1. ΜΙΚΡΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ.
2. ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ. ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ …ΥΨΟΣ.
1. Καϊλή: Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου
“Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου. Ακούς; Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν. Φοβισμένες οι γυναίκες του σπιτιού κοιμόντουσαν τυλιγμένες σε κουβέρτες σε χαντάκια κοντά στο σπίτι, έως ότου εξαναγκάστηκε η γιαγιά μου να εγκαταλείψει ξανά τον τόπο της, την Κωνσταντία Μακεδονίας, για να γλιτώσει τα παιδιά της. Μετά από έναν ακόμη δραματικό ξεριζωμό, βρήκαν καταφύγιο στους προσφυγικούς δρόμους των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης. Γιατί; Απλοί άνθρωποι ήταν, χωρίς πολιτική δράση. Πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Ξένοι εκεί, ξένοι και εδώ. Στην Ελλάδα.
Ο θυμόσοφος λαός το λέει επιγραμματικά και… ξύπνια: «Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί». Η κυρία βουλευτίνα Εύα Καϊλή εδώ, η επονομαζόμενη και «Βarbie του ΠΑΣΟΚ», μάλλον στις Μυκονιάτικες συναναστροφές της δε συζητάνε λαϊκές ατάκες, που βρωμάνε …σβουνιά και κρεμμύδι. Γι΄αυτό και διέπραξε το μέγα ολίσθημα της αμετροέπειας.
Εμείς, λοιπόν, είχαμε την περιέργεια, να ψάξουμε το θέμα ,που ανακίνησε η κυρία Πασοκίνα, περί της δολοφονίας του παππού της από τους κομμουνιστές, όπως κατήγγειλε η ίδια δημόσια και έμπλεη οργής και πόνου. Και ο λόγος που το αποφασίσαμε ήταν, γιατί μας δόθηκε η εντύπωση πως η ώρα (συγκυρία) και ο πομπώδης τρόπος που διάλεξε να το αναφέρει η …παθούσα βουλευτίνα, ήταν για να κερδίσει εντυπώσεις μάλλον, παρά από αγανάκτηση και συγκίνηση για το γεγονός ,αν συνέβη.
΄Ενα ήταν αυτό. Από την άλλη, επειδή πια μας έγινε …βίτσιο να «ξεβρακώνουμε» τον ψεύτη, ιδιαίτερα όταν κρύβει την αλήθεια ή την παρουσιάζει μισή και κατέχει δημόσια θέση. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν είναι γνωστό, πως εύκολα περνάνε κάποιοι το ψέμα τους, όταν ξέρουν και κολυμπούν με άνεση (και δεν τους νοιάζει) στα λύματα της εμπορικής δημοσιογραφίας ή βιομηχανίας παραπληροφόρησης. Και η ,εκτός των άλλων και δημοσιογράφος Εύα Καϊλή αποδειγμένα είναι…δεινή κολυμβήτρια.
Να παραδεχτούμε πως δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε ιντερνετικά «από πού κρατάει η σκούφια» της εν λόγω, γιατί τουλάχιστον το 95% των δημοσιευμάτων στο διαδίκτυο που την αφορούν, αν και πολιτικός, είναι της ίδιας ακριβώς ποιότητας με εκείνα που αφορούν μοντέλα, τραγουδίστριες ή άλλα πρόσωπα γκλαμουριάς. Επί πλέον, διαπιστώσαμε πως τα περισσότερα από τα λήμματα που την αφορούν, βρίσκονταν στα λάιφ στάιλ περιοδικά και ήταν διανθισμένα κυρίως με ερωτικά-σεξουαλικά-σεξιστικά κουτσομπολιά και σκάνδαλα, αλλά και άλλα, ενδυματολογικής υφής θέματα και εικόνες για φούστες κλαρωτές και αποκαλυπτικά μπικίνι στις μυκονιάτικες παραλίες. Και, βέβαια, αρκετά δημοσιεύματα περί της «καυτής» θητείας Καϊλή στην δημοσιογραφική πασαρέλα του MEGA, υπό την ιδιότητα της …δημοσιογράφου, παρουσιάστριας ειδήσεων.
΄Ομως, πώς να το κάνουμε; «Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον». Και ειδικά, όταν όλοι γνωρίζουν όλους στην «Ιερουσαλήμ». Και αν οι πομπές του καθενός δε φαίνονται από μπροστά, γιατί κρέμονται κρυμμένες στην πλάτη, υπάρχουν και κάποιοι ψυλλιασμένοι, που κοιτάνε κι από την πίσω μεριά του σουλατσαδόρου.
Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, οι φίλοι μας έμαθαν «ζωντανά», από πρώτο χέρι, περισσότερα και ενδιαφέροντα για την οικογένεια Καϊλή. Αξιοσημείωτο και αποκαλυπτικό είναι πως ο πατέρας της κομμουνιστοφάγας Εύης, Αλέξανδρος Καϊλής ήταν φίλος των γνωστών ακροδεξιών και θορυβοποιών αδελφών Π. και Δ.Ψωμιάδη και μάλιστα είχε, ως μηχανικός, διοριστεί επί των ημερών του Αναπληρωτή Περιφερειάρχης Δ.Ψωμιάδη, Δ/ντης Τεχνικών υπηρεσιών.
΄Οσο, τώρα, για τον περίφημο παππού της, που τον θρηνεί η εγγονή, γιατί τον εκτέλεσαν «οι εγκληματίες κομμουνιστές», μάθανε πως στην «Κατοχή» υπήρξε από τα λαμπρότερα μπουμπούκια, Συνεργάτης των Γερμανών και Μαυραγορίτης για χρόνια, κάρφωσε πάνω από 10 παιδιά του ΕΑΜ στη Γερμανική διοίκηση και αργότερα στο δεύτερο αντάρτικο, παράδωσε «με τεντωμένο δάχτυλο» στα τάγματα ασφαλείας και τους εθνικόφρονες συμμορίτες, αντάρτες και τα πρόσωπα που τους έκρυβαν ή τους πήγαιναν εφόδια. Μάλιστα, παράδωσε, λένε, ακόμα και προσωπικό φίλο ή συγγενή της οικογένειας, αριστερών φρονημάτων (πιθανότατα κουμπάρος ή νονός κάποιου μέλους της οικογένειας!). «Λουλούδι» ο παππούς!
Αντί, λοιπόν, η κυρία «Barbie του ΠΑΣΟΚ και του MEGA» να προσπαθεί να κρύψει τις οικογενειακές πομπές της, θα όφειλε να αισχύνεται και να απολογηθεί. Σε άλλες χώρες ένας πολιτικός από οικογένεια φιλο-Ναζί η συνεργάτης κατακτητή, θα είχε παραιτηθεί. Στην Ελλάδα, επειδή δεν υπάρχουν τέτοιες ευαισθησίες, η κυρία Εύα Καϊλή υποχρεούται τουλάχιστον να ζητήσει δημόσια συγγνώμη, τόσο για τα αθώα θύματα του παππού της ,τον οποίο θρηνεί τώρα υποκριτικά ως εγγονή, όσο και για τα ψεύδη που αράδιασε η ίδια δημόσια.
Ο παππούς της δεν ήταν παρά ένα…κουμάσι, όπως επί λέξει τον χαρακτήρισε γέροντας ,που ξέρει πρόσωπα και πράγματα για εκείνες τις ταραγμένες εποχές. Κι αν λαθεύουμε, αν κάποια απ΄όσα μας εμπιστεύτηκαν δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, υπάρχει εδώ «ελεύθερο βήμα», να φιλοξενήσουμε την άποψη της εγγονής… «του εκτελεσθέντος υπό των αθέων κομμουνιστοσυμμοριτών» ,Εύας Καϊλή.
2.Επιστολή Μίκη Θεοδωράκη στα «Νέα»: Αν έλειπε ο Κόκκινος Στρατός και ο Στάλιν, τι θα είχαμε σήμερα;
«Με τρομάζει η αντικομμουνιστική υστερία που κατακλύζει την εφημερίδα σας. Ως νέος κομμουνιστής είχα την τιμή να παλέψω μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ για την κατάκτηση της Ελευθερίας. Αργότερα, την εποχή της Χούντας, μέσα από το Πατριωτικό Μέτωπο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας».
Στη συνέχεια αναφέρει: «Ομως για την πάντοτε ενιαία εθνικοφροσύνη και για σας που την εκπροσωπείτε μαζί με τα υπόλοιπα ΜΜΕ δεν έχουν καμιά σημασία οι όποιες πράξεις με αριστερό πρόσημο, ακόμα και οι πιο σημαντικές, όσο και αν αυτές βοηθούν και τιμούν την πατρίδα και το λαό μας. Ακόμα και την αναγνωρισμένη από εχθρούς και φίλους, ντόπιους και ξένους προσφορά μας στην ανάδειξη του νεοελληνικού πολιτισμού, την αγνοείτε επιδεικτικά.
Το μόνο που μετράει για σας είναι η ήττα μας στον Εμφύλιο και η ενόχλησή σας γιατί η ιδεολογία της Αριστεράς εξακολουθεί να υπάρχει, να δρα και να επιδρά ύστερα από τόσους και τόσους διωγμούς.
Εντάξει λοιπόν! Νικηθήκαμε και μπήκαμε στην γωνία! Τι άλλο θέλετε από εμάς εσείς οι νικητές και ξύνετε τις πληγές μας; Με το αίμα το δικό μας που συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάκτηση της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας τα πήρατε όλα! Κράτος, Κυβέρνηση, Παιδεία, Πολιτισμό, Στρατό, Αστυνομία, Τράπεζες, Τύπο, Τηλεοράσεις. Εμείς μείναμε στην γωνία, ουσιαστικά και πάλι (όπως στον Εμφύλιο) πολίτες β’ κατηγορίας.
Και από τον Στάλιν δεν θυμάστε παρά μόνο τα εγκλήματά του… Το μόνο που δεν άκουσα γι’ αυτόν είναι ότι με το πρωινό του έτρωγε τηγανητό ανθρώπινο κρέας. Για κείνον τον Στάλιν, τον Αρχιστράτηγο του Κόκκινου Στρατού με τις νίκες στο Στάλινγκραντ, στη Μόσχα, στο Λένινγκραντ και στο Βερολίνο, δεν έχετε τίποτα να πείτε;
Αν έλειπε ο Κόκκινος Στρατός και ο Στάλιν, τι θα είχαμε σήμερα; Αραγε το σκεφτήκατε; Ποιος θα εμπόδιζε τον Χίτλερ να γεμίσει την υφήλιο με χιλιάδες Αουσβιτς; Φαντάζεστε την Ελλάδα γεμάτη με στρατόπεδα εξόντωσης; Εκεί πάνω στην Ευρώπη και ειδικά στα ρατσιστικά κράτη, ξέρω γιατί πονάνε και τα βάζουνε με τον Στάλιν και τον κομμουνισμό. Γιατί νίκησε κατά κράτος τον πολυαγαπημένο τους Φύρερ. Τον Αδόλφο Χίτλερ!
Ομως εσείς εδώ, τι λόγο έχετε; Εσείς τους κομμουνιστές τους σκοτώνατε σαν μύγες. Με τις συμμορίες τύπου Σούρλα και Βρεττάκου. Με τα στρατοδικεία και τις εκτελέσεις 16.000, νέων κυρίως κομμουνιστών. Αγοριών και κοριτσιών. Με τα Μακρονήσια όπου μαρτύρησαν 100.000 Ελληνες κομμουνιστές. Με τα σφαγεία της Ασφάλειας, όπου βασανίστηκαν με τις πιο φρικαλέες μεθόδους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες.
Τι είμαστε λοιπόν όλοι εμείς, εγκληματίες ή θύματα; Και γιατί παλεύαμε; Δεν αγωνιζόμασταν τάχα για την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό; Μήπως μέσα από τις γραμμές μας ξεπήδησαν ο θρόνος, οι παρακρατικές οργανώσεις που σκότωσαν τον Λαμπράκη και η Χούντα; Για να μην αναφερθώ στους συνεργάτες των ξένων κατακτητών που πάνω τους στηρίχτηκε η Αμερικανοκρατία που ζει και βασιλεύει μεταμφιεσμένη σε Μνημόνια και Τρόικες που μας έχουν οδηγήσει στο χείλος της εθνικής καταστροφής».
«Πιστεύω ότι εύκολα μπορείτε να κατανοήσετε το θυμό μου, γιατί για μένα όπως και για χιλιάδες άλλους, η στράτευση και οι αγώνες μας κάτω από την Κόκκινη Σημαία αποτελεί την ιερότερη περίοδο της ζωής μας, που είχε ένα και μόνο στόχο, να κάνει τον Λαό μας ελεύθερο, ανεξάρτητο και ευτυχισμένο», καταλήγει ο Μίκης Θεοδωράκης.