Μαχαίρωσε σκύλο στον Πειραιά
“Με οργή αλλά και με προπηλακισμούς αντιμετώπισαν συγκεντρωμένοι έξω από το δικαστικό μέγαρο Πειραιά τους δύο δράστες που κακοποίησαν και μαχαίρωσαν βάναυσα έναν σκύλο, τραυματίζοντάς τον πολύ σοβαρά, στην περιοχή της Άνω Νεάπολης στη Νίκαια.
Περίπου 50 άτομα, μέλη φιλοζωϊκών οργανώσεων και γείτονες του εκπαιδευτικού μαζεύτηκαν χθες το μεσημέρι λίγο μετά τις 15:30 έξω από το δικαστικό μέγαρο και επιχείρησαν να επιτεθούν κατά των δύο κατηγορούμενων, ενώ τους πέταξαν καφέδες και μπουκάλια.
Στο δικαστήριο βρέθηκε και ο ιδιοκτήτης του σκύλου, ο οποίος ανέφερε ότι το σκυλί του είχε φοβηθεί μετά την κακοκαιρία και είχε φύγει από το Κερατσίνι που μένει η οικογένεια και μιλά για ένα ζώο που δεν έχει δαγκώσει ποτέ κανέναν και είναι άκακο.
***
Ναι, να δικαστούν και να τιμωρηθούν, αν σκόπιμα, χωρίς λόγο μαχαίρωσαν ένα άκακο σκυλί. Και θα έλεγα πως οι δράστες είναι τέρατα, αν προχώρησαν σε τέτοια βαρβαρότητα, χάριν αστειότητας , πλάκας ή από εμμονή πως ένα σκυλί που περπατάει φοβισμένο στο δρόμο, είναι εν δυνάμει…εχθρός τους.
Δε γνωρίζω γιατί αντέδρασαν, όπως αντέδρασαν, οι κατηγορούμενοι. Και δε θα επεκταθώ σε κρίσεις.΄Αλλωστε, το θέμα μας δεν είναι το συγκεκριμένο βίαιο (μαχαίρωμα!) περιστατικό.
Θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε ένα σοβαρό ζήτημα που έχει σχέση με τις διακρίσεις στα ζώα. Διακρίσεις και αντιλήψεις που θυμίζουν ίδιες ρατσιστικές συμπεριφορές του λευκού απέναντι στο μαύρο, του ΄Ελληνα απέναντι στον Πακιστανό και ούτω καθ΄ εξής. Μιλάμε για πογκρόμ απέναντι στα ζώα.
Λέμε, λοιπόν, πως υπάρχει αυστηρή νομοθεσία, αν συμπεριφερόμαστε βάναυσα σε ένα σκυλί, μια γάτα, ένα άλλο κατοικίδιο ή αδέσποτο. Μπορεί πέρα από βαρύ πρόστιμο, να τιμωρηθεί και με φυλάκιση ο δράστης σε βαρύ τέτοιο περιστατικό.
Και καλώς, άριστα! Μάλιστα σε καμιά περίπτωση θα λέγαμε να μην εξαγοράζεται ποινή σε υπότροπο, σε τέρας, που του αρέσει να βασανίζει ζώα, να κρεμάει να “παλουκώνει” γατιά και σκύλους. .Μιλάμε πια για διεστραμμένο, όχι για άνθρωπο.
΄Ομως, η ένστασή μας και μάλιστα…οργισμένη, είναι τούτη. Σε τί διαφέρει μια γάτα από έναν λαγό; Μια καρδερίνα στο κλουβί από ένα κότσυφα στο δάσος; Προφανώς, οι περισσότεροι θα απαντούσαν καμιά. ΄Ετσι λέμε κι εμείς.
Αλλά, οι εξουσίες ,που αυτοαναγορεύοντα μάλιστα σε…κράτος δικαίου, γιατί τιμωρούν δια νόμου (επαναλαμβάνουμε “και καλώς το κάνουν”), τον δολοφόνο ενός σκύλου, αλλά πάλι δια νόμου (!) επιτρέπουν στον κυνηγό τη δολοφονία ενός λαγού στο δάσος;
Και με την “άδεια της αστυνομίας”, μάλιστα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Παίρνει ο πανάθλιος το δίκαννο αυτοπροσώπως (παραδέχεται δηλαδή πως είναι ανισόρροπος, βάρβαρος, διεστραμμένος φονιάς, για να κουβαλάει ένα φονικό μέσο , δυο μέτρα… μαρκούτσι ), το πάει στην Αστυνομία, εξουσιοδοτημένη υπηρεσία να αποσοβεί εκτός των άλλων το φόνο, την κακοποίηση, … και εκεί, αντί να του περνάνε χειροπέδες, του δίνουν άδεια να σκοτώνει!
Του λένε, δηλαδή, βγες έξω ελεύθερα να τουφεκάς και να δολοφονείς ή να τραυματίζεις αθώα ζώα και πουλιά. Και ουκ ολίγες φορές, αν του… τη δώσει κιόλας, μπορεί (το ισχυρίζεται μετά) να εκλάβει και άνθρωπο ως θήραμα ή κλέφτη και να του την μπουμπουνίσει άνετα και στο ψαχνό. Δεν κωλώνει ο τέτοιος.
Και να έλεγες πως είμαστε σε χρόνια παλιά, που το κυνήγι ήταν απαραίτητο, για να εξασφαλίσει τη τροφή στην οικογένεια! Αν και ,όπως λέγανε οι παλιοί, του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο, 9 φορές είν΄ αδειανό και μια φορά γεμάτο”. Η γη ήταν η εγγύηση του “επηετανού βιου” κατά Ησίοδο.
Τότε, εκείνα τα χρόνια είχε νόημα ο φόνος του ζώου. Μέσο επιβίωσης. Καλώς ή κακώς. ΄Οπως σήμερα το κρέας των ζώων που εκτρέφονται για κατανάλωση.
Κι αυτό αναγκαίο κακό. Κατάντησαν τις γενιές σαρκοβόρα ζώα. Κανίβαλους. Και μάλιστα στις μέρες μας, πολλοί είναι εξαρτημένοι. Πρεζόνια για κρέας. Δεν μπορούν χωρίς λίπος, που τη θεωρούν μάλιστα μοναδική πηγή πρωτείνης! (Εμ, πώς δεν είναι. Μοναδική πηγή εμφραγμάτων κα εγκεφαλικών).
Κάποτε, στις κοινωνίες του μέλλοντος, θα σταματήσει κι αυτό το διατροφικό έγκλημα. Την εκτροφή ζώων για κατανάλωση. Πέρα από έγκλημα, θα είναι και επιστημονικά απαράδεκτο . Η κατανάλωση λίπους , μόνο από τέτοιες πηγές, είναι διατροφική μπόμπα. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει πιο υγιεινά και χωρίς το κρέας.
΄Αλλωστε, δε είναι μακριά οι εποχές που το “χάπι” θα αντικαταστήσει γενικώς τη (δια) τροφή, όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Θα παίρνει ο άνθρωπος ό,τι διατροφικό χρειάζεται με τέτοιες “κάψουλες”. Κι αυτά τα “σκευάσματα “, εκτός των άλλων, θα δώσουν λύση και στο μέγα πρόβλημα της πένας που μαστίζει το μισό πλανήτη.
Σήμερα, η δολοφονία των ζώων από τους κυνηγούς είναι… χόμπι! . Γιατί δε φαντάζομαι να πιστεύει κανείς πως τρώνε στην οικογένεια τις “μπεκάτσες” που σκοτώνουν. Ούτε καν το λαγό. Τα παρατάνε. Κι ακόμα χειρότερα, τα τραυματίζουν και τα αφήνουν να πεθάνουν με επώδυνο θάνατο!
Σαν το άρρωστο χόμπι του ρωμαϊκού όχλου. Εθισμένοι να βλέπουν δολοφονίες … επί σκηνής. Και οι κυνηγοί δολοφονούν για πλάκα. Γιατί είναι από τη στόφα του φονιά. Μέσα τους, είτε γονιδιακά, είτε επίκτητα. Τους αρέσει το αίμα, νιώθουν ηδονή , απόλαυση μοναδική να παίρνουν ζωές.
Δείτε τους πως κορδώνονται με τη στρατιωτική φόρμα του… “πεζοναύτη”. Καμαρώνουν σαν στρατόκαυλοι. Ξεχύνονται στα όρη και τα βουνά ,αλλά και ο δίπλα σε σπίτια και…ασκούνται στην σκοποβολή. Λες και είναι στο… Ιράκ Τέτοια φαντασιώνονται. Και άνετα θα μπορούσαν κι εκεί να διαπράττουν φρικιαστικά εγκλήματα.
΄Αθλια κα επικίνδυνη φάρα. Ο κυνηγός έχει το φονιά μέσα του. Η όλη παρουσία του, η εμφάνισή του είναι σήμα κατατεθέν Ταμπέλα: .”Είμαι διεστραμμένος”.
Και του καλλιεργεί τη διαστροφή το ίδιο το κράτος με τους παράνομους, τους αφύσικους νόμους του. Κι αυτό, γιατί χρειάζονται ψήφους, Είναι κοντά 300 χιλιάδες στη χώρα μας .΄Εχουν και κόμμα οι παλιάνθρωποι!
Ποια κυβέρνηση , επομένως, θα τολμούσε να τους στείλει σε δικαστήριο; Να ψηφίσει νόμο να πηγαίνεις πισθάγκωνα δεμένος, αν δολοφονήσεις αθώο κι ανυπεράσπιστο πουλί και ζώο;
Και για την..πλάκα τους. Τόσο διεστραμμένοι, τέτοιοι ανώμαλοι!
Παραθέτουμε ένα παλιότερο ΄σχετικό κείμενό μας (3/11/2017)
…Κοντά στη Στενή, λοιπόν, ζούσε στο δασάκι έξω από το σπίτι μας ένα ζευγάρι πανέμορφα γεράκια. Μάλλον κορίτσι κι αγόρι. Τα γνώρισα πρώτη φορά το 2006, όταν πρωτοπήγαμε στην περιοχή.
Δυο- τρία χρόνια μετά, έναν από τους συντρόφους, τον είχα καταφέρει να έρχεται άνετα και καμαρωτά ως το πρεβάζι του παράθυρου. Με διάφορα κόλπα και φυσικά μπόλικη και συχνή λαχταριστή τροφή, με κουβέντα γλυκιά, με αγάπη που μεταδιδόταν ως ενέργεια και την εισέπραττε, κόντεψε μια μέρα να προσγειωθεί στον ώμο μου! Τελευταία στιγμή το μετάνιωσε.
Το προηγούμενο καλοκαίρι, που πήγαμε για παραθερισμό στο σπίτι της Εύβοιας, είδα μόνο το ένα γεράκι να πετάει και να κάνει κύκλους πάνω από την ταράτσα. Δεν κατάλαβα ποιο από τα δυο ήταν. Εκείνο που είχε “εξημερωθεί” και κόντευε να γίνουμε φιλαράκια ή το άλλο που πλησίαζε, αλλά πάντα σε απόσταση ασφαλείας;
Αυτό τώρα δεν ερχόταν πια τόσο κοντά, όπως παλιότερα. Καθόταν για λίγο πάνω στο ψηλό κυπαρίσσι και πάλι έκανε κύκλους ατελείωτους στο δασάκι ή χανόταν πέρα στους πρόποδες της Δίρφης.
Κατάλαβα πως το ένα είχε πεθάνει και έμεινε το άλλο μονάχο και έρημο. Μου το επιβεβαίωσε λίγο μετά και ο γείτονας απέναντι. Το είχε χτυπήσει κυνηγός δίπλα στο δικό τους σπίτι. ΄Επεσε κοντά στην αυλή τους. Αλλά ακόμα, όσο ήταν στο έδαφος τραυματισμένο, δεν είχε ξεψυχήσει.
Το πήραν στα χέρια το χάιδεψαν, σκούπισαν τα αίματα, αλλά ματαίως. Λίγο μετά, πέταξε η ψυχούλα του. Ολόκληρη νύχτα, μου έλεγαν, πλάνταξε στο κλάμα η μικρή τους κόρη για το πεθαμένο γεράκι.
Από τότε, ο μεινεμένος σύντροφος ως και σήμερα, γυρίζει κατάμονος. Κάνει όπως πάντα τους κύκλους του, ανεβαίνει στη Δίρφη, αλλά δεν έρχεται τώρα πια πολύ κοντά.
Λες και διακρίνω τη θλίψη στον τρόπο που πετά. Δεν είναι πια εκείνο το ζωηρό πέταγμα, που έμοιαζε με χορευτικές, θριαμβευτικές κινήσεις. Είναι σαν να «σέρνεται» στα ύψη. Λυγισμένο από τον πόνο και τη μοναξιά.
Μετά μου λες δεν είναι εγκληματίες οι κυνηγοί. Αισχρά ,πανάθλια ανθρωποειδή!