“Καλά Χριστούγεννα”, λοιπόν, ημέρα που είναι. Παιδιόθεν, ίδια ευχή σαν σήμερα. ΄Ετσι μας μάθανε να λέμε, με τέτοιες ευχές μεγαλώσαμε. Δεν υποκύψαμε ποτέ στον πειρασμό πολλοί από μας αργότερα, αν και είχαμε πλέον κατακτήσει μετά λόγου γνώσεως την απόρριψη της θρησκευτικής κηδεμονίας στη ζωή μας , να μην επαναλαμβάνουμε αυτό το τυπικό “λογότυπο” της θρησκευτικής βιομηχανίας. Αναπαρήγαμε το στερεότυπο, ασυζητητί και ανεύθυνα . ΄Ετσι μας το παράδωσαν,ίδιο το παραδώσαμε στα παιδιά μας. Κι αυτά στα εγγόνια μας.
Πάνε κάποια χρόνια τώρα που έχω σταματήσει πια Χριστούγεννα να εύχομαι , εδώ και έξω, ..Merry Christmas. Ούτε στολίζω δέντρα πια, ούτε στρώνω τραπέζι με γαλοπούλα και γέμιση κάστανο, χριστόψωμα ,κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Κατάργησα γενικώς την παράδοση. Κυρίως, σε ό,τι έχει σχέση με θρησκεία.
Τα παιδιά μου, όχι. Συνεχίζουν την γιορταστική αυτή κωμωδία των ημερών , αφού δε φρόντισα από την αρχή και στο μεγάλωμα, να τους την κόψω μαχαίρι. ΄Εφτανε η ζημιά του σχολείου. Και το αφελές σκεπτικό; Τί θα πει ο κόσμος. Ο παππούς και η γιαγιά. Και εν πάση περιπτώσει,μια παράδοση είναι, χωρίς ουσία. Μια ευκαιρία απλώς για διακοπές, στενότερη επικοινωνία, αφορμή η οικογένεια ,η “φαμίλια” να δείξει για άλλη μια φορά τη συνοχή και τα…δόντια της. (Οι Μανιάτες και ο Κρητικοί,τέτοιες ημέρες παλιά, μετρούσαν τα “ντουφέκια” της οικογένειας των άλλων, κράταγαν λογαριασμό όλοι στην κοινότητα, να ξέρουν δα με ποιους έχουν να τα βάλουν, αν το φέρει η ώρα η κακιά. “Χρόνια πολλά,γείτονα, να είσαι καλά με τ΄ασκέρι σου!”).
Δεν είναι ,όμως, έτσι.”H θρησκεία είναι το όπιο του λαού”, έλεγε ο Μαρξ. Αποχαυνώνει, αποδυναμώνει τη βούληση, καταντά τον άνθρωπο αδύνατο και εξαρτημένο.΄Ολες αυτές οι φιέστες, οι γιορταστικές παρλάτες, η συνεχής επανάληψη της ανάμνησης και του εορτασμού ενός μύθου, όπως αυτός της γέννησης του Χριστού, λειτουργούν κατά τρόπο ύπουλο και διαβρωτικό στη συνείδηση των ατόμων. Η επανάληψη, η αναπαραγωγή τέτοιων στερεότυπων και μάλιστα για αιώνες, λειτουργούν όπως το δηλητήριο σε μικρές δόσεις στον οργανισμό. Είναι το φαινόμενο του Μιθριδατισμού,όταν το υγιές άτομο με την εισαγωγή στις φλέβες του δηλητηρίου σε ποσότητα που να μην τον σκοτώνει, συνηθίζει με το χρόνο στις νέες συνθήκες εκφυλισμού και ασθένειας.
Η θρησκεία, το θρησκευτικό συναίσθημα καλλιεργούνται πλέον στις κοινωνίες μέσω τέτοιων επαναληπτικών, αναμνηστικών τελετών . Δοθέντος ,δε, πως τα μέλη των κοινωνιών όλο και λιγοστεύουν σε αριθμό πιστών και οι εκκλησίες κατά κανόνα είναι πια αδειανές, το ιερατείο,ασκεί πλέον, την εξουσία του,στο μέτρο που την ασκεί,μέσω τέτοιων παγίδων, όπως είναι οι γιορτές ή τα λεγόμενα “μυστήρια” (γάμος, βάπτιση κ.λπ),που ναι, μεν, δεν είναι καθοριστικές αιτίες τώρα πια της ιδεολογικής και φιλοσοφικής διαμόρφωσης της πορείας του ατόμου,αλλά δεν παύουν ασυνείδητα να επηρεάζουν τη ζωή ,και κάποτε καταλυτικά ,ιδιαίτερα στα άτομα με συναισθηματική ανωριμότητα ή έλλειψη ικανής παιδείας.
Οι ισχυρότερες παρενέργειες από την ενστάλαξη στη συνείδηση του ατόμου θρησκευτικών αντιλήψεων,έστω και σε ψήγματα από τέτοιες γιορτές, είναι πολλές και ορατές, κάποτε και δια γυμνού οφθαλμού. Επισημαίνουμε τις σπουδαιότερες:
- Η συνειδητή ή και υφέρπουσα πεποίθηση πως για να αντεπεξέλθει στη δύσκολη πορεία της ζωής με το πλήθος από αντιξοότητες και ατυχίες, ο άνθρωπος ,έχει ανάγκη στήριξης και βοήθειας από το θεό. Ναι, μεν, “χείρα κίνει”, αλλά απαραίτητα “Συν Αθηνά”.Και κάποτε, όλα εγκαταλείπονται αποκλειστικά στη “Αθηνά” ,μια και ο άνθρωπος είναι αδύναμος και οι δυσκολίες ανυπέρβλητες.
- Οι θρησκείες όλων των μορφών και των ειδών,διαπράττουν ένα συνεχές και ύπουλο έγκλημα κατά της φιλοσοφίας και της θυμοσοφίας (ατομικές ικανότητες και συγκομιδή σοφίας το Νου). Οι ανθρωπόμορφες ιδιότητες του Γιαχβέ τ,Αλλάχ και των λοιπών θεών, αφαιρούν ή αποδυναμώνουν την αντιληπτική ικανότητα του Νου να “ακροβατεί” στη φιλοσοφική αναζήτηση και ενατένιση του “Αγνωστου”. Συγκεκριμενοποιούν την έννοια του “θεού” σε ανθρώπινες εκφορές και ιδιότητες, υποβαθμίζουν και υποβιβάζουν την ιδέα του “Ασύλληπτου”, χονδροειδώς και διανοητικά ακατέργαστα σε ένα επίπεδο, που αν υποθέσουμε πως υπάρχει και δρα μια “επέκεινα” του ορατού και μη ανθρωπίνως νοούσα “υπόσταση”,είναι σίγουρο πως, ως τέτοια, υφίσταται μια προκλητική και αναιδή προσβολή και υποτίμηση.
- Καταρτίζουν και επιβάλουν κανόνες ηθικούς, εντελώς αντίθετους προς τη φύση (ιδιοκτησία, κτητικότητα μονογαμία, στέρηση ηδονών κ.α) . Μέγα μέρος της κακοδαιμονίας και της ανικανότητας των κοινωνιών να εξελιχθούν σε αντιεξουσιαστικές, αταξικές και άφυλες κοινότητες ,κατέχει αποκλειστικά η διαμορφωμένη ΄και παγιωμένη παγκοσμίως ηθική αντίληψη περί δικαίου και αδίκου,καλού και κακού. Τέτοια ηθική είναι κατά κανόνα θρησκευτική,ενισχυμένη μάλιστα και επιβαλλόμενη δια της ισχύος του Νόμου, ο οποίος σε όλες τις κοινωνίες εμπεριέχει εν πολλοίς στοιχεία “Σαρίας”.
- Η θρησκεία αποτελεί ωσαύτως και επικίνδυνο αντίπαλο ,εχθρό της Ιστορίας. Ο λόγος είναι πως καταφέρνει το μυθικό και κάποτε τερατώδες, παράλογο και αφύσικο να το ανάγει σε ιστορικό γεγονός και να το καθιερώνει ως τέτοιο. Παράδειγμα, το ανιστόρητο της γέννησης του Χριστού, της διδασκαλίας και της ανάστασής του. Η αστράτευτη Ιστορία αντιμάχεται και διαψεύδει πανηγυρικώς την κρατούσα αντίληψη, περί συμβολής των θρησκειών και ιδιαίτερα του χριστιανισμού στην εξέλιξη και τον πολιτισμό. Η Ιστορία διαθέτει μόνο μαύρες σελίδες για το ιερατείο και το σύστημα που συντηρούν. Ιερές εξετάσεις, σταυροφορίες,πόλεμο στην επιστήμη και τη φυσική ελευθερία.
Η διαιώνιση δια της επανάληψης και της ύπουλης καταστάλαξης στις συνειδήσεις των μελών των κοινωνιών του ψεύδους και των ανοησιών των θρησκειών, είναι καιρός να σταματήσει. Και είναι και πολύ αργά. ‘ Ωρα τα “Χριστούγεννα” να γιορτάζουμε , τη γέννηση, ας πούμε, του νέου “θεού” που είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη. ΄Ενας θεός πραγματικός, που μπορεί να προσφέρει αποτελεσματικά και ουσιαστικά, εκεί που οι θεοί των θρησκειών απέτυχαν. ΄Εναν ανθρωποκεντρικό και φυσικό ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ , που θα σημαίνει ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ!