“Πούτιν” υπήρξαν ανέκαθεν. Και τα αυταρχικά, ολιγαρχικά ή τα ιμπεριαλιστικά τους γνωρίσματα , κυρίως οι κλασικοί ιστορικοί της αρχαιότητας, τα περιέγραφαν με τέτοιες εύκολες και συνηθισμένες γενικεύσεις -ερμηνείες. Σπάνια δε, ή ποτέ, ως εκδηλώσεις ψυχοπάθειας.
Για να ρίχνεις βόμβες σε Μαιευτήρια, να ισοπεδώνεις πόλεις, να χρεώνεσαι με πάνω από 700.000 νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες, να πηγαίνεις στον απόπατο με τη χρυσή λεκάνη και να κουβαλάς μαζί σου το βαλιτσάκι των πυρηνικών, δεν είσαι απλά και με κοινωνικοπολιτικούς όρους χαρακτηριζόμενος, ιμπεριαλιστής, εθνικιστής, φιλόδοξος, πατριώτης και τα δεκάδες συνώνυμα και συγγενή τους. ΕΙΣΑΙ ΣΦΟΔΡΑ ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΟΣ .Για δέσιμο. Και με αλυσίδες στα πόδια ως ο…Χάνιμπαλ από το γνωστό αμερικάνικο θρίλερ.
Το να προσπαθείς να ερμηνεύσεις συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν σήμερα το Ρώσο Χίτλερ ή παλιότερα το Γερμανό Ναζί με κοινωνικοπολιτικούς όρους , να τον εντάσσεις σε ερμηνεύσιμες κατηγορίες και συνομοταξίες ή να αποδίδεις τις εγκληματικές συμπεριφορές του σε ιδεοληπτικές , πολλές και διάφορες, φορτίσεις , χρυσώνεις το χάπι. Δε λες τα πράγματα με το όνομά τους.
Από τον πλέον άγνωστο, χαμένο στην ανωνυμία της μεγαλούπολης serial killer με 20 πτώματα στο φονικό του πέρασμα και με βασικό του υπερασπιστικό ατού την …κακοποίησή του ως παιδί, ως τον επώνυμο ηγέτη χώρας , φορτωμένο με εκατομμύρια αθώα θύματα ,αλλά με κίνητρα τούτος εθνικά ,πατριωτικά, κοινωνικά, θρησκευτικά και άλλους συναφείς ιδεασμούς, ο ψυχισμός είναι ίδιος. Και η γνωμάτευση καρμπόν. ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΣ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ.
Αλλιώς, αν ο κατά συρροή δολοφόνος , με περιορισμένο αριθμό θυμάτων έχει κατάληξη στην ηλεκτρική καρέκλα, αλλά ο ίδιας εγκληματικής επιρρέπειας ηγέτης χώρας , με τα αναρίθμητα θύματα ,έχει θέση στις εθνικιστικές σελίδες της ιστορίας του, τότε ή έχουμε αποτύχει εντελώς ως σύστημα στην αποτίμηση νομικά, τουλάχιστον, του εγκλήματος ή η ψυχιατρική ,ως επιστήμη , αφήνει τους εκπροσώπους της εξουσία στο απυρόβλητο. Και αν την αφορούν η παρατήρηση και η γνωμάτευση για τον ψυχισμό ενός Τζακ Αντεροβγάλτη ή του Κολομβιανού βιαστή «The Beast», αλλά όχι και το Ροβεσπιέρου ή του Πούτιν σήμερα, τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά ούτε με την πολιτική αλλά ούτε με την ψυχιατρική. Αλλιώς, δεν εξηγείται πώς όλα αυτά τα χρόνια της Ναζιστικής θηριωδίας ο (και τότε) αισχρός, αμερικανικός Τύπος, αποκαλούσε τον παράφρονα Χίτλερ, ως “ο Γερμανός καγκελάριος” . Κάτι αντίστοιχα σήμερα με το Νέο Χίτλερ, ως ο ” Ρώσος πρόεδρος”.
Πάντα, λοιπόν, θα ξερνούν οι εποχές και από ένα «Χίτλερ». Είναι αναπόφευκτο, ως χαρακτηριστικό του ανθρώπου και η ζωώδης συμπεριφορά. Και το ζητούμενο δεν είναι να εξαλείψουμε τα ψυχοπαθητικά σύνδρομα των ανθρώπων και ιδιαίτερα εκείνων που αναρριχώνται σε ηγετικές θέσεις. Είναι εκ φύσεως αδύνατον να ελεγχθούν εξ αρχής. Οφείλουμε, όμως, να εξετάσουμε πώς θα μπορέσουμε πριν εκδηλωθεί και μάλιστα στο έπακρο ο εγκληματικός τους ψυχισμός, να τους προλάβουμε. Είτε με εξόντωση είτε μα αποθάρρυνση.
Αν κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή και παρατηρήσουμε την ιδεολογική συγκρότηση εκείνων των γενεών, που γεννήθηκαν μετά τη λήξη του τελευταίου Μεγάλου Πολέμου, δηλαδή , οι άνθρωποι πάνω από τα 50 τους χρόνια σήμερα, θα έχουμε μια συγκλονιστική σύγκριση με τις νεότερες γενιές, που από μόνη της μπορεί να ερμηνεύσει πλήθος από παθογένειες της σύγχρονης εποχής. Ειδικά αυτή την πρόσφατη απειλή ενός Νέου Χίτλερ να κάνει τις πόλεις τις Ευρώπης, Ιαπωνικές Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Κι ακόμα χειρότερα κι απ΄αυτό, να το ξεστομίζει προκλητικά και… να μην κουνιέται φύλλο, πέρα από κάποιες σποραδικές κινητοποιήσεις, τόσο στο εσωτερικό της Ρωσίας, όσο και έξω απ΄αυτή.
Τη δεκαετία του 60 ως και τις παραμονές του νέου αιώνα, αυτές οι μεταπολεμικές γενιές που αναφέραμε, βρίσκονταν στην ηλικία των σημερινών νέων από 18-45 αντίστοιχα. Εκείνες οι εποχές σηματοδοτούνται παγκόσμια από σημαντικά ιστορικά γεγονότα. ΄Αφρονες και τότε ηγέτες χωρών, στην Αμερική, την Κίνα, τη Ρωσία, μετά το διάλειμμα των 15 περίπου χρόνων μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ξεκινούν σπασμωδικά στη αρχή και πιο δραστήρια μετά , μια πρωτοφανή αιματοχυσία σε όλο τον κόσμο.
Στην Αμερική έχουμε το Βιετνάμ. Στην Κίνα την επανάσταση του Μάο . Στη Σοβιετική Ρωσία , μια σειρά από επεμβάσεις σε χώρες που θέλουν να απαλλαγούν από τη σοβιετική δεσποτεία. Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Ρουμανία έχουν ξεκινήσει το δικό τους αγώνα να ακολουθήσουν πορεία μακριά από την πίεση και την εξάρτηση της Μόσχας.
΄Ολες, όμως, αυτές οι προκλήσεις ηγετών παγκόσμια στη δεκαετία του 60, μέχρι και στα μέσα του 90, δε μένουν αναπάντητες από σφοδρές λαϊκές αντιδράσεις. Η Αμερική και η Ευρώπη όλο αυτό το διάστημα στην κυριολεξία, βράζουν.
Κινήματα, όπως οι Μαύροι Πάνθηρες, οι λαοθάλασσες των διαδηλώσεων για να σταματήσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ, στη Γαλλία ο Μάης του ‘ 68, στην Ελλάδα το Πολυτεχνείο, ακόμα και ένοπλα λαϊκά κινήματα και Αντάρτες πόλεων στην Ευρώπη (Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα), ακόμα και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 80 ,δεν αφήνουν σε ησυχία διεστραμμένους ηγέτες σαν το σημερινό Πούτιν , που, αν τότε τολμούσαν να απειλήσουν και με πυρηνική καταστροφή τον κόσμο, θα τους είχαν λιντσάρει στη στιγμή στις ίδιες τους τις προεδρικές κατοικίες.
Από το 1960, ως και τα μέσα του 1990 ουδείς Πούτιν θα μπορούσε να σταθεί ένα λεπτό με όσα απάνθρωπα , τερατώδη και παρανοϊκά έχει διαπράξει ο Ρώσος . Το Βιετνάμ για παράδειγμα δε στέκει σε καμιά σύγκριση με τους νεκρούς και τους πρόσφυγες της Συρίας και σήμερα με την εισβολή στην Ουκρανία, που ξεπερνούν κατά πολύ τα 700.000 θύματα!
Αν μη τι άλλο, κανένας Τζόνσον ή Νίξον, της εποχής Βιετνάμ , δεν κουβαλούσε την τσάντα με τους πυρηνικούς κωδικούς στο προεδρικό γραφείο του Λευκού Οίκου. Ούτε καν, όταν οι Σοβιετικοί τοποθέτησαν στο υπογάστριο της Αμερικής ,στην Κούβα τους περίφημους εκείνους πυραύλους τους.
“Μύριζε μπαρούτι όλη η υφήλιος τότε. Δεν υπήρχε σε Αμερική , Βόρεια και Λατινική ή την Ευρώπη , ενήλικας μη συνειδητοποιημένος πολιτικά. Αριστερά και ακτιβιστικά κινήματα απέραντα, πολυάριθμα ,δυναμικά και αποτελεσματικά σε όλο τον κόσμο. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη γυρίσουν πίσω τα αμερικανικά στρατεύματα από το Βιετνάμ με τέτοιες παγκόσμιες κινητοποιήσεις. ΄Η στην Ιταλία τη Γαλλία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία την Ισπανία να σταθούν επ΄ άπειρον σκληρές ,δεξιές κυβερνήσεις και δικτατορίες.
Με την είσοδο του νέου αιώνα, ξαφνικά, όλο αυτό το επαναστατικό πανηγύρι, σταμάτησε .Μούγκα. Σιωπή…εκκωφαντική.
Η πρώτη και σοβαρή ένδειξη ήταν η εισβολή στο Ιράκ την ίδια εποχή και η προκλητική συμπαράσταση του αμερικανικού και ευρωπαϊκού Τύπου . Εκείνο το μεγάλο έγκλημα της αμερικανικής και αγγλικής εξουσίας, στηρίχτηκε αναφανδόν από τους συμπαθούντες Γκεμπελίσκους της διεθνούς προπαγάνδας.
Καμιά ουσιαστική και δυναμική λαϊκή αντίδραση. Πολύ αργότερα υπήρξαν κάποιες σποραδικές διαμαρτυρίες, αλλά αφού πια είχε συντελεστεί το έγκλημα. Σε καμιά περίπτωση δε θύμιζε εκείνη η εποχή στις αρχές του 2000, διαδηλώσεις σαν αυτές για το Βιετνάμ ή επαναστάσεις σαν του Μάη 68 στη Γαλλία κατά της εξουσίας και του αφύσικου τρόπου ζωής συντηρούσαν. Ο Τζορτζ Μπους, μάλιστα, μέχρι σήμερα, ένας από τους εν ζωή εγκληματίες πολέμου, συνεχίζει να… χαριεντίζεται με τον Ομπάμα σε δημόσιες εκδηλώσεις σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
Μια εύκολη ερμηνεία του φαινομένου θα ήταν η επίκληση των συνηθισμένων αιτιών και αφορμών, όπως ο άκρατος σεξισμός, τα ναρκωτικά , οι ουσίες γενικότερα, που όμως ούτε αρκούν ούτε έχουν σχέση με το φαινόμενο της απάθειας που περιγράψαμε.
Και στις προηγούμενες γενιές του 60 και μετά, ο σεξισμός, ως σεξουαλική επανάσταση , ξέσπασε ασύδοτος, τα ναρκωτικά και τα οινοπνεύματα το ίδιο. Όμως με μια ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ. Δεν έγιναν αυτοσκοπός. Κι αυτά υπήρξαν και εντάσσονται στις μορφές διαμαρτυρίας, αντίστασης, διαφοροποίησης, με πολιτικά μηνύματα. Σήμερα, τα ίδια ναρκωτικά και ο ίδιος σεξισμός, ακόμα και στη Ρωσία, αν έχουν ένα υπόβαθρο, είναι ο ωχαδερφισμός, η αδιαφορία και η παραίτηση. Στερούνται κάθε πολιτικής έκφρασης, και περιεχομένου.
Είναι συγκλονιστικό να ξέρεις πως η 45άρα Ρωσίδα μάνα , όταν της τηλεφωνούν σήμερα από την Ουκρανία πως ο 20χρονος γιος της πιάστηκε αιχμάλωτος και θα πρέπει να κινητοποιηθούν οι Ρώσοι γονείς που ο Πούτιν σκοτώνει τα παιδιά τους, η μάνα του αιχμάλωτου απαντά κοφτά και χωρίς να δίνει συνέχεια «δεν συζητάω…πολιτικά»!
΄Η ακόμα να μη πάμε μακριά, στην Ελλάδα με μια Εθνική Αντίσταση στην Κατοχή, ένα Αντάρικο, μια δυναμική αναμέτρηση με το παρακράτος του… Εθνάρχη, με ένα Πολυτεχνείο και με διαδηλώσεις που μάζευαν πάνω από ενάμιση εκατομμύριο στις επετείους του, να βγαίνει ο Νταλάρας και η Μποφίλιου να σε καλούν να συμμετέχεις στη συναυλία τους για την …Ειρήνη!
Κι ακόμα, μια άλλη ,πρωτόγνωρη παράμετρος, φαινόμενο περίεργο, αλλά όχι ανεξήγητο. ΄Ηδη, πρόσφατα ανεβάσαμε την ανάλυσή του. Την τελευταία 20ετία παρατηρείται μια ιδεολογική σύγχυση, που μόνο ως “τρικυμία εν κρανίω” μπορεί να δικαιολογηθεί.
Δεξιές κυβερνήσεις σαν την ελληνική του Κυριάκου Μητσοτάκη με ίδιους ή συγγενείς ιδεασμούς και τρίπτυχα (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), η πεμπτουσία και του Πουτινισμού, να αντιπαρατίθενται σήμερα και μάλιστα σφοδρά στον ομοϊδεάτη τους , Ρώσο Τσάρο. Να καταδικάζουν τον εισβολέα, αλλά όχι τις αρχές του, τα “ιδανικά” του έθνους, του πατριωτισμού και της θρησκείας από τα οποία εμφορείται και ο εισβολέας.
Από την άλλη, αριστερά κόμματα και παρατάξεις με τον Τύπο τους, είτε να κρατούν ίσες αποστάσεις από θύμα και θύτη, είτε να διστάζουν να συμπαραταχτούν φανερά με το θύμα. Και με μοναδική αιτιολόγηση “τα ίδια έκαναν και οι Αμερικανοί παλιότερα και τώρα”!
Η κάμψη της αγωνιστικότητας των νέων γενεών είναι η βασική αιτία που ο ψυχοπαθής Νέος Χίτλερ σήμερα , μπορεί να απειλεί ,ακόμα και με πυρηνική καταστροφή τον πλανήτη και να μην τον έχουν κρεμάσει στη μέση της «κόκκινης πλατείας». Kι αυτός είναι ο λόγος που ο πουτινισμός δε βρίσκει μόνο οπαδούς ,αλλά και αδιάφορους, αμέτοχους ή ισαποστάκηδες από το έγκλημα της Ουκρανίας. Γιατί όμως;
Οι Νέες γενιές έχουν υποστείλει σήμερα τη σημαία της αγωνιστικότητάς τους για ένα και μοναδικό, ΚΥΡΙΑΡΧΟ ,λόγο. Οι άλλοι έπονται. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΟΡΑΤΟΣ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥΣ!
Το Παγκόσμιο Σύστημα προετοίμασε και καθιέρωσε ένα πολύ αποτελεσματικό τρόπο εξουδετέρωσης της δύναμης των ανθρώπων και όχι μόνο των νεότερων γενεών. Μέχρι σήμερα το άγριο πρόσωπο των εξουσιών ,κυρίως σε ολοκληρωτικά, δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα ,γινόταν φανερό. ΄Εβλεπες πως αυτός ο τύραννος είναι επικίνδυνος. Και όσο εύκολα τον χαρακτήριζες, άλλο τόσο ήταν βέβαιο πως θα τον πολεμούσες.
Με το χρόνο έμαθαν το κόλπο. Δύο είναι οι μέθοδοι, γνωστές ήδη από την εποχή του Γερμανικού Ναζισμού.
- Τα περισσότερα καθεστώτα αυτοαναγορεύτηκαν σε….Δημοκρατίες. Κάνεις εκλογές; ΄Εχεις κοινοβουλευτικό πολίτευμα! Εκλέγεσαι, δεν είσαι δικτατορία. Και ας σε λένε.
Στήνεις ένα θέατρο κάλπης και λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Και ας είσαι δικτάτορας. Γιατί τί είναι, δηλαδή, ο Πούτιν , ο Λουκασένκο , ο ΄Ορμπαν, πολλά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική; ΕΚΛΕΓΜΕΝΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ. ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ.
- Επιστρατεύεις έναν εξωνημένο Τύπο και τον χρησιμοποιείς ,ακριβώς, όπως τον Γκεμπελικό, ο Ναζισμός. Προπαγανδίζεις ανελλιπώς και ακαταπαύστως, μέσω της μιντιακής σου αυτοκρατορίας πως αυτό που βλέπεις δεν είναι ολοκληρωτισμός, μαφιόζικη διακυβέρνηση ή διαφθορά, ελληνικού, ας πούμε, τύπου. Είναι ακριβώς το αμερικάνικο , πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης , διανθισμένο με τα παραδοσιακά, εθνικά χαρακτηριστικά του!
Κι αν πολεμάς τέτοια “δημοκρατικά” καθεστώτα, είσαι…τρομοκράτης. ΄Οχι αυτοί. Δεν έχει, δε καμιά σημασία, ακόμα και αν η Αποχή στις στημένες εκλογές σου, ξεπερνά το 50%. Ο Πούτιν για παραδειγμα, παίρνει χρόνια της εκλογές με ένα 40% . Κι αν δίνουν και την πραγματική συμμετοχή.
Είναι αντιγραφή, το ίδιο ακριβώς κόλπο που χρησιμοποίησε και ο Χίτλερ στον καιρό του. Δεν έκανε πραξικόπημα, δεν κατέβασε τανκς. Πήρε την εξουσία με δημοκρατικές διαδικασίες, με κοινοβουλευτισμό και κομματική αντιπολίτευση. ΄Οπως σήμερα ο Νέος Ρώσος Χίτλερ. Και αναγορεύεται με τέτοιες διαδικασίες πρόεδρος υπερδύναμης και όχι δικτάτορας και μάλιστα ψυχοπαθής. Τι να του απαντήσει το Σύστημα;
Λύση; ΄Ετσι θα πορεύεται ο κόσμος; Αν συνεχιστεί αυτό, σε 20-30 χρόνια ένας Νέος Πούτιν θα κάνει ό,τι (ελπίζουμε τουλάχιστον) ο σημερινός , δε θα τολμήσει. Θα πετάξει και πυρηνικά. Και θα φέρει το «1984» του ΄Οργουελ μερικά χρόνια αργότερα, κοντά στο 2050!
Η Λύση υπάρχει. Εκείνο που μπορούμε να πούμε από τώρα είναι πως και πάλι οι παλιότερες γενιές, οι αγωνιστικές, της θυσίας και της πολιτικής συνειδητοποίησης , θα δώσουν τη λύση. ΄Η τουλάχιστον θα διδάξουν στους νεότερους πώς να το κάνουν.
Ακόμα δεν είναι ώρα να τα πούμε. Αλλά, με τον καιρό, θα το καταθέσουμε κι αυτό. Πόσο εύκολα, δηλαδή, θα κρεμάνε σε λίγο τους τυράννους και σφαγείς στις «Κόκκινες πλατείες” και εκείνες της Τιενανμέν στο Πεκίνο.