Θεσσαλονίκη: Εσπασαν όχημα με τουρκικές πινακίδες -Σοκαρισμένοι οι επιβάτες
Αργά το βράδυ του Σαββάτου ομάδα διαδηλωτών με ελληνικές σημαίες όρμηξαν πάνω σε αυτοκίνητο με τουρκικές πινακίδες στη Θεσσαλονίκη.
Το συμβάν έγινε επί της Τσιμισκή με Γούναρη, και αφού απείλησαν τις γυναίκες που βρίσκονταν εντό του οχήματος τους έσπασαν το αυτοκίνητο κι έγραψαν πάνω στο καπό. Οι γυναίκες μετά την επίθεση βρίσκονται σε κατάσταση σοκ.
β. ΕΝΑΣ ΗΜΙΓΥΜΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΛΟΓΡΙΑ
«Ο γυμνός διαδηλωτής και η καλόγρια με τη μάσκα και την εικόνα» -Η viral φωτό από τα επεισόδια στη Θεσσαλονίκη
Η Ιστορική δημοσιογραφία σε πείσμα των μαύρων ημερών, που βιώνει η χώρα μας πρόσφατα, οφείλει ψύχραιμα ,αντικειμενικά και ανεπηρέαστα να αποδίδει “τα του Καίσαρος τω Καίσαρι”. Να διεισδύει στον πυρήνα του ιστού των προβλημάτων και να αναδεικνύει εκείνη την ιογενή παθογένεια που η εξέλιξή της μπορεί να οδηγήσει στη γενικότερη μόλυνση και την οριστική κατάρρευση του κοινωνικού ιστού και κατά συνέπεια στην απονέκρωση ολόκληρου του “εθνικού” οργανισμού.
΄Οσο, όμως, κι αν ξαφνιάζει η διαπίστωση που ακολουθεί, την ώρα τούτη, σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι εκείνο της οικονομίας, όπως θα νόμιζαν οι περισσότεροι. Η οικονομική κρίση υπάρχει, αλλά τιθασεύτηκε. Επαρκώς και επικερδώς για τη χώρα ή όχι, θα δείξει ο χρόνος.
Πάνω σ΄αυτό, όμως, σημασία έχει , τουλάχιστον για τη συλλογική μνήμη της Ιστορίας και την αρχειοθέτηση των ιστορικών συμπερασμάτων της να επισημάνουμε πως και σε αυτή την κρίσιμη καμπή, που σηματοδότησε λίγα χρόνια πριν η οικονομική κρίση στην Ευρώπη και ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Κύπρος και η Πορτογαλία, αποδείχτηκε η περιφανής νίκη της οικονομίας της Αγοράς. Οι δανειστές υπερίσχυσαν κατά κράτος. Πέρασαν οι άτεγκτοι νόμοι τους, που ορίζουν πώς όποιος, ως άτομο ή χώρα, αυτονομηθεί από το ισχύον στάτους της παγκοσμίως επικρατούσης αυτής Αγοράς, είναι χαμένος από χέρι. Αν υποταχτεί διασώζεται, έστω και στην κατάσταση του εγκαυματία με εγκαύματα…3ου βαθμού.
Το μείζον, λοιπόν, πρόβλημα της χώρας από εδώ και ύστερα, αφού ξεπερνά κι αυτό το οικονομικό, θα είναι εκείνο που ακούει σε μια τρομακτική λέξη για ένα λαό. Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ. Και για να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, γιατί επιλέξαμε να χαρακτηρίσουμε τρομακτικό αυτό τον όρο, θα διευκρινίσουμε πως η αμέσως επόμενη κατρακύλα στα σκαλοπάτια του Διχασμού, ιστορικά οδηγεί πάντα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως για παράδειγμα ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ.
Η Ελλάδα, είναι η χώρα που έχει ζήσει τον εφιάλτη του εμφυλίου. Και όχι μόνο μια φορά από την σύστασή της σε ελεύθερο κράτος. Βέβαια, στην Ευρώπη και άλλες χώρες στα νεότερα χρόνια, έζησαν χειρότερες ημέρες (π.χ η Ισπανία) από τον εφιάλτη του εμφυλίου. Αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους από εκείνους στη χώρα μας.
Σκοπός, όμως, αυτής της ανάλυσης δεν είναι να μιλήσουμε για τον τελευταίο ελληνικό εμφύλιο. Κατά καθήκον ιστορικό, βέβαια, οφείλουμε μόνο να διευκρινίσουμε πως ο όρος “εμφύλιος” δεν είναι δόκιμος ,αφού ό,τι οι στρατευμένοι ιστορικοί αποκαλούν εμφύλιο, είναι η περίοδος του Ανταρτοπόλεμου. Μιλάμε για μια σύγκρουση ,η οποία είχε καθαρά ΤΑΞΙΚΑ αίτια. Κι εκείνη η σύρραξη ήταν μια επαναστατική πράξη από τις άπειρες στο μεγαλότομο της Ιστορίας.
Σήμερα, ο διχασμός των Ελλήνων δεν είναι ταξικός. Ούτε μπορεί κανείς να διακρίνει στο ελάχιστο κάποια σφοδρή ή όχι επαναστατική διάθεση ανάμεσα στις διάφορες κατηγορίες και υποκατηγορίες της ελληνικής κοινωνίας.
Διχασμένοι και αντίπαλοι αυτή τη φορά είναι οι …ένοικοι της ίδιας πολυκατοικίας στην Δραπετσώνα! Ο ένας ,εργάτης , πένης και ταλαιπωρημένος , αλλά έμπλεος εθνικιστικής τύφλας, κρεμάει στο μπαλκόνι του την ελληνική σημαία για είναι καρφί στο μάτι του διπλανού , επίσης μεροκαματιάρη και σύμφωνα με τη υφέρπουσα παραπληροφόρηση στη γειτονιά, αριστερός από κούνια!
Αυτή και μόνο η διαπίστωση πως οι αντίπαλοι και διχασμένοι ΄Ελληνες δεν έχουν πια καμιά ταξική διαφοροποίηση, είναι το πιο τραγικό και συνάμα επικίνδυνο. Εκείνο που τους χωρίζει, τελικά είναι μια απροσδιόριστης έννοιας ιδεοληψία, εμπεριέχουσα, όρους επίσης ασαφείς και αόριστους, όπως ΄Εθνος, Πατρίδα, Μακεδονία, Εκκλησία από τη μια και από την άλλη, Λαοκρατία, Λαϊκή εξουσία, Κοινοβουλευτική, κοινωνική επανάσταση .
Μάλιστα, αμφότεροι οι αντίπαλοι παραπάνω είναι έτοιμοι , αν δοθεί η αφορμή, να σφαγούν μεταξύ τους. Αν τους καθίσεις, όμως, κάτω σε ώρες ανάπαυλας και περισυλλογής και τους ζητήσεις, να σου κάνουν έστω και μια συνοπτική ανάλυση για το τί είναι έθνος, πατρίδα, θρησκεία ή τί είναι μαρξισμός, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, επανάσταση ,αντικειμενικός κριτής με άριστα το 10, δε θα τολμούσε να τους βαθμολογήσει και τους δυο ούτε με …μονάδα(1).
Και εδώ διαφαίνεται η επικινδυνότητα αυτού του φαινομένου. Σφάζεσαι με τον άλλον, χωρίς να έχετε να χωρίσετε τίποτα! Και ακόμα χειρότερα, όσα σας ενώνουν, ρεαλιστικά, πραγματικά και στην αδυσώπητη καθημερινότητα σας, είναι απείρως περισσότερα και σπουδαιότερα από εκείνα που μόνο στο μυαλό σας φαίνεται να σας χωρίζουν. Υποχωρούν, όμως, οι πραγματικές ανάγκες, μπροστά σε έννοιες ασαφείς και νεφελώδεις, αναγορευόμενες από λογής επιτήδειους σε ιδεολογίες και ιδανικά ύψιστης σπουδαιότητας.
Φοβούμεθα πως αν δεν πέσουν εκατέρωθεν από τους κομματικούς θεατρίνους- αντιπάλους οι τόνοι, δε θα πέσουν ούτε και μεταξύ των οπαδών. Και οι αρχηγοί των κομμάτων, αν τρέμουν κάτι, είναι ο οπαδός να μεταμορφωθεί σε πολίτη. Τότε το παιχνίδι για όλο το…συνταγματικό τόξο είναι χαμένο από χέρι.
Γι΄αυτό, ακριβώς, το λόγο, θα προτιμήσουν να οδηγήσουν ένα λαό ακόμα και στον εμφύλιο, παρά να παραδεχτούν πως το κομματικό σύστημα που έθρεψαν επί χρόνια «εξεμέτρησε», πλέον, «το ζην» και αν προσέφερε κάτι μέχρι σήμερα , ήταν μόνο …στάχτη και μπούρμπερη. Ούτε ποτέ θα επιτρέψουν με την πόλωση ,το φανατισμό, το μίσος, τη δημαγωγία να αποσυμπιεστεί η οργή του οπαδού που θα του οπλίσει αύριο το χέρι να στραφεί ενάντια στον άλλον οπαδό. Και θα σφάζονται χωρίς εν τέλει να γνωρίζουν το γιατί!
