Από τρελό κι από παιδί, μαθαίνεις την αλήθεια. Από κοντυλοφόρο, ποτέ. Αλλιώς, τί…σοβαρός επαγγελματίας θα ήταν;
΄Όμως, ή κάθε κανόνας έχει την εξαίρεσή του ή του παρακάτω Καρελιά, μέλος κι αυτός της γκεμπελικής φαμίλιας (άρα με γνώση κι επίγνωση από μέσα) , του ξέφυγαν κάποιες αλήθειες για τον προσφάτως θανόντα συνάδελφό του Σταύρο Ψυχάρη. Ο εκλιπών υπήρξε, ως γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ , το alter ego του Γιώργου Τράγκα. Ανακάτευαν τα ίδια σκατά, με εκβιασμούς, αγοραπωλησίες, δάνεια, χοντρές διαφημίσεις, υψηλά κονέ. Υπόκοσμος…κανονικός και δυσώδης.
Για δείτε τί λέει ο εν λόγω για τα μαγαζιά, τα σκυλάδικα, και τα χοντρά νυχτοκάματα (εν τη παλάμη και ούτω άδομεν) των πρώτων ονομάτων στην γκεμπελική πιάτσα :
Σταύρος Ψυχάρης: Η ισχύς, η πτώση και το άδοξο τέλος…
Ο Σταύρος Ψυχάρης ως δημοσιογράφος και ως διευθυντικό στέλεχος του ΔΟΛ δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ο Σταύρος Ψυχάρης ήταν ισχυρό διευθυντικό στέλεχος στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, μού είχε κάνει εντύπωση η συχνή παρουσία του στις συνελεύσεις του επαγγελματικού μας σωματείου, της ΕΣΗΕΑ. Ερχόταν, κουβέντιαζε για λίγο με αρκετούς, ψήφιζε και έφευγε.
Ακόμα και στα τελευταία χρόνια της πορείας του, όταν η αρρώστια είχε αρχίσει να τον καθηλώνει σωματικά, έδινε «το παρών». Δεν ήθελε ποτέ κανείς του αμφισβητήσει τη δημοσιογραφική ιδιότητα, ακόμα κι όταν έγινε μάνατζερ.
Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90, ένας συνάδελφος από ΤΟ ΒΗΜΑ μού τηλεφώνησε και μου είπε: «Θέλει να σε δει ο Ψυχάρης». «Τι με θέλει;» τον ρώτησα. «Υποψιάζομαι ότι θα σου προτείνει να έρθεις στο «Βήμα». Να είσαι αύριο στις 12 στην Αθαναϊκή Λέσχη».
Γεμάτος περιέργεια άνοιξα τη βαριά σιδερένια πόρτα της, κάπως μυθικής τότε, «Λέσχης» στην οδό Σταδίου και μετά από το σχετικό έλεγχο ο θυρωρός με έστειλε σε έναν όροφο. Ο Ψυχάρης, αφού με ρώτησε λίγο για τα οικογενειακά μου, μπήκε στο θέμα: «Ξέρω ότι είσαι παιδί της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Είναι καλό μαγαζί, αλλά το δικό μας είναι καλύτερο. Θέλω να έρθεις στο «Βήμα». Να ξέρεις ότι θα θυμώσουν μαζί σου ο Κίτσος(Τεγόπουλος) και ο φίλος μου ο Σεραφείμ (Φυντανίδης). Πόσα λεφτά θέλεις;».
Του είπα «θα το σκεφθώ» και δεν φάνηκε να του αρέσει. Μετά από λίγες ημέρες του απάντησα ότι δεν θα πάω στο «Βήμα». Στην επόμενη συνέλευση της ΕΣΗΕΑ που τον είδα μού είπε χαμογελαστός: «Κατάλαβα πόσο δεμένος είσαι με το μαγαζί σας». Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που μιλήσαμε.
Ο Ψυχάρης ήταν κάπως μυθιστορηματικό πρόσωπο, αφού ανήκε στο ισχυρότερο, διαχρονικά, συγκρότημα Τύπου της χώρας. Ο ΔΟΛ ή σκέτο «Συγκρότημα», όπως το αποκαλούσαμε οι δημοσιογράφοι, ήταν ένα πολύ καλό μαγαζί για όσους εργάζονταν εκεί. Ταυτόχρονα, ήταν ένα εξουσιαστικό ιερατείο, με σημαντική έως καθοριστική επιρροή στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Ο ΔΟΛ εξέφραζε πολιτικά το χώρο του Κέντρου, όπως την εκπροσωπούσε προδικτατορικά η Ενωση Κέντρου και μεταδικτατορικά το ΠΑΣΟΚ. Το πρωί ΤΟ ΒΗΜΑ ήταν πιο «σοβαρό» και «συντηρητικό» και με ισχυρή πρόσβαση και επιρροή στη συντηρητική παράταξη(μετά τη Μεταπολίτευση, ΝΔ). Το απόγευμα ΤΑ ΝΕΑ, πιο «λαϊκά» και πιο «προοδευτικά».
Ο Ψυχάρης ήταν ο δημιουργός του κυριακάτικου ΒΗΜΑΤΟΣ, μια από τις πιο πλούσιες σε ύλη και παρεμβατικές πολιτικά εφημερίδες της Μεταπολίτευσης.
Μετά το θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη ανέλαβε να κουμαντάρει ολόκληρο το «μαγαζί» του ΔΟΛ. Αυτό του απέφερε ισχύ και προσωπικό πλουτισμό, αλλά ταυτόχρονα τον οδήγησε σε διόγκωση των χρεών του, με αποτέλεσμα να φτάσει στη χρεοκοπία, ο ίδιος να υποχρεωθεί να το εγκαταλείψει και μετά να περάσει στα χέρια του σημερινού ιδιοκτήτη, του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Η τελευταία απόπειρα του Ψυχάρη να σώσει το Συγκρότημα μέσω της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και να παραμείνει ο ίδιος στο «τιμόνι» του απέτυχε. Και στη δημοσιογραφική ιστορία της εποχής θα μείνει το ανάγνωσμα περί της «Γάτας των Ιμαλαίων», από την τελευταία συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα (2016).
Τι θα μείνει από τη σχεδόν 50ετή πορεία του Σταύρου Ψυχάρη στον Τύπο και στην πολιτική ζωή; Η αναμφισβήτητη δημοσιογραφική παρεμβατικότητά του; Ή η ιντρικαδόρικη και συχνά δολοπλόκος παρέμβασή του στα πολιτικά πράγματα, που ήταν, άλλωστε, σήμα κατατεθέν του «μαγαζιού» του; Δεν ξέρω την απάντηση.
Στον Ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι αποδίδεται η ρήση «η δημοσιογραφία σε οδηγεί παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως». Ο Ψυχάρης δεν την εγκατέλειψε και είχε κακό τέλος.
ΥΓ: Δεν μετάνιωσα ποτέ που έμεινα μέχρι τέλους στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, με τη σχεδόν απόλυτη έως αναρχίζουσα ελευθερία που έδινε στους συντάκτες της. Κι ας είχε κακό τέλος και μας άφησε στον άσσο…