- ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ…”ΦΥΛΑΤΤΟΥΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ”!
΄Ολα στη ζωή δεν είναι “μαύρο-άσπρο”. Τα περισσότερα δεν είναι. Το…απόλυτο είναι πως η σχετικότητα και το αβέβαιο,έχουν τον κύριο λόγο στη ζωή.
΄Ομως, υπάρχουν απαρασάλευτοι νόμοι και αναμφίρηστες αλήθειες που δεν υπακούουν σε αυτή τη διαπίστωση. Οι διαχρονικές και φυσικές αξίες ,όπως η ισότητα των ανθρώπων, η ελευθερία του ατόμου, το δικαίωμα ενός εκάστου να έχει πρόσβαση στη στέγη,την τροφή, την εργασία, την εκπαίδευση,τη δικαιοσύνη, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και άλλα συναφή,είναι αδιαπραγμάτευτα. Εδώ ,όντως, είναι “άσπρο-μαύρο”.Δεν ισχύει ναι, μεν,αλλά. Τέλος.
Η Αριστερά και ο Καπιταλισμός, αν διαφοροποιούνται σε κάτι είναι σε αυτό ακριβώς. Η Αριστερά στη ιδεατή της εκδοχή λέει πως σέβεται ή πρέπει να σέβεται τις αρχέγονες ,διαχρονικές αξίες,που αναφέραμε. Σε αντίθεση με τον Καπιταλισμό ,που φανερά και προκλητικά ασεβεί στη Φύση και στις ύψιστες αξίες. Αυτή είναι η ειδοποιός τους διαφορά.Και μέγα χάσμα μεταξύ των δύο.
Το καπιταλισμό τον εκπροσώπησε και συνεχίζει επάξια η Δεξιά-Ακροδεξιά και ο Ναζισμός. Την Αριστερά,όμως ουδείς κατάφερε ούτε να την εκπροσωπήσει, ούτε να ενσαρκώσει τα οράματά της. Ο σταλινισμός,το σοβιετικό καθεστώς και τα λοιπά, ανατολικά λεγόμενα, το παλιότερο και σημερινό της Κίνας, μπορεί μεν να εσεμνύνοντο πως είναι κομμουνιστικά, όχι μόνο δεν ήταν, αλλά, απείχαν πόρρω από την ιδεολογία του κομμουνισμού. Ο σοσιαλισμός-σοσιαλδημοκρατία επίσης. Ουδέποτε μπόρεσαν να διεκπεραιώσουν -πραγματώσουν τα ζητούμενα και τις αξίες της Αριστεράς.
Από τη άλλη,οι οπαδοί της Αναρχίας, δε μπόρεσαν να συμφωνήσουν ούτε μεταξύ τους σε βασικές και αυτονόητες αλήθειες, όπως στο κορυφαίο ζήτημα βία, αντιβία , πασιφισμός Το ίδιο και η ΄Ενοπλη Λαϊκή Βία με φορείς τους λεγόμενους “Αντάρτες των πόλεων, Μαρξιστές, Λενινιστές κυρίως, αλλά και Τροτσκιστές, Μαοϊκοί και άλλες τέτοιες, εντελώς πια ξεπερασμένες φράξιες και σέχτες.
Οπότε, είναι καιρός να σταματήσουν πια να ευδοκιμούν ο αδόκιμοι, ως ουδέποτε εφαρμοσμένοι στη πράξη όροι, Αριστερός, Κομουνιστής, Σοσιαλιστής, Αναρχικός, Αντάρτης πόλεων. Αν θέλουμε τους φορείς των διαχρονικών και απαρασάλευτων αξιών να τους αποκαλούμε κάπως, οπωσδήποτε ο πλέον αντιφατικός και ελλιπής χαρακτηρισμός είναι αυτός του Αριστερού σήμερα. “Κατ’ οικονομία”,διάκριση και διευκόλυνση από τη Δεξιά, βέβαια, έστω και κατ΄ευφημισμό, μπορούμε ακόμα να χρησιμοποιούμε τον όρο Αριστερά. Μόνο που δεν είναι,όπως είπαμε, τέτοια. Δεν υπήρξε ποτέ.
Σε λίγα χρόνια, είναι σίγουρο πως θα ατονήσει και θα ξεχαστεί αυτός όρος. Σε αντίθεση με τον όρο “Δεξιός”, που θα ισχυροποιείται. Αλλά σε αυτό το Δεξιό, αντίπαλο δέος πλέον , φορέας και ενσαρκωτής των οραμάτων της Αριστεράς σε μέγα εύρος, θα είναι ο Ακτιβιστής, ο μη συστημικός, ο ανένταχτος, ως άτομο ή σε συλλογικότητες. Και ακόμα πιο μετά, όταν πια θα έχουν καταρρεύσει όλες οι διαχωριστικές γραμμές ,οι κοινωνίες θα έχουν εξελιχθεί σε αντιεξουσιαστικές, αταξικές , άφυλες.
Προς το παρόν, και προς διευκόλυνση της ανάλυσης, ας αποδεχτούμε πως αυτή η ανάπηρη αριστερά (και πέρα) στην Ελλάδα σήμερα, εκπροσωπείται από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ , τους…ΡΟΥΒΙΚΩΝΕΣ (και λοιπούς μπαχαλάκηδες). ΄Ομως, αν δει κανείς τς συμπεριφορές των ανθρώπων που λένε πως υπηρετούν τις αξίες της Αριστεράς μέσα απ΄αυτούς τους κομματικούς ή παρεϊστικους σχηματισμούς, θα διαπιστώσει εύκολα πως η αντίφαση και η υποκρισία καραδοκούν να ανατρέψουν εύκολα τις αριστερές κορώνες που χρησιμοποιούν οι φορείς αυτοί της ελληνικής Αριστεράς σε σημείο κάποτε, που ,ακόμα και οι ίδιοι, να μην είναι σε θέση να ξεχωρίσουν το… δεξί από το αριστερό τους χέρι.
Πρόσφατα, στην Ελλάδα με το αιχμή το προσφυγικό-μεταναστευτικό,η Αριστερά έδωσε εξετάσεις και τις έχασε πάλι. Στη Μεσόγειο και το Αιγαίο πνίγονται μεγάλοι και παιδιά. Στον ΄Εβρο πυροβολούνται από ΄Ελληνες στρατιώτες πρόσφυγες πολέμου και εκτελούνται εν ψυχρώ. Οι υπόλοιποι ζουν , σχεδόν σε συνθήκες ΄Αουσβιτς, όπως έλεγε τις προάλλες Τούρκος υφυπουργός. Είναι ακριβώς αυτά που δε θα επέτρεπε ποτέ να συμβούν ούτε θα αποδεχόταν επ΄ουδενί ένας πραγματικός αριστερός.
Κι αντί αυτού, αντί η Αριστερά της Ελλάδας να ορθώσει ανάστημα ,αλλά και λόγο να αρθρώσει ανθρωποκεντρικό για το δικαίωμα του μετανάστη ,του πρόσφυγα,του κάθε ενός “ξένου” και “αλλοδαπού”, να περνάει σύνορα και να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες ζωής, τί έκαναν όλοι αυτοί οι αποκαλούμενοι εκπρόσωποί της ; Διέπραξαν ΄Υβριν!
Ο ακραιφνής ακροδεξιός πλέον Μ. Θεοδωράκης … συμπάσχει και συναγωνιά με τους παραστριατιωτικούς και τους “Ταγματασφαλίτες” του ΄Εβρου. Ο Αλέξης Τσίρας μας είπε πως καλώς, κάλλιστα ο Κούλης, ως “‘Ορμπαν” της Ελλάδας…”φυλάει Θερμοπύλες” στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Ο Δημ Κουτσούμπας και ο… αρχηγός του Ρουβίκωνα βλέπουν για τους χιλιάδες νεκρούς της Συρίας και τα εκατομμύρια πρόσφυγες, να φταίνε οι φονιάδες των λαών Αμερικανοί. Και σε καμιά περίπτωση ο Τσάρος και δικτάτορας της Ρωσίας με τα όπλα και το στρατό του οποίου επιτελέστηκε το μεγαλύτερο έγκλημα μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η αιματοχυσία της Συρίας.
Οπότε, όταν έχεις τέτοιους δηλωμένους “Αριστερούς” τι τους θέλει η Αριστερά τους Δεξιούς εχθρούς; Τους έχει στα πόδια της.
2. Κορωνοϊός: Καλά νέα από την Κίνα –Υποχωρούν δραστικά τα νέα κρούσματα, η ζωή επιστρέφει σταδιακά
Τα χειρότερα ίσως πέρασαν για την Κίνα, όπως θέλουν να ελπίζουν οι Αρχές της ασιατικής χώρας ανακοινώνοντας μια σημαντική πτώση των νέων κρουσμάτων του φονικού κορωνοϊού παράλληλα με την επαναλειτουργία δημόσιων χώρων και των νοσοκομείων εκστρατείας’
****
ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΙΛΗ ΣΗΜΕΡΑ;
΄Οχι, δεν είναι. Ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος (αποδεδειγμένα) “Κορονοϊός” είναι η βιομηχανία παραπληροφόρησης, που για τις δικές της κερδοσκοπικές ανάγκες, έχτισε το μέγα ψεύδος της επικινδυνότητας του ιού και έδεσε χειροπόδαρα τους ανθρώπους στον τρόμο, τον πανικό, τη σύγχυση, την απόγνωση.
Ο χειρότερος εχθρός του πολιτισμού και του πολίτη σήμερα είναι οι “κοντυλοφόροι”. Η αισχρή συντεχνία των δημοσιογράφων. Χειρότεροι και από απασφαλισμένη μπόμπα. Αποπροσανατολίζουν ,φανατίζουν, χειραγωγούν,τρομοκρατούν, μόνο και μόνο για τα “αργύρια”. Πολλά ή λίγα.
Η αλήθεια για τη πρόσφατη επιδημία, δεν είναι αυτή που παρουσιάζει το δημοσιογραφικό αληταριό, για να γεμίζει σελίδες και να εισπράττει κλικ και διαφήμιση. Η αλήθεια είναι η ακόλουθη:
1.Απίθανο φαίνεται να ξαμόλησαν κάποιοι εργαστηριακά τον ιό για να …καταπολεμήσουν τον υπερπληθυσμό! Πολύ περισσότερο να έχουν και το εμβόλιο και να μην τον βγάζουν στην αγορά. ΄Οχι, βέβαια, πως μια Νovartis δεν θα μπορούσε να το κάνει, αλλά είναι συνωμοσία, σενάριο, φαντασία, και δεν μπορούμε να το αναπαράγουμε, χωρίς χειροπιαστές αποδείξεις
2. Ο ιός υπήρχε, απλά δεν είχε εκδηλωθεί για άγνωστος λόγους. ΄Ομως, δεν είναι καθόλου χειρότερος από άλλους ιούς, πολύ περισσότερο από τη γρίπη. Την περασμένη χρονιά η γρίπη θέρισε στη Ευρώπη. Μόνο η Γαλλία μέτρησε 1.100 νεκρούς σε λίγους μήνες μέσα! Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία και Βοσνία Ερζεγοβίνη επλήγησαν επίσης την περυσινή χρονιά ,περισσότερο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Κι ενώ οι απώλειες ήταν περισσότερες και απείρως πιο επικίνδυνη η γρίπη από το σημερινό κοροϊνό, ο ΚιτρινόΤυπος είχε άλλες ασχολίες. Υπήρχαν θέματα τρομοκρατίας, επιθέσεις, άλλες καταστροφές και σχεδόν αδιαφόρησαν για τη μεγάλη τότε απειλή της γρίπης.
Σήμερα, που στην Ευρώπη οι νεκροί από τον κορονοϊό είναι ελάχιστοι, σε σχέση με τους περσινούς από τη γρίπη (όπως είπαμε, ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΤΟΥΣ 1.100!) οι φυλλάδες και τα βοθροκάναλα λύσσαξαν.΄Εσπειραν πανικό, τρόμο , απόγνωση. Σιχαμένη συντεχνία.
3. Ο κορονοϊός δεν είναι ακραία θανατηφόρος. Στους 100 που θα χτυπήσει ,οι 83 θα νοσήσουν ,αλλά θα γίνουν καλά. Πολλοί μάλιστα ούτε καν θα καταλάβουν πως μολύνθηκαν. . Ο ιός χτυπάει κυρίως ομάδες “υψηλού κινδύνου” και καταβεβλημένους οργανισμούς. Σε αντίθεση με τη γρίπη που θερίζει χωρίς κανόνες και εξαιρέσεις.
Δείτε την παρακάτω εκτίμηση, το Φεβρουάριο 2019, για τη γρίπη, κάνετε τους ανάλογους συσχετισμούς και βγάλτε συμπεράσματα.
“Ευρωπαϊκή επιδημία γρίπης: Τα χειρότερα έρχονται
Στη Ρουμανία, σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, τα θύματα έχουν ξεπεράσει τα 90, μεταξύ τους και ένα νήπιο, ηλικίας μόλις δύο ετών.
Στους επτά ανέρχεται ο αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στην Κύπρο, με τα τελευταία θύματα της γρίπης να είναι ένας άνδρας 34 χρονών και μια γυναίκα 75 χρονών.
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα
Στη χώρα μας μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, τα καταγεγραμμένα θύματα έφταναν τα 39 –μεταξύ των οποίων μια 5χρονη στην Κρήτη και ένα βρέφος.
Σε ΜΕΘ έχουν νοσηλευτεί 165 άνθρωποι από όλη τη χώρα, με εύρος ηλικίας από βρέφη έως και ηλικιωμένους 90 ετών. Όπως προειδοποιεί το ΚΕΕΛΠΝΟ, η δραστηριότητα της γρίπης στην Ελλάδα παραμένει σε αυξημένα επίπεδα, ενώ περισσότερο ανιχνεύεται ο επικίνδυνος υπότυπος Α(Η1Ν1)pdm09. Για τον λόγο αυτό τονίζεται η σημασία του αντιγριππικού εμβολιασμού ως ο καλύτερος τρόπος προφύλαξης από τη γρίπη
3. Γιατί χρεοκόπησε ο Λίβανος
Ο Λίβανος καταρρέει», είναι ο αγαπημένος τίτλος σε πλήθος δημοσιευμάτων των ημερών, αναφορικά με όσα συμβαίνουν στη Βηρυτό. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι ότι ο Λίβανος δεν καταρρέει τώρα, από τη στάση πληρωμών, διότι έχει καταρρεύσει προ πολλού, με ευθύνη της ανώτερης πολιτικής και οικονομικής τάξης της χώρας.
Μετά από μια πολυδαίδαλη περίοδο πολιτικής αναταραχής, οικονομικής δυσπραγίας και κοινωνικής έκρηξης, ο Λίβανος βρίσκεται σε διαδικασία χρεοστασίου σε ομόλογο ύψους 1,2 δισ. δολαρίων με προθεσμία πληρωμής την 9η Μαρτίου. Ο πρωθυπουργός Χασάν Ντιάμπ, εν μέσω συνεχιζόμενων διαδηλώσεων, ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα προχωρήσει σε διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του χρέους και δεν θα χρησιμοποιήσει τα ελάχιστα πια συναλλαγματικά αποθέματα για να το εξυπηρετήσει. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για την τρίτη χώρα με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον κόσμο (μετά την Ιαπωνία και την Ελλάδα), το οποίο αγγίζει το 170% του ΑΕΠ και εκτιμάται σε περίπου 92 δισ. δολάρια.
Τα προβλήματα της λιβανέζικης οικονομίας ξεκίνησαν εδώ και πολύ καιρό, όταν το 2018 άρχισε να επιβαρύνει τη χώρα ένας επικίνδυνος συνδυασμός: η εξάρτηση από τις εισαγωγές και η πρόσδεση της λιβανέζικης λίρας στο δολάριο, η οποία ισχύει από το 1997. Ο συνδυασμός αυτός άρχισε να πιέζει την οικονομία επειδή ανάγκαζε το Λίβανο να χρησιμοποιεί τα συναλλαγματικά του αποθέματα για να διατηρήσει τη σταθερή ισοτιμία με το δολάριο.
«Δεν έχουμε δουλειές, δεν έχουμε χρήματα, δεν έχουμε μέλλον»
Το δημοσιονομικό έλλειμμα αυξανόταν και η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Σαάντ Χαρίρι εφάρμοσε σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, με φορολογικές αυξήσεις και περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, ενώ σύναψε δάνειο 10,2 δισ. δολαρίων –υπό όρους φυσικά– με την Παγκόσμια Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. Παρόλα αυτά, η αγορά δεν μπορούσε επ’ ουδενί να προμηθευτεί συνάλλαγμα στην επίσημη τιμή, ήτοι περίπου 1500 λίρες το δολάριο, το οποίο στη ραγδαία αναπτυσσόμενη μαύρη αγορά ξεπέρασε σύντομα τις 2300 λίρες.
Στο πλαίσιο της προσαρμογής, το φθινόπωρο του 2019 η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέα μέτρα, μεταξύ των οποίων αύξηση του ΦΠΑ, ο οποίος θα έφτανε το 15% το 2022, καθώς και χαράτσι 20 σεντς στη χρήση τηλεφωνικών υπηρεσιών σε πλατφόρμες όπως το WhatsApp και το Facebook. Το χαράτσι αυτό στάθηκε η αφορμή για να ξεχυθούν μαζικά οι πολίτες στους δρόμους, φωνάζοντας χαρακτηριστικά συνθήματα, όπως «δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε» και «δεν έχουμε δουλειές, δεν έχουμε χρήματα, δεν έχουμε μέλλον».
Οι ανατιμήσεις σε είδη όπως τα καύσιμα και το ψωμί, η ανεργία που κάλπασε στο 25%, η προβληματική ηλεκτροδότηση, η ατέρμονη διαφθορά ήταν βασικά αίτια της κοινωνικής έκρηξης. Στην οργή τους συνέβαλε, τότε μάλιστα, η καταστροφή 15.000 στρεμμάτων δασικής έκτασης από τις πυρκαγιές του Οκτωβρίου, για τις οποίες η Βηρυτός χρειάστηκε τη συνδρομή πυροσβεστικών αεροσκαφών από την Κύπρο, την Ελλάδα, την Τουρκία και την Ιταλία. Η κυβέρνηση Χαρίρι ανετράπη και την πρωθυπουργία ανέλαβε ο ανεξάρτητος Χασάν Ντιάμπ.
Ο συνεχής δανεισμός
Πώς οδηγήθηκε, όμως, ο Λίβανος στη σημερινή κατάσταση; Μπορεί, άραγε, να συγκριθεί με την κρίση της Ελλάδας; Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του 2019, ο διευθυντής του Ινστιτούτου Στρατηγικών Υποθέσεων της Βηρυτού, Σαμί Ναντέρ, έβλεπε ομοιότητες με την Ελλάδα, παρατηρώντας δίδυμα ελλείμματα, δηλαδή έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και ταυτόχρονα έλλειμμα στον προϋπολογισμό.
Δηλαδή ο Λίβανος, από τη μια δεμένος στο δολάριο, από την άλλη βασιζόμενος στις εισαγωγές, δανειζόταν συνεχώς, αύξανε το έλλειμμά του και οδηγούταν νομοτελειακά στη χρεοκοπία. Το γιατί συνέβη αυτό, το εξηγεί με αρκετά γλαφυρό τρόπο η καθηγήτρια του American University στη Βηρυτό, Νισρίν Σαλτί, ιχνηλατώντας τον εξωτερικό δανεισμό του Λιβάνου από τη δεκαετία του ‘90 μέχρι σήμερα.
Όπως σημειώνει, «οι όροι δανεισμού επέβαλαν υψηλό κόστος εξυπηρέτησης στο κράτος, αφήνοντας λίγους πόρους να δαπανηθούν σε αναδιανεμητικές δράσεις». Επειδή, μάλιστα ο δανεισμός βασιζόταν στην έκδοση ομολόγων για την εγχώρια αγορά, και μάλιστα σε πολύ υψηλές αποδόσεις, έως και 36%(!), αυτό «οδήγησε στη συντήρηση της κερδοφορίας σε έναν οικονομικό τομέα: την εμπορική τραπεζική […]. Ελάχιστος από αυτόν τον πλούτο, ή καθόλου, δεν πέρασε στους άλλους τομείς».
Ένας παρασιτικός τραπεζικός τομέας
Οι τράπεζες δεν ενδιαφέρονταν να προσφέρουν επιχειρηματικά δάνεια ή να συμμετάσχουν σε επενδυτικά προγράμματα, αρκούμενες στο εύκολο κέρδος των κρατικών ομολόγων. Είναι ενδεικτικό ότι τα κέρδη των 14 μεγαλύτερων τραπεζών στο Λίβανο, το 2015, έφτασαν το 4,5% του ΑΕΠ, την ώρα που στις ΗΠΑ το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνά το 0,9% και στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1%!
Οι πληρωμές των τόκων για τα ομόλογα που διακρατούν οι τράπεζες έφτασαν να απορροφούν τα 9 από κάθε 20 δολάρια που δαπανά η κυβέρνηση. Εν τω μεταξύ, όχι τυχαία, το φορολογικό σύστημα στο Λίβανο είναι διαμορφωμένο έτσι που επιβαρύνει ανισομερώς τους πολλούς, με έμμεσους φόρους σε προϊόντα και υπηρεσίες, και πολύ λιγότερο το ατομικό εισόδημα ή τα κεφαλαιακά κέρδη.
Το φαινόμενο αποτυπώθηκε και στην εισοδηματική ανισότητα, επισημαίνει η Σαλτί: το 2017 έφτασε λοιπόν το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού του Λιβάνου να κατέχει το 25% του εθνικού εισοδήματος(!). Καταλαβαίνει κανείς ότι, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οριζόντιες αυξήσεις φόρων, όπως στο ΦΠΑ που πήγε από 10 στο 11%, επιβάρυναν ακόμα περισσότερο τα λαϊκά στρώματα.
Ωρολογιακή βόμβα
Η αναδιάρθρωση, που βλέπουμε σήμερα, είχε πέσει στο τραπέζι εδώ και καιρό. Αλλά οι δανειστές, φυσικά, την απέρριπταν και η κυβέρνηση δεν έκανε καμία παρέμβαση που θα επηρέαζε τα έσοδα των τραπεζών. Αλλοδαποί οίκοι και επενδυτικές τράπεζες όπως η Merrill Lynch προειδοποιούσαν, τότε, ότι «αναδιάρθρωση των eurobonds (σ.σ.: ομόλογο σε ξένο νόμισμα) θα διέλυε το κεφάλαιο των τραπεζών, θα έθετε σε κίνδυνο την πρόσδεση στο δολάριο και θα επηρέαζε την εμπιστοσύνη των καταθετών».
Αργότερα, οι εγχώριοι τραπεζίτες αποδείχθηκαν ακόμα πιο αδιάλλακτοι, καλώντας την κυβέρνηση να πάρει επείγοντα μέτρα για να μην αθετηθεί η πληρωμή στα eurobonds του Μαρτίου. «Μια αναδιάρθρωση θα βοηθούσε στη μείωση του ελλείμματος χωρίς δρακόντεια μέτρα λιτότητας, διορθώνοντας μια κληρονομιά που έκανε τους φορολογούμενους του Λιβάνου να ματώνουν προς όφελος των τραπεζών […]».
Αυτή η κληρονομιά, καταλήγει η Σαλτί, «επιτάχυνε το μέτρημα μιας ωρολογιακής βόμβας». Κατόπιν αυτών, δικαιολογημένα ο νυν πρωθυπουργός, Ντιάμπ, έθεσε το ερώτημα στο διάγγελμά του: «Πώς μπορούμε να πληρώσουμε τους δανειστές μας στο εξωτερικό όταν οι Λιβανέζοι δεν μπορούν να πάρουν χρήματα από τους λογαριασμούς τους;».
Βεβαίως, για το λαό του Λιβάνου, τίποτε δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η στάση πληρωμών και η φαινομενική αλλαγή πολιτικής δεν σημαίνουν ότι η κυβέρνηση θα ακολουθήσει ένα άλλο οικονομικό μοντέλο, όπως αυτό που ακολουθεί η Αργεντινή, μετά την πτώση του Μάκρι. Εάν, για παράδειγμα, στραφεί στο ΔΝΤ –για πέρα από τεχνική βοήθεια– όπως συμβούλευαν πέρυσι οι ξένοι πιστωτές του Λιβάνου, ενδέχεται να επαναληφθεί ο φαύλος κύκλος του δανεισμού, της λιτότητας και της διάλυσης του κοινωνικού ιστού.