ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

1. Τελικό πόρισμα για Ζακ Κωστόπουλο: Πέθανε από ισχαιμικό επεισόδιο που προκλήθηκε από τα τραύματα

Πόρισμα για Ζακ Κωστόπουλο / Φωτογραφία: Eurokinissi

Παραδίδεται αυτή την ώρα στην οικογένεια και στην αστυνομία το τελικό πόρισμα της ιατροδικαστικής υπηρεσίας για τα αίτια θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου, στις 21 Σεπτεμβρίου στο κέντρο της Αθήνας, έξω από κοσμηματοπωλείο της οδού Γλαδστώνος.

Σύμφωνα με το πόρισμα, ο 33χρονος Ζακ πέθανε από ισχαιμικό επεισόδιο που προκλήθηκε από πολλαπλά τραύματα. Το πόρισμα μαζί με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία αναμένεται πλέον να διαβιβαστεί στον αρμόδιο ανακριτή.

Καθαρές οι τοξικολογικές εξετάσεις

Υπενθυμίζεται ότι χθες υπήρξε ανατροπή των δεδομένων, αφού σύμφωνα με την εργαστηριακή έκθεση της τοξικολογικής εξέτασης του θύματος, δεν βρέθηκε ίχνος από ναρκωτικά στο αίμα του.

Εν ολίγοις, το παλικαράκι το φάγανε οι “νοικοκυραίοι” και το…ιππικό, όπως λέγαμε χτες. Και ξέρετε τί θα πουν; (Και το…δικαικό σύστημα της χώρας με φορέα την αξιότιμη ελληνική δικαιοσύνη, θα το δεχτεί ασυζητητί).

Θα πουν,λοιπόν, πως ο Ζακ κοπάναγε το κεφάλι του στην τζαμαρία για να περάσει μέσα απο τα τζάμια! Κι ας μην ήταν “φτιαγμένος”,όπως οι τοξικολογικές εξετάσεις έδειξαν.

΄Ετσι θα πουν οι μασκαράδες και δε θα ντραπεί κανείς. Τόσο ανάλγητοι,τόσο άδικοι όλοι τους.

2. «Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΣΟΛΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Τι ακριβώς συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα και τι προέβλεπαν οι νόμοι για όσους προέβαιναν σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις;

Οι νόμοι στην αρχαία Ελλάδα ήταν ξεκάθαρο

«Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω. Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω».

Δηλαδή:

Αν κάποιος Αθηναίος συνάψει ομοφυλοφιλική σχέση με άλλον θα έχει τις εξής κυρώσεις:

1. Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων

2. Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας

Πήγα Yahoo να πάρω τα μέηλ μου. Σήμερα, 20/11/2018. Κάνω κλικ,όπως πάντα κατ΄ευθείαν στο ταχυδρομείο μου και δεν κοιτάζω σχεδόν ποτέ την αρχική σελίδα του Yahoo που είναι ίσως η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση παραπληροφόρησης, διαστρέβλωσης της είδησης ,σεξισμού της εμπορικής δημοσιογραφίας. Πνιγηρή μπόχα χωματερής.

Να, όμως, σήμερα σερνόταν η σελίδα του και έτσι αναγκαστικά στην αναμονή το μάτι έπεσε στο παραπάνω πηχυαίο τίτλο για τη νομοθεσία του Σόλωνα περί ομοφυλοφιλίας. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ό,τι και να λέει το κείμενο στη συνέχεια, θα είναι ψέματα.Και η δεύτερη, όταν είδα επίσης από ποια πηγή (επί χρήμασι) το δημοσίευσε. ήμουνα σίγουρος πως η γνωστη φασιστική-ναζιστική φυλλάδα PIRAEUSPRESS.GR θα έδινε ρεσιτάλ διαστρέβλωσης της ιστορίας .Και για του λόγου το αληθές το άνοιξα.Κι είδα και έφριξα. Τύφλα να έχει ο μετρ της Ναζιστικής προπαγάνδας ο …μέγας Γκέμπελ.

Το γκεμπελικό, λοιπόν, αυτό κείμενο ξεκινάει έτσι: “Αν τις Αθηναίος εταιρήση…” και στη συνέχεια μεταφράζει ” Αν κάποιος Αθηναίος συνάψει ομοφυλοφιλική σχέση”. Ο αδαής περί την αρχαία ελληνική γλώσσα, βέβαια, αναγνώστης παίρνει τοις μετρητοίς τη μετάφραση που δίνει η ναζιστική φυλλάδα πως το “αν εταιρήση στα νέα ελληνικά μεταφράζεται “αν συνάψει ομοφυλοφιλικές σχέσεις”. Κι εκεί σταματάει του ανύποπτου… προβάτου ο ρόλος και σου λέει ψέματα γράφει ο Αδαμόπουλος που ισχυρίζεται πως ιστορικά τεκμηριώνεται απολύτως η άποψη ότι η ομοφυλοφιλία ήταν το… προσφιλέστερο χόμπι της αρχαίας Ελλάδας (όχι μόνο Αθήνας και Σπάρτης).

Το ρήμα εταιρέω-ώ, λοιπόν, ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΥΝΑΠΤΩ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΠΙ ΠΛΗΡΩΜΗ. Με άλλα λόγια, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕ Ο ΣΟΛΩΝΑΣ ΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑ. Να εκδίδονται άντρες επί χρήμασι. Απλά, καθαρά ,σταράτα. (Πρβλ. Λεξικό Liddell, Scott, Δημητράκου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια(Πυρσός) κ.α)

Να παραθέσουμε ένα κείμενο σχετικό, για να μη λένε οι κακόπιστοι πως μονοπωλούμε το θέμα και εκφράζουμε μόνο δικές μας απόψεςι. , Μια περιεκτική ανάλυση για την ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα, του Ι Τάχου με τίτλο “Ομοφυλοφιλικό και παιδοφιλικό όργιο η ειδωλολατρική Ελλάδα” χωρίς δικά μας σχόλια:

“….Εδώ και καιρό έχουν κυκλοφορήσει διάφορα πονήματα τα οποία προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Κατά καιρούς μάλιστα είχαν παρατεθεί τμήματα του Κατά Τιμάρχου τού ρήτορα Αισχίνη, ώστε μέσω αυτών να αποδειχτεί από τους Παγανιστές κι εθνικιστές αρχαιολάτρες ότι δεν υπήρχε ομοφυλοφιλία στην αρχαία Αθήνα. Παρακάτω εκτός από μερικά άλλα αποσπάσματα του ίδιου έργου, θα δούμε με αδιάσειστα στοιχεία, το τι συνέβαινε.

Αισχίνη, Κατά Τιμάρχου, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

Ξέρετε εκείνους τους τροφίμους των σπιτιών, οι οποίοι κάμνουν αυτήν την δουλειάν. Λοιπόν και αυτοί ακόμη, όταν αναγκάζονται να κάμουν αυτήν τη δουλειά, όμως εντρέπονται και κλείουν τις πόρτες. (…) Ξέρετε το επάγγελμα που εδιάλεξαν και επομένως γνωρίζετε κάθε στιγμή τι κάμνουν.
κάθε έτος η Βουλή εκθέτει εις δημοπρασίαν τον πορνικόν φόρον (…) οι ενοικιασταί του φόρου δεν απαιτούν φόρο με εικασίας, αλλά γνωρίζουν καλά ποίοι και ποίαι κάμνουν αυτή τη δουλειά.
(…) Ούτε αρνούμαι πως εγώ [=ο Αιχίνης] ο ίδιος και εις το παρελθόν και τώρα ακόμη αγαπώ τα παιδιά και αναγνωρίζω ότι γι’ αυτήν την δουλειά εμάλωσα και ξυλοκοπήθηκα με άλλους. Όσον δια τα ποιήματα [σημ.: 135: «..ερωτικά ποιήματα που έχω γράψει χάριν κάποιων νέων..»] που λέγουν ότι συνέθεσα, άλλα μεν τα αναγνωρίζω (…).
Ισχυρίζομαι ότι το (…) να γίνεται ένας νέος ερωμένος κάποιου ανδρός χωρίς χρήμα, επειδή τον αγαπά, είναι πολύ καλόν, αισχρόν δε είναι το να πορνεύεται αντί χρημάτων.
Γνωρίζετε, ω Αθηναίοι, τον Κρίτωνα υιόν του Αστυόχου και τον Περικλείδην του Περιθοίδη και τον Πολεμογένην και τον Πανταλέοντα και τον δρομέα Τιμησίθεον (…) οι οποίοι είχαν ερωτικόν σύνδεσμον με πολλούς και πολύ φρόνιμους άνδρας. Όμως κανείς ποτέ δεν τους κατηγόρησε γι’ αυτό.

Από το: Λόγος Ευβοϊκός ή Κυνηγός, του Δίωνα Χρυσόστομου, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος:

268R-269R: (οι πορνοβοσκοί) δημόσια εκθέτουν αιχμάλωτες γυναίκες ή παιδιά, ή με άλλο τρόπο αγορασμένα με λεφτά, για ατίμωση μέσα σε βρώμικα σπίτια, που είναι φανερά σε όλα τα μέρη της πόλης, και κει που περνούν οι άρχοντες και στις αγορές κοντά σε δημόσια κτήρια και σε ιερά, μήτε να σέρνουν σ’ αυτή την ατίμωση και τον εξαναγκασμό βάρβαρους μήτε Έλληνες (…) επειδή έχουν πέσει σε μεγάλη και βαρειά υποδούλωση, κάνοντας έργο πολύ χειρότερο και πιο πολύ ακάθαρτο από τους ιπποφορβούς και ονοφορβούς, αφού δεν βάζουν κτήνη [για να συνουσιασθούν] χωρίς να τα βιάζουν, θεληματικά πάνω σε κτήνη που θέλουν, χωρίς να ντρέπονται καθόλου, αλλά σμπρώχνουν πάνω σε ανθρώπους που ντρέπονται και δεν θέλουν, ανθρώπους μανιακούς κι ακόλαστους, για άσκοπη και ακόλαστη μίξη σωμάτων.

274R: Υπάρχει τρόπος, που αυτό το ακόλαστο γένος [των ανθρώπων] να μπορέση να κρατηθή από το να ατιμάση και να διαφθείρη τα αγόρια, (…) αφού με κάθε τρόπο χορτάση από ασέλγεια με τις γυναίκς κι αφού κορεσθή απ’ αυτή την απόλαυση;

Ο Σόλων σε τρία ποιήματά του εξυμνεί τις κιναιδικές σχέσεις ωρίμου ανδρός με ανήλικα αγόρια. Στο ένα λέει, ότι ευτυχισμένος κι αξιομακάριστος είναι εκείνος που έχει τα εξής τέσσερα πράγματα. Αγόρια που να τα χρησιμοποιεί σαν κιναίδους του, άλογα, κυνηγετικά σκυλιά, και φίλο στο εξωτερικό (Σόλων, απόσπασμα 21 (Bergk Th. , Hiller. E. Crusius O., Anthologia lyrica sice Lyricorum Graecorum veterum praeter Pindarum reliquiae potiores, BT)). Στο δεύτερο κατονομάζει ποια ακριβώς σημεία τους σώματος του αγοριού θέλει ο ίδιος ν’ απολαύσει (Πλούταρχος, Ερωτικός, 5, Αθηναίος, 13, 79).

«Φιλία θερμή ανεπτύχθη μεταξύ των δύο τούτων ανδρών (του Σόλωνος και του Πεισιστράτου) ένεκα της συγγενείας των, αυτή δε η φιλία έγινεν εγκαρδιωτέρα και λόγω της ευφυΐας και της ωραιότητος του Πεισιστράτου, διότι, καθώς λέγουν μερικοί, ο Σόλων διετέθη ερωτικώς προς αυτόν (…ερωτικώς τον Πεισίστρατον ασπαζομένου τού Σόλωνος…)» (Πλούταρχου, Σόλων, 1)

Για τους Μεγαρείς μαρτυρείται στα Σχόλια εις Θεόκριτον, ότι λάτρευαν σαν επιτόπιο ήρωα κάποιον θρυλικό Διοκλέα, επειδή σκοτώθηκε υπερασπιζόμενος τον κίναιδό του, κι ότι στην εορτή του τελούσαν αγωνίσματα κιναιδικών φιλημάτων, ο δε νικητής βραβευόταν με στεφάνι, που πήγαινε και το παρέδιδε στη μαμά του (Σχόλια εις Θεόκριτον, Αίτας (=12), επιγραφή, F. Dubner, Parisiis 1849).

Για τους Χαλκιδείς μαρτυρεί ο Αθηναίος, ότι μαζί με τους Κρήτες ήταν παράφοροι στα κιναιδικά («..περί τα παιδικά δαιμονίως επτόηνται..») (Αθηναίος, 13, 77 (601e)). Ο κιναιδισμός υπήρχε τόσο σαν ελεύθερος έρωτας όσο και σαν εμπορικός, ελεύθερος πάλι ή καταναγκαστικός, που πουλιόταν σε ειδικά πορνεία αρρένων, έτσι «πορνεία» λεγόμενα ή και «οικήματα», από επαγγελματίες κιναίδους ή από καταναγκασμένους (Αριστοφάνης, Ειρήνη, 11 («ηταιρηκώς). Ξενοφών, Απομνημονεύματα, 1, 6, 13 («πόρνος»). Δημοσθένης, Κατ’ Ανδροτίωνος παρανόμων, 73 και Επιστολή Δ’ («πόρνος», «ηταιρηκώς»). Αισχίνης, Κατά Τιμάρχου, 3 και 119 («πεπορνευμένος», «αισχρώς βεβιωκός»). Ησύχιος, λ. Κεραμεικός).

Ο ελεύθερος και μη εμπορικός κιναιδικός έρωτας μεταξύ δύο αρρένων, ωρίμου αντρός και ανηλίκου αγοριού ή εφήβου, συνήθως 7-20 ετών, ήταν νόμιμος και θεωρούνταν κάτι το ευγενές, ευγενέστερο μάλιστα από το φυσιολογικό και νόμιμο έρωτα αντρός και γυναικός, ενώ το επάγγελμα του κιναίδου του πορνείου θεωρούνταν αισχρό κι επονείδιστο. Ο τέτοιος κίναιδος λεγόταν «πόρνος», πεπορνευμένος», «ηταιρηκώς», «αισχρώς βεβιωκώς», εμποδιζόταν από την είσοδο στα ιερά και τη συμμετοχή στη λατρεία, αποστερούνταν από πολλά πολιτικά δικαιώματα (Δημοσθένης, Κατ’ Ανδροτίωνος παρανόμων, 73. Αισχίνης, Κατά Τιμάρχου, 3 και 15-16). Η προαγωγή και η έκδοση ελευθέρου ανθρώπου από τρίτον θεωρούνταν κακούργημα και τιμωρούνταν με θάνατο (Αισχίνης, Κατά Τιμάρχου, 12 και 72 και 184). Αυτό χρησιμοποιούν οι διάφοροι παγανιστές και Αρχαιολάτρες για να μας πείσουν πως τάχα δεν υπήρχε ομοφυλοφιλία.

Το κράτος όμως διατηρούσε ή μίσθωνε σ’ επιχειρηματίες «πορνεία» αρρένων (και θηλέων), όπου εκδιδόταν ή αυτοβούλως πήγαιναν, ελεύθεροι πολίτες κίναιδοι, που εισέπρατταν πόρνητρα (δηλαδή κιναιδιάτικα) για λογαριασμό τους, καταβάλλοντας και στο κράτος το «πορνικόν τέλος», που ψήφιζε η βουλή (Αισχίνης, Κατά Τιμάρχου, 119-120), ή με τη βία δούλοι και Έλληνες αιχμάλωτοι πολέμου από άλλες ελληνικές πόλεις, οι οποίοι φυσικά δεν έπαιρναν καμία αμοιβή, αλλά εισέπραττε ολόκληρα τα πόρνητρά τους το κράτος ή ο μισθωτής επιχειρηματίας. (Αισχίνης, Κατά Τιμάρχου, 13. Διογένης Λαέρτιος, 2, 31 και 1, 105 και 4, 46. Δίων Χρυσόστομος, Λόγος Ευβοϊκός (=7 ή 13), 133).

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες κίναιδοι έκαναν και «πιάτσα» στον Κεραμεικό. (Ησύχιος, λ. Κεραμεικός). Την τακτική αυτή των Αθηναίων και το φρόνημά τους σχετικά με τον κιναιδισμό εκφράζει ο Ξενοφών με το στόμα του Σωκράτους λέγοντας: «…Την ώραν εάν μεν τις αργυρίου πωλή τω βουλομένω, πόρνον αυτόν αποκαλούσιν, εάν δε τι, όν αν γνω καλόν τε καγαθόν εραστήν όντα, τούτον φίλον εαυτώ ποιήται, σώφρονα νομίζομεν» = «Εαν κανείς πουλάει τα σωματικά του κάλλη με χρήματα στον τυχόντα που τον θέλει, τον λένε πόρνο, αν όμως κανείς καταλάβει ότι κάποιος είναι ωραίος και καλός εραστής και τον κάνει φίλο του, αυτόν τον θεωρούμε σώφρονα» (Ξενοφώντα, Απομνημονεύματα, 1, 6, 13).

Στον «ελεύθερο» και μη επαγγελματικό κιναιδισμό ο αρσενοκοίτης λεγόταν παλιότερα «παιδοφίλης» (Ψευτοθέογνις, 1357. Τηλεκλείδης άδηλον, απόσπασμα 26, στον Πολυδεύκη, 2, 76). Από τον Ε π.Χ. αιώνα, «ερών», «εραστής», παιδεραστής» (Πίνδαρος, Ολυμπιονίκες, 1, 23-25. Αριστοφάνης Αχαρνείς 265 και Ιππείς 732. Ξενοφών Απομνημονεύματα 1, 6, 13. Πλούταρχος, Λυκούργος 18, 8) ο δε κίναιδος παλιότερα «παις» (Σόλων, απόσπασμα 21. Αριστοφάνης Νεφέλες, 973) κι από τον Ε΄ π.Χ. αιώνα τα «παιδικά» (Βακχυλίδης, Παιάνες, απ. 4 (13), 80). Σοφοκλής, Αχιλλέως ερασταί, απόσπ. 157 Nauck. Ευριπίδης Κύκλωψ, 584, Θουκιδίδης, 1, 132, 5. Ξενοφών Κύρου ανάβασις 2, 6, 28. Πολυδεύκης 3, 71. Αθηναίος 13, 16.) ο «ερωμένος» (Αριστοφάνης, Ιππείς 737, Ξενοφών Συμπόσιο 7, 36. Πλούταρχος Λυκούργος 18, 9. Πολυδεύκης 3, 71), ο «καλός» (Βακχυλίδης, απ. 18. Αριστοφάνης Αχαρνείς 144 και Σφήκες 97-99. Πλούταρχος, Ερωτικός 16).

Ο συνηθέστερος όρος, «τα παιδικά», που τον χρησιμοποιούν πρώτοι ο Βακχυλίδης και οι τραγικοί Σοφοκλής και Ευριπίδης (ένθ. ανωτ.), όταν εξυμνούν τις κιναιδικές σεξουαλικές σχέσεις, σημαίνει μερικές μεν φορές το είδος των σεξυαλικών σχέσεων, ήτοι «σχέσεις με αγόρι», τις δε περισσότερες φορές το ίδιο το αγόρι, έτσι σε πληθυντικό αριθμό ουδετέρου γένους, ακόμη κι όταν πρόκειται για αγόρι. Αυτό το ουδέτερο πληθυντικό «τα παιδικά» εκφράζει και την περιφρόνησι των παιδεραστών προς το ερώμενο αγόρι. Και τον εκ μέρους των υποβιβασμό του σε ευτελές και απρόσωπο και σχεδόν άψυχο αντικείμενο και πράγμα. Δεν έλεγαν π.χ. «Ο Αρίστιππος και ο ερωμένος του Κράτιππος», αλλά «ο Αρίστιππος και τα παιδικά του», σα νάλεγαν «ο Αρίστιππος και τα υλικά του ηδονισμού του που είναι συναρμολογημένα σ’ ένα αγορίστικο κορμί που σαλεύει».

Όπως ιστορεί ο Ηρόδοτος, ο Περίανδρος κάνοντας παιδομάζωμα στους Έλληνες της Κέρκυρας, μάζεψε 300 ανήλικα αγόρια, τα φόρτωσε σ’ ένα καράβι, και τάστειλε πεσκέσι στο Λυδό βασιλέα Αλυάττη (τον πατέρα του Κροίσσου), για να τα ευνουχίσει και να τα χρησιμοποιήσει στο χαρέμι του σαν κίναιδους. Ευτυχώς οι Σάμιοι άρπαξαν με τέχνασμα το καράβι από τους Κορίνθιους κι επέστρεψαν τα παιδιά στους γονείς τους στην Κέρκυρα (Ηρόδοτος, 3, 48, 2). Η πράξη αυτή του Περίανδρου δείχνει ότι κι ο ίδιος είχε χαρέμι ανηλίκων αγοριών, αφού του περίσσευαν τέτοια και για τους φίλους του ξένους ηγεμόνες.

Οι Θουκιδίδης και Αριστοτέλης εκθέτουν διαφορετικά τα πράγματα για τους δήθεν τυραννοκτόνους Αρμόδιο και Αριστογείτωνα, που δήθεν σκότωσαν τον τύραννο Ίππαρχο επειδή ήταν δημοκράτες. Κατ’ αρχήν ο Ηρόδοτος λέει για το κιναιδικό ζευγάρι ότι ήταν φοινικικής καταγωγής και όχι Αθηναίοι (Ηρόδοτος, 5, 55, 1 έως 5, 58, 1 και από 5, 61, 1 έως 5, 62, 1). Έπειτα ο Θουκιδίδης λέει ότι ο κίναιδος Αρμόδιος κι ο αρσενοκοίτης Αριστογείτων, χωρίς να έχουν καμιά σχέσι με τη δημοκρατία και τα πολιτικά, σκότωσαν όχι τον τύραννο Ιππία, αλλά τον αδερφό του Ίππαρχο, όχι για πολιτική αντίσταση αλλά από κιναιδική ζηλοτυπία, διότι ο Ίππαρχος αποπειράθηκε να πείση τον Αρμόδιο να συνουσιαστούν, ο Αρμόδιος του αρνήθηκε, για να μη χαλάσει το χατήρι του εραστή του, ο Ίππαρχος για εκδίκηση πρόσβαλε την αδερφή του Αρμοδίου, κι ο Αρμόδιος μαζί με τον Αριστογείτονα σκότωσαν τον Ίππαρχο από αντεκδίκησι και προληπτική κιναιδική ζηλοτυπία και άμυνα. Δεν κατέλυσαν την τυραννία ούτε στράφηκαν καθόλου εναντίον της. Αυτά λέει ο Θουκιδίδης (6, 52, 3 έως 6,59, 4 και 1, 20, 2) και συμφωνεί μαζί του κι ο Αριστοτέλης (Πολιτικά, 5, 10 (1311α).

Ο Θεμιστοκλής κι ο Αριστείδης, όχι μόνο ήταν παράφοροι αρσενοκοίτες, αλλά ήταν και αντερασταί ερωτευμένοι και οι δυο με τον ίδιο νεαρό κίναιδο, κάποιον Στησίλεων (Πλουταρχος Θεμιστοκλής 3, 1-2)

Ο Σοφοκλής, κάποτε στη Χίο, σ’ ένα επίσημο τραπέζι, δεν άντεξε κι επιτέθηκε σεξουαλικά μπροστά σε όλους σε ένα αγόρι που κερνούσε στους συνδαιτυμόνες κρασί. Άλλοτε πάλι στην Αθήνα, όπως συνήθιζαν οι έκφυλοι, τράβηξε έξω από τα τείχη της πόλης ένα αγόρι, στο οποίο είχε εκτονώσει κατά καιρούς τις ανώμαλες ορέξεις του κι ο Ευριπίδης, κι εκεί αφού ασχημόνησαν, το κιναιδικό αγόρι, που είχε, καθώς φαίνεται, μεγάλη πείρα από τραγικούς ποιητάς, άρπαξε τα ρούχα του Σοφοκλέους κι έφυγε μέσα στην πόλη, ενώ ο ποιητής αναγκάστηκε να πάει στο σπίτι του φορώντας τα πολύ μικρότερα ρούχα του αγοριού και να γελοιοποιηθεί σε όλη την πόλη. Όταν το έμαθε ο Ευριπίδης, το σχολίασε με κακεντρέχεια και δήλωσε ότι το ίδιο αγόρι το είχε χρησιμοποιήσει κι ο ίδιος πιο μπροστά, σαν κίναιδο. (Ίων Χίος και Ιερώνυμος Ρόδιος στον Αθηναίο, (Δειπνοσοφισταί) 13, 82 (604def)).

Δε γνωρίζουμε να καταδικάστηκε ο Ευριπίδης ή ο Σοφοκλής, σύμφωνα με τους νόμους (αν υπήρχαν τέτοιοι νόμοι) κατά ομοφυλοφιλίας. Γιατί άραγε; Θα μας το πουν οι gayλάτρες-αρχαιολάτρες.

Ο ρήτορας Ανδοκίδης σε μια αντιδικία του αντιμετώπισε εκ μέρους του αντιδίκου του Επιχάρους την κατηγορία ότι υπήρξε στη ζωή του πόρνος κίναιδος που εκδιδόταν με χρήματα. Η απάντησή του στην κατηγορία ήταν ότι κι ο Επιχάρης, που τον κατηγορούσε, έκανε την ίδια δουλειά (Ανδοκίδης, Περί των μυστηρίων, 100).

Ότι ο Αισχύλος ήταν έκφυλος και υμνητής του κιναιδισμού το λεν ο Πλούταρχος κι ο Αθηναίος, που τον καμαρώνουν γι’ αυτό, και διασώζουν δυο σχετικά αποσπάσματά του (Πλούταρχος, Ερωτικός 5(751bc). Αθηναίος 13, 75 και 13, 79). Οι κιναιδικότερες τραγωδίες του Αισχύλου ήταν κατά τη μαρτυρία των δύο αυτών θαυμαστών του οι Κάβιροι και οι Μυρμιδόνες. Η δεύτερη ήταν εκείνη στην οποία ήθελε τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο κιναιδικό ζευγάρι. Ο διαβόητος Αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης ήταν μόνιμος κίναιδος και μάλιστα και τραβεστί. Του άρεσε να φοράει γυναικεία ρούχα. Τον αποκαλούσαν με το παρατσούκλι «βάταλος». Έτσι αποκαλούσαν οι Αθηναίοι τότε τους θηλυπρεπείς και μονίμους κιναίδους. Αυτά τα λέει ο Αισχίνης σε δύο λόγους του, έναν πολιτικό και έναν δικανικό (Αισχίνης, Περί παραπρεσβείας 99. Κατά Τιμάρχου 126 και 131).

Σύμφωνα με το Στράβωνα (10, 3, 18) ο Δημοσθένης κατηγορούσε τον Αισχίνη ότι ήταν γιος μητέρας, η οποία χρησιμοποιόταν σαν πρόπολος και οργιάστρια της θεάς Μητρός κι ότι μερικές φορές είχε κάνει κι ο ίδιος τον πρόπολο βοηθώντας τη μητέρα του. Εννοείται ότι οι πρόπολοι των οργιαστικών θεών ήταν κίναιδοι και πόρνες. Ο Σπαρτιάτης Παυσανίας έστελνε τα προδοτικά γράμματα στους Πέρσες φίλους του μέσω των κιναίδων του, παραγγέλνοντας στον αποδέκτη να σκοτώνει τον κομιστή της. Όταν έστειλε όμως την τελευταία επιστολή στον Αρτάβαζο, με τον έμπιστο κίναιδό του, τον Αργίλιο, ο Αργίλιος είχε παρατηρήσει ότι κανείς από εκείνους που κόμιζαν τις επιστολές δεν επέστρεφε, μπήκε σε υποψία κι άνοιξε την επιστολή και τη διάβασε. Όταν είδε ότι ο λατρευτός του εραστής παρήγγελε και το δικό του θάνατο, για να γλιτώσει, τον κατήγγειλε στους εφόρους, παραδίδοντας και την ένοχη επιστολή. Οι έφοροι θανάτωσαν το Παυσανία. Αυτά τα λέει ο Θουκιδίδης (1, 132, 1 έως 5: «…ο μέλλων τας τελευταίας βασιλεί επιστολάς προς Αρτάβαζον κομιείν, ανήρ Αργίλιος, ΠΑΙΔΙΚΑ ποτε ων ΑΥΤΟΥ (=Παυσανία) και πιστότατος εκείνω…»).

Τα άγαμα κορίτσια οι Σπαρτιάτες τα χρησιμοποιούσαν σεξουαλικώς μόνο παρά φύσιν (Εύπολις, άδηλον, απόσπ. 2. Αθηναίος 13, 20 και 13, 79), γι’ αυτό από τους άλλους Έλληνες η διαστροφή αυτή λεγόταν «λακωνικός τρόπος» ή «λακωνίζειν». Ξεγύμνωναν τα κορίτσια τελείως μπροστά στους φιλοξενούμενούς των, για να τα επιδείξουν, ώστε αν τους αρέσουν, να τους τα προσφέρουν για να κοιμηθούν μαζί τους (Άγνων, Αθηναίος ενθδ. αν. Σούμμα, Ησύχιος λ. «λακωνικόν τρώπον περαίνειν»).

Στα ποίηματα του Θέογνι (ΕΚΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ π.Χ.), για πρώτη φορά ο Γανυμίδης φαίρεται να είναι κίναιδος του Δία κι όχι απλώς οινοχόος των θεών, όπως τον θέλει ο Όμηρος στον Ύμνον εις Αφροδίτην. (Θέογνις, 1345-1346).

Ο ποιητής Ίβυκος χαρακτηρίζεται σαν «ερωτομανέστατος περί τα μειράκια» δηλαδή τ’ αγόρια (Αθηναίος, 13, 76, Σούμμα λ. Ιβυκος).

Σ’ ένα ποίημα ο Ανακρέων απευθύνεται σε έναν από τους τρεις κίναιδούς του, το Σμερδία, και προσφωνώντας τον «τρις κεκορημένε Σμερδίη», καυχιέται για το πόσες φορές ασέλγησε επάνω του σε κάποιο όργιο (Ανακρέων, αποσπ. 301, 303, 308 και Αθηναίος 12, 57 και 13, 17 και Ευστάθιος Εις Ιλιάδα θ 488, Εις Οδύσσεια ε 306

___________________________________________________________

1. Παπανδρέου: Μετανιώνω για το δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ -Θα το είχα κερδίσει

Την πεποίθησή του ότι εάν γινόταν το δημοψήφισμα του 2011, η κυβέρνησή του θα το είχε κερδίσει, και ότι έτσι η Ελλάδα θα έβγαινε γρηγορότερα από το πρόγραμμα διάσωσης και θα ήταν σε καλύτερη θέση στις αγορές, εξέφρασε από το Λονδίνο ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου.

Διευκρίνισε ότι το ερώτημα σε ένα τέτοιο δημοψήφισμα δεν θα ήταν η παραμονή ή όχι στην Ευρώπη – όπως ήθελαν κάποιοι Ευρωπαίοι ηγέτες – αλλά εάν θα μείνουμε στην Ευρώπη με το συγκεκριμένο πρόγραμμα και με θυσίες.

«Αυτό που μετανιώνω περισσότερο είναι ότι το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ. Αν το είχαμε κάνει θα το είχαμε κερδίσει. Οι Έλληνες θα είχαν το πρόγραμμα και θα βγαίναμε από αυτό πολύ γρηγορότερα. Μέχρι το 2012-13 θα είχαμε βγει από την κρίση και από το πρόγραμμα διάσωσης. Θα είχαμε βέβαια να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, αλλά θα βγαίναμε στις αγορές και σε καλύτερη θέση» είπε ο κ. Παπανδρέου, ως προσκεκλημένος ομιλητής σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Ελληνικό Παρατηρητήριο στο London School of Economics (LSE), με θέμα «Τι διδαχθήκαμε από την ελληνική κρίση: απόψεις από τον Γ. Παπανδρέου».

Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τόνισε επίσης στην ομιλία του ότι η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία, κατά τη διάρκεια της κρίσης, να προχωρήσει σε βαθύτερες μεταρρυθμίσεις, και τώρα, μετά την εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής, τα δύο κόμματα που επιδιώκουν την εξουσία προτείνουν και πάλι πράγματα «πελατειακά».

Μπορεί να λέει ό,τι θέλει σήμερα ο π.πρωθυπουργός, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη. Και είναι αυτή, όπως την αποτύπωσε και τη σχολίασε η Ιστορική Δημοσιογραφία εκείνη την εποχή, όταν “έβραζαν” τα γεγονότα. Και η κρίση της, όπως και σήμερα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ήταν νηφάλια, αντικειμενική, χωρίς εξάρσεις και φανατισμούς .Και είχε βάλει εν πολλοίς τα πράγματα στη θέση τους. Για το τί, δηλαδή, παίχτηκε ακριβώς εκείνες τις ημέρες με την απόφαση του τ.πρωθυπουργού να προχωρήσει σε δημοφήφισμα.

Να τί γράφαμε για αυτή την εξαγγελία του Γιώργου Παπανδρέου, που έφερε τα πάνω κάτω σε Ελλάδα και Ευρώπη και η οποία τελικά εξανάγκασε τον τότε πρωθυπουργό να παραιτηθεί:

O ΜΕΣΟΣ, ΣΥΝΕΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΥΛΛΟΓΑΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΑ

08.11.11 Οι συγκρούσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση και τoν πρωθυπουργό, μονοπώλησαν τις τελευταίες ημέρες τον ενδιαφέρον και επηρέασαν κάθε πτυχή της ζωή μας. Οι πραγματικά δραματικές στιγμές που ζούσε η χώρα τα προηγούμενα, λίγα 24ωρα, εξελίχτηκαν σιγά-σιγά και “τεχνητά” σε “αρχαία τραγωδία”, κυρίως λόγω του συγκινησιακού φόρτου, που προκαλούσε η σικέ αναμέτρηση που είχαν “στήσει” στα κανάλια-ριγκ οι επαγγελματίες “πυγμάχοι” με τους “προπονητές” τους.

Εκείνη η λέξη που “παίχτηκε” περισσότερο απ’ όλες σ΄αυτό το στημένο,όπως είπαμε, σκηνικό και “κλίθηκε”στους δυο αριθμούς και σε όλες τις πτώσεις είναι η λέξη “Λαός”. ΄Αλλωστε,αυτόν αφορούσαν άμεσα τα “τεκταινόμενα” των ημερών. Ειδικά τα κόμματα (ανέκαθεν και σήμερα), όταν αναφέρονται στο “Λαό”, θαρρείς και εκστασιάζονται, ριγούν, υποκλίνονται σε θεό. (Παράβαλε και “προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου”). Τον αναγορεύουν σε κυρίαρχο, σοφό, υπεύθυνο, μοναδικό, αλλά και βασανισμένο, προδομένο και υπό συνεχή εκμετάλλευση διατελούντα. Δεν υπάρχει κόμμα στην Ελλάδα που να μην “ομνύει” στο όνομα του “Λαού” και να μην ισχυρίζεται ότι αντλεί τη δύναμή του από εκείνον. Γι΄αυτό και η μοναδική αποστολή των κομμάτων είναι η υπηρεσία αυτού του “Λαού” και η καλυτέρευση της μοίρας του. Είναι το “ευαγγέλιο” της αποστολής και των λόγων τους.

Υπ΄αυτές τις έννοιες, φαίνεται πως ο “Λαός” είναι τελικά εκείνος που υπαγορεύει στα κόμματα τις εντολές και τα κόμματα απλά τις εκτελούν, ως πειθαρχημένοι στρατιώτες. Δε θα τολμούσε ποτέ ένας κομματικός σχηματισμός στην Ελλάδα να αυτονομηθεί από τις παγιωμένες και συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές περί σχέσεων κόμματος- “Λαού” και να επιβιώσει.΄Αλλωστε και το αντιπροσωπευτικό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, αυτό υπονοεί, πως οι εκλεγμένοι στη Βουλή αντιπρόσωποι είναι εντολείς του εκλογικού σώματος.

Μάλιστα, για να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο,ΟΛΑ τα κόμματα χωρίς καμιά εξαίρεση, διατείνονται πως υπάρχουν και λειτουργούν για το σύνολο του ελληνικού λαού και εν τω ονόματί του και όχι αποκλειστικά για τους ψηφοφόρους τους .Για παράδειγμα, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου στην πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης ,αναφερόταν στο “Λαό”, είναι αυτονόητο πως δεν εννοούσε μόνο τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, αλλά όλους τους ΄Ελληνες,ανεξάρτητα από “χρώματα” και παρατάξεις.Το ίδιο και η γραμματέας του ΚΚΕ,που αν και δεν εκπροσωπεί παρά ένα 4-5% του ελληνικού λαού (αυτή είναι στην πραγματικότητα η “στέρεη”(η μη ευκαιριακή) βάση του ΚΚΕ),όταν εκείνο το βράδυ στο βήμα της Βουλής μιλούσε για “Λαό”,που υποφέρει, που προδίδεται, που τον εκμεταλλεύονται, που ερήμην του υπογράφουν “μνημόνια” και κρυφές συμφωνίες, εννοούσε σύμπαντες τους ΄Ελληνες και όχι το ποσοστό του 4-5% που είπαμε πως εκπροσωπεί, ακόμα κι εκείνους που δε θέλουν να τη δουν ούτε “ζωγραφιστή”.Να κρατήσουμε αυτές τις διαπιστώσεις στο μυαλό μας,προχωρώντας την ανάπτυξη του θέματός μας .

Τη Δευτέρα, 31 Οκτώβρη 2011 και ενώ όλα έβαιναν ομαλώς πολιτικά μετά τις αποφάσεις της Ευρώπης στη σύνοδο των Βρυξελών ( 26-27 Οκτώβρη 2011) για το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους ,ο πρωθυπουργός βγαίνει ξαφνικά και ανακοινώνει την απόφασή του να τεθούν οι αποφάσεις της παραπάνω συνόδου υπό την έγκριση του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα. “Κεραυνός εν αιθρία” η ανακοίνωση, που δεν πρόφτασε να φύγει από το γραφείο του πρωθυπουργού και επακολούθησε “σεισμός” πολλών ρίχτερ. Οι πάντες, εντός και εκτός Ελλάδας, μένουν ενεοί, με “ανοιχτό το στόμα” .Κόμματα αντιπολίτευσης, Βρυξέλες, ξένες κυβερνήσεις, ειδικά ευρωπαϊκές, αλλά και μέλη της ίδιας της κυβέρνησης (υπουργοί, βουλευτές,παράγοντες του ΠΑΣΟΚ) επιτίθενται με δριμύτητα κατά του πρωθυπουργού, τον κατηγορούν για προδοσία, ανευθυνότητα, παραλογισμό, άκρατο κομματισμό, δημαγωγία και τον καλούν να παραιτηθεί “εδώ και τώρα”.Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μάλιστα τον καλούν εσπευσμένα, την επομένη κιόλας, να πάει στις Κάννες,όπου, όπως αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν ,ο ΄Ελληνας πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρός του δέχτηκαν σκαιότατη επίθεση απ΄όλους τους “εταίρους”, ειδικά από Σαρκοζί, Μέρκελ και Μπαρόζο. Λέγεται πως η παραπάνω ομάδα “έλουσε” το Γιώργο Παπανδρέου με τέτοια “κοσμητικά” και χυδαιότατες φράσεις,που δεν είναι επιτρεπτό για το κύρος της ευρωπαίκής ηγεσίας να δουν το φως της δημοσιότητας. Ακολουθεί παγκόσμιο πατατράκ, αγορές ζαλίζονται, χρηματιστήρια βυθίζονται, χώρες αγωνιούν για το δικό τους αύριο.΄Ενα χάος, ένας πανικός, μια πρωτοφανής παραζάλη και όχι μόνο στη Ευρώπη.

΄Εντρομος ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, ύστερα απ΄αυτή την εξέλιξη-κατακραυγή, “ανακρούουν πρύμνα” και παίρνουν πίσω το…ξορκισμένο δημοψήφισμα. Η “ζημιά”, όμως, είχε γίνει ήδη. Κατ΄αρχήν, κατακρημνίστηκε εν μια στιγμή από το “θρόνο” του ένας πρωθυπουργός ,ο οποίος, αν μη τι άλλο, έδειχνε πως τα πήγαινε καλά τελευταία στην Ευρώπη με το μέγα θέμα της χρεοκοπίας της χώρας και είχε τη συμπάθεια και των οπαδών του κόμματός του ,αλλά και μιας ευρύτερης μερίδας του ελληνικού λαού. Και άντε, αυτό να μην το λογαριάσουμε για “ζημιά”. Διασύρθηκε, όμως, και η χώρα μαζί με τον πρωθυπουργό της και τα διεθνή ΜΜΕ χαρακτήριζαν για μέρες τους ΄Ελληνες ως ανεύθυνους,πονηρούς,αχάριστους.

Ακολουθεί η “μεγάλη νύχτα” της συνδρίασης της Βουλής για ψήφο εμπιστοσύνης κατά την οποία ο πρωθυπουργός αναγκάζεται μπροστά στη γενική κατακραυγή να υποσχεθεί παραίτηση, δεσμεύεται να διερευνήσει τη δυνατότητα σχηματισμού εθνικής κυβέρνησης και να εργαστεί να πείσει προς τούτο τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Με αυτές τις δεσμεύσεις, η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός πήραν ψήφο εμπιστοσύνης από το σύνολο των βουλευτών τους ,με μια μια μόνο “απουσία”.

Σήμερα,που γράφονται αυτές οι γραμμές, όλα εκείνα μείνανε πια πίσω μας και αρχίζει να επικρατεί “νηνεμία” στα πολιτκά πράγματα της χώρας. Η νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό που θα στηρίξουν και τα δύο μεγάλα κόμματα, θα είναι σε λίγες ώρες ένα πραγματικό (και μεγάλο) γεγονός. Στις διεθνείς αγορές αρχίζει να επανακάμπτει η “ψυχραιμία” και οι Βρυξέλες δείχνουν απόλυτη ικανοποίηση από την εξέλιξη της κατάστασης στη χώρα-μέλος ,”μαύρο” πρόβατο”.

Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε “χωρίς φόβο και πάθος”να ερμηνεύσουμε,σύμφωνα με τη δική μας ιστορική κρίση,αυτά τα πράγματι “ιστορικά γεγονότα” που συνέβησαν πρόσφατα και περιγράψαμε. Θα επιχειρήσουμε την ερμηνεία μέσα από μια σειρά ερωτημάτων και απαντήσεων, που θα “υπακούουν”, κυρίως, σ ΄αυτό που λέμε στη νομική γλώσσα, κρίση-γνώμη του “μέσου, συνετού ανθρώπου”, πιο απλά του λογικού ανθρώπου. Η Ιστορία στις κρίσεις της, θεωρεί ως ένα από τα αποφασιστικά -αποδοτικά εργαλεία της, αυτή τη γνώμη, επειδή ακριβώς συμπίπτει με ό,τι λέμε Νόμος και Επιταγή της Φύσης. Το πρώτο και κυρίαρχο ένστικτο-γνώρισμα του ανθρώπου (και μέγα δώρο της) είναι Ο ΝΟΥΣ,η κοινή λογική. Ας ξεδιπλώσουμε τώρα τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις υπ΄αυτές τις προϋποθέσεις-δεσμεύσεις:

1. Τί κακό-τρομερό-αδιανόητο έκανε ο πρωθυπουργός εξαγγέλοντας-προτείνοντας ένα δημοψήφισμα για ένα όντως τόσο σοβαρό θέμα,όπως ήταν οι συμφωνίες των Βρυξελών,26-27/10/2011); Δε θα έπρεπε ο “Λαός” να αποφασίσει για την τύχη του, μια και οι αποφάσεις αυτές δεσμεύουν το μέλλον το δικό του και των παιδιών του για πολλά χρόνια; Δεν παραδεχτήκαμε παραπάνω πως κυρίαρχος είναι ο “Λαός” και πως τα κόμματα,ειδικά οι κυβερνήσεις, οφείλουν να ενεργούν με βάση τις εντολές του και το συμφέρον του; Αυτή τη θέση δεν ισχυροποιεί και ο καταστατικός χάρτης της χώρας, που τη θεωρεί κυρίαρχη και “εκ των ων ουκ άνευ”; ( Καταλυτική η συνταγματικό διακήρυξη “πάσα εξουσία πηγάζει από το λαό και υπάρχει υπέρ αυτού”).

2. Γιατί εξανέστησαν και μάλιστα με αυτόν τον πρωτοφανή και ανοίκειο τρόπο ΟΛΑ τα ελληνικά κόμματα; Γιατί επέπεσαν ως ύαινες να κατασπαράξουν τον πρωθυπουργό,σαν να είχε διαπράξει έγκλημα “καθοσίωσης”; Ο Σαμαράς, η Παπαρήγα, ο Τσίπρας, ο Θεοδωράκης, οι “Αγανακτισμένοι” δεν διαλαλούσαν σε όλους τους τόνους επί μήνες,πως η κυβέρνηση (και προσωπικά ο Γ.Παπανδρέου) ξεπουλάει την Ελλάδα ; Δε δήλωναν την αντίθεσή τους σ΄αυτές τις συμφωνίες που τις θεωρούσαν αντίθετες στα συμφέροντα της χώρας, γιατί υποθήκευαν το μέλλον της; Δε ζητούσαν να αποφανθεί ο ίδιος ο “Λαός” γι΄αυτές τις αποφάσεις που λάμβαναν ερήμην του ο πρωθυπουργός και οι Βρυξέλες; Δεν έκανε το αυτονόητο ο Γιώργος Παπανδρέου, ζητώντας να τεθούν όλα αυτά στην κρίση του ελληνικού λαού με έναν άμεσο, δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο τρόπο, το δημοψήφισμα;

3. Και καλά η αντίδραση στην Ελλάδα. Αλλά, γιατί ενοχλήθηκαν τόσο τα “σύμπαντα”; Γιατί οι ξένοι ,ειδικά οι “εταίροι” μας, αντέδρασαν με τέτοια οργή και θρασύτητα και οι αγορές ταρακουνήθηκαν σαν να ήταν βαρκούλες σε λυσσομανούσα θάλασσα; Γιατί πέσανε σαν τα “κοράκια” πάνω στον πρωθυπουργό μιας χώρας και έστελναν τελεσίγραφα και απειλούσαν και έβριζαν και σιχτίριζαν όχι μόνο τον παρεκτραπέντα από τη γραμμή τους Γ. Παπανδρέου,αλλά ολόκληρη τη χώρα ;

Αυτά είναι τα σημαντικότερα ερωτήματα,τα οποία, όπως είπαμε, προκύπτουν στον προβληματισμένο μέσο-λογικό άνθρωπο”,στον αντικειμενικό-συνετό παρατηρητή. Τα ερωτήματα,όμως, τίθενται για να απαντηθούν και εν προκειμένω ζητούνται απαντήσεις σφραγισμένες επίσης με τη λογική του κρίση, που καταλήγει στα ακόλουθα συμπεράσματα:

1.΄Οχι, δεν ήταν “κακό, τρομερό, αδιανόητο” να εξαγγείλει ο πρωθυπουργός δημοψήφισμα για ένα όχι απλά μείζονος σημασίας θέμα, αλλά κορυφαίο και μοναδικό. Το αντίθετο. ΄Ηταν ΑΝΑΓΚΑΙΟ ,δημοκρατικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο. Παραδεχτήκαμε: Ο “Λαός” είναι κυρίαρχος, “αφέντης”, εκείνος αποφασίζει και η εξουσία ακολουθεί. Αυτή είναι , έστω και στην αιθεροβάμονα μορφή της, η επιταγή του ελληνικού συντάγματος που κατοχυρώνει-επιβάλει τα πολιτικά δικαιώματα του “Λαού” . Ορθά ,ορθότα, λοιπόν, συνταγματικά, συνταγματικότατα, ηθικά, ηθικότατα αποφάσισε ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ εκείνο το δημοψήφισμα.

2.Κακώς,κάκιστα ξεσηκώθηκαν οι πάντες εντός Ελλάδας και ζήτησαν την κεφαλήν Παπανδρέου “επί πίνακι”. Αφού όλοι αυτοί ,ειδικά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εκόπτοντο υπέρ του “Λαού” και κατηγορούσαν σε όλους τους τόνους την κυβέρνηση και την Ευρώπη πως αποφασίζουν να ξεπουλήσουν τη χώρα ερήμην της θέλησής του , γιατί ξαφνικά ανέτρεψαν όλο εκείνο το σκηνικό της προδοσίας, που είχαν στήσει περίτεχνα ; Γιατί εν μια στιγμή, μεταμορφώθηκαν σε εχθρούς του “Λαού”, αρνητές του αναφαίρετου δικαιώματος να αποφασίζει εκείνος για τις υποθέσεις του; Πώς ακριβώς διάλεξαν να υποδυθούν τον αντίθετο ρόλο από εκείνο που πριν έπαιζαν, πώς έγιναν “συνήγοροι του διαβόλου”, ανατρέποντας την “υπερασπιστική γραμμή”,που ακολουθούσαν πριν, ως συνήγοροι του προδομένου και συρόμενου στην καταστροφή ελληνικού λαού; Ο Τσίπρας δεν έβριζε “θεούς και δαίμονες” και απειλούσε πως θα τα κάνει “λίμπα” ; Δε χαρακτήριζε δυνάστες, πουλημένους και προδότες,όλους όσοι βυσσοδομούσαν πίσω από την πλάτη του “Λαού” και δεν του επέτρεπαν να αποφασίσει εκείνος για την τύχη του; Η Παπαρήγα, δεν εξαπέλυε μύδρους “επί δικαίων και αδίκων”, απαιτώντας οι προδότες να πάνε στο …Γουδί; (Για το Σαμαρά,ας μη μιλάμε καλύτερα.΄Ετσι κι αλλιώς, η συντηρητική παράταξη ανέκαθεν έγραφε το Σύνταγμα στα παλαιότερα των υποδημάτων της, αν το κομματικό της συμφέρον αυτό απαιτούσε).

Γιατί, λοιπόν, τουλάχιστον η “αριστερή” αντιπολίτευση, να μη χειροκροτήσει την απόφαση του Γ. Παπανδρέου για δημοψήφισμα,αφού εκείνος,έστω και αργά, εδέησε να συμμορφωθεί με το σύνταγμα και να ασπαστεί τη δική τους άποψη ; Το δημοψήφισμα τους έδινε στο “πιάτο” ό,τι εκείνοι ζητούσαν επίμονα τόσο καιρό και θα μπορούσε η εξαγγελία του να εκληφθεί ως επίτευγμα των δικών τους αγώνων και της επιμονής τους να απαιτούν “ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ”.

΄Οσο για τους Ευρωπαίους ,το ΔΝΤ, τις αγορές, εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά και η ερμηνεία της οργισμένης αντίδρασής τους περισσότερο κατανοητή. Εκείνοι διακήρυσσαν επανειλημμένα πως ο δρόμος που ακολουθήθηκε, για να βγει η χώρα μας από την κρίση, είναι μονόδρομος και πως το “ηλεκτροσόκ” που υφίσταται ,λόγω μνημονίου και “κουρέματος”, είναι λυτρωτικό και σωτήριο. Οι αντιδράσεις του κόσμου στην Ελλάδα,αν και ενοχλητικές, τους ήταν κατανοητές και ο Γ. Παπανδρέου τους καθησύχαζε πως ελέγχει την κατάσταση ,η οποία με το χρόνο, προέβλεπε, θα βελτιωθεί και η αντίδραση του κόσμου σιγά-σιγά θα εκτονωθεί. Και ξαφνικά, βλέπουν έναν πρωθυπουγρό “έρμαιο”, να κλυδωνίζεται,να παλινωδεί και τελικά να αποφασίζει ένα δημοψήφισμα με αμφίβολη γι΄αυτούς έκβαση. ΄Ηταν οι μόνοι τελικά που δικαίως οργίστηκαν. Τους πείραξε περισσότερο η διγλωσσία Παπανδρέου και η αψυχολόγητη για σοβαρούς πολιτικούς “ζαριά” που έριξε και η οποία,αν δεν “έβγαινε”, κινδύνευε και η δική τους υπόσταση. Χωρίς αμφιβολία οι ξένοι είχαν τα “χίλια δίκια” να χάσουν την ψυχραιμία τους και να πανικοβληθούν.

Στο σημείο αυτό ο λογικός, όπως είπαμε, ΄Ελληνας παθαίνει “μπλακ” άουτ. Τρελαίνεται, “δεν το χωράει ο νους του”. Διότι, επιστρατεύοντας τη …σοφία των προγόνων του, συλλογάται: “Και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο”, δε γίνεται. Ούτε μπορεί κανείς “να κρατάει δυο καρπούζια σε μια μασχάλη”. Τι τερτίπια είναι αυτά; Τι μου λένε τούτοι; Τι μια φωνάζουν πως πρέπει να αποφασίσει ο “Λαός” για τις συμφωνίες και πως αν δε γίνει αυτό, τότε, όσοι αποφασίζουν ερήμη του, είναι προδότες. Την άλλη, μόλις δοθεί “πράσινο φως”,για να γίνει ο “Λαός “νοικοκύρης στο σπίτι” του, να μπει μπροστά στις ευθύνες του, να πάρει εκείνος την απόφαση “Ναι”στις συμφωνίες, γιατί αυτό είναι το συμφέρον μας , ή ” Οχι” για τον αντίθετο ακριβώς λόγο, οι “ποδηγέτες” του βάζουν φωνές και τρικλοποδιές

Ο “κοινός νους” με τέτοιους συνειρμούς οργίζεται. Πότε λέγατε,άθλιοι, την αλήθεια για το “Λαό” και τις συμφωνίες; Τότε που κατηγορούσατε τον Παπανδρέου πως δρα στα σκοτεινά και ενάντια στα συμφέροντα της χώρας, υπογράφοντας δεσμεύσεις πίσω από την πλάτη του ; ΄Η τώρα με το δημοφήφισμα ανακαλύψατε το σωστό, πως ορθά,δηλαδή, τόσο καιρό δεν αποφάσιζε ο πρωθυπουργός να ζητήσει την άποψη του “Λαού” σε τέτοια ζητήματα ; Μάλιστα, είχατε και…καταλυτικό σκεπτικό: Αν στο δημοψήφισμα ρίξουν οι ψηφοφόροι “Οχι”, καταστράφηκαν τα πάντα. Οι Ευρωπαίοι μας πετάνε από ΄Ενωση και ευρώ. Αν βγει “Ναι”, πάλι καταστραφήκαμε, γιατί οι δεσμεύσεις και οι συμφωνίες θα μας εξοντώσουν και θα ξεπουληθούμε στους ξένους εντελώς!

Αφασία, παράνοια, διχασμός “εαυτών και αλλήλων”. Σαν να σου λένε πως μαύρο και άσπρο είναι ένα και το αυτό. Και πως άλλα χρώματα ,έξω από αυτό το ασπρόμαυρο, δεν υπάρχουν. Ο εχέφρων, ο έντιμος, ο ασαλτάριστος ξαφνικά παθαίνει “πλάκα”. Και ως γνωστόν,όταν παθαίνεις “πλάκα” και λειτουργείς στην “τσίτα”,πάει περίπατο η λογική. Οπότε, το πρώτο που σου έρχεται στο νου είναι να αρπάξεις ένα καλάσνικοφ, να κάνεις μια γύρα κατά Ιπποκράτους, Συγγρού, Περισσού, Κουμουνδούρου μεριά και να αρχίζεις να γαζώνεις τους τοίχους των γραφείων,που στεγάζεται η παράνοια. “Δεν μπορεί ,οι αθεόφοβοι, να με δουλεύουν “ψιλό γαζί”. Δε θα με τρελάνουν αυτοί, εγώ θα τους βγω από πάρα πέρα και από τη δικιά τους τρέλα”,αποφασίζει στην ταραχή του μέσα.

Επειδή όμως ,όπως δεχτήκαμε, ο συνετός και λογικός νους μπορεί μεν ώρες-ώρες να τα …παίρνει κρανίο, αλλά δεν κινάει να εκτονώνει με ντουφεκιές το θυμικό και την απόγνωσή του, ηρεμεί, πιάνει πάλι τα πράγματα από την αρχή,τα σκέφτεται καλύτερα και καταλήγει εν μέσω …χειροκροτημάτων της λογικής του στα εξής: Εδώ, σου λέει, κάτι παίζεται, κάτι συμβαίνει. Κάποιοι, ή ίσως ΟΛΟΙ, δε λένε αλήθεια, δεν πιστεύουν σ΄αυτά που εξαγγέλουν και υποστηρίζουν. Συγκεκριμένα: Ο πρωθυπουργός, εδώ και πολύ καιρό, όταν έπαιρνε αποφάσεις με τους Ευρωπαίους και τους εκπροσώπους του ΔΝΤ, ισχυριζόμενος πως δε χρειάζονται λαϊκές επικυρώσεις αυτές οι αποφάσεις,επειδή ήταν πρόσφατη η λαϊκή εντολή για διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, έλεγε ψέματα. Αυτό φαίνεται από το γεγονός πως μετά τις αποφάσεις των Βρυξελών περί “κουρέματος” του χρέους, αντελήφθη ότι δεν έφτανε η “νωπή” εντολή του “Λαού” πριν δυο χρόνια,αλλά ήταν τόσο σοβαρό το θέμα, που χρειαζόταν νέα επικύρωση από το “Λαό” με δημοψήφισμα. Γι΄αυτό και το εξήγγειλε. Τότε, γιατί δεν το έκανε από την αρχή αυτό; ΄Ενα το κρατούμενο. Και το άλλο κρατούμενο:Αν ήταν ζήτημα “ζωής και θανάτου” να εφαρμοστούν οι αποφάσεις της 26/27 Οκτώβρη,για να μην πάει η χώρα στα “τάρταρα”, πώς τόσο αστόχαστα-επιπόλαια διακινδύνεψε να το αφήσει στην κρίση του “Λαού”; Κι αν ο αποφάσιζε “΄Οχι”;΄Η μήπως είχε… απόλυτη εμπιστοσύνη στη σοφή κρίση της λαϊκής βούλησης και γνώριζε πως με την… ωριμότητα που τη διακρίνει θα ψήφιζε “Ναι” στις συμφωνίες;

Το πιθανότερο,ως βέβαιο, όμως, είναι πως ο πρωθυπουργός και οι σύμβουλοί του κάτι άλλο είχαν στο “μέσα” μυαλό τους. Σκέφτηκαν: Εξαγγέλουμε εκ του ασφαλούς ένα δημοψήφισμα,για να φανούμε πως παίζουμε με όλους τους κανόνες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Στη συνέχεια, διατυπώνουμε εκβιαστικό το δίλημμα και βάζουμε τα “παπαγαλάκια” της βιομηχανίας ενημέρωσης να τους πιπιλίζουν το μυαλό μέρα νύχτα : ΄Η ψηφίζεται ΝΑΙ ή βγαίνουμε από το ευρώ, που αυτό σημαίνει στάση πληρωμών, μισθών, συντάξεων, χρεοκοπία, κατάρρευση, πανικός, χάος, “Δευτέρα παρουσία”! Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σίγουρα δε θέλει τέτοιο σκηνικό. Απεχθάνεται την ανασφάλεια,το αβέβαιο, το χάος. Οπότε, είναι σίγουρο πως είχαν το “Ναι” στο “τσεπάκι”. Με ένα σμπάρο ο Γιώργος Παπανδρέου έριχνε στα πόδια του δυο “τριγόνια”. Και ατσαλάκωτος δημοκρατικά και με τη βούλα του “Λαού” η επικύρωση των αποφάσεων. Επομένως, δεν ήταν οι δημοκρατικές ευαισθησίες του πρωθυπουργού και των “παρακοιμώμενων”,που τους έκαναν να αποφασίσουν το δημοψήφισμα, αλλά πονηρά σκεφτόμενοι και έχοντας εξασφαλισμενο το “διάφορο, πέταξαν τη βόμβα που κόντεψε να τινάξει στον αέρα την οικουμένη. Συμπέρασμα: Εντελώς ανήθικο αυτό που έκανε ο πρωθυπουργός. Προέταξε το κομματικό του συμφέρον, ακόμα και το προσωπικό του, και με μια “ζαριά”, λίγο έλειψε να κηδέψει την Ελλάδα! Τελειώσαμε με τον πρωθυπουργό και τους συμβούλους του. Πάμε τώρα να πιάσουμε την αντιπολίτευση.

Η εξαγγελία για δημοψήφισμα ήταν η “απασφαλισμένη χειρομβοβίδα” που τους πέταξε ο πρωθυπουργός. Τόσο καιρό, μπορούσαν να ψαρεύουν στα θολά νερά. Να βγαίνει ο “Αντώνης”,η “Αλέκα”,ο “Αλέξης”,ο “Μίκης” να επιτίθενται λάβροι, αλλά ασφαλείς κατά της κυβέρνησης και να την κατηγορούν πως λαμβάνει εγκληματικές αποφάσεις ερήμην του “Λαού”. Δε ζητούν τη γνώμη του, δε θέλουν να τον ακούσουν. Είναι προδότες. Κι εκεί πάνω που “έδενε το γλυκό” και κάναν καλά τη δουλειά τους, έρχεται η απόφαση για δημοψήφισμα και τα κάνει μπάχαλο.Ο πρωθυπουργός με κομματική-δημαγωγική μαεστρία (έτσι νόμιζε), τους τράβηξε απότομα το χαλί από τα πόδια, “άφησε γυμνούς τους βασιλείς”.Τί να πουν τώρα; Το “πονηρό πουλί πιάστηκε από τα τέσσερα”.

Αν έλεγαν,όπως ζητούσαν τόσο καιρό, “Ναι” στην επικύρωση των αποφάσεων από τη λαϊκή βούληση με δημοφήφισμα και έβγαινε “Ναι” (που θα έβγαινε και το ξέρανε) ,όλη η προηγηθείσα επιχειρηματολογία τους, όλος ο θυμός, η …δίκαιη αγανάκτηση, πήγαιναν περίπατο. “΄Ανθρακες ο θησαυρός”. Αναγόρευαν κυρίαρχο του παιχνιδιού τον Παπανδρέου, που έπαιξε τη “ζαριά” και έφερε “εξάρες”. Κι αυτοί αποδεικνύονταν ψεύτες, δημαγωγοί, επικίνδυνοι, προδότες.Για χρόνια δε θα τολμούσαν να βγουν από το καβούκι τους. Ο πρωθυπουργός ήταν ο αναμφισβήτητος νικητής του κομματικού αυτού παιχνιδιού.

Πανικόβλητοι,και φυσικά ανήθικοι και μικρόνοες παντελώς, όπως είναι οι περισσότεροι κομματικοί στην Ελλάδα από συστάσεως ελληνικού κράτους (οι εξαιρέσεις “μετρημένες”) μέχρι σήμερα, είδαν το κομματικό τους οικοδόμημα να καταρρέει. Ο συναγερμός χτύπησε “κόκινο”. “Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστί” το.. ΚΟΜΜΑ .”Τελεία και παύλα”. Τεράστιο το κομματικό κόστος. “΄Οχι” ,λοιπόν, στο δημοψήφισμα, γιατί το είπε ο Παπανδρέου. “΄Οχι” στην έκφραση της λαϊκής βούλησης, γιατί τη ζητάει η κυβέρνηση. Και για να κουκουλωθεί αυτό όπως -όπως και να μη γίνουν εντελώς ρεζίλι, επιστρατεύουν, μια και δεν υπήρχε χρόνος ,αφού τους “έπιασαν στον ύπνο”, ό,τι φαιδρό, γραφικό, αστείο, παλαβό, παράλογο πρόσχημα τους κατέβηκε στην κούτρα. “΄Αλλού ο παπάς, αλλού τα ράσα του”.΄Αλλος να απαιτεί εκλογές εδώ και τώρα, λες και το δημοψήφισμα δεν ήταν “εκλογές”.΄Ετεροι να παραληρούν για προδοσία, νοθεία, εγκληματικό δίλημμα, εγκλωβισμό. Ο τιδήποτε θα μπορούσε να δείχνει πως τους βγάζει έστω και προς στιγμήν από το αδιέξοδο ,το ανάσυραν , το στήριξαν.΄Εδωσαν κι αυτοί τον “υπέρ πάντων αγώνα” για το ΚΟΜΜΑ.

Συμπερασματικά, τα ελληνικά κόμματα τα οποία, όπως αναφέραμε, ομνύουν στο όνομα του “Λαού” και υπάρχουν,όπως ισχυρίζονται, υπέρ αυτού, αποκάλυψαν με τη στάση τους τη γνώμη που έχουν για την ποιότητα και την “μπέσα” αυτού του “Λαού” που λένε πως υπηρετούν.΄Εδειξαν και διατράνωσαν σε όλους τους τόνους ότι δεν τον εμπιστεύοντα σε τίποτα. Τον θεωρούν ένα σύνολο, χωρίς ιδεολογική σταθερότητα,χωρίς δημοκρατικό υπόβαθρο, που “άγεται και φέρεται” από τις καταστάσεις.΄Ενας τέτοιος “Λαός” εύκολα μπορεί να εγκλωβιστεί σε διλήμματα και αν τον φοβίσεις, μπορείς και να τον κατευθύνεις στη γραμμή που θέλεις. Αυτή ήταν,άλλωστε, και η διαπίστωση και η πρόθεση του πρωθυπουργού και των συμβούλων του. Από την άλλη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης γνώριζαν πολύ καλά πως ένας τέτοιος “Λαός” εύκολα θα τους πουλούσε και θα έδινε στον Παπανδρέου το “Ναι”,που ζητούσε. Επομένως, έπρεπε πάση θυσία να παλέψουν για να ματαιώσουν το δημοψήφισμα,πριν βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων, στον απόλυτο, δηλαδή, εξευτελισμό και στην ταπεινωτική ήττα.΄

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να συμφωνήσουμε με αυτή τη συλλογιστική. ΄Ολες οι άλλες αναλύσεις, οι ερμηνείες, οι υποψίες, οι αναφορές σε σύνδρομα, στερεότυπα, συλλογικά ασυνείδητα και επιστημονικοφανείς προσεγγίσεις του θέματος, είναι “κουραφέξαλα” και “κολοκύθια τούμπανα”. Στομφώδεις παρεμβάσεις ανίδεων ή άσχετων…ειδικών, που δουλειά τους είναι να συσκοτίζουν ,αποπροσανατολίζουν,παραποιούν τα δρώμενα με “διάφορο” τη δημοσιότητα ή άλλες οικονομικές συναλλαγές-διαπλοκές.

Και ο “Λαός”; Η πεμπτουσία-αναγκαιότητα της ύπαρξης πολιτευμάτων, συνταγμάτων, βουλής,κοινοβουλευτισμού,η ενσάρκωση της έννοιας της δημοκρατίας ( προσθέστε και όσα άλλα “ηχηρά” σας έρχονται στη γλώσσα) τί έκανε ο… Λαός σ΄αυτές τις κρίσιμες στιγμές,όταν ο πρωθυπουργός έριχνε “ζαριά”, να φέρει “εξάρες” για εκείνον και το κόμμα του και οι αφιονισμένοι αρχηγοί των άλλων κομμάτων άφριζαν από το κακό τους που κατάφερε να τους αφήσει “θεόγυμνους” ένας… Γιωργάκης;

Ο “Λαός” είναι πάντα με το …Λαό. Πιο…λαϊκά με την πάρτη του. Δεν έχει αναστολές, συγκρουσιακές δυσκολίες, διλήμματα,ενοχές,απορίες. Δεν έχει ούτε δημοκρατικές ευαισθησίες, αλλά και δεν πιστεύει πως τον…εμπιστεύονται. Γνωρίζει πολύ καλά ότι ΑΠΑΝΤΕΣ, “Λαός” και πολιτικοί, είναι εξίσου ανήθικοι και παρατάκηδες και πως μόνο η “κουτάλα” ενδιαφέρει. “΄Οποιος έχει το μέλι θα το γλείψει”, αυτή είναι η απλοϊκή φιλοσοφία του, το απαύγασμα της πείρας του …σοφού λαού. Στο “πολιτικό” παιχνίδι ξέρει πως το ζητούμενο είναι ποιος θα παίξει καλύτερα το “θέατρο”. Ποιος θα επινοήσει τα καλύτερα προσχήματα.Στη βιτρίνα δίνεται η μάχη.΄Οποιος κερδίζει εκεί, είναι και ο νικητής.

Αλλά, κυρίως και αποκλειστικώς ,νοιάζεται για “άρτον”. Αν έχει συμπλήρωμα και “θέαμα”, ακόμα καλύτερα. Πάντα και σε όλες τις εποχές έτσι ήταν οι “Λαοί”. Ποιά εξουσία, ποιες συμφωνίες, ποια “πολιτική” εξασφαλίζουν, τουλάχιστον το μίνιμουμ των… ύψιστων αυτών αγαθών; Αυτός ας κυβερνήσει. Τα λοιπά, περί πατρίδος, ιδεολογίας,”οσίων και ιερών”, είναι κουβέντες για …πολιτικούς και “δεκάρικους” γυμνασιαρχών σε εθνικές.. επ(ε)αιτίους. Κι αν κάποτε εξαπατηθεί από “φουσκωμένα” λόγια (“τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”), αν του πάρουν το μυαλό προς στιγμή και μεταμορφωθεί ακόμα και σε ήρωα “περί πίστεως και πατρίδος,” σύντομα συνέρχεται και επανακάμπτει στη “σωστή” θεώρηση των πραγμάτων. Απαιτεί εξαργύρωση των θυσιών του εδώ και τώρα (Παραδείγματα : Αγωνιστές του ΄21 . Ελλαδικός πληθυσμός το ΄22 κατά προσφύγων.Οι “νικητές” μετά το αντάρτικο κίνημα . Αντιστιασιακοί της δικτατορίας στη μεταπολίτευση).

“Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν”. Κι αν δεν του “πέσουν” στην παλάμη, ο ίδιος ο “Λαός” από…λαός μεταμορφώνεται εν ριπή οφθαλμού σε όχλο, σε… αγωνιζόμενους “Αγανακτισμένους και διαμαρτυρόμενες συντεχνίες.

Τελικά, μήπως από πάντα οι δύο αυτές λέξεις διέφεραν μεταξύ τους μόνο… μορφολογικά, στο περιεχόμενο, όμως, είναι ίδιες; Εμείς αυτό πιστεύουμε. Ο “Λαός”-όχλος, είναι “μόρφωμα”. ΛΑΟ συγκροτούν μόνο οι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ.

΄Ωρα,12.26