Πολύ καιρό είχα να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας νύχτα.Τη βδομάδα που πέρασε, φιλοξενούσα ένα ζευγάρι Εγγλέζων και θέλανε να τους ξεναγήσω στη νυχτερινή Αθήνα. Πήγαμε παντού.Τους ανέβασα και από Πειραιώς Ομόνοια, 3η Σεπτεμβρίου, Μάρνη, Πλατεία Βάθη. .Απίστευτο τι είδαν τα ματάκια μας .Ποτέ δεν ήταν το κέντρο έτσι.Το έζησα για χρόνια,στις καλές ημέρες του,τέτοιο κατάντημα ούτε στους εφιάλτες μου.
Αλλά δεν είναι το θέμα μου το κατάντημα του κέντρου της Αθήνας.Θέλω να πω δυο πράγματα για τους ναρκομανείς. Τίγκα από πρεζόνια οι περιοχές αυτές. Ομάδες-ομάδες, μόνοι, ξαπλωμένοι, τρεκλίζοντας, να τρυπιούνται μπροστά στα μάτια σου, αναξιοπρεπείς, αξιολύπητοι, ζωντανοί νεκροί. ΄Ενας στην Καποδιστρίου,γονάτισε απέναντι από τον καθρέπτη παρκαρισμένου αυτοκινήτου,έβγαλε τα σύνεργά του, ετοίμασε την ένεση και κοιτάζοντας τον καθρέφτη, ψαχούλευε φλέβα στο λαιμό.Όταν τη βρήκε,έμπηξε τη βελόνα και λίγο μετά, λύγισε στα τέσσερα πάνω στο πεζοδρόμιο με τη βελόνα καρφωμένη στο λαιμό.Η Εγγλέζα φίλη έπαθε, την έπιασε υστερία, κάναμε ώρα να τη συνεφέρουμε.
Τους βλέπαμε, λοιπόν, να σέρνονται και δεν ήξερες αν έπρεπε να τους λυπάσαι ή να οργίζεσαι για την αδιαφορία της πολιτείας. Πριν κάμποσα χρόνια,όταν πρωτοδιορίστηκα στη Β/θμια εκπαίδευση, αντιμετώπισα το πρόβλημα των ναρκωτικών μέσα στα σχολεία που πήγαινα. Δεν είχε, βέβαια, την έκταση που απόκτησε μετά,αλλά υπήρχε και τότε πρόβλημα.΄Αρχισα να ψάχνω το θέμα ,να το διερευνώ στις λεπτομέρειες του για καιρό. Τελικά,όλες εκείνες οι εμπειρίες-γνώσεις “βγήκαν” σε βιβλίο με τίτλο “Τα ναρκωτικά πέρασαν την πόρτα μας”. Κυκλοφόρησε σε τέταρτη έκδοση (1980) και το εκμεταλλεύτηκε ασύστολα τότε ο εκδότης του. Εμένα δε μου έδωσε δραχμή. “Είσαι ιδεολόγος εσύ”, μου έλεγε.”Δεν πρέπει να γράφεις για χρήματα”. Και τον πίστευα!΄Ημουνα “παιδί” .
Το βιβλίο, πάντως, παρά την επιτυχία του, ήταν κακογραμμένο και μετά από καιρό το αποκήρυξα με κείμενό μου που δημοσίευσε ο ΙΧΝΕΥΤΗΣ (ένα περιοδικό της εποχής εκείνης). ΄Οσο διάστημα κυκλοφορούσε, όμως,με καλούσαν για διαλέξεις σε πολλές περιοχές της Αττικής, αλλά και της χώρας (Μύκονο, Βόλος κ.α).Το πρόβλημα ήταν σοβαρό από τότε και μια και δεν υπήρχε ενημέρωση,ουδεμία συμπαράσταση από την πολιτεία,είχαμε αναλάβει μόνοι μας πρωτοβουλία με τους Δήμους για ενημέρωση με σλάιτς , στατιστικές για τα είδη των ναρκωτικών, τις συνέπειες κ.λπ.
Από εκείνη την εποχή είχα μια θεωρία για τις αιτίες που οδηγούν τα άτομα στα ναρκωτικά :Πίστευα πως οι κλασικές αιτίες που επικαλούνται οι ειδικοί για να δικαιολογήσουν την επιρρέπεια, ενός νέου ειδικά ατόμου, στα ναρκωτκά (κακό οικογενειακό περιβάλλον, φτώχεια, αδυναμία χαρακτήρα, προσωπικά προβλήματα κ.λπ) είχαν σχέση,αλλά δεν ήταν η βασική αιτία. Συνάντησα ναρκομανείς από “καλά” σπίτια και από “κακά”.Πλούσιους και φτωχούς, με ή χωρίς προσωπικά προβλήματα. Πώς γίνεται, αναρωτιόμουνα, στο ίδιο σπίτι με τέσσερα παιδιά, τα τρία να βγαίνουν “διαμάντια” και το άλλο πρεζόνι; Κάτι άλλο φταίει ΚΥΡΙΩΣ και όχι το περιβάλλον. Κατέληξα, λοιπόν, πως ναρκομανείς γίνονται άτομα με άκρατο εγωισμό, “παρτάκηδες”, κακομαθημένοι και συναισθηματικά ανώριμοι.΄Ατομα που τα θέλουν ΟΛΑ δικά τους και μάλιστα εδώ και τώρα. Η ζωή δεν τα δίνει εύκολα και καταλήγουν εκεί που καταλήγουν.
Μετά σκεφτόμουνα πώς θα μπορούσε κανείς 1. Να βοηθήσει ένα ναρκομανή να απεξαρτηθεί και 2.Πώς η πολιτεία θα ήταν σε θέση να χτυπήσει αποτελεσματικά αυτή τη μάστιγα. Να δούμε το πρώτο ερώτημα:
Δεν είδα ΠΟΤΕ,όσα χρόνια ασχολήθηκα με το πρόβλημα, ένα ναρκομανή με χρόνια εξάρτηση να σώζεται. Κι αυτό αποδείχτηκε αργότερα,όταν έφτιαξαν την “επιχείρηση” ΟΚΑΝΑ και τα διάφορα κέντρα αποτοξίνωσης. Δε θεράπευσαν ποτέ κανέναν με τις αστείες ατάκες “είμαι η Ελένη και είμαι καλά”. Αηδίες. Μπορεί για λίγο καιρό να έμενε ένας ναρκομανής “καθαρός” και μετά από λίγο, χωνόταν πάλι στα “σκατά΄”. Κάποιες περιπτώσεις θεραπείας που παρουσιάζουν,δε θα μπορούσαν να επιβεβαιωθούν επστημονικά (λένε οι ειδικοί), αν δεν περάσει δεκαετία! Μεγάλο το διάστημα,αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Βέβαια,οφείλω να παραδεχτώ εδώ κάτι. Εκείνη την εποχή, είδα κάποα “πρεζόνια” που ήταν χρόνια στην πρέζα να σώζονται και να κρατιούνται “καθαροί” για πέντε και περισσότερα χρόνια.Πώς νομίζετε; Με το…βάπτισμα του αγίου πνεύματος! Κάποιοι φανατικοί χριστιανοί, που αποκαλούνται ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ (παρακλάδι των Προτεσταντών-Ευαγγελικών) διδάσκουν πως αν ο άνθρωπος αναγγεννηθεί και δεχτεί τον Ιησού Χριστρό ως σωτήρα (έξομολογηθεί στο θεό ειλικρινά και μετανοήσει), μετά παίρνει το άγιο πνεύμα και μιλάει…ξένες γλώσσες! Μεγάλη αναοησία και ΑΠΑΤΗ. Πήραν πολλούς στο λαιμό τους αυτοί οι “Ταλιμπάν”του γιατρού Λούη και των άλλων “φωτισμένων”. (Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε γι΄αυτούς.Τους έζησα από κοντά και πρέπει να ξεσκεπαστούν). Μερικοί ναρκομανείς,λοιπόν,που πήγαιναν σε αυτές τις εκκλησίες και… βαπτίζονταν με πνεύμα άγιο, όντως έμεναν για χρόνια μακριά από τις ουσίες. Βέβαια, εύκολα καταλαβαίνει κανείς το γιατί. ΄Οταν αυθυποβάλεσαι για κάτι,ΟΛΑ μπορούν να συμβούν.Η “ψυχή” του ανθρώπου είναι άβυσσος.
Και για να επανέλθουμε στα κέντρα αποτοξίνωσης. Αυτά τα “μαγαζιά”, πέρα από τη κατασπατάληση δημοσίου και ιδιωτικού χρήματος, κάνουν και άλλη ζημιά. Προπαγανδίζουν και μάλιστα με “πλούσιες” διαφημίσεις πως θεραπεύουν, σώζουν, αποτοξινώνουν κάθε εξαρτημένο. Αρκεί εκείνος να θέλει. Με αυτό τον τρόπο, εξαπατούν τον κόσμο και τους ναρκομανείς. Αλλά η μεγάλη ζημιά γίνεται ειδικά σε κάποα παιδιά, επιρρεπή στις ουσίες, που σκέφτονται:”Δεν πάει στο διάολο; Και να γίνω πρεζόνι, θα πάω σε ένα κέντρο να αποτοξινωθώ”. Απάτη-έγκλημα!
Η άποψή μου τώρα πιά (και ας μην είμαι ειδικός, απλώς διατυπώνω γνώμη, εξαιτίας εκείνης της ενασχόλησής μου με το θέμα των ναρκωτικών παλιότερα) για την απεξάρτηση ενός ατόμου είναι τούτη: Επειδή η εξάρτηση είναι στο μυαλό,ε κείνο πρέπει να πρώτα να “καθαρίσει”.Τα υποκατάστατα (μεθαδόνες και τέτοια) που τάχα λύνουν το πρόβλημα ως υποκατάστατα, ξέρουν και οι ίδιοι οι ναρκομανείς πως είναι απάτη. ΟΛΑ στο μυαλό είναι.
Η πολιτεία, λοιπόν,αν πράγματι νοιάζεται γι αυτά τα άρρωστα και χιλιοταλαιπωρημένα άτομα, ας κάνει το εξής: Να ιδρύσει κατά τόπους ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗΣ – “ΧΩΡΙΑ” στα οποία θα εισάγονται για θεραπεία ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ όλοι οι ναρκομανείς.(Να επονομαστούν, μάλιστα,”ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ” ή κάπως έτσι, με μια μεταφορική λέξη-φράση που να σημαίνει “γυρίζω πίσω”,”έρχομαι από την έρημο”, κάτι τέτοιο). Κανένα δυστυχισμένο πλάσμα να μην κοιμάται πια στους δρόμους, να υποφέρει, να εξευτελίζεται και να πεθαίνει σα σκυλί. Στα “Κέντρα” αυτά, η αποτοξίνωση θα γίνεται χωρίς υποκατάστατα. Να μείνουν χωρίς ουσίες στην αρχή και να περάσουν την “κόλαση” ΟΛΟΙ τους. Αυτό θα είναι και μια φοβερή εμπειρία-τιμωρία, για να καταλάβουν στην κυριολεξία την αθλιότητα στην οποία βρίσκονται. Αφού περάσουν από την “κόλαση” (στέρηση) και αντιμετωπίσουν τα σύνδρομα, να ξεκινήσουν πρόγραμμα “καθαρισμού” του μυαλού. Αυτό δε γίνεται με διδασκαλίες, κηρύγματα, ομολογίες πρώην, τάχα, ναρκομανών και συμβουλές. Για να σταθούν αυτά τα πλάσματα πάλι στα πόδια τους, θέλουν πολλή ΑΓΑΠΗ, ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ.΄Εχουν φάει με το κουτάλι την απόρριψη και τα μόνα “φάρμακα” που χρειάζονται, είναι αυτά. Επομένως,κάθε ναρκομανής που αποτοξινώνεται, πρέπει να έχει δίπλα του,εκτός από τον ειδικό, και έναν αγαπημένο (γονιό, κάποιον). Δε θα πηγαίνει ο υπό αποτοξίνωση στο σπίτι, ο συγγενής θα έρχεται κάποιες ώρες στο ¨Κέντρο”.
Μέσα εκεί θα μένει ο θεραπευόμενος ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ πολύ μεγάλο διάστημα, ίσως και 5 χρόνια. ΄Ολη αυτή την περίοδο, θα ζει ως σε “κοινωνία” με τους άλλους στο “ΧΩΡΙΟ”, να δημιουργεί σχέσεις,να δουλεύει, να συμπεριφέρεται και να “λειτουργεί”, όπως “έξω”.Δε θα επιτρέπεται ,όμως,όσο είναι “μέσα”,να δημιουργεί οικογένεια. Μετά την έξοδό του από το ‘”Κέντρο” κι αφού θα έχει εξασφαλισμένη εργασία και ενεργή συμπαράσταση από “αγαπημένα” πρόσωπα, θα παρακολουθείται στενά η πορεία του από ειδικούς. Αν συνεχίσει να μένει “καθαρός” έξω για μεγάλο διάστημα, σώθηκε. Αν ξανακυλήσει, θα γίνεται νέα εισαγωγή στο “Κέντρο”,η οποία θα παρατείνεται πλέον για πολύ περισσότερο χρόνο.
Στο άλλο ερώτημα,πώς η πολιτεία θα χτυπήσει τη μάστιγα αυτή, έχουμε να πούμε τα εξής: Είναι πολύ απλό, απλούστατο, σαν το “αυγό του Κολόμβου”. Λένε οι περισσότεροι “να πιάσουν τους μεγαλεμπόρους”. Ναι,”καλά κρασά”. Θα πάμε με τίποτα μπαζούκας στην Κολομβία να τους εξολοθρέψουμε;΄Η, “να γίνεται καλύτερη επιτήρηση στα σύνορα και τις απέραντες ακτές μας”. Σιγά. Πρώτον, αυτό είναι ανέφικτο και ύστερα, έστω και αν πιάσεις μερικούς ιδιοκτήτες ,που μεταφέρουν με τα πλεούμενά τους ουσίες, κάτι έγινε. Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι, που θα συνεχίσουν.”Να πιάσουνε τους ντήλερ”, λένε.Το… λύσαμε το πρόβλημα. Μα,τα ναρκωτικά διακινούνται από τους ίδιους τους ναρκομανείς, που είναι ταυτόχρονα χρήστες και “έμποροι”. Αν πιάνεις καθέναν που έχει 1 γραμμάριο πρέζα πάνω του σε επιχείρηση “σκούπα”, δε θα έχεις πού να τους φυλακίσεις όλους αυτούς.
Λοιπόν, η λύση είναι μία, και ένας τρόπος υπάρχει να χτυπηθούν τα ναρκωτικά και οι έμποροι και όλη η “αγορά”. Την είπαμε παραπάνω: Κάντε “ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗΣ” και εισάγεται ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ όλους τους ναρκομανείς μέσα για πολύχρονο πρόγραμμα θεραπείας. Αν έξω δεν κυκλοφορεί ναρκομανής, σε ποιόν θα πουλήσει ο ντήλερ, ο έμπορος, ο μεγαλέμπορος ουσίες; Σε μένα:΄Οχι, ευχαριστώ, δε θα πάρω. Τελείωσε,έκλεισε έτσι η “αγορά”.Αφού δεν υπάρχουν πελάτες, κατεβάζει ρολά το “μαγαζί”. Λογικά πράγματα, πραγματοποιήσιμα, όχι παρλαπίπες.
Μόνο, έτσι, θα χτυπηθεί αυτό το μεγάλο κακό,αυτή η εξαθλίωση, η δυστυχία που ταλαιπωρεί και τους ίδιους τους εξαρτημένους και τους οικείους τους. Το δράμα της οικογένειας, είναι χειρότερο. Λύση υπάρχει.Τα άλλα είναι μπλα-μπλα, γιατί δε θέλουν να χτυπήσουν την αγορά και δεν τους νοιάζει αν οι ναρκομανείς πεθαίνουν στους δρόμους. Μέχρι να πεθάνουν όμως, “τρέφουν” με τις “σάρκες” τους ένα τεράστιο κύκλωμα :Εμπόρους, γιατρούς, φαρμακοποιούς, δικηγόρους, δικαστές, αστυνομικούς και λοιπούς αξιοσέβαστους κυρίους.Τι θα κάνουν όλοι αυτοί χωρίς δουλειά; Και είναι χιλιάδες. Καλύτερα, λοιπόν,να αφήσουμε να πεθαίνουν καθημερινά (ζωντανοί νεκροί) αυτά τα ταλαιπωρημένα πλάσματα, παρά να μείνουμε εμείς άνεργοι.΄Ετσι κι αλλιώς,διάλεξαν το δρόμο τους, δε φταίμε εμείς.
Ζούμε στην κοινωνία που μσεί τον ΦΥΣΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ. Επομένως, όλα αυτά είναι αυτονόητα και επακόλουθα.
΄Ενα ΔΡΑΜΑ, μια ΥΒΡΙΣ στην έννοια ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
|
