Ρούμπιο στη Γενεύη: «Τεράστια πρόοδος» στις ειρηνευτικές διαδικασίες
Αν υπάρχει μια – και μάλιστα όντως «τεράστια» – επιτυχία, όπως την αποκάλεσε ο ασεβής ακροδεξιός υπουργός, αυτή δεν αφορά την ειρήνη, αλλά για άλλη μια φορά τον θρίαμβο του ιμπεριαλισμού και την καταπάτηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου.
Μόνο ο αφελής ή ο πρόθυμος να εξαπατηθεί μπορεί να πιστέψει πως το «σχέδιο» που εκπόνησε ο δικτάτορας της Ρωσίας και ανέλαβε να ανακοινώσει επισήμως ο Αμερικανός ομόλογός του είναι πραγματικό σχέδιο ειρήνης, πόσο μάλλον δικαιικής λύσης στο Ουκρανικό.
Αν κάτι καταδεικνύει, είναι πως και στις ημέρες μας – όπως πάντοτε άλλωστε – η επικράτηση του ισχυρού σε βάρος του αδύνατου παραμένει ο υπέρτατος νόμος της Ιστορίας.
Η ανάλυση της Διοτίμας:
Η “ειρήνη” ως εργαλείο εξουσίας
Πίσω από τις θριαμβολογίες της Γενεύης κρύβεται μια πρόχειρη, σχεδόν κυνική συμφωνία με στόχο όχι την παύση της βίας, αλλά τη σταθεροποίηση των τετελεσμένων.
Ο Ρώσος «Ησαύ» – άγριος, άτεγκτος, φορτωμένος με τα λάφυρα που άρπαξε από τον αδελφό του – εμφανίζεται να παραδίδει το «ευλογημένο μήνυμα» όχι ο ίδιος, αλλά μέσω της φωνής ενός Αμερικανού «Ιακώβ».
Οι ρόλοι, βέβαια, είναι ανεστραμμένοι: ο Ιακώβ εδώ δεν κλέβει μια ευλογία· προσφέρει μία. Μόνο που η «ευχή» αυτή συνοδεύεται από τη σφραγίδα νομιμοποίησης της αρπαγής.
Η Ουκρανία καλείται, ουσιαστικά, να επικυρώσει την απώλεια εδαφών – όχι ως αποτέλεσμα πολέμου, αλλά ως «αναγκαίο βήμα ειρήνης».
Πρόκειται για την πιο παλιά τέχνη της διεθνούς πολιτικής: βάφτισε την ήττα “λύση” και την καταπίεση “ειρήνη” – και θα βρεις πολλούς να χειροκροτήσουν.
Η υποκρισία των Μεγάλων Δυνάμεων
Δεν είναι τυχαίο ότι η πρόταση «ειρήνης» ανακοινώθηκε από την Ουάσιγκτον.
Οι ΗΠΑ επιδιώκουν μια διπλή νίκη:
-
Να κλείσουν ένα μέτωπο που τις εξαντλεί γεωπολιτικά, ενόψει μιας επόμενης μεγάλης σύγκρουσης στη σχέση τους με την Κίνα.
-
Να εμφανιστούν ως οι ρυθμιστές της παγκόσμιας τάξης, ακόμη και όταν επικυρώνουν τον στρατιωτικό ρεαλισμό ενός αυταρχικού καθεστώτος.
Η Ρωσία, από την πλευρά της, κερδίζει χρόνο, νομιμοποίηση και βάθος στρατηγικής ανάσας.
Και οι δύο δυνάμεις ανανεώνουν τον συμβολαιογραφικό δεσμό της ισχύος: ο μεγάλος αποφασίζει, ο αδύναμος προσχωρεί.
Τι σημαίνει αυτό για την Ευρώπη
Η ήπειρος εμφανίζεται ξανά διχασμένη και ανήμπορη.
Οι φωνές που υποστηρίζουν το «ρεαλιστικό τέλος της σύγκρουσης» – δηλαδή την de facto αποδοχή των ρωσικών κατακτήσεων – πληθαίνουν.
Όμως κάθε τέτοια «ειρήνη» πληρώνεται με μελλοντικές αστάθειες.
Η Ευρώπη που δέχεται την τμηματοποίηση ενός δημοκρατικού κράτους σήμερα, ανοίγει την πόρτα για την τμηματοποίηση της ίδιας της σταθερότητάς της αύριο.
Η Ιστορία διδάσκει – αλλά ποιος ακούει;
Από τη Μόναχο του ’38 μέχρι τη Γενεύη του 2025, το μάθημα είναι το ίδιο:
η παραχώρηση στον επιτιθέμενο δεν φέρνει ειρήνη· φέρνει προετοιμασία για τον επόμενο πόλεμο.
Το σχέδιο που παρουσιάστηκε δεν είναι ειρηνευτικό· είναι ένας συμβιβασμός με την παρανομία.
Αποτελεί τεκμήριο ότι η ισχύς εξακολουθεί να γράφει το δίκαιο και πως τα μεγάλα κέντρα αποφάσεων δεν αναζητούν δικαιοσύνη, αλλά ισορροπίες που τους εξυπηρετούν.
Κατακλείδα
Καμία ειρήνη δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω σε αρπαγή· και καμία δικαιοσύνη δεν μπορεί να προκύψει από συμφωνίες που υπηρετούν τους ισχυρούς σε βάρος των αδύναμων.
Η Γενεύη του σήμερα δεν αποτελεί θρίαμβο της διπλωματίας, αλλά υπενθύμιση του πόσο εύκολα οι μεγάλες δυνάμεις μπορούν να βαφτίσουν την υποταγή «συμβιβασμό» και την απώλεια «λύση».
Αν η διεθνής κοινότητα αποδεχθεί τούτο το «σχέδιο ειρήνης», τότε δεν θα έχει λυθεί η σύγκρουση· απλώς θα έχει μετατεθεί η επόμενη.
Η Ιστορία το έχει διδάξει αμέτρητες φορές. Το ζήτημα είναι αν θα το ακούσουμε — ή αν θα χρειαστεί να το ξαναπληρώσουμε.
By Diotima
Plan… of Peace. Hands of the Russian “Esau” – Voice of the American “Jacob”.
Rubio in Geneva: “Huge progress” in the peace process
If there is one — and indeed a “huge” — success, as the disrespectful far-right minister described it, it is not the achievement of peace, but once again the triumph of imperialism and the violation of every notion of international law.
Only the naïve, or those eager to be deceived, can believe that the “plan” drafted by the Russian dictator and officially announced by his American counterpart is a true peace proposal, let alone a just solution to the Ukrainian question.
If it signifies anything, it is that even in our days — as always — the domination of the strong over the weak remains the supreme law of History.
Peace as a tool of power
Behind the triumphal declarations of Geneva lies a crude, almost cynical agreement whose aim is not the cessation of violence but the consolidation of faits accomplis.
The Russian “Esau” — harsh, unyielding, laden with the spoils he seized from his brother — appears to entrust the “blessed message” not to himself, but to the voice of an American “Jacob.”
Yet the roles are reversed: here Jacob does not steal a blessing; he offers one. But this “benediction” comes with the seal of legitimacy granted to an act of plunder.
Ukraine is effectively called upon to ratify the loss of its territories — not as the outcome of war, but as a “necessary step toward peace.”
This is the oldest art of international politics: rename defeat as a “solution” and oppression as “peace” — and you will find many willing to applaud.
The hypocrisy of the Great Powers
It is no coincidence that the “peace proposal” was announced from Washington.
The United States seeks a double victory:
-
To close a front that drains them geopolitically, ahead of their next major confrontation in the strategic rivalry with China.
-
To appear as the regulator of the world order, even when they knowingly legitimize the military expansionism of an authoritarian regime.
Russia, for its part, gains time, legitimacy, and renewed strategic depth.
Both powers reaffirm the notarized pact of force: the mighty decide; the weak comply.
What this means for Europe
The continent appears once more divided and impotent.
Voices arguing for a “realistic end to the conflict” — meaning de facto acceptance of Russia’s territorial gains — are multiplying.
Yet every such “peace” is paid for with future instability.
A Europe that accepts the partitioning of a democratic state today opens the door for the partitioning of its own stability tomorrow.
History teaches — but who listens?
From Munich of 1938 to Geneva of 2025, the lesson is the same:
concessions to an aggressor do not bring peace; they prepare the ground for the next war.
The proposal presented is not a peace plan; it is a compromise with illegality.
It demonstrates that force still writes the law, and that major centers of power seek not justice but convenient equilibria.
Conclusion
No peace can be built upon seizure, and no justice can emerge from agreements that serve the powerful at the expense of the weak.
Today’s Geneva is not a triumph of diplomacy, but a reminder of how easily the great powers can rename submission as “compromise” and loss as “solution.”
If the international community accepts this “plan of peace,” the conflict will not be resolved; it will merely be postponed.
History has taught this countless times. The real question is whether we will listen — or whether we will be forced to pay for it again.