Ομολογούμε πως θα περιμέναμε οποιονδήποτε άλλον να επιβεβαιώσει την αλήθεια που χρόνια επισημαίνουμε εδώ σε όλους τους τόνους, πως ο Τύπος σε όλη την υφήλιο ζει πλέον ολοφάνερα στον αστερισμό του Γκέμπελς, αλλά όχι από ένα θεσμό, όπως η Δικαιοσύνη. ΄Οχι, βέβαια,, γιατί δεν είναι αυτή δουλειά της. Το αντίθετο. Είναι η…καθ ύλην αρμόδια. Αρμοδιότερη παντός άλλου.
Απλώς στις ημέρες μας ,η παγκόσμια Δικαιοσύνη, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες εκπλήξεις. Η απονομή της ,όπως άλλωστε και σε παλιότερες εποχές, διέπεται σήμερα σχεδόν αποκλειστικά από τους κανόνες που ορίζουν κυρίως οι ανά τον κόσμο “Πούτιν”, “Φρουροί της επανάστασης”, συστημικά, κυρίως οικονομικά ισχυροί , παρά απ΄αυτούς που όρισαν η φορείς της Δίκη και η Νέμεσις της αρχαίας ελληνικής παράδοσης.
Ευχάριστη, λοιπόν, έκπληξη των ημερών υπήρξε η εξαίρεση της αυστριακής Δικαιοσύνης που, ούτε λίγο ούτε, πολύ “έριξε” έναν ολόκληρο καγκελάριο. με την κατηγορία πως έκανε και τούτος ό,τι χρόνια πριν ο Ναζιστής υπουργός του Τύπου Γκέμπελς. Και ο Κούρτς αποδέχτηκαν οι αυστριακοί εισαγγελείς, όπως ο στενός εκείνος συνεργάτης του Χίτλερ , χειραγωγούσε την κοινή γνώμη, προπαγάνδιζε, παραπλανούσε. Και μάλιστα μέσω, εκτός των άλλων και των δημοσκοπήσεων (πέτρα σκανδάλου και σε πολλές άλλες χώρες), όπως έδειξε και η σύλληψη αυστριακού “δημοσκόπου” συγκεκριμένης εταιρίας. Λίγο μετά τη δημοσιοποίηση αυτών των καταγγελιών, ο αυστριακός καγκελάριος αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
Στην Ελλάδα, πολλά χρόνια πριν, με αποκορύφωνα τα τελευταία 2-3 χρόνια, μια οικονομική και κομματική ελίτ, αποτελούμενη από πολιτικούς, εκδότες, επιχειρηματίες και δημοσιογράφους ,συγκρότησαν σιωπηρά και καθολικά αποδεκτή ,μια επιχείρηση- εγκληματική οργάνωση με στόχο, μέσω του Τύπου, του οποίου είχαν την ιδιοκτησία, να χειραγωγούν, να προπαγανδίζουν και να παραπλανούν την κοινή γνώμη με κατευθυνόμενες ειδήσεις, πληροφορίες, δημοσκοπήσεις, χαλκευμένα στοιχεία.
Δε χρειάστηκε, βέβαια, ποτέ ο Λαμπράκης παλιότερα, με τον Μπόμπολα ,το Γεωργιάδη και το Μομφεράτο να βρεθούν κάπου μυστικά και συνωμοτικά για να αποφασίσουν να ακολουθήσουν μια κοινή γραμμή λειτουργίας και συμπεριφοράς του ελληνικού Τύπου. Τα αυτονόητα συμφέροντά τους ήταν ο καλύτερος μπούσουλας. Ειδικά ο ασφυκτικός έλεγχος που ασκούσαν οι ιδιοκτήτες ,των εφημερίδων κυρίως τότε, και η χειραγώγηση οπαδών να προτιμούν εκείνο και όχι το άλλο κόμμα, τους κατέστησαν κυριάρχους ακόμα και του πολιτικού παιχνιδιού, σε σημείο ΤΑ ΝΕΑ,ΤΟ ΒΗΜΑ, Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΑ,Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Η ΒΡΑΔΥΝΗ, Η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ να είναι σε θέση να πιέζουν ακόμα και ισχυρές κυβερνήσεις για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων τους.
Σήμερα έχουμε επανάληψη του ίδιου φαινομένου. Μόνο που στη θέση των κλασικών, παλιότερων, “βαρόνων” του Τύπου, έχουμε τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Κυριακού, το Χατζηνικολάου, το Ράπτη, τον Κουρτάκη κ.α στα Δεξιά του συστήματος . Και φυσικά τους ανίσχυρους στο “αριστερό ψαλτήρι” , Βαξεβάνη ή τους συνεταιρισμένους συντάκτες της εφσυν.
Βεβαίως, από Αριστερά “χτυπά και η καρδιά” της ΑΥΓΗΣ την οποία, όμως , για λόγους σεβασμού στην παράδοσή της δεν μπορεί κανείς ελαφρά τη καρδία να την τσουβαλιάσει εδώ. ΄Αλλη φορά θα μιλήσουμε για τις δύο αυτές κορυφαίες (θρύλοι) εφημερίδες της Αριστεράς ΑΥΓΗ και ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ.
΄Ολοι οι άλλοι ,όμως, “βράζουν στο ίδιο καζάνι”. Είτε “εκ Δεξιών”, είτε “εξ Ευωνώμων”. Κυρίως τα περισσότερα απ΄αυτά τα Μέσα δεν είναι, παρά ενοικιασμένες επιχειρήσεις και πένες με αστρονομικά ,πολλές φορές, “ενοίκια” από τα κόμματα ,κυρίως, για τον προπαγανδισμό τους και τη χειραγώγηση του ψηφοφόρου.
(Συνεχίζεται)