ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΡΟΛΑΪΝ

α. Τι έγραφε στο ημερολόγιό της η Καρολάιν για τον πιλότο: «Τον αγαπάω και ας μου κάνει κακό αυτή η σχέση»

Μια σχέση πάθους, αλληλεξάρτησης, με εντάσεις που έφταναν ακόμη και στη χειροδικία καταγράφεται στις σελίδες του ημερολογίου της άτυχης Καρολάιν που συμπεριλαμβάνεται στη δικογραφία.

Μέσα από τις λέξεις της 20χρονης περιγράφονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα της για τον σύζυγο και το μωρό τους. «Σκέφτομαι να φύγω. Να πάω στην αδελφή μου, δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω με το Μπάμπη» έγραφε το κορίτσι συμπληρώνοντας «Τον αγαπάω τόσο που δεν μπορώ να τον αφήσω και ας μου κάνει κακό αυτή η σχέση»….Σήμερα τσακώθηκα με το Μπάμπη. Λίγο αφού φάγαμε πρωινό… τον χτύπησα τον έβρισα και πήγα στο γραφείο. Όλη μέρα με ρώταγε τι θέλω να φάω. Δεν έφαγα τίποτα. Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και δε μπορώ να κοιμηθώ έχω τρομερή ένταση. … Βγήκα στο μπαλκόνι μόνο με τη μπλούζα και έκλαιγα δεν είμαι καλά».

β.”Με ζήλευε” ,λέει ο   συζυγοκτόνος πιλότος”

΄Ενα μεγάλο εδώλιο , ξεχωριστό,  δίπλα σε αυτό του  συζυγοκτόνου   δε θα  μπορούσε  να χωρέσει  όλους τους   ενόχους  στο έγκλημα  στα Γλυκά Νερά.  Πράγμα αδύνατον, άλλωστε,  πρώτα γιατί οι πραγματικοί ένοχοι  είναι πια “χούφτα  χώμα” (κι αν…) . Αλλά και επειδή οι μαθητές   και επαγγελματίες  συντηρητές της μνήμης και των εγκληματικών τους διδαγμάτων εν ζωή, είναι τόσοι πολλοί, “ων ουκ έστιν αριθμός”.  Και το χειρότερο, τα  δικά τους εγκλήματα δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτά που τιμωρεί ο ποινικός μας κώδικας.

Για το φυσικό αυτουργό, τον άντρα της δολοφονημένης, όλα είναι φανερά, ευεξήγητα και…αναμενόμενα.  Θύτης πρώτα.  Δολοφόνησε έναν άνθρωπο, που ήταν και  η “γυναίκα της ζωής” του,  μάνα του παιδιού του, ερωτικός του σύντροφος,   Τα ελαφρυντικά είναι ανύπαρκτα. ΄Οπως και σε κάθε φόνο, αν δεν έχει σχέση με άμυνα και μάλιστα χωρίς υπέρβαση ορίων.

Μόνο ο ελληνικός ποινικός  κώδικας,  απόσο γνωρίζουμε,  προβλέπει  την  ανήκουστη και…Μεσογειακού ταπεραμέντου, αυτή  πρόβλεψη  πως υπάρχουν φονιάδες …εν βρασμώ ψυχής!  Λες και υπάρχουν εγκλήματα που ο “θυμός” με την αρχαία έννοια,  μένει αμέτοχος.

Ο  Μπάμπης Αναγνωστόπουλος δε σκότωσε εν “βρασμώ ψυχής”  την Καρολάιν. Την εκτέλεσε,  γιατί επέτρεψε   στο υποσυνείδητό του (id) να ισοπεδώσει το  Νου ( ego), το διαιτητή, αλλά  και “θερμοστάτη” στις ώρες που η  “φωτιά” της μηχανής  ανεβαίνει στα ύψη. Τα άλλα είναι   επαγγελματικοί λεονταρισμοί  των συνηγόρων πολιτικής αγωγής και υπεράσπισης.  Αμέτοχων φυσικά συναισθηματικά  στην τραγωδία που παίχτηκε. Επιφορτισμένοι από επαγγελματική  υποχρέωση να στείλουν ισόβια ή μόνο λίγα  χρόνια το δράστη στη φυλακή. Και το δεύτερο θα ήταν και πολύ  εύκολο, αν ο δολοφόνος είχε εκείνη την ώρα την…  πονηριά να σκεφτεί αυτή την πατέντα του “βρασμού ψυχής”, όπως υπέδειξε  ο ανεκδιήγητος φασιστάκος  “συνδικαλιστής”  αστυνομικός. Αλλά  “ο  χαζός ο  Μπάμπης, δεν το σκέφτηκε”!

Αν κάτι είναι ο δολοφόνος,  αφού  δεν υπάρχουν άλλα  ελαφρυντικά, είναι πως και τούτος τελικά είναι  και  θύτης και   θύμα.   Όπως, άλλωστε, και το  δικό το θύμα, αλλά με οριστικό και μη  αναστρέψιμο  τρόπο για τη Καρολάιν.  ” Εκείνη  στο χώμα κι αυτός στη φυλακή”.  Τεράστια η διαφορά.

Για να μπούμε στην ουσία. Τί διαβάζουμε στο ημερολόγιο του κοριτσιού;  Να  μείνουμε στις κυρίαρχες φράσεις, που ξεκαθαρίζει την εικόνα του εγκλήματος.

«Τον αγαπάω τόσο που δεν μπορώ να τον αφήσω και ας μου κάνει κακό αυτή η σχέση». 

Και τί απαντάει  ο δολοφόνος σε αυτό; Ποια είναι η δική του φράση κλειδί στην απολογία του, γιατί τη σκότωσε;  ” Με ζήλευε”!

Λέει ο αρχαίος Αθηναίος ποιητής  Σοφοκλής στην τραγωδία του ΑΝΤΙΓΟΝΗ:

ΧΟΡΟΣ: Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ” υπερπόντιος εν τ” αγρονόμοις αυλαίς· καί σ” ούτ” αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ” αμερίων σέ γ” ανθρώπων. Ο δ” έχων μέμηνεν. Σύ καί δικαίων αδίκους φρένας παρασπάς επί λώβα, σύ καί τόδε νείκος ανδρών ξύναιμον έχεις ταράξας· νικά δ” εναργής βλεφάρων ίμερος ευλέκτρου νύμφας, τών μεγάλων πάρεδρος εν αρχαίς θεσμών. “Αμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα. Νυν δ” ήδη “γώ κ’αυτός θεσμών έξω φέρομαι τά δ” ορών ίσχειν δ” ουκέτι πηγάς δύναμαι δάκρυ τόν παγκοίτην όθ” ορώ θάλαμον την δ” Αντιγόνην ανύτουσαν. ( Μετάφραση :Έρωτα ανίκητε στη μάχη  Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν’ από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από εσένα, μήτε Θεός μήτε θνητός. Όποιον αγγίξεις, τον παλαβώνεις.  Συ, άνθρωπο φρόνιμο εξωθείς στ’ άδικο και στο χαμό, συ π’ ανάβεις ταραχή κι αμάχη ανάμεσα σε γιο και πατέρα, νικά πόθος και λαχτάρα για τη γλυκομάτα νύφη, κόντρα σ” όλους τους μεγάλους νόμους.  Σαν ατάραχος Θεός τους περιγελάς, ω Αφροδίτη. Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα, βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε….”).

Και συνεχίζει  αιώνες μετά στο ίδιο χαβά και  ο ΄Αγγλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο  «Όνειρο Θερινής Νυκτός»:

ΑΙΓΕΑΣ: Αχ, εσύ,  εσύ και  τα στιχάκια σου! Μ’ αυτά την εξαπάτησες  κι άρχισε τα πάρε-δώσε του έρωτα μαζί σου.  Πήγαινες κάτω απ’ το παράθυρό της και τραγουδούσες γλυκερά, τάχα όλο πάθος, στην φεγγαράδα – ώσπου της πήρες τα μυαλά κι άρχισε η φαντασία της να οργιάζει για χάρη σου. Και να τα δωράκια, να οι μπούκλες απ’ τα μαλλιά σου, να τα δαχτυλίδια, να τα στολίδια, τα μπιχλιμπίδια,  τα ψιλοπράγματα, τα φτηνοπράγματα, τα λουλουδάκια, τα γλυκάκια, τα σημειωματάκια… Άβγαλτο είναι το κορίτσι – πώς να μην ξεμυαλιστεί; Έβαλες σ’ εφαρμογή το πανούργο σχέδιό σου και μου άρπαξες μες απ’ τα χέρια την καρδιά της. Μου την διέστρεψες. Δεν δείχνει πια σε μένα την οφειλόμενη υποταγή.  Το αντίθετο: μου αντιμιλάει με μιαν απίστευτα σκληρή επιμονή.

Και   Παύλος , ο  αποκαλούμενος  “Απόστολος  των Εθνών”,   γράφει στην “Προς Κορινθίους Α΄επιστολή, Κεφ. 7”:

Περὶ δὲ ὧν ἐγράψατέ μοι, καλὸν ἀνθρώπῳ γυναικὸς μὴ ἅπτεσθαι· ² διὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω, καὶ ἑκάστη τὸν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω. ³ τῇ γυναικὶ ὁ ἀνὴρ τὴν ὀφειλομένην εὔνοιαν ἀποδιδότω, ὁμοίως δὲ καὶ ἡ γυνὴ τῷ ἀνδρί. ⁴ ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ’ ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ’ ἡ γυνή. ⁵ μὴ ἀποστερεῖτε ἀλλήλους, εἰ μή τι ἂν ἐκ συμφώνου πρὸς καιρὸν, ἵνα σχολάζητε τῇ νηστείᾳ καὶ τῇ προσευχῇ καὶ πάλιν ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνέρχησθε, ἵνα μὴ πειράζῃ ὑμᾶς ὁ σατανᾶς διὰ τὴν ἀκρασίαν ὑμῶν. ⁶ τοῦτο δὲ λέγω κατὰ συγγνώμην, οὐ κατ’ ἐπιταγήν. ⁷ θέλω γὰρ πάντας ἀνθρώπους εἶναι ὡς καὶ ἐμαυτόν· ἀλλ’ ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ, ὃς μὲν οὕτως, ὃς δὲ οὕτως.

⁸ Λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις, καλὸν αὐτοῖς ἐστιν ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ. ⁹ εἰ δὲ οὐκ ἐγκρατεύονται, γαμησάτωσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστι γαμῆσαι ἢ πυροῦσθαι.

¹⁰ τοῖς δὲ γεγαμηκόσι παραγγέλλω, οὐκ ἐγώ, ἀλλ’ ὁ Κύριος, γυναῖκα ἀπὸ ἀνδρὸς μὴ χωρισθῆναι· ¹¹ ἐὰν δὲ καὶ χωρισθῇ, μενέτω ἄγαμος ἢ τῷ ἀνδρὶ καταλλαγήτω· καὶ ἄνδρα γυναῖκα μὴ ἀφιέναι. ¹² τοῖς δὲ λοιποῖς ἐγὼ λέγω οὐχ ὁ Κύριος· εἴ τις ἀδελφὸς γυναῖκα ἔχει ἄπιστον, καὶ αὐτὴ συνευδοκεῖ οἰκεῖν μετ’ αὐτοῦ, μὴ ἀφιέτω αὐτήν· ¹³ καὶ γυνὴ εἴ τις ἔχει ἄνδρα ἄπιστον, καὶ αὐτὸς συνευδοκεῖ οἰκεῖν μετ’ αὐτῆς, μὴ ἀφιέτω αὐτόν. ¹⁴ ἡγίασται γὰρ ὁ ἀνὴρ ὁ ἄπιστος ἐν τῇ γυναικί, καὶ ἡγίασται ἡ γυνὴ ἡ ἄπιστος ἐν τῷ ἀνδρί· ἐπεὶ ἄρα τὰ τέκνα ὑμῶν ἀκάθαρτά ἐστι, νῦν δὲ ἅγιά ἐστιν. ¹⁵ εἰ δὲ ὁ ἄπιστος χωρίζεται, χωριζέσθω. οὐ δεδούλωται ὁ ἀδελφὸς ἢ ἡ ἀδελφὴ ἐν τοῖς τοιούτοις. ἐν δὲ εἰρήνῃ κέκληκεν ἡμᾶς ὁ Θεός. ¹⁶ τί γὰρ οἶδας, γύναι, εἰ τὸν ἄνδρα σώσεις; ἢ τί οἶδας, ἄνερ, εἰ τὴν γυναῖκα σώσεις; ¹⁷ εἰ μὴ ἑκάστῳ ὡς ἐμέρισεν ὁ Θεός, ἕκαστον ὡς κέκληκεν ὁ Κύριος, οὕτως περιπατείτω. καὶ οὕτως ἐν ταῖς ἐκκλησίαις πάσαις διατάσσομαι. ¹⁸ περιτετμημένος τις ἐκλήθη; μὴ ἐπισπάσθω. ἐν ἀκροβυστίᾳ τις ἐκλήθη; μὴ περιτεμνέσθω. ¹⁹ ἡ περιτομὴ οὐδέν ἐστι, καὶ ἡ ἀκροβυστία οὐδέν ἐστιν, ἀλλὰ τήρησις ἐντολῶν Θεοῦ. ²⁰ ἕκαστος ἐν τῇ κλήσει ᾗ ἐκλήθη, ἐν ταύτῃ μενέτω. ²¹ δοῦλος ἐκλήθης; μή σοι μελέτω· ἀλλ’ εἰ καὶ δύνασαι ἐλεύθερος γενέσθαι, μᾶλλον χρῆσαι. ²² ὁ γὰρ ἐν Κυρίῳ κληθεὶς δοῦλος ἀπελεύθερος Κυρίου ἐστίν· ὁμοίως καὶ ὁ ἐλεύθερος κληθεὶς δοῦλός ἐστι Χριστοῦ.

²³ τιμῆς ἠγοράσθητε· μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων.

²⁴ ἕκαστος ἐν ᾧ ἐκλήθη, ἀδελφοί, ἐν τούτῳ μενέτω παρὰ Θεῷ.

²⁵ Περὶ δὲ τῶν παρθένων ἐπιταγὴν Κυρίου οὐκ ἔχω, γνώμην δὲ δίδωμι ὡς ἠλεημένος ὑπὸ Κυρίου πιστὸς εἶναι.

²⁶ νομίζω οὖν τοῦτο καλὸν ὑπάρχειν διὰ τὴν ἐνεστῶσαν ἀνάγκην, ὅτι καλὸν ἀνθρώπῳ τὸ οὕτως εἶναι. ²⁷ δέδεσαι γυναικί; μὴ ζήτει λύσιν· λέλυσαι ἀπὸ γυναικός; μὴ ζήτει γυναῖκα· ²⁸ ἐὰν δὲ καὶ γήμῃς, οὐχ ἥμαρτες· καὶ ἐὰν γήμῃ ἡ παρθένος, οὐχ ἥμαρτε· θλῖψιν δὲ τῇ σαρκὶ ἕξουσιν οἱ τοιοῦτοι· ἐγὼ δὲ ὑμῶν φείδομαι. ²⁹ τοῦτο δέ φημι, ἀδελφοί, ὁ καιρὸς συνεσταλμένος τὸ λοιπόν ἐστιν, ἵνα καὶ οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσι, ³⁰ καὶ οἱ κλαίοντες ὡς μὴ κλαίοντες, καὶ οἱ χαίροντες ὡς μὴ χαίροντες, καὶ οἱ ἀγοράζοντες ὡς μὴ κατέχοντες, ³¹ καὶ οἱ χρώμενοι τῷ κόσμῳ τούτῳ ὡς μὴ καταχρώμενοι· παράγει γὰρ τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου. ³² θέλω δὲ ὑμᾶς ἀμερίμνους εἶναι. ὁ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ Κυρίου, πῶς ἀρέσει τῷ Κυρίῳ· ³³ ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῇ γυναικί. ³⁴ μεμέρισται καὶ ἡ γυνὴ καὶ ἡ παρθένος. ἡ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ Κυρίου, ἵνα ᾖ ἁγία καὶ σώματι καὶ πνεύματι· ἡ δὲ γαμήσασα μεριμνᾷ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσει τῷ ἀνδρί. ³⁵ τοῦτο δὲ πρὸς τὸ ὑμῶν αὐτῶν συμφέρον λέγω, οὐχ ἵνα βρόχον ὑμῖν ἐπιβάλω, ἀλλὰ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπάρεδρον τῷ Κυρίῳ ἀπερισπάστως. ³⁶ Εἰ δέ τις ἀσχημονεῖν ἐπὶ τὴν παρθένον αὐτοῦ νομίζει, ἐὰν ᾖ ὑπέρακμος, καὶ οὕτως ὀφείλει γίνεσθαι, ὃ θέλει ποιείτω· οὐχ ἁμαρτάνει· γαμείτωσαν. ³⁷ ὃς δὲ ἕστηκεν ἑδραῖος ἐν τῇ καρδίᾳ, μὴ ἔχων ἀνάγκην, ἐξουσίαν δὲ ἔχει περὶ τοῦ ἰδίου θελήματος, καὶ τοῦτο κέκρικεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, τοῦ τηρεῖν τὴν ἑαυτοῦ παρθένον, καλῶς ποιεῖ. ³⁸ ὥστε καὶ ὁ ἐκγαμίζων καλῶς ποιεῖ, ὁ δὲ μὴ ἐκγαμίζων κρεῖσσον ποιεῖ. ³⁹ Γυνὴ δέδεται νόμῳ ἐφ’ ὅσον ζῇ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· ἐὰν δὲ κοιμηθῇ ὁ ἀνήρ αὐτῆς, ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι, μόνον ἐν Κυρίῳ. ⁴⁰ μακαριωτέρα δέ ἐστιν ἐὰν οὕτω μείνῃ, κατὰ τὴν ἐμὴν γνώμην· δοκῶ δὲ κἀγὼ Πνεῦμα Θεοῦ ἔχειν.

Τέλος, η της δικής μας εποχής τραγουδιάρα καψούρικων ασμάτων, σε ένα από τα εκατοντάδες εκνευριστικά  ίδια και απαράλλακτα τέτοιο, η Ρίτα Σακελλαρίου, άδει:

Δεν φωτογραφήσαμε απλώς τους δράστες της δολοφονίας της Καρολάιν. Τους κατονομάσαμε . Ταυτοποιήσαμε όλα τα στοιχεία τους,   τα όπλα του εγκλήματος, τη διανοητική τους κατάσταση. Κυρίως,  τις προθέσεις τους!    Και  είναι  οι ίδιοι πια  με όσα  ενδεικτικά παραπάνω εκθέσαμε από τα “έργα και τις ημέρες τους”, που δεν μπορούν παρά να ομολογήσουν  την ενοχή  τους και να υπογράφουν το  κατηγορητήριο.

ΕΝΟΧΟΙ.  ΗΘΙΚΟΙ  ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ  ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΚΑΡΟΛΑΪΝ.  ΕΜΕΙΣ ΟΠΛΙΣΑΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ .

Και δεν είναι οι μόνοι φυσικά.  Θα χρειαζόμαστε “σελίδες” άπειρες και “μελάνι” ποταμό για να συμπληρώσουμε τη λίστα ΟΛΩΝ των όμοιων ενόχων. Από καταβολής κόσμου ως σήμερα.

΄Οσοι εμπλέκονται σε ιστορίες …για αγρίους  ,που αφορούν τα γεννητικά   όργανα, τα σεξουαλικά πάθη και τις φαντασιώσεις ,  ανέκαθεν ήταν -είναι άρρωστοι. Και ως εκ τούτου αφύσικοι.  Ασεβούν, αποστατούν, παραβιάζουν τη ΦΥΣΗ. Κι εκείνη τιμωρεί αμείλικτα.  Είναι ένας από τους νόμους της. ΄Οποιος διαπράττει “΄Υβριν”,όποιος  θέτει τους ανθρώπινους  τους ,κοινωνικούς νόμους,  το super ego της  Ψυχολογίας, πάνω από το “θεό” , τιμωρείται. Κι αυτό δεν αλλάζει στον αιώνα τον άπαντα.

Πού όρισε η Φύση αυτό που λέει  Παύλος πως  “είναι καλό ο…άνθρωπος ( όχι ο άντρας!) να μην αγγίζει γυναίκα”;  Αλλά,  “για να μην… πηδάει από εδώ κι από κει, ο καθένας  να έχει τη σύζυγό του και η καθεμιά το άντρα της”;   Δηλαδή από τα πλέον υπεύθυνα χείλη  τις εντολές του οποίου υπάκουσαν αιώνες εκατομμύρια πιστοί, ως και σήμερα ακόμα , ο σκοπός  του γάμου είναι το …πήδημα!

Δεν αξίζει να σχολιάζει κανείς τέτοιου είδους αφέλειες και  αφύσικες ανοησίες  μιας πρωτοφανούς  θρησκευτικής, προπαγάνδας   διαστροφής, που  καταργεί με το έτσι θέλω  τη φυσική  πολυγαμία. Το χειρότερο είναι πως  επιβάλλει  δια ροπάλου την άρρωστη δική της μονογαμία και τον αφύσικο   θεσμό του γάμου.

Αλλά και οι έμποροι της καψούρας, οι  Σοφοκλείς, οι Σαίξπηρ  και οι αρτίστες κάθε είδους , όλων των εποχών,  καθαγιάζουν και απαλύνουν την αγριότητά της , βαπτίζοντας το “κοτόπουλο  ψάρι”, το σεξουαλικό πάθος  “αγάπη” και “έρωτα”.  Αναγορεύουν  το  ακόρεστο  πάθος , τις ακραίες  εκδοχές του σεξ,  ως φυσική,  κατανοητή, αλλά και επιβαλλόμενη ανθρώπινη ανάγκη. Και πάντα ΜΟΝΟΓΑΜΙΚΗ, επί  ποινή  θανάτου!  Η πεμπτουσία, άλλωστε,  της καψούρας είναι  “στους δυο, τρίτος δε χωρά”.  Αλλιώς, μπορεί το “μοιχό”  το άπιστο   ο απατημένος και προδομένος   να τον “σφάξει στο κότσι” εν…βρασμώ ψυχής.

Για να έρθει φυσικά, πιο σκληρή από ποτέ,  η βιομηχανία του σεξισμού, κυρίως της ροζ μονογαμίας,  με όλα  τα εργαλεία  και τα προϊόντα της,  να έχει σήμερα αναγορευτεί ως  ένας από τους βασικούς  κερδοφόρος πυλώνες  .  Ο πιο σκληρός καπιταλισμός  με  αστρονομικά κέρδη για όλους όσοι έχουν  κάνει  χρυσοφόρο επάγγελμα  τα καπρίτσια  και τις αχαλίνωτες ορμές της τεστερόνης και της οιστραδιόλης.

 Ο ΄Ερωτας και η Αγάπη δεν είναι τίποτα περισσότερο  απ΄ αυτό.    Σεξισμός με   στρέβλωση του όρου, αλλοίωση του ονόματος. Για εξωραϊσμό και απόκρυψη της πορνό χυδαιότητας, αλλά στη μονογαμική της εκδοχή  .    Γι΄αυτό, ,ειρήσθω εν παρόδω,  ο σεξισμός   θα είναι ο πρώτος που θα συντριβεί, όταν οι κοινωνίες αποφασίσουν να είναι πια φυσικές και ΑΦΥΛΕΣ.

Ο Μπάμπης  , η  Καρολίν και το μωράκι τους   είχαν μια άνετη οικονομικά ζωή. Πρόκληση, ασφαλώς , για τα 15.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών που πεθαίνουν καθημερινά από την έλλειψη  μιας βιταμίνης.  Και δεν είναι οι μόνοι. Εν ολίγοις, τα είχαν όλα,  όσα το “αμερικάνικο όνειρο” θεωρεί ως κατάκτηση της ευτυχίας. Και πρώτα απ΄όλα μια οικογένεια,  όπως την έχει θεσμοθετήσει η κοινωνία. Κύριο χαρακτηριστικό της  της η μονογαμία. ΄Οπως, ακριβώς, την όρισε ο  Παύλος παραπάνω.  “Το σώμα σου δεν σου ανήκει.  Ανήκει στον άλλο”. Και όποιος παρακούσει την εντολή,  καθίσταται απολογούμενος ως κατηγορούμενος πλέον και ένοχος.

 Εκείνος, όμως,   φαίνεται να  αποστάτησε από τους κοινωνικούς  αυτούς κανόνες.΄Ομορφος,   άντρας  και πιλότος!   Με τέτοια “προσόντα” δεν αποφεύγεις την πρόκληση. Και το πιθανότερο είναι  πως  ενέδωσε στις Σειρήνες.

Μόνο που η άλλη πλευρά δε δεχόταν την κατάργηση μονομερώς  του συμβολαίου. Κι αποφάσισε, κόντρα ακόμα και  στο πάθος της (της αγάπη της, έγραφε!)  για εκείνον, να αποχωρήσει από την οικογενειακή  εστία    με το παιδί…υπό μάλης.  ΄Ετσι,  επίσης ορίζουν οι κοινωνικοί και νομικοί  κανόνες. Το παιδί ανήκει στον προδομένο,  τον ατιμασμένο, για να βγάλει πάνω του το άχτι της εγκατάλειψης.

Από  κει και ύστερα,  ο πιλότος  λειτούργησε ως  “πατριάρχης” . Υπάκουσε  στα στερεότυπα που του δίδαξαν.  Και έπραξε ό,τι έπραξε. Δεν είναι, ούτε θα είναι ο μόνος. Ειδικά στην κατηγορία των  ανθρώπων, που  το ego δεν καταφέρνει με όλες του τις προσπάθειες να τιθασεύσει το   id  .

Θα μπορούσε να γίνει και το αντίστροφο. Η απατημένη σύζυγος  να περιλούσει  το “μοιχό” με βιτριόλι  ή να του ρίξει στον καφέ στρυχνίνη.  Κι αν οι άντρες υπερτερούν σε “γυναικοκτονίες”  ενώ  οι γυναίκες είναι πιο χαμηλά σε “αντροκτονίες”, φαίνεται πως μάλλον η διαχείριση του θυμικού είναι καλύτερη και λογικότερη στη γυναίκα.  Και στη μια και στην άλλη περίπτωση  πάντως, έχουμε ανθρωποκτονία. Δεν αφορά την ανατομία μας το έγκλημα, αλλά το μυαλό μας. Και το έγκλημα είναι το ίδιο και για τα δυο φύλα.           ΄

Ασφαλώς, τίποτα δε θα συνέβαινε απ΄όσα έγιναν, αν και ο δύο είχαν αντιληφθεί αυτή  τη φυσική αλήθεια. Είμαστε ΄Ανθρωποι,  ΄Οχι φύλα,  ούτε σύζυγοι. Ουδείς ανήκει σε κανέναν. Ουδείς εξουσιάζει κανέναν.

Επισημάναμε  ως   θύτες και  θύματα τους δύο. Με το αναλογούν  σε έκαστο μερίδιο ευθύνης. Αφήσαμε,  όμως,   εκτός  το μέγα θύμα.  Και σε καμιά περίπτωση ,έστω κα στο ελάχιστο,  θύτης . Το μωρό το ζευγαριού!   Η  κοινωνία με τις αφύσικες αρχές της έχει  ήδη επιβάλει πώς και από ποιους θα ανατρέφονται . Και με τί είδους μαθήματα.  Και σε περιπτώσεις σαν κι αυτές,  τιμωρεί το παιδί  αυστηρά και παράλογα.  Θύμα των δικών της επιλογών και των κοινωνικών θέσφατων.

Οι μελλοντικές κοινωνίες θα απαγορεύουν να θεωρείται  και να είναι το παιδί κτήμα των γονέων.  Και προπαντός καρπός του σεξισμού,  του… έρωτά τους! Αν δεν υπάκουαν κι αυτοί οι γονείς  σε όλες αυτές  τις ανοησίες και τα φληναφήματα του Παύλου και του Σαίξπηρ, η Καρολάιν θα ήταν ζωντανή. Και  το μικρό αγγελούδι σε καλά χέρια.

Δεν έγινε έτσι δυστυχώς.  Και,  ας όψονται  οι αίτιοι!