Κηδεία Κωνσταντίνου: «Δεν είναι αυτό το τέλος πατέρα» – Ο επικήδειος του Παύλου:
“Μεγαλειότατε, βασιλιά, πατέρα μου, παππού, Oλυμπιονίκη». Με αυτά τα λόγια, ξεκίνησε τον επικηδειο λόγο του ο πρωτότοκος γιος του, Παύλος. «Είναι οδυνηρή αυτή η μέρα του χωρισμού με την αγαπημένη σου βασίλισσα και μητέρα μας, για εμάς τα παιδιά και τα εγγόνια σου» είπε μεταξύ άλλων και πρόσθεσε:
«Αλλά και για όλους εκείνους που τιμούν τη μνήμη σου και ήταν αδύνατο να είναι σήμερα μαζί σου».
«Δεν είναι αυτό το τέλος πατέρα», ανέφερε ο Παύλος, τονίζοντας ότι «θα ζεις πάντα στη σκέψη και την καρδιά μας».
«Στερήθηκες πολύ νέος τον πατέρα σου, τον αείμνηστο βασιλέα Παύλο, τίμησες όμως πάντα την παρακαταθήκη του. Δόξασες τη χώρα ως Ολυμπιονίκης, έφερες τιμή στη γαλανόλευκη και στην πατρίδα» συμπλήρωσε και αναφέρθηκε στην εποχή που ανέλαβε τον θρόνο:
«Ήταν δύσκολη εποχή πατέρα όταν ανέβηκες στο θρόνο. Από την πρώτη στιγμή αντιστάθηκες με σθένος και αναζήτησες τρόπο ανατροπής. Η προσπάθειά σου απέτυχε, όμως δεν ήθελες μένοντας στην Ελλάδα να γίνεις αιτία νέας αιματοχυσίας και δέχτηκες με σεβασμό την απόφαση του ελληνικού λαού».
Επίσης, έκανε λόγο για την «αποφασιστική επιρροή» του πατέρα του στην εκλογή της Αθήνας για τους Ολυμπιακούς του 2004. «Ήταν», σημείωσε, «μια από τις σημαντικότερες επιτυχίες σου».
Και κατέληξε:
«Ο Θεός σε αξίωσε πατέρα να αφήσεις την τελευταία σου πνοή στην πατρίδα μας, που αγάπησες σε όλη σου τη ζωή. Η ισχύς μου η αγάπη του λαού ήταν και πάντα θα είναι ο κανόνας της οικογενείας μας. Η ισχύς της πατρίδας είναι η αγάπη του Έλληνα για αυτή. Καλό ταξίδι.»
*****
Γράφουμε στο βιβλίο μας ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ
(κεφ. VII,σελ, 135 κ.εξής:):
“ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟ, κ. ΚΑΘΗΓΗΤΑ ΝΑ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ”
΄Ενα πρωί είχα Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος (Αγωγή του Πολίτη το λέγαμε τότε το μάθημα) στη Γ΄ Λυκείου, που ήταν και η τάξη της Αλέξίας. Το μάθημα της ημέρας ήταν για τη Συνταγματική Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας με αναφορές στις δικτατορίες και ειδικά σε κείνη των συνταγματαρχών το ΄67.
Δεν έλεγε και πολλά γι αυτό το θέμα το βιβλίο. Μια ακροθιγή αναφορά στα γεγονότα εκείνα, κάτι λίγες αράδες. Είπα το μάθημα χωρίς πολλά πολλά , αν και δε συνήθιζα ποτέ σχεδόν, ιδιαίτερα σε μαθήματα με τέτοιες αναφορές, να μένω σε αυτά μόνο που έλεγε το σχολικό εγχειρίδια. ΄Όμως, αυτή τη φορά απέφυγα τις κρίσεις και τις προεκτάσεις στο θέμα.
΄Ηταν τα πνεύματα οξυμμένα με όλα εκείνα που είχαν γίνει, δεν ήθελα να ρίξω λάδι στη φωτιά, να μην πουν πως προκαλώ τα παιδιά. Δεν έπρεπε, άλλωστε, να ξεχνώ πως ήμουν στο «σχολείο του βασιλιά» και είχα τα παιδιά του μαθητές μου.
Παράδωσα το μάθημα στα γρήγορα , είπα για τον Κωνσταντίνο πως ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία μόλις 23 ετών και με την επικράτηση των πραξικοπηματιών, εκείνος παρέμεινε αρχηγός του κράτους ως το Δεκέμβρη του 1967 ,με αποτέλεσμα οι συνταγματάρχες να εδραιώσουν την εξουσία τους ευκολότερα. ΄Εκανα και μια επανάληψη στα προηγούμενα ,έτσι για να έχω κάτι να λέω, μέχρι να τελειώσει η ώρα και φεύγοντας από την τάξη με το χτύπημα του κουδουνιού, ένιωθα ανάλαφρος και ευτυχής, που όλα πήγαν κατ΄ ευχήν.
Την άλλη ημέρα το πρωί, την πρώτη ώρα, είχα πάλι μάθημα στη Γ΄ Λυκείου. Ιστορία τούτη τη φορά. Λίγο πριν μπω στην τάξη, είδα τα παιδιά μαζεμένα πηγαδάκι έξω στο διάδρομο, κάτι να συζητούν χαμηλόφωνα. Μόλις με βλέπουν , έκοψαν απότομα την κουβέντα και βιάστηκαν να μπουν στην τάξη.
Παραξενεύτηκα. Συνήθως, πριν ακόμα οι καθηγητές φύγουμε από το γραφείο για την τάξη, οι μεγάλοι μαθητές βρίσκονταν ήδη στα θρανία τους ,περιμένοντας χωρίς φασαρία και φωνές την είσοδο του καθηγητή. Μάλιστα, όλοι οι μαθητές του Κολλεγίου , μικροί και μεγάλοι ,κρατούσαν πάντα την παλιά εκείνη συνήθεια (και για τα ελληνικά σχολεία) να σηκώνονται από τα θρανία, μόλις έμπαινε ο καθηγητής στην τάξη και να παραμένουν όρθιοι, μέχρι να καθίσει πρώτος εκείνος στην έδρα του .
Από την πρώτη στιγμή στα τμήματα που έκανα μάθημα, προσπάθησα να πείσω τα παιδιά πως δεν ήταν δα ανάγκη να ξεροσταλιάζουν όρθιοι, μέχρι να καθίσει ο …ένας και ζήτησα σε εμένα ,τουλάχιστον, να μη σηκώνονται. Μου έκανε εντύπωση πως σε μερικούς δεν πολυάρεσε η καινοτομία μου και συνέχιζαν να κρατούν την παράδοση, ακόμα και σε μένα.
Διαισθάνθηκα πως κάτι θα συμβεί . Μπαίνοντας, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, το ένιωθα , μα έκανα σαν να μην καταλάβαινα τίποτα, Τους καλημέρισα χαμογελαστός, απόθεσα την τσάντα μου στην έδρα, υπέγραψα το απουσιολόγιο, αφού πρώτα διέγραψα τη λέξη Πριγκίπισσα που ήταν μπροστά από το όνομα της Αλεξίας στο χώρο που έγραφε «Επιμελητής τάξεως» (όπως έκανα κάθε ημέρα) και ετοιμάστηκα να αρχίσω το μάθημα.
Στο πρώτο θρανίο καθόταν η Αλεξία. Δίπλα της μια κοκκινομάλλα συμμαθήτρια της , Χούλη τη λέγανε, κόρη ενός εφοπλιστή, ισχυρός οικονομικός παράγοντας την παροικία και κολλητός του βασιλιά. Με το που σήκωσα τα μάτια να κοιτάξω τα παιδιά, βλέπω το χέρι της Αλεξίας υψωμένο. Πρέπει να το κρατούσε για ώρα έτσι, δείγμα πως κάτι σοβαρό ήθελε να πει. “Θέλεις κάτι, Αλεξία” ,τη ρώτησα, παριστάνοντας τον άνετο και το βιαστικό να μπω αμέσως στο μάθημα. Η Αλεξία σηκώνεται από το θρανίο, παίρνει το πολύ σοβαρό της, γιατί σοβαρή ήταν από φυσικού της και με …επίσημο, πομπώδες ύφος μου πετάει. «Είναι ανήθικο, κύριε καθηγητά, να διαστρεβλώνετε την Ιστορία. Και κάθισε.
΄Εμεινα κόκαλο ΄Ηταν η πρώτη φορά που την άκουγα να μου μιλάει έτσι. Τί ήταν τούτο πάλι και πού αναφερόταν; Σε τι πάνω διαστρέβλωσα την Ιστορία; Κι αυτό το «διαστρεβλώνω» στο λεξιλόγιο της Αλεξίας; Καλά- καλά το κορίτσι δεν τα κατάφερνε με τα καθημερινά ελληνικά. Φως -φανάρι πως κάποιοι την είχαν δασκαλέψει να μιλήσει έτσι. Μπορεί και ο ίδιος ο πατέρα της να την ΄έβαλε να τα πει αυτά , για να δημιουργήσει ζήτημα , να με προκαλέσουν.
Προσπάθησα να κρατήσω τη ψυχραιμία μου και ήρεμα τη ρώτησα τι εννοεί με αυτό που έλεγε. Αντί της Αλεξίας, ανάλαβε η Χούλη να μου εξηγήσει. Πετάχτηκε από το θρανίο και σε έξαλλη κατάσταση, κουνώντας μάλιστα απειλητικά το χέρι, σε άθλια ελληνικά, τσίριζε πως στο χτεσινό μάθημα δεν είπα την αλήθεια και πως ο βασιλιάς ήταν από την αρχή αντίθετος με τη δικτατορία.
Αργότερα, μάλιστα ,συνέχισε, την πολέμησε γι αυτό εξαναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα και έχασε το θρόνο του., ΄Ελεγε κι άλλα πολλά, ακαταλαβίστικα, μισά εγγλέζικα, μισά ελληνικά. Πέταγαν σπίθες τα μάτια της, έτρεμε, φοβήθηκα μην πάθει στην κατάσταση που ήταν.
Τα άλλα παιδιά, σχεδόν όλα, είχαν σκύψει το κεφάλι, δε μίλησε κανένας. Περίμεναν φαίνεται να απαντήσω για να καθορίσουν τη στάση τους. Το πιθανότερο ήταν πως υπήρχε σχέδιο, «άνωθεν» καταστρωμένο. ΄Ολα έδειχναν πως τα παιδιά ήταν απ ΄έξω μιλημένα και πως το καθένα είχε το ρόλο του να παίξει σε αυτήν την παράσταση, μετά.
‘ Ενα σωρό πράγματα περνούσαν από το μυαλό μου για το πως έπρεπε να αντιδράσω εκείνη τη στιγμή. Από το να σηκωθώ να φύγω ,καταγγέλλοντας στο Σύλλογο καθηγητών την απρεπή και αυθάδη συμπεριφορά των μαθητριών Αλεξίας και Χούλη, μέχρι να «διασκεδάσω» την υπόθεση, ρίχνοντάς το στο συνηθισμένο ρεφρέν «ελάτε, μωρέ, τώρα , δεν είναι αυτά πράγματα για σας, κοιτάξτε τα μαθήματά σας και αφήστε τα πολιτικά”. Δεν έκανα, όμως, τίποτα απ΄όλα αυτά.
«Σαν έτοιμος από καιρό», ήρεμα, χωρίς κορώνες και ξεσπάσματα, κοιτάζοντας ένα- ένα τα παιδιά στα μάτια και πιότερο την Αλεξία είπα: Δεν είναι έτσι τα πράγματα , Αλεξία. ‘Αλλη είναι η αλήθεια, αν θες να μάθεις για τον πατέρα σου και τη δικτατορία. ΄Οχι μόνο δεν ήταν αντίθετος ο βασιλιάς ,αλλά ετοίμαζε τη δική του δικτατορία των στρατηγών. Τον πρόφτασαν, όμως, οι συνταγματάρχες και χωρίς και ο ίδιος να το καταλάβει ,βρέθηκε όμηρος των πραξικοπηματιών τον Απρίλη του 67.
Κι ακούστε τώρα πως έγιναν τα πράγματα , «χωρίς φόβο και πάθος», αν θέλετε να ξέρετε τα πραγματικά γεγονότα εκείνης της εποχής.
Το παραπάνω, ήταν ένα από τα μαθήματα στην Ιστορία και τα Στοιχεία Δημοκρατικού πολιτεύματος στην τάξη της Αλεξίας στο Ελληνικό Κολλέγιο Λονδίνου , τη σχολική χρονιά 1982/83. Σήμερα, υπογράφουμε πάλι εκείνες τις παραδόσεις, χωρίς ούτε « ένα ιώτα» να αφαιρούμε . Και συνεχίζουμε να νιώθουμε υπερήφανοι (ασφαλώς και η λοιπή ομάδα των Ανταρτών του Hellenic College of London) “για το σκληρό αγώνα που δώσαμε τότε, να μην πάρουν απολυτήρια και ενδεικτικά τα παιδιά του Κωνσταντίνου με τους τίτλους τους “Διάδοχος, Πρίγκιπες”, υπογραμμένα από ΄Ελληνες ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ εκπαιδευτικούς, όπως ήταν τα σχέδια των βασιλικών. Αγωνιστήκαμε και τηρήσαμε “μέχρι κεραίας” τη συνταγματική τάξη, έστω κι αν το πληρώσαμε (τότε και μετά) πολύ ακριβά.
Σήμερα, προσθέτουμε σε κείνο το μάθημα και νέα στοιχεία, όσα ήρθαν στο φως αργότερα. Και συμπεριλαμβάνουμε τα νέα πρόσωπα τα οποία πρωταγωνιστούν στο τωρινό ιστορικό γίγνεσθαι και μάλιστα ΜΟΝΟ ΕΛΕΩ του αποβιώσαντος, πριν λίγες ημέρες, τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου. Μιλάμε, φυσικά, για το σημερινό πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Αν δεν υπήρχε ο εξαγορασμένος από τα Ανάκτορα με τα αργύρια της Αποστασίας, πατέρας του Κων. Μητσοτάκης , ούτε… η πόρτα του «Μαξίμου» θα γνώριζε από πού ανοίγει.
Γι αυτό, ο γόνος της φαμίλιας είναι ευγνώμων στη “βασιλική οικογένεια” και τίμησε, ως αρχηγό κράτους στην κηδεία του, τον πρόσφατα αποθανόντα τέως βασιλιά. Και όχι μόνο. Το σχέδιο παραμένει. ΄Οπως ,ακριβώς, το καταθέσαμε στο βιβλίο μας και το είπε ξεκάθαρα στον επικήδειο λόγο του και ο Παύλος. “Δεν είναι αυτό το τέλος πατέρα»! Θα τους βρούμε, απειλεί, πάλι μπροστά μας. Αλλά, και αυτοί, φυσικά,εμάς.
Είναι αυτά τα “βασιλικά αργύρια”, που, πλην των άλλων, του έστειλαν και το χαρτί από το Χάρβαρντ…ταχυδρομικώς στο σπίτι. Και αργότερα, μαζί με τα άλλα, εκείνα των εφοπλιστών, τον έκαναν μέχρι και πρωθυπουργό μιας χώρας, που συνεχίζει όπως τότε, να είναι…Μπανανία.
Γράφαμε εδώ στις 15 Ιουλίου 2020:
“ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ” ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΧΟΥΝΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ-ΦΑΜΙΛΙΑΣ ΚΩΝ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1965.
ΙΟΥΛΙΑΝΑ:
Η επιστολή του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στο πρωθυπουργό της χώρας Γ.Παπανδρέου,με την οποία και ο ίδιος ο αποστολέας …δε γνωρίζει γιατί τον κατηγορεί :
” Εν Κερκύρα τη 8η Ιουλίου 1965
Κύριε πρωθυπουργέ
…Η κατάσταση της χώρας είναι ανώμαλος και ανησυχητική, καθιστώσα επείγουσαν, κατά την γνώμην μου, την λήψιν ριζικών και αδιαβλήτων από πάσης πλευράς μέτρων αποκαταστάσεως του σοβαρώς κλονισθέντος κράτους δικαίου, εδραιώσεως της νομικότητος και επαναφοράς του αισθήματος της ασφάλειας και της τάξης. Ανώμαλος κατέστη η κατάστασις, αφ’ης στιγμής εκ της ΚΥΠ, η οποία υπάγεται προσωπικώς εις υμάς και διοικείται υπό προσώπων της απολύτου εμπιστοσύνης σας, εξεπορεύθη συνωμοτική οργάνωσις εις τας ενόπλους δυνάμεις (σ.σ. εννοεί τον ΑΣΠΙΔΑ), μοναδικόν σκοπόν έχουσα την ανατροπήν του Συντάγματος της χώρας και την επιβολήν δικτατορίας ελεεινής μορφής…
…Σας καλώ να καταδικάσετε δημόσια την εναντίον μου συκοφαντικήν εκστρατείαν και να λάβετε σύντομα και αποδόσεως μέτρα διαλύσεως πάσης οργάνωσεως ή προπαρασκευής λαοκρατικών εκδηλώσεων ή προπαρασκευής λαοκρατικών εκδηλώσεων ή στάσεων, προπαρασκευαζόμενων ύφ’ οιονδήποτε πρόσχημα προς υποδούλωσιν του ελληνικού λαού και κατάλυσιν της λαϊκής κυριαρχίας και των ατομικών ελευθεριών…
…Θεωρώ ότι αποτελεί υποχρέωσιν σας η άμεσος και άνευ δισταγμού πραγματοποίησις των όσων σας ζητώ. Η προειδοποίησίς μου αυτή είναι η τελευταία.”
***
Μια επιστολή με λόγια του αέρα, που δεν έχει κανένα νόημα, καμιά βάση, κανένα επιχείρημα. Στάλθηκε ακριβώς ως πρόσχημα για ό,τι θα ακολουθούσε λίγο μετά. Συγκεκριμένα:
Το απόγευμα της 15ης Ιουλίου 1965 πραγματοποιείται συνάντηση, Βασιλιά και πρωθυπουργού, στα ανάκτορα της Ηρώδου του Αττικού. Κράτησε,όμως, ελάχιστα . Μετά από ένα τέταρτο ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, βγήκε και αμέσως ενημέρωσε τους δημοσιογράφους που βρίσκονταν απ’ έξω, ότι “επήλθε διαφωνία. Αύριο θα υποβάλω παραίτησιν και θα προβώ εις ανακοινώσεις”. Και σκυθρωπός έφυγε για το Καστρί.
Πριν όμως φθάσει στο σπίτι του ,όπως ήταν προσχεδιασμένο, ο πρόεδρος της Βουλής και ηγετικό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου, ο Γεώργιος Αθανασιάδης – Νόβας, ο οποίος περίμενε ήδη σε κάποιο δωμάτιο των ανακτόρων κατά την διάρκεια της συνάντησης Κωνσταντίνου – Παπανδρέου, λαμβάνει από τον βασιλιά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Μεταξύ των άλλων, υπουργός ορκίζεται και ο επικεφαλής των αποστατών Κ. Μητσοτάκης.
Τις επόμενες ημέρες η Αθήνα γνώρισε πρωτοφανείς διαδηλώσεις, στήριξης στο πρόσωπο του “Γέρου της Δημοκρατίας”. Τόσο μαζικές, όσο αυτές του Δεκεμβρίου του 1944. Στις διαδηλώσεις της 21 Ιουλίου, η αστυνομία δολοφονεί τον αριστερό φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα.
Από τις σελίδες της Αποστασίας,όμως και πάλι ο Τύπος της εποχής,ακόμα και ο λεγόμενος “δημοκρατικός”,δεν επεσήμανε το σπουδαιότερο κεφάλαιό της, που είναι το ακόλουθο,,όπως το αναπτύξαμε σε παλιότερο κείμενό μας.:
Η XΟΥΝΤΙΚΗ ΘΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΩΝ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Η ορκωμοσία της δικτατορίας και ο βασιλιάς
Ο Αποστάτης “Μητσοτάκης Κάθαρμα”,όπως τον αποκαλούσε ο λαός τις ημέρες της Αποστασίας
***
Κυριάκος Μητσοτάκης σε Αλέξη Τσίπρα: “Ας αναζητήσουμε λίγο τους τρόπους με τους οποίους η δικιά σας οικογένεια απέκτησε την περιουσία που είχε, πότε την απέκτησε, με ποιους έκανε δουλειές στη χούντα».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης,αν κουβαλάει ένα βαρειάς μορφής μειονέκτημα ,δεν είναι,όπως θα νόμιζαν πολλοί, ο νεποτισμός, η ανηθικότητα, η διαφθορά, η δημαγωγία, και τα συναφή. Αυτά είναι και δια γυμνού οφθαλμού ορατά και μάλιστα σε μια σειρά χωρίς αρίθμηση… προτεραιότητας . Το μέγα μειονέκτημα του υιού Μητσοτάκη είναι η αμετροέπεια, το θράσος. Κι αυτά οφείλονται κυρίως σε δυο λόγους. 1. Στη έλλειψη γνώσης, κυρίως ιστορικής και πολιτικής 2. Στην άγνοια του ελλοχεύοντος κινδύνου. Κι αυτό έχει άμεση σχέση με την αυτογνωσία,που είνα παντελώς απούσα , ως αρετή από το γόνο της φαμίλιας Κων. Μητσοτάκη.
Δεν έχει συναίσθηση τις περισσσότερες φορές του τί λέει και τί κάνει. Μπορεί να σου πετάξε στα καλά καθούμενα μια τέτοια κοτσάνα , ένα κουφό τόσο παλαβό , που …σε στέλνει κανονικά και αδιάβαστο. Είναι αυτό, ακριβώς, το μειονέκτημα που τον καθιστά τρωτό, αναλώσιμο στους αντιπάλους του. Είναι πολύ λίγος, κυρίως και εξαιτίας αυτού, για να αντιμετωπίσει σε πολιτική αντιπαράθεση ακόμα και έναν…οικολόγο Βεργή (για όποιον το θυμάται). Και το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό, περισσότερο επειδή, ακριβώς, ηγείται ενός κόμματος που διεκδικεί την εξουσία. Κι αυτό το γνωρίζουν οι περισσότεροι στη Ν.Δ
Οπότε,ας μην περιμένει κανείς απ΄έναν Κυριάκο να γνωρίζει και να συνειδητοποιεί,εκτός των άλλων, και την αξία των παροιμιών,των περιεκτικών, μεστών σοφίας, λαϊκών φράσεων. ΄Οπως για παράδειγμα , της γνωστής και με πλούσια μεταφορική έννοια ,ατάκας πως «στου κρεμασμένου το σπίτι δε μιλάνε για σκοινί». Παντελής άγνοια της σημασίας της λαϊκής αυτής εφετμής.
Αλλιώς,πώς εξηγείται ο γιος του βασιλοχουντικού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να κατηγορεί για χουντικό τον πατέρα του πρωθυπουργού; ΄Η επειδή ο ελληνικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία είναι ανιστόρητος, φαντάζονται εκεί στην… άγια φαμίλια πως εμείς οι υπόλοιποι και «παροικούντες την Ιερουσαλήμ»,δε γνωρίζουμε τις πομπές της; Και τις γνωρίζουμε και δεν τις ξεχνάμε.
Να, λοιπόν, ποιος ήταν ο πατέρας του Κυριάκου Μητσοτάκη και ποιος ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην προετοιμασία του πραξικοπήματος της χούντας των στρατηγών, που δεν πρόφτασε να εκδηλωθεί, γιατί τους…πρόκανε η χούντα των συνταγματαρχών.
Είναι γνωστό το πολιτικό έγκλημα «καθοσίωσης» και εσχάτης προδοσίας που διέπραξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ,όταν ως βουλευτής της Ε.Κ, αυτομόλησε στο βασιλικό στρατόπεδο, σαφέστατα έναντι μεγάλης αμοιβής,οπως φάνηκε μετά από την οικονομική άνθιση της οικογένειας. Και τούτο,γιατί ο Κρητικός πολτικός, μπήκε σχεδόν φτωχός στην πολιτική και λίγα χρόνια μετά έγινε ένας από τους πλουσιότερους ΄Ελληνες. Πρόκειται για το έγκλημα της ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ που διέπραξε, εξαιτίας,μάλιστα, της οποίας ποσέκτησε τον…τιμητικό τίτλο «Μητσοτάκη Κάθαρμα»,όπως τον αποκαλούσε ο δημοκρατικός λαός.
Ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος, μόλις οι σύμβουλοί του διαπίστωσαν πως ήταν υπαρκτός ο κίνδυνος η ΄Ενωση Κέντρου να εξελιχθεί σε καθοριστικό παράγοντα διαχείρισης της εξουσίας, ως εκλεγμένη κυβέρνηση, με διακύβευμα την απώλεια και του ίδιου του θρόνου του, ξεκίνησαν οι κινήσεις για τη σύσταση συνωμοτικής ομάδας στο στράτευμα ,κυρίως με φιλοβασιλικούς στρατηγούς. Πρώτη φάση και κύρια αυτής της διαδικασίας, ήταν η περίφημη Αποστασία, το βάρος της οποίας,αν και συμμετείχαν και άλλοι αποστάτες βουλευτές, το σήκωσε σχεδόν αποκλειστικά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Με την Αποστασία ξεκίνησε ουσιαστικά και η εφαρμογή του σχεδίου για την προετοιμασία από τα ανάκτορα του πραξικοπήματος της Χούντας των στρατηγών. Και εν γνώσει φυσικά των αποστατών και του πρωτοστατούντος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το δεύτερο,επίσης καθοριστικό βήμα ήταν τούτο: Η τρίτη κυβέρνηση των αποστατών, προχώρησε όλως αιφνιδίως στην αποστράτευση του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων,του στρατηγού Πιπιλή καθώς και του αρχηγού στρατού στρατηγού Γεννηματά. Αρχηγός Στρατού τοποθετήθηκε ο στρατηγός Γρηγόριος Σπαντιδάκης, έμπιστος άνθρωπος των Ανακτόρων. Την προαγωγή του υπέγραψε και ο ίδιος ο Μητσοτάκης,με τον οποίο, ο Σπαντιδάκης, πέρα από το φιλοβασιλικό τους δεσμό είχαν και συγγενική (σύζυγος της πρώτης ξαδελφης του) .
Χρόνια ,μετά, ο αρχισυνωμότης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και κολλητός του τέως βασιλιά ,των οποίων οι σχέσεις παρέμειναν ισχυρές μέχρι και το θάνατο του πρώτου (δες και Νίκος Αδαμόπουλος, ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΓΛΥΞΜΟΥΡΓΚ, Dreyfus,1994), δε συγχώρησε το Σπαντιδάκη, γιατί ο τελευταίος δε τήρησε τον όρκο της συνωμοτικότητας και πρόδωσε το τ. βασιλέα. ΄Ηταν εκείνος που κάρφωσε στον Παττακό το κίνημα των στρατηγών και προσχώρησε στους συνταγματάρχες.
Γι΄αυτό και χούντα του Παπαδόπουλου αντάμειψε τον Σπαντιδάκη και του επιδαψίλευσε εξαιρετικές τιμές ( αντιπρόεδρος της πρώτης δικτατορικής κυβέρνησης Κόλλια). Η συμβολή του, όντως, ήταν αποφασιστική για την επιτυχή εξέλιξη του στρατιωτικού κινήματος των “καραβανάδων”. Υπήρξε ο μοιραίος άνθρωπος για τον τ.βασιλιά, τον Κων .Μητσοτάκη και τους υπόλοιπους φιλοβασιλικούς στρατηγούς,που προδόθηκαν από τον ομόβαθμό τους Γρηγόριο Σπαντιδάκη.
΄Ετσι “παρά τρίχα”, δεν κατάφεραν οι στρατηγοί να εγκαθιδρύσουν τη δική τους, βασιλοχουντική δικτατορία. Με τις ευλογίες,φυσικά Μητσοτάκη και λοιπών αποστατών της Ε.Κ του Γεωργίου Παπανδρέου.
Αλλά,ας δούμε τα ιστορικά αυτά γεγονότα,έτσι όπως (αυτή τη φορά) τα περιγράφει επακριβώς (δεν το κάνει πάντα) η Μηχανή του Χρόνου.
Ποιος ήταν ο Σπαντιδάκης της χούντας που ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρομοίασε με τον νέο υπ. Άμυνας
«Ο τελευταίος εν ενεργεία στρατιωτικός που ανέλαβε τη θέση Υπουργού Άμυνας ήταν ο Γρηγόριος Σπαντιδάκης επί χούντας». Με αυτή τη δήλωση ο Κυριάκος Μητσοτάκης προκάλεσε πολιτική κόντρα συγκρίνοντας την υπουργοποίηση του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Ευάγγελου Αποστολάκη με αυτήν του στρατηγού Σπαντιδάκη το 1967.
Ο στρατηγός Γρηγόριος Σπαντιδάκης γεννήθηκε στο Ρέθυμνο. Αποφοίτησε από την Σχολή Ευελπίδων το 1931 και ονομάστηκε ανθυπίλαρχος. Συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο 1940-41, όπου και τραυματίστηκε.
Στην κατοχή εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «ΟΜΗΡΟΣ» και μετά την απελευθέρωση έλαβε μέρος στον Εμφύλιο. Ήταν διοικητής τεθωρακισμένων μονάδων και μέλος του ΙΔΕΑ, της μυστικής στρατιωτικής οργάνωσης, η οποία αποπειράθηκε να οργανώσει πραξικόπημα το 1951. Κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου κατείχε τη θέση του αρχηγού του ΓΕΣ. Είχε την ευθύνη του σχεδίου Ιέραξ ΙΙ, το οποίο είχε στόχο την οργάνωση πραξικοπήματος των στρατηγών με την συγκατάθεση του Βασιλιά Κωνσταντίνου σε περίπτωση που η Ένωση Κέντρου θα κέρδιζε τις εκλογές στις 28 Μαΐου 1967.
Η ρήξη του νεαρού βασιλιά με τον πρωθυπουργό του 52,72% Γ. Παπανδρέου έφτασε στα άκρα και τελικά εξαναγκάστηκε σε παραίτηση
Η Αποστασία και το σχέδιο ανατροπής του Γ. Παπανδρέου από τον βασιλιά
Η πολιτική κρίση της εποχής είχε πρωταγωνιστή τον νεαρό βασιλιά που συγκρούστηκε με τον Γεώργιο Παπανδρέου ο οποίος είχε κερδίσει τις εκλογές με ποσοστό 52,72%. Ο Παπανδρέου επιθυμούσε να αντικαταστήσει τον ως τότε υπουργό άμυνας Πέτρο Γαρουφαλιά, ο οποίος είχε την πλήρη υποστήριξη του παλατιού, και αρνούνταν να εγκαταλείψει τη θέση του. Ο Γ. Παπανδρέου τον διέγραψε από την Ένωση Κέντρου και πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Ο Κωνσταντίνος επέμενε να τοποθετηθεί πρόσωπο της δικής του εμπιστοσύνης και τότε ο Γ. Παπανδρέου, μη μπορώντας να αποδεχτεί ότι ο πρωθυπουργός δε μπορεί να αναλάβει όποιο υπουργείο επιθυμεί, παραιτήθηκε. Ακολούθησε η αποστασία των βουλευτών της Ένωσης Κέντρου και ο σχηματισμός βραχύβιων κυβερνήσεων με πρόσωπα του βασιλιά. Πρώτος ορκίστηκε ο Αθανασιάδης-Νόβας. Μετά τον διαδέχτηκε η κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου και ένα μήνα αργότερα πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Στέφανος Στεφανόπουλος. Αυτή η τρίτη κυβέρνηση αποστατών αποφάσισε να αποστρατεύσει τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Πιπιλή και τον αρχηγό στρατού στρατηγό Γεννηματά.
Οι αλλαγές αυτές επιβεβαίωσαν ότι η ρήξη με τον Γ. Παπανδρέου έγινε για τον έλεγχο του στρατού, καθώς Αρχηγός Στρατού τοποθετήθηκε ο στρατηγός Γρηγόριος Σπαντιδάκης, που ήταν άνθρωπος των ανακτόρων.
Ο Σπαντιδάκης από τη θέση του αρχηγού του Στρατού, έπαιξε λίγο αργότερα καθοριστικό ρόλο στο πλευρό των πραξικοπηματιών. Ήδη από το 1965 άρχισε τις μεταθέσεις σε θέσεις-κλειδιά έμπιστων του αξιωματικών. Ο Σπαντιδάκης, σύμφωνα με την έρευνα του Αλέξη Παπαχελά που δημοσίευσε στο βιβλίο του «Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας», είχε επικοινωνία με τις αμερικανικές υπηρεσίες τις οποίες ενημέρωσε ότι είχε βάλει σε εφαρμογή το μυστικό σχέδιο πραξικοπήματος των στρατηγών με την έγκριση του βασιλιά. Μάλιστα είχε αναθέσει σε έμπιστους αξιωματικούς του στρατού και της αεροπορίας συγκεκριμένα καθήκοντα για την προετοιμασία του σχεδίου κατάληψης της εξουσίας.
Το σχέδιο ονομάστηκε «Ιεράξ ΙΙ» και αποτελούσε παραλλαγή του νατοϊκού σχεδίου έκτακτης ανάγκης «Προμηθεύς». Ο «Προμηθεύς» προέβλεπε την κατάληψη νευραλγικών κτιρίων και εγκαταστάσεων από το στρατό και τη σύλληψη στελεχών της κομμουνιστικής αριστεράς. Το σχέδιο «Ιεράξ ΙΙ» ακολουθούσε τον ίδιο μηχανισμό, μόνο που προέβλεπε και τη σύλληψη πολιτικών προσώπων.
Ο Σπαντιδάκης ετοίμαζε βασιλικό πραξικόπημα και περίμενε την τελική εντολή του Κωνσταντίνου. Δεν γνώριζε όμως ότι κατώτεροι αξιωματικοί ετοίμαζαν το δικό τους. Η φήμη ενός πραξικοπήματος έγινε βεβαιότητα και η εφημερίδα «Ελευθερία» που παρέμενε πιστή στον Γ. Παπανδρέου στις 16 Απριλίου έγραφε: «Οι αμερικανοί φοβούνται ότι εις την Ελλάδα υπάρχει Κίνδυνος Δικτατορίας. Σύμβουλοι και στρατηγοί και σκληροί της ΕΡΕ ωθούν τον Βασιλέα εις εκτροπήν.»
Η σύσκεψη των Στρατηγών
Στις 20 Απριλίου στο Πεντάγωνο έγινε μυστική σύσκεψη του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου. Επικεφαλής ήταν ο αρχηγός του ΓΕΣ, Γρηγόριος Σπαντιδάκης, ο οποίος έκρινε ότι η επέμβαση του στρατού ήταν αναγκαία. Ρώτησε τους στρατηγούς αν συμφωνούν να γίνει στρατιωτική δικτατορία και αν κατά τη γνώμη τους πρέπει να ενημερωθεί ο νεαρός βασιλιάς. Και οι 5 παρόντες στρατηγοί απήντησαν ότι συμφωνούν και ότι πρέπει να παρέμβει ο στρατός. Οι δύο ζήτησαν την έγκριση του βασιλιά και οι τρεις συμφώνησαν να προχωρήσουν χωρίς την έγκριση του βασιλιά. Τότε ο Σπαντιδάκης είπε «αφήστε, να δούμε τι θα γίνει την Δευτέρα. Θα συναντηθώ με τον βασιλιά την Δευτέρα, και θα του θέσω το θέμα». Οι στρατηγοί συμφώνησαν ότι ακόμη και αν ο βασιλιάς δεν τους έδινε σαφείς οδηγίες, θα συνεδρίαζαν ξανά τη Δευτέρα 24 Απριλίου, για να επανεξετάσουν την κατάσταση.
Η χούντα των Συνταγματαρχών
Την ίδια ώρα οι κατώτεροι αξιωματικοί συνωμοτούσαν στο σπίτι του ταξίαρχου Πατακού. Εκεί αποφάσισαν να προλάβουν τους στρατηγούς και να επιβάλουν δικτατορία πρώτοι. Οι συνταγματάρχες ειδοποιήθηκαν ότι ο βασιλιάς είχε αντιρρήσεις, αλλά δεν πτοήθηκαν. Οι πραξικοπηματίες έφτασαν στο Πεντάγωνο με αυτοκίνητο, περίμεναν την ΕΣΑ να εξουδετερώσει το φρουρό της βόρειας πύλης και να επέμβουν.
Παπαδόπουλος, Πατακός, Σπαντιδάκης
Ο αρχηγός του γενικού επιτελείου στρατού, Σπαντιδάκης αρχικά συνελήφθη σπίτι του και οδηγήθηκε στο γραφείο του. Εκεί ο Πατακός του είπε «κύριε Αρχηγέ έγινε επανάσταση». Ο Σπαντιδάκης του απάντησε «προσχωρώ και ηγούμαι». Αργότερα στη δίκη της Χούντας ο Σπαντιδάκης υποστήριξε ότι δέχτηκε να προσχωρήσει γιατί πίστευσε ότι η παρουσία του θα αποτρέψει κάποιες εξελίξεις. Όπως όμως προέκυψε από τις καταθέσεις Κ. Εγκολφόπουλου, Α. Μπούρα, Δ. Ομπροπούλου, Β. Μαράντου, Ι. Κατσαδήμα κ.α. ο Σπαντιδάκης προσχώρησε στους στασιαστές και εξέδωσε ως αρχηγός ΓΕΣ τις διαταγές προς όλες τις ένοπλες δυνάμεις για να τεθούν σε κατάσταση συναγερμού, οι οποίες εφάρμοσαν το σχέδιο «Προμηθεύς». Το σχέδιο αυτό ο Παπαδόπουλος και ο Μακαρέζος είχαν αναπροσαρμόσει στις ανάγκες του λεκανοπεδίου της Αττικής.
Ο στρατηγός Γρηγόριος Σπαντιδάκης διετέλεσε αντιπρόεδρος της πρώτης δικτατορικής κυβέρνησης Κόλλια και πρώτος υπουργός Άμυνας της Χούντας.
Ωστόσο δε συμμετείχε στην νέα κυβέρνηση, του Γεώργιου Παπαδόπουλου, που σχηματίστηκε μετά την αποτυχία της κίνησης της 13 Δεκεμβρίου επειδή θεωρήθηκε ότι είχε επιδείξει καιροσκοπική στάση και δεν τάχθηκε από την αρχή με το πλευρό της Χούντας. Στις 23 Μαΐου 1975 ο Σπαντιδάκης μαζί με άλλους έξι αρχιπραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν. Τον Αύγουστο του 1975 καταδικάστηκε από το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών σε ισόβια κάθειρξη για εσχάτη προδοσία και στάση, λόγω συμμετοχής του στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967….