ΤΟ “ΠΕΤΣΙΝΟ” ΠΕΝΑΛΤΙ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ… ΑΠΑΤΡΙΣ!

Αν έκανε  πέναλτι ή όχι ο “ιβοριανός άσσος” στον ΄Ελληνα παίκτη,  θα το βρει και θα το κρίνει η αθλητική… ιστορία. ΄Η καλύτερα η ποδοσφαιρική να λέμε, μια και το εν λόγω παιχνίδι δεν έχει και μεγάλη σχέση με τον πραγματικό αθλητισμό. Εν πάση περιπτώσει…

Αν και  ΄Ελληνας, “εκ γονέων Ελλήνων κ.λπ” (που λέν και τα χαρτιά μου), δε ζήτησα ποτέ, απλώς αποδέχτηκα αυτή την ιδιότητα-εθνικότητα. Ούτε,φυσικά, μου έδωσαν δυνατότητα επιλογής, οπότε δε θα διάλεγα ΚΑΜΙΑ  ιθαγένεια (ή όπως αλλιώς τη λένε),ούτε καν υπηκοότητα.)

Την Ελλάδα δεν την αγαπώ, τη λατρεύω. Περισσότερο, γιατί έχω εδώ  όλη την “κιβωτό” των παιδικών και εφηβικών μου αναμνήσεων,γιατί εδώ έζησα χαρές και λύπες, απόκτησα παιδιά και άλλους αγαπημένους, γιατί είναι όμορφη χώρα (πώς να το κάνουμε!) με φυσική, ανεπιτήδευτη ομορφιά. Και τέλος,  γιατί αθέλητα, υποσυνείδητα, όταν θυμώνω με τους ΄Ελληνες, τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά τους, πάντα ακούω μέσα μου εκείνο το βουβό κλάμα και των δυο γιαγιάδων μου που δεν έπαψαν ποτέ να κλαίνε, η μια για τον αδερφό της, που “έπεσε υπέρ πατρίδος” 20χρονο παλικαράκι και η άλλη για τον άντρα της, 30χρονος τούτος, που τραυματίστηκε βαριά στον πόλεμο, έχασε τα πόδια του και λίγο μετά, πέθανε. Κα τότε ησυχάζω και ντρέπομαι  και αγαπώ 2 φορές αυτόν τον τόπο.

Πέρα απ΄αυτά τα ανεξέλεγκτα και συνειρμικά συναισθήματα, στην πραγματικότητητα μέσα μου νιώθω άπατρις. “΄Οπου γης, πατρίς”! ΄Ολο τον κόσμο, σε Ευρώπη ,Αυστραλία κι Αμερική,σε Αφρική και Ασία, το νιώθω ως τη  μεγάλη μου πατρίδα. Και για να πω την αλήθεια, αυτό το ξύπνημα…παγκοσμιοποίησης μού ήρθε στα μικράτα μου,δεν ήταν “απαύγασμα” γνώσης και εμπειριών. Σα να γεννήθηκα έτσι, “κοσμοπολίτης” και άπατρις. (“ανάπηρος” με έβριζε ένας Χρυσαυγίτης-Ναζί στην Εύβοια).

΄Ετσι, ίσως, εξηγείται και το γεγονός πως δεν ένιωσα ιδαίτερη χαρά, ικανοποίηση, εθνική υπερηφάνεια  ή ντελίριο από την ποδοσφαιρική  επιτυχία της εθνικής μας ομάδας. Είπαμε, δεν το κάνω επίτηδες, δε σνομπάρω κανέναν,έτσι μου “βγαίνει”,έτσι  αισθάνομαι. Πολύ περισσότερο, που το ποδόσφαιρο αυτό που (δε) βλέπω στο Μουντιάλ, δεν είναι εκείνο το αγαπημένο παιχνίδι των παιδικών -εφηβικών μας χρόνων ,τότε που παίζαμε μπάλα  για τη “φανέλα”. Δεν το λογαριάζω στα αθλήματα, δεν είναι αθλητισμός αυτό που κάνει ο Μέσι και ο Κονέ. Επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι, λεφτά (προκλητικά) με το τσουβάλι κονομάνε, δεν είναι  αθλητές.

΄Οσο ζω, θα περιμένω την ημέρα (δε θα τη ζήσω και το ξέρω) που  στο ένα και μοναδικό παγκόσμιο Σύνταγμα, θα υπάρχει άρθρο -πρόβλεψη που θα αναφέρει πως “η επίκληση από τον πολίτη οποιασδήποτε εθνικότητας, είναι …έγκλημα”. Περιμένω την ημέρα εκείνη που θα καταργηθούν οι ταυτότητες, τα σύνορα θα πέσουν ,οι… 100.000 γλώσσες, οι διάλεκτοι, τα ιδιώματα και οι ντοπολαλιές στον κόσμο  θα εξελιχθούν σε μία και μοναδική, παγκοσμίως κατανοητή γλώσσα, οι νοοτροπίες θα αλλάξουν. Τότε που η “μάζα” θα αρχίσει να διαλύεται “εις τα εξ ων συνετέθη” και  η ατομικότητα, η ιδιωτικότητα, η γόνιμη  “μοναχικότητα” θα είναι τα κύρια γνωρίσματα του ανθρώπου.Θα είναι η εποχή του φυσικού ανθρώπου (Homo-Naturalis).

Ο κόσμος θα είναι σκάλες  ανώτερος τότε. Αλλά, θα αργήσει πολύ εκείνη η ημέρα.