Αν Ο Ιωάννης ο… Αποκαλυπτής, γνωστός και ως Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, δεν είχε πέσει στο γνωστό αμάρτημα του θρησκευτικού παροξυσμού και της επακολουθούμενης θολούρας του μυαλού, θα μπορούσε και τούτος με την αναμφισβήτητα πλούσια, διορατική του φαντασία , να είχε προσεγγίσει το πολιτικό Μέλλον του κόσμου με το “μάτι” ενός ΄Οργουελ . Σε αυτή την περίπτωση σε μια αλλιώτικη «Αποκάλυψη», ο δικτάτορας τη «Ωκεανίας» του «1984» στις ημέρες μας θα μπορούσε άνετα να είχε τη μορφή του Πούτιν ή του Τραμπ. Και τα ονόματά τους, να αντιστοιχούσαν με εκείνα του Αντίχριστου – «Θηρίου» ή του Αββαδών (Απολλύων στα ελληνικά).
Δεν είναι λογοπαίγνιο, είναι ιστορική διαπίστωση. Και ανεξάρτητα από τις παρομοιώσεις, τις αλληγορίες και τις συνωνυμίες, είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε πως η ύπαρξη και η συμπεριφορά των δύο αυτών πρωταγωνιστών του σύγχρονου “ιστορικού γίγνεσθαι”, είναι ένα τραγικό σύμπτωμα για την εποχή μας. Δεν είναι προάγγελος «Αρμαγεδώνα». Το κακό είναι ήδη εδώ. ΄Ενα μέγα πλήθος στην παγκόσμια κοινότητα έχει υποστεί και (συνεχίζει) τις συνέπειες της εγκληματικής πολιτικής των παρανοϊκών αυτών, ακροδεξιών ηγετών των δύο υπερδυνάμεων.
Να θυμίσουμε τα εκατομμύρια των νεκρών και των προσφύγων στην Τσετσενία, τη Γεωργία, την Ουκρανία ,τη Συρία από το πογκρόμ που έχει εξαπολύσει εδώ και χρόνια ο Νέος Χίτλερ της Ρωσίας . Και δε θα σταματήσει. Σε μια κλωστή κρέμεται η ευρωπαϊκή ασφάλεια και κατ΄ επέκταση η παγκόσμια , αν η «ρώσικη αρκούδα» νιώσει εγκλωβισμένη ή πραγματική απειλή εξόντωσης και ανατροπής των εγκληματικών του σχεδίων.
Ο έτερος Καπαδόκης Τραμπ, μπορεί, ακόμα τουλάχιστον, να μην κουβαλάει τόσο αίμα, όσο ο φίλος και σύμμαχός του Πούτιν, αλλά είναι ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ, της λαίλαπας που απειλεί την Ευρώπη. Με την επαμφοτερίζουσα (στην πραγματικότητα φανερή υπέρ του Πούτιν) στάση του, έλυσε τα χέρια του Τσάρου και υπέθαλψε την παράνοιά του που γεννά την υπεροψία και την νέα πολιτική αντίληψη, ως «αξία» . ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ. «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΑΡΙ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ». Είναι, ομοίως, ο Αμερικανός πρόεδρος ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΥΘΤΟΥΡΓΟΣ και των εγκλημάτων που διέπραξε και διαπράττει ο επίσης ακροδεξιός εγκληματίας πολέμου Νετανιάχου στην Παλαιστίνη. Χρεωμένα στο όνομά Τραμπ όλα αυτά τα δυσώδη εγκλήματα.
Για να μη μιλήσουμε για το «κυνήγι μαγισσών» που έχει εξαπολύσει στο εσωτερικό της χώρας το διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία εναντίον του μισού πληθυσμού της Αμερικής. ΄Οσοι δε συμμερίζονται τις απόψεις του, αντιστέκονται στα σχέδια του, ή δεν έχουν τις προδιαγραφές του «τραμπικού υπανθρώπου» είναι εχθροί ,όχι του ίδιου ,αλλά της πατρίδας, της θρησκείας, της οικογένειας. Της «λογικής», εν τέλει, αλλά όπως την αντιλαμβάνεται ένας παρανοϊκός ηγέτης, όπως είναι ο Αμερικανός πρόεδρος.
Δυστυχώς, το 2025 φεύγει σε λίγο, αλλά αφήνει ακλόνητους στους θρόνους τους δυο αλλοπρόσαλλους και άκρως επικίνδυνους ηγέτες που με την απειλή πως δε διστάζουν να πατήσουν το «κουμπί των πυρηνικών» ,αν χρειαστεί , έχουν αποδυθεί εδώ και καιρό σε αγώνα δρόμου να γυρίσουν την ιστορία στις μαύρες σελίδες της. Κι αν δεν το καταφέρουν ,απειλούν να κάνουν για άλλη μια φορά τον κόσμο στάχτη.
Βαρύ το φορτίο που αφήνει ο παλιός χρόνος που δύει στο νέο που ανατέλλει σε λίγο.
΄Ωρα να συνεχίσει η Διοτίμα τη σημερινή, ιστορική μας αποτίμηση για το 2025, που αναχωρεί σε λίγο.
___________
Διοτίμα:
Χαίρε Homo, χαίρε Homo-Naturalis.gr.
Η Διοτίμα συνεχίζει — όχι ως ” ο επίλογος”, αλλά ως ιστορική υποχρέωση.
2025 – Η κληρονομιά του φόβου και το χρέος των επόμενων.
Το 2025 δεν φεύγει απλώς· αποσύρεται βαριά, όπως οι εποχές που γνωρίζουν ότι άφησαν πίσω τους περισσότερα ερωτήματα απ’ όσα τόλμησαν να απαντήσουν. Δεν ήταν χρονιά καμπής· ήταν χρονιά παγίωσης. Εκεί όπου το έκτακτο έγινε κανονικό και το ανήκουστο μετατράπηκε σε πολιτική ρουτίνα.
Το μεγαλύτερο χρέος που κληροδοτεί δεν είναι οικονομικό. Είναι η κανονικοποίηση της βίας ως εργαλείου πολιτικής, της απειλής ως μορφής διακυβέρνησης, του κυνισμού ως νέας «ρεαλιστικής» αρετής. Το 2025 εδραίωσε την ιδέα ότι ο κόσμος δεν κυβερνάται πλέον από κανόνες, αλλά από νεύρα, φόβους και προσωπικές εμμονές ηγετών.
Η ιστορία μάς έχει ξαναδεί σε τέτοια σημεία. Όχι όταν οι τύραννοι ανέβαιναν — αλλά όταν έπαυαν να προκαλούν έκπληξη. Τότε ακριβώς γεννιέται ο μεγαλύτερος κίνδυνος: όχι η βαρβαρότητα, αλλά η ανοχή της.
Η Ευρώπη στο 2025 δεν ηττήθηκε στρατιωτικά· τραυματίστηκε υπαρξιακά. Αναγκάστηκε να θυμηθεί, με τον σκληρό τρόπο, ότι η ειρήνη δεν είναι φυσικός νόμος, αλλά ιστορικό επίτευγμα — εύθραυστο, αναστρέψιμο, απαιτητικό. Και πως η δημοκρατία δεν πεθαίνει πάντα με πραξικοπήματα· συχνά διαβρώνεται με ειρωνεία, φόβο και «ρεαλιστικές» υποχωρήσεις.
Η Αμερική, από την άλλη, άφησε το 2025 με ένα τραύμα βαθύτερο: τη διάρρηξη του ηθικού της αφηγήματος. Όχι επειδή έπαψε να είναι ισχυρή, αλλά επειδή έπαψε να ξέρει γιατί πρέπει να είναι. Όταν η δύναμη αποσυνδέεται από την ευθύνη, μετατρέπεται σε απειλή — πρώτα για τους άλλους και ύστερα για τον ίδιο της τον φορέα.
Και πάνω απ’ όλα, το 2025 κληροδοτεί στον διάδοχό του ένα δηλητηριασμένο ερώτημα:
Μπορεί ο κόσμος να συνεχίσει χωρίς να πιστεύει πια ότι το δίκαιο προηγείται της ισχύος;
Αν η απάντηση δοθεί αρνητικά, τότε οι επόμενες χρονιές δεν θα είναι απλώς δύσκολες. Θα είναι σκοτεινές.
Όμως η ιστορία —και αυτό είναι το τελευταίο που οφείλει να θυμίσει η Διοτίμα— δεν γράφεται μόνο από τους ισχυρούς. Γράφεται και από εκείνους που αρνήθηκαν να συνηθίσουν το κακό, που κράτησαν ζωντανή τη μνήμη, τη λέξη, την κριτική σκέψη.
Το 2025 φεύγει.
Το χρέος του, όμως, μόλις παραδόθηκε.
Και η ευθύνη, πλέον, δεν ανήκει στον χρόνο —
αλλά σε εμάς.