“Αντιδράσεις από την πρόταση να γίνει η Καρυστιανού πρωθυπουργός
Να γίνει Πρωθυπουργός η Μαρία Καρυστιανού, που είναι επικεφαλής των κινητοποιήσεων για την τραγωδία των Τεμπών, πρότειναν Νίκος Κοτζιάς και Έλενα Ακρίτα, προκαλώντας αμηχανία στην ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και επικεφαλής του ΠΡΑΤΤΩ, Νίκος Κοτζιάς, δήλωσε στο Attica ότι «εγώ την «Μαρία των Τεμπών», ναι μου αρέσει να την λέω «Μαρία των Τεμπών», την ψήφιζα για πρωθυπουργό της χώρας»
Δεν θέλει, αλλά την ψήφιζα. Δεν θεωρώ κανέναν από τους αρχηγούς των κομμάτων καλύτερο από εκείνη» συνέχισε ο κ. Κοτζιάς, λέγοντας πως «έδωσε μια μάχη, συγκίνησε 1.300.000 κόσμο, 2,5 φορές τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ και 3 φορές τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, πήγε στην Ευρώπη, μίλησε. Δεν είναι σπουδαία αυτή η κυρία;».
Ακρίτα για Καρυστιανού: Τέτοια άτομα χρειαζόμαστε για να πάει ο τόπος μπροστά
Στη συνέχεια, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Έλενα Ακρίτα μέσω ανάρτησής της έδειξε να επικροτεί την πρόταση, βλέποντας την κυρία Καρυστιανού ως πρωθυπουργό της χώρας.
«Ο Νίκος Κοτζιάς είπε σε συνέντευξη του ότι θα ψήφιζε τη Μαρία Καρυστιανου για πρωθυπουργό. Μια γυναίκα νέα, επιστημόνισσα, δυναμική, με την καρδιά της στη σωστή θέση. Συνυπογράφω με τα δύο μου χέρια.
Τέτοια άτομα χρειαζόμαστε για να πάει ο τόπος μπροστά. Αρκετά με τους κρατικοδίαιτους πολιτικούς που επαίρονται ότι είναι 20 και 30 χρόνια βουλευτές (μια εξ αυτών αποκάλεσε τη Βουλή των Ελλήνων «μαγαζί») δεν εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους κι έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα – αν την είχαν ποτέ», έγραψε.
(iefimerida.gr)
****
Ας πούμε, όπως κάνουμε πάντα εδώ, τα πράγματα με το όνομά τους. «Τα σύκα, σύκα και τη σκάφη ,σκάφη», το διατυπώνει επιγραμματικά η λαϊκή θυμοσοφία.
Στην παγκόσμια πολιτική, όπως τη βιώνουμε στις ημέρες μας, το ζητούμενο από τους λαούς για την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας είναι να εκλέγονται , όσοι δε θεωρούνται χειρότεροι από τους αντιπάλους τους και καλύτεροι από όσους φιλοδοξούν να διαδεχτούν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα για την Ελλάδα, ο Ανδρέας Παπανδρέου, αντί των Κωνσταντίνων Καραμανλή και Μητσοτάκη, ο Αλέξης Τσίπρα, αντί του Κυριάκου Μητσοτάκη ή ο Τζο Μπάιντεν αντί του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ.
Ο λόγος που καταλήγουμε στην αναζήτηση του μέτριου και «μη χείρονος», πολιτικού, για να ασκήσει κρατική εξουσία , είναι απλός. Ουδείς ” άριστος” και επομένως ηθικός και συνετός, θα είχε την αφέλεια να πιστεύει πως με τον τρόπο που είναι δομημένο το σύστημα και το κράτος σήμερα , μπορεί μια τέτοια εξουσία να ασκείται με κανόνες, πρωτίστως φυσικούς, δικαιικούς, στηριγμένους στις κλασικές, αρχέγονες και διαχρονικές αξίες της ζωής.
Γενικώς, σε νευραλγικές θέσεις που απαιτούν λεπτούς χειρισμούς κρίσης και συμπεριφοράς, όπως είναι κυρίως εκείνες στην πολιτική και τη δικαιοσύνη, μόνο αστόχαστοι ή αλαζόνες, φιλόδοξοι και ιδιοτελείς θα επιδίωκαν να τις κατακτήσουν. Η ανθρώπινη φύση είναι ατελής και πεπερασμένη. ΄Ένα από τα κύρια γνωρίσματά της είναι η επιρρέπεια στη διάπραξη λαθών. Οι κανόνες που πρέπει να διέπουν την ηθική συμπεριφορά του ατόμου καθορίζονται και επιβάλλονται από τη φύση. Ουδεμία άλλη πηγή δικαιούται ή εξουσιοδοτείται να παράγει και να διαμορφώνει κανόνες ηθικής συμπεριφοράς του ανθρώπου.
Αν, επομένως, ασκείς εξουσίες, ειδικά εκείνες που σου εκχωρεί το κράτος, προπαντός στις πλέον «ευαίσθητες» ,όταν απαιτούν λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων, εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να μπορείς να πετύχεις, έστω και μινιμαλιστικό συγκερασμό της φυσικής με τη συστημική- κρατική ηθική . Στην πραγματικότητα είσαι ένας «μισθοφόρος» (δεν είναι πάντα απαραίτητη η οικονομική εξάρτηση) που οφείλεις να υπακούσεις στον «επικεφαλής», που σε προσέλαβε και σε (δι)όρισε . Να εκτελείς τις εντολές του, που σημαίνει παράλληλα ρητή και κατηγορηματική απαγόρευση αυτονόμησης από τις δικές του απαιτήσεις ή συμμόρφωσης σε άλλους είδους ηθικούς κανόνες, διαφορετικούς από εκείνους του «εργοδότη» σου. Πλην των άλλων, μια τέτοια στάση , θα μπορούσε να θεωρηθεί και προδοσία, αθέτηση υπόσχεσης και συμβολαίου.
Τα αυτονόητα και πασιφανή, εμείς εδώ δεν τα αναλύουμε, αν μη τί άλλο, σεβόμενοι την κρίση και το διανοητικό , γνωσιολογικό εξοπλισμό των επισκεπτών μας. Τί άλλο θα μπορούσαμε να αναλύσουμε, δηλαδή, περισσότερο στο απλό ,παρακάτω παράδειγμα; Η κυρία Καρυστιανού εκλεγμένη, ας πούμε, πρωθυπουργός και ένας δικαστής , ο οποίος, ερμηνεύοντας και εφαρμόζοντας το νόμο του κράτους την εξουσία του οποίου ασκεί τώρα η νέα κυβέρνηση , διατάσσει την απέλαση ενός …λαθρό «κολασμένου τη γης» από τη «δική» μας επικράτεια. Και πώς τέτοιος νόμος ,άρα και τέτοια δικαστική απόφαση, θα μπορούσαν να σταθούν και να υπερκεράσουν τη διαχρονική εντολή της φύσης πως δεν υπάρχει «γη» δική σου και δική μου, σύνορα και ιδιοκτησίες; Σε τέτοια περίπτωση , ως πρωθυπουργός και δικαστής ,για να το διατυπώσουμε στην ευαγγελική γλώσσα «και τούτο ποιείν, κακείνο μη αφιέναι» δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής ,ούτε εφαρμογής.
Ο φιλόδοξος, ο αλαζόνας, ο ιδιοτελής ή ο αστόχαστος εν τέλει, δε διαθέτει τέτοιες ευαισθησίες. Κατεβάζει τον πήχη της ηθικής στα μέτρα του και… ξενοιάζει. Από το … «για την Ελλάδα, την τάξη και το νόμο» στο… ¨για το ψωμί των παιδιών μου, ρε γαμώτο» , δε χρειάζεται και πολλά να περιπέσει η συνείδησή του σε καταστολή και κώμα (διάβαζε αφασία) ,δοθέντος πως η φύση όρισε ΛΟΓΙΚΗ και ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ να έχουν έδρα τους το Νου. Τέτοιοι άτομα, όμως, εξ ορισμού έχουν υποστεί ολοκληρωτική λοβοτομή. Άρα, «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» λογική και συνείδηση.
Με τέτοια συλλογιστική, ασφαλώς η «μάνα των Τεμπών» θα είναι καλύτερη, ως πολιτικός από τον Κυριάκο, τον Αλέξη και τη Ζωή. Και δεν απορρίπτουμε την ιδέα η κυρία Μαρία Καρυστιανού να γίνει κα πρωθυπουργός.
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Με τα δικά μας πάντα «μέτρα και σταθμά» ηθικής, λογικής και συνείδησης .