1. “ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ”
2. ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΑΚΤΙΒΙΣΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ
3. ΠΟΥΤΙΝ-ΤΡΑΜΠ .ΤΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟΥ
1. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ. ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Καλή επιτυχία στα παιδιά, αν και πολλοί (οι περισσότεροι ίσως) από τους υποψήφιους έκαναν λάθος επιλογή να ακολουθήσουν την εμμονική απαίτηση των γονέων τους για σπουδές την Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Να κάνουν τί; Φρακαρισμένη η αγορά από άνεργους επιστήμονες, διαφόρων ειδικοτήτων. Λογιστές, δικηγόροι, άλλα επαγγέλματα, ακόμα και γιατροί και δάσκαλοι, που κάποτε ήταν πιο εύκολο να βρουν δουλειές, σήμερα ούτε στον άλλον αιώνα δεν πρόκειται. Θα τελειώσουν κουτσά στραβά κι αυτοί οι φετινοί υποψήφιοι ένα τμήμα κάποιας σχολής και θα μπουν στην ουρά της αναμονής, όπως τόσοι και τόσοι. Αυτή θα είναι η κατάληξη με μαθηματική ακρίβεια.
Κι όμως, θα μπορούσαν να ασχοληθούν με χίλιες άλλες δουλειές. Προσοδοφόρες, άκοπες, με μέλλον και συνεχή ψυχική και οικονομική απόδοση. Αρκεί οι επιλογές να στηρίζονται στα δεδομένα της ελληνικής αγοράς. Η ατμομηχανή που τραβάει τα βαγόνια της εγχώριας οικονομίας μας είναι η γεωργία, η κτηνοτροφία, ο τουρισμός. Τα έχουμε ξαναπεί. Αλλά ο ΄Ελληνας, εκεί. Δεκαετίες τώρα. Πανεπιστήμιο το παιδί του … και ξερό ψωμί!
Το θέμα της ΄Εκθεσης παραπάνω είναι καλό και πολύ εύκολο στην ανάπτυξη για όλα τα … μαθησιακά -γνωστικά βαλάντια. Να παρατηρήσουμε μόνο το εξής. Λέει η εκφώνηση:
“Στην τελετή αποφοίτησης του σχολείου σας ως υποψήφιοι/ες φοιτητές/τριες και μελλοντικοί/κές επιστήμονες”
Προς τί η…πατριαρχική αντίληψη προσφώνησης με βάση το φύλο; Τί θα πει φοιτητές, φοιτήτριες; Πρόκειται για φοιητές, δηλαδή για ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Αυτή είναι η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ιδιότητα των υποψηφίων και όχι εκείνη των φύλων. Λέμε για παράδειγμα. Τη συναυλία παρακολούθησνα 3.500 άτομα. Δηλαδή, άνθρωποι. Δε μετράμε 2000 γυναίκες και 1.500 άντρες. ΄Αλλο, αν θέλουμε να προσδιορίσουμε πως στη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα (1995) οι Σέρβοι εξόντωσαν 8.000 αγόρια και άντρες.
Δεν είμαστε ακόμα στην εποχή του γυναικωνίτη και των ξεχωριστών παραλιών. Δεν είναι λεπτομέρεια, είναι ουσίας παρατήρηση. Και μάλιστα στο μάθημα της ΄Εκθεσης.
2. ΣΕΞ “ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ”
Μας πήρε τ΄αυτιά το περασμένο τριήμερο…ελληνικό γουηκέντ ο απέναντι με το ραδιόφωνο στη διαπασών να παίζει νυχθημερόν καψούρικα, λαϊκά τραγούδια σε απίστευτα συχνή επανάληψη, όπως αυτό που παραθέτουμε στη συνέχεια. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το συγκεκριμένο ενοχλητικότατο άκουσμα από τη βαρβαρότητα μουσικής και στίχου που το διέκριναν γι΄αυτό και έψαξα κάποια στιγμή από μαζοχιστική περιέργεια περισσότερο και το εντόπισα στοYouTube.
Από μουσική, η γνωστή ανατολίτικη μίρλα των ελληνικών τραγουδιών, ακόμα κι εκείνων που τα λένε…έντεχνα. Η γνωστή κλάψα, το μοιρολόγι, που ακουμπάει εξ ολοκλήρου, βέβαια, στα θεμέλια της βυζαντινής μουσικής, στους “δρόμους” του ορθόδοξου εκκλησιαστικού τροπάριου, που μας επιβλήθηκε ως μουσικό άσκουσμα παιδιόθεν και είναι από δύσκολο, ως αδύνατο, να απεξαρτηθούμε εντελώς ακόμα και σήμερα.
Να, οι στίχοι του περί ου ο λόγος σκυλαδικο-άσματος:
Δεν έχω όρεξη έξω να βγω
δε θέλω κανέναν μπροστά μου να δω
δεν έχω δύναμη ν’ αντιστθώ
δε θέλω με τίποτα ν’ ασχοληθώ
δεν έχει η ζωή μου κανένα σκοπό
το έχω πάρει απόφαση να μην συνεχίσω.
Ή μαζί σου ή θάνατος
ή με σένα ή τέλος
τη ζωή μου τη μίσησα
όλα πια τα σιχάθηκα
τα βαρέθηκα
τ’ αποφάσισα τέλος.
Δεν έχω όρεξη έξω να βγω
δε θέλω κανέναν μπροστά μου να δω
δεν έχω δύναμη ν’ αντισταθώ
δε θέλω με τίποτα ν’ ασχοληθώ
δεν έχει η ζωή μου κανένα σκοπό
το έχω πάρει απόφαση να μη συνεχίσω.
Αναζητώ στιχουργό και συνθέτη του φοβερού και τρομερού αυτού τραγουδιού και ποιος λέτε βγαίνει; Ο πολύς Νίκος Καρβέλας! Ναι, αυτός ο θορυβοποιός τραγουδοποιός και κριτής σε μουσικές ακαδημίες, καλλιτέχνης, υποδυόμενος τον διαφορετικό, τον ψαγμένο ,που όμως ψαρεύει σε ακροδεξιά ,καρατζαφερικά έλη, γνωστός περισσότερο για το προκλητικό τζέρτζελο σε όσα λέει και κάνει, παρά για τις καλές στιχουργικομουσικοσυνθετικές του επιδόσεις. Αλά δεν είναι ο Καρβέλας το θέμα μας.
«΄Ασματα» σαν αυτό, είναι σχεδόν το 90% του ελληνικού τραγουδιού, τα οποία πέρα από το βάρβαρο αισθητικά στίχο τους και την «ωχ και βαχ», σε “πλάγιο τέταρτο”, όπως είπαμε, μουσική τους επένδυση, έχουν ως μοναδικό, αποκλειστικό, κυρίαρχο θέμα τους, την καψούρα. Δηλαδή το σεξισμό. Αλλά με τέτοια συχνότητα, επανάληψη και ένταση και τόσο ολόιδια, μιας κόπιας προϊόντα, έτσι που να μιλάμε πια για κανονική πλύση εγκεφάλου. Σαν το μοναδικό ενδιαφέρον και σημαντικό πράγμα στη ζωή να είναι σήμερε το «πήδημα».
Κανένα άλλο ένστικτο δεν αφέθηκε σε πολλές περιόδους παρακμής της ανθρώπινης ιστορίας να παρασύρει σε τέτοια έκταση και ένταση υποβάθμισης τη ζωή του ανθρώπου, όσο το σεξουαλικό (π.χ Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εποχής Οκταβιανού Αυγούστου). Αλλά, δεν ήταν λίγες επίσης οι περίοδοι της Ιστορίας που το σεξ “τέθηκε εκποδών”, κυνηγήθηκε ως η κακιά μάγισσα, ως ανοσιούργημα, αμάρτημα των αμαρτημάτων, κυρίως υπεύθυνο ακόμα για την απώλεια του χριστιανικού παραδείσου (Μεσαίωνας).
Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξαν ιστορικές περίοδοι με ισορροπία και αποφυγή της σεξουαλικής κατάχρησης . Αντίθετα. Αλλά, αυτές οι περίοδοι ήταν ακριβώς εκείνες που κάποιες άλλες αξίες, για τον άνθρωπο και τις κοινωνίες της εποχής, είχαν επικρατήσει ,ως πρωταρχικές και υψηλές. Περίφημες είναι στο “Συμπόσιο” του Πλάτωνα οι αναλύσεις περί ΄Ερωτα, αλλά και οι υποδείξεις-συμβουλές για τη σεξουαλική συμπεριφορά του ανθρώπου-πολίτη της Αθήνας με σπουδαία τεκμηρίωση του φιλόσοφου Σωκράτη στον επιρρεπή στα σεξιστικά (και όχι μόνο) πάθη του μαθητή του Αλκιβιάδη.
Στις εποχές, όμως, της παρακμής και τη ηθικής κατάπτωσης (μη φυσικής συμπεριφοράς του ανθρώπου ), το αχαλίνωτο σεξουαλικό ένστικο σε αυτές τις κοινωνίες, κατανικούσε ακόμα κι αυτό της αυτοσυντήρησης, της ίδιας της ανάγκης για επιβίωση. Τί κι αν προσπάθησαν οι λογής “ροζ” συγγραφείς ,όπως ο Σαίξπηρ, να το καλλύνουν, να του προσδώσουν μια …πνευματικότερη διάσταση, να το πουν έρωτα, αγάπη και διάφορα άλλα τέτοια ηχηρά. Μόνο με το περιτίλυγμα χρυσόχαρτου πέτυχαν,όμως, να τα τυλίξουν.
Ο ΄Ερωτας και η Αγάπη είναι πρωτίστως καθαρός σεξισμός και ζωώδες ένστικτο. Οι λέξεις,οι όροι επινοήθηκαν απλά ως ωραιοποίηση, άμβλυνηση των…ανήθικων εντυπώσεων. Ο ανέραστος απόστολος Παύλος, μάλιστα, υπήρξε ο κατ΄εξοχήν διδάσκαλος της σημασίας της μονογαμικής αυτής και…υψηλής Αγάπης. (“Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα…ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. Προς Εφεσίους επιστολή. Και “η γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ἡ γυνή. Προς Κορινθίους Α΄επιστολή).
Επομένως, καθαρά και αυτούσια. Αν αφαιρέσεις τη …συνουσία, το σεξουαλικό δόσιμο, να ελέγχει, δηλαδή, ο ένας το κορμί του άλλου σαν να είναι αντικείμενο, δεν υπάρχει ΄Ερως, Αγάπη. Η πεμπτ-ουσία, εκεί που αρχίζουν και τελειώνουν όλα, είναι η ώρα της σεξουαλικής συνεύρεσης. Και όχι μόνο κατά την ώρα του σμιξίματος. Ο έλεγχος είναι απόλυτος και απόντος του ερώμενου. Και η σκέψη μόνο μη μονογαμικής, κατακτητικής συμπεριφοράς, είναι προδοσία, μοιχεία, αμαρτία! Το έχουμε σχολιάσει εκτενέστερα το θέμα αυτό παλιότερα σε κείμενό μας με τίτλο
«ΕΡΩΤΑΣ-ΑΓΑΠΗ: ΠΡΟΪΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ «ΠΛΥΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ» ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ (26/12/2011) |
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα:
Ο “ εραστής”, ως εκ της ιδιότητος του ερωτευμένου ,αποκτά το δικαίωμα να θεωρεί και να πιστεύει ότι ο έτερος “εραστής” αποτελεί ιδιοκτησιακό – “περιουσιακό” στοιχείο του. Μάλιστα, εκμηδενίζει στη συνείδησή του ή υποβαθμίζει την αξία των άλλων “αγαθών” που κατέχει γι΄αυτό είναι έτοιμος ακόμα και να τα θυσιάσει χάριν του “έρωτά” του. Η μεταμόρφωσή του όμως αυτή για το νουνεχή, τον έχοντα σώας τας φρένας ,δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια νευρωτική, θα έλεγαν οι ειδικοί ,κατάσταση, η οποία τον εξωθεί και τον παροτρύνει να επιδιώκει την ικανοποίηση σκοτεινών και βάρβαρων πτυχών του “Εγώ”, όπου προεξέχουν τα ατομικιστικά-εγωιστικά ένστικτα. Η α-φύσικη αυτή μετάλλαξή του ,όντως μπορεί να τον οδηγήσει να θυσιάσει και τη ζωή του για τον “εραστή”,την ίδια ώρα,που δε διανοείται, όμως, όχι να θυσιάσει τη ζωή του,αλλά ούτε να ασχοληθεί, έστω και στοιχειωδώς, με τις ανάγκες του συνανθρώπου του. Εκείνος δίνει ΜΟΝΟ και τα ΠΑΝΤΑ σε συγκεκριμένο πρόσωπο και για συγκεκριμένο σκοπό. Οι άλλοι δεν “υπάρχουν” ή είναι ήσσονος σημασίας η ύπαρξή τους. Το “σκοτεινό αντικείμενο του πόθου” καθίσταται μανία, τρέλα, απόλυτος σκοπός και τον απομονώνει από το κοινωνικό περιβάλλον και από τα κοινά κοινωνικά-πολιτικά προβλήματα. Ακόμα και η φυσική ανάγκη για πολυγαμία και αλλαγή “συντρόφου” στραγγαλίζεται και το γενετήσιο ένστικτό του ασκείται για να ικανοποιείται μόνο μέσω του “κτήματος”. Διακατέχεται από απόλυτο πάθος και καθοδηγείται μόνο από εκείνο . Δεν ησυχάζει αν δεν είναι σίγουρος πως δεν κινδυνεύει να “δραπετεύσει” ο συν-αιχμάλωτος . Οι ψυχολόγοι θα έλεγαν πως σ΄αυτή την περίπτωση έχουμε αφύσικη υπερ-ανάπτυξη του «ΕΓΩ».
Τα αναφέρουμε όλα τούτα, για να υπενθυμίσουμε πως και σήμερα οι κοινωνίες βρίσκονται εκτεθειμένες πάλι σε μια σεξιστική δικτατορία, μια εποχή αχαλίνωτης επικράτησης, μια αφύσικης σεξουαλικής συμπεριφοράς σε βάρος άλλων διαχρονικών και απαράγραπτων αξιών. Δεινή μάλιστα επέλαση έχει υποστεί η ίδια η Τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της, η οποία πλέον με την παραίτηση -παρέκκλιση από τους πραγματικούς στόχους της και την εκτροπή της σε πορνογραφική -σεξιστική βιομηχανία, έχει καταστεί μιά άνευ προηγουμένου αγορά του άγριου καπιταλισμού , με αμύθητα, παράλογα κέρδη.
Είναι ώρα για την ανάληψη ουσιαστικής, ακτιβιστικής, πολιτικής δράσης (σε επίπεδο πολιτικού λόγου και πράξης) για την καταπολέμηση της μάστιγας του σεξισμού, που οσημέραι γίνεται και χειρότερη, εξαιτίας της πλύσης εγκεφάλου που υφίστανται σήμερα τα μέλη των κοινωνιών. Ο σεξισμός, μαζί με την εξάρτηση από τις ουσίες, τον “οπαδισμό” σε όλες του τις μορφές και το κυνηγητό με κάθε μέσο του αισχρού κέρδους για την κατάκτηση του “αμερικανικου ονείρου” να μην ξεχνάμε πως είναι καλοδεχούμενα δώρα στις εξουσίες και τα ιερατεία, αφού όλες αυτές οι αφύσικες συμπεριφορές, οδηγούν το άτομο στην παραίτηση, την απολίτικη στάση, την κοπαδοποίηση, την αδράνεια, την αδυναμία αντίστασης και επαναστατικής δράσης.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Στο μυαλό του παγκόσμιου σύγχρονου ανθρώπου δεν κυριαρχούν, ούτε καν υπάρχουν τις περισσότερες φορές παραστάσεις, ιδέες, σκέψεις, που αφορούν τη ζωή στις άλλες της διαστάσεις, έξω από το σεξ. Ακόμα και το ίδιο το χρήμα στην καπιταλιστική του εκδοχή, έχει νόημα μόνο αν συνδέεται με την απόκτηση πλουσιότερης σεξουαλικής εμπειρίας.
Οπότε, οφείλουμε να μιλάμε πια για παγκόσμια δικτατορία του σεξισμού. Για πραγματική εισβολή και εξουσιαστική κατάληψη της βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών όλων των κοινωνιών του πλανήτη. Πρόκειται, δηλαδή, για επέλαση, για ύπαρξη πραγματικά μεγάλου κινδύνου, ανάλογου εκείνων που χαρακτηρίζουμε ως άμεσους και παγκόσμιας απειλής, όπως τα πυρηνικά, η αλλαγή του κλίματος και τα παρόμοια.
Ο καψούρης, ο ερωτευμένος τύπος, όπως τον επιβάλει και τον περιγράφει η κερδοσκοπική αντίληψη της μουσικής “τέχνης” του όποιου Καρβέλα ή Κραουνάκη, είναι σεξιστής. Με κανονική “λοβοτομή” στους διανοητικούς, αλλά και τους ψυχικούς του μηχανισμούς. Και ως γνωστό η εμμονή στην ικανοποίηση ενός οποιουδήποτε ενστίκτου έχει επικίνδυνες παρενέργειες (π.χ, η παχυσαρκία, η χωρίς μέτρο κατανάλωση τροφής).
΄Ατομα σε κατάσταση υποδούλωσης, καταστολής από το πάθος του έρωτα, δηλαδή του σεξισμού, τοποθετούν ως κέντρο του κόσμου το «σκοτεινό αντικείμενο του πόθου», τους στο οποίο στρέφονται αποκλειστικά και εμμονικά, αδιαφορώντας για οτιδήποτε και οποιονδήποτε άλλο. Είναι ακριβώς η φάση στη ζωή του ατόμου, που απολιτικοποιείται εντελώς και καθίσταται ανίκανο για κοινωνική προσφορά. Περιχαρακώνεται από πλήρη παραίτηση και παραδίνεται στην απόλυτη εξάρτηση από τις εμμονές, τις εντολές και τις διαθέσεις των ορμονών ή της παράνοιας του εραστή του.
Το σεξ, όπως και το φαγητό και όλες οι άλλες ενστικτώδεις ανάγκες του ανθρώπου για θήρευση ηδονής, δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν εννοείται να εισβάλουν κατακτητικά στη ζωή του ανθρώπου και να τον καθιστούν δούλο και υπήκοο. Πολύ περισσότερο να του αφαιρούν τη δύναμη για διεκδίκηση καλύτερου μέλλοντος. Ανθρωπινότερου και ανθρωποκεντρικότερου.
Και ο ερωτο-σεξιστικά “πυροβολημένος” είναι ο μοναδικός τελικά που δε θα μπορούσες να στηριχτείς πάνω του γι ΄αυτό που λέμε αλλαγή, επανάσταση, προσωπική ,πολιτική, κοινωνική. Σε τέτοια περίπτωση μιλάμε πλέον για έκθεση του ατόμου σε σοβαρή παθογένεια, που ακινητοποιεί, αδρανοποιεί εντελώς κάθε μορφή άλλης δράσης στη ζωή, πλην εκείνης της σεξιστικής του φόρτισης.
΄Ομως, από την άλλη, καθόλου διαφορετικός, ίσως και επικινδυνέστερα απολίτικος και ατομιστής, είναι και ο…πολυγαμικός σεξιστής. Η περίπτωση τούτη είναι πέρα από όλα και αντικοινωνική και ποινικά κολάσιμη. Ο σεξιστής αυτού του είδους, δεν έχει παρά μοναδικό μέλημα, σκέψη, κίνηση την ικανοποίηση της άρρωστης νοσηρότητας, του συνεχούς και αδιάλειπτου σεξ. Δεν μπορεί να επιβιώσει, να υπάρξει, να λειτουργήσει, να επιδοθεί σε άλλο στόχο ζωής, πέραν εκείνου. Μάλιστα ψυχιατρικά η συγκεκριμένη ασθένεια ορίζεται ως εθισμός στο σεξ και ως απόλυτη εξάρτηση από εκείνο.
Οι υπόλοιπες παρενέργεις αυτής της ψυχωτικής πλέον κατάστασης του ασθενούς, εξικνούνται από το βιασμό και τη σεξουαλική βία, που είναι ενδεχόμενο να ασκήσει ο δράστης, μέχρι τη νοσηρή και εγκληματική αντιμετώπιση-μεταχείριση του θύματος και αντικειμένου του σεξισμού του, που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο θάνατό του. Οι περίφημες κινηματογραφικές, αμερικάνικες κυρίως, ταινίες, τύπου “Η σιωπή των αμνών” και οι όμοιές της, είναι ένας αψευδής μάρτυρας της ανεξέλεκτης λαίλαπας που έχει ενσκήψει τις τελευταίες δεκαετίες στον πλανήτη και έχει σχέση με την αφύσικη, νοσηρή και παράλογη ικανοποίηση του σεξουαλικού ενστίκτου και τροφοδοτείται με πρωτοφανή ζήλο από τη βιομηχανία του ασύστολου κέρδους.
Ο Φρόυντ, όρισε πως στην προσωπικότητα του ανθρώπου 3 δυνάμεις κυριαρχούν στους διανοητικούς και ψυχικούς του μηχανισμούς. Το ego , το id και το super ego.
Το ego είναι η υγιής προσωπικότητα, η λογική, η σύνεση,ο διαιτητής. Το id είναι τα αδέσποτα ένστικτα, η ζωώδης ικανοποίηση επιθυμιών, οι σκοτεινές του πτυχές, οι βάρβαρες και διεστραμμένες επιθυμίες. Με “βόθρο ψυχής” τον παρομοίωσε ο πατέρας της ψυχανάλυσης. Το super ego συμπεριλαμβάνει , όσα μας επιβάλουν να κάνουμε οι άλλοι, οι κοινωνίες, τα ιερατεία, ο νόμος, η εξουσία. ΄Ο,τι επιβάλει το “ορθώς, κοινωνικώς φέρεσθαι”.
Και οι τρειςαυτές δυνάμεις βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο. Αν το ego καταφέρνει να ελέγχει ορθά και να κάνει κουμάντο στις άλλες δύο, μιλάμε για μια νορμάλ, φυσιολογική ,λογική, άρα υγιή προσωπικότητα. Όταν id και super ego υπερισχύουν, τότε έχουμε μπει στο δρόμο της ψυχασθένειας, της βαριάς παθογένειας,της εξάρτησης από τους ζωώδεις, τους αρχέγονους ψυχαναγκασμούς ή της απόλυτης υποταγής και συστοίχισης με το να κάνω ό,τι μου λένε, μου επιβάλουν οι άλλοι και όχι εκείνο που θέλω, με ικανοποεί και έχω ανάγκη εγώ ο ίδιος.
Η ισορροπία είναι το παν στη ζωή. Το μέτρο, ο έλεγχος είναι από τις σημαντικότερες επιταγές της Φύσης. Ουδείς έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στη ζωή, παρά μόνο η Φύση. Εκείνη έδωσε ως δέλεαρ για τη διαιώνιση , την ηδονή, το σεξ. ΄Οπως και την καλή γεύση, την απόλαυση στην τροφή. Η ίδια, όμως, όρισε υπέρτατο κριτή και φύλακα της ζωή του ΝΟΥ. Να διαφεντεύει όλα τα άλλα. Και κάθε ισχυρή ή όχι επιθυμία.
Νους. Το μεγαλύτερο δώρο της Φύσης στον ΄Ανθρωπο! Σήμερα,σε μια εποχή βιασμού του λογικού και του αυτονόητου, επομένως του φυσικού, η παράνοια, η διαστροφή,η παραίτηση τείνουν να κυριαρχήσουν, να επικρατήσουν ισοπεδωτικά στις κοινωνίες, αφήνοντας έτσι μεγάλο χώρο στις εξουσίες εύκολα και χωρίς αντίσταση να επιβάλουν τη θέλησή τους και να στεριώσουν τη δύναμή τους.
3. ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΝΤΟΥΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΓΚΕΪ»
Πούτιν σε Ολιβερ Στόουν: Δεν είμαι γυναίκα, οπότε δεν έχω κακές ημέρες
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε στον Ολιβερ Στόουν ότι γυμνάζεται καθημερινά και πως δεν έχει πάρει ούτε μία ημέρα… ρεπό ως πρόεδρος, επειδή είναι άνδρας και όχι γυναίκα.
«Δεν είμαι γυναίκα, οπότε δεν έχω κακές ημέρες», είπε ο Ρώσος πρόεδρος στον σκηνοθέτη, σε επεισόδιο του ντοκιμαντέρ σε τέσσερα μέρη, με τίτλο «The Putin Interviews». «Δεν προσπαθώ να προσβάλω κάποιον. Είναι απλά η φύση των πραγμάτων. Υπάρχουν συγκεκριμένοι κύκλοι της φύσης», συμπλήρωσε ο Πούτιν, ξεναγώντας τον Στόουν στο Κρεμλίνο.