“ΤΑ ΑΧΡΑΝΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ
Πού βρίσκεται σήμερα το ακάνθινο στεφάνι του Χριστού
Στην Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας, λέγεται ότι δώρισαν οι Παλαιολόγοι τα Aχραντα Πάθη του Σωτήρος Ιησού Χριστού, μεταξύ των οποίων φυσικά είναι και το ακάνθινο στεφάνι.
Τα Άχραντα Πάθη του Χριστού είναι τεμάχια από το Τίμιο Ξύλο, το ακάνθινο Στεφάνι, τη Χλαμύδα, τον Κάλαμο, τον Σπόγγο, τα καρφιά, τα οποία σώζονται άθικτα μέχρι σήμερα.
Η ιστορία της Μονής αρχίζει με τον Όσιο Λεόντιο, ο οποίος υπήρξε και ο κτήτορας της Μονής. Ο Όσιος Λεόντιος γεννήθηκε περί το 1377 στη Μονεμβασιά. Καταγόταν από αρχοντική οικογένεια. Ήταν υιός του Ανδρέα Μαμωνά, δούκα της Μονεμβασίας και της Θεοδώρας Παλαιολογίνης κόρης του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Δ’ Παλαιολόγου.
Μετά το θάνατο της μητέρας του έγινε μοναχός.
Γύρω στα 1415 – 1420, φεύγει από Άγιο Όρος και έρχεται στο όρος Κλωκός άνω του Αιγίου και στη θέση, που σήμερα είναι το «Παλαιομονάστηρο» με τον απότομο βράχο και την αφιλόξενη γη, όπου κάνει το ασκηταριό του.
Στη συνέχεια, με την συμπαράσταση των θείων του Θωμά και Δημητρίου Παλαιολόγων ιδρύεται μεγαλοπρεπές μοναστήρι περί το 1450.
“Ο θαυμασμός των Παλαιολόγων για την αρετή του οσίου Λεοντίου ήταν μεγάλος και δωρίζουν στην Μονή τα Άχραντα Πάθη του Σωτήρος Χριστού δηλαδή τεμάχια από το Τίμιο Ξύλο, τον ακάνθινο Στεφάνι, την Χλαμύδα, τον Κάλαμο, τον Σπόγγο, τα καρφιά, τα οποία σώζζονται άθικτα μέχρι σήμερα”.
Ψαρέψαμε το παραπάνω κείμενο σε μια από τις φυλλάδες, που δίνουν ρέστα στην παραπληροφόρηση και τη χάλκευση. «΄Ονομα και μη χωριό», σα να λέμε.
Οι Παλαιολόγοι, λοιπόν, διαβάζουμε, δωρίζουν στη Μονή τα…΄Αχραντα Πάθη του Χριστού! Και πρώτα απ΄όλα… Τίμιο ξύλο. (Είναι τόσα τα κομμάτια του Σταυρού διασκορπισμένα σε μοναστήρια, σκήτες και ναούς, που ούτε η… ξυλεία της Σουηδίας δεν έφτανε, για να βγούν στον κόσμο τόσα «Τίμια Ξύλα» ). Κι ακόμα. Οι ίδιοι Παλαιολόγοι πρόσφεραν από τη…συλλογή τους το ακάνθινο στεφάνι, τα καρφιά, το καλάμι και τη χλαμύδα του Χριστού.
Μόνο που παρέλειψαν να μας πουν μια λεπτομέρεια (δηλαδή την ουσία). Καμιά πληροφορία δε διασώζεται από τα χρόνια εκείνα, ούτε καν σαν παράδοση για τέτοια “άχραντα Πάθη”. Γιατί το κράτησαν μυστικό οι Παλαιολόγοι;
Και πού τα βρήκαν, πώς τα απόκτησαν ; Ποιος είπε πως είναι αυτά, που ισχυρίζονταν οι καλόγεροι; Και μέχρι να τα δωρίσουν τούτοι στη Μονή , πού τα φύλαγαν,ως εφτασφράγιστο μυστικό , οι ιδοκτήτες της συλλογής;
Παραμύθι, τόσο ανιστόρητο, χοντρό και… μυτερό, όσο “η μύτη του Πινόκιο”. Είναι γνωστό πως οι θεομπαίχτες, οι θεοκάπηλοι δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτα. Μπορούν στο…όνομα του Χριστού να πλαστογραφήσουν, να χαλκεύσουν, να ψευστούν ασύστολα. ΄Ολο, το οικοδόμημα του Χριστιανισμού, άλλωστε, είναι ένα τερατώδες ψέμα.
Να θυμηθούμε μόνο την ανίερη εκείνη πλαστογραφία, που πρααγματοποίησε η λεγόμενη “εμβόλιμος χειρ” (πιθανότατα ο Ευσέβιος ο Παμφίλου) στο κείμενο των Ιστοριών του Ιώσηπου, ο οποίος έγραψε την Ιστορία των Ιουδαίων, στο βιβλίο του Ιουδαϊκή Αρχαιολογία.
Ο Ισώσηπος γεννήθηκε το 37. μ χ στην Ιουδαία. Είναι ο πιο σύγχρονος του Ιησού Χριστού λόγιος Ιστορικός. Οι γονείς του, δηλαδή, ήταν συνομήλικοι πάνω κάτω του Ιησού . Από την άλλη, πολλοί από εκείνους που έζησαν με το Χριστό, όταν γεννήθηκε και ανδρώθηκε ο Ιώσηπος, ακόμα ήταν εν ζωή. Θέλουμε να πούμε πως ο Ιστορικός είχε “από πρώτο χέρι” πηγές για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Και όμως. Στο έργο του για την Ιστορία των Ιουδαίων (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία), δεν αναφέρει ούτε λέξη (για δείγμα) περί Ιησού Χριστού. Και να σκεφτεί κανείς πως ο Ιουδαίος αυτός ιστορικός “λεπτολογεί” πολλές φορές σε τέτοια έκταση, που καταντάει κουραστικός. Και όμως, για ένα Χριστό, που ανάστησε νεκρούς και περπατούσαν στην πόλη ανάμεσα στους ζωνανούς (οι Εβραίοι γονείς του Ιώσηπου θα είχαν να λένε για αυτό το μέγα θάμα!), που σήκωνε παράλυτους ,που έδινε φως σε τυφλούς, φοβερά, πρωτάκουστα, δηλαδή, φαινόμενα για όλες τις εποχές και όχι μόνο για τότε, ο σχολαστικός Ιστορικός τα αγνοεί παντελώς.
Για να αντιληφτεί κάποιος (απλουστευμένα) το μέγεθος της παράλειψης αναφοράς του Ιώσηπου στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και στο έργο του, είναι σαν να λέμε πως γράφει κάποιος Ιστορία για την ελληνική επανάσταση του 1821 ,αλλά στη συγγραφή του,αγνοεί ή ξεχνάει παντελώς τον…Κολοκοτρώνη. Για τέτοια πρόκληση μιλάμε!
Αλλά,πώς να γράψει ο Ιώσηπος για κάποιον που ποτέ δεν έζησε και για όσα περιγράφουν τα ευαγγέλια ως έργο του, ουδέποτε έγιναν στην πραγματικότητα ;
Ο Ιησούς χριστός είναι ανύπαρκτος ως ιστορικό πρόσωπο. ΕΝΤΕΛΩΣ. Οι μοναδικές πηγές που τον μνημονεύουν ως πρόσωπο και περιγράφουν το έργο του , είναι τα ευαγγέλια
Η φοβερή σιωπή του Ιώσηπου του μοναδικού ιστορικού κοντά στα χρόνια που λένε πως έζησε ο Χριστός, ήταν μια πραγματική πρόκληση για τη νέα θρησκεία. Ηχηρή σφαλιάρα για το ιερατείο που εντόπισε από την πρώτη στιγμή αυτή την τραγωδία .Η έλλειψη πληροφοριών από τον Ιώσηπο για το πρόσωπο του ιδρυτή της χριστιανικής θρησκείας, ήταν σκάνδαλο. Ετσι, αποφασίστηκε «η εμβόλιμος χειρ» να… επαναφέρει τον Ιώσηπο στην τάξη. Να προσθέσει, δηλαδή, στο κείμενο του Ιστορικού ό,τι εκείνος δεν ήξερε και δεν συμπεριέλαβε.
Να τί γράψανε οι αθεόφοβοι:
Γίνεται δὲ κατὰ τοῦτον τὸν χρόνον Ἰησοῦς σοφὸς ἀνήρ, εἴγε ἄνδρα αὐτὸν λέγειν χρή. ἦν γὰρ παραδόξων ἔργων ποιητής, διδάσκαλος ἀνθρώπων τῶν ἡδονῇ τἀληθῆ δεχομένων, καὶ πολλοὺς μὲν Ἰουδαίους, πολλοὺς δὲ καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐπηγάγετο: ὁ χριστὸς οὗτος ἦν. καὶ αὐτὸν ἐνδείξει τῶν πρώτων ἀνδρῶν παρ’ ἡμῖν σταυρῷ ἐπιτετιμηκότος Πιλάτου οὐκ ἐπαύσαντο οἱ τὸ πρῶτον ἀγαπήσαντες: ἐφάνη γὰρ αὐτοῖς τρίτην ἔχων ἡμέραν πάλιν ζῶν τῶν θείων προφητῶν ταῦτά τε καὶ ἄλλα μυρία περὶ αὐτοῦ θαυμάσια εἰρηκότων. εἰς ἔτι τε νῦν τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τοῦδε ὠνομασμένον οὐκ ἐπέλιπε τὸ φῦλον.(Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Ιώσηπος)
Δεν υπάρχει σοβαρός ερευνητής που να δέχεται έστω μια λέξη από το πλαστή αυτή παράγραφο , αφού το ύφος και η μορφολογία , είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα του Ιώσηπου. Κι από την άλλη, καμιά νοηματική σχέση δεν έχει τούτη η παράγραφος με την προηγούμενη και την επόμενη. «Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα», θα το έλεγε ο κόσμος.
Αλλά το πλέον σοβαρό επιχείρημα πως η παράγραφος είναι 100% ξένη προσθήκη είναι τούτο: Οι προγενέστεροι του πλαστογράφου αντιγραφείς του Ιώσηπου , ΑΓΝΟΟΥΝ ΕΝΤΕΛΩΣ τη συγκεριμένη παράγραφο. Και πως να μη λείπει από τα δικά τους κείμενα ,αφού την πρόσθεσε αργότερα (πιθανότατα) ο Ευσέβιος;
Δραματικά ξεκρέμαστη, λοιπόν, η ιστορικότητα του Ιησού χριστού. Δεν υπήρξε ποτέ ως πρόσωπο. Δεν έχουμε ούτε μια ιστορική πηγή που να μας διαβεβαιώνει όχι για εκείνα τα θαυμαστά έργα που λένε τα ευαγγέλια πως έκανε, αλλά ούτε καν αν έζησε σ΄αυτό το μάταιο κόσμο ένας, που το λέγανε Ιησού Χριστό, υιός του Ιωσήφ και της Μαρίας, γεννηθείς εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας.