ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΠΟΝΤΙΩΝ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

 

 

α.  Γ ΙΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ
Δύο μηνύσεις κατά Φίλη για τη Γενοκτονία των Ποντίων

Δύο μηνυτήριες αναφορές κατατέθηκαν σε βάρους του Νίκου Φίλη, εξαιτίας των δηλώσεων που έκανε για τη Γενοκτονία των Ποντίων, με το σάλο που προκάλεσαν τα λεγόμενά του να μην έχει κοπάσει ακόμη.
Τη μία μηνυτήρια αναφορά την κατέθεσαν στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου τρεις βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Οι Γιάννης Σαχινίδης, Γιάννης Αϊβατίδης και Χρήστος Χατζησάββας ζητούν να να ασκηθεί σε βάρος του υπουργού Παιδείας ποινική δίωξη για παράβαση του αντιρατσιστικού νόμου.
Ακόμη, μηνυτήρια αναφορά σε βάρος του κ. Φίλη για τον ίδιο λόγο κατέθεσε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών ο ε.α. πλωτάρχης του Πολεμικού Ναυτικού Παναγιώτης Σταμάτης και ζητάει την άμεση και επείγουσα ποινική διερεύνηση του θέματος και την άσκηση ποινικής δίωξης – ενώ δηλώνει παράσταση πολιτικής αγωγής.

β. Οι Πόντιοι κατεβαίνουν στο Σύνταγμα -Διαδήλωση για τις δηλώσεις Φίλη

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος πραγματοποιεί στις 16.00 η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, μετά τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη, ο οποίος δεν αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Ποντίων.
Παράλληλα η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος εκφράζει τη δυσαρέσκειά της και για τη στάση της κυβέρνησης σε θέματα που αφορούν τον Ποντιακό Ελληνισμό.
Στην ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία αναφέρει: «Η παραμονή του αρνητή του χειρότερου Εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας, στο Υπουργείο Παιδείας προσβάλλει την ιστορική αλήθεια».

 «Κάποτε πρέπει επιτέλους να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους»

Εξοργισμένος ο Χάρρυ Κλυνν: Νίκο Φίλη είσαι το όνειδος της Αριστεράς!
Καταπίνουν την Ποντιακή κάμηλο οι αρνητές της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού» γράφει σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο συναισθηματικά κείμενο
Εξοργισμένος με τη δήλωση του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για την γενοκτονία των Ποντίων είναι ο γνωστός κωμικός Χάρρυ Κλυνν. Στο προσωπικό του ιστολόγιο ανέβασε ένα μακροσκελές κείμενο, με αναλυτικές αναφορές στην ιστορία της εξόντωσης του ελληνισμού του Πόντου, αλλά και τις θέσεις των Ελλήνων Ποντίων και του ίδιου προσωπικά για το ζήτημα.
Το κείμενο τιτλοφορείται «Αρνητή της ποντιακής γενοκτονίας Νίκο Φίλη, είσαι το όνειδος της Αριστεράς!»

Ο πατριωτισμός σε…βέρσιον Χάρρυ Κλυνν και των τριων Ναζί που υπέβαλαν μήνυση για παράβαση του…αντιρατσιστικού νόμου, “είναι το καταφύγιο των παλιανθρώπων, των απατεώνων”, όπως έλεγε ένας  σοφός Εγγλέζος. “Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” ήταν ανέκαθεν τα προσχήματα όλων των πολέμων. Ανεξάρτητα, αν οι αιτίες (εν πολλοίς) ήταν καθαρά οικονομικές (Μαρξ).

Πέρα απ΄αυτό στην Ελλάδα, ως γνωστόν, “είσαι ό,τι δηλώσεις”. Ο Τζιτζικώστας, οι Μιχαλολιάκοι Ναζί, ο Χάρρυ Κλυνν, Ο Καργάκος,  άλλοι Ελληνάρες, οπαδοί του Απόλλωνα Καλαμαριάς , της ΑΕΚ (σημειολογική η αναφορά) και σε όποιο άλλο όνομα ή ιδιότητα ακούνε οι πατριδοκάπηλοι, δήλωσαν  ιστορικοί και… τελείωσε το θέμα των Ποντίων.΄Ηταν, αποφάσισαν, γενοκτονία και δε σηκώνουν κουβέντα!

Εν τάξει, δεν υπάρχει χώρος για να επιχειρηματολογήσει και να πείσει κανείς ανεγκέφαλους και φανατικούς.  Ειδικά εκείνους που νομίζουν πως εκφέρουν αριστερό ή πατριωτικό  λόγο, αλλά στην ουσία και ο δικός τους έχει τα ίδια  γνωρίσματα του ναζιστικού με …ολίγον αριστερισμό για …κέτσαπ.

Λέγαμε στα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ:

“Στη συστηματοποιημένη γνώση, οι κανόνες κατακτησής της είναι αυστηρά προσδιορισμένοι και οι όροι επιτήδευσής της δεσμευτικοί για τους φορείς της. Η λαθρεπίβαση σε επαγγελματική συντεχνία, εξειδικευμένης γνώσης, είναι απαγορευμένη. ”Ελεύθερη είσοδος επισκεπτών” και κατάληψη γνωστικού χύρου, που ” de jure et ipso jure” ανήκει σε άλλους , δεν επιτρέπεται. Γιατί  ο κομπογιανιτισμός, ο πιθηκισμός, το δήθεν, δεν είναι απλώς κωμικές μεταμφιέσεις. ΄Εχουν πρωτίστως και επικίνδυνες παρενέργειες”.

 

Ασφαλώς, μια διάσταση αυτής της επικινδυνότητας είναι και η πρόσφατη ιστορική κρίση που ξέσπασε στη χώρα  και τα επακόλουθά της. Ξαφνικά, άπαντες οι ΄Ελληνες, αυτο-αναγορεύτηκαν σε ειδικούς και “σφάζονται”  μεταξύ τους για πράγματα που στην ουσία αγνοούν, όχι απλώς σε βάθος, αλλά και στην επιφάνεια.  Ας είναι.

Στη χώρα μας ,εδώ και συναπτές δεκαετίες, μιλούν (ή μάλλον ) κραυγάζουν, όσοι θα έπρεπε ή να ντρέπονται  και να σιωπούν ή να τους έχουμε εμείς “κόψει το βήχα” και να μην τολμούν να αρθρώσουν προσβλητικό και υβριστικό λόγο, ειδικά εναντίον της έννοιας΄ Ανθρωπος, των φυσικών, των απαρασάλευτων και των  αναφαίρετων αξιών της ζωής και της  Ιστορίας. Αλλά,  εδώ είναι η χώρα της “φαιδράς πορτοκαλέας”. ΄Ολα μπορούν να συμβαίνουν και στον καθένα. Ακόμα και τα πιο τραγικά και μάλιστα με εγγυημένη ατιμωρησία των δραστών τους!  Ας είναι, πάλι. Επί του θέματος τώρα.

΄Εχουμε  εθνοκάθαρση  ή  γενοκτονία  των Ποντίων; ΄Εγιναν έτσι τα πράγματα, όπως τα περιγράφει στην οργισμένη…ιστορικής αμετροέπειας ανάρτησή του  ο επί χρόνια (όντως  καλός)  γελωτοποιός, αλλά και  με   αριστερό άλλοθι να υβρίζει  γενικώς, τελευταία και…ναζιστικώς,   Β. Τριανταφυλλίδης  ή  Χάρρυ Κλυνν; ΄Η μήπως σωστά διαρρηγνύει τα… πλούσια, “βασιλικά” του ενδύματα δια την διαπραχθείσαν  ΄Υβριν Φίλη,  ο  Αποστόλης Τζιτζικώστας;

 

  Θα προσπαθήσουμε, με τη δυσκολία που  πάντα αντιμετωπίζει κανείς σε  ένα συνοπτικό, σαν κι αυτό, κείμενο, να προσεγγίσουμε την αλήθεια,  μέσα από τα  ιστορικά στοιχεία και τις πηγές της εποχής που διαδραματίστηκαν τα ιστορικά και συνάμα δραματικά εκείνα γεγονότα.

Κατ΄αρχήν, για να αντιληφθούμε τη διαφορά ανάμεσα στη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση θα πρέπει να διατυπώσουμε τους δύο όρους ,έτσι όπως τους συναντάμε εδώ και και κάποια χρόνια στην ιστορική, εθνολογική,  κοινωνιολογική, αλλά  και  τη νομική  τους διάσταση. Παλιότερα (και τουλάχιστον πριν το 1948) δεν παρατηρείται κάποια ιδιαίτερη αναφορά ή ειδοποιός διαφορά στους συγκεκριμένους όρους υπό τη σημερινή τους μορφή και ερμηνεία.

 

1. Η εθνοκάθαρη: Αποσκοπεί  στην  εθνική καθαρότητα ,στην ομο-ομοιο-γένεια ενός λαού με τη βίαιη  εκρίζωση- εκδίωξη  διαφορετικών εθνικών-εθνοτικών ή φυλετικών ομάδων, που ζουν στα ίδια εδάφη.

2. Η γενοκτονία: Δεν επιδιώκει την εκδίωξη από εδάφη των παραπάνω κατηγοριών, αλλά στην εξαφάνιση  εθνικών, φυλετικών θρησκευτικών ομάδων-συνόλων  με  τα εξής μέσα, όπως ορίζονται την Διακήρυξη του ΟΗΕ  της  9ης Δεκεμβρίου του 1948:

Την δολοφονία μελών της ομάδας αυτής
Την πρόκληση σοβαρών σωματικών ή ψυχολογικών τραυμάτων σε μέλη της ομάδας
Την ηθελημένη επέμβαση στις συνθήκες ζωής των ομάδων αυτών, με στόχο τον φυσικό αφανισμό τους
Την επιβολή μέτρων με στόχο τον εμποδισμό των γεννήσεων εντός της ομάδας αυτής
Την βίαιη μετατόπιση παιδιών από την ομάδα αυτή σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων».

Με άλλα λόγια, η γενοκτονία στην ουσία είναι νομικός όρος (επομένως έχουν και ποινικές συνέπειες οι δράστες), ενώ η εθνοκάθαρση είναι ένας γενικότερος,  με κύριο γνώρισμα την άρση  της ενοχής των δραστών και περιορίζεται σε  μετακινήσεις πληθυσμών, απελάσεις και άλλες όμοιες  δραστηριότητες για την απομάκρυνση του ανεπιθύμητου.  Αντίθετα, η γενοκτονία, είναι  ποινική περισσότερο (και ως εκ τούτου κολάσιμη) παρά ιστορική ορολογία, εμπερικλείει  τερατώδη φόρτιση και  εμπεριέχει, όπως είπαμε, αποκλειστικά έγκλημα, αίμα, αφανισμό, φρίκη.

Οφείλουμε, πάντως,  να διευκρινίσουμε πως και με όσα διευκρινίστηκαν δεν οροθετήθηκαν επακριβώς και απολύτως οι δύο έννοιες. Τα όρια δεν είναι πάντα ευδιάκριτα και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου μια εθνοκάθαρση εμπεριέχει και στοιχεία γενοκτονίας.

Για να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα παραπάνω, να αναφέρουμε συγκεκριμένα ιστορικά παραδείγματα:

1. Η καταστροφή της Χίου (1822) και των Ψαρών  (1824) από τον οθωμανικό στρατό. Πρόκειται για  γενοκτονία των συγκεκριμένων ελληνικών πληθυσμών στα νησιά αυτά,  που  οι κάτοικοί τους δημιουργούσαν σοβαρά προβλήματα στο Σουλτάνο με την πολεμική, ναυτική τους δραστηριότητα. Αλλά την ίδια εποχή, δεν πείραξε η Πύλη  (αλλά και σε όλη τη διάρκεια της σκλαβιάς) τους ΄ Ελληνες-Ραγιάδες , ως φυλή ή θρησκεία, ούτε εθνοκάθαρση επιχείρησε ποτέ. Επί μέρους γενοκτονίες  παρατηρήθηκαν, φυσικά, την εποχή της “σκλαβιάς”  με αφορμή τοπικές εξεγέρσεις προς  παραδειγματισμό-και σωφρονισμό, περισσότερο, των υπηκόων.

2. Οι σφαγές των Τούρκων από τους ΄Ελληνες στην άλωση της Τρίπολης (1821). Κι εδώ  οι  ΄Ελληνες υπό τον Θ. Κολοκοτρώνη, επιδίδονται σε όργιο σφαγής του τούρκικου πληθυσμού. ΄Εχουμε εδώ καθαρή περίπτωση γενοκτονίας.  Η επανάσταση του 1821, όμως, γενικώς δεν εμπεριέχει άλλες τέτοιες γενοκτονίες . Είχε  τα στοιχεία μιας εθνοκάθαρσης. Στόχος των εξεγερμένων  Ελλήνων ήταν να μετακινηθεί, να εκδιωχθεί ο τούρκικος πληθυσμός από τα “ιστορικά”  ελληνικά εδάφη.

3.  Οι  σφαγές των  Ποντίων (1915-1919)

Ξεκίνησαν από το 1915  με απώτερο στόχο την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου  από τα πάτρια εδάφη του. Πρόκειται για φανερή περίπτωση εθνοκάθαρσης, όπως αποδεικνύεται από πολλά ιστορικά στοιχεία, ακόμα και  από ελληνικά έγγραφα της εποχής, που διασώθηκαν και αφορούν το συγκεκριμένο ζήτημα.

Σε  έκθεση, για παράδειγμα, της ελληνικής πρεσβείας,  τον Ιούνιο του 1915, αναφέρονται τα εξής:  “Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα … “

Η έκθεση, γραμμένη από το πιο επίσημο, ΕΛΛΗΝΙΚΟ χέρι,  επιβεβαιώνει πως πρόκειται  οφθαλμοφανώς για εκτοπισμό των κατοίκων. Αν ήθελαν οι Τούρκοι  να  εκτελέσουν τους πληθυσμούς εκείνους, γιατί δεν το έκαναν επί τόπου στα χωριά τους ,αντί να τους μεταφέρουν χιλιόμετρα μακριά; Μεταφέρεις κάποιον, αν θέλεις να τον  εκδιώξεις από την  εστία του. Γιατί να προχωρήσουν σε   τέτοιες  κοπιαστικές επιχειρήσεις-πορείες και για τους ίδιους τους θύτες; Τί ευκολότερο θα ήταν ,αν επιδίωκαν γενοκτονία, η επί τόπου εκτέλεση και όχι η απομάκρυνση των Ελλήνων;

Το ίδιο συνέβη και το 1919, όταν ξεκινάει ο   νέος διωγμός του ελληνικού στοιχείου από το κεμαλικό καθεστώς. Και τούτος ο διωγμός  υπήρξε   πιο σκληρός από τον προηγούμενο και ήταν αυτός  που  έφερε και το τέλος του ελληνισμού  του Πόντου και της Ιωνίας.

Να σημειώσουμε εδώ και το εξής προς επίρρωση των παραπάνω:  Οι συνεχείς αυτοί  διωγμοί  αναγκάζουν τους ΄Ελληνες του Πόντου να αντιδράσουν.  Να απαντήσουν στη βία με τη βία.΄Ετσι, οι πιο θαρραλέοι και αποφασιστικοί, βγαίνουν  στο βουνό και ξεκινούν  αντάρτικο. Ο Κεμάλ μετά απ΄αυτή τη δυναμική αντίδραση των Ποντίων, δίνει εντολή να στηθούν έκτακτα στρατοδικεία τα οποία δίκαζαν και εκτελούσαν  μέλη της ηγεσίας   ή αντάρτες, σε περίπτωση σύλληψής τους.  Δεν έχουμε καμιά πληροφορία ή επίσημη αναφορά πως σε εκείνα τα δικαστήρια  δικάστηκε  άμαχος πληθυσμός.

Και μια άλλη σημαντική παρατήρηση: Τις παραμονές του Α΄ παγκοσμίου πολέμου οι ΄Ελληνες στον Πόντο είναι περισσότεροι από 700.000, Το 1923, περιορίζονται σε πάνω από 400.000 (σχετικό, πάντως ,είναι κι αυτό το νούμερο. Η απογραφή δεν έχει τα εχέγγυα μιας πραγματικής και ολοκληρωμένης απογραφής). Αλλά και τόσος πληθυσμός να διεσώθη και…πάλι καλά.   Δεν είναι μόνο οι θάνατοι από τις εκτελέσεις, τις αρρώστιες, την ταλαιπωρία, που ακολουθούν μια μετακίνηση ενός ολόκληρου πληθυσμού. Είναι  και η  αναγκαστική  “στείρωση”, η έλλειψη γεννήσεων στα περίπου 10 χρόνια που κράτησε ο ξεριζωμός των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου. ΄Ετσι εξηγείται και η δραματική συρρίκνωση του ποντιακού πληθυσμού στα χρόνια που ακολούθησαν τους διωγμούς.

Να μην ξεχνάμε, επίσης,  πως την ίδια γραμμή , ακολούθησε ο Κεμάλ και λίγο μετά, το 1922 ,στη Μ.Ασία.  Και πάλι εδώ έχουμε εθνοκάθαρση και όχι γενοκτονία. Ο Κεμάλ έκαψε την ελληνική συνοικία  στη Σμύρνη, κακοποίησε μέγα πλήθος του ελληνικού πληθυσμού, εξαπέλυσε  τρομοκρατία. Στόχος τους να εξαναγκάσει το ελληνικό στοιχείο να  εγκαταλείψει τα εδάφη εκείνα. Και το πέτυχε.  Οι ΄Ελληνες της Μ . Ασίας   αναγκάζονται να απομακρυνθούν από  τις πατροπαράδοτες εστίες τους, ξεριζώνονται για πάντα    και γίνονται   πρόσφυγες. Μόνο που η ταλαιπωρία τους συνεχίζεται και  στις νέες τους πατρίδες και για πολλά χρόνια. Αλλά, τώρα, διώκτες τους δεν είναι πια οι Τούρκοι, αλλά…΄Ελληνες γηγενείς!

4. Η γενοκτονία των Εβραίων  από τους Ναζί.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση γενοκτονίας. ΄Εχουμε την  εξόντωση έθνους, λαού, σε μεγάλους αριθμούς και μάλιστα με τρόπο εξευτελιστικό για την έννοια ΄Ανθρωπος.  Είναι η μεγαλύτερη γενοκτονία στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Περισσότερα από 5 εκατομμύρια Εβραίων εξοντώθηκαν.

5. Γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα.

Στις 11 Ιουλίου του 1995 οι σερβικές δυνάμεις, υπό τη διοίκηση του  ανθρωπόμορφου τέρατος Ράτκο Μλάντιτς, κατέλαβαν τη Σρεμπρένιτσα και  εξόντωσαν 8.000 Μουσουλμάνους ( άντρες και αγόρια). Είναι  η τελευταία από τις γενοκτονίες του 20 αιώνα .  Σ΄αυτή την περίπτωση  η γενοκτονία είναι ένα σκέλος της εθνοκάθαρσης, ένα μέσο που χρησιμοποίησαν οι Ορθόδοξοι εθνικιστές Σέρβοι, για να αναγκάσουν τους Μουσουλμάνους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Συμπεράσματα:  Τα όρια  εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας είναι ασαφή και σε πολλές περιπτώσεις η γενοκτονία είναι μέσο, “εργαλείο” εθνοκάθαρσης. Επομένως, η γενοκτονία μπορούμε να πούμε πως σε ειδικές περιπτώσεις  εμπεριέχεται στην εθνοκάθαρση.

Και ας έρθουμε στην ουσία. Σήμερα, τόσα χρόνια  μετά την εθνοκάθαρση  (και με πολλά στοιχεία γενοκτονίας) των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου, είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιούνται τα τραγικά εκείνα γεγονότα από πατριδοκάπηλους, εθνικιστές, ακροδεξιούς, Ναζί, για να χωρίζουν  τον κόσμο σε “στρατόπεδα”, τους λαούς σε αντιμαχόμενες μερίδες.  Τί άλλο εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή η ανακίνηση ενός τέτοιου ζητήματος;

Η ιστορική μνήμη είναι απαραίτητη,  αλλά μόνο όταν δεν  παράγει  φανατισμό και  μίσος.΄Οταν δεν τονίζει ούτε επιβάλει, έστω και δια λόγου τη διαφορετικότητα κάθε μορφής. Η ιστορική μνήμη  οφείλει να φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους και τους λαούς και όχι  να τους χωρίζει.

 Τα διδάγματα της Ιστορίας είναι  ευκρινή και δεν επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών. Το κύριο και βασικό μήνυμά της  είναι τούτο: Οι άνθρωποι   οφείλουν να ζουν χωρίς φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές και άλλες ταυτότητες.

Αλλιώς, αν συνεχίζουν να ταυτοποιούνται  μ΄αυτό τον τρόπο, αντίθετα από εκείνον  που όρισαν οι νόμοι της Φύσης, οι γενιές που έρχονται, δυστυχώς, θα ξαναζήσουν όμοια δράματα. Εθνοκαθάρσεων ή γενοκτονιών.

Και τί σημασία θα έχουν και τότε, όπως και την εποχή του ξεριζωμού των Ποντίων, οι διευκρινίσεις των ορισμών και των όρων;  Για θάνατο, δυστυχία, πόνο, εξευτελισμό ανθρώπων μιλάμε.  Σε τέτοιες περιπτώσεις οι λέξεις  “γράφονται”  με αίμα και πόνο  και καμιά αξία  δεν έχει ο ακριβής προσδιορισμό τους ή  η φόρτιση που εμπερικλείουν σ΄εκείνους που έχουν την πολυτέλεια και την τύχη  να μη ζήσουν τέτοια δράματα.