1.α.Η Τρέμη έκανε το «θαύμα» της: Στο διεθνές «top 10» προσωπικοτήτων για το 2019 ο Μητσοτάκης!
Αν δεν παινέσουμε το σπίτι μας, θα πέσει να μας πλακώσει. Αυτό ισχύει βεβαίως για την Όλγα Τρέμη που θέλησε μέσω της εκπομπής της «10» στην ΕΡΤ να παρουσιάσει τα 10 πρόσωπα που διακρίθηκαν το 2019.
Όπως η ίδια είπε στην εκπομπή της -που όπως πάντα και σταθερά πατώνει- επέλεξαν τα πρόσωπα αυτά με θετικά κριτήρια καθώς ξεχώρισαν ή αναδείχθηκαν το 2019 στην Ελλάδα και τον Κόσμο.
Συντελεστές της εκπομπής παραμένουν ο Αντώνης Δελατόλας, ο Ηλίας Κανέλλης και η Κατερίνα Γαλανού…
Και για να συμπληρωθεί το πάνελ η κυρία Όλγα Τρέμη κάλεσε και δύο πιο… ανεξάρτητους δημοσιογράφους, δηλαδή έναν από το ΣΚΑΪ του Γιάννη Αλαφούζου, τον Παύλο Τσίμα και έναν από ΤΑ ΝΕΑ, του Βαγγέλη Μαρινάκη, τον Περικλη Δημητρολόπουλο.
Ανάμεσα λοιπόν σε Βλαντιμίρ Πούτιν, Εμανουέλ Μακρόν, Σάνα Μαρίν και άλλους μέσα στην παγκόσμια δεκάδα προσωπικοτήτων βρέθηκε και ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης του «νόμος, τάξη και κανονικότητα».
Σίγουρα το θράσος και η πολιτική χειραγώγηση δεν σας εκπλήσσει!
Έτσι λοιπόν ο πρωθυπουργός των διακοπών, των fake news, των ψεύτικων υποσχέσεων, των λάβαρων των μακεδονομάχων και του εναγκαλισμού με την ακροδεξιά, βρέθηκε στο διεθνές «Top 10» που μόνον η σημερινή ΕΡΤ υπό τις διαταγές του Μεγάρου Μαξίμου ξέρει…
β. Πέτερ Ερντλι: Ξοδεύουν χρήματα για να με φιμώσουν
Ο ρεπόρτερ μιλά στο Documento για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανεξάρτητη δημοσιογραφία στην Ουγγαρία.
«Ισως όλα όσα σας περιέγραψα να σας φαίνονται ξένα και μακρινά. Ισως να μη σας περνά από το μυαλό ότι όλα αυτά μπορεί να συμβαίνουν στα αλήθεια, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι συμβαίνουν… Kαι ότι μπορεί να συμβούν και στη δική σας χώρα». Με αυτή την πρόταση ο Πέτερ Ερντλι, ρεπόρτερ στο ανεξάρτητο ουγγρικό δημοσιογραφικό portal 444.hu, έκλεισε τον προηγούμενο μήνα την ομιλία του ενώπιον της Επιτροπής Πολιτικών Δικαιωμάτων, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το θέμα της ομιλίας του δεν ήταν άλλο από την κατάσταση των ΜΜΕ στην Ουγγαρία μετά την ανάδειξη του Βίκτορ Ορμπάν ως πρωθυπουργού. Οσα περιέγραψε στην επιτροπή προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις στη χώρα του και τα κυβερνητικά ΜΜΕ έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν «προδότη». Οπως δήλωσε ο ίδιος όμως στην αποκλειστική του συνέντευξη στο Documento, «η κυβέρνηση ξοδεύει πολλά λεφτά για να με εκφοβίσει. Ομως δεν έχω κάνει τίποτε λάθος».
Τον περασμένο Νοέμβριο όλοι αυτοί οι δισεκατομμυριούχοι επιχειρηματίες στους οποίους ανήκαν περισσότερα από 400 ΜΜΕ αποφάσισαν –την ίδια ημέρα– να χαρίσουν τα Μέσα τους σε ένα ίδρυμα. Ετσι αυτήν τη στιγμή η πλειονότητα των ΜΜΕ δεν βρίσκεται στα χέρια ενός μεμονωμένου επιχειρηματία αλλά ανήκει σε αυτό το ίδρυμα, το οποίο με κυβερνητικό διάταγμα έχει εξαιρεθεί από κάθε είδους έλεγχο. Το ίδρυμα διοικείται από ένα διοικητικό συμβούλιο εξόχως φιλοκυβερνητικό. Ουσιαστικά η κυβέρνηση, αφού πρώτα έδρασε εναντίον των ανεξάρτητων ΜΜΕ, στη συνέχεια δημιούργησε τη δική της μιντιακή αυτοκρατορία.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπα τα ανεξάρτητα Μέσα στην Ουγγαρία;
Χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη συστημική πρόκληση είναι η οικονομική πίεση. Αντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς, οι μεγαλύτεροι διαφημιστές δεν είναι τράπεζες ή αυτοκινητοβιομηχανίες αλλά το κράτος, το οποίο ξοδεύει συνήθως πολλά χρήματα για τη διαφήμισή του. Αυτό αποτελεί μεγάλη πρόκληση για την αγορά επειδή το κράτος διαφημίζεται αποκλειστικά σε φιλικά του ΜΜΕ και το κρατικό χρήμα που κατευθύνεται σε Μέσα που ασκούν κριτική είναι σχεδόν μηδαμινό. Σαν να μη φτάνει αυτό, ακόμη και οι ιδιώτες διαφημιστές είναι πολύ προσεκτικοί ως προς το πού δίνουν τα χρήματά τους, καθώς ξέρουν ότι αν χρηματοδοτήσουν κάποιο Μέσο που έχει κριτική στάση απέναντι στην κυβέρνηση θα προκαλέσουν την οργή της και θα υποστούν τις συνέπειες. Αυτός είναι ο πιο συστημικός τρόπος με τον οποίο εφαρμόζεται η οικονομική πίεση στην ελευθερία του Τύπου. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι τρόποι με τους οποίους η κυβέρνηση προσπαθεί να επιτεθεί στα Μέσα. Μέχρι πρόσφατα είχαμε πολύ καλό νομικό πλαίσιο προστασίας της ελευθερίας του Τύπου. Η κυβέρνηση όμως το τροποποίησε και πλέον είναι πραγματικά δύσκολο να αποκτήσεις πρόσβαση σε δημόσιες πληροφορίες αν δεν καταβάλεις ένα αρκετά σεβαστό χρηματικό ποσό. Σήμερα όλοι διστάζουν να πληρώσουν τόσα χρήματα για μια πληροφορία που μπορεί και να μην αποτελέσει πηγή είδησης. Ετσι γίνεται σαφές ότι η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να κάνει χρήση σωματικής απειλής ή να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή των δημοσιογράφων που ασκούν ερευνητική και κριτική δημοσιογραφία. Εχει διαφορετικούς, πιο αποτελεσματικούς και λιγότερο ακριβούς τρόπους για να τους κάνει να σιωπήσουν.
Δέχτηκες πολύ μεγάλη επίθεση από φιλοκυβερνητικά Μέσα, χαρακτηρίστηκες και προδότης. Τι εξακολουθεί να σου δίνει κίνητρο για να παραμένεις σε αυτήν τη δουλειά;
Καταρχάς να πω ότι δεν είμαι καλός σε τίποτε άλλο. Ολη μου τη ζωή δούλευα ως δημοσιογράφος και θα είχα πραγματικά πολύ σοβαρό πρόβλημα αν χρειαζόταν να κάνω κάτι άλλο. Είναι και κάτι άλλο όμως που με κάνει να επιμένω σε αυτήν τη δουλειά. Ξέρω ότι η κυβέρνηση ξοδεύει πολλά χρήματα για να με εκφοβίσει. Ομως δεν έχω κάνει τίποτε λάθος και δεν πρόκειται να της κάνω τη χάρη να αλλάξω επάγγελμα. Εχω συνηθίσει να δέχομαι απειλές. Αλλά, ξέρεις, κάποια στιγμή τείνεις να τα κανονικοποιείς όλα αυτά επειδή δεν έχεις άλλη επιλογή. Ζω εδώ που ζω και όλα αυτά, οι απειλές, οι δυσκολίες, οι παρεμβάσεις, είναι κομμάτι του τι σημαίνει να είσαι δημοσιογράφος.
***
Και οι δυο πρωταγωνιστές στα παραπάνω κείμενα,είναι υπάλληλοι της εμπορικής δημοσιογραφίας. Αυτό σημαίνει πως πληρώνονται για να γράφουν. Είναι η δουλειά τους. Κι ανάλογα, βγάζουν… παξιμάδι, ψωμί ή παντεσπάνι. Κι αν προσέξατε καλά, στα παράπονα του Ούγγρου δημοσιογράφου, κυρίαρχη είναι η διαμαρτυρία του για τις διαφημίσεις που πάνε σε ένα…πολυκατάστημα και δε μοιράζεται εξίσου η πίτα στην αγορά. Κι εδώ οι δικοί μας, το ίδιο πρόβλημα έχουν,αν παρακολουθείτε τα δρώμενα στον αγγελικό κόσμο των ελληνικών “Media”.
Δε μου λέει, επομένως, τίποτα , που Ούγγρος ρεπόρτερ δέχεται επιθέσεις από τους αντιπάλους του. ΄Οπως και ο συνάδελφός του εδώ Κώστας Βαξεβάνης (παράδειγμα φέραμε) από τα άλλα αστέρια στο συνάφι. Κατανοητό και…ηθικότατο στις τακτικές της Αγοράς.
Πάλι καλά που τον Ούγγρο δεν τον έχουν ακόμα στείλει στα θυμαράκια . Γιατί, όπως σε κάθε επιχείρηση στην Αγορά, οι ανταγωνιστές διαθέτουν και το μαφιόζικο κομμάτι τους και αν δεν μπορούν να λύσουν τις διαφορές τους με το Νόμο, το κάνουν με τον άλλο …παράνομο νόμο. Και δε μας εκπλήσσει, όταν οι εμπλεκόμενοι “λύνουν τς διαφορές τους με τέτοιες μεθόδους. Αυτά έχουν οι επαγγελματικοί ανταγωνισμοί και το χρήμα. Και δεν εξανάγκασε κανείς το δημοσιογράφο να διαλέξει αυτό το επάγγελμα. Πληρώνει κι αυτός βαρύ κόστος καμιά φορά, όπως ο μισθοφόρος στρατιώτης, ο αστυνομικός, ο…εναερίτης της ΔΕΗ. ΄Εχουν όλες ο δουλειές το ρίσκο τους.
Κατά κανόνα ,όμως η πλειοψηφία των μελών αυτής της συντεχνίας περνούν καλά. Και με πολλά προνόμια γενικώς. Κάποιοι μάλιστα κολυμπάνε στο χρυσάφι .Ειδικά, αν είσαι… παλιανθρωπότερος από τους άλλους. Το ταλέντο δεν παίζει κανένα ρόλο. Εκτός από την απάτη. Αν έχεις τέτοιο χάρισμα, πας μπροστά. ΄Οπως παντού, βέβαια.
Λέμε συνεχώς εδώ πως η μεγαλύτερη συμφορά ,τα πιο ανίκητα δεινά στον κόσμο, δεν είναι όσα συνηθίζουμε να κατατάσσουμε σε κλίμακες επικινδυνότητας. Π.χ η αλλαγή στο κλίμα, η πυρηνική ενέργεια, ο…Τραμπ και τα παρόμοια. Ο υπ΄αριθ 1 κίνδυνος, απότοκο του οποίου είναι όλα τα άλλα μεγάλα προβλήματα στον πλανήτη μας, εκπορεύεται από τη βιομηχανία παραπληροφόρησης. Οι ιδιοκτήτες της και οι υπάλληλοί της είναι η μεγαλύτερη απειλή των δύο τελευταίων αιώνων .
΄Οπως κάθε …σοβαρή επιχείρηση που έχει στόχο το κέρδος, έτσι και η εμπορική δημοσιογραφία έχει την ίδια ανάγκη . Τα (υπο)προϊοντα που πουλάει είναι τα γνωστά. Ακόμα και όταν φαίνεται πως πουλάει “καλό πράμα” Πως αγωνίζεται, ας πούμε, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πως βγάζει πύρινες καταγγελίες για τα δεινά του κόσμου,ή στηλιτεύει τις απάνθρωπες εξουσίες. Αλλά, κι αυτό, το κάνει πάλι γιατί είναι η δουλειά της. Να πουλάει τέτοια προϊόντα. Και βγαίνει καλό κέρδος κι από αυτή εκμετάλλευση της μπίζνας.
Δεν είναι όλοι στον κόσμο μαφιόζοι, ανήθικοι, διαπλεκόμενοι. Υπάρχουν κι αυτοί που είναι από την άλλη πλευρά. Οι έχοντες ευαισθησία για τα ατομικά δικαιώματα, το κλίμα , τα ατομικά δικαιώματα στα αυταρχικά καθεστώτα. Και τούτοι όμως χρειάζονται την… τροφή τους. Και η πάντα πρόθυμη εμπορική δημοσιογραφία έχει κι αυτά τα …βιολογικά προϊόντα στην πραμάτεια της. Σε κανένα δε χαλάει χατίρι, ο καλός επιχειρηματίας,αν είναι είναι να κερδίσει. “Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο”, άλλωστε.
΄Οσο η δημοσιογραφία παραμένει εμπορική και όχι ιστορική, δηλαδή εντελώς απαλλαγμένη από παντός είδους κέρδος, είναι μια επιχείρηση. ΄Οποιος έχει κότσια και υποστηρίζει πως ασκεί λειτούργημα (ναι, τόσο απατεώνες είναι οι δημοσιογράφοι που ισχυρίζονται κι αυτό), μένει μακριά από τον πειρασμό της μισθωμένης εργασίας, του κέρδους. Δεν είναι “επάγγελμα” η δημοσιογραφία. Ο δάσκαλός, ο γιατρός,ο δικαστής, ναι, μεν, ασκούν λειτούργημα και αμείβονται για το έργο τους ,αλλά δεν είναι το ίδιο με το δημοσιογράφο.
Η πληροφορία, η είδηση, η ενημέρωση, η κριτική είναι εντελώς διαφορετικές ενασχολήσεις από εκείνες της αφαίρεσης της χαλασμένης σκωλικοειδίτιδας ή της εκμάθησης στο παιδί να συλλαβίζει τα γράμματα. Αυτές είναι δουλειές, επαγγέλματα. Η δημοσιογραφία όχι.
Αν μείνε χωρίς εγχείριση ο ασθενής, θα πεθάνει. Και ο μαθητής χωρίς διδασκαλία,θα μείνε τούβλο.Κανείς δε θα πάθει τίποτα, όμως, αν καθημερινά δε μαθαίνει ποιος απατημένος σύζυγος “έσφαξε στο κότσι” τη “μοιχαλίδα”,ποια πριγκίπισσα γέννησε…γαλαζοαίματο, ποιος γκλαμουριάρης είπε την καλύτερη …χαζή ατάκα ή διαθέτει βίλα με χρυσό απόπατο. Κανείς δεν πεθαίνει από τέτοια έλλειψη “ειδήσεων”. Τέτοια σκουπίδια από τις χωματερές του “Τύπου”, με τα οποία τρέφεται ο κόσμος καθημερινώς, δεν πρόκειται να κάνουν τη ζωή του καλύτερη. Ακριβώς το αντίθετο.
Η πληροφορία, η είδηση έχουν προδιαγραφές “υγείας” ,που σημαίνει είναι απαραίτητο,αναγκαίο να διαδοθεί για να γίνει η ζωή καλύτερη ,να εμπεδώσει εμπειρία, γνώση, παραδειγματισμό, πολιτισμό. Ποιος (στους 100.000) ανώμαλος γονιός ασέλγησε στο παιδί του, δεν είναι είδηση, πληροφορία. Είναι λύμα από χαβούζα. Αλλά είναι γνωστό πως ο ορισμός της καλής δημοσιογραφίας είναι να μη θεωρείται είδηση, αν ένας σκύλος δάγκωσε άνθρωπο, αλλά (το σπανιότερο, ως ποτέ) συμβάν, άνθρωπος , αν δαγκώσει σκύλο.
Το 80% της ύλης των Μέσων παραπληροφόρησης είναι σκουπίδι. Κι αυτά χωματερές Και όσοι θεωρούν απαραίτητη αυτή την τροφή ,είναι σκουπιδοφάγοι. Η πληροφορία περνάει μέσα από υγιή φίλτρα, η κριτική απαιτεί νηφαλιότητα. Αλλά πάνω απ΄όλα, χρειάζεται υψηλής ποιότητας ανεξαρτησία, πρωτίστως από ιδεοληψίες και φυσικά από την…αθώα εργασιακή αντίληψη “εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν”.
Βεβαίως, δε θα αρνηθούμε και δε θα εμποδίσουμε την ύπαρξη τέτοιου “Τύπου”. Αρκεί να βάζουν,τουλάχιστον τη λέξη σε εισαγωγικά. .Ας μη μιλούν για δημοσιογραφία. Ας την πουν αλλιώς. “Η ώρα του κουτσομπολιού και της ελαφρότητας”.
Δεν είναι,άλλωστε, η μόνη επιχείρηση στον κόσμο που κάνε κακό. Ούτε μπορούμε, ούτε έχουμε καμιά διάθεση να παριστάνουμε τους Δον Κιχώτες , κυνηγώντας εν ματαίω παντός είδους χωματερές. Αυτές θα εξαφανιστούν από μόνες τους, όταν γεννηθεί ο φυσικός άνθρωπος. Στις υγιείς, αντιεξουσιαστικές, αταξικές ,άφυλες κοινωνίες.
Ως τότε, εμείς, δε θα τους αφήνουμε ήσυχους. Θα είμαστε συνεχώς με “υψωμένο δάχτυλο” στις βρώμικες αυτές βιομηχανίες παντός είδους. Του σεξισμού,της κατασκευής όπλων, των ναρκωτικών και τη χειρότερης όλων της παραπληροφόρησης.
Η δουλειά της Ιστορικής δημοσιογραφίας είναι,πέρα από άμισθη και , χωρίς κανενός είδους εξάρτηση. Επιλέγει, φιλτράρει την πληροφορία, την παραθέτει δίχως ψαλίδια η ψιμύθια και την αναλύει χωρίς κανενός είδους βαρίδι. Στόχος να βελτιώσει τη ζωή, σε ατομικό και γενικό επίπεδο, να στείλει ένα βήμα πιο μπροστά τον πολιτισμό.
Και μπορεί να το κάνει αυτό μέσα σε ελάχιστες γραμμές. Και όχι κάθε ημέρα, αν κρίνει πως δεν υπάρχει είδηση. Και φυσικά, χωρίς πηχυαίους τίτλος, ιλουστρασιόν παρουσία , τίγκα στη χρωματιστή φωτογραφία και το υπόλοιπο σκ@τό. Αλλά το σημαντικότερο, χωρίς χάλκευση της είδησης και εξαρτημένη κριτική. Τα κύρια και μόνιμα χαρακτηριστικά της παραπληροφόρησης.
2.Πρωτοφανής δικαστική απόφαση του Εφετείου Ανατολικής Κρήτης
Άλλοθι στη βία, και μάλιστα εναντίον των αδυνάμων, παρέχει δικαστική απόφαση στην Κρήτη για μια υπόθεση που είχε σοκάρει την τοπική κοινωνία τον Ιανουάριο του 2012 για την αγριότητα του δράστη σε βάρος του θύματος. Το περιστατικό εκτυλίχθηκε στο Τυμπάκι Ηρακλείου όπου ένας 39χρονος (τότε) πατέρας κακοποίησε σεξουαλικά τον 18χρονο φίλο της κόρης του επειδή δεν ενέκρινε τον δεσμό τους. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του παιδιού, ο 39χρονος τον είχε καλέσει για να μιλήσουν όταν έμαθε για τον δεσμό των δύο παιδιών.
Όταν συναντήθηκαν, ο πατέρας χτύπησε τον νεαρό με τα χέρια του σε όλο το σώμα αλλά και με μεταλλικό εργαλείο το οποίο μάλιστα χρησιμοποίησε για να βασανίσει το θύμα του στα γεννητικά όργανα, ενώ στη συνέχεια του έδεσε τα χέρια με αυτοκόλλητη ταινία και τον οδήγησε σε χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων με τη βοήθεια ακόμα δύο ατόμων. Εκεί ο πατέρας βίασε με σκουπόξυλο τον 18χρονο, ενώ ταυτόχρονα βιντεοσκοπούσε την πράξη του. Το παιδί κατέληξε βαρύτατα τραυματισμένο και σε κατάσταση σοκ στο νοσοκομείο όπου κατήγγειλε όσα συνέβησαν, τα οποία στη συνέχεια επιβεβαιώθηκαν και από την ιατροδικαστική εξέταση στην οποία υπεβλήθη.
Ο πατέρας του κοριτσιού τότε είχε διαφύγει τη σύλληψη στο πλαίσιο του Αυτοφώρου και παρουσιάστηκε έπειτα από διαπραγματεύσεις στις Αρχές. Στο πρωτόδικο δικαστήριο ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι ήταν ο 18χρονος που είχε κακοποιήσει το παιδί του, ενώ είχε υποβάλει και μήνυση εις βάρος του νεαρού για βιασμό της κόρης του, κατηγορία όμως για την οποία ο 18χρονος αθωώθηκε. Στον πατέρα το πρωτόδικο δικαστήριο επέβαλε κατά συγχώνευση ποινή κάθειρξης πέντε ετών και δέκα μηνών, για τις κατηγορίες του βιασμού, της σωματικής βλάβης και της παράνομης κατακράτησης.
Άλλη τροπή
Ωστόσο, η δίκη πήρε άλλη τροπή κατά την επανάληψή της σε δεύτερο βαθμό, πριν από λίγες μέρες στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Ανατολικής Κρήτης, όπου ο 46χρονος, σήμερα, δράστης κρίθηκε εκ νέου ένοχος αλλά του επεβλήθη ποινή–χάδι. Η δίκη έγινε κεκλεισμένων των θυρών λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα της υπόθεσης, ωστόσο σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά το δικαστήριο έκρινε πως ο δράστης διέπραξε τη σεξουαλική κακοποίηση του θύματος με σκοπό όχι τη δική του ικανοποίηση αλλά την τιμωρία και τον εξευτελισμό του νεαρού. Αν και από την πρόσφατη τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα δεν προκύπτει πουθενά ότι το αδίκημα του βιασμού τελείται μόνο αν ικανοποιείται ο δράστης, το δικαστήριο είχε άλλη άποψη και φάνηκε να υπερβαίνει τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο κάνοντας μια εντελώς ανεδαφική κρίση, παραβλέποντας το ρητά διατυπωμένο άρθρο 5, όπου ορίζεται πως «όποιος επιχειρεί γενετήσια πράξη χωρίς τη συναίνεση του παθόντος, τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα έτη».
Ωστόσο, με βάση το σκεπτικό της… «μη ικανοποίησης» στη συγκεκριμένη υπόθεση, η κατηγορία του βιασμού (που είναι κακούργημα) μετατράπηκε εντελώς αυθαίρετα σε παράνομη βία (που αποτελεί πλημμέλημα) και τέθηκε στο αρχείο λόγω παρέλευσης πενταετίας (σ.σ. έχουν πλέον παρέλθει επτά χρόνια από το περιστατικό). Επίσης στο αρχείο λόγω παραγραφής τέθηκε η κατηγορία της απλής σωματικής βλάβης και τελικά ο 46χρονος κρίθηκε ένοχος μόνο για την κατηγορία της παράνομης παρακράτησης για την οποία το δικαστήριο του επέβαλε ποινή φυλάκισης 15 μηνών με αναστολή και συνεπώς παρέμεινε ελεύθερος.
Αν και η υπόθεση με τον βασανισμό του νεαρού είχε προκαλέσει σοβαρές αντιδράσεις το 2012, καθώς υπήρξαν και φόβοι αντεκδίκησης από την οικογένεια του παιδιού, εντούτοις η αρχική καταδίκη και η βαριά τιμωρία στον δράστη άμβλυναν τις εντάσεις. Ωστόσο, η απόφαση του Εφετείου ανοίγει και πάλι τον ασκό του Αιόλου και αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό στο νησί καθώς στην ουσία επιβραβεύεται η «μάτσο» συμπεριφορά του Κρητικού πατέρα όταν νομίζει ότι κάποιος πειράζει την κόρη του και επιδέχεται πολλές διαφορετικές αναγνώσεις, ειδικά στην ενδοχώρα της Κρήτης.
***
- ” Η δίκη έγινε κεκλεισμένων των θυρών λόγω του ευαίσθητου χαρακτήρα της υπόθεσης, ωστόσο σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά το δικαστήριο έκρινε πως ο δράστης διέπραξε τη σεξουαλική κακοποίηση του θύματος με σκοπό όχι τη δική του ικανοποίηση αλλά την τιμωρία και τον εξευτελισμό του νεαρού”.
2.”Ωστόσο, με βάση το σκεπτικό της… «μη ικανοποίησης» στη συγκεκριμένη υπόθεση, η κατηγορία του βιασμού (που είναι κακούργημα) μετατράπηκε εντελώς αυθαίρετα σε παράνομη βία (που αποτελεί πλημμέλημα) και τέθηκε στο αρχείο λόγω παρέλευσης πενταετίας (σ.σ. έχουν πλέον παρέλθει επτά χρόνια από το περιστατικό). Επίσης στο αρχείο λόγω παραγραφής τέθηκε η κατηγορία της απλής σωματικής βλάβης και τελικά ο 46χρονος κρίθηκε ένοχος μόνο για την κατηγορία της παράνομης παρακράτησης για την οποία το δικαστήριο του επέβαλε ποινή φυλάκισης 15 μηνών με αναστολή και συνεπώς παρέμεινε ελεύθερος”.
Φτάνουν αυτά τα αποσπάσματα, για να αντιληφθούμε την παράνοια . Δεν είναι απλώς “εκτός τόπου και χρόνου” κάποιοι δικαστές με τις “κουφές” συχνά αποφάσεις τους. ΄Ετσι κι αλλιώς και η κοινωνία μας είναι παλαβή. Οπότε, έχει τους πολιτικούς, του δασκάλους,τους δικαστές,τους δημοσιογράφους που της αξίζουν.
Να σχολιάσουμε μόνο το ακόλουθο. Γιατί ο “βιασμός” (διάρρηξη “τρύπας-διείσδυση ” με στόχο τη σεξουαλική ικανοποίηση) είναι χειρότερη πράξη και τιμωρείται εξοντωτικά από μια άλλη σωματική κακοποίηση, ενός ματιού, ενός χεριού, οποιουδήποτε μέλους τους σώματος; Τί… αστείο είναι αυτό πως αν σε πιάσει ο αλήτης στο δρόμο σου, σε ακινητοποιήσει και σε πλακώσει (ή όχι στις φάπες), για να σου πάρει την τσάντα , αν συλληφθεί να φάει λίγους μήνες και ποτέ 10 χρόνια, αλλά, αν σου πειράξει … “τρύπα”, μπορεί να εισπράξει άνετα τα 10 αυτά χρονάκια,ως βαρύ… γενετήσιο κακούργημα;
Λέμε εδώ πάντα. Η σύγχρονη νομοθεσία, ακόμα και στις πολιτισμένες κοινωνίες, στηρίζεται αποκλειστικά στη θρησκευτική ηθική. Κανονική σαρία,δηλαδή. Και φυσικά στο…δίκαιο της ατομικής ιδιοκτησίας, του κληρονομικού δικαιώματος και της ….χρησικτησίας.