Εδώ και πολλά χρόνια είναι φανερό πως στην Ελλάδα (και όχι μόνο σε μας) το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχει καταστεί πλέον “ανάπηρο”, αφού έχει πάψει να εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο επινοήθηκε και λειτούργησε. Με τα εργαλεία και τους μηχανισμούς που διαθέτει (εκλογές πρωτίστως) για την εκπροσώπηση του πολίτη στη διοίκηση και την ανάδειξη κυβέρνησης που θα ασκήσει την εξουσία “εν ονόματι του λαού”, δεν καταφέρνει σε καμιά περίπωση ούτε το μισό του στόχου του να επιτύχει.
Αν,μάλιστα, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι “ευαγγέλιο” και “άγια” λέξη η “πλειοψηφία”, αφού εκείνη είναι που θα εκλέξει το κόμμα για την άσκηση της κρατικής εξουσίας, παρασάγγες απέχει ΚΑΙ από αυτό το ζητούμενο. Είναι απόλυτα ορατό πως τις περισσότερες φορές εκείνες που κυβερνούν είναι οι μειοψηφίες σε βάρος των πλειοψηφιών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η συμμετοχή του εκλογικού σώματος ήταν μαζική . Κι αυτό εξηγείται από το πάθος ενός λαού, για να εκφρασθεί ελεύθερα, βγαίνοντας από μια στρατιωτική δικτατορία 7 περίπου χρόνων. Με την πάροδο των δεκαετιών ,όμως, και με τη συνειδητοποίηση από μια μεγάλη μερίδα του λαού πως οι εκλογές είναι στην ουσία φενάκη, ένα θέατρο, μια καλοστημένη συστημική απάτη, αφού, ούτε οι καλύτεροι εκλέγονται, ούτε καν συμμετέχουν οι “άριστοι” στη διαδικασία και πως τελικά οι εκλογικοί νόμοι κα τα τερτίπια των πελατειακών κυβερνήσεων καθορίζουν στην ουσία το αποτέλεσμα των εκλογών και όχι η “ψήφος του λαού”, η συμμετοχή στις εκλογές πάσης φύσεως άρχισε να φυλορροεί,να φθίνει αισθητά.
΄Ετσι, από τα παλιά μικρά νούμερα της ΑΠΟΧΗΣ (20% πρώτες εκλογές,1974), στη δεκαετία του 80 και μετά, εξελίχθηκε σε “χιονόμπαλα”,που όσο κυλούσε, γινόταν όλο και πιο τεράστια και επικίνδυνη. Σήμερα , σχεδόν οι μισοί ψηφόφοροι του εκλογικού σώματος σε όλες τις μορφές των εκλογών, δεν προσέρχονται στις κάλπες. Η ΑΠΟΧΗ μαζί με τα ΄Ακυρα- Λευκά, υπολογίστηκαν στις πρόσφατες εκλογές στο (λίγο… γιγότερο) 40% του εκλογικού σώματος. Κι αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι “παραλίγο” 4.000.000 πολίτες αρνήθηκαν να νομιμοποιήσουν τις εκλογές αυτές για να τους εκπροσωπήσουν στην άσκηση της εξουσίας.
Βέβαια, το Σύστημα με πρώτο και καθοριστικό βραχίονα στήριξης τους… “ψιττακούς” της βιομηχανίας παραπληροφόρησης, κάνει πως δεν καταλαβαίνει και αρνείται να δει το μέγεθος του προβλήματος. Προτιμά να το βάζει κάτω από το “χαλί”, παρά να το αντιμετωπίσει. Αν ήθελε να το δει, θα αντιλαμβανόταν πως το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχει πλέον “φάει τα ψωμιά” του ή επιγραμματικότερα έχει ως οικοδόμημα καταρρεύσει και μάλιστα με πολύ πάταγο.
΄Οσοι παρακολούθησαν το βράδυ της περασμένης Κυριακής τα εκλογικά αποτελέσματα από της τηλεοράσεις, θα διαπίστωσαν πως οι λακέδες της εμπορικής δημοσιογαφίας, που έχουν ως προσοδοφόρο επάγγελμα την παραπληροφόρηση, δεν αναφέρθηκαν σχεδόν καθόλου στο φοβερό αυτό φαινόμενο της ΑΠΟΧΗΣ ή και να το έκαναν μια δυο φορές, φρόντισαν να γίνει ανώδυνα. Παράλληλα, επιχείρησαν να το ερμηνεύσουν ως αδιαφορία των πολιτών, προτίμηση της “εκδρομής” από την κάλπη της Κυριακής, σε… πεθαμένους που δεν έχουν διαγραφεί από τους εκλογικούς καταλόγους, γέροντες και ανήμπορους που δεν ήταν σε θέση να φτάσουν ως το εκλογικό τμήμα της περιοχής τους. Και δεν είπαν φυσικά το αυτονόητο πως είναι και αστείες και κατευθυνόμενες όλες αυτές οι προφάσεις, οι αφελείς ερμηνείες του φαινομένου.
Στο μεταξύ, το πιο εξοργιστικό ήταν πως οι “Τράγκες” και οι “Χατζηνικολάου” με περισσό θράσος, εκόπτοντο τη νύχτα εκείνη για το δικαίωμα 350 χιλιάδων άτιμων και προκλητικών οπαδών μιας ναζιστικής οργάνωσης να συμμετέχουν στις εκλογές και να εκπροσωπούνται στη Βουλή. Αλλά, όμως, “τσιμουδιά” οι ίδιοι παλιάνθρωποι για το δικαίωμα των 4 εκατομμυρίων πολιτών να έχουν φωνή, λόγο, άποψη στα πολιτικά δρώμενα της χώρας που ζουν.
Τα άθλια , μίσθαρνα όργανα της εμπορικής δημοσιογραφίας βέβαια, επιστρατεύουν το αστείο …επιχείρημα πως όσοι απέχουν από τις εκλογές ή ρίχνουν λευκό άκυρο, το κάνουν συνειδητά και αν ήθελαν θα μπορούσαν να συμμετέχουν. Ναι, αυτό ακριβώς λέμε κι εμείς. Πως συνειδητά δε συμμετέχουμε στο θέατρο των εκλογών ή ρίχνουμε λευκό και άκυρο. Γιατί, αν σου φαίνεται και είναι) λογικό και…δημοκρατικό να μην ψωνίζεις ανάμεσα σε 10 πράγματα που δε σου αρέσουν ,ενώ υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη γκάμα από 30 είδη, για να επιλέξεις, γιατί είναι παράλογο να μη θες να ψηφίσεις κανέναν από τους 10-15 κομματικούς σχηματισμούς που κατεβαίνουν στις εκλογές ,αφού κανένας απ΄αυτούς δε σε εκφράζει;
Κι αν δεν σε εκφράζουν, γιατί αυτός είναι λόγος να μην υπολογίζουν στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και να αφήνουν “εκτός” εξουσίας ένα τεράστιο πληθυσμιακό κομμάτι; Γιατί (το χειρότερο) να μη θέλει το Σύστημα να δει την αλήθεια που είναι πασιφανής πλέον ότι το πολίτευμα της κονοβουλευτικής δημοκρατίας, “καρδιά” του οποίου είναι η πλειοψηφία , και στην Ελλάδα και αλλού, “εξεμέτρησε το ζην “και έχει προ πολλού “καταλήξει”;
Δεν μπορεί το ίδιο Σύστημα, επειδή θέλει “σώνει και καλά” να βγάλει κυβέρνηση, έστω και με 10 ανόητους ψηφοφόρους που θα προσέλθουν στις κάλπες, να στερεί την εκπροσώπηση στα “κοινά” σε 4 εκατομμύρια πολίτες ,οι οποίοι με τη στάση της άρνηση χρήσης του βασικού εργαλείου της δημοκρατίας , της ψήφου, επιλέγουν να διαμαρτυρηθούν, να διατρανώσουν αυτό ακριβώς: Πως ο Σαμαράς δεν τους εκφράζει πολιτικά, ούτε ο έτερος “Καπαδόκης” Τσίπρας ή ο…ψεκασμένος φίλος του Καμμένος και μάλιστα περισσότερο από τον αρχηγό του κόμματος …ΕΛΛΑΔΑ ,του γραφικού εκείνου γέροντα ,που δεν παίρνει στις εκλογές ούτε τη …δικιά του ψήφο.
Η στάση αποδοκιμασίας του Συστήματος μέσω της επιλογής ΑΠΟΧΗ-ΑΚΥΡΟ-ΛΕΥΚΟ είναι συνειδητή. Αν εξαιρέσουμε ένα λογικό αριθμό ατόμων που αδυνατούν να προσέλθουν στις κάλπες λόγω “ανωτέρας βίας” ,η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που ακυρώνει την κορυφαία διαδικασία της Δημοκρατίας (εκλογές και ψήφος), είναι αυτή που συνειδητά σας φωνάζει πως το πολίτευμα που αποκαλείται κοινοβουλετική δημοκρατία, όχι μόνο δεν είναι τέτοιο , αλλά πολλά κρίσμα συστατικά του είναι τα στοιχεία μιας δικτατορίας και επομένως,ως τέτοιο, πρέπει να καταργηθεί.
Μένει να συζητήσουμε τί σόι “Σύστημα” θέλουμε (κι αν θέλουμε) να μας κυβερνά και αν φυσικά υπάρχει τέτοιο “Σύστημα”. Αν οι φορείς της Αποχής, του ΄Ακυρου-Λευκού δεν έχουν να προετείνουν λύση ,αυτή και μόνη, η μη συμμετοχή τους στα πολιτικά δρώμενα, ούτε αρκεί ούτε αποτελεί “άλλοθι” στάσης και δράσης πολιτικοποιημένων ατόμων. Δε φτάνει . Οφείλουμε να έχουμε πρόταση, αν λέμε πως πέθανε η Δημοκρατία . Στη ζωή ένας φεύγει, άλλος έρχεται από πίσω .Δεν τελειώνει ο κόσμος με το θανατο.
Να συσπειρωθούμε να οργανωθούμε οι Ελεύθεροι Συνειδητοποιημένοι πολίτες. Να προτείνουμε νέο μοντέλο πολιτεύματος και που μπορεί να μην εμπεριέχει καθόλου στοιχεία από τα γνωστά, δοκιμασμένα και καταδικασμένα παλιότερα. Κάποτε, θα πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά από τον τρόπο που μας έμαθαν. Αυτό είναι από μόνο του μια μεγάλη επάνάσταση. Και στο θέμα της αναζήτησης ενός νέου πολιτεύματος, μπορούμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αλλιώς, να ξεχάσουμε τα στερεότυπα, άνθρωποι-εξουσία- δια-κυβέρνηση-υπακοή .
Ο κόμος πάει μπροστά, η ζωή εξελίσσεται, η τεχνολογία κάνει θαύματα. Δεν μπορεί να μην υπάρχει και άλλος, νέος τρόπος φυσικός , λογικός, δίκαιος, αποδεκτός για να ζούμε ως άτομα και κοινωνίες με ελευθερία, αρμονία, δικαιοσύνη. Κάτι θα υπάρχει. Υπάρχει λέμε εμείς.
