Ο Δημήτρης Δημητριάδης δεν μιλάει συχνά. Γράφει όμως πολύ. Κι όταν αποφασίζει να μιλήσει, έχει να πει πολλά, με έναν λόγο οξύ, σχεδόν αμείλικτο.

«Είναι αδιανόητο να έχεις ένα χρυσωρυχείο και να μην το αξιοποιείς εν γνώση σου. Είναι μια ολέθρια ευθύνη και από εκεί θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Υπάρχει ένας πολιτικός και κομματικός αυτοματισμός. Τα πράγματα ανακυκλώνονται σαν μαγγανοπήγαδο».

Ο μεταφραστής, θεατρικός συγγραφέας και συγγραφέας του εμβληματικού «Πεθαίνω σαν χώρα», μετά από μια μακρά περίοδο «αποκλεισμού του» όπως λέει, βλέπει τώρα με φόβο ότι μπορεί να έγινε «μόδα». Τα τελευταία χρόνια τα έργα του ανεβαίνουν συχνά στην Ελλάδα, ενώ ο ίδιος παρατηρεί όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και δεν μπορεί παρά να τα στηλιτεύσει:

«Αναφέρομαι στα κόμματα, σε όλα τα κόμματα, γιατί όλα είναι μέρος μιας συνεχούς ανακύκλωσης σκουπιδιών. Μιλάμε για μια χωματερή που δεν λέει να εξαντληθεί. Ανατροφοδοτεί τον εαυτό της και ανατροφοδοτείται από αυτούς οι οποίοι δίνουν συνέχεια σε όλο αυτό, τους ψηφοφόρους. Είναι αλληλένδετα όλα αυτά».

– Πώς πιστεύετε ότι θα μπορούσε να σπάσει αυτή η αλυσίδα;

«Αυτός ο φαύλος κύκλος, η τρομακτική φαυλότητα… Νομίζω ότι υπάρχουν κάποια πρόσωπα, κάποιες συσπειρώσεις πολιτικών, μια εφεδρεία που παραμένει σε ένα είδος περιθωρίου, έξω από το κομματικό μαγγανοπήγαδο».

– Θέλετε να γίνετε πιο σαφής;

«Προτιμώ να μην αναφερθώ ονομαστικά. Ας μείνουμε στο περίγραμμα. Διαβάζω όμως, σε μορφή διακηρύξεων, κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις. Τώρα πως αυτές θα περάσουν στην εφαρμογή και στην πράξη, κι αν οι άνθρωποι αυτοί πράγματι μπορούν να τα καταφέρουν, δεν το ξέρω. Χρειάζεται όμως μια ρήξη, μια τομή, μια κατάληξη, ένας τερματισμός αυτού του μηχανισμού που ανανεώνει το σάπιο και το παλιό».

– Εμφανίζεται όμως με νέο πρόσωπο. Μήπως αυτό το νέο πρόσωπο θα μπορούσε να τα καταφέρει;

«Φαίνεται πως από τη στιγμή που κάποιος αναλαμβάνει αυτό που διεκδικεί μπαίνει σε έναν μηχανισμό διατήρησης αυτού που ανέλαβε. Είναι ένα χαρακτηριστικό της σημερινής διακυβέρνησης ότι πάση θυσία, και πάση και θυσία, κυριολεκτικά, πρέπει να μην χάσει αυτό που κέρδισε. Αυτό που κέρδισε για τον εαυτό της. Δεν υπάρχει κανείς άλλος που να επιχαίρει από αυτή την υπόθεση».

– Αναφέρεστε στην αριστερά. Ποια αριστερά εννοείτε;

«Δεν υπάρχει πια αριστερά. Εχει λήξει. Εχει λήξει και σε γενικότερο επίπεδο σε ό,τι αφορά στην ιδεολογία. Το είδαμε και στη Γαλλία, από ποιες αρχές εκπροσωπείται. Η πολιτική έχει χάσει την ουσιαστική της διάσταση να δημιουργεί ιδέες. Δεν υπάρχει πια αριστερά. Και ό,τι υπάρχει είναι φαντάσματα του παρελθόντος. Ούτε οι έννοιες δεξιά, αριστερά, άκρα, κέντρο λειτουργούν πλέον σε ρεαλιστικό επίπεδο. Εχουμε φτάσει στην απόλυτη εκκαθάριση οποιουδήποτε ιδεολογικού ενδύματος. Είναι όλα απογυμνωμένα. Σήμερα η διαχείριση της εξουσίας είναι το αντίστοιχο με τη διαχείριση ενός μικροκαταστήματος ή ενός σούπερ-μάρκετ. Μιλούμε για μια διαχείριση καταστηματαρχών, που θέλει να επιβιώσει και να κρατήσει την πελατεία του. Καμιά αναφορά, φυσικά, σε Αριστοτέλη, Πλάτωνα. Η πολιτική έχει χάσει την ουσία της».

– Σας σόκαραν τα αποτελέσματα της ακροδεξιάς στη Γαλλία; 

«Μα τα ποσοστά που παίρνει η Λεπέν κάνουν τους Γάλλους να ντρέπονται. Είναι ντροπή να μπαίνει σε δεύτερο γύρο, έστω με έναν Μακρόν. Οσο για τον Μελανσόν, με δείγματα όπως τη στάση του το βράδυ της Κυριακής, μας κάνουν να λέμε ότι η πολιτική έχει χάσει και την τιμή και το τίμημά της. Και τι κόστος μπορεί να έχει όλο αυτό, τι συνέπειες. Εχει γίνει πλέον μια διαχείριση χρηματιστηριακού επιπέδου. Πως θα καταφέρει να επιβιώσει κάποιος που κινδυνεύει να εξαφανιστεί ως πρόσωπο».

– Ισως φαινόμενα όπως αυτά στη Γαλλία αντικατοπτρίζουν έναν ρατσισμό. Δεν έχει σημειωθεί πρόοδος στον τομέα αυτόν;

«Το αντίθετο. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει πρόοδος. Είναι επιφαινόμενα όλα αυτά, εξωτερικές, επιφανειακές, υποκριτικές τάσεις. Η ουσία παραμένει ίδια. Η βία, η εχθρότητα, η προκατάληψη, η μισαλλοδοξία, με την επένδυση όλων αυτών των στερεοτύπων και των πεποιθήσεων που βιώνουμε και λειτουργούν σαν αυτοματισμοί, ενώ έχουν βαθύτατες ρίζες. Αντιθέτως. Δεν έχουν χάσει το παραμικρό από την οξύτητά τους. Νομίζω ότι μπορεί να γίνουν ακόμα οξύτερες».

– Αναφέρεστε σε κάθε μορφής ρατσισμό; Θρησκευτικό, φυλετικό, σεξουαλικής ταυτότητας;

«Κάτω από έναν καθωσπρεπισμό και τις ταμπέλες του φιλελεύθερου το πράγμα βράζει. Οι κυβερνήσεις ποντάρουν στις μεγάλες μάζες που είναι από τη φύση τους συντηρητικές και ακόμα χειρότερα. Αυτή η επίφαση μιας αποδοχής, ανοχής, εξέλιξης ή προόδου καταρρέει αυτομάτως από τη στιγμή που όλο αυτό θα μετατεθεί σε προσωπικό επίπεδο κι ακόμα περισσότερο σε οικογενειακό. Η αντίδραση σε δημόσιο χώρο έχει άμεσο αντίκτυπο και είναι ακαριαία. Δεν ηγείται κανείς, δεν υπάρχει μια πρωτοπορία που να προλαμβάνει τις λαϊκές αντιδράσεις. Το βλέπουμε και στη διαχείριση των θεάτρων. Τι είναι ένα θέατρο μέσα σε μια πόλη; Τι ρόλο μπορεί να παίξει; Προηγείται ή έπεται;»

– Αρα στην εξέλιξή της η κοινωνία γίνεται πιο συντηρητική;

«Ναι, γιατί οι πολιτικοί ξέρουν ότι μόνον αν έχουν με το μέρος τους τη συντηρητική και οπισθοδρομική πλευρά του μεγάλου αριθμού μπορούν να κερδίσουν. Και ξέρουν ότι υπάρχει αυτή η πλευρά. Και δεν θα τη θίξουν. Φάνηκε αυτό στο θέμα των σχέσεων με την Εκκλησία. Αυτό το αλληλο-γλείψιμο, αυτή η συγκατοίκηση, μια συζυγική σχέση που έχει εκτρωματική πλευρά, είναι τερατώδες. Συμβαίνουν πράγματα από τη λεγόμενη αριστερά και από την πλευρά των λεγόμενων αριστερών. Η αριστερά δεν είναι διατεθειμένη να κάνει τίποτα που θα τη διαφοροποιήσει από τους πριν και θα τη φέρει σε σύγκρουση με στερεότυπα, προκαταλήψεις και απολιθωμένες ιδέες»

– Δεν έχουμε σήμερα αριστερή κυβέρνηση; Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;

«Ξέρετε τι έφεραν συνήθως οι αριστεροί όταν μιλούσαν για την αριστερά; Ενα όνειρο, μια επέκταση του παρόντος προς μια κατεύθυνση που υπερβαίνει το παρόν και εμπεριέχει τόλμη, διάθεση σύγκρουσης. Το βλέπετε εσείς αυτό σήμερα; Σαν αντιπολίτευση βγαίνουν και διαμαρτύρονται και σαν κυβέρνηση κάθονται στα αυγά τους. Από τότε που ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν εξαφανιστεί οι διαδηλώσεις στην Ελλάδα, γιαι τις έκαναν οι ίδιοι. Κι ερχόμαστε τώρα στην πλευρά των οπαδών, και μιλώ και για επώνυμους ανθρώπους που εδώ και δυόμιση χρόνια σιωπούν. Που είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Τους εκπροσωπεί αυτή η αριστερά; Γιατί πρώτα απ΄ όλα αυτούς είναι που προσβάλλει και διαψεύδει τούτη η κυβέρνηση».

– Η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης δεν σας πείθει;

«Μιλούσα προσφάτως με μια φίλη που μου έλεγε ότι είναι συριζαία. Τη ρώτησα λοιπόν αν την εκπροσωπεί αυτή η κυβέρνηση και μου απάντησε με τη φράση «και τι έκαναν οι προηγούμενοι». Δεν έχουν επιχειρήματα. Η αριστερά δεν ήρθε στην εξουσία για να ανατρέψει το πριν και να φέρει το άλλο. Γιατί διεκδίκησαν την εξουσία; Για την εξουσία και μόνο. Κι όλο αυτό με επιχειρήματα που δεν υπερβαίνουν την περιοχή του ψεύδους και της εξαπάτησης. Ποιες είναι αυτές οι διαπραγματεύσεις που σέρνεται η χώρα επί δυόμιση χρόνια; Τα πρόσωπα παίζουν τεράστιο ρόλο. Οι προσωπικότητες, αν μπορούμε να τις ονομάσουμε έτσι. Δεν μας κυβερνούν ούτε ιδέες ούτε θεωρήσεις ούτε θεωρήματα. Πρόσωπα μας κυβερνούν και πρέπει όχι μόνον να αναλάβουν τις ευθύνες αλλά και να πληρώσουν γι΄ αυτό που κάνουν. Γιατί αυτό που ισχύει στην Ελλάδα είναι η ατιμωρησία. Τίποτα δεν έχει συνέπειες. Ούτε πράγματα που έχουν εθνική διάσταση, με την έννοια της καταστροφής».

– Εννοείτε ότι η Δικαιοσύνη δεν κάνει τη δουλειά της;

«Πού είναι η Δικαιοσύνη; Υπολειτουργεί. Η δικαιοσύνη υπολειτουργεί. Δεν θα έπρεπε να είναι η υπέρτατη αρχή; Και πάνω απ΄ όλα πιστεύω εγώ, ακράδαντα, ότι θα έπρεπε να τεθεί η ποίηση. Οχι με την έννοια να γράφουμε ποιήματα. Αλλά η ποίηση ως θεώρηση του κόσμου, του ανθρώπινου. Η μοναδική τομή μπορεί να γίνει μόνον με ένα τέτοιο άλμα: την ποίηση. Αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα δεν επιτρέπει κανένα άλμα. Εδώ που φτάσαμε, με την πολιτική να έχει χάσει πλέον κάθε διάσταση Αρχών, πρέπει να τεθεί μια άλλη Αρχή. Πρέπει να είναι η Δικαιοσύνη. Αλλά και η Ποίηση. Είναι τυχαίο που ο Αισχύλος στην «Ορέστεια» εγκαθιδρύει τον Αρειο Πάγο; Ενας ποιητής είναι ο Αισχύλος».

– Εχουν δηλαδή καταστρατηγηθεί οι θεσμοί;

«Κοιτάξτε. Εκτός από τη δικαιοσύνη έχει καταργηθεί και το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, και είναι πια ανενεργό, παράλυτο. Βέβαια πιστεύω ότι εισηγητής του κακού για μένα στη χώρα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μετά τη χούντα είχαμε μια παρεκτροπή του κοινοβουλευτισμού προς το χειρότερο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η απόληξη της πορείας αυτής που άρχισε πριν από σαράντα χρόνια. Δεν ξέρω αν θα είναι και η λήξη. Πώς όμως είναι δυνατόν να είναι ανεξέλεγκτοι; Χρειάζεται ένα είδος ελέγχου. Πώς μπορεί να λαμβάνονται τέτοιες αποφάσεις χωρίς συνέπειες; Ας υπάρξει τουλάχιστον μια αρχή ελέγχου».

Το θέατρο σήμερα

– Ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου, της δραματουργίας;

«Αναρωτιέμαι γιατί να είναι κάποιος παρών με την τέχνη του μέσα σ΄ αυτή την πραγματικότητα; Πιστεύω ότι το θέατρο πρέπει να καταλάβει τη θέση της εκκλησίας, να γίνει Εκκλησία του Δήμου. Γιατί υπάρχει η ευθύνη του θεατή. Κι αυτό είναι κάτι που ανακίνησε η πρόσφατη παράσταση του Σάκη Στρούμπου με το έργο μου «Τρωάς». Μέσα από την αισθητική, τον λόγο, την ερμηνεία και την καλλιτεχνική διαδικασία, χωρίς δόγματα, χωρίς κατηχήσεις, χωρίς επιβολές, ελεύθερα και ευχάριστα».

– Τα τελευταία χρόνια, κύριε Δημητριάδη, τα έργα σας ανεβαίνουν πολύ συχνά, εν αντιθέσει με παλιότερα. Τι άλλαξε;

«Είναι αλήθεια. Προσπάθησα κι εγώ να το εξηγήσω. Αλλά δεν ευθύνομαι εγώ γι΄ αυτό. Υπάρχει μια γενικότερη αποδοχή, που παρατηρείται μετά την παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού με το «Πεθαίνω σαν χώρα» (καλοκαίρι 2007) και το αφιέρωμα στο Παρίσι (Theatre de l’Odeon, 2009-2010). Κάποιοι αναρωτήθηκαν ποιος είναι αυτός. Μετά προέκυψε και μια νεώτερη γενιά, ανθρώπων που γεννήθηκαν μετά το 1990. Ισως να είναι και μια ιστορική στιγμή που το έφερε όλο αυτό. Εληξε μια περίοδος του ελληνικού θεάτρου με σημαντικότατους συγγραφείς, όπως ο Καμπανέλλης, η Αναγνωστάκη, και τα πράγματα έφτασαν στο κλείσιμο ενός κύκλου. Από αυτό το κλείσιμο προέκυψε ένα «κενό εξουσίας». Αυτό το κενό προκάλεσε μια αντίδραση και μέσα σ΄αυτό το κενό άρχισε η αναζήτηση _ποιος είμαι, τι γράφω. Οι παραστάσεις και τα έργα προκάλεσαν την εμφάνιση των αντιδράσεων και κυρίως του αιτήματος του κοινού για ένα άλλο θέατρο».

– Μήπως απλώς γίνατε μόδα;

«Μπορεί και ναι. Αν και τη φοβάμαι αυτή τη λέξη. Ξέρετε εγώ δούλεψα επί τριάντα χρόνια στην αφάνεια. Ολα τα έργα, εκτός από ελάχιστα, γράφτηκαν για μένα, από δικά μου καθαρά προσωπικά κίνητρα. Ο «Γύρος του Κόμπου» που παίζεται τώρα γράφτηκε πριν από δέκα εννέα χρόνια, ο «Θερισμός» πριν από επτά. Ανήκω στην κατηγορία, αν υπάρχει κατηγορία, που δεν γράφει για να ανεβάσει έργα. Αλλά κάποια στιγμή, όπως τώρα, σε μια αλλαγή εποχής, ατμόσφαιρας, διαθέσεων, ή μια μεταστροφή και αναζήτηση άλλων πλευρών θεατρικής πράξης, γραφής, ή σκηνοθεσίας, ανταποκρίθηκαν σε ένα αίτημα του κοινού, που δεν το ξέρει».

– Μέχρι πρόσφατα ήσασταν ο συγγραφέας του «Πεθαίνω σαν χώρα». Το πέρασμα από την αφάνεια στην επιφάνεια, πως το βιώσατε;

«Φυσικά και υπάρχει μια ικανοποίηση. Συγχρόνως όμως αισθάνομαι έναν φόβο, γιατί είμαι άνθρωπος της αφάνειας. Αυτή η αφάνεια, κι αυτή είναι η αντίφασή μου, συνοδεύεται άρρηκτα, αδιάρρηκτα, αδιαχώριστα, με μια ανάγκη για έκθεση. Είναι περίεργες αυτές οι πλευρές. Εγώ το ονομάζω η μία όψη του ίδιου νομίσματος… Εκτίθεμαι και εκθέτω, θίγω ζητήματα, που χρειάζεται μια προσωπική εμπλοκή για να τα διαπραγματευτείς δραματουργικά. Είναι αλήθεια ότι βίωσα έναν αποκλεισμό. Αλλά εκ των υστέρων αποδεικνύεται μεγάλο δώρο. Γιατί αυτός ο αποκλεισμός απέκλεισε οποιαδήποτε παραχώρηση ή υπαναχώρηση, οποιαδήποτε συμπόρευση που θα μείωνε την πραγματική δική μου κατεύθυνση. Αυτή η ασκητική με κράτησε σε μια αυστηρή προσήλωση σε μια εσωτερική και μόνον κατεύθυνση. Αυτή η απομόνωση είναι η απομόνωση του μοναχού, κι έχω μια τάση στον μοναχισμό».

– Εναν μοναχισμό που ωστόσο δείχνει να έχει ανάγκη για κοινωνικότητα. Ετσι δεν είναι;

«Πράγματι. Παράλληλα με τον απομονωτισμό έχω μια ισχυρότατη ανάγκη για κοινωνικότητα. Και οι συναντήσεις μου έχουν πάντα έναν χαρακτήρα προσωπικής ανάγκης. Να είμαι ανοιχτός και διαθέσιμος. Φτάνω στο σημείο να μην θεωρώ ιδιοκτησία τα έργα μου _έχω διάθεση να τα χαρίσω. Εχω την ανάγκη της προσφοράς, να δίνω. Από την άλλη τα χρόνια του μοναχισμού δεν ήταν εύκολα.

»Μετά την πρώτη παράσταση στο Παρίσι το ΄68, μεσολάβησε μια δεκαετία που ασχολήθηκα μόνον με τη μετάφραση. Η αμφισβήτηση είχε άλλο πρόσωπο. Οταν επανήλθα στο θέατρο ήταν σαν να το ανακάλυπτα εκ νέου. Τα πρώτα μου έργα χρειάστηκαν πέντε-έξι χρόνια για να ολοκληρωθούν. Δεν ήμουν έτοιμος. Ηθελα να επανέλθω στο θέατρο, να ξαναγεννήσω τη σκηνή του θεάτρου με θέατρο, αντιστρέφοντας τον Σαίξπηρ. Ηθελα να γεμίσει η άδεια σκηνή του θεάτρου _ο Μπέκετ σηματοδοτεί ένα άδειασμα. Ισως ακούγεται μεγαλόστομο, αλλά ήθελα να ξαναγεννήσω ένα θέατρο που θα προερχόταν από μένα».

– Πώς σας δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη;

«Η βασική μου παράμετρος είναι η στέρηση. Ενα είδος στέρησης, έλλειψης ή απουσίας ακόμα. Κι αυτό είναι για μένα μια από τις θετικότερες προκλήσεις και προτροπές, όχι μόνο στη γραφή αλλά και στην επικοινωνία. Οπως ο έρωτας. Αν δεν γίνεται από βαθειά πονεμένη ανάγκη είναι μηχανική κίνηση, δεν αφήνει τίποτα. Αλλά του έρωτα πρέπει να προηγείται η έλλειψη, όπως λέει ο Πλάτων. Αν δεν τον βιώνουμε οδυνηρά τον έρωτα, χάνει τη σημασία του. Νομίζω ότι πίσω από όλα για μένα είναι ο έρωτας, τον οποίο περιορίζουμε σε μια σεξουαλικότητα. Ο έρωτας είναι η καρδιά της ζωής. Συνυπάρχει με τον θάνατο. Είναι το βαθύτερο μυστήριο. Ποιος άνθρωπος γνωρίζει τον ερωτισμό του, ποιος έχει γνώση και επίγνωση. Συζητάμε για το αν ο Καβάφης θα ήταν ο Καβάφης αν δεν ήταν ομοφυλόφιλος. Eπιχειρείται ένας διαχωρισμός ανάμεσα στον άνθρωπο και τη σεξουαλικότητά του. Γίνεται;

»Υπάρχουν άνθρωποι που μαθαίνοντας τη σεξουαλική μου ταυτότητα, ενώ με είχαν θαυμάσει ως συγγραφέα, με απέρριψαν. Το έχω βιώσει πολύ αυτό. Γιατί δεν διαχώρισα ποτέ την ταυτότητά μου την ανθρώπινη από του συγγραφέα, ούτε την έκρυψα»

– Ζητούμενο άλλωστε δεν είναι να γίνουμε αποδεκτοί γι΄ αυτό που είμαστε;

«Φυσικά. Αλλωστε ποτέ δεν ξεκινάς να γράψεις σκεπτόμενος ότι θα αποκρύψεις. Οταν γράφω βρίσκομαι σε κατάσταση εξομολόγησης. Μπορώ να γράψω χωρίς το σώμα μου; Ωστόσο ο τρόπος που ζούσα, με αποκλεισμούς και δυσκολίες, μου επέτειναν μια εσωτερική φόρτιση παράλληλα με τη διάθεση να μην προκαλώ, αυτοί όλοι οι μηχανισμοί, με οδήγησαν σε έναν τρόπο ζωής που ο χώρος μου, η χώρα μου, ήταν το διαμέρισμά μου, το σπίτι μου. Ούτεη πόλη συμμετείχε στη ζωή μου. Ούτε εγώ συμμετείχα. Χαίρομαι γιατί έρχονται πολύ νέοι άνθρωποι και συζητούν μαζί μου για θέματα που τους απασχολούν και θέλουν να μου μιλήσουν για τον ψυχισμό τους, για προσωπικά τους πράγματα. Κι είναι η πραγματική Ελλάδα. Η ευαίσθητη, η αποτραβηγμένη, η λυπημένη, η απελπισμένη Ελλάδα, και με συγκινεί βαθύτατα. Αλλά δυστυχώς ασκείται βία με όλη αυτή την κατάχρηση εξουσίας».

Πολλές αλήθειες, αλλά και πολλά “ψέματα” ή αυταπάτες  συναντήσαμε σ΄αυτή τη συνέντευξη του πολύ καλού συγγραφέα και μεταφραστή Δημήτρη Δημητριάδη.   Να επισημάνουμε κάποιες  τέτοιες ουτοπικές ή και λαθεμένες συμπεριφορές και απόψεις.

Και πρώτα απ΄όλα,  που πήγε κι έδωσε συνέντευξη σε μια “χωματερή”, μια “χαβούζα”, φανερά ακροδεξιών αποκλίσεων,αλλά και πορνοφυλλάδα.  Την iefimerida.gr.  Ντροπή!

Από κει και πέρα, αυτά περί… ποίησης, έρωτα, μελαγχολιών, απομονώσεων και άλλων… τινών παρεμφερών, αλλά και τα αφελή και ανιστόρητα περί Ανδρέα Παπανδρέου μόνου και αποκλειστικά υπεύθυνου και όχι περί “θείου” και “ανιψιού” Καραμανλή που τίναξαν τη χώρα στον αέρα*, ή, όσα λέει  περί  νέων πολιτικών σχηματισμών που περιμένει και τους υπονοεί με κάποιον μεγάλο αρχηγό  (“Μέγα Αλέξαντρο”) επικεφαλής, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Και δεχόμαστε  τέτοια “κουφά”, μόνο ως παρέκκλιση από τους κανόνες…ποιητική αδεία από το συγγραφέα του αξεπέραστου ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ.

*Να, γιατί λέμε πως η Ιστορία είναι σοβαρή υπόθεση, για να την αφήσουν οι Ιστορικοί στα χέρια δημοσιογράφων ή σεναριογράφων. Καλός στο παραμύθι  ο Δ. Δημητριάδης,αλλά  μονο για το θέατρο. Την Ιστορία,ως φαίνεται,  τη διαβάζει κι αυτός…ανάποδα.