ΙΤΑΛΙΑ. “ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ… ΠΑΚΗ. ΣΤΟΠ”

Ο Ιταλός πρόεδρος έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης τεχνοκρατών στον οικονομολόγο Κοταρέλι

Εντολή σχηματισμού κυβέρνησης τεχνοκρατών έδωσε πριν από λίγο ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Ματαρέλα στον τεχνοκράτη οικονομολόγο, υπέρμαχο της λιτότητας, Κάρλο Κοταρέλι.

«Ο πρόεδρος Ματαρέλα δέχθηκε τον δρα Κοταρέλι, από τον οποίο ζήτησε να σχηματίσει κυβέρνηση», ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ο γενικός γραμματέας της προεδρίας Ούγκο Ζαμπέτι μετά τη συνομιλία που είχαν οι δύο άνδρες στο Κυρηνάλιο προεδρικό μέγαρο στη Ρώμη.

Οι πρώτες δηλώσεις Κοταρέλι – Εκλογές μετά τον Αύγουστο ή το 2019

Ο Κοταρέλι αποδέχθηκε «με επιφύλαξη» την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. «Με τιμά πολύ», είπε στις πρώτες δηλώσεις του.

Παράλληλα έκανε γνωστό ότι, αν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, θα εγκριθεί ο νέος προϋπολογισμός και μετά η χώρα θα πάει σε εκλογές το αργότερο στις αρχές του 2019 ενώ,αν η κυβέρνηση καταψηφισθεί από το κοινοβούλιο, οι εκλογές θα γίνουν μετά το καλοκαίρι.

Ο Κοταρέλι δήλωσε ρητά πως ούτε ο ίδιος ούτε οι υπουργοί του θα θέσουν υποψηφιότητα στις εκλογές. «Η κυβέρνησή μου θα διαχειριστεί με σωφροσύνη την δημόσια οικονομία», πρόσθεσε ο Ιταλός τεχνοκράτης και νέος πρωθυπουργός.

«Με την Ευρώπη χρειάζεται εποικοδομητικός διάλογος, γνωρίζοντας ότι ο ρόλος μας, ως ιδρυτικής χώρας είναι βασικός, όπως και η παραμονή μας στην ζώνη του ευρώ», κατέληξε.

Ο Κοταρέλι έχει εργασθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ήταν σύμβουλος ιταλικών κυβερνήσεων για την μείωση των κρατικών δαπανών, αλλά είναι σαφές ότι τα δύο λαϊκιστικά κόμματα, Λέγκα του Βορρά και Κίνημα 5 Αστέρων δεν θα του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης, όπως ούτε και η Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Είναι σαφές πως από την  πρόσφατη  πολιτική κρίση (μια από τις εκατοντάδες στα τελευταία χρόνια)  στην Ιταλία, προκύπτουν καθαρά και ξάστερα, τα επόμενα συμπεράσματα, τα οποία  φυσικά, μόνο οι  κομματικοί οπαδίκουλες και λοιποί “φονταμενταλιστές” που ομνύουν στο όνομα του πολιτεύματος της Δημοκρατίας, αδυνατούν και να εξάγουν και να αποδεχτούν.  Να τα δούμε με τη σειρά.

1. Ο Ιταλός πρόεδρος Σέρτζο Ματαρέλα δεν είναι ο  δικός μας εδώ Προκόπης Παυλόπουλος. Γι΄αυτό, ωρύονται με απειλές και μηνύσεις οι πεντάστεροι τρελαμένοι λαϊκιστές και τα ακροδεξιά συνεταιράκια τους . Η αλήθεια όμως είναι άλλη.

Από τις εξουσίες που δίνει  το ιταλικό και το ελληνικό  σύνταγμα στους εκάστοτε προέδρους της Δημοκρατίας και οι δύο  ομόλογοι, άλλος πιο άνετα, ,άλλος λιγότερο,   έχουν το δικαίωμα να  αρνηθούν να δώσουν εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε ένα κόμμα ή  συνασπισμό ,αν  κρίνουν πως δεν πληρούν ορισμένα  κοινοβουλευτικά στάνταρ. ΄Η μπορούν,  πάλι κατά την προσωπική τους άποψη,  να  πάρουν πίσω την εντολή, ακόμα και να μην υπογράψουν  κυβερνητικά διατάγματα και νόμους ,αν θεωρήσουν πως  είναι “εθνικά ” επικίνδυνη ή σφόδρα  επιζήμια  για τον τόπο μια «κακή»  κυβέρνηση.

Ο Ιταλός πρόεδρος ,αν και  συμμορφώθηκε  σύμφωνα με το ιταλικό σύνταγμα, να δώσει αρχικά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε ένα παλαβό σχήμα λαϊκιστών και ακροδεξιών ( εξικνούμενη ως τα ναζιστικά κράσπεδα η Λέγκα),  εν τούτοις, μόλις διαπίστωσε  πως ως  υπουργό οικονομικών οι αχυράνθρωποι του δικτάτορα Πούτιν, ετοίμαζαν  έναν  δηλωμένο αντιευρωπαϊστή, Ιταλό “Βαρουφάκη”, έντιμα, θαρραλέα, χωρίς να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του ή να υποκύψει  στις πιέσεις , ζήτησε πίσω την εντολή. Και  όχι μόνο.  Επέλεξε  ό,τι καλύτερο για τη χώρα του. Το σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών, που δεν έχουν κανένα λόγο να κυβερνήσουν δημαγωγικά, φανατικά και πελατειακά, όπως θα έκαναν  οι κομματικοί σχηματισμοί στη χώρα.

Στην Ελλάδα, είχαμε την ατυχία, αντί για ένα θαρραλέο και αξιοπρεπή Σέρτζο Ματαρέλα , να έχουμε ως πρόεδρο  ένα δειλό ,παλιάς κοπής κομματικό  Προκόπη Παυλόπουλο, που  δε τόλμησε να  αντισταθεί κα να  εναντιωθεί σε εκείνους που τον επέλεξαν πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παρακολουθούσε αδιάφορος  την  κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ στο πρώτο καταστροφικό εξάμηνο της άσκησης της εξουσίας της, ενώ  με χίλιους τρόπους μπορούσε να παρέμβη  και να σταματήσει τον όλεθρο.

΄Ηταν  μια κυβέρνηση με σχεδόν καρμπόν  χαρακτηριστικά εκείνης της προαλειφόμενης για να κυβερνήσει στην Ιταλία.    Και είναι πλέον απ΄όλους αποδεκτό πως  οι  πρώτοι  6 μήνες της διακυβέρνησης της χώρας από εκείνο τον τρελό κυβερνητικό θίασο , με πρωταγωνιστές τους  αλήστου μνήμης θεατρίνους Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκη,   μας στοίχισε άγνωστο μέχρι σήμερα  νούμερο ζημιάς σε δισ. ευρώ.  Κι αυτό μόνο και μόνο   από την παρουσία στο υπουργείο της οικονομίας  ενός  υπερφίαλου, αλαζονικού και νάρκισσου υπουργού του περίφημου Yiannis Varoufakis.

  Συμπέρασμα; ΄Αλλο Πάκης κι άλλο Σέρτζο. ΄Αλλο εθνικά υπεύθυνος και άλλο ανεύθυνος πρόεδρος.  ΄Αλλο χρεωμένος ως το λαιμό τη χρεοκοπία της χώρας και παρακοιμώμενος του μοιραίου  τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή . Και φυσικά άλλο ελεύθερος  από κομματικά βαρίδια  Ιταλός ομόλογος του δικού μας.  Εν ολίγοις, “άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας”.

Υ.Γ. (αν και  αυτό το  υστερόγραφο , έπρεπε να είναι πρώτο-πρώτο).

Αφού ο πρόεδρος ης Ιταλίας γνωρίζει  πως οι τεχνοκράτες, οι ειδικοί, οι ειδήμονες, είναι καλύτερα να κυβερνήσουν τη χώρα του, παρά να την αφήσει έρμαιο   στους θεατρινισμούς ενός … πεντοφάσκελου ,  κωμικού ηθοποιού, τότε γιατί δεν επιτρέπει σε  αυτό το ικανό κυβερνητικό  σχήμα να ασκήσει για χρόνια την εξουσία;  Κοινή λογική λέει πως για  κάθε δουλειά απευθύνεσαι στον εμπειρογνώμονα, τον ειδικό, το γνώστη. Στην πολιτική που είναι ύψιστο επάγγελμα-λειτούργημα, γιατί αφήνονται  να την ασκούν  άσχετοι και ερασιτέχνες συνδικαλιστές,  δικηγόροι, δάσκαλοι, μηχανικοί , και όχι επαγγελματίες πολιτικοί;

 Η απάντηση είναι στη συνέχεια. Στα επόμενα συμπεράσματά μας

 

2. Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στην Ιταλία, σε σύνολο ( τα νούμερα που δίνουμε εδώ δεν είναι απολύτως ακριβή) 45 εκατομμυρίων ψηφοφόρων, δεν προσέρχονται στις κάλπες κάπου 15 εκατομμύρια πολίτες. ΄Ο,τι συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου στις εκλογές των τελευταίων χρόνων, σε σύνολο 10 εκατομμυρίων ψηφοφόρων, σχεδόν 4 εκατομμύρια πολίτες “φτύνουν” το σύστημα ,όπως όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά στις περισσότερες χώρες με “δημοκρατικά” λεγόμενα πολιτεύματα. Ακόμα και στο δικτατορικό πολίτευμα της  Ρωσίας, που αυτοαποκαλείται  δημοκρατικό ,ο δικτάτορας της χώρας, σχεδόν δυο δεκαετίες τώρα,  αυτοαναγορεύεται «Τσάρος»-πρόεδρος από μια  μειοψηφία οπαδών, κυρίως μαφιόζων, ακροδεξιών, εθνικιστών και άλλων λούμπεν  στοιχείων της χώρας, που δεν υπερβαίνουν  το 35-40% του συνόλου των ψηφοφόρων.

Κι  για να γυρίσουμε στην Ιταλία .Ο  κωμικός κρετίνος που ίδρυσε το…πεντάστερο “κίνημα”  (μόνο κίνημα δεν είναι.  “Κέραμοι και λίθοι ατάκτως ερριμένα” του ταιριάζει)  με τους λαϊκιστές  οπαδούς του, πήρε στις τελευταίες εκλογές ένα 30, 5% των ψήφων. Αυτό από μόνο του δείχνει πως και στην Ιταλία , όπως άλλωστε και στην Ελλάδα ή την Αμερική και  τη Ρωσία, στις ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ δημοκρατικές χώρες στον κόσμο, πρώτο “κόμμα” είναι η η ΑΠΟΧΗ .

Αν κάποιο  επομένως κόμμα  εδικαιούτο να πάρει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης,  αυτό    θα ήταν  εκείνο της… ΑΠΟΧΗΣ.  Αλλά, δεν παίρνει την εντολή, επειδή δεν του τη δίνουν.  Γι΄αυτό και οι φορείς της   αρνούνται να συμμετέχουν σε ένα στημένο παιχνίδι. Να  συγκροτήσουν  κι αυτοί  ένα ακόμα κόμμα με όλα τα χαρακτηριστικά, που οδηγούν τον πολίτη, σε αντίθεση με τον οπαδό,  να καταδικάζει με αυτό τον τρόπο το κοινοβουλευτικό σύστημα.

Είναι τόσο δημοκρατική , όμως,  η… Δημοκρατία ,ώστε αν και γνωρίζουν εκεί στα μαγειρεία τους  πως  “όποιος έχει μαχαίρι τρώει  πεπόνι ” (κι αυτό σημαίνει και 10 ψηφοφόροι να πάνε στις κάλπες, πάλι το σύστημα θα έκανε κυβέρνηση),όμως για τα προσχήματα και μόνο (αλλιώς πως θα ήταν  δημοκρατία!) παίζουν το άθλιο αυτό   στημένο και  αστείο  παιχνίδι, όπου “Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει”. Και το αποκαλούν με περισσό θράσος   σύστημα της πλειοψηφίας(!), όταν ακριβώς κυβερνούν με συμφωνίες μεταξύ τους  οι μειοψηφίες.

Και ο Ιταλός πρόεδρος, έστω κι αν δεν είναι “Πάκης”, όφειλε με μια τέτοιας έκτασης ειδικά στην Ιταλία  για χρόνια, δυσαρμονία, ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και τα εκάστοτε αποτελέσματα των εκλογών, να αρνηθεί  να δώσει εντολή σε πρώτο κόμμα για σχηματισμό κυβέρνησης, αφού το πρώτο , που είναι η ΑΠΟΧΗ και στην Ιταλία, αρνείται το κοινοβουλευτικό θέατρο. Αλλά, είπαμε. Προέχουν τα προσχήματα, η κοροϊδια, των ΟΛΙΓΩΝ που καταφέρνουν  να ελέγχουν  και να   στέλνουν στις κάλπες “πρόβατα” και μάλιστα “επί σφαγή “, τα οποία το μόνο   που ξέρουν να κάνουν είναι να αναμηρυκάζουν το “χόρτο” που τα ταϊζουν.

Γράφαμε για το θέμα της ΑΠΟΧΗΣ παλιότερα:

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ:”ΕΞΕΜΕΤΡΗΣΕ ΤΟ ΖΗΝ”

08.05.12

“Aποχή-άκυρα-λευκά φτάνουν το 38% ,το μεγαλύτερο ποσοστό όλων των εποχών σε εθνικές εκλογές. Αττική, Β Αθηνών, Β΄ Θεσσαλονίκης ,Ηράκλειο, Λάρισα η Αποχή σκαρφάλωσε από 25-33%. Υπολογίζεται ότι πανελλαδικά δεν προσήλθαν στις κάλπες περίπου 4.000.000 πολίτες, ρεκόρ δηλαδή μη προσέλευσης ψηφοφόρων σε εθνικές εκλογές” (ΜΜΕ)   Οι εκπρόσωποι του κομματικού “μαυρογυαλουρισμού” και της “βιομηχανίας ενημέρωσης”, κτίζοντας εδώ και χρόνια μια κλειστή κοινότητα των “ολίγων, ένα “ιερό” άδυτου και μη προσβάσιμου στους αμύητους, μπορούν με πολλή άνεση και επιτυχία να περνούν και να επβάλουν προς τα “έξω” οποιοδήποτε ψεύδος και κάθε μορφή απάτης. Στις εκάστοτε εκλογές ,ας πούμε,μεταμορφώνοντας το “εκλογικό”, λεγόμενο “σώμα”, σε “οπαδούς”-”μπουλούκι” (χωρίς ικανότητα επεξεργασίας των στοιχείων και του υλικού που τους σερβίρουν), καταφέρνουν να αποδυναμώσουν κάθε διαφορετική φωνή και να καταστήσουν τα ψεύδη τους … αλήθειες. ΄Ενα σύνηθες και συνειδητό τέτοιο ψεύδος “διαδίδει”  πως η Αποχή δεν είναι συνειδητή πολιτική στάση,αλλά… ευκαιριακή, που οφείλεται σε άλλες αιτίες και πάντως λιγότερο σε πολιτικούς λόγους. Βεβαίως, ουδέν ψευδέστερον αυτού του… ψεύδους, αφού μια απλή παρατήρηση καθιστά την  πραγματικότητα “ηλίου φαεινότερη”. Συγκεκριμένα: Αν δούμε τον πίνακα της μεταπολιτευτικής ΑΠΟΧΗΣ,που δημοσίευσε παλιότερα το HOMO-NATURALIS.GR από τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, η Αποχή από μόνη της καθορίζει και τη στάση (πολιτική ή όχι) των φορέων της. Ας αφήσουν οι νεοφώτιστοι “Αριστεροί”, Νεοναζί και λοιποί Ελληνάρες τις απλουστεύεις και την προπαγάνδα. Η Αποχή,το Λευκό,το ΄Ακυρο είναι συνειδητή πολιτική στάση στο μεγαλύτερο ποσοστό της. Να το πούμε πιο απλά: Την περασμένη Κυριακή δεν πήγαν 4 εκατομμύρια Πολίτες να ψηφίσουν. Απ΄αυτούς, κι αν δεχτούμε πως τουλάχιστον 2.500.000-3.000.000 επέλεξαν την Αποχή ως πολιτική στάση,τίποτα δεν αλλάζει από το χαρακτηρισμό της ΑΠΟΧΗΣ ως απάντηση των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ στο “προγκρόμ” που έχουν εξαπολύσει οι κομματικοί  εναντίον των αντιπάλων τους. Κι αν σκεφτεί κανείς πως η Ν.Δ χρίστηκε πρώτο κόμμα με 1.800.000 ψηφοφόρους,τί θα έπρεπε να χριστεί το κίνημα της Αποχής με τους διπλάσιους Πολίτες,που γύρισαν την πλάτη για άλλη μια φορά στους  κομματικούς “Μαυρογυαλούρους” ; Αλλά η πολιτική, ηθική και πρακτική διάσταση τόσο της Αποχής, όσο και της αδυναμίας (λόγω εκλογικού νόμου) των “μικρών” λεγόμενων κομμάτων να εκπροσωπηθούν στη Βουλή, θέτουν επί τάπητος το μέγα ζήτημα της χρησιμότητας -αποτελεσματικότητας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως πολίτευμα. Αν στα 4.000.000 της Αποχής-΄Ακυρων-Λευκών προστεθούν και οι χαμένες ψήφοι των οπαδών των “μικρών” κομμάτων ,που λόγω “εκλογικού μέτρου” δεν μπόρεσαν να μπούν στη Βουλή,τότε ο μισός πληθυσμός της χώρας δεν έχει καμιά πολιτική εκπροσώπηση και έχει καταστεί “πολιτικός όμηρος”,αφού αναγκάζεται να αποδέχεται την επιβολή της θέλησης και των συμφερόντων του άλλου μισού, χάριν της αρχής της “αναγκαίας αναλογίας” (για να δίνεται η δυνατότητα διακυβέρνησης μια χώρας έστω και με ελάχιστο ποσοστό συμμετοχης σε εκλογές). Αν,ομως, θεωρεί κανείς αυτονόητο δικαίωμά του να μην αγοράζει ανάμεσα σε 10 είδη ,αν δεν του αρέσει , κανένα,πόσο φασιστικό και παράλογο είναι να επιβάλουν σε έναν Πολίτη να συμμετέχει στις εκλογές και να επιλέγει ένα από 10 κόμματα,ενώ κανένα απ΄αυτά δεν τον εκφράζει. Κι αν ασκήσει αυτό το δικαίωμά του, να αρνείται,δηλαδή, να επιλέξει κάτι που δεν του αρέσει, να τον αναγκάζουν να δέχεται τις επιλογές ενός άλλου,που βρίσκει ένα, ανάμεσα στα 10 αυτά κόμματα, να τον εκφράζει. Δεν είναι παραλογισμός; Δεν είναι ανήθικο; Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα για εκείνους, που δεν αρνούνται μεν να συμμετάχουν στη διαδικασία των εκλογών,αλλά ο ίδιος ο εκλογικός νόμος με τις αλχημίες του έρχεται να τους στερήσει τη δυνατότητα εκπροσώπησής τους στη Βουλή λόγω… εκλογικού μέτρου. Βέβαια,όπως είπαμε σε άλλο κείμενό μας,η αυταρχικόητα (η καλυμμένη φασιστική συμπεριφορά των κομματικών) βαπτίζεται σε…αναγκαιόητα διακυβέρνησης της χώρας και ελέω αυτής της παράλογης “αρχής” η μια πλειοψηφία επιβάλει τη θέλησή της στην άλλη. Στην ουσία,δηλαδή, αυτή η επιβολή της θέλησης του μισού πληθυσμού της χώρας στον άλλο μισό ,επιτυγχάνεται με την ισχύ των όπλων,όπως ακριβώς κάνουν όλες οι δικτατορίες. Διότι,αν αύριο εγώ, ασκώντας το ύψιστο καθήκον μου,όπως το καθόρισε ο Ρήγας Βελεστινλής ( “αν η αρχή βιάζει,παρανομεί αθετεί,είναι υποχρέωσή σου να ξεσηκωθείς”), προπαθήσω, ασκώντας αυτό το ιερό μου δικαίωμα της αντίστασης ,να εμποδίσω τη λειτουργία της Βουλής,θα βρεθώ την ίδια στιγμή σιδηροδέσμιος υπό την απειλή των όπλων των εντεταλμένων από την άδικη και παράνομη εξουσία των μισών να ασκούν μ΄αυτό τον τρόπο την επιβολή της θέλησής τους στους άλλους μισούς,που αρνούνται να αναθέσουν την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους στις κάνες των όπλων. ΄Ετσι, εννοεί τη δημοκρατία η “κομματική μαφία”,είτε ως οπαδοί είτε ως εκπρόσωποί τους. Μια δημοκρατία βρώμικη,παράλογη,άδικη και ανήθικη. Τους τη χαρίζουμε. ΄Οσο γα το σύνηθες…επιχείρημά τους “βρείτε εσείς ένα καλύτερο πολίτευμα από τη Δημοκρατία και μέχρι να το βρειτε θα είσαστε υποχρεωμένοι να υπακούετε σε μας” αυτό και μόνο χαρακτηρίζει το ανύπαρκτο “δημοκρατικό τους ήθος. Συμπέρασμα;  Ο κοινοβουλευτισμός “πνέει τα λοίσθια” και όσο ο άνθρωπος προχωράει προς την εξέλιξη και τον πολιτισμό η αυταρχικότητα θα υποχωρεί και θα παραχωρεί τη θέση της στο φυσικό,το λιγικό,το ηθικό,το δίκαιο.