Γεροβασίλη: Πανικός στη ΝΔ για τη μη περικοπή των συντάξεων
στην παρατήρηση “όλα δείχνουν πως η ΝΔ έχει σαφές προβάδισμα” απάντησε, «αντίθετα, εκείνο που διακρίνει κανείς είναι ο πανικός της ΝΔ για τη μη περικοπή των συντάξεων. Σε αυτήν είχαν επενδύσει την πιθανότητα να γίνουν κυβέρνηση».
Όσο διαφαίνεται πως μπορεί να μην υπάρξει μείωση συντάξεων και να βρεθεί κάποια άλλη φόρμουλα αντικατάστασης του επαχθούς μέτρου, φόρεσαν μαύρες πλερέζες στη Ν.Δ. Τους κόπηκαν τα γόνατα. ΄Εχασαν το καλύτερο βήμα για δημαγωγία και εξαπάτηση.
΄Οχι πως είναι περίεργο. Είναι τόσο ανήθικο κόμμα , που όμοιό του δεν έχει ξαναφανεί . Δείξτε μου ένα σύγχρονο κομματικό σχηματισμό στην Ελλάδα με χορηγούς εμπόρους ναρκωτικών και μεγαλόσχημους στο κόμμα υπόδικους για αισχρή δωροδοκία από μαφιόζικης συμπεριφοράς φαρμακευτικό κολοσσό! Να μην ξεχνάμε πως και ιστορικά η ελληνική Δεξιά πρόδωσε επανειλημμένα τον τόπο. Από τα σπλάχνα της βγήκαν οι ταγματασφαλίτες, οι Γερμανοτσολιάδες, οι δωσίλογοι και οι κουκουλοφόροι στην Κατοχή.
Είναι και ο κόσμος της Δεξιάς ανήθικος, ο απλός ψηφοφόρος. Η ιδεοληψία της φιλελεύθερης παράταξης είναι απάνθρωπη, ως αφύσικη. «Ο θάνατός σου η ζωή μου» είναι το βασικό συστατικό της..Το προσωπικό συμφέρον ο κυρίαρχος στόχος του Δεξιού οπαδού. Και ο πατριωτισμός του κίβδηλος και συμφεροντολογικός.
Γνωρίζει ποτέ κανείς στην ελληνική Ιστορία από τις τάξεις της…εθνικόφρονος παράταξης να ξεπήδησαν επαναστάτες, αγωνιστές, άνθρωποι που ανιδιοτελώς, αφιλοκερδώς και απλόχερα πρόσφεραν υπάρχοντα, αξιώματα, ακόμα και τη ζωή τους, σε κοινωνικούς αγώνες για ανθρωποκεντρικές αξίες; Υπάρχει ένας Νίκος Μπελογιάννης στη Δεξιά, ένας Νίκο Πουλατζάς;
Αν έχει κάποιους να παρουσιάσει η ελληνική κοινωνία, που συνεργάστηκε με τους Ναζί, είναι Χίτες και Μάυδες. Αντάρτης δεν πολιτογραφήθηκε ακόμα στην παράταξη που αποκαλείται και «επάρατη».
Αν είναι να πάρει την εξουσία ο Μητσοτάκης, δε θα διστάσει να υπονομεύσει την υπόθεσή της, έστω και προσωρινά, αναβολής της περικοπής των συντάξεων. Θα ήταν η καλύτερή του, αν πήγανε σε εκλογές με ένα συντετριμμένο συνταξιούχο που θα έβλεπε σήμερα πως η ζωή του μπήκε πλέον για τα υπόλοιπα χρόνια υποθήκη για να μη χαθούν τα κέρδη των δανειστών.
Αλλά ο γιος του αλήστου μνήμης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, βλέπει και μακροπρόθεσμα το κέρδος της περικοπής των συντάξεων από τώρα. Ως κυβέρνηση, μια τέτοια εξέλιξη, λύνει τα χέρια στην νεοφιλελεύθερη Δεξιά, αφού τις περικοπές θα τις είχε χρεωθεί η παρούσα κυβέρνηση. Και αυτή θα ήταν εκείνη που θα πλήρωνε πλέον το πολιτικό κόστος.
«Γαία πυρί μιχθήτω» η έτερη προσφιλής φράση της Δεξιάς, αν δεν εξυπηρετούνται τα κομματικά της συμφέροντα. Ο πατριωτισμός, η εθνικοφροσύνη, ο αντικομμουνισμός, η θρησκευτικότητα, όλα αυτά τα υποπροϊόντα του φυσικού πολιτισμού, οι τέτοιου είδους βάρβαρες επιδόσεις , ανήκουν σχεδόν ως αποκλειστικά χαρακτηριστικά στον οπαδό της Δεξιάς.
Ακόμα και όταν αιμάσσουσα και ρακένδυτη η χώρα έβγαινε από μια Κατοχή και έναν Ανταρτοπόλεμο, η ίδια παράταξη των δωσίλογων δε δίστασε το αμερικάνικο χρήμα του Μάρσαλ που δόθηκε για την ανοικοδόμηση της χώρας ,να το καταβροχθίσει εξ ολοκλήρου. Μέχρι σήμερα τα παιδιά και τα εγγόνια ξεκοκαλίζουν εκείνο το κλεμμένο χρήμα.
Ολέθρια και μοιραία παράταξη για τη χώρα. Και αμετάκλητα καταδικασμένη στο αδέκαστο δικαστήριο της Ιστορίας. Γι αυτό και η ίδια φροντίζει με ανήκουστη προκλητικότητα να παραχαράσσει και να πλαστογραφεί τις σελίδες της Ιστορίας με στρατευμένους κονδυλοφόρους. Μόνο που η γύμνια τέτοιων χειροκροτητών των Ράλληδων στην Κατοχή, του Παπάγου , του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αργότερα , είναι και ξετσίπωτη και χυδαία. Για τούτο εύκολα ορατή και εξοβελιστέα από τις δέλτους της αστράτευτης ιστορίας.
—————————————————–
1. Στέλεχος του Ρουβίκωνα καταγγέλλει πυροβολισμούς με τραυματισμό το βράδυ στα Εξάρχεια
Ένα περιστατικό με πυροβολισμούς και τραυματισμό μίας γυναίκας στην Πλατεία Εξαρχείων που συνέβη το βράδυ της Παρασκευής καταγγέλλει μέσω διαδικτύου στέλεχος του Ρουβίκωνα.
Σύμφωνα με όσα υποστηρίζει στη σελίδα του στο Facebook, λίγο πριν τα μεσάνυχτα ένα αυτοκίνητο σταμάτησε κοντά στην Πλατεία Εξαρχείων και ένας άγνωστος άρχισε να πυροβολεί προς την οδό Θεμιστοκλέους την ώρα που υπήρχε αρκετός κόσμος στην περιοχή.
Το στέλεχος του Ρουβίκωνα αναφέρει πως μια κοπέλα τραυματίστηκε ελαφρά στο πόδι και ότι της παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες στο κατειλημμένο κτήριο του ΒΟΞ.
Η καταγγελία συνοδεύεται από φωτογραφία, με τέσσερις κάλυκες από πιστόλι, που αναφέρεται ότι συνέλλεξαν μετά το περιστατικό άνθρωποι που βρίσκονταν στην περιοχή.
Το κείμενο καταλήγει με τη φράση «η κατάσταση πλέον στην περιοχή είναι οριακή αν υπάρξει κάποια στιγμή αντίδραση, μην βγούνε οι φιλελέδες και ορισμένοι ‘σύντροφοι’ και μας ‘πρήξουν τα συκώτια’. Συνεννοηθήκαμε;».
Αν η κατάσταση είναι οριακή στα Εξάρχεια, μόνο λόγω περιστατικών σαν το παραπάνω, τότε να μας απαντήσουν οι Ρουβίκωνες πώς θα χαρακτήριζαν την εικόνα μέσα στην πλατεία με…συντρόφους κραδαίνοντες στα χέρια τσεκούρια, βαριοπούλες και αλυσίδες; Κι ακόμα γιατί αυτό το συμβάν με τους πυροβολισμούς να είναι χειρότερο ή πο επικίνδυνο από το πρόσφατο του ξυλοδαρμού του οδοντίατρου στην ίδια περιοχή, επειδή το θύμα έκανε παρατήρηση στους δράστες να μη ρυπαίνουν κάτω από το παράθυρό του με τις φωνές, τις προστυχιές , τα καφάσια μπυρόνια και τους μπάφους που ανάβουν στις 9 το βράδυ και σβήνουν στις 9 το πρωί της άλλης μέρας;
Και ξέρουμε πολύ καλά τί λέμε. Συνεννοηθήκαμε Ρουβικωνάκια; Το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις. Σεις, εκεί στη τύφλα. Να βλέπετε μόνο την πλευρά που σας βολεύει.
2. Ο ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΠΟΥΛΗΣΕΙ 750.000 ΑΝΤΙΤΥΠΑ
Μπομπ Γούντγουορντ: Ο άνθρωπος που έκανε τον Τραμπ να τρέμει
Την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του πούλησε 750.000 αντίτυπα -αναμένεται ότι μόνο στις ΗΠΑ οι πωλήσεις θα ξεπεράσουν το ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Εκτινάχθηκε αμέσως στην κορυφή των πωλήσεων διεθνώς καθώς και στο Διαδίκτυο και οδεύει προς την ένατη επανέκδοσή του.
Το βιβλίο «Fear: Trump in the White House» υπογράφει ένα γνώριμο πρόσωπο, ίσως και αυτό να εγγυάται την επιτυχία του.
Ο Μπομπ Γούντγουορντ, ο πρώην δημοσιογράφος της έγκριτης Washington Post, είναι ο άνθρωπος εκείνος που μαζί με τον συνάδελφό του Καρλ Μπέρνστιν αποκάλυψαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 το σκάνδαλο Watergate, αναγκάζοντας σε παραίτηση τον τότε πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον.
Μεταξύ άλλων στο βιβλίο αναφέρεται ότι ο Τραμπ, μετά τη χημική επίθεση προς τον άμαχο πληθυσμό στη Συρία τον Απρίλιο του 2017, ζήτησε να δολοφονήσουν τον σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ.
«Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου αμερικανό πρόεδρο που να είναι τόσο αποστασιοποιημένος από την πραγματικότητα», υποστήριξε μεταξύ άλλων ο Γούντγουορντ μιλώντας στο δίκτυο NBC. «Αυτό δεν έχει αντιμετωπιστεί αρκετά σοβαρά… και θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της χώρας».
Ενδεικτικό είναι ότι ο πρώην δικηγόρος του Τραμπ, ο Τζον Ντάουντ, χαρακτηρίζει τον Τραμπ στο βιβλίο “ψεύτη από τα γεννοφάσκια του”. Παρότι δεν είναι το πρώτο –και προφανώς ούτε το τελευταίο–βιβλίο στους 20 αυτούς μήνες της παρουσίας του Τραμπ στην προεδρία που τον περιγράφει με μελανά χρώματα, η διαφορά είναι ότι ο “Φόβος” φέρει τη σφραγίδα της ποιότητας του Γούντγουορ
Ο Μπομπ Γούντγουορντ εκδίδει ένα βιβλίο κάθε περίπου δύο χρόνια. Ανάμεσα στα πρόσωπα που έχουν αποτελέσει αντικείμενο βιβλίου του είναι οι Μπιλ Κλίντον, Τζορτζ Μπους ο νεότερος και Μπαράκ Ομπάμα
Ο Τραμπ μπορεί να έχει χίλια ελαττώματα κι ακόμα περισσότερα απ΄όσα του καταλογίζει ο παραπάνω έμπορος της είδησης. Αλλά, σίγουρα δεν είναι ο χειρότερος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ο δημοσιογράφος με τις περγαμηνές παραπάνω, “τα πήρε κρανίο” με το νυν πρόεδρο (και όχι, ας πούμε με τον Τζορτζ Μπους το νεότερο, τον υπόδικο ως πρόεδρο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας) για ένα και μοναδικό λόγο. Ο Τραμπ, αν έχει μια αρετή, είναι γιατί ως αυθόρμητος, πετάει κατάμουτρα τη γνώμη του για σένα.
Και για τη βιομηχανία παραπληροφόρησης τα έχει πει χύμα ,σταράτα και σωστά. Βρώμα και δυσωδία . Την απάτη με τα fake news υπηρετεί ο Μπομπ Γούντγουορν .΄Ενας πανάξιος εκπρόσωπος της εμπορικής δημοσιογραφίας είναι αυτός ο λαλίστατος εκατομμυριούχος νταβατζής του Τύπου.
Και βέβαια,ως άξιος εκπρόσωπος του Συστήματος, κλείνει μάτια και αυτά στα μεγάλα εγκλήματα της χώρας του . Και πλασάρει ως τέτοια, τα… πταίσματά της.
Μέγας πατριώτης. Μόνο που ποτέ δε θέλησε να γράψει ένα κείμενο για να μας εξηγήσει,γιατί ο πατριωτισμός (και ο δικός του) είναι καταφύγιο απατεώνων.
3. «Δεν αποκλείεται η στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα», λέει ο γ.γ. του ΟΑΚ -Για ανατροπή Μαδούρο
Ο γ.γ. του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών δήλωσε ότι δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης στη Βενεζουέλα, για την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο.
«Σε ό,τι αφορά μια στρατιωτική επέμβαση με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος του Νικολάς Μαδούρο, πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε αυτή την επιλογή», είπε ο Λουίς Αλμάγκρο, επικαλούμενος παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχει διαπράξει ο ίδιος ο πρόεδρος και η κυβέρνηση της Βενεζουέλας εναντίον του λαού της.
«Μπροστά στα δεινά του λαού, την έξοδο (του πληθυσμού) που (η κυβέρνηση της Βενεζουέλας) έχει προκαλέσει, θα πρέπει πρώτα να γίνουν διπλωματικές ενέργειες, αλλά δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε οποιαδήποτε (άλλη) ενέργεια», τόνισε.
“Παλιά μου τέχνη κόσκινο” οι αμερικανικές επεμβάσεις σε ξένες χώρες. Φυσικά, σωστά και δίκαια όσα λένε, και όχι μόνο οι Αμερικανοί, για το καθεστώς Μαδούρο. Αλλά σαν τη Βενεζουέλα παλιότερα και τώρα, υπάρχουν δεκάδες χώρες που ζουν τον εφιάλτη της πείνας ,της αρρώστιας, της έσχατης πενίας.
Τί έκαναν, ας πούμε, οι Αμερικανοί για την Υεμένη,που είναι σε απείρως χειρότερη θέση από την Βενεζουέλα; ΄Η εκεί δεν τους παίρνει να κάνουν “ντου” ,επειδή μυρίζει μπαρούτι ; ΄Η επιλέγουν πού θα εισβάλουν με βάση την εκτίμηση των συμφέροντων τους, αν είναι ή όχι από τα πρωτεύοντα σε τέτοιες χώρες;
4. Αλέξανδρος Ζυγούρης: Ο γλύπτης του Καστελόριζου που περπατά ξυπόλητος και ζει χωρίς ρεύμα [εικόνες]
Το καράβι της γραμμής αποπλέει από το ανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Καθώς βγαίνει από το φυσικό λιμάνι του Καστελόριζου, μια λεπτή ανθρώπινη φιγούρα, μια ασκητική μορφή, σηκώνει τα χέρια του και αποχαιρετάει τον κόσμο που ταξιδεύει. Τον χαιρετάνε κι αυτοί.
Κάποιοι τον γνωρίζουν από παλιά. Κάποιοι τον γνώρισαν φέτος. Είναι ένας αποχαιρετισμός γεμάτος ένταση και πάθος. Όπως αποχαιρετούν τα μικρά παιδιά με τον αυθορμητισμό που τα διακρίνει. Είναι ένας αποχαιρετισμός όχι πικρός, αλλά σίγουρα στενάχωρος. Και ο κόσμος που ταξιδεύει και η ασκητική αυτή ανθρώπινη μορφή αφήνουν πίσω τους από κάτι. Ίσως αναμνήσεις, ίσως την αίσθηση της ελευθερίας, την ανίκητη αίσθηση του καλοκαιριού που φεύγει, ίσως την ικανοποίηση της γνωριμίας με έναν άνθρωπο που ζει όπως θέλει. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς πρέπει, χωρίς δήθεν, χωρίς προσχήματα. Ζει αληθινά, λιτά, όμορφα.
Αυτή είναι η ζωή του Αλέξανδρου Ζυγούρη, του γλύπτη του Καστελλόριζου, του «άγιου» όπως τον αποκαλούν ορισμένοι. Ο ίδιος πάντως αναρωτιέται «τι σχέση έχω εγώ με τους αγίους, επειδή περπατώ ξυπόλητος. Εξάλλου, τους αγίους τους ζωγραφίζουν με παπούτσια».
Ζει μόνο με όσα χρειάζεται, μόνο με τα απαραίτητα. Χωρίς ρεύμα, χωρίς έπιπλα. Όλη η οικοσκευή του είναι το ατελιέ του, τα έργα του. Το βράδυ σκαλίζει ή διαβάζει με λάμπες πετρελαίου
Ο Αλέξανδρος ζει στο Καστελλόριζο τα τελευταία τριάντα εννέα χρόνια, από το 1979 οπότε και πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στο ακριτικό νησί. Το ατελιέ του είναι το σπίτι του, είναι ο χώρος όπου δημιουργεί και εκφράζεται. Το θολωτό κτίσμα κυριολεκτικά στην είσοδο του λιμανιού, πάνω στα βράχια, καλωσορίζει ή αποχαιρέτα κάθε επισκέπτη του νησιού, που ανεβασμένος στο κατάστρωμα του πλοίου σφραγίζει το μυαλό του με την πανέμορφη εικόνα της μικρής κοινωνίας του Καστελλόριζου.
Το ατελιέ του μοιάζει με παρεκκλήσι, δεν είναι όμως σίγουρα. Είναι ένας χώρος συνάθροισης και επικοινωνίας για όσους θελήσουν να τον ανακαλύψουν. Να απομακρυνθούν λίγα μέτρα από τη γραφικότητα του παραλιακού μετώπου και περπατώντας στην άκρη του λιμανιού να φτάσουν μέχρι το μονοπάτι που θα τους οδηγήσει πρώτα στην υπαίθρια γκαλερί του γλύπτη και μετά στον προσωπικό του κόσμο. Εκεί, ο Αλέξανδρος Ζυγούρης θα τους αποκαλυφθεί, αφού πρώτα τους καλωσορίσει θερμά και τους ευχαριστήσει με φωνή βραχνή, με λόγια κοφτά. Η ψηλή λεπτή φιγούρα του δένει τόσο αρμονικά με την απλότητα του χώρου και συνάμα τη ζεστασιά που χαρίζει το χρώμα και η υφή της πέτρας που σκαλίζει.
Φέτος, το ατελιέ του απέκτησε μια νέα μορφή, αφού κατάφερε να σκαλίσει στο πίσω μέρος του τον βραχώδη τοίχο, δημιουργώντας το πουλί της σοφίας, την κουκουβάγια, ενώ ίσα που αρχίζει να σκιαγραφείται και η εικόνα του ανθρώπου που συλλογίζεται, την οποία θα ολοκληρώσει το επόμενο διάστημα.
Το ατελιέ του είναι ανοιχτό για όλους
Το ΑΠΕ – ΜΠΕ ταξίδεψε στην άκρη του Αιγαίου, για το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ιστορικού Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου «Πέρα από τα Σύνορα», που διοργανώνει το καθόλα δραστήριο Ελληνικό Ίδρυμα Ιστορικών Μελετών (ΙΔ.ΙΣ.ΜΕ.). Ορισμένες από τις θεματικές αφίσες του φεστιβάλ προτρέπουν τον επισκέπτη να επισκεφθεί το ατελιέ του Αλέξανδρου, να δει τα έργα του, να νιώσει την αύρα του και πραγματικά να θαυμάσει το λιμάνι του νησιού από την ομορφότερη γωνιά του.
Ο τρόπος ζωής του είναι συνυφασμένος με την τέχνη του. Απλός και λιτός, πάντα περπατάει ξυπόλητος στο βραχώδες νησί από άκρη σε άκρη, δίνοντας νόημα στον αδυσώπητο αγώνα του ανθρώπου, όπως λέει, «να φέρει το ασυνείδητο αντιμέτωπο με το συνειδητό», για τον ίδιο να δώσει σχήμα στην ύλη δαμάζοντας την πέτρα.
Το καλοκαίρι σκάλισε στον βραχώδη τοίχο του ατελιέ του το πουλί της σοφίας, την κουκουβάγια
Η γλυπτική γι’ αυτόν είναι η τέχνη της αφαίρεσης, για να μπορέσει ν’ αποκαλύψει την ουσία «όταν κοιτάζω έναν πέτρινο όγκο ψάχνω να βρω τι κρύβει μέσα του. Τότε αρχίζω ν’ αφαιρώ τα περιττά για να ξεκινήσει να φαίνεται η ζωτικότητά του». Η κουβέντα μαζί του διακόπηκε πολλές φορές από τις επισκέψεις που δεχόταν. Άλλοι για να τον γνωρίσουν, άλλοι για να ξεναγηθούν, κάποιοι άλλοι για να του πουν μια καλημέρα και να βουτήξουν από εκεί στα καθάρια νερά της θάλασσας που σχεδόν γλύφει το ατελιέ του. Με όλους ευχάριστος, χαμογελαστός, πνευματώδης αλλά και αινιγματικός.
Στα 16 του χρόνια φεύγει από το πατρικό του στην Ήπειρο. Κατεβαίνει στην Αθήνα και σπουδάζει μηχανολόγος μηχανικός. Εργάζεται σε μια μεγάλη επώνυμη γερμανική εταιρεία και εμπλέκεται στο συνδικαλιστικό κίνημα. Απογοητεύεται από την έλλειψη συνέπειας λόγων και έργων που επιδεικνύουν οι συνάδελφοί του συνδικαλιστές.
Στην Αθήνα όμως του αποκαλύπτεται η γοητεία και η ομορφιά της Τέχνης. Μ’ ένα φίλο του επισκέπτεται και γνωρίζει πολλές γκαλερί και εκθέσεις ζωγραφικής. Πάντα αυτοδίδακτος και πάντα ανήσυχος ζωγραφίζει κάποια λίγα έργα και τα πουλάει. Την τέχνη της γλυπτικής όμως την ανακάλυψε εξολοκλήρου μόνος του. Μέσα από τα βιβλία. Τεχνικές, πετρώματα, εργαλεία, όλα τα έμαθε μέσα από βιβλία και εγχειρίδια που προμηθεύονταν. Τα βιβλία ήταν και παραμένουν όμως και μια πηγή έμπνευσης για το δημιουργικό έργο του.
Κάποιες φορές επιστρέφει γι αλίγο στην πατρίδα του την Ηπειρο και μετά ξανά πίσω στο νησί
Η αναζήτηση, η επιθυμία να ταξιδέψει το μυαλό και να ζήσει ελεύθερος τον έφερε στο Καστελλόριζο.
– Γιατί εδώ, τόσο άκρη;
«Ήθελα να δω πως είναι να ζεις τόσο κοντά με κάποιον που θεωρείς εχθρό σου. Πως είναι να τον έχεις σχεδόν διπλά σου».
Ωστόσο, ο Αλέξανδρος είναι λάτρης των νησιών και το ομολογεί με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια «στο χωριό μου βλέπεις τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους. Τίποτα νέο, τίποτα καινούργιο. Στα νησιά όλα είναι διαφορετικά. Τα πρόσωπα και οι εικόνες εναλλάσσονται. Στο Καστελλόριζο απ’ όλους όσους έρχονται εδώ να με δουν όλο και κάτι καινούργιο παίρνω. Παίρνω τον πολιτισμό τους, μοιράζομαι τις εικόνες τους, τις ιδέες τους. Έχω περισσότερα ερεθίσματα, περισσότερες προσλαμβάνουσες. Όλα αυτά λειτουργούν ως έμπνευση για μένα».
Η τέχνη δεν του έδωσε ποτέ λεφτά, ακόμα και όταν έβγαζε από τη δουλειά δεν του χρειάζονταν τόσα «δούλευα πολύ στην Αθήνα, έπιανα δωδεκάωρα, έκανα υπερωρίες αλλά ποτέ δεν έμεναν λεφτά, λες και τα έχανα. Δεν πιστεύω στα λεφτά. Πέρα από την τέχνη δεν έχω κανένα άλλο πιστεύω. Δεν πιστεύω ούτε σε θεό ούτε σε δαίμονα» λέει χαμογελώντας.
Τα περιττά δεν έχουν αξία ούτε στη ζωή
Ζει μόνο με όσα χρειάζεται, μόνο με τα απαραίτητα. Χωρίς ρεύμα, χωρίς έπιπλα. Όλη η οικοσκευή του είναι το ατελιέ του, τα έργα του. Το βράδυ σκαλίζει ή διαβάζει με λάμπες πετρελαίου. Ένα φανάρι προστατεύει το φαγητό του κι ένα μικρό ραδιοφωνάκι που παίζει πάντα το Δεύτερο Πρόγραμμα είναι η μοναδική συντροφιά του. «Μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια δεν πιάναμε ούτε την ΕΡΑ», λέει με παράπονο, «στο νησί δε μπορούσαμε να πιάσουμε ελληνικό σταθμό. Είναι βαρβαρότητα αυτό».
Σε μια γωνιά τα εργαλεία της δουλειάς του, κι ένα κομμάτι λευκό μάρμαρο που ξεκίνησε να το δουλεύει. Τα λιγοστά περίτεχνα έργα του τα λούζει το φως του ήλιου που μπαίνει από ένα μικρό παράθυρο με σίδερα, το φεγγίτη και την ξύλινη πόρτα. Το δάπεδο και αυτό σκαλισμένο. Γεμάτο εικόνες, σύμβολα, μηνύματα. Σε μια γωνιά μια μικρή βιβλιοθήκη και δίπλα τα ρούχα του.
Η επικοινωνία με τους Καστελλοριζιούς τώρα πλέον σχεδόν ανύπαρκτη. Από επιλογή, από ανάγκη, από κατάληξη συναισθημάτων. «Όταν ήρθα, πριν σαράντα χρόνια, με καλοδέχτηκαν. Είχαμε επικοινωνία καλή. Μάλιστα, όσοι δεν θυμόντουσαν το όνομά μου με αποκαλούσαν «άγιο». Σήμερα, δυστυχώς δεν υπάρχει κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Παλιότερα όλα ήταν καλύτερα. Ο άνθρωπος ενδιαφέρονταν για την κοινωνία όχι μόνο για το άτομο του. Μαζεύονται βράδυ να πάρουν όλοι μαζί μια κοινή απόφαση και μέχρι να ξημερώσει το ξεχνούν. Παντού έτσι είναι».
«Εδώ, το Καστελλόριζο», συνεχίζει έχοντας αυξήσει την ένταση της φωνής του, «έπρεπε να είναι ο καθρέφτης της Ελλάδας. Έρχονται οι Τούρκοι για να δουν πως είμαστε, έρχονται οι ξένοι για να δουν πως ζούμε. Και οι άνθρωποι δεν δείχνουν το πρόσωπο που θα έπρεπε. Στο χωριό μου οι άνθρωποι μπορεί να είναι όπως θέλουν, εδώ όμως όχι. Οι κάτοικοι του νησιού πρέπει να είναι δυνατοί, όχι να κλαίγονται συνέχεια. Τριάντα οικογένειες είναι. Αυτοί θα φτιάξουν το μέλλον τους, πρέπει να νοιαστούν για τον τόπο τους, όχι να νοιάζεται μόνο η πολιτεία».
«Δεκάρα δεν δίνω για την υστεροφημία μου»
Στην πλατεία του νησιού, μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου δεσπόζει ένα μνημείο που φιλοτέχνησε ο ίδιος. Είναι το μνημείο όσων χάθηκαν στην πυρκαγιά που ξέσπασε μεσοπέλαγα στο ατμόπλοιο Empire Patrol, όταν στις 29 Σεπτεμβρίου 1945 μετέφερε πίσω στο νησί από το Πόρτ Σάιντ τους Καστελλοριζιούς που είχαν φύγει αναγκαστικά για να γλυτώσουν τα δεινά του πολέμου. Το πλοίο μετέφερε συνολικά 497 πρόσφυγες, ήταν η πολυπληθέστερη αποστολή από τις δυο που είχαν προηγηθεί και μετέφεραν πίσω τον κόσμο. Η φωτιά που ξέσπασε είχε ως αποτέλεσμα να πνιγούν τριάντα τρεις Καστελλοριζιοί, ανάμεσά τους δεκατέσσερα παιδιά.
Κάθε βράδυ παρακολουθεί ανελλιπώς τις ταινίες και τις παράλληλες δράσεις του 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ιστορικού Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου «Πέρα από τα Σύνορα» στο οποίο το ΑΠΕ – ΜΠΕ ήταν χορηγός επικοινωνίας. Θεωρεί ότι η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ και γενικός γραμματέας του ΙΔΙΣΜΕ, η καθηγήτρια στο Τμήμα Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, η χαρισματική Ειρήνη Σαρίογλου, θα φέρει πάλι στο νησί μετά από χρόνια την πνευματική και πολιτιστική αναγέννηση που τόσο έχει ανάγκη ο ακριτικός αυτός τόπος.
Ο Αλέξανδρος Ζυγούρης τους δύο, τρεις χειμωνιάτικους μήνες επιστρέφει για λίγο μόνο πίσω στο γενέθλιο τόπο του, την Ήπειρο, για να δει πρόσωπα οικεία, τα δυο μικρότερα αδέλφια του, να θυμηθεί ό,τι τον δένει με το παρελθόν που άφησε πίσω για να ζήσει το μέλλον που ήθελε και είχε τόσο ανάγκη. Αυτή η ανάγκη για ελευθερία, για δημιουργία, για επικοινωνία, για αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων, τον φέρνει πάντα πίσω στο Καστελλόριζο. Ο πορώδης ασβεστόλιθος δε θα αντισταθεί στο καλέμι και το σφυρί του, ακόμα και αν χρειαστεί να δουλεύει μέρα, νύχτα για να προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί.
«Δε με αφορά τίποτα όσον αφορά τη φήμη μου. Δεκάρα δεν δίνω. Σημασία έχει αυτό που κάνουμε να εμπνεύσει κάποιους άλλους, τις επόμενες γενιές, τους ανθρώπους μετά από εμάς κι ας περάσουν δεκάδες χρόνια. Να κάνουμε κάτι καλύτερο γι’ αυτούς που θα έρθουν να το δουν και να εμπνευστούν από αυτό».
«Νιώθω πληρότητα. Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Δεν μετανιώνω για τίποτα, ούτε για τους ανθρώπους. Αν γεννιόμουν ξανά την ίδια ζωή θα ήθελα να ζήσω».
Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ από το Ελληνικό Ίδρυμα Ιστορικών Μελετών (ΙΔ.ΙΣ.ΜΕ.) του φωτογράφου Γιώργου Δέτση και του συντάκτη του κειμένου του ΑΠΕ-ΜΠΕ Βασίλη Λωλίδη