LIFO

Λαϊκίστικη μάπα ή αριστούργημα; – Όλοι μιλάνε για το viral τραγούδι του Μιθριδάτη

O τραγουδιστής απ’ τα Ημισκούμπρια είναι οργισμένος, και όλοι έχουν κάτι να πουν

***

Το χειρότερο είδος Γκεμπελισμού και η ορίντζιναλ αντιγαρφή του ,δεν είναι αυτά στην iefimerida, sky, mega ,in και λοιπών τέτοιων αποπατότοπων. Η μυστική συνταγή της ναζιστικής προπαγάνδας ήταν (είναι) συνδυασμός δύο κυρίως…υλικών : 1. Επαναλάμβανε το ψέμα και θα γίνει αλήθεια .2. Πες τη μισή αλήθεια και έχεις κερδίσει το μεγαλύτερο ψέμα, που χρειάζεσαι.

Στη χώρα μας, στην πρώτη κατηγορία διαπρέπουν οι γνωστοί μαφιόζοι επιχειρηματίες, τα μικρόφωνα και οι κοντυλοφόροι, ξεφωνημένοι εντελώς πια, που έκαναν την ενημέρωση, την κριτική και τη διασκέδαση σαν τον… ποπό τους . Θυσία για το κατάμαυρο (και μπόλικο) κέρδος.

Στη δεύτερη, ανήκουν τα πάσης φύσως LIFO. Η συνταγή εδώ είναι εκείνη του “λίγα απ΄όλα”. Ο λαός το προσδιορίζει με την ατάκα “μια στο καρφί και μια στο πέταλο”. Που σημαίνει. “Και με σας και με κείνους και με τους άλλους και με τους παραπέρα”. Δεν τους πιάνεις ούτε τους βρίσκεις πουθενά τους τέτοιους. Και Δεξιοί και Κεντρώοι και Συριζιανοί και Σταλίνες , άμα λάχει . “Απ΄όλα έχει ο LIFOμπαξές”. Αγοράζουν όλοι, ό,τι καθείς επιθυμεί . Και αφήνει ό,τι δε γουστάρει να το ψωνίσει ο παραπέρα.

Δεν υπάρχει χειρότερο είδος παραπληροφόρησης. Να ψαρεύεις σε “θολά νερά”, να μην ξέρεις αν έχεις πέσει σε ψαριά με μπαρμπούνι ή γατόψαρο. Ο Ναπολέων το έλεγε κάπως έτσι: “Θεέ, φύλαγε με από τους φίλους και τους συγγενείς μου, τους εχθρούς μου τους ξέρω και θα τα βγάλω πέρα μόνος μου”.

Για δείτε. Σου λέει τωρα ο Καβατζικλής ( ως υπάκουη ορντινάντσα στη γραμμή του αφεντικού στα σεμινάρια …δημοσιογραφικής δεοντολογίας που του έμαθε, όταν τον προσέλαβε να …εργαστεί (!) στο LIFO): Ο άρρωστος Δεξιός θα πάει κατ’ ευθείαν στον Κουρτάκη και τον Παπαχρήστο να χορτάσει σκουπίδι. Εν προκειμένω , χοντρό κράξιμο στον…αντικαθεστωτικό Μιθριδάτη από τις γνωστές πένες που βουτάνε στο Μαρινάκειο μελανοδοχείο.

Ο αβέβαιος, όμως, ο απλώς φίλα προσκείμενος στην κυβέρνηση της απάτης και της διαφθοράς που κουμαντάρει σήμερα τη χώρα, αλλά και ο αναποφάσιστος , ο αριστερός, ακόμα και ο Κυκουές, σου λέει δεν κάνω μα επίσκεψη και στα αποκεί λημέρια των…ουδέτερων (!) να δούμε τί λένε και τούτοι για το πρώην Ημισκούμπριο που τα χώνει έτσι χοντρά και ξεδιάντροπα στον Κούλη και γενικώς το Σύστημα ; Στον κάθε οχτρό του νοήμονα πολίτη, του όποιου λαού, με τσαγανό και αξιοπρέπεια;

“Την κάνει” ,λοιπόν, και μπαίνει ο αδαής και απρόσεκτος και σε τούτες τις καβάτζες της παραπληροφόρησης και ο… Καβατζικλής του έχει φυλαγμένο το καλύτερο! “Ούτε μ΄ αυτούς ούτε με εκείνους, ηλίθιε”. Και για να είναι πλέον πειστικός, βάζει και το ρητορικό ερώτημα: ” Λαϊκίστικη μάπα ή αριστούργημα;” Και καθαρίζει ο κουτοπόνηρος κοντυλοφόρος .

Η απάντηση, βέβαια, σε ρητορική ερώτηση είναι εκ των προτέρων γνωστή. ” Σιγά που είναι αριστούργημα . Λαϊκίστικη μάπα … φάγαμε στη μάπα”, μας διαβεβαιώνουν κι από το στρατόπεδο του LIFO, που δεν είναι, γαμώτο μου, και ντιπ iefimerida.gr.΄Ολα κι όλα!

Τώρα, τί σημαίνει αυτή η καραμέλα του λαϊκισμού , πού μέχρι και ο απόφοιτος του Χάρβαρντ πρωθυπουργός πιπιλάει σε κάθε ευκαιρία, μη ρωτάτε. Δεν έχει ορισμό. ΄Ο,τι βολεύει τον καθένα ,ειδικά στα βρώμικα στόματα και αδιαλείπτως εν χρήσει των Δημαγωγών και Μαυρογυαλούρων. Μην το ψάχνετε.

Να επίσης και κάποιες όμοιες “λαϊκίστικες μάπες” από στίχους…άγνωστων ποιητών, όπως εύκολα και ελαφρά τη καρδία, θα τους χαρακτήριζε, όμοια, σαν τους ημισκρουμπικούς παραπάνω, ο Μερακλής Καβατζικλής.

Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,
σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.
Και κάποιο βράδυ – πες σαν χτες – υψώνει το κεφάλι
κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.
Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα
κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.
Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρι,
μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.
Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα
και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.
Και φέγγουνε τα μάτια τους σ’ όλο το μέγα βάθος
σάμπως Ανάστασης κεριά μετά από τ’ Άγιο Πάθος.
Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης
και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.
Κι ως πάνω τους η Λευτεριά πάλλοντας ανατέλλει
φουσκώνει η άκρατη καρδιά του ανθρώπου σαν καρβέλι.

Κι ακόμα:

Ἂν ἐξεράθη τὸ κλαρί, πάντα χλωρὴ εἶν᾿ ἡ ρίζα
καὶ μένει πάντα ζωντανὸ ἢ ρόδι φάγ᾿ ἡ βρίζα
αὐτὸ τὸ βόιδι τὸ μανό, π᾿ ὅσο βαθειὰ ρουχνίζει
τόσο εὔκολα μυγιάζεται κι ἀνεμοστροβιλίζει
καὶ ποὺ τὸ κράζουνε Λαό. Θὰ σπάσῃ τὸ καρίκι
καὶ θὰ προβάλῃ μὲ φτερὰ μία μέρα τὸ σκουλήκι.
Τότε, πουλὶ τὸ σερπετό, ποιὸς ξέρει ποὺ θὰ φτάσῃ!

Κι εδώ, βέβαια, αναμενόμενο να φρίξουν και να βγάλουν καντήλες οι γνώστες και ειδήμονες της ποίησης του Ρίτσου και του Βαλαωρίτη, αλλά (σκοπίμως) αγνοούντες, προφανώς, τί σημαίνει στίχος, ποίημα, τραγούδι, Τέχνη γενικά. Κι ας με κράζουν: “άθλιε, Χόμο, τον Ρίτσο, ανίερε , στο ίδιο τσουβάλι βάζεις με το Μιθριδάτη”; Ναι, φίλοι, στο ίδιο. (Και δεν είναι στο τσουβάλι).

Για ποιο “Λαό” λέτε να μίλαγε κι ο Ρίτσος και ο “Φωτεινός”; Τους Χίτες και τους Δωσίλογους, τους Ρηγάδες και τους Τσιφλικάδες; ΄Η μήπως για τους Νοικοκυραίους του Χρυσοχοϊδη; Πάντα ίδιος και ένας ήταν ο “Λαός”. Εκείνοι ,λίγοι ή πολλοί, που “δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό”. Και όσοι τραγουδούν τα κατορθώματα τέτοιου “Λαού”, μόνο λαϊκιστές δεν είναι.

Αυτός είναι ο σκοπός της Τέχνης. Του όποιου είδους της . Και προπαντός του στιχουργού και ποιητή. Λαϊκιστής δεν είναι ο Μιθριδάτης. Αντίθετα. Ο Ημισκρούμπιος τούτος τραγουδάει τη γλώσσα του Ρίτσου, την “απλή” ποιητική!

“Γιατί ἐμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ᾿ τον κόσμο.
Ἐμεῖς τραγουδᾶμε για να σμίξουμε τον κόσμο…”

Καλώς όρισες και συ, Μιθριδάτη στο Αντιγκεμπελικό -Αντισυστημικό Κίνημα ,που έχει τη δυναμική και την προοπτική να φέρει τον Κόσμο ανάποδα. Και πρώτα-πρώτα να στείλει στον αγύριστο το “Ναζισμό” της αυτοκρατορίας των Γκεμπελίσκων .

Γιάννης Ρίτσος – Καπνισμένο Τσουκάλι (ἀπόσπασμα)

Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί.
Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος
σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη.
Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη.
Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε,
«Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.»
Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς.
Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ᾿ τὸν κόσμο.
Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο….ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ
ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει.