ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ

1. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ  “ΝΟΜΠΕΛ” ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑΣ  ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ  ΣΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ.

2. Η “ΣΤΑΗ” ΠΟΥ   ΕΞΕΘΡΕΨΕ ΤΑ  “ΦΥΤΑ” ΤΟΥ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ.

3. ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ  ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΑΖΙΣΤΩΝ.

1.α. Πατώντας πάνω στους νεκρούς σε μια βάρκα μεταναστών

β. Αγωνία για το Νόμπελ Ειρήνης, ανακοινώνεται στις 12: Ποιοι είναι οι Ελληνες υποψήφιοι –

Σε λίγη ώρα και συγκεκριμένα στις 12, αναμένεται να ανακοινωθεί ο φετινός νικητής για το Νόμπελ Ειρήνης.

Για την Ελλάδα φέτος το Νόμπελ Ειρήνης έχει ξεχωριστή σημασία και το αποτέλεσμα αναμένεται με αγωνία καθώς ανάμεσα στους υποψήφιους βρίσκονται και οι Έλληνες των ακριτικών νησιών που με αυτοθυσία συνέβαλαν στις διασώσεις, ενώ βοήθαγαν ώστε να γίνει πιο εύκολη η καθημερινότητα των προσφύγων και μεταναστών που έκαναν το επικίνδυνο ταξίδι απ 00004000 ό τις ακτές της Τουρκίας.

Φέτος, για το σπουδαίο βραβείο έχουν κατατεθεί 376 προτάσεις από τις οποίες 228 είναι φυσικά πρόσωπα και τα 148 οργανώσεις και αν μέχρι στιγμής παραμένει «θολό» ποιος τελικά θα είναι ο νικητής, οι στοιχηματικές εταιρείες δίνουν πολλές πιθανότητες στους Έλληνες να είναι τελικά αυτοί που θα ταξιδέψουν τον Δεκέμβριο στο Όσλο για την τελετή παραλαβής.

Οι «αντίπαλοι»

Χαμηλές αποδόσεις πάντως στις στοιχηματικές εταιρείες σημειώνουν και οι White Helmets, η οργάνωση που βοηθάει στις διασώσεις στη Συρία, η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ για τη συμβολή της στο προσφυγικό, ο Πάπας Φραγκίσκος, αλλά και οι Juan Manuel Santos και Timoleon Jimenez, οι αρχιτέκτονες του ειρηνευτικού σχεδίου στη Κολομβία και ο Ντένις Μουγκέγκε, Κονγκολέζος χειρούργος που περιποιείται θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.

Δύο Έλληνες υποψήφιοι μαζί με τη Σούζαν Σάραντον

Η 85χρονη γιαγιά της Συκαμνιάς Αιμιλία Καμβύση και ο 40χρονος ψαράς Στρατής Βαλιαμός είναι οι δύο Έλληνε υποψήφιοι στο πρόσωπο των οποίων θα τιμηθούν όλοι ο Έλληνες εθελοντές κάτοικοι του Αιγαίου. Έπίσης η ακτιβίστρια και γνωστή ηθοποιός Σούζαν Σάραντον που ταξίδεψε και έδρασε στη Λέσβο ανακουφίζοντας με τη δράση της τη ζωή των προσφύγων και των μεταναστών έχει προταθεί ώστε στο πρόσωπό της να τιμηθούν όλοι οι ξένοι εθελοντές που έπραξαν ανάλογα σε όλη τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς.

• Η Αιμιλία Καμβύση είναι 85 χρονών. Παιδί Μικρασιατών προσφύγων από το Μοσχονήσι έζησε όλη της τη ζωή στο ψαροχώρι της Σκάλας Συκαμνιάς. Μαζί με άλλες δυο φίλες της την 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδου και την 85χρονη Μαρίτσα Μαυραπίδου έγιναν σύμβολα των εθελοντών κατοίκων της Λέσβου όταν ο φωτογραφικό φακός «τις συνέλαβε» να περιποιούνται ένα βρέφος παιδί μιας γυναίκας πρόσφυγα από τη Συρία  που μόλις είχε αποβιβασθεί στην ακτή. Αυτό έκαναν οι τρεςι γιαγιάδες όλον αυτόν τον καιρό που το χωριό τους έγινε το επίκεντρο της προσφυγικής – ανθρωπιστικής κρίσης. Κάθε μέρα κατέβαιναν στην ακτή, και κάθονταν μαζί με άλλους αλληλέγγυους στους πρόσφυγες πολίτες συμπαραστεκόμενοι με όποιον τρόπο μπορούν στους εκατοντάδες ανθρώπους που καθημερινά έφταναν από τις απέναντι τουρκικές ακτές. Όταν τον περασμένο Νοέμβριο επισκέφθηκε τη Συκαμνιά ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και τη συνάντησε για να τη συγχαρεί για ότι έκανε αυτή με τις άλλες δυο φίλες της, απάντησε στον Πρόεδρο «Γιατί μου λές μπράβο γιέ μου; Τι έκανα;». Το ίδιο επιμένει να λέει οπότε τη ρωτάν για το γιατί βοηθάει τους πρόσφυγες. «Καλά παιδιά είναι λέει. Μερικές φορές κουρασμένα από το ταξίδι με βοηθάνε να κουβαλήσουμε τα ξύλα για τη σόμπα μου».

Ο Στρατής Βαλιαμός είναι 40 χρονών, ψαράς στη Σκάλα Συκαμνιάς. Χρόνια τώρα με τη βάρκα του σώζει κόσμο που κινδυνεύει. Όχι μόνο όταν τυχαία τους βρίσκει στο δρόμο του αλλά πολλές φορές επιχειρώντας ο ίδιος με τη μικρή ξύλινη βάρκα του ως διασώστης.Στο χωριό λένε πως ο Στρατής Βαλιάμος μαζί με όλους τους άλλους ψαράδες της Σκάλας Συκαμνιάς έχουν σώσει πολλές χιλιάδες ανθρώπους «έτσι γιατί έπρεπε». Η γνωστή ηθοποιός του Χόλυγουντ και ακτιβίστρια Σούζαν Σάραντον με δάκρυα στα μάτια επί μέρες τον περασμένο Δεκέμβριο προϋπαντούσε στις ακτές νότια της πόλης της Μυτιλήνης εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες που έφταναν στο νησί.

«Η διεθνής κοινότητα πρέπει να δει τι συμβαίνει σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Πρέπει να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και να το καταλάβει. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να πάψουν να είναι ‘κάποιοι άλλοι’ και να γίνουν οι πρόσφυγες που χρειάζεται να σταθούμε δίπλα τους και να τους υποστηρίξουμε», είχε δηλώσει η ηθοποιός αποκλειστικά στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

«Ως μάνα τριών παιδιών», είχε υποστηρίξει στη δήλωση της, «καταλαβαίνω απόλυτα τι σημαίνει να είσαι μάνα παιδιών που κυνηγημένη από τον πόλεμο και την ανέχεια φτάνεις στην ακτή και υποχρεώνεσαι να κάνεις αυτό το αδιανόητο μεγάλο ταξίδι απλά και μόνο για να επιβιώσεις. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα και οι χώρες που δε συμμετέχουν στην προσπάθεια αυτή της σωτηρίας όλων αυτών των ανθρώπων θα το κάνουν» κατέληξε.

Η Σούζαν Σάραντον  είχε κινηθεί σε όλες τις ακτές όπου αποβιβάζονται πρόσφυγες και μετανάστες και είχε συζητήσει για την κατάσταση με εθελοντές και μέλη μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που επιχειρούν στην περιοχή.

Επίσης, είχε επισκεφθεί καταυλισμούς προσφύγων ενώ είχε προσφέρει υλικά στην περίθαλψη τους.

«Ήταν σαν εμπόλεμη ζώνη»

Φωτογραφία: Reuters

«Την Παρασκευή, όταν θα δίνουν το Νόμπελ Ειρήνης, οι βόμβες θα συνεχίζουν να πέφτουν στη Συρία και οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να σκοτώνονται», λέει ο 40χρονος ψαράς Στρατής Βαλαμιός σχολιάζοντας στο «Reuters» τον πόλεμο στη Συρία και την ενδεχόμενη βράβευσή του με το Νόμπελ Ειρήνης και συμπλήρωσε «Δεν αισθάνομαι ούτε χαρούμενος, ούτε λυπημένος. Ξέρω απλά ότι έκανα το σωστό».

Για μήνες ο 40χρονος ψαράς έβγαινε με τη βάρκα του ανοιχτά της Μυτιλήνης και αντί για ψάρια, έβγαζε ανθρώπους… Είτε ζωντανούς, είτε νεκρούς.

Κανένας δεν ξέρει πόσους πρόσφυγες έσωσαν οι ντόπιοι από βέβαιο θάνατο στη θάλασσα. Σύμφωνα με το πρακτορείο «Reuters», όμως, ο αριθμός αυτός υπολογίζεται στις χιλιάδες.

«Το νησί το αξίζει», λέει ο 63χρονος Θανάσης Μαρμαρινός στο πρακτορείο Reuters για το Νόμπελ Ειρήνης, καθώς επιδιορθώνει τα δίχτυα του στο λιμάνι της Σκάλας Συκαμνιάς. Σε προσωπικό επίπεδο, όμως, η διεθνής επιβράβευση δεν κρίνεται και τόσο σημαντική: «Είμαι ηθικά ικανοποιημένος με ό,τι έκανα, για το ότι βοήθησα αυτούς τους ανθρώπους. Όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένου και του Νόμπελ, δεν είναι σημαντικά».

Λίγο πέρα από το λιμάνι, η 86χρονη Αιμιλία Καμβύση, κόρη προσφύγων του 1922 και η ίδια, λέει ότι ένιωσε υποχρεωμένη να βοηθήσει, έχοντας ακούσει τις ιστορίες της οικογένειάς της. «Θα πεθάνω με τη συνείδησή μου καθαρή», λέει χαρακτηριστικά.

Ο κ. Βαλαμιός χαρακτηρίζει «εμπόλεμη ζώνη» το χωριό του, τη Σκάλα Συκαμνιάς, στη Μυτιλήνη, το νησί που αποτέλεσε το κύριο «μέτωπο» της προσφυγικής κρίσης και δέχτηκε πάνω από 800.000 ανθρώπους το 2015.

Μια Αιμιλία Καμβύση  και ένας  Στρατής Βαλαμιός δε σώζουν την κατάσταση, ούτε την αλλάζουν στην Ελλάδα κι ας τους χοηγηθούν όλα  τα Νόμπελ του κόσμου και οι διακρίσεις. Οι ΄Ελληνες , των νησιών ιδιάιτερα,   έδωσαν με το προσφυγικό “εξετάσεις” και τις έχασαν.

ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΝ στην καλύτερη περίπτωση στη συντριπτική τους πλειοψηφία για τους πρόσφυγες. Μια μεγάλη επίσης μερίδα κατοίκων,ειδικά στη Χίο και τη Μυτιλήνη, δεν επέδειξε  μόνο  ανεπίτρεπτη εχθρική στάση, αλλά πολλοί πέρασαν και στην επίθεση. Ξεκίνησαν  ΠΟΛΕΜΟ  εναντίον των “κολασμένων της γης”  με ύβρεις,  κακοποιήσεις,  ρατσιστική συμπεριφορά.

Χίος και Μυτιλήνη είναι νησιά που γέμισαν από την προσφυγιά της Μ.Ασίας το ΄22. Ούτε αυτό σεβάστηκαν τα παιδά και τα εγγόνια εκείνων των προφύγων. Είναι ακόμα πιο ανήθικο να είσαι ο ίδιος πρόσφυγας και να αρνείσαι συμπαράσταση σε ομοιοπαθή. Ξεφεύγει τέτοια συμπεριφορά από τα όρια  της ηθικής, του ανθρωπισμού, της διαχρονικής τάξης που όρισε η φύση.

Και το κακό έγινε. Και να έρθει το Νόμπελ  στην Ελλάδα, επαναλαμβάνουμε, δεν αλλάζει τη σκληρή, την απάνθρωπη πραγματικότητα για τους ΄Ελληνες. Αλλά  και για ολόκληρη την Ευρώπη, την οργανωμένη Ευρώπη, που κι τούτη  δε στάθηκε στο πλευρό των ανθρώπων που ζήτησαν να κουρνιάσουν δίπλα μας, μακριά από τον πόλεμο, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση.

Ούτε τα ελάχιστα δεν καταφέραμε, τελικά,  να τους προσφέρουμε. Ακόμα κι εμείς που  τουλάχιστον ηθικά -ιδεολογικά είμαστε κοντά τους.  Η ενοχή βαρύνει όλους μας.

 

2. Πασίγνωστη δημοσιογράφος ανεβαίνει για 5η φορά τα σκαλιά της Εκκλησίας

Δε μας αφορά ούτε έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε την προσωπική ζωή της εικονιζόμενης. Δεν είναι η δουλειά μας αυτή.

Οφείλουμε, όμως, με την αφορμή που η ίδια μας έδωσε να θυμίσουμε πως η εν λόγω κυρία, ένα από τα ισχυρότερα (διάβαζε  αισχρότερα) “γρανάζια”στη μηχανή  της βιομηχανίας παραπληροφόρησης, έδωσε επί συναπτά  έτη “ρεσιτάλ”  πολυπαρουσίας (και μάλιστα εφετζίδικης και σεξιστικής )  στο χώρο  της διαπλεκόμενης ,και ως εκ τούτου ανήθικης, δημοσιογραφίας.  Μεγάλη η ζημιά που προξένησε με την άκρατη φιλοδοξία της, την επαγγελματική της ανηθικότητα-ανεπάρκεια  και τον αριβισμό που τη διέκριναν.

Οι περισσότεροι απ΄αυτούς τους…αστέρες της εμπορικής δημοσιογραφίας, κανονικά σήμερα , θα έπρεπε να είναι φυλακή, αφού βρίσκονται στην  κορυφή  της λίστας των ενόχων για τη χρεοκοπία της χώρας, όπως έχουμε επανειλημμένα αναλύσει εδώ.  Σε μια φυσική κοινωνία, σε μια πολιτεία που θα ίσχυαν οι βασικές αρχές του δικαίου και των λοιπών αναφαίρετων,  διαχρονικών αξιών, θα είχαν τιμωρηθεί αυστηρά.

Και φυσικά, ελπίζουμε, πως  δε θα γλιτώσουν.  Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσουν οι κοινωνίες, και ειδικά η ελληνική,  με πορεία σαν την τωρινή, όπου οι αισχροί, οι διεφθαρμένοι, οι διαπλεκόμενοι,  οι ανήθικοι γενικώς,  “έχουν το πάνω χέρι”.

Αν μείνουν έτσι οι ανθρώπινες, οργανωμένες πολιτείες ,αν συνεχιστεί η βαριά παθογένεια που γεννά στα ευρύτερα σύνολα η αφύσικη συμπεριφορά των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των δικαστών, αλλά και των ίδιων των μελών, μοιραία θα οδηγηθούν στην αποσύνθεση και την εξαφάνιση. Είναι νομοτελειακή εξέλιξη.

 Αποτελεί, επομένως, “ζήτημα ζωής και θανάτου”, η αλλαγή της σημερινής πορείας  του ανθρώπου. Ο σχηματισμός  των  νέων κοινωνιών και πολιτειών, θα πρέπει να είναι αντιστρόφως ανάλογος του μοντέλου που υιοθετήσαμε εμείς και οι γενιές πριν από μας. Κορυφαία, επαναστατική  επίσης προτεταιότητα είναι    ανάληψη πλέον των ευαίσθητων  τομέων  της λειτουργίας τους να περάσει στα χέρια έντιμων, αξιοπρεπών και προπαντός φυσικής συμπεριφοράς  πολιτών.

Τότε, θα έρθει η   εποχή που  η Στάη, η Τρέμη, ο Χατζηνικολάου, ο Τράγκας θα γίνουν μουσιακά δείγματα, για να διδάσκουν στις γενιές πώς δεν πρέπει να είναι ο άνθρωπος, που  δια-χειρίζεται την πληροφορία, την είδηση, το σχόλιο.  Σε όσους, δηλαδή, κρίσιμους τομείς, ασέλγησε και κακοποίησε ΟΛΟ το συνάφι της βιομηχανίας παραπληροφόρησης.

 

 3. «Eίμαι κόρη μεταναστών, με γιo γκέι και σύντροφο Εβραίο. Αν ενισχυθεί η Χρυσή Αυγή, το μόνο μας πρόβλημα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν»

Η δημοσιογράφος και σκηνοθέτις Angelique Kourounis καταθέτει την πιο πλήρη καταγραφή της γέννησης, της δράσης και της χαμερπούς ρητορικής του εγκληματικού μορφώματος Πηγή: www.lifo.gr

 

Κόρη μεταναστών, ανταποκρίτρια από το 1985 για την Ελλάδα και τα Βαλκάνια για διάφορα γαλλόφωνα μέσα (Charlie Hebdo, La Libre Belgique, Politis, Ouest France, Les DNA Sud – Ouest, Econostrum, Groupe Radio France, Radio Canada, RTBF, Radio Suisse Romande, LCI, CBC, RTSR, RTBF TV, Public Senat, TV5 Monde), η Angelique δούλευε το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή – Προσωπική Υπόθεση» επί πέντε ολόκληρα χρόνια. Συγκέντρωσε πάνω από 100 ώρες υλικού και ολοκλήρωσε την έρευνά της χάρη στη μέθοδο του crowdfunding. Είναι η τρίτη ταινία που γυρίζει με αντικείμενο τη ΧΑ και μέσα από εκτενή ρεπορτάζ και συνεντεύξεις επωνύμων, αλλά και απλών ανθρώπων (από αντιφασίστες ακτιβιστές και δημοσιογράφους, διανοητές, πολιτικούς, ηθοποιούς, ιερωμένους μέχρι ψηφοφόρους και στελέχη της ΧΑ) εστιάζει εδώ στη συμβατότητα κάποιων παγιωμένων αντιλήψεων της ελληνικής κοινωνίας με τη ρατσιστική εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, την ιεραρχική δομή οργάνωσης της ΧΑ, τη χρήση των κλασικών γκεμπελικών τακτικών παραπλάνησης στον δημόσιο λόγο, τις διαχρονικές «σχέσεις στοργής» με την αστυνομία και τη χρόνια συγκάλυψη της δραστηριότητάς της από τις πολιτικές και δικαστικές αρχές.   Θίγονται παράλληλα οι σχέσεις «συγκοινωνούντων δοχείων» της ΧΑ με τη ΝΔ και τα άλλα κόμματα του συνταγματικού τόξου καθώς και η ένθερμη υποστήριξη μερίδας του κλήρου προς τους νεοναζιστές, αφότου αυτοί υιοθέτησαν ένα ευκαιριακό ελληνορθόδοξο προφίλ. Το ντοκιμαντέρ αυτό, μια παραγωγή της Omnia TV με συμπαραγωγούς το γαλλικό κανάλι Arte και τη Yemaya Productions υπό την αιγίδα των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο. Έκτοτε έχει περιοδεύσει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σε κινηματογραφικά φεστιβάλ και αλλού, αποσπώντας βραβεία και διακρίσεις. Για την Angelique, ωστόσο, που εξακολουθεί ύστερα από όλα αυτά να αναζητά μια απάντηση στο τι κάνει κάποιον Χρυσαυγίτη, η μεγαλύτερη διάκριση θα είναι να μπορέσει να συμβάλλει αυτή η ταινία στην ευαισθητοποίηση και την αφύπνιση απέναντι στον νεοναζιστικό κίνδυνο από τους ίδιους τους εκφραστές τέτοιων απόψεων. Σημαντική συμβολή σε μια εποχή που η δίκη της ΧΑ βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, ενώ το «αβγό του φιδιού» επιχειρεί να ξανασηκώσει κεφάλι εκμεταλλευόμενο την προσφυγική κρίση.   — Πώς αποφάσισες να υλοποιήσεις αυτό το ντοκιμαντέρ; Βασικά ξεκίνησε από μια μεγάλη απορία που είχα σε συνδυασμό με έναν μεγάλο φόβο: Πώς ήταν δυνατό να έχει αποκτήσει τέτοια δύναμη και επιρροή ένα νεοναζιστικό κόμμα στην Ελλάδα έχοντας μάλιστα σημαία του την ανοιχτή βία. Υπήρξα κόρη μεταναστών από την Κάλυμνο που άφησαν τον τόπο τους για μια καλύτερη ζωή, σπούδασα σε σχολείο δημόσιο πολυεθνικό με δημοκρατική παιδεία, μεγάλωσα σε μια κοινωνία με βαθιά δημοκρατική παράδοση παρά τις αντινομίες της… Αναρωτιόμουν, λοιπόν, πώς ήταν δυνατό φυλλάδες με ρατσιστικά και μισαλλόδοξα κηρύγματα σε καθημερινή βάση όπως ο Στόχος να κρέμονται ελεύθερα στα περίπτερα χωρίς να επεμβαίνει κάποιος εισαγγελέας – ύστερα βέβαια σκέφτηκα ότι αυτό το «ρεύμα» είχε ξεκινήσει με την Αυριανή του Κουρή και την «ανοχή» του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ ήδη από τη δεκαετία του ’80. Υπήρχαν βέβαια κι ο Στόχος, η Ελεύθερη Ώρα κ.ά. Έχουν οπότε βαθιές ρίζες ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός σε αυτή τη χώρα, οι περισσότεροι ψηφοφόροι της ΧΑ προέρχονται άλλωστε από τη ΝΔ, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, η «μαγιά» υπήρχε απλά ήταν συγκαλυμμένη, το μεταπολιτευτικό κλίμα δεν επέτρεπε άλλωστε στην ακροδεξιά να πει καθαρά το όνομά της. Άσε που δεν είναι μόνο η ΧΑ, υπάρχουν άλλα τέσσερα ακροδεξιά κόμματα σήμερα στην Ελλάδα, αν είναι δυνατό.   Πολλοί εστίασαν πράγματι στην κρίση, τη φτώχεια και το μεταναστευτικό, όμως αυτή είναι μόνο η μία εκδοχή. Δεν απαντά ικανοποιητικά στο πώς μια εγκληματική οργάνωση, ένα ναζιστικό γκρουπούσκουλο με αμελητέα μέχρι πρότινος εκλογικά ποσοστά, έφτασε να γίνει τρίτο κόμμα μην διστάζοντας μάλιστα να διαφημίζει ανοικτά τα «πογκρόμ» ενάντια σε αλλοδαπούς κι αντιφασίστες. — Είχες νομίζω κιόλας δραστηριοποιηθεί από μικρή στα δικαιωματικά… Πράγματι, έγινα μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας μόλις στα 14 χρόνια μου, το νεότερο μέλος της τότε! Υπήρξα πάντα πάντα ευαίσθητη σε δικαιωματικά και κινηματικά ζητήματα και σε αυτό έπαιξε καίριο ρόλο το οικογενειακό μου ιστορικό στην Κατοχή και η ανατροφή που έλαβα. Έχοντας έναν πεθερό και μια γιαγιά στην αντίσταση, μια πεθερά που έβγαζε το κίτρινο αστέρι της για να φέρει τρόφιμα στην οικογένειά της πίσω από τις εχθρικές γραμμές, έναν θείο και μια θεία που επέζησαν από το Άουσβιτς, μεγάλωσα βλέπεις ακούγοντας ιστορίες από μια εποχή αποτρόπαια που με βεβαίωναν πως δεν θα γύριζε ποτέ ξανά…Να σημειώσω εδώ ότι ο σύντροφός μου ο Μαξίμ ήταν αρχικά κάθετα αντίθετος στην ιδέα του ντοκιμαντέρ για τη ΧΑ, όπως και οι τρεις γιοι μου, αλλά τελικά όλοι βοήθησαν – μεγάλη ήταν επίσης η συμβολή του Αντώνη Δημόπουλου που έκανε το μοντάζ.   — Αλλά πού πιστεύεις ότι οφείλεται η δυναμική της ΧΑ; Φταίνε η κρίση, η ανέχεια, οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες που τάχατες μας «παίρνουν τις δουλειές» κι επιβουλεύονται την ασφάλεια, την υγεία, τον τόπο μας κ.λπ.; Πολλοί εστίασαν πράγματι στην κρίση, τη φτώχεια και το μεταναστευτικό, όμως αυτή είναι μόνο η μία εκδοχή. Δεν απαντά ικανοποιητικά στο πώς μια εγκληματική οργάνωση, ένα ναζιστικό γκρουπούσκουλο με αμελητέα μέχρι πρότινος εκλογικά ποσοστά, έφτασε να γίνει τρίτο κόμμα μην διστάζοντας μάλιστα να διαφημίζει ανοικτά τα «πογκρόμ» ενάντια σε αλλοδαπούς κι αντιφασίστες. Εκείνο το περιστατικό π.χ. με τους πάγκους μεταναστών μικροπωλητών στη λαϊκή της Ραφήνας το ’12 που είχε αναποδογυρίσει «τάγμα εφόδου» και είχαν μάλιστα ανεβάσει το βίντεο επιχαίροντας στο Διαδίκτυο, θα ήταν αδιανόητο στη Γαλλία κι αν συνέβαινε, οι εμπλεκόμενοι θα υφίσταντο άμεσα τις συνέπειες του νόμου. Γι΄αυτό λέω ότι φταίει επίσης η έλλειψη παιδείας, ενώ τεράστιες ευθύνες έχει και η ελληνική Πολιτεία που άφηνε τόσο καιρό ανενόχλητο αυτό το «καρκίνωμα» να αναπτύσσεται, όταν δεν το αβαντάριζε κιόλας – θυμάμαι τον Σαμαρά π.χ. να συναγωνίζεται τη ΧΑ στην ξενοφοβική ρητορική, ν’ αποκαλεί τους μετανάστες τυράννους των ελληνικών πόλεων! Κι εκεί που η δημοκρατική Πολιτεία απουσιάζει δημιουργείται, βέβαια, ευνοϊκό έδαφος για να αναπτυχθούν φαινόμενα αυταρχισμού, διαφθοράς, μαφιόζικα κι ακροδεξιά μορφώματα. Χρειάστηκε δυστυχώς να θυσιαστεί ο Παύλος για να ξυπνήσουν… Όταν λοιπόν, ύστερα κι από εκείνο το φονικό, η Πολιτεία αποφάσισε επιτέλους να δράσει, οι κύριοι αυτοί μαζευτήκανε και λουφάξανε με όλη εκείνη τη χαρακτηριστική τους θρασυδειλία – τους τελευταίους μήνες, ωστόσο, βλέπουμε να επαναδραστηριοποιούνται ιδίως στα νησιά κι άλλα μέρη που υπάρχουν hotspots προσφύγων, επιχειρώντας να δημιουργήσουν κλίμα και να το εκμεταλλευτούν πολιτικά…   Angelique Kourounis: «”Kαι απειλές δεχτήκαμε συχνά και ξύλο φάγαμε κάποιες φορές, εγώ ευτυχώς τη γλίτωσα, όμως από ένα σημείο και μετά δεν έβρισκα κάμεραμαν – κανένας δεν έπαιρνε το ρίσκο να κινηματογραφήσει εκδηλώσεις τους οπότε ανέλαβα εγώ»

Αναμφισβήτητα είναι αξιόλογη η προσπάθεια της δημοσιογράφου Angelique Kourounis να ξεσκεπάσει το μόρφωμα της Χ.Α και το  απαίσιο πρόσωπο της εγκληματικής οργάνωσης των Ελλήνων  Ναζί.  Με μια διαφορά.

Αν και το σύνολο του έργου και της προσπάθειας γενικότερα  της δημοσιογράφου,  μόνο εύσημα και θετική κριτική διεκδικούν, εν τούτοις, στις λεπτομέρειες , τόσο  η ταινία- ντοκιμαντέρ,όσο και οι απόψεις της δημιουργού, ιστορικά πάσχουν. Κι αμέσως τώρα θα εξηγήσουμε τους λόγους με αναφορές μόνο από την παραπάνω  συνέντευξη της Angelique Kourounis, αφού οι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν έχουν δει  την έρευνά της.

Είναι και τούτη (κινηματογραφική τώρα) η προσπάθεια, μια από τις περιπτώσεις που βρίσκονται στο στόχαστρο του ιστορικού, όταν η δημοσιογραφική ιστορία, αναλαμβάνει να  μεταμφιεστεί σε ιστορκή δημοσιογραφία. Αυτή την τερατώδη μετάλλαξη, πρώτος στα τελευταία χρόνια την ξεκίνησε ο σκηνοθέτης ΄Ολιβερ Στόουν.΄Εχουμε ασχοληθεί με το έργο του Αμερικανού  σε ειδικά αφιερώματα και μιλήσει επικρατικά  για τον ίδιο  και  κάποια από τα ντοκιμαντέρ του, εδικά για την πρόθεσή του να κατατάξει  στο πάνθεον των…ευγενών ηρώων, ακόμα και του δικτάτορα Πούτιν!

Για να γυρίσουμε στο θέμα της Χ.Α και του ντοκιμαντέρ της δημοσιογράφου τώρα, παραθέτουμε τρεις  αναφορές-αποσπάσματα από τη συνέντευξή της με τους αντίστοιχους σχολιασμούς:

1. Δεν απαντά ικανοποιητικά στο πώς μια εγκληματική οργάνωση, ένα ναζιστικό γκρουπούσκουλο με αμελητέα μέχρι πρότινος εκλογικά ποσοστά, έφτασε να γίνει τρίτο κόμμα μην διστάζοντας μάλιστα να διαφημίζει ανοικτά τα «πογκρόμ» ενάντια σε αλλοδαπούς κι αντιφασίστες.

2. Αναρωτιόμουν, λοιπόν, πώς ήταν δυνατό φυλλάδες με ρατσιστικά και μισαλλόδοξα κηρύγματα σε καθημερινή βάση όπως ο Στόχος να κρέμονται ελεύθερα στα περίπτερα χωρίς να επεμβαίνει κάποιος εισαγγελέας

3. Χρειάστηκε δυστυχώς να θυσιαστεί ο Παύλος για να ξυπνήσουν… Όταν λοιπόν, ύστερα κι από εκείνο το φονικό, η Πολιτεία αποφάσισε επιτέλους να δράσει, οι κύριοι αυτοί μαζευτήκανε και λουφάξανε με όλη εκείνη τη χαρακτηριστική τους θρασυδειλία

 Στην πρώτη αναφορά-διαπίστωση  της δημοσιογράφου, αντιπαραθέτουμε ένα από τα πολλά κείμενά μας, που ξεκαθαρίζουν ΙΣΤΟΡΙΚΑ το πολυσυζητημένο αυτό θέμα της…ξαφνικής εμφάνισης του μορφώματος της Χ.Α, της εκλογικής της ανόδου και της…πολυπληθούς υποστήριξής της:

 ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΝΑΖΙ. «ΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΝΙΒΕΙ Τ΄ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ» (25/8/2014)