1. «Αμιγώς αμερικανικό. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες»
«Ήμασταν στοιβαγμένοι στο σπιρτόκουτο. Έτσι λέγαμε το σπίτι γιατί ήτανε μικρό.
Τριάντα ψυχές, ο ένας πάνω στον άλλο…. Όποιος είχε λεφτά αγόραζε ψωμί και έτρωγε, οι υπόλοιποι σχολιάζαμε τις μπουκιές του. Ο ντόπιος μπακάλης μας κοίταζε αφ υψηλού. Ακόμη και τα ρέστα τα έδινε από απόσταση. Δεν ήθελε επαφές και αγγίγματα. Φυσικά θα προτιμούσε να του αδειάσουμε τον τόπο, θα έχανε όμως χρήματα και αυτό μέτραγε περισσότερο.
– Απολίτιστοι, μαυριδεροί και αντίχριστοι, μας τραγουδούσε μια γιαγιά κάθε βράδυ προτού την βάλει η κόρη της μέσα. Ήταν η μόνη που μας μιλούσε. Οι άλλοι μας έλεγαν καλημέρα μόνο όταν ήταν να εισπράξουν ενοίκιο. Έβαζαν τα λεφτά μέσα σε σακούλες και φτύνοντας έφευγαν.
– Πως κατάντησε η γειτονιά; σχολίαζε με πίκρα ο μπακάλης. Όλοι ζούσαμε στο φόβο και στην έκπληξη.
– Ξένοι και ανεπιθύμητοι, έλεγε ο ένας στον άλλο. Στον ύπνο μας βλέπαμε συχνά ότι μας έπιανε το ιμιγρέσιο και μας έστελνε πίσω.
– Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, μου ψιθύριζε ο διπλανός μου και κανονίζαμε πλευρό για τον ύπνο. Είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε όσα ακούγονταν. Κατακάθια, κλέφτες, εγκληματίες, παράσιτα. Κυκλοφορούσαμε κουρελήδες και βρωμιάρηδες. Κάναμε ότι μας ζητούσαν για ελάχιστα χρήματα. Νόμιμα και παράνομα. Καθαρίζαμε βόθρους, σκάβαμε δρόμους, πουλούσαμε πράγματα, προστατεύαμε κορμιά, πολλοί επαιτούσαν και άλλοι γύριζαν μισόγυμνοι στο κρύο και απελπισμένοι. Σχεδόν μισότρελοι καταριόταν τους πράκτορες που μας υποσχέθηκαν τη Γη της Επαγγελίας και έψαχναν τον κρυμμένο θησαυρό ανάμεσα στα πεταμένα στις προκυμαίες.
– Είστε ακατάλληλοι για πολίτες στη χώρα μας, να γυρίσετε πίσω, μου τόνισε ο κύριος έξω από το μέγαρο. Του γέλασα και κείνος απόρησε. Έσκυψα πήρα το γλυκό που πέταξε και το απόλαυσα μελετώντας την αρχιτεκτονική του κτηρίου. Μου θύμισε την πατρίδα μου. Αυτός άρχισε να φωνάζει. Ο σεκουριτάς με πλησίασε μα σιχαινόταν να με δείρει. Τη γλύτωσα. Γύρισα πίσω στο στάβλο που μέναμε. Απέξω κόσμος σαν διαδήλωση.
– Τι έγινε; ρώτησα έναν συγκάτοικο.- Μπήκε η αστυνομία. Μας έβγαλε έξω και απολύμανε τον χώρο. Δεν μπαίνει κανείς. Στο δρόμο πια…, και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.
Είχα στην τσέπη ελάχιστα χρήματα. Τα φύλαγα για μια τέτοια ώρα. Πήγα στο σταθμό και ανέβηκα στο πρώτο μπάσι για επαρχία. Δεν ξέρω πια. Μετά από ώρες έφτασα σε μια όμορφη πόλη. Εκεί αντάμωσα ένα αράπη. Με λυπήθηκε. Με πήρε στο σπίτι του και κοιμήθηκα στην αποθήκη. Έμεινα καιρό κοντά του. Με φρόντισε έγινα πάλι άνθρωπος και κάποτε έβγαλα και πράσινη κάρτα.
Χριστούγεννα και είπα να βγούμε. Γυναίκα παιδιά και πάνω στο κάρο. Στο κέντρο σταμάτησα. Πεινούσαμε όλοι.
– Εδώ, τους είπα και μπήκαμε στο στολισμένο μαγαζί. Κάτσαμε και περιμέναμε. Μα περιμέναμε ώρα και ύστερα από κάποιες διευκρινίσεις βρεθήκαμε πάλι στο δρόμο. Κοίταξα πίσω στο τζάμι. Διακριτικά μια επιγραφή τόνιζε:
«Αμιγώς αμερικανικό. Όχι ποντίκια. Όχι Έλληνες»*»
* (Dan Georgakas, Greek Αmerica at work, Labor Resource Center, Ν. Υόρκη 1992)
πρώτη δημοσίευση www.parathemata.com/2011/03/blog-post_02.html (Παραθέματα Λόγου)
****
΄Εχω εισπράξει πολύ ρατσισμό ως ΄Ελληνας από το 1982 ως σήμερα που βολοδέρνω στις ξενιτιές. Κι ας μην είμαι καθόλου μαυριδερός, όπως οι ΄Ελληνες μετανάστες στην πλειοψηφία τους στην Αμερική στις αρχές του 20 αιώνα. Κι εν τούτοις, δε με έσωσε το ανοιχτόχρωμο δέρμα.
Τί να πρωτοθυμηθώ! Στο Κίεβο μια φορά με 8μηνο μωρό, το γιο μου στην αγκαλιά, μέρα μεσημέρι στη Μεϊντάν έτρεχα στα σοκάκια να σωθούμε από τη μανία εθνικιστών διωκτών μας, που με πήραν στο κυνήγι μόνο και μόνο γιατί δε μιλούσα Ουκρανικά, όταν εν μέση οδώ με σταμάτησαν και με υπέβαλαν σε τεστ γλωσσομάθειας! Στο..πολυπολιτισμικό και φιλόξενο Παρίσι, μαύρος οδηγός ταξί, λίγα χρόνια πριν , μας κατέβασε με τη φίλη μου, υπό ραγδαία βροχή, γιατί του μιλούσαμε αγγλικά και δεν του άρεσε το κοντινό αγώι μας.
Ο ρατσισμός δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ειδικά εμφανισιακά, που τονίζουν τη διαφορετικότητα με το ρατσιστή. Οι Πολωνοί για παράδειγμα και οι Ουκρανοί είναι κατάξανθοι και και καλοκαμωμένοι. Πολλοί Αλβανοί το ίδιο. Κι όμως ο σκουρόχρωμος και καθόλου ευειδής ΄Ελληνας σε σχέση τουλάχιστον με το Σλαύο, δεν τους άφησε σε χλωρό κλαρί, εκεί αρχές δεκαετίας του ’90, που κατεβαίνανε στρατιές σε μας νότια, ρακένδυτοι και πένητες. Οι Ελληνάρες -επαρχιωταράδες (στο μυαλό και τη συμπεριφορά) τους παίρνανε καλοκαίρι και φθινόπωρο με το καλό, για να μαζεύουν τους καρπούς με μεροκάματα πείνας και το χειμώνα που αναζητούσαν οι καψεροί κανέναν “αχεριά” (αχυρώνας) να τρυπώσουν και να ξεχειμωνιάσουν, τους παίρνανε με τα δίκαννα και τα κλαδευτήρια να τους διώξουν από τα χωριά μη τους…ξεπαρθενέψουν τις τσούπες!
Αλλά τον πιο σκληρό και άγαρμπο ρατσισμό ,ως σήμερα, τον εισπράξανε κυρίως ο Πακιστανοί. Στους 10 ΄Ελληνες οι μισοί ,δεξιοί κατά κανόνα, υπογράφουν φαρδιά- πλατιά το παρακάτω κατάπτυστο, ρατσιστικό παραλήρημα του ανεγκέφαλου π.ποδοσφαιριστή Α. Αλεξανδρή. Κάντε τη σύγκριση και θυμηθείτε τους παππούδες μας “Πακιστανούς” στην Αμερική αρχές του προηγούμενο αιώνα στο συγκλονιστικό κείμενο που αναδημοσιεύσαμε παραπάνω.
Αλλά, και οι νεότεροι ΄Ελληνες μετανάστες , δεκαετία του 60 “στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές”, “πακιστανικά” ζούσαν κι εκείνοι τα πρώτα χρόνια τους στην ξενιτιά. Τί νομίζετε. ” Κάτω από τις γέφυρες κοιμόμαστε με τη Βδοκιά, χειμώνα καιρό . Δε μας νοικιάζανε σπίτια ο Γερμανοί, σε ΄Ελληνες και Τούρκους” . Είναι μαρτυρία ζωντανή από το ζευγάρι Κώστα και Ευδοκίας Μαυρογιάννη από τη Σαμοθράκη, μετανάστες εκείνη την εποχή στη Γερμανία.
Το κατάπτυστο κείμενο:
Τα αίτια του ρατσισμού στη χώρα μας, όπως τα απαριθμούν κοινωνιολόγοι και ειδικοί συναφών επιστημών, διαπλέκονται με πολλά και διαφορετικά άλλα και αντί να ερμηνεύουν , περιπλέκουν πολλές φορές ακόμα περισσότερο το πρόβλημα . Συνοπτικά, θεωρούμε από τα σημαντικότερα αίτια την έλλειψη παιδείας (“μόρφωση”), το οικογενειακό και άλλο τοπικό περιβάλλον ,τη μικρόνοια και τη στέρηση ευρύτερης επαφής και επικοινωνίας με τις παγκόσμιες κοινωνίες, εκείνες έξω από τα ελληνικά σύνορα. ΄Ολα τούτα παράλληλα συνεξεταζόμενα, εκτός από το ρατσισμό , καλλιεργούν ομοίως το εθνικισμό και το φανατισμό. Γι΄αυτό, πάνε συνήθως πακέτο και τα τρία.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα σε προσωποποίηση , θα αναφέρουμε το Νεο-Ναζί Κασιδιάρη , τον… πρωτοξάδερφό του ακροδεξιό Βορίδη και φυσικά τον παραληρηματικό ρατσιστή Αλεξανδρή. Και οι τρεις με ελάχιστη ή ελλιπή εκπαίδευση, ανύπαρκτη “μόρφωση”, χαμηλής νοητικής ικανότητας και φυσικά…ακοινώνητοι. Ζήτημα αν βρέθηκαν ποτέ στο εξωτερικό, αν επικοινώνησαν ζωντανά και σε βάθος χρόνου με άλλους λαούς, έξω από πιθανές ολιγοήμερες διακοπές και επισκέψεις. Να ζήσεις , ας πούμε, έστω και για μήνες στη Σουηδία και να βλέπεις στο βαγόνι του μετρό από τους 20 επιβάτες οι μισοί και παραπάνω να είναι ΄Ελληνες, Πακιστανοί, Τούρκοι,΄Αραβες και να καταλήγεις ρατσιστής , μόνο αν είσαι Σουηδός “Κασιδιάρης, Βορίδης ,Αλεξανδρής” θα είχες τέτοια…πολυτέλεια. Μόνο που σπάνια θα συναντήσεις τέτοιους στη Σουηδία.
Στη χώρα μας ο “Πακιστανός”, μετανάστης και πρόσφυγας είναι το εύκολο θύμα. Ο ανεγκέφαλος π. ποδοσφαιριστής Αλεξανδρής, ως… ειδικός Ελληνάρας , παραθέτει σχεδόν όλες τους λόγους, που μισεί …χωρίς λόγο το μετανάστη και πρόσφυγα. Διασώζουμε αυτό το λίβελο για τις γενιές των Ελλήνων που έρχονται, ως μνημείο ασυναρτησίας, φανατισμού-πώρωσης και μικρόνοιας. ΄Ιδιας ακριβώς έμπνευσης και ολιγόνοιας από τους Αμερικανούς “Αλεξανδρήδες” για τους συμπατριώτες μας μετανάστες στην αρχή του προηγούμενου αιώνα στο “Νέο κόσμο”.
Γράφαμε παλιότερα για το συγκεκριμένο θέμα:
(5-2-2014)0
Πριν κάμποσο καιρό, ένας αλήτης ΄Ελληνας βίασε και έκαψε ζωντανή (!!) μια κοπέλα στην Ξάνθη. ΄Οταν έγινε το φρικαλέο αυτό έγκλημα, γράψανε οι φυλλάδες παραπληροφόρησης κάτι ,το είπανε και στα τηλε- παράθυρα και μετά το…ξέχασαν. ΄Οταν το άλλο τέρας ο Πακιστανός, κατάντησε “φυτό” τη Μυρτώ στην Πάρο, λύσσαξαν μαζί με τους Ναζί και οι φυλλάδες -τηλεαποχαυνωτές να λένε συνέχεια και να τονίζουν την αγριότητα του εγκλήματος ως…πακιστανικής προέλευσης. Ούτε μια στιγμή δεν το ξέχασαν εδώ και ενάμιση χρόνο. Αν το είχε διαπράξει ΄Ελληνας, θα είχε ξεχαστεί την ίδια ημέρα ,όπως κι αυτό της Ξάνθης.
Πόσο μυαλό μπορεί να διαθέτει κανείς για να καλλιεργεί το ρατσισμό ακόμα και μέσα από ένα ειδεχθές έγκλημα!
Ελληνικό έγκλημα, κανονικό…έγκλημα. Πακιστανικό όμως;
“ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΛΑ ΝΕΑ!!! Επανέρχονται στη ζωή Μυρτώ και Ασπασία!
Πάρος, καλοκαίρι 2012, το καλοκαίρι που έμελλε να στιγματίσει για πάντα τη Μυρτώ, την οικογένειά της αλλά και το πανελλήνιο.
Η κοινή γνώμη παγώνει όταν ένα 15χρονο κορίτσι πέφτει θύμα βιασμού αλλά και άγριου ξυλοδαρμού, από τον Πακιστανό Αχμέτ Βακά.
Ο δράστης καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη, στο Μεικτό Ορκωτό δικαστήριο Σύρου.
Η μητέρα της Μυρτώς, Μαίρη Κοτρώτσου, τότε είχε δηλώσει «Καμία καταδίκη από ανθρώπους, για μένα, δεν θα είναι αυτή που αξίζει» και συμπλήρωσε «Μια καταδίκη πρέπει να υπάρξει για το παιδί. Για εμένα όχι. Το παιδί δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν».
Το κορίτσι είναι φριχτά βασανισμένο και χτυπημένο. Η κατάστασή της είναι τόσο σοβαρή όπου μετά την πρώτη νοσηλεία μεταφέρεται σε ειδικό κέντρο στη Βοστώνη όπου παραμένει εκεί για επτά ολόκληρους μήνες.
Στις 24 Ιανουαρίου επιστρέφει στην Ελλάδα και από τότε βρίσκεται στο Κέντρο Αποκατάστασης και Αποθεραπείας Animus στη Λάρισα
Μιλώντας τότε στο theTOC.gr η επιστημονική διευθύντρια του κέντρου αποκατάστασης και αποθεραπείας «ANIMUS», Κατερίνα Σαραμούρτση μας έλεγε ότι «Η επικοινωνία γίνεται με τα μάτια και με κάρτες. Η Μυρτώ ήταν χαμογελαστή, αντέδρασε πολύ καλά
Και η Ασπασία επανέρχεται
Η ιστορία της Ασπασίας Μπόγρη, μοιάζει απίστευτη. Η 17χρονη δέχεται δολοφονική επίθεση από τον ίδιο της τον πατέρα. Την πυροβόλησε εξ επαφής μετά τη μεσημεριανή τους έξοδο για φαγητό στα Φιλαράκια, στην πλατεία Λαϊκής Αγοράς του Άργους. Τα οικονομικά προβλήματα αλλά και το γεγονός ότι η σύζυγός του τον εγκατέλειψε ήταν οι λόγος που όπλισαν το χέρι του και τον έστρεψαν εναντίον του παιδιού του.
Η άτυχη κοπέλα μεταφέρεται στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΚΑΤ. Η μητέρα της το μόνο που ζητάει είναι προσευχές για το παιδί της.
Το κορίτσι με τα ξανθά μαλλιά, βρίσκεται στη Λάρισα στο Κέντρο Αποκατάστασης και Αποθεραπείας Animus όπου όπως λέει στην Espresso η κα Σαμαμούτση «Η Ασπασία αναπνέει και καταπίνει πλέον χωρίς μηχανική υποστήριξη. Βρίσκεται σε ένα στάδιο όπου είναι σε εγρήγορση καθ” όλη τη διάρκεια της ημέρας και επικοινωνεί κάνοντας κινήσεις με το κεφάλι. Δεν μπερδεύεται και έχει μνήμη. Μάλιστα, πριν από λίγες μέρες θυμήθηκε έναν συμμαθητής της που έχει γενέθλια. Προσπαθεί και η Ασπασία να βγάλει φωνούλες, αλλά ακόμη δεν έχει καταφέρει να σταθεί όρθια» (“tromaktiko”).
Την Ασπασία ομολογώ δεν την ήξερα. ΄Η, κι αν είχα ακούσει κάτι, όταν συνέβη η τραγωδία, το ξέχασα. Κι αυτό σίγουρα λόγω έλλειψης επανάληψης του δράματος από τη βιομηχανία παραπληροφόρησης. Αντίθετα, την άλλη, την επίσης τραγική περίπτωση της Μυρτώς, την ήξερα «απ΄έξω κι ανακατωτά» μέχρι τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες. Από την ώρα που την άφησε «φυτό» το τέρας (και δεν τη βίασε, όπως λέει το πάντα …έγκυρο “τρομακτικό”) μέχρι και σήμερα, που μαθαίνω για την καλή πορεία της υγείας της.
Και για να το πω στην… καθηγητική μας γλώσσα, αν ήταν να με εξέταζαν για τις γνώσεις μου στην περίπτωση της Μυρτώς, θα έπαιρνα «δέκα με τόνο» και στην άλλη, της όμοιας και χειρότερης Ασπασίας, φοβάμαι πως ο εξεταστής θα με έφερνε πάλι…Σεπτέμβρη για να είμαι πιο καλά μελετημένος.
Κι όμως! Την Ασπασούλα την άφησε «φυτό» ο ίδιος ο πατέρας της. Το σπλάχνο του, τη ζωή του. Δυο φορές πιο ένοχος από το βασανιστή της Μυρτώς. Αλλά, η Ελλάδα το πέρασε «ντούκου» το περιστατικό της Ασπασίας. Βλέπετε η Μυρτώ είχε την… τύχη να την αφήσει με βαριές αναπηρίες ένας…Πακιστανός ,ενώ την Ασπασία κόντεψε να την εκτελέσει ο…΄Ελληνας πατέρας της. Τεράστια διαφορά στην …ποιότητα της κακοποίησης. Εκείνο που μέτρησε τελικά στην έκταση της δημοσιότητας που έδωσε η εμπορική δημοσιογραφία στα δύο αυτά δράματα δεν ήταν το μέγεθος του κακού που προξένησαν οι δράστες στα θύματα,αλλά η εθνικότητά των τεράτων.
Μη λέμε πολλά, γιατί τα έχουμε πει χίλιες φορές. Κάντε συνειρμούς, παραλληλισμούς, συγκρίσεις και βγάλτε τα συμπεράσματά σας οι νοήμονες. Για τους πανάθλιους ρατσιστές, τους ανεγκέφαλους πατριωταράδες ούτε πρόκειται να τους αλλάξουμε, όσο «μελάνι» κι αν χυθεί εδώ, ούτε έχουν έλεος, όπως, ακριβώς, τα άγρια ζώα.
Το ευχάριστο είναι πως και οι δυο ψυχούλες συνέρχονται, επιστρέφουν στη ζωή. Ας δούμε μόνο αυτή την ευχάριστη πλευρά της σκληρότητας και ας ευχηθούμε να είναι γίνουν εντελώς καλά τα δύο κοριτσάκια.
2. ΜΕΤΑ ΑΠΟ 14 ΧΡΟΝΙΑ
Οι αποφάσεις του δικαστηρίου για τη Siemens: Απαλλάχθηκε ο Τσουκάτος, ποιοι καταδικάστηκαν
Μετά από 14 χρόνια ολοκληρώθηκε η πολύκροτη δίκη της Siemens, με το δικαστήριο να αποφασίζει την καταδίκη 22 κατηγορουμένων για την υπόθεση με τα μαύρα ταμεία. Η απόφαση του δικαστηρίου που αφορά τη σύμβαση 8002/1997 για την προμήθεια ψηφιακών κέντρων του ΟΤΕ έρχεται τρία χρόνια αφότου άρχισε η ακροαματική διαδικασία και 14 χρόνια μετά την έναρξη των πρώτων δικαστικών ερευνών για τα μαύρα ταμεία της Siemens.
Ποιοι κρίθηκαν ένοχοι
Με την απόφασή του το δικαστήριο, ανάμεσα σε άλλους, κήρυξε ενόχους τον πρώην πρόεδρο της μητρικής Siemens Έντουαρντ Πίρερ, την αθώωση του οποίου είχε ζητήσει η εισαγγελέας Ελένη Σκεπαρνιά, και το πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος Ράινχαρτ Σίκατσεκ, αλλά και τα πρώην υψηλόβαθμα στελέχη της ελληνικής Siemens Μιχάλη Χριστοφοράκο, Χρήστο Καραβέλα (που παραμένει καταζητούμενος επί σειρά ετών) και Πρόδρομο Μαυρίδη.
Ένοχοι, επίσης, κρίθηκαν άλλοτε επιτελικά στελέχη του ΟΤΕ αλλά και η σύζυγος του φυγόδικου Χρήστου Καραβέλα. Για την κυρία Καραβέλα το δικαστήριο αποδέχθηκε στο σύνολό της την κατηγορία της νομιμοποίησης εσόδων με τις επιβαρυντικές περιστάσεις ότι το αδίκημα τελέστηκε κατ’ επάγγελμα και κερδοσκοπία. Αντίστοιχη ήταν για τη σύζυγο του Χρήστου Καραβέλα και η εισαγγελική πρόταση, σύμφωνα με την οποία η κατηγορούμενη γνώριζε τον ρόλο του συζύγου της και ήταν «συνιδρύτρια» και συνδιαχειρίστρια της offshore που δέχθηκε εμβάσματα από τη Siemens. Όσοι καταδικάστηκαν κρίθηκαν ένοχοι για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, μεταξύ των οποίων και πρώην στελέχη του ΟΤΕ αλλά και τραπεζικά στελέχη όπως ο Φάνης Λυγινός και ο Κλοντ Οσβαλντ, που επίσης καταζητείται από τότε που διέφυγε σπάζοντας το «βραχιολάκι».
Απαλλάχθηκε ο Τσουκάτος. Αθώους έκρινε επίσης το δικαστήριο πέντε κατηγορουμένους, και συγκεκριμένα τους Νικόλαο Μανασή, Σάββα Γιαννακάκη, Αθανάσιο Ράμμο, Βασίλη Τυρογαλά, Εμμανουήλ Παπαδογιαννάκη.
****
14 ολόκληρα χρόνια! Απίστευτη ελληνική δικαιοσύνη! Διαπρέπει σε όλα. Πέρα από μαντήλι στα μάτια, έχει και φτερά στα πόδια! Να σημειώσουμε , πως πολλοί από τους κατηγορουμένους στο μεταξύ, έχουν ήδη αποβιώσει.Οπότε, έφυγαν ατιμώρητοι και έζησαν “εις υγείαν τον κορόιδων” (κι ας λένε πως θα κριθούν στο…φοβερό βήμα του Χριστού. “Καλά κρασά”).
Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μη χρειαστεί άλλα τόσα χρόνια να βγει απόφαση για τους κατηγορούμενους στο σκάνδαλο Νovartis. Και ειδικά να μη συμβεί να βάλετε μέσα για τα μάτια το Φρουζή και το Μανιαδάκη και αφήστε στο απυρόβλητο τους πραγματικά μεγάλους ενόχους,που είναι οι κατηγορούμενοι πολιτικοί.
3.ΜΟΝΙΜΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ
Λεωνίδας Καβάκος: Εφυγα οριστικά από την Ελλάδα εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ -Μου δημιουργούσε τεράστια δυστυχία
Μια συγκλονιστική συνέντευξη έδωσε στη δημοσιογράφο Τασούλα Επτακοίλη, στην «Καθημερινή», ο κορυφαίος βιολιστής και αρχιμουσικός Λεωνίδας Καβάκος.
Ο Λεωνίδας Καβάκος ως βιολιστής έχει κερδίσει πολλά βραβεία σε αρκετούς διεθνείς διαγωνισμούς, όπως το βραβείο του «Καλύτερου Μουσικού της Χρονιάς», στο πλαίσιο των Gramophone Awards στο Λονδίνο. Στο παρελθόν έχει διατελέσει καλλιτεχνικός διευθυντής της Καμεράτας του Ζάλτσμπουργκ και επισκέπτης μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου και της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστώνης. Το μηνιαίο βρετανικό περιοδικό κλασικής μουσικής εγχόρδων «The Strad» τον έχει αποκαλέσει «ο βιολιστής των βιολιστών».
Μιλώντας στην «Καθημερινή» ο ταλαντούχος Ελληνας μαέστρος και σολίστ αποκάλυψε ότι έχει εγκατασταθεί μονίμως στην Ελβετία και ότι αυτό ήταν μια συνειδητή απόφαση. Και αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Εμενα στη χώρα μας όσο διατηρούσα την ελπίδα και την απατηλή προσδοκία ότι θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος, να βοηθήσω τα παιδιά που μαθαίνουν μουσική ή θέλουν να ασχοληθούν γενικότερα με τις τέχνες… Αλλά ό,τι γινόταν –τα σεμινάρια με το Ωδείο “Μουσικοί Ορίζοντες” ή οι δωρεάν συναυλίες σε διάφορες πόλεις– τα έκανα μόνος μου.
… Ο δεύτερος λόγος που έφυγα –και δεν φοβάμαι να το πω– ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Μου δημιουργούσε τεράστια δυστυχία αυτή η αισθητική με αρνητικό πρόσημο…».
****
Τί θέλει να πει ο… βιολιστής στη στέγη στην αθώα “Καθημερινή”;Πως για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ; Και πως επί Ν.Δ ο πολιτισμός ήταν στα χάι του;
‘ Οταν είσαι καλλιτέχνης και είσαι τόσο μικρόψυχος και φανατικός, χάνεις μονομιάς όλη σου την καλλιτεχνική αξία και θάβεις το ταλέντο που σε προίκισε η φύση.
Ηρέμησε, Λεωνίδα. Παίξε το βιολάκι σου να σε ακούμε και να σε χαιρόμαστε .Μην αντιγράφεις και συ το Μίκη Θεοδωράκη. Τα κάνετε μούσκεμα εσείς οι καλλιτέχνες, όταν μπερδεύετε την τέχνη με την πολιτική.
Δες τα πράγματα χωρίς τα ..γαλάζια ματογυάλια συ. Πέρα από το ότι σε στραβώνουν, δε σου πάνε κιόλας.