To μνημονεύω σα χθες. Καρεκλάκια στοιχισμένα στον δρόμο, συνοικία λαϊκή, “πάλκο” εντυπώσεων, κομπορρημοσύνης κι απροβλημάτιστων συμπερασμάτων-”η ποίξα, η δοίξα και το κακό συναπάντημα”. Στο στόμα τους ο γιος του φούρναρη, η κόρη της κομμώτριας, ο τάδε κι ο δείνα. Πες μου τα νέα σου, να ξεφουρνίσω και τα δικά μου. Μαζί και της γειτονιάς. Να βγάλουμε ραπόρτο, να ανάψουνε τα αίματα, να πάμε στα κρεβάτια μας χορτάτοι.

Εγώ μια στάλα, να σέρνω με τέμπο κάτι βυσσινιά τσόκαρα Σόλ, να αλωνίζω τα πεζοδρόμια, να χοροπηδώ σαν ερίφιο και τα ξύλινα Σόλ μου να γρονθοκοπούν το έρμο δρομάκι.

Στη γειτονιά της γιαγιάς στην Αθήνα- καθώτι χωριάτισσα, βουνίσια, άλλο σπίτι στην πρωτεύουσα, άλλο στο χωριό.

Μια μικρή γειτονίτσα στη χούφτα του λεκανοπεδίου, άνθρωποι κυρίως της βιοπάλης, θαρρείς μιαν “Αυλή των θαυμάτων” που τράβαγε νυχθημερόν την αυλαία.

Τις αγαπούσα πολύ. Μια πανσπερμία εμπριμέ ρόμπας και βιολετί μαλλιού.

Εκεί πέρασα μπόλικα Σαββατοκύριακα της ζωής μου. Στη θαλπωρή της απλότητας και του αυθεντικού.

Η γιαγιά μου, το λοιπόν, ξεπόρτιζε τ’ απογέματα κάτω στο δρομάκι, με το καρεκλάκι της παραμάσχαλα, οι γειτόνισσες πιάνανε σειρά η μια δίπλα στην άλλη και κουβεντιάζανε τα καθέκαστα, ήτοι τα νέα της γειτονιάς και το φαί που βάλανε στο τσουκάλι.

Τώρα δε φορώ τα βυσσινί μου τσόκαρα κι ούτε θερίζω τους δρόμους με τις ξύλινες σόλες μου.

Η γιαγιά δεν είναι πια εδώ, ούτε κι οι φίλες της με τα χαρμόσυνα μαλλιά και τις διχαλωτές παντούφλες.

Βουλιάζω στον καναπέ μου, κατάκοπη κι ανοικονόμητη, το αλισβερίσι στις Ενημερώσεις μού κάνει κακό, το ξέρω, μα συνεχίζω να σκρολάρω βαργιεστημένα στη γειτονιά του Φέισμπουκ, στα μπουγαδόνερα του διαδικτύου, στα νέα φίλων και παντελώς αγνώστων, στα βιτριολικά “καρεκλάκια” που πιάσανε κι απόψε σειρά.

Η τράπουλα μοιράστηκε και μπήκανε στο παιχνίδι κι άντρες. Η, πάλαι ποτέ, παρέα του καφενέ που, επίσης, δεν άφηνε τίποτα απ’ το κοινωνικό γίγνεσθαι να πέσει κάτω, ρουφούσε ηδονικά όλα τα νέα της ημέρας, μαζί με το βαρύ γλυκό της. Τούτοι δίχως λουλαδάτες ρόμπες και χρωματιστά ρόλεϊ στο μαλλί, μα με κολλαριστό πουκάμισο και γυαλισμένο σκαρπίνι.

Όλοι αυτοί, λοιπόν, είναι πάλι εδώ. Στις επάλξεις και ετοιμοπόλεμοι. Με ένα τσεκούρι στο χέρι, να κόψουνε κεφάλια, πόδια, χέρια, να τα στριμώξουν, όπως όπως, στο κουστουμάκι που τους βολεύει. Να θερίσουν κοσμάκη, όποιον πάρει ο Χάρος, στην ουσία άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ανώνυμοι, χωμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο-που στα χέρια τους γίνεται μπαζούκα, δολοφονικό εργαλείο για να πετάξουν άκοπα χολή, δίχως μπέσα. Ανέντιμα.

Δίχως πραγματικό θάρρος γνώμης.

Κανείς δεν τους ξέρει και πιθανόν δε θα τους μάθε ποτέ. Κι τούτο ίσως είναι που τους τρώγει. Επίσης, η ασύδοτη ελευθερία να διαβολοστέλνουν όποιον τους καπνίσει, δίχως να τον γνωρίζουν ή να τους ζητήσει κανείς τα ρέστα, είναι χαρτί στα χέρια τους ερεθιστικό.

Εμπρός, λοιπόν, συμπλεγματικοί όλοι του κόσμου ενωθείτε και κατακυριεύσατε το σύμπαν! Στήστε στον τοίχο ,δίχως έλεος, όσους έσφαλαν, καταραστείτε οιονδήποτε πήγε μπροστά, χαίρει κοινωνικής εκτίμησης κι έβγαλε μπόλικους παράδες.

Κρίνετε, διότι δεν μπορείτε να κριθείτε.

Ξεσαλώστε έξαλλα για τα δικά σας σφάλματα και τα ρημάδια όνειρα που δε βγήκαν. Καμουφλάρετε τη δυστυχία σας μέσα από το τεντωμένο δείκτη του χεριού σας. Στραπατσάρετε, όπως όπως, τις απογοητευτικές ζωές σας μέσα από τους αντιδραστικούς, καρτουνίστικους εμετούς και τους επιδεικτικούς απόπατούς σας. Δείξτε πως ό,τι δεν μπορέσατε να φτάσετε, στην καλύτερη το απαξιώνεται και στη χειρότερη το στηλιτεύεται με απύθμενο μίσος.

Καλοί μου άνθρωποι, πότε στ’ αλήθεια γίνατε τόσο μοχθηροί;

Τα αυθεντικά χρόνια του σούσουρου, του κουτσομπολιού και της γειτονιάς, έβγαζαν μιαν αλήθεια ισοπεδωτική. Καθένας, ένας, κουβαλούσε τα τραύματα και τις απογοητεύσεις του, τα συμπλέγματα και τις ματαιώσεις του- θεμιτό κι ανθρώπινο.

Μα, τουλάχιστον, έθεταν εαυτόν στην αρένα δίχως φερετζέδες κι ευκολίες. Έντιμα, με κόστος κι ονοματεπώνυμο.

Θωρώντας τους ανθρώπους στα μάτια.