“Eπί του (κίτρινου) Τύπου των ήλων” της Εφημερίδας Συντακτών.

****

Αν η «πουστιά» είχε  κι άλλο  όνομα, θα τη λέγανε  Εφημερίδα Συντακτών.    “Πουστιά”,  λέει ο κόσμος , την    ύπουλη, την ανέντιμη, την “άνανδρη”  στάση.  Την ατιμία και την  εξαπάτηση.  

 Οι ανάγκες της ενημέρωσης ,μάς ανάγκαζαν παλιότερα  να κάνουμε «κλικ»,  σχεδόν καθημερινά  στη φυλλάδα της κολεκτίβας Συντακτών.  Αλλά,  μπαίναμε  πάντα με μαντίλι στη μύτη.  Ξέραμε τί οχετό υποκρισίας, αμφισημίας («μια στο καρφί και μια στο πέταλο”) ή πεμπτοφαλαγγισμού  θα συναντούσαμε. Αν είσαι «υγιής», βγαίνεις άρρωστος, στα πρόθυρα εγκεφαλικού, αν μείνεις για πολύ εκεί μέσα, χωρίς  ίχνος  οξυγονωμένης, δημοσιογραφικής ανάσας.

Δε λέμε πως   φυλλάδες σαν  την iefimerida.gr ,ας πούμε, δε ζέχνουν κι αυτές.  Μπαίνεις κι εδώ και τσιμπιέσαι να  δεις αν ζεις στον πραγματικό κόσμο  του καθεστώτος Μητσοτάκη ή στη φανταστική, την εύφορη πεδιάδα της αφθονίας και της καλοπέρασης, όπως σου την μοστράρουν επιχειρηματίες σαν το γιαουρτωμένο εκδότη.

  Η διαφορά, είναι τούτη. Στου Ράπτη τα λαγούμια ξέρεις τί θα συναντήσεις και  φυλάγεσαι.    Ο πεινασμένος  αρουραίος, ανά πάσα στιγμή μπορεί, μεταμφιεσμένος σε δεινή παραπληροφόρηση, προπαγάνδα ,αποπροσανατολισμό, αλλά και εθνικισμό,  ρατσισμό και  σεξισμό,   να ξεπεταχτεί και να σου  κατεβάσει δαγκωνιά στη μούρη.

Στους «κίτρινους συντάκτες» της efsyn, όμως, πας, στην αρχή τουλάχιστον , άνετος και ανυποψίαστος . Και λίγο μετά ,που  τρως την πατσαβούρα στη μούρη μεγαλοπρεπώς ,βάζεις μυαλό.  Και, ή δεν ξαναπάς   ή, αν  ξεχαστείς και μπεις , ξέρεις πια τί θα συναντήσεις.               

Είναι αυτός ο λόγος που εμείς, ούτε από μακριά δεν περνάμε πλέον από τη χωματερή της εφημερίδας Συντακτών. Αν έχουμε να χάσουμε κάτι ,είναι η ασφυκτική  μπόχα, που περιγράψαμε. Μια φορά μόνο τη βδομάδα με ενισχυμένη  μάσκα  και ποτέ της «μιας χρήσης», κάνουμε μια  γρήγορη περατζάδα …  δια τας ανάγκας της υπηρεσίας .  Και βγαίνουμε ευθύς  να  πάρουμε βαθιές  ανάσες στον καθαρό αέρα.

Τα ψέλνουμε πάλι  στα  καλόπαιδα της φυλλάδας του αριστερισμού και της προοδευτικούρας, γιατί σήμερα που ήταν η μέρα μας, να υποστούμε ξανά το μαρτύριο της εισόδου , πέσαμε  (γι΄ αυτό και μπαγιάτικη η κριτική μας)  στον «εμετό»  μιας πένας,  εμποτισμένης  «έως μυελού οστέων» στο κατακίτρινο  μελάνι του αντιαμερικανισμού  από τη μια και του φιλοπουτινισμού  από την άλλη, που τώρα πια δεν κρύβεται με τίποτα.

Ως γνωστό,  διαπρέπουν  σε αυτό το επάγγελμα (στην κυριολεξία  του όρου) χρόνια τώρα, όλες οι επιχειρήσεις  παραπληροφόρησης  όσες   αυτοσυστήνονται ως αριστερές .  Ασφαλώς, ως δεδομένη εξ ορισμού και  η συμπάθεια   σε ό,τι ρώσικο  που ,είναι και δικό τους. Από την εποχή του σοβιετισμού ακόμα.  Αλλά, τους έμεινε κουσούρι, ως τα σήμερα ,  επί του δεύτερου  Στάλιν υπό το   επίσης  κατάπτυστο  και δυσώδες όνομα Πούτιν.

Μια διευκρίνιση. ΄Ολος αυτός ο συρφετός της τάχα μου αριστερής  και … προοδευτικής (!) δημοσιογραφικής προσέγγισης των πραγμάτων  (που μόνο αριστερή δεν είναι) από εκείνα τα σταλινικά χρόνια,  είχε  το «διάφορό της.  Αλλά και σήμερα, οι ίδιες  «αργυρές λόγχες», συγκερασμένες  με ρούβλια,  κάνουν , όπως τότε, την ίδια  δουλειά και στο καθεστώς Πούτιν.

 Μόνο, που το μονοπώλιο  απ΄  αυτές τις αμιγώς πέτσινες ,αριστερές φυλλάδες, το έσπασαν  με τη  θριαμβευτική τους είσοδο και οι ακροδεξιές  . Και σφάζονται  οι παλιοί και οι νέοι πελάτες   στην αγκαλιά του Ρώσου δικτάτορα  ποιος θα πρωτοπάρει το φιλί του.

Αυτά, λίγο πολύ, είναι παγκοίνως γνωστά στους «παροικούντες  την (ελληνική) Ιερουσαλήμ».  Ο αντιαμερικανισμός  ως επάγγελμα, αξίωσε  να βγάλει σε παχυλή  σύνταξη ένα σωρό  τέτοιους  «εργαζόμενους» στο      Γκεμπελιστάν.  Από εκείνα ακόμα  τα χρόνια, όταν ίσχυε ατόφια  η  αλήθεια, που εκφράστηκε  ως οργή, κατάρα και απειλή στις δικές μας γενιές από τα παιδικά μας, ακόμα χρόνια  στο  ιστορικό σύνθημα  «Αμερικανοί, φονιάδες των λαών». 

Σήμερα, όμως ,που αντικαταστάθηκε και μάλιστα με το  ασυγκρίτως υπέρτερης  σφοδρότητας και αγανάκτησης σύνθημα    «Πουτινιστές φονιάδες των λαών», οι  κοντυλοφόροι και τα μικρόφωνα αυτής της μπίζνας παραπληροφόρησης και προπαγάνδας,     όχι μόνο  «ποιούνται τη νήσσαν», αλλά επιχαίρουν κιόλας  για τα ανοσιουργήματα του πατερούλη Πούτιν με τα εκατομμύρια θύματα.  Και περιμένουν τη θεαματική  τους αύξηση.

 

Και πού είναι η «πουστιά», θα μου  πεις, όπως  την ορίσαμε  στην αρχή ως ατιμία και απάτη;  Διαβάστε το κατάπτυστο εξέρασμα  του αισχρού κοντυλοφόρου Άρης Χατζηστεφάνου και  δε θα  χρειαστείτε κολαούζο.

 Απλώς, να επισημάνουμε:   ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟΥ  ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ   ΧΑΒΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ   ΚΑΝΟΝΑΡΧΕΙ Ο ΦΙΛΟΠΟΥΤΙΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ.

Ο Μπάιντεν  φταίει, και μάλιστα, ως πάσχων και από…γεροντική άνοια (όχι πως δε θα διέθετε και  ηλικιακό ρατσισμό η κιτρινίλα του συντάκτη), που ΔΙΚΑΙΩΣ ο   «Μεγάλος» απειλεί να  τινάξει τον πλανήτη στον αέρα!  Τί να κάνει, δηλαδή, ο άλλος, όταν τον χτυπούν με αμερικάνικους  πυραύλους τέτοιου  βεληνεκούς;  Να μην ανταποδώσει και τούτος, ασφαλώς… αμυνόμενος,  με μια μπόμπα, ισχύος τέτοιας που η  αμερικάνικη στη Χιροσίμα τότε  (πλησιάζει έναν   αιώνα σε λίγο) θα μοιάζει στρακαστρούκα;

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στην..εμπεριστατωμένη, φιλοπουτινική ανάλυση του Γκεμπελίσκου; Τον υφέρποντα φιλοτραμπισμό του;    Το ανιστόρητο των παραδειγμάτων  σύγκρισης από την αμερικάνικη ιστορία;  Την  προδήλως  κλίνουσα  στα ρώσικα …δίκια  (!) ζυγαριά, που  δικαιολογούν  ως και  την ισοπέδωση του πλανήτη;       

Διαβάστε, σιχαθείτε,  σιχτιρίστε  και τινάξτε φεύγοντας και τη σκόνη των υποδημάτων σας. Και μην ξαναμπαίνετε σε τέτοια χωματερή. Εμείς το κάναμε και βρήκαμε την υγειά μας!