο “Ανατολικό ζήτημα”, το οποίο στην ουσία σύγκειται από ένα πλέγμα αλληλο-εξαρτώμενων και επηρεαζόμενων προβλημάτων και ζητημάτων με σπουδαιότερα: α. Το έντονο ενδιαφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ( «Μεγάλος ασθενής») να θέσουν υπό την κηδεμονία τους λαούς, κυρίως των Βαλκανίων, που αγωνίζονταν για την απελευθέρωσή τους και β. Την επίμονη, σφοδρή και χρόνια επιθυμία-απαίτηση της Ρωσίας (ζήτημα ζωής και θανάτου) να έχει διέξοδο στα «θερμά νερά» του Ευξείνου πόντου και τη Μεσόγειο.
Στην πραγματικότητα το “Ανατολικό ζήτημα” στο σύνολό του και τις πραγματικές του διαστάσεις, φάνηκε μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους, με αφορμή το πρόβλημα της ευρωπαϊκής ισορροπίας δυνάμεων από την τύχη της αποδυναμωμένης οθωμανικής αυτοκρατορίας. H Ρωσία, με τη νίκη της στον πόλεμο του 1828-29, κατά των Οθωμανών, κατέλαβε μεν το μεγαλύτερο μέρος των ανατολικών παραλίων της Mαύρης Θάλασσας, αλλά η εξάπλωσή της αυτή δεν αρκούσε για την εγκλωβισμένη, ηπειρωτική στην πραγματικότητα χώρα, χωρίς διέξοδο στον Eύξεινο Πόντο-Αιγαίο- Μεσόγειο. Κι αυτό ,φυσικά, εκτός των άλλων, σήμαινε επέκτασή της στις παγκόσμιες εμπορικές οδούς με τον έλεγχο των Δαρδανελίων, αλλά και την επέκτασή της προς Καύκασο και Περσία.
Κι ας δούμε τώρα τους σπουδαιότερους σταθμούς αυτής της εγκληματικής και άφιλης συμπεριφοράς των ρώσικων κατά καιρούς εξουσιών απέναντι στη Ελλάδα:
ΟΡΛΩΦΙΚΑ. Με τα Ορλωφικά φάνηκε καθαρά ποιες ήταν οι επιδιώξεις της “χριστιανικής” Ρωσίας («Μόσκοβος» στην οποία οι σκλαβωμένοι Ραγιάδες είχαν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες για την απελευθέρωσή τους. Τα Ορλωφικά είναι κι αυτά ενταγμένα στο «Ανατολικό Ζήτημα» και με αυτό τον όρο, εννοούμε την εξέγερση των Ελλήνων της Πελοποννήσου και της Κρήτης στην περίοδο του Ρωσοτουρκικού πόλεμου 1768-74 και τις επιχειρήσεις των Ρώσων στη νότια Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και στις δυτικές ακτές της Μικράς Ασίας.
Οι επιχειρήσεις εκείνες, που εξελίχθηκαν τελικά σε άγριες λεηλασίες και σφαγές αμάχων , έληξαν με την καταστροφή των ελληνικών και ρωσικών στρατευμάτων στην πολιορκία της Τριπολιτσάς . Οι Ρώσοι, όλως …συμμαχικώς και χριστιανικώς συμπεριφερόμενοι προς τους Ραγιάδες, τους οποίους λίγο πριν είχαν ξεσηκώσει, τους παράτησαν έρμαια στο γιαταγάνι του Σουλτάνου και αναχώρησαν εσπευσμένα. Το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν ολόκληρος ο αντρικός πληθυσμός, ειδικά της Πελοποννήσου, να εξαφανιστεί από τις ανηλεείς σφαγές των Οθωμανών. Είναι η εποχή που η Πύλη ,για να μπορέσει να κρατήσει τις δημογραφικές ισορροπίες στην Πελοπόννησο, που είχε πια ερημωθεί από άντρες, αναγκάστηκε να επιτρέψει τη μετοίκηση μεγάλων πληθυσμιακών τμημάτων από την ΄Ηπειρο, την Αλβανία και τη Βουλγαρία (περιοχές κυρίως στη Στάρα Ζαγόρα και γύρω).
Λίγο μετά τη σφαγή των Ελλήνων, όμως, οι Ρώσοι πετυχαίνουν την υπογραφή της περίφημης συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), σύμφωνα με την οποία η Ρωσία καθίσταται κι επίσημα πλέον προστάτις των χριστιανών υπηκόων της Τουρκίας. ΄Ετσι εξηγείται γιατί πολλοί ιστορικοί θεωρούν ,ως τυπική αρχή του «Ανατολικού ζητήματος» τη χρονιά αυτή. Θεωρούν πως από εδώ ξεκινάνε και τα προβλήματα της σκλαβωμένης τότε Ελλάδας, η μοίρα της οποίας συνδέθηκε στενά πλέον με τη Ρωσία και τα προβλήματα της χώρας αυτής.
Από τα Ορλωφικά και μετά, ως την επανάσταση του 1821, οι Ραγιάδες κατάλαβαν πως οι Ρώσοι όχι μόνο δεν έτρεφαν χριστιανικά, ορθόδοξα αισθήματα προς τους ομόδοξους΄Ελληνες, αλλά το μόνο που ενδιέφερε τη “φίλη” χώρα ήταν να εξασφαλίσει τα ιστορικά, παραδοσιακά ελληνικά, νερά του Αιγαίου για τη διέξοδό της στη Μεσόγειο. Παράλληλα, στο ρώσικο σχέδιο, το ελεύθερο ελληνικό κράτος που θα προέκυπτε από το διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, θα αποτελούσε το προπύργιο της «Ανατολής» έναντι των υπολοίπων δυνάμεων της Ευρώπης, που κι αυτές, βέβαια, με τη σειρά τους, είχαν τον ίδιο στόχο με τους Ρώσους, τον έλεγχο, δηλαδή, της μικρής μεν Ελλάδας, με τη σπουδαία, όμως, γεωπολιτική-στρατηγική θέση.
Με την υπογραφή της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, οι Ρώσοι ξεκινούν νέο κύκλο μυστικών επαφών με ΄Ελληνες, για να τους πείσουν να ξεσηκωθούν πάλι. Τούτη τη φορά πλησιάζουν εκείνους που δραστηριοποιούνται εμπορικά στα εδάφη της ,αλλά και στο εσωτερικό, καλούν σε προετοιμασία εξέγερησης άλλους σπουδαίους και επώνυμους ΄Ελληνες ή οπλαρχηγούς που υπηρετούσαν στο στρατό του Αλή Πασά των Ιωαννίνων . Είναι η περίοδος που γεννιέται στη Ρώσικη Οδησσό η Φιλική Εταιρία και υπόσχεται στο «πανελλήνιο» οριστική εξέγερση, και τούτη τη φορά επιτυχή και αποτελεσματική.
Η ρώσικη σφραγίδα της νέας εξέγερσης το 1821, φάνηκε από την πρώτη στιγμή από την επιλογή της περιοχή (Παραδουνάβιες περιοχές) για την έναρξη της επανάσταση και από την τοποθέτηση επικεφαλής της εξέγερσης του Ρώσου αξιωματικού, Φαναριώτικης καταγωγής, Αλέξανδρου Υψηλάντη. Η δραματική εκείνη εγκατάλειψη των Ραγιάδων από τον Ορλώφ και η οργή τους, είχε συνετίσει τους Ρώσους, οι οποίοι απ’ εδώ και ύστερα φρόντισαν να μη βγαίνουν οι ίδιοι μπροστά, ως πρωτεργάτες της επανάστασης, αλλά να αφήνουν ελληνικής καταγωγής πρόσωπα, της απόλυτης εμπιστοσύνης τους, να φαίνονται ως κεφαλές της εξέγερσης.
Αλλά και στο νέο ξεσηκωμό του ΄21 ,πάλι οι Ρώσοι θα εγκαταλείψουν στην τύχη τους ΄Ελληνες, που στην ουσία, μετά την αποτυχία των συγκρούσεων στη Βλαχία, αναλαμβάνουν να σηκώσουν μόνοι τους το βάρος του αγώνα και ξεκινούν τη δική τους επανάσταση από το Μωριά, ερήμην των Ρώσων. ΄Όλα αυτά τα χρόνια του Αγώνα, οι Ρώσοι, παρά τις υποσχέσεις τους, είναι απόντες στρατιωτικά από τις επιχειρήσεις στην Πελοπόννησο, τη Στερεά και τα νησιά. Εγκαταλείπουν για άλλη μια φορά τους εξεγερμένους Ραγιάδες, παρά τις υποσχέσεις και τις προσδοκίες και αναμένουν την τελική έκβαση των πολεμικών επιχειρήσεων, για να κινηθούν αναλόγως.
Υπ΄αυτές τις συνθήκες ,όμως, είναι αδύνατον οι αγωνιζόμενοι να ανταποκριθούν μόνοι τους και να αντισταθούν στις υπέρτερες δυνάμεις των Οθωμανών. Η επανάσταση έχει εκπνεύσει στην ουσία με την επέλαση του Ιμπραήμ και την ολοκληρωτική καταστροφή ξανά της Πελοποννήσου. Από την άλλη, οι εσωτερικές διαμάχες των Ελλήνων, δείχνουν πως δεν είναι ικανοί με τις δικές τους δυνάμεις να διεκπεραιώσουν την επιχείρηση “απελευθέρωση της χώρας”.
Είναι οι πιο δύσκολες στιγμές για την επανάσταση. Αλλά και η συγκυρία, μοναδική μια και ακριβώς εκείνες τις ώρες η ευρωπαϊκή διπλωματία αλλάζει στάση και αρχίζει να διάκειται ευμενώς προς την Επανάσταση. Ο νέος Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Γεώργιος Κάνινγκ, δίνει μια φιλελεύθερη τροπή στην εξωτερική πολιτική της Αγγλίας με αποτέλεσμα στις 24 Ιουνίου 1827 να υπογραφεί στο Λονδίνο συνθήκη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.
Η συνθήκη αυτή επισφραγίστηκε με την περίφημη ναυμαχία στο Ναυαρίνο ( 8 Οκτώβρη 1827), όταν ο τριεθνής στόλος υπό τους ναυάρχους Δεριγνί, Κόδριγκτον και Χέιδεν, κατατρόπωσε τον αντίστοιχο τουρκο-αιγυπτιακό του Ιμπραήμ . Η επανάσταση εδώ ακριβώς αναστήθηκε και αυτή η νίκη έκρινε τη τύχη της δημιουργίας Ελληνικού κράτους .
Με την ανακήρυξη επισήμως του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, οι καιροφυλακτούντες Ρώσοι συνεχίζουν την προσφιλή τακτική τους να νοιάζονται αποκλειστικά και μόνο για τα δικά τους συμφέροντα και προλαβαίνουν να τοποθετήσουν κυβερνήτη της νεοσύστατης ,μικρής χώρας που περιλάμβανε μόνο την Πελοπόννησο και τα γύρω νησάκια, τον Κερκυραϊκής καταγωγής Ιωάννη Καποδίστρια, Υπουργό των Εξωτερικών τους! Ο νέος κυβερνήτης είναι η μοναδική εγγύηση της εξυπηρέτησης των ρώσικων συμφερόντων στη νέα χώρα και φυσικά από ελάχιστα έως καθόλου των ελληνικών.
Κι αυτή η τακτική θα φανεί αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στο Ναύπλιο, όταν πασκίζει να θεμελιώσει το νέο κράτος υπό την απόλυτη κηδεμονία των αφεντικών του. Από τις πρώτες του ενέργειες, ήταν να απομονώσει τους αγωνιστές της επανάστασης, επώνυμους και μη, που γνώριζαν πολύ καλά με τίνος το αίμα ποτίστηκε η επανάσταση . Και όχι πάντως εκείνο των Ρώσων. Επιχείρησε από τη αρχή να τους εξουδετερώσει, στήνοντας εθνικό στρατό, κυρίως από πρόσωπα “άκαπνα”, αλλά πιστά στον κυβερνήτη (και παχυλώς αμειβόμενα) και από κάποιους άλλους, βαμμένους, Ρωσόφιλους πολεμιστές.
Την ίδια στιγμή, αρνήθηκε κατηγορηματικά μια στοιχειώδη σύνταξη όχι μόνο στους ίδιους τους πρωτεργάτες του αγώνα ,αλλά και στις χήρες και τα ορφανά εκείνων που είχαν πέσει στα πεδία των μαχών. Παράλληλα, προωθούσε στις νεοσύστατες κρατικές θέσεις-κλειδιά δικούς του ανθρώπους, που είχαν αποδεδειγμένη ρώσικη υπακοή ή διέθεταν εμπορικά και άλλα συμφέροντα στη Ρωσία. ΄Ηταν αυτό ακριβώς που ξεσήκωσε εναντίον του πολλούς από τους αγωνιστές και ήρωες της επανάστασης, ακόμα κι εκείνους που από παράδοση ανήκαν στο ρωσόφιλο κόμμα.
΄Ομως, εκείνο που έκανε την αλγεινότερη εντύπωση όχι μόνο στην ελάχιστη τότε Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη ,ήταν η φανατική και με κάθε μέσο συντριβή κάθε αντίστασης ή διαμαρτυρίας εναντίον του, που τη θεωρούσε αντίσταση εναντίον του κράτους. Η αυταρχικότητα του κυβερνήτη ήταν πρωτοφανής, αφού δε δίσταζε στις επικλήσεις να δοθεί στο λαό σύνταγμα, να απαντά με την περίφημη φράση «δε δίνεις ξυράφι σε μικρό παιδί. Θα κοπεί».
Αυτή η αντίληψη περί ολοκληρωτικής εξουσίας του Καποδίστρια φάνηκε και στον πόλεμο που ξεκίνησε στη Μάνη με την οικογένεια του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη (και όχι μόνο μ΄αυτή).Και αν δεν ήταν η μοναδική απόδειξη της αυταρχικότητας του Καποδίστρια, υπήρξε, όμως, η πιο μοιραία.
. Η Μάνη ως γνωστό, είχε πάντα και στη διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής μια ιδιότυπη συμπεριφορά απέναντι στην Πύλη, η οποία αντιμετώπιζε την περιοχή ως σχεδόν ημιανεξάρτητο “δοβλέτι”. Θα έλεγε κανείς πως είχε αποδεχτεί μια Μάνη “κράτος εν κράτει”, αφού ουδέποτε πάτησε πόδι κατακτητή Οθωμανού στα περίφημα χώματά της.
Κι αυτή δεν ήταν μια καινούρια συμπεριφορά. Από τα χρόνια ακόμα του Βυζαντίου, όταν επί 9 ολόκληρους αιώνες οι Μανιάτες αρνούνταν να εκχριστιανιστούν, διακρίνονταν από αισθήματα αντιπάθειας κατά πάσης μορφής εξουσίας, που δε σέβονταν και προτιμούσαν να συμμορφώνονται στους δικούς τους νόμους και τις παραδόσεις παρά στις κρατικές αρχές και τις εντολές της διοίκησης.
Η στάση του Ιωάννη Καποδίστρια υπήρξε εντελώς ταπεινωτική και προσβλητική απέναντι και σε μια αντιεξουσιαστική παράδοση αιώνων, όπως ήταν η μανιάτικη, που τη σεβάστηκαν όλοι, αλλά και απέναντι σε μια οικογένεια που έδωσε τα πάντα στην επανάσταση. ΄Ετσι, με περισσό θράσος και αποκοτιά, έθεσε τον Πετρόμπεη υπό παρακολούθηση στο Ναύπλιο και του αρνήθηκε μάλιστα, για να τον ταπεινώσει ακόμα περισσότερο και μια ολιγοήμερη άδεια να επισκεφτεί τη Μάνη. Ο Πετρόμπεης ύστερα απ΄αυτό, τον Φεβρουάριο του 1831, θα δραπετεύσει στη Ζάκυνθο, αλλά θα συλληφθεί λίγο μετά, θα φυλακιστεί πάλι στο Ναύπλιο ως υπόδικος με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Σε μια άτυχη συνάντηση Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη – Ιωάννη Καποδίστρια, που έγινε με τη μεσολάβηση του ρώσου ναυάρχου Ρίκορδ, ο Κυβερνήτης συμπεριφέρθηκε τόσο περιφρονητικά και ταπεινωτικά στον υπερήφανο οπλαρχηγό, που εξεπλάγη και ο ίδιος ο Ρώσος. ΄Ηταν πια η ώρα να λογιαριαστεί η αντάρτικη ψυχή των Μαυρομιχαλαίων με τη ρώσικη, τσαρική αντίληψη περί εξουσίας, που εξέφραζε ο Καποδίστριας. Την αρχή του τέλους του κυβερνήτη της μικρής Ελλάδας σηματοδότησε εκείνη ακριβώς η συνάντηση.
Υπό την καθοδήγηση του υποπρόξενου της Αγγλίας Αναστάση (Τασιού) Πασχαλίνου και την ανοχή του Γάλλου εκπροσώπου στο Ναύπλιο, πολλοί από τους αγωνιστές της επανάστασης ορκίστηκαν εκδίκηση για τα χρόνια της ταπείνωσης και των διωγμών και αποφάσισαν τη δολοφονία του κυβερνήτη. Η δολοφονία έγινε στις 27 Σεπτέμβρη 1831 από το γιο του Πετρόμπεη Γεώργιο και τον αδελφό του Κωνσταντίνο. Ο τελευταίος τραυματίστηκε επί τόπου από τον χωροφύλακα φρουρό του κυβερνήτη και λίγο μετά εξέπνευσε , ενώ ο Γεώργιος δικάστηκε αργότερα και εκτελέστηκε.
” Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως οι δύο Μανιάτες εκτελεστές του Καποδίστρια, ούτε μια στιγμή δε φαίνεται να είχαν πιστέψει πως έπρατταν κατά των συμφερόντων της χώρας και του λαού της. Αντίθετα. ΄Ηταν απόλυτα πεπεισμένοι πως επιτελούσαν έργο ηρωικό, έντιμο και πατριωτικό με την εκτέλεση του Τυράννου, όπως αποκαλούσαν πολλοί ΄Ελληνες τον κυβερνήτη.
Σπουδαία μαρτυρία μας διασώζει ο Νικόλαος Κασομούλης επί του θέματος των κινήτρων των εκτελεστών του καποδίστρια, αναφερόμενος στα μετά τη δολοφονία διαδραματισθένα: «Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης», γράφει, «αμέσως μετά κατέφυγε στο σπίτι του πρέσβυ της Γαλλίας βαρώνου Ρουάν, κραυγάζοντας: «Σκοτώσαμε τον τύραννο, σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε την τιμή της Γαλλίας. Να τα άρματά μας».[57].
Είναι φανερό κι από τούτη και από άλλες όμοιες πληροφορίες πως Εγγλέζοι και Γάλλοι είχαν σχεδιάσει στην τελευταία λεπτομέρεια τη δολοφονία, εκμεταλλευόμενοι την πικρία των αγωνιστών από τις προσβολές και την περιφρόνηση που εισέπρατταν από τον κυβερνήτη της χώρας για την οποία είχαν χύσει πολύ αίμα, του ίδιου του Καποδίστρια φυσικά απόντος από τα πεδία των μαχών.΄Ομως, το πιο τραγικό ήταν πως δε δίστασαν να επωφεληθούν και από την πίστη, την πεποίθηση των Μαυρομιχαλαίων πως επιτελούσαν ιερό, πατριωτικό έργο εκτελώντας τον τύραννο ,πράξη που θεωρούσαν πως τους τιμά, αφού απέβαινε επ΄ ωφελεία της πατρίδας.
Το τέλος του Καποδίστρια σηματοδότησε εκτός των άλλων και το τέλος της ρώσικης επιρροής στην Ελλάδα και την έναρξη της επικυριαρχίας των ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων στη νεοσύστατη χώρα. (Σ.σ. Θα συμπληρωθούν σε λίγο 200 χρόνια και οι ΄Αγγλοι αρνούνται ως σήμερα να ανοίξουν το φάκελο της δολοφονίας του Καποδίστρια. Είναι ο μοναδικός φάκελος σε ευρωπαϊκά κράτη που δε γνωρίζουμε μετά σχεδόν δύο αιώνες το περιεχόμενό του! Τί άραγε κρύβουν τα μυστικά που δε θέλουν να βγουν οι ΄Αγγλοι στη φόρα για εκείνη τη δολοφονία; Η συμμετοχή ΄Αγγλων και Γάλλων είναι αναμφισβήτητη. Η προετοιμασία της δολοφονίας, άλλωστε, έγινε στο Επιτάλιο (Αγουλινίτσα), έδρα του υποπρόξενου της Αγγλίας Αναστάση Πασχαλίνου. Τι άλλο θέλουν να κρύψουν οι ΄Αγγλοι; Παλιότερα, με αίτησή μας στο αγγλικό υπουργείο Εξωτερικών, ζητήσαμε να μας επιτρέψουν την πρόσβαση στον ερμητικά κλειστό φάκελο της δολοφονίας του κυβερνήτη, αλλά απορρίφθηκε. Θα επανέλθουμε με δεύτερη επιστολή, εξώδικη τούτη τη φορά , έστω κι αν πιστεύουμε πως δε θα υπάρξει και πάλι ανταπόκριση).
2. ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Η επίθεση του Στάλιν στο νεοσύστατο κράτος της Γεωργίας το 1921 ,που είχε διαταχθεί από την κεντρική επιτροπή του ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος και η αποτυχία της εισβολής εκείνης, ήταν η ευκαιρία που περίμεναν οι Τούρκοι , για να εμπλακούν στην περιοχή. Λίγες μέρες μετά, στις 23 Φεβρουαρίου 1921, ο τουρκικός στρατός εισβάλει τη Γεωργία και ο πόλεμος θα λήξει τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, με την υπογραφή της συνθήκης του Καρς, που απέδιδε στις συμμαχικές δυνάμεις των Τούρκων και των Ρώσων τα εδάφη σχεδόν ολόκληρης της Γεωργίας.
Με αυτή τη συμμαχία και από αυτό το δρόμο που ανοίχτηκε, μπόρεσε να πραγματοποιηθεί ο εύκολος ανεφοδιασμός του στρατού του Κεμάλ με τα όπλα των Ρώσων. ΄Ηταν τα όπλα που χρησιμοποίησαν οι Νεότουρκοι κατά των εισβολέων Ελλήνων στη Μ. Ασία, μια εκστρατεία που είχε κατάληξη τη δραματική προσφυγιά ενός ανθούντος, παραδοσιακά ελληνισμού στην περιοχή, αλλά και την οικονομική καταστροφή της χώρας . Η εγκληματικά απροετοίμαστη εκείνη εκστρατεία στη Μ Ασία, καρπός της αντιδικίας του βασιλιά Κωνσταντίνου και του Ε. Βενιζέλου, υπήρξε η χειρότερη στιγμή στη νεότερη ιστορία της χώρας μας. Αλλά, όσο κι αν ήταν απροετοίμαστη ως στρατιωτική επιχείρηση, δεν υπήρχε περίπτωση να ηττηθούν οι ελληνικές δυνάμεις, αν οι Ρώσοι δεν παρείχαν πρωτοπόρο για την εποχή και πλούσιο οπλισμό στον Κεμάλ Ατατούρκ.
Οφείλουμε ,βέβαια, να επισημάνουμε εδώ πως αυτή η προσέγγιση της σοβιετικής Ρωσίας και της Τουρκίας ήταν το αποτέλεσμα της εφαρμογής της σταλινικής πολιτικής για την υποστήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων. Τέτοιο, τουλάχιστον τότε, φαινόταν και το κίνημα του Κεμάλ γι αυτό ακριβώς και η σοβιετική κυβέρνηση βοήθησε υλικά και στρατιωτικά το κίνημα του . Το είδε, ως κίνημα αστικό-εθνικο-απελευθερωτικό ενάντια στη φεουδαρχία, τη διείσδυση των ιμπεριαλιστών και τον επαπειλούμενο διαμελισμό μιας χώρας. Βεβαίως, ο Κεμάλ απείχε πολύ ιδεολογικά από τέτοια προσέγγιση, αφού το περιεχόμενο της δικής του ιδεολογίας του ήταν καθαρά εθνικιστικό.
3. ΔΙΑΚΕΨΗ ΓΙΑΛΤΑΣ (1945). ΄Εχουμε επανειλημμένα επισημάνει σε κείμενά μας τις δραματικές συνέπειες που είχε για τη χώρα η ανίερη εκείνη διάσκεψη μεταξύ Ρώσων, Αμερικανών και Εγγλέζων που μοίρασαν τον μεταπολεμικό κόσμο. Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, που το κίνημα των Ανταρτών είχε πολλές δυνατότητες επικράτησης, σε μια επαναστατημένη χώρα , πριν ακόμα αποφασίσουν τα όπλα για την τύχη της, αποφάσισε ο Στάλιν για κείνη και κατάφερε με την προδοτική και αντικομμουνιστική στάση του απέναντι στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, να παραδώσει και την επανάσταση και τους αγωνιστές της στον όλεθρο. Από τότε η χώρα ακολούθησε τη μοίρα της. Μια τραγική μοίρα, που κατέληξε και στη σημερινή της οικονομική ταπείνωση. (Δες εδώ και “οι συνέπειες της διάσκεψη της Γιάλτας για την Ελλάδα,72 χρόνια μετά”).
Βεβαίως, στην ιστορία δεν μπορεί ποτέ να αποφασίζει κανείς με υποθέσεις. ΄Ομως, μέσα από τη σύγκριση όμοιων ή παρεμφερών γεγονότων (μέθοδος προσομοίωσης) από ίδιες συμπεριφορές, κοινά αίτια και αποτελέσματα, μπορούμε να εικάσουμε για μια εξέλιξη που για οποιουσδήποτε λόγους, δεν ολοκληρώθηκε. Οφείλουμε, πάντως, να τονίσουμε τον ιστορικό κανόνα πως δεν μπορεί κανείς ούτε να μαντέψει ούτε να προδικάσει το αποτέλεσμα γεγονότος που δεν υπήρξε, δεν έλαβε σάρκα και οστά.
Θα τολμούσαμε,λοιπόν, να υποστηρίξουμε, παρατηρώντας και συγκρίνοντας την τύχη των άλλων χωρών που πέρασαν από το «κομμουνιστικό σχολείο”, πως θα ήταν,το πιθανότερο, καλύτερη η μοίρα της Ελλάδας, αν ο Στάλιν δεν την είχε προσδέσει αμαχητί στο αμερικανο-εγγλέζικο άρμα, αλλά την άφηνε να πραγματοποιήσει το επαναστατικό της όνειρο ελεύθερα, σύμφωνα με την επιλογή ενός ξεσηκωμένου τότε (σε μεγάλη πλειοψηφία) ελληνικού λαού. Δεν της το επέτρεψε. Την παρέδωσε σιδηροδέσμια στη Δύση.
4. 2008 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ. Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η χρεοκοπία της χώρα οφείλεται ως γνωστό στο συνεχή, ανεξέλεγκτο και ντροπιαστικό δανεισμό της και στο γεγονός πω δεν αξιοποιήθηκε ποτέ οι πλουτοπαραγωγικές της δυνάμεις, ούτε υποστηρίχτηκε μια υγιή, ορθολογιστική πραγματική ελληνική οικονομία. ΄Ομως, η σηματοδότηση του τέλους ξεκίνησε την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Μέσα σε δυο θητείες, ο «ανιψιός» κατάφερε να διπλασιάσει το χρέος και να εκτοξεύσει το έλλειμμα πάνω από 15%. Από τότε το χρέος κατέστη μη βιώσιμο με τα γνωστά σήμερα αποτελέσματα-προβλήματα που βιώνει καθημερινά η πλειοψηφία του ελληνικού λαού,
Τη δεινή αυτή οικονομική κατάσταση, όπως εξελίχτηκε μετά το 2009, εκμεταλλεύτηκε και πάλι ο ρώσικος παράγοντας υπό την καθοδήγηση τώρα του νέου Τσάρου, Πούτιν. Το “Ανατολικό ζήτημα” ,όπως το καθορίσαμε παραπάνω, είναι και σήμερα ολοζώντανο και άλυτο μπροστά μας και περιορίζεται πια περισσότερο στη μόνιμη ανάγκη για έξοδο της Ρωσίας στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, μέσω της μοναδικής ναυτικής πόρτας της Ουκρανικής Σεβαστούπολης (Κριμαία).
Ο αδίστακτος ιμπεριαλιστής της Ρωσίας, το 2014 αποφάσισε να λύσει δυναμικά (πάλι προσωρινά βέβαια) το ζήτημα της εξόδου στη θάλασσα με τη διχοτόμηση της Ουκρανίας, την ανακήρυξη των ανατολικών περιοχών της σε ανεξάρτητα κράτη και την προσάρτησή τους στη Ρωσία. ΄Ολα έγιναν για την περίφημη αυτή ναυτική βάση της Σεβαστούπολης, χρόνιας και εξαιρετικής σημασίας για την “αρκούδα του βορά”.
΄Ομως, γνώριζε πολύ καλά ο Πούτιν πως δεν ήταν εύκολο να δεχτεί η Δύση τετελεσμένα και μάλιστα πολεμικά γι αυτό και είχε ξεκινήσει πολύ καιρό πριν το 2014 τα σχέδια για την αποδόμηση της Ε.Ε. Το μέσο που χρησιμοποίησε τώρα ήταν ο χρηματισμός αχυρανθρώπων του στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης. Κυρίως αμελητέων ακροδεξιών ναζιστικών και εθνικιστικών, κομματικών μορφωμάτων, αλλά και άλλων λαϊκίστικων σχηματισμών στη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα.
Στη χώρα μας, τέτοιοι αχυράνθρωποι του Ρώσου δικτάτορα υπήρξαν (και κάποιοι παραμένουν εισέτι) ο αρχηγός των Ναζί Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Πάνος Καμμένος (“Ναζί χωρίς στολή”), στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά επιχειρηματίες, φίλοι του Ρώσου δικτάτορα, που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, όπως ο Ιβάν Σαββίδης κ,α.
Μέσα σε λίγα χρόνια, τα εθνικιστικά και λαϊκίστικα αυτά μορφώματα ,κατάφεραν στην Ελλάδα με τα ρώσικα ρούβλια να εξασφαλίσουν μια δυναμική προπαγανδιστική παρουσία από «βήματα» της βιομηχανίας παραπληροφόρησης με αποτέλεσμα οι ΣΥΡΙΖΟ-ΑΝΕΛ να πετύχουν να συγκυβερνήσουν με πρωτοφανή, αγαστή συνεργασία για την πολιτική ζωή της χώρας. Η όλη αντιπολιτευτική τους ατζέντα στηρίχτηκε αποκλειστικά στο λαϊκισμό, τον εθνικισμό και τον αντιευρωπαϊσμό.
Με την ανάληψη της εξουσίας, η κυβέρνηση Τσίπρα -Καμμένου τάχτηκε αναφανδόν (μοναδική κυβέρνηση) στην Ευρώπη υπέρ του Πούτιν και του διαμελισμού της Ουκρανίας. Παράλληλα, η ίδια κυβέρνηση διαμήνυσε πως υποστηρίζει και προχωράει ακόμα και στην αλλαγή της εθνικής πλεύσης της χώρας με την πρόσδεσή της στο ρώσικο άρμα. Η επαναφορά επίσης του εθνικού της νομίσματος προετοιμάστηκε στη Μόσχα με τη συνεργασία των ρώσικων μυστικών υπηρεσιών και των «δραχμιστών» της κυβέρνησης.
Και όλα αυτά, ως τη στιγμή που και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανακάλυψε στην πορεία το… «ανήκομεν εις την Δύσιν» (όντας Ανατολή) και πως με τίποτα δε γίνεται να αλλάξει η Ελλάδα στρατόπεδο. Είναι απαγορευτική επιλογή, κυρίως δια ροπάλου αμερικανικού. ΄Ετσι, όπως ήταν από την αρχή αναμενόμενο, κι αυτή η κυβέρνηση “προσκύνησε” δυτικά, «ανέκρουσε πρύμναν» και σήμερα ομνύει πλέον όρκους ευρωπαϊκούς.
Κλείνουμε τη γρήγορη αυτή ανάλυση με την υπενθύμιση της προοπτικής πως η Ελλάδα, αν είχε ποτέ ελπίδα να απαλλαγεί από το σφιχταγκάλισμα τη Δύσης, αυτό θα μπορούσε να συμβεί, μόνο αν είχαν αφεθεί να ολοκληρώσουν την επανάστασή τους οι ΄Ελληνες κομμουνιστές στον Ανταρτοπόλεμο. Δεν τους το επέτρεψε,όμως, ο Στάλιν.
Ο «κακός δαίμονας» της Ελλάδας είναι η παραδοσιακή, ρώσικη πολιτική από την εποχή των Τσάρων μέχρι σήμερα. Ακόμα χειρότερη κι από εκείνη των υπολοίπων μνηστήρων της στη Δύση. Και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ πια.
Μόνο σε μια περίπτωση υπάρχει η ελπίδα να απαλλαγούν όλες οι μικρές χώρες που βρίσκονται υπό κηδεμονία (οικονομική κυρίως τώρα πια ) των ισχυρών. ΄Οταν καταργήσουμε τα σύνορα, τα έθνη και τα κράτη. ΄Οταν ο κόσμος γίνει μια «πατρίδα», ένα «έθνος», μια φυλή. Ως τότε, μας μένει μόνο ο αγώνας και η καταγγελία, για όσα παράλογα, αφύσικα και ανιστόρητα συμβαίνουν στον κόσμο.
