ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ
1. Η Αμερική επέστρεψε»… σε εποχές Ψυχρού Πολέμου
***
Το πιο σιχαμένο χαρακτηριστικό των κοντυλοφόρων είναι πως οι μεν γλείφουν εκεί που φτύνουν οι …δεν! Και αντιστρόφως. Κριτήριο πάντα επιλογής της αηδιαστικής αυτής ενασχόλησης , το “διάφορο”, η κονόμα. Ιδεολογία δεν έχουν. Αλλάζουν αφεντικά στο λεπτό. Δεν κωλώνουν ,δεν έχουν άλλες αναστολές. Σε όποιον τους ταϊζει…ξεβρακώνονται.
Θα πεις σε όλους τους εργασιακούς χώρους τα ίδια συμβαίνουν.΄Οπου τρώει ψωμί ή παντεσπάνι, ανάλογα, ο καθένας, πάει. Ναι, δεν το αμφισβητούμε. Αλλά, άλλο να αλλάξει αφεντικό ο ψήστης στα σουβλάκια και να πάει στο απέναντι μαγαζί που πληρώνει καλύτερα, κι άλλο ο Μιχάλης Τσιντσίνης. Τον θυμάμαι που ξεσπάθωνε κατά του Μητσοτακέικου παλιότερα στα ΝΕΑ. Πολέμιος και οχτρός πρώτος. Και σήμερα, εκστασιάζεται η άθλια πένα του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του ιδεολογικά “παχύδερμου” Παπαχελά για το φοβερό και τρομερό έργο που φέρει εις πέρας το νέο αφεντικό της φαμίλιας .
Επαγγελματίας ψεύτης. Κογιόνης. Το έχετε ξανακούσει; Παίρνει μισθό , για να εξαπατά, να κοροϊδεύει, να κάνει τη μέρα νύχτα.
Και τι καλός και τι επιτυχημένος πρωθυπουργός αυτός ο Κούλης του. Και ας μετράει και ο ίδιος τα εγκλήματα μιας εντελώς αποτυχημένης και εγκληματικής κυβέρνησης. Τα ξέρει, μόνο στραβός δεν τα βλέπει. Σε τούτο το συνάφι , όλοι τους έχουν μάτια 14, δεν τους γελάς. Ξέρουν πάντα με ποιους έχουν να κάνουν.
Κι αυτό είναι το πιο αηδιαστικό. Το πλέον ασεβές. Ρίχνουν τα άγια τοις κυσί. Λατρεύουν μόνο “Μαμωνά” ,ομνύουν στο όνομά του και…”γαία πυρί μιχθήτω” για τα άλλα.
Βέβαια, ο νέος κοντυλοφόρος της Καθημερινής δεν είναι η εξαίρεση. Σε αυτή την πρόστυχη επιχείρηση γκεμπελισμού, προπαγάνδας, ψεύδους και αποπροσανατολισμού είναι όλοι τους “Τσιντσίνης”. Δεν έχουν ιερό και όσιο. Πουθενά αλλού το χρήμα δε δείχνει τα άγρια, κοφτερά του δόντια. Πόσο εύκολα και διαβρωτικά διαφθείρει συνειδήσεις. “Τ΄άσπρα πουλήσαν το Χριστό, τ΄ άσπρα πουλούν και σένα”, κατακαημένη “Πάργα” της δημοσιογραφίας.
Κι αν αυτά συμβαίνουν στους επαγγελματίες κοντυλοφόρους της Δεξιάς παράταξης, τα σαϊνια της Αριστεράς, διαφέρουν; ΄Οχι, βέβαια, σε καμιά περίπτωση. Στο ελάχιστο. ΄Ασχετα, αν από επαγγελματική αντιζηλία , “τα χώνει χοντρά” ό ένας στον άλλο, βγάζουν τα μάτια τους , βρίζονται μεταξύ τους σαν χαμίνια.
Επαγγελματίες Γκεμελίσκοι κα τούτοι. Του ψεύδους, της απάτης, της λαμογιάς ,της παραπληροφόρησης. Για τους ομνύοντες ,τάχα, στα ιδεώδη της Αριστεράς, ο λόγος. Μάλιστα, θα λέγαμε πως τούτοι είναι ακόμα πιο αισχροί και ασεβείς . Δε ρίχνουν απλώς “τα άγια τοις κυσί”. Πετάνε στα σκυλιά μαζί και το ίδιο το “Άγιο Δισκοπότηρο” !
Χρόνια διάβαζα Ελευθεροτυπία. Μεγαλώσαμε οι γενιές κοντά και πιο μακριά στη δική μου με την εφημερίδα του Τεγόπουλου, του Σιαμαντά, του Σουδενού. Ο Αλέκος Φιλιππόπουλος , ο Σεραφείμ Φυντανίδης, ο Γιώργος Βότσης χάραξαν βαθιές ιδεολογικές αυλακιές στα νεανικά μας μυαλά. Σημείο αναφοράς και διάκρισής μας από τους “Νούληδες” της εποχής, η περίφημη τότε ναυαρχίδα του αριστερού Τύπου ,η Ελευθεροτυπία.
“Θα τα χώσεις, τώρα και στην παλιά Ελευθεροτυπία “μας”, θα ρωτήσεις, ίσως. ΄Οχι, της οφείλουμε πολλά για ό τι είμαστε σήμερα. Ιδεολογικοί γονεοκτόνοι δε θα γίνουμε.
Βέβαια, δε στρουθοκαμηλίζουμε. Κι εκείνοι επάγγελμα είχαν κάνει τη δημοσιογραφία. Τρώγανε ψωμί. Κάποιοι μάλιστα φάγανε και με “χρυσά κουτάλια”. ΄Ομως , ήταν “πέτρινα χρόνια”. Εκείνα της Καραμανλικής Μεταχουντικής Δεξιάς. Με νεκρούς διαδηλωτές , άγριες καταστολές, συλλήψεις με πρώτους τους “συνήθεις υπόπτους”, εργασιακούς Μεσαίωνες. Κι ακόμα, τη 17Ν με το 45αρι απασφαλισμένο και τις προκηρύξεις-σεντόνια της μετά από κάθε επιχειρησιακή δραστηριότητα , να έχει μόνο η Ελευθεροτυπία εργολαβικά και σε “σαλόνι” αναλάβει τη δημοσίευσή τους , παρά τις απαγορεύσεις. ΄Ηταν χρειαζούμενοι τότε, όντως.
Εν τάξει. ΄Αλλες εποχές εκείνες. Γι΄αυτά και μόνο, που πρόσφερε η εφημερίδα του Κίτσου τότε, δεν είναι “έγκλημα καθοσίωσης” να κάνουμε πως… κοιτάμε αλλού. Όχι, βέβαια, να κάνουμε και εντελώς τα στραβά μάτια. Πες, για άλλοθι, πως εκείνες οι γενιές των αριστερών εκδοτών και δημοσιογράφων, δούλευαν στα “βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα”. Τίποτα παραπάνω. Λεφτά έβγαζαν. Του στραβού το δίκιο να λέμε.
΄Ομως, δε θα λέγαμε το ίδιο για το διάδοχο εκείνης της Ελευθεροτυπίας . Για τη εφσυν που την “κληρονόμησε”. ΄Οπως κι αν έγινε αυτό και υπό ποιες συνθήκες. Εδώ έχουμε μια, τηρουμένων των αναλογιών, περίπτωση του ιστορικού ΚΚΕ που σήμερα κατάντησε μόνο ΣΚΕ (Σταλινικό Κόμμα Ελλάδας).
Τα αφεντικά και οι συντάκτες της εφσυν δεν είναι σήμερα τίποτα περισσότερο παρά η σκιά των “τεράτων” της παλιάς Ελευθεροτυπίας. Κράτησαν, ας πούμε, το στείρο αντιαμερικανισμό (“Αμερικανοί φονιάδες των λαών”) και το μουχλιασμένο φιλοσοβιετισμό, απολύτως δικαιολογημένα την εποχή που η Ελευθεροτυπία σήκωνε τέτοια σημαία.
Μιλάμε για σχεδόν 50 χρόνια πριν. Τότε που η Αμερική κουβάλαγε ακόμα τα τρομερά ανοσιουργήματα του Βιετνάμ , της ελληνικής δικτατορίας, του Κυπριακού. Τότε που το “Ανατολικό μέτωπο” δεν είχε καταρρεύσει ακόμα και ο καπιταλισμός είχε αντίπαλο δέος, έστω και ένα ανάπηρο μαρξιστικό μοντέλο, όπως εκείνο που εφάρμοζαν οι χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. Τότε, που η Αμερική είχε εκατομμύρια άστεγους και η Αγγλία κόσμο να πεθαίνει στα χαρτόκουτα -καταλύματα κάτω από τις γέφυρες . Τις ίδιες εποχές , όμως, η Ρουμανία του Τσαουσέσκου είχε παροχές ζεστού νερού για ντουζ στα στενά, έστω διαμερίσματα του Βουκουρεστίου, αλλά και της Σουτσιάβας και των γύρω χωριών στο Ιάσι.
Αλλά, σήμερα; Με μια Ρωσία και έναν Πούτιν “δολοφόνο”, όπως δικαίως και ιστορικά αποδεκτό χαρακτήρισε ο Μπάυντεν το Ρώσο μακελάρη ,που σκότωσε από το 2014 ως σήμερα :
– 10.000 ανθρώπους στην Κριμαία, για να κλέψει τη ναυτική βάση στη Σεβαστούπολη.
– 600.000 στη Συρία (και άφησε εκατομμύρια πρόσφυγες), για να αποκτήσει κι εκεί άλλες δύο στρατιωτικές βάσεις, αλλά και για να ταϊσει το λιμοκτονούντα εξ αιτίας του, ρωσικό λαό με τα λεφτά του συμμάχου του δικτάτορα της Συρίας ΄Ασαντ, που αγόραζε τόνους τα ρωσικά όπλα και σωρό τους Ρώσους στρατιωτικούς συμβούλους.
Αν μη τη άλλο ,αυτό είναι τύφλα και άγριος γκεμπελισμός. Εδικά, όταν:
-βγαίνεις και κάνεις τουπεκί για αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα .Και δεν αποκαλείς ούτε μια φορά το Ρώσο “δολοφόνο των λαών”. Και όχι μόνο . Αναρωτιέσαι εξυπνακίστικα και φυσικά ανήθικα, αν τελικά ο Πούτιν ήταν “τόσο ανόητος να επιχειρήσει φανερά να δηλητηριάσει τον πολιτικό του αντίπαλο”! Κι αυτό, με τη μισή Ρωσία στα σίδερα με δεκάδες ακτιβιστές νεκρούς σε… ατυχήματα.
Χτες πάλι το ίδιο τα “καλά παιδιά” της εφσυν. Βγαίνουν και λένε πως σηματοδοτείται η αρχή του νέου “ψυχρού πολέμου” τη στιγμή που ο Αμερικανός πρόεδρος αποκάλεσε δολοφόνο τον “Τσάρο” της Ρωσίας. Πάλι, δηλαδή, οι Αμερική “ήρξατο χειρών αδίκων”!
Και δεν ξεκίνησε ,φυσικά, αυτός ο πόλεμος το 2014, όταν ο Ρώσος ιμπεριαλιστής ηγεμόνας, εισέβαλε στην Ουκρανία, ένα αυτόνομο και αναγνωρισμένο ως ανεξάρτητο κράτος και το διχοτόμησε. Τσιμουδιά τότε οι κοντυλοφόροι της ίδιας φυλλάδας. Στο όνομα αυτού του στείρου αντιαμερικανισμού και του παρωχημένου φιλορωσισμού που είπαμε.
Για τα …ριάλια, ρε γαμώτο… “ας πάει και το παλιάμπελο”! Τα “κλικ ” του αναγνώστη-πελάτη, μεταφράζονται σε χρήμα ,έστω και πενιχρό για τους συντάκτες της κολεκτίβας. Και του προσφέρουν πρόθυμα εκείνο που θέλει.
Κι αυτός όμοια, κουβαλάει σήμερα τα ίδια σκουριασμένα, παλιομοδίτικα μυαλά. “Αμερικανοί, φονιάδες των λαών” . Κα το μαγαζάκι της εφσυν, δε λέει όχι σε ό,τι ζητάει ετούτος.
Σα να μη ζουν πια στο 2021, αλλά στις δεκαετίες του ‘ 60 και του ΄ 70. Ζόμπι!
2. Εθνικός Ύμνος : Για πρώτη φορά στη νοηματική γλώσσα
Δεν τρελαινόμαστε κιόλας, όταν ακούμε τον εθνικό μας ύμνο. Για χίλιους λόγους. Πρώτα γιατί κατάντησε ύμνος του εθνικισμού και όχι της Ελευθερίας. Κι ακόμα εκδικητικό εμβατήριο της Δεξιοφροσύνης, των δωσίλογων, των κουκουλοφόρων, των Χιτών και των Μάυδων. Υπό τους ήχους του εθνικού μας ύμνου οι ” Μαγγανάδες” παλούκωναν κεφάλια ανταρτών. Οπότε, ρίγη εθνικής συγκίνησης και δέος δε μας καταλαμβάνουν πλέον στο άκουσμα του “΄Υμνου προς την ελευθερία” του ….εθνικού μας ποιητή.
Συγκινηθήκαμε, όμως, όταν παρακολουθήσαμε το ύμνο στη νοηματική γλώσσα. Για ένα λόγο. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που δεν μπόρεσαν ποτέ να έχουν αυτό το άκουσμα Σήμερα, με αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια των δημιουργών του, θα νιώσουν πιο έντονα πως είναι κι αυτοί μέλη μιας μεγάλης, παγκόσμιας οικογένειας που το ένα μέλος της νοιάζεται για το άλλο.
Και είμαστε μαζί. Η νοηματική τους γλώσσα, είναι και δική μας “φωνή” επικοινωνίας.