ΤΟΥΛΟΥΠΑΚΗ-ΛΕΠΕΝΙΩΤΗ ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ.

Μετά κι απ΄αυτή την αναγνώριση της σημαντικής προσφοράς  των προστατευόμενων μαρτύρων στην αποκάλυψη του σκανδάλου Novartis ,να ντρέπονται άραγε (το αποκλείουμε, η ερώτηση είναι ρητορική) οι διεφθαρμένοι πολιτικοί που “τα άρπαξαν” από τη βρώμικη εταιρία, αλλά και οι διαπλεκόμενοι εισαγγελείς και δικαστές ,αχυράνθρωποι των κατηγορουμένων; Τί να λέει άραγε η Ράικου ο Αγγελής, ο Ζαχαρής, οι άλλοι…αδάμαντες   της ελληνικής Δικαιοσύνης ;

Αλλά και η Τουλουπάκη, που  συνεχίζει τον αγώνα να καθίσουν οι ένοχοι στο εδώλιο με μια  κυβέρνηση (ολόκληρη) να την προπηλακίζει, να την απειλεί,   να υποσκάπτει ο έργο της, να παλεύει  “με νύχια και δόντια” να της πάρει από τα χέρια της την υπόθεση του σκανδάλου;  Τουλάχιστον για την έντιμη εισαγγελέα, η βράβευση αυτή ήταν  μια ανάσα ζωής  μέσα στη βαριά ατμόσφαιρα που  έφτιαξε και συντηρεί    η μαφιόζικη ομάδα του Σαμαρά, του Πικραμένου, του Γεωργιάδη ,του Βενιζέλου ,του Λοβέρδου των υπολοίπων αισχρών π. υπουργών.

 

 

Οι θεσμοί στην Ελλάδα “πνέουν τα λοίσθια”. Για να μην πούμε έχουν εκπνεύσει.  ΄Οταν πρωθυπουργός της χώρας είναι ο γιος του πλέον διεφθαρμένου  πολιτικού στη μεταπολεμική Ελλάδα, αλλά και ο ίδιος ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του.  ΄Οταν ο Τύπος στη χώρα έχει παραδοθεί σε μαφιόζους εκδότες , καναλάρχες και προκλητικά διαπλεκόμενους δημοσιογράφους. ΄Οταν  φανερά και ανήθικα μια  ολόκληρη  “Πέμπτη φάλαγγα”  δρα , κατά τρόπο θρασύ και ανίερο,    σε όλο το εύρος   της  ελληνικής δικαιοσύνης .  Ελπίδα δεν υπάρχει.

Μοναδικές χαραμάδες φωτός εκείνες που άνοιξε μια δράκα δικαστών και εισαγγελέων που ύψωσε ανάστημα και αρνείται να υποταχθεί και να παρακολουθεί αδιάφορη το κατρακύλισμα, ειδικά του θεσμού της δικαιοσύνης.  Η αξιοπρέπεια, αν όχι η ίδια η υπόσταση, ως κράτος δικαίου, που δεν υπήρξε ποτέ  Ελλάδα, στηρίζονται στις πλάτες 5-6 εκπροσώπων της ελληνικής δικαιοσύνης.

Αλλά μια Τουλουπάκη και μια Λεπενιώτη, που είναι πλέον οι φωτεινές εξαιρέσεις στο κανόνα της βαριάς  παθογένειας των ελληνικών  θεσμών, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να ανοίξουν διάπλατα πόρτες να περάσει  φως και ήλιος στα λαγούμια  μιας μίζερης  και το ίδιο διεφθαρμένης  ελληνικής κοινωνίας που είναι ο καθρέπτης των θεσμών της και αντίστροφα. Θέλει κι άλλες πλάτες, γερές και ανυποχώρητες.

Από το χώρο της πολιτικής μην περιμένετε πλέον ουσιαστικές.  επαναστατικές αλλαγές που απαιτούνται  αυτή τη στιγμή για να φτάσει η χώρα ως κράτος, έστω σε ένα υποφερτό ευρωπαϊκό επίπεδο  ευνομούμενης πολιτείας. Τα δύο μεγάλα κόμματα, η Ν.Δ και ο ΣΥΡΙΖΑ  “εξεμέτρησαν το ζην”. Χρόνια δίνουν εξετάσεις ως Δεξιά και Αριστερά και πάντα αποτυγχάνουν.  Και μάλιστα παταγωδώς,  με γδούπο μέγα η πτώση τους.

Μια νέα πολιτική Δύναμη με δεξαμενή στην ΑΠΟΧΗ-ΑΚΥΡΑ-ΛΕΥΚΑ, αλλά και από ψηφοφόρος των κομμάτων που δεν είναι “οπαδοί”-χαχόλοι φαίνεται πως κυοφορείται. Η γέννηση  θα είναι σε συνάρτηση  συγκεκριμένων, αλλά κα αστάθμητων παραγόντων.

Η νέα οικονομική κρίση, η ανεργία ,η φτώχεια, η αποσύνθεση του κοινωνικού κράτους , το νέο  σκάνδαλο των εξοπλισμών, αλλά και η αβελτηρία,  η χρησιμοθηρία, η διαπλοκή   και η συνεχής προκλητικότητα  της βιομηχανίας παραπληροφόρησης, που έχουν  ξεπεράσει κάθε προηγούμενο όριο,   είναι οι σταθερές. Γνωστές και από το παρελθόν και αξιοποιήσιμες από πολλές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής.

Το απρόοπτο, ως τέτοιο, ουδείς μπορεί να το προσδιορίσει από τώρα. ΄Εχει πολλά ονόματα . Μια  φυσική καταστροφή, μια κοινωνική αναταραχή, μια θεσμική πρόκληση βαριά μορφής ( π. χ αντίστοιχη της δολοφονίας Αλέξη Γρηγορόπουλου), μα σπίθα, εν πάση περιπτώσει , μια και το  μπαρούτι  έχει συσσωρευτεί  πλέον βουνό, θα τινάξει τα πάντα στον αέρα.

Στα ερείπια που θα προκαλέσει η έκρηξη  θα ταφεί σύσσωμη η πολιτική, ελληνική “φαμίλια”.   Και είναι τότε, που θα σημάνει ο συναγερμός για  το “ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ  και την ΑΝΑΤΟΛΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ.

Τούτη την ώρα, αν χρειαζόμαστε  κάτι που θα σηματοδοτήσει και θα βοηθήσει  καθοριστικά  στον ερχομό της “΄Ανοιξης”, μετά από ένα τόσο βαρύ “Χειμώνα” που κράτησε τόσο στη χώρα, είναι  πρόσωπα, όχι  θεσμοί. Οι τελευταίοι στο σύνολό τους μποϋκοτάρουν  την Αλλαγή,  τροχοπεδούν τον ερχομό της Νέας Εποχής  με κάθε τρόπο.  Εργαλειοποιούν κυρίως  τις απειλές, το φόβο, την ανασφάλεια, για να παραμένει το ερείπιο ακόμα όρθιο, έστω και  αν είναι υπό  κατάρρευση.

Τουλουπάκη και Λεπενιώτη έδειξαν το δρόμο. Ως θεσμικά, μεν,  πρόσωπα, αλλά στην ουσία ερήμην των θεσμών μια και ως  διεφθαρμένοι, όπως είπαμε, αντί να χαίρουν και να βοηθούν  τους φορείς τους , τορπιλίζουν τέτοιες περιπτώσεις  αυτονόμησης από  το κατεστημένο σύστημα διαπλοκής, αλλά και είναι έτοιμοι ακόμα και να τιμωρήσουν τους…ανυπάκουους παραβάτες (“χαλάνε την πιάτσα”).

Ρίξτε μα ματιά στο  90% του γκεμπελικού, ελληνικού “Τύπου”. Δείτε πώς αντιμετωπίζουν οι  αχυράνθρωποι  της κυβέρνησης και των εφοπλιστών μια εισαγγελέα, που στο κάτω-κάτω , δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο  έργο που τις ανατέθηκε και οφείλει να φέρει σε πέρας.  Ο άθλιος και ακροδεξιός ΄Αδωνις Γεωργιάδης, μάλιστα, ευθέως απειλεί την εισαγγελέα με…φυλάκιση. “Τα άγρια να διώξουν τα ήμερα”!  Σε όμοιες περιπτώσεις, άλλοι στη θέση της Τουλουπάκη θα είχαν… φρικάρει, θα έβρισκαν μύριους τόπους να απαλλαγούν από τέτοιο Γολγοθά.  Η εισαγγελέας Τουλουπάκη, προς τιμήν της, φαίνεται να αποτελεί την  εξαίρεση.

Να θυμηθούμε πώς αντέδρασαν  ανακριτές, εισαγγελείς και δικαστές στην περίπτωση  Μαρινάκη. Ο ένας μετά τον άλλο παραιτήθηκαν από το φόβο να μη έχουν και τούτοι  την  τύχη  των 10 μαρτύρων  κατηγορίας που εξόντωσε ο εφοπλιστής.  Κατανοητό από μια πλευρά.  Η ζωή είναι πάνω απ΄όλα. Αλλά, από την άλλη…  “εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται”;

Το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας παρακολουθεί αυτή την ώρα,  κάθε μέλος της για τους δικούς του λόγους,  τις εν εξελίξει ευρισκόμενες μεγάλες υποθέσεις -σκάνδαλα: Novartis, Μαρινάκης, Χρυσή Αυγή.  Ασφαλώς υπάρχουν δεκάδες άλλες ,  μεγάλου βεληνεκούς επίσης,   δικαστικές  υποθέσεις κι εκείνες σε εξέλιξη, αλλά τούτες οι τρεις είναι οι…μητέρες  των  δικαστικών μαχών.

Κι από την έκβασή τους θα κριθούν πολλά. Προπαντός, αν το “Τέλος Εποχής” θα μετατεθεί σε άλλο, … ευθετότερο χρόνο  ή θα  έρθει σύντομα και ως απότοκο αυτών των δικαστικών εξελίξεων.  Η αγωνία  βρίσκεται σε κορύφωση, μια και, ας μη φανεί υπερβολή,  πρόκειται για  “ζήτημα ζωής και θανάτου” ενός ολόκληρου  χρόνια παθογενούς  συστήματος,  που έστησαν σε διαπλοκή και συνεργασία “κατεργαρέων”,  όλες οι εξουσίες του τόπου.

Η Δίκη της Χ.Α και η καταδίκη των μελών της εγκληματικής οργάνωσης, είναι η αρχή. Τρεις δικαστές στην ουσία, έφεραν τα πάνω -κάτω.  ΄Οχι πως ήταν δύσκολο. Τέτοιο το έκανε η διαφθορά και η διαπλοκή  στη χώρα. Η καταδίκη μιας τέτοιας συμμορίας ήταν  αυτονόητη. Για οποιαδήποτε χώρα με στοιχειώδη  δικαιικό πολιτισμό, όχι όμως και στην Ελλάδα με βρώμικο πολιτικό αλλά και διαπλεκόμενο δικαστικό σύστημα. Οι έντιμοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες αυτής της χώρας είμαστε ευγνώμονες στο δικαστήριο της  Λεπενιώτη , που   έδωσε  σε τόσο αντίξοες συνθήκες  τις  εξετάσεις του (πλην της Ναζί εισαγγελέως  Αδαμαντίας Οικονόμου) και αρίστευσε.

Οι δύο άλλες μεγάλες υποθέσεις Novartis και Μαρινάκη  περιμένουν κι αυτές  να βρεθούν  στο χώρο της δικαιοσύνης πάλι  “πρόσωπα”. Ο θεσμός απέτυχε. ΄Ολο το βάρος του πια , το στηρίζουν ,όπως είπαμε εισαγγελείς και  δικαστές  σαν  την Τουλουπάκη κα τη Λεπενιώτη.  Θα βρεθούνε όμοιοι,  για να  καθίσουν στο “σκαμνί” και να δικάσουν τους  επίορκους πολιτικούς  του σκανδάλου  της φαρμακοβιομηχανίας και το Μαρινάκη, που  πληρώνει πρόστυχους κοντυλοφόρους με ναρκοδολάρια, για να “κρύβεται πίσω από το δάχτυλό” του;

Είναι υποθέσεις “ζωής και θανάτου”. Κι οι τρεις. Η μία λήγει, ως φαίνεται με απόδοση δικαιοσύνης. Αν τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης την είχαν πάλι σκαπουλάρει, ουδείς θα μπορούσε να  στοιχηματίσει  σήμερα, πως  η Αθήνα θα ήταν στη  θέση της.  Χωρίς υπερβολές πάλι.

Οι άλλες δύο θα  δείξουν. Από την εξέλιξή τους θα φανεί αν κι αυτή η τραγωδία θα έχει κάθαρση. Στο αρχαίο ελληνικό   θέατρο, αν ο ποιητής δε φρόντιζε στο έργο του, όχι απλώς  να παραθέσει κάθαρση, αλλά δυνατή κάθαρση,  “λίθος επί λίθου” δε θα έμενε στο θέατρο!  Φαντάζεται κανείς,  ο Σοφοκλής στο  “Οιδίπους Τύραννος”, μετά την αποκάλυψη των ανοσιουργημάτων του “ήρωα” πως όχι  μόνο είναι ο φονιάς του προηγούμενου βασιλιά της Θήβας, αλλά και δολοφόνος του πατέρα του και σύζυγος της μητέρας του, να τον τιμωρούσε με…επιβολή προστίμου;  Ποια κάθαρση διάλεξε;  Ύστερα από την ανακάλυψη της τραγικής αληθείας η Ιοκάστη απαγχονίζεται και ο Οιδίπους αυτοτυφλώνεται. Και όχι μόνο.  Εκλιπαρεί  για εξορία και  τρέμει για τις επιπτώσεις που θα έχουν στα παιδιά του  τα μεγάλα ανομήματα ,που διέπραξε.  Συγκλονιστικό Τέλος!

Η άτιμη και πρόστυχη  ομάδα των “λευκών κολάρων”, των διεφθαρμένων εκείνων πολιτικών που  εν μέσω δεινής τρικυμίας  και σφοδρής περιδίνησης του πλοίου   τούτοι, ως καπετάνιοι και πλήρωμα, “ευωχούντο  και ετέρποντο”, είναι ανάγκη να τιμωρηθεί παραδειγματικά.  Αν δε γίνει και  το φάσμα της  ατιμωρησίας θα κινείται ίδιο και απειλητικότερο  στην πολιτική ζωή των Νέων Ελλήνων,  αυτή η  χώρας  δε θα ορθοποδήσει ποτέ , ούτε έχει ελπίδα  να καταστεί κάποτε κι αυτό  κράτος δικαίου.

Ο εφοπλιστής Μαρινάκης, από την άλλη, βαρύνεται με έγκλημα καθοσίωσης. Δεν είναι ένα ανώνυμος κακοποιός, ένας μεγαλέμπορος ναρκωτικών.  Είναι φίλος του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας και χορηγός του κόμματος που την κυβερνά. Είναι ακόμα  δια νόμου ιδιοκτήτης ΜΜΕ. Από την άλλη, είναι πρόεδρος μιας από τις μεγαλύτερες  ελληνικές ποδοσφαιρικές ομάδες. Κάτι σαν θεσμός, θα λέγαμε.

Αν ο εφοπλιστής που  κατηγορείται ακόμα  για 10 δολοφονίες (!) καταφέρει να μείνει στο δικαστικό απυρόβλητο και να μην τιμωρηθεί ποτέ,  θα παγιωθεί η περίπτωσή του  στη συνείδηση των νεότερων Ελλήνων ως σύμβολο και απόδειξη ατιμωρησίας   ειδεχθούς εγκληματία ,που δε φοβάται κανέναν  μόνο και μόνο γιατί ξέρει να εξαγοράζει εξουσίες. Την ίδια την κυβέρνηση και ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού Τύπου.

 

Οι “χρυσές σελίδες” της Ιστορίας που μπήκαν και τα ονόματα  της  Ελένης Τουλουπάκη και της Μαρίας Λεπενιώτη, περιμένουν και νέες αναγραφές. Για ένα σπουδαίο, εκτός των άλλων,  λόγο.  Ο θεσμός της ελληνικής δικαιοσύνης δεν έχει να επιδείξει και πολλά τέτοια ονόματα σε αυτές τις σελίδες, που άνοιξαν με πρώτα  ονόματα του Τερτσέτη  και του Πολυζωίδη.  Αντίθετα ,οι “μαύρες σελίδες” της, είναι ασφυκτικά  γεμάτες  από εκπροσώπους της.